«ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΠΙ ΓΗΣ, ΥΨΩΘΗΤΕ!»

ΣΤΗ  ΒΗΘΛΕΕΜ

«Η ΑΓΑΠΗ ΑΝΤΑΛΛΑΞΕ ΑΣΠΑΣΜΟ

ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΟΣΥΝΗ».

 

Ὤ γλυκύ μου Ἔαρ! Γλυκιά μου Ἄνοιξις!

Ὤ Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! ‘Ιησοῦ μου!

Γλυκύτατέ μου Ἱησοῦ! Μόνον Σύ εἶσαι

τό στήριγμά μου. Ἡ μόνη μου ἐλπίδα, ἡ

μόνη μου παρηγοριά, το Φρούριόν μου!

Συγκαταβαίνεις, Θεέ μου   καί ἔρχεσαι

κοντά μας.  ΛΑΜΒΑΝΕΙΣ ΔΟΥΛΟΥ

ΜΟΡΦΗΝ! Ἔρχεσαι κοντά μας, «ὡς

Αὔρα λεπτή», «πρᾷος καί ταπεινός τῇ

καρδίᾳ», καί ρίχνεις λάδι στή  Λυχνία,

πού εἶναι ἕτοιμη νά σβύση, τῆς δίνεις

ζωή, καί στηρίζεις τόν συντετριμμένον

κάλαμον… Ἔρχεσαι νά ἀναπλάσῃς τήν

καταφθαρεῖσαν φύσιν ἡμῶν, ὤ ἄπειρη

Ἀγάπη, ἐνῶ γνωρίζεις καλά ὅτι ἐμεῖς,

ἄξιοι Θανάτου, ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν

μας ἀμαρτιῶν, ΘΑ ΣΕ ΣΤΑΥΡΩΣΟΥΜΕ!

 

Ὤ ἄπειρη Ἀγάπη! Πῶς καταδέχεσαι καί

ἔρχεσαι κοντά μας; Μέγα τό Μυστήριον

τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε! Δόξα Σοι!

Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας! …

Πῶς, Σύ, Ἰησοῦ μου, παντέλειος Θεός,

γίνεσαι καί τέλειος, ταπεινός ἄνθρωπος;

Τοῦτο τό Γεγονός  πράγματι  ὑπερβαίνει

τή νοητική μας ἱκανότητα, εἶναι  ὑπέρ

Λόγον καί ἔννοιαν! Σαρκώνεται ἡ ἀγάπη!

Ἀνατέλλεις Σύ, Χριστέ μου, ὁ  Ἥλιος  τῆς

Δικαιοσύνης, τοῖς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου

καθημένοις. Εὐλογημένος,  Σύ, ὁ Ἐρχόμενος ἐν

ὀνόματι Κυρίου!  Ἔρχεσαι, Ἰησοῦ, κοντά  μας

καί «ὡς πῦρ καταναλίσκον, καῖς τά ἄχυρα τῶν

ἔργων μας καί  διαλύεις τά σκοτάδια μας…

Φωτίζεις  καί θερμαίνεις καί ζωοποιεῖς, ὅλους,

ἐκείνους, πού Σέ δέχονται καί πιστεύουν στό

πανάγιον Ὄνομά Σου!...

Ἔρχεσαι, ταπεινά και ἀθόρυβα, καί «Κρούεις…»

Καί βρίσκεις ὁλόκλειστες τίς Θύρες …

Σύ, Κύριέ μου, Ἰησοῦ, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο»,

«ὁ περιπατῶν ἐπί πτερύγων ἀνέμων, ὁ ποιῶν τούς

ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καί τούς λειτουργούς

αὐτοῦ πῦρ φλέγον… Ὁ ἐπιβλέπων ἐπί τήν γῆν καί

ποιῶν αὐτήν τρέμειν, ὁ ἁπτόμενος τῶν ὀρέων

και καπνίζονται…», ἔρχεσαι στή Βηθλεέμ καί δέν

βρίσκεις κατάλυμα. Δέν ὑπάρχει τόπος γιά Σένα !...

Ἡ Πάναγνος Μητέρα Σου βρίσκει κατάλυμα σ’ ἕνα

Ψυχρό, παγωμένο Σπήλαιο, στή Βηθλεέμ , κι ἐκεῖ

γιεννιέσαι, Κύριε καί  Θεέ μου. Ἡ μόνη εὐλογημένη

καί καλή, ἡ Παναγιά, Σέ περιτυλίγει μέ σπάργανα,

Ἐσένα τον ἀναβαλλόμενον Φῶς,  ὡς ἰμάτιον και Σέ

ἀνακλίνει σέ μιά Φάτνη φτωχική. Σέ θερμαίνουν δέ,

μέ τά χνῶτα τους καί Σέ προσκυνοῦν τά ἄλογα ζῶα,

ὁ βοῦς καί ἡ Ὄνος… Αὐτή εἶναι ἡ πικρή ἀλήθεια! …

«Ἔγνω βοῦς τόν κτησάμενον καί ὄνος τήν φάτνην

τοῦ Κυρίου αὐτοῦ·  Ἰσραήλ δέ Σε οὐκ ἔγνω, ὁ Λαός

Σου οὐ συνῆκε». Οἱ δικοί Σου δέν Σέ δέχθηκαν…

Θεέ μου, πῶς μᾶς ἀνέχεσαι;… 

Δόξα τῇ Μακροθυμία Σου, Κύριε! Δόξα Σοι! 

Δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ, Λόγε, συγκαταβάσει Σου!  

Ἔρχεσαι κοντά μας, καί κρούεις τήν Θύραν… 

Κηρύττεις τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας, καί,

πραγματικά, διέρχεσαι τήν ζωήν Σου εὐεργετῶν

καί  θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν

ἐν τῷ λαῷ». Θεάνθρωπε, ἀνθρωποκυνηγέ, Ἰησοῦ μου,

Πῶς νά ὑμνήσω τήν ἀνεξιχνίαστόν Σου Γέννησιν;

Πῶς νά περιγράψω τά ἀπερίγραπτα καί νά ἐκφράσω

τά ἀνέκφραστα μεγαλεῖα Σου, Κύριε; Δόξα Σοι!

Μέσα ἀπό τή Φάτνη, τή φτωχική, Χαρά καί Χάρις

ἄφθονη ξεχύνεται, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία.

Ἠ Χάρις Σου, Κύριέ μου Ἰησοῦ, Θεέ μου πολυέλεε!

Ποιός ἀνθρώπινος νοῦς μπορεῖ να συλλάβῃ αὐτό τό

Μέγα καί  ἀνεξιχνίαστο Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας

Σου,  Πολυεύσπλαγχνε καί Φιλάνθρωπε Κύριε;…

 

Εἷναι «τό Μυστήριον, γιά τό ὁποῖον ἐτηρεῖτο σιγή ἐπί πολλούς αἰῶνας καί φανερώθηκε τώρα καί ἔγινε γνωστό σέ ὅλα τά Ἔθνη» (Ρωμ.ιδ΄24). Εἶναι τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ. Δέν μπορεῖ νά τό συλλάβῃ ὁ νοῦς μας. Ὅμως ὅλοι οἱ Πιστοί, ἀπολαμβάνουμε  τά χαρίσματα τῆς Θείας συγκαταβάσεως. Ὅλοι οἱ πιστοί ἀπολαμβάνουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός καί τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ «ἐν σαρκί ἐληλυθότος». Ἔγινε, γιά χάρι μας, ταπεινός ἄνθρωπος, ἔλαβε δούλου μορφήν, ἐταπεινώθηκε ἕως Θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, και ἔγινε Τύπος καί ὑπογραμμός,  σέ ὅλους μας, Ὑπόδειγμα Ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄15,16).

Καί πάσχει ὑπέρ ἡμῶν «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ»(Α΄ Πέτρ. β΄21). «Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι χθές καί σήμερον ὁ αὐτός και εἰς τούς αἰῶνας»(Ἑβρ. ιγ΄8). Ἡ Ἐκκλησία μας  ψάλλει  και ὑμνεῖ τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ, ὡς παρόντα, ὡς ἕνα αἰώνιον ΣΗΜΕΡΟΝ.

«Σήμερον γεννᾶται ἐκ Παρθένου ὁ δρακί τήν πᾶσαν ἔχων κτίσιν. Ράκη, καθάπερ βροτός, σπαργανοῦται ὁ τῇ οὐσίᾳ ἀναφής. Θεός ἐν φάτνῃ  ἀνακλίνεται ὁ στερεώσας τούς οὐρανούς πάλαι κατ’ ἀρχάς…», ἀλλά καί

«ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ Ο ΕΝ ΥΔΑΣΙ

ΤΗΝ ΓΗΝ ΚΡΕΜΑΣΑΣ…»

«Ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον·

Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί…»(Α΄Τιμόθ. γ΄16).

Καί εἶναι γεγονός ὅτι ὅλοι οἱ πιστοί, μένουμε ἄφωνοι, μπροστά στή Θεϊκή Συγκατάβασι. Ὅμως καί ὅλοι  ἀπολαμβάνομεν τῶν δωρεῶν τοῦ Μυστηρίου τῆς Οἱκονομίας τοῦ Θεοῦ. Τό μόνο πού ἀπομένει στόν καθένα μας, εἶναι νά σταθοῦμε εὐλαβικά μπροστά στό Μέγα Μυστήριον, νά χαροῦμε τό Θαῦμα τῆς Ἀγάπης καί νά δοξάζουμε τόν Θεόν, διά τήν ἀνέκφραστον Αὐτοῦ Θείαν συγκατάβασιν.

Σκεφθήκατε ποτέ, ἀγαπητά μου Παιδιά, ποιά ἦταν ἡ κατάστασις τοῦ κόσμου, πρίν ἀπό τόν Ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ καί ποιά θά ἦταν σήμερα ἡ ζωή μας, χωρίς τόν Χριστόν;

Πρίν ἀπό τήν Γέννησι τοῦ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, σκοτάδι, παγωνιά κι’  ἐρημιά βασίλευε στόν κόσμο καί μέσα στις ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Μέ βαρειά καρδιά, θολωμένο τό μυαλό, ὁ ἄνθρωπος βρισκόταν βουτηγμένος μέσα στην ἁμαρτία, ἐμπεπηγμένος «εἰς ἰλύν βυθοῦ», «δέσμιος τῆς γῆς», «δέσμιος σκότους καί αἰχμάλωτος ἀξημέρωτης νύχτας». Ζοῦσε μέσα στή σύγχυσι  καί στή διαστροφή, τόν πόνο καί τό Θάνατο, στήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Ὁ  Ἕνας ἄνθρωπος στέκονταν ἀπέναντι στόν ἄλλον, σάν ἐχθρός. Ἔστρεφε ὁ Ἕνας καί ἔτρωγε τίς σάρκες του, σπάρασσε τόν ἀδελφόν του. Τήν πανανθρώπινη τραγωδία τήν βλέπουμε ἀκριβῶς καί σήμερα στήν ζωή τῶν ἀνθρώπων, πού δεν πιστεύουν στό Χριστό… Ζοῦμε τή φρίκη, τόν ἀποτροπιασμό, τή σαπίλα, καί ὑποφέρουμε ἀπό τή διεστραμμένη συμπεριφορά τῶν Ἀφρόνων συναθρώπων μας, τῶν ἀντιχρίστων.

Ἐξ αἰτίας τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν Θεόν τῆς ἀγάπης, ἡ ἀνθρωπότης,περιπεσούσα εἰς τούς ληστάς-δαίμονας-Πάθη, κείτεται ἡμιθανής, ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ Θανάτου (Ματθ. δ΄16), εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν καί Ζῆ, μέ τήν προσδοκία τοῦ ΛΥΤΡΩΤΟΥ, ὅτι «καί αὐτός προσδοκία Ἐθνῶν» (Γενέσ. 49,10). Ὀδυνῶνται οἱ ἄνθρωποι, χωρισμένοι ἀπό τόν Θεόν. Ποθοῦν καί ζητοῦν τή λύτρωσι, καί προσπαθοῦν νά ἐπανεύρουν τόν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς στήν Πατρική Ἑστία. Με τίς δικές τους δυνάμεις, οἱ ταλαίπωροι θνητοί, δέν μποροῦν νά ἐπανεύρουν τό δρόμο τῆς Ζωῆς. ΜΟΝΟΝ Ο ΘΕΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΛΥΤΡΩΣῌ.

Καί ὁ Φιλάνθρωπος καί Πάνσοφος Θεός, ὡς ἄπειρη ἀγάπη,  συγκαταβαίνει. Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Μορφήν δούλου λαμβάνει. Αὐτό, ὁμολογουμένως, εἶναι τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον, τό κεκρυμμένον ἀπό αἰώνων ἐν τῷ Θεῷ καί τό ὁποῖον ἀποκαλύπτεται σήμερον· Ο ΘΕΟΣ ΦΑΝΕΡΩΝΕΤΑΙ ΕΝ ΣΑΡΚΙ»(Α΄Τιμόθ.γ΄16).Μόνον μέ τήν ἐνανθρώπισιν τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, μποροῦσε νά σωθῇ ἡ ἀνθρωπότης:

«Ἐπειδή ἡ ἀνθρωπότης δέν μποροῦσε νά ἀνεβῇ ἄνω, Αὐτός κατέβη κάτω. Ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος δέν μποροῦσε νά γίνῃ Θεός, γίνεται ὀ Θεός ἄνθρωπος», λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος. Ἐφόρεσε ὁ Ἰησοῦς  Χριστός τήν ἀνθρωπίνην σάρκα, γιά νά φορέσουμε ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί τή Θεϊκή ἁγιότητα. «Αὑτός εἶναι, λοιπόν, Θεός σαρκοφόρος, κι’ ἐμεῖς ἄνθρωποι πνευματοφόροι», λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος.

Καί πραγματικά, «ὅτε ἦλθε το πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ πανάγιος Θεός ἐξαπέστειλεν  τόν Υἱόν Του… ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν»(Γαλάτ. δ΄4-5). ΟΝΤΩΣ ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ, «ἡ Ἀγάπη ἀντάλλαξε ἀσπασμό μέ την Ταπεινοσύνη». ΣΤΗΝ ΒΗΘΛΕΕΜ σαρκώνετ’ ἡ ἀγάπη, ὁ Ἰησοῦς, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. «Αὐτός δέ καί μόνον Αὐτός  σώζει τον λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. α΄21). «Εὐφραίνεσθε, λοιπόν, δίκαιοι, οὐρανοί ἀγαλλιᾶσθε· σκιρτήσατε, τά ὄρη, Χριστοῦ γεννηθέντος…». «Γεννήθηκε γιά σᾶς  σήμερα, ΣΩΤΗΡΑΣ στήν πόλι τοῦ Δαβίδ. Αὐτός εἶναι ὁ Χριστός ὁ Κύριος, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού γίνεται, γιά χάρι μας, Υἱός ἀνθρώπου ( Λουκ. β΄11).

«Δοξάσατε τόν Θεόν, γιά τήν ἄπειρη ἀγάπη Του καί τήν ἀνέκφραστη συγκατάβασίν Του. Δοξάσατε τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν διότι, μέ τήν ἐνανθρώπισίν Του: Ἐπάτησε θανάτῳ τόν Θάνατον  καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου τοὐτέστι τόν Διάβολον καί μᾶς ἀπήλλαξε, ὁριστικά, ἀπό το φόβο τοῦ θανάτου(Ἑβρ. β΄14-15). Κατήργησε τόν ᾏδη, διέλυσε τό κράτος τῶν δαιμόνων, ἐξαφάνισε τά ἀποπνικτικά νέφη τῆς ἀγνωσίας και τῆς ἀπογνώσεως, μέσ’ ἀπό τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, πού Τόν δέχονται καί πιστεύουν στο Ὄνομά Του. ΔΟΞΑΣΑΤΕ τόν Κύριον, πού, μέ τό Φῶς τῆς ἀγάπης Του, φώτισε τά σκοτάδια μας καί μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τήν πλάνη, ἀπό τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, ἀπό τό ἄγχος, ἀπό τη θλῖψι, ἀπό τήν ἀγωνία καί τήν ἀγονία, ἀπό τή διαφθορά, τή φθορά καί τό Θάνατο.  ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ·  ΔΟΞΑΣΑΤΕ τόν Κύριον, διότι με την συγκατάβασί του, «ὁ λαός, πού κάθεται στό σκοτάδι βλέπει Φῶς Μέγα, καί ἐκεῖνοι πού βρίσκονται κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, ἀνατέλλει γι’ αὐτούς ΦΩΣ» (πρβλ. Ματθ. δ΄16). Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Μόνος καί αἰώνιος ΗΛΙΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ, ἀνατέλλει. Κατακαίει τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας, καθαρίζει τήν καρδιά μας ἀπό τή σαπίλα, θερμαίνει την παγωμένη μας ψυχή καί φωτίζει τίς ψυχές ὅλων ἡμῶν, τῶν ταλαιπωρημένων ἀπό τήν ἁμαρτία, μέ τό οὐράνιον Φῶς Του, τό Φῶς τό τῆς γνώσεως, το Φῶς τῆς θείας Ἀγάπης και τῆς Δικαιοσύνης.

«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε·

Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε, 

Χριστός ἐπί γῆς,  ὑψώθητε·

ἄσατε τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ καί ἐν

εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε,  λαοί, ὅτι

ΔΕΔΟΞΑΣΤΑΙ».

Μᾶς καλεῖ κοντά Του.Κρούει τήν Θύραν καί μᾶς ζητεῖ νά ὑψωθοῦμε πάνω ἀπό τά γήϊνα. Κρούει τήν Θύραν καί μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθου» καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά δοξάσουμε τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ, ὄχι μόνον μέ λόγια, ἀλλά μέ ἔργα γνησίας, ἁγνῆς, θυσιαστικῆς ἀγάπης καί Καλωσύνης, Μέσα ἀπό τή Φάτνη μᾶς καλεῖ κοντά Του. Καί ἡ Ἀποδοχή τῆς Προσκλήσεως, ὅπως ἔχουμε πῆ, εἶναι ἀπόφασις Ζωῆς. Ἡ Ἄρνησις τῆς Προσκλήσεως εἶναι Θάνατος, αἰώνιος χωρισμός ἀπό τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὑδατος, χωρισμός ἀπό τόν Θεόν.

Δυό Χιλιάδες καί πλέον χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό τότε, πού γεννήθηκε ΣΤΗ ΦΑΤΝΗ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ὁ Χριστός. Ὁ κόσμος δέχθηκε τόν Κύριόν του; Ἀγκάλιασε τόν Σωτῆρα του; Ἤ βασανίζεται καί χαροπαλεύει μακρυά Του;

Τότε ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ δέν Τόν δέχθηκαν. Ἔκλεισαν μπροστά Του ὅλες τίς Θύρες. Δεν βρέθηκε Θέσις, γι’ Αὐτόν, τόν Δημιουργόν τοῦ Σύμπαντος… Ἡ Παναγία Μητέρα Του «Τόν ἔβαλε να πλαγιάσῃ σέ μιά φτωχική Φάτνη, γιατί δέν βρέθηκε τόπος ἐκεῖ, γι’ αὐτούς» (Λουκ. β΄7)… «Ὦ βάθος πλούτου καί  σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ! Ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ  ὁδοί αὐτοῦ !... » (Ρωμ. ια΄33). ΣΤΗ Βηθλεέμ, στό παγωμένο Σπήλαιο, σέ μιά πτωχική Φάτνη, ἀνακλίνεται «ὁ δρακί τήν πᾶσαν ἔχων κτίσιν! » Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας… Ἀλλά τί λέω; Μήπως καί τώρα στέκεται ἔξω, μπροστά στις ὁλόκλειστες θύρες τῆς ψυχῆς μας, τῆς Οἰκογενείας μας, τῆς Κοινωνίας μας, περίλυπον τό ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ, χωρίς κατάλυμα;

Σκεφθήκαμε ποτέ· Τί εἶναι ἡ ζωή μας, χωρίς τόν ΧΡΙΣΤΟΝ;  Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας.  Ὁ Χριστός εἶναι τό ΠΑΝ, γιά μᾶς. Χωρίς τόν Χριστόν δέν ὑπάρχει ΤΙΠΟΤΕ. Μόνον Κόλασις, ἄβυσσος Ὀδύνης, αἰώνιος Θάνατος. Υπάρχει μόνον τό πῦρ τό αἰώνιον τῷ ἡτοιμασμένον τῷ Διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ.

Και ἔρχεται ὁ Χριστός νά μᾶς λυτρώσῃ. Λαμβάνει δούλου Μορφήν, μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό αὐτήν τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης καί μᾶς ὁδηγεῖ «εἰς Τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί ζωῆς πηγάς Ὑδάτων»( Ἀποκ. ζ΄17).

Γεννᾶται  ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, ὁ Ἰησοῦς ὁ Θεάνθρωπος καί ἔρχεται κοντά μας και μᾶς καλεῖ κοντά Του, γιά νά μᾶς χαρίσῃ το Φῶς, τή ζωή, τη Χαρά, τήν εἰρήνη, τη μακαριότητα. Καί ΠΡΟΣΤΑΓΜΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡῼΝ ΕΙΝΑΙ:  ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΤΟΥ!

 Και ἐνῶ θἄπρεπε νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά γεννηθῇ μέσα μας ὁ Χριστός καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά  τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, ἐμεῖς, δεν ἀκοῦμε τη Φωνή Του. Τόν ἀφήνουμε νά κρούῃ την Θύραν…  και ψάχνουμε νά βροῦμε το Θεό στἀστέρια. Καί τήν Ἐπιστήμη, πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός, τή χρησιμοποιοῦμε, γιά τήν αὐτοκαταστροφή μας.

 « Ὦ ἐπιστήμη, πού τον Θεόν ὑπεροπτικά ἀφήνεις. Μᾶς ὀδηγεῖς ψηλά, μά ὅμως στην παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς», λέγει  ὁ ΓΚΑΙΤΕ.  Ἡ ἀνθρώπινη μωρία ἔφθασε στο σημεῖο νά ὐβρίζῃ, νά βλασφημῇ τον Πανάγαθο. Καί, ὡς τέκνα Παραφροσύνης, πολλοί ζητοῦν τον Θεόν στή Σελήνη καί  στά ἀστέρια. Καί εἶναι ἄξια προσοχῆς τά λόγια τοῦ ποιητοῦ, τοῦ Rueckert, πού λέγει:

 

«Ἐκεῖ ψηλά στόν  ἔναστρο οὐρανό,

κανένας τόν Θεόν δέν τόνε βρίσκει,

ὅποιος ἐκεῖ νά Τόν ἀνακαλύψῃ θέλει,

 μέσα του πρῶτα νά Τόν ἔχῃ πρέπει.

Γιατί μόνον ἄν μέσα στήν ψυχή σου ζῇ,

Τον βλέπεις και στά ὄντα γύρω σου».

 

Καί εἶναι καιρός νά  γίνῃ σέ ὅλους συνείδησις, ὅτι μόνον Ο ΧΡΙΣΤΟΣ μπορεῖ νά μᾶς σώσῃ. Νά γεννηθῇ μέσα στήν Ψυχή μας καί νά κάμῃ τή ζωή μας Παράδεισο. Διότι, ὅπως λέγει ὁ ποιητής: «Χίλιες φορές ἄν γεννήθηκε στή Βηθλεέμ ὁ Χριστός, μέσα σου ἄν δέν γεννήθηκε εἶσαι, γιά πάντα, χαμένος». Γιά νά  γεννηθῇ ὅμως μέσα μας ὁ Χριστός χρειάζεται ΚΑΘΑΡΟΤΗΣ.  Καί πραγματικά «εἶναι εὐτυχεῖς ἐκεῖνοι, πού ἔχουν καθαροί καρδιά, γιατί αὐτοί θά δοῦν τον Θεόν» (Ματθ. ε΄8). Δέν φανερώνεται. Κρύβεται ὁ Θεός σέ κείνους, πού δέν καθαρίζουν τήν καρδιά τους, ἀπό κάθε ἀκάθαρτη καί ὑλική ἡδονή.  Ὁ ποιητής Σίλλερ λέγει ὅτι, 

«Σέ ἀνθρώπους, πού ἡ ἁμαρτία μιαίνει,

 Κρυμμένη ἡ Θεότητά μου θα μένῃ».

Το Θεῖον Βρέφος μᾶς καλεῖ, να ἀκούσουμε τη Φωνή Του καί νά καθαρίσουμε τήν καρδιά μας, νά ἐγκολπωθοῦμε την Ἀγάπη Του, τήν Ταπείνωσί Του, την ἁπλότητα και την Καλωσύνη Του. ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ,

«Ἡ ἀγάπη ἀντάλλαξε ἀσπασμό μέ τήν Ταπεινοσύνη.

Ὦ ἐμεῖς κακόμοιροι θνητοί, πού δίχως καλωσύνη

Πλανιώμαστε στῆς ἐρημιᾶς τ’ ἄχαρα μονοπάτια,

ἄν ξέραμε πώς τόσο ἁπλᾶ, ἡ ἀγάπη κατοικεῖ

καί πώς μιά φάτνη ταπεινή διαλέγει γιά νά γείρῃ,

στή Βηθλεέμ θά στρέφαμε στοχαστικά τά μάτια

καί σταθερά θά φέρναμε τό βῆμα πρός τά κεῖ»

                                       (Γ. Βερίτη, μετάφρασις ἐκ τοῦ ἀγγλικοῦ).

Ὦ Θεῖον Βρέφος! Ἄκακον Ἀρνίον, Ἀμνέ τοῦ Θεοῦ !

Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ! Ὦ  Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου !

Τῶν βασιλιάδων Βασιλιᾶ, Κύριε τῶν κυρίων!

Ὁ Φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον ! Σύ τό Φῶς τό ἀληθινόν,

πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στον

κόσμον (Ἰωάν. α΄9). Σύ, ὁ Ἀμήν, ὁ μάρτυς ὁ πιστός

καί ὁ ἀληθινός, ἡ Ἀρχή τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ(Ἀποκ. γ΄14),

πού ἔρχεσαι στόν κόσμο, ὄχι για να κρίνῃς, ἀλλά

γιά νά σώσῃς  τον κόσμον, καί ἀνακλίνεσαι σέ μιά

Φάτνη ταπεινή, γιά νά μᾶς λυτρώσῃς ἀπό τή φθορά

Καί τό Θάνατο, ὦ Θεῖον Βρέφος, ἄκουσε, Κύριέ μου,

Τήν ταπεινή μου Προσευχή καί μή με ἀπορρίψῃς

ἀπό τοῦ Προσώπου Σου. Λυπήσου με καί ἐλέησέ με.

Καθάρισέ με, Κύριε, πρίν πάρῃς τήν ψυχή μου,

ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία…

Σῶσε μας, Κύριε, Σῶσε μας, Κάψε τἄχυρα τῶν ἔργων

μας καί ἀξίωσέ μας τοῦ Ἐλέους Σου!  Ἔρχου ταχύ.

Ἕλα γρήγορα, πρίν εἰς τέλος χαθοῦμε. Ἀξίωσέ μας,

μέ  τή Χάρι Σου, νά καταστήσουμε τήν Ψυχή μας,

κατάλληλο, εὐτρεπισμένο Σπήλαιο, νά γεννηθῇς

ἐντός μας. Μόνον κοντά Σου, Κύριε, θά βροῦμε

γαλήνη  καί ἀνάπαυσι καί θά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς.

Στερέωσον, Κύριε, ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν

Σου, τή σαλεμένη και ματωμένη  μας καρδιά!

Ἕρχου , Κύριε, καί μήν ἀργοπορῇς. Ἔρχου ταχύ,

νά γεννηθῇς καί μέσα στήν ψυχή μας. Σκέπασέ

μας κάτω ἀπό τήν Σκέπην τῶν πτερύγων Σου καί

ἀξίωσέ μας, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ

δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί και τῷ ἁγίῳ Πνεύματι,

ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου, εἰς πάντας

τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.