«ΕΤΕΧΘΗ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ ΣΩΤΗΡ»

 

«ΘΕΟΣ ΕΦΑΝΕΡΩΘΗ ΕΝ ΣΑΡΚΙ»

 

1.-«Ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην…» (Λουκ.β΄10).

 

Χαρούμενο, ἀγγελικό, οὐράνιο το μήνυμα. Γεμίζει τίς καρδιές ἀναπαλμούς. Πλημμυρίζει τίς ψυχές μας ἱερή συγκίνησι, ἀνέκφραστη ἀγαλλίασι καί ἄρρητη εὐφροσύνη. Ἄκουσε ὁ Φιλάνθρωπος Θεός τούς στεναγμούς μας καί ἀποστέλλει τον Μονογενῆ Του Υἱόν, τήν «προσδοκίαν τῶν Ἐθνῶν», τόν Κύριόν μας, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ΣΩΤΗΡΑ ΚΑΙ ΛΥΤΡΩΤΗΝ τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Ἄγγελος Κυρίου ἀναγγέλλει εἰς τήν ταλαιπωρημένη ἀπό τήν ἁμαρτία, εἰς τήν ἡμιθανή ἀνθρωπότητα, τό σωτήριο μήνυμα, τό Εὐαγγέλιον τῆς σωτηρίας, ὅτι «ἐπεσκέψατο ὁ Θεός καί ἐποίησε λύτρωσιν τῷ λαῷ αὐτοῦ» (Λουκ. α΄68. ζ΄16).

Οἱ στρατιές τῶν ἀγγέλων φέρουν στόν κόσμο τό μήνυμα τῆς Θείας συγκαταβάσεως: «Μή φοβεῖσθε· ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ, ὅς ἐστι ΧΡΙΣΤΟΣ Κύριος, ἐν πόλει Δαυῒδ» (Λουκ. β΄ 10-12). Ὁ Πανάγιος Θεός, ἀπό ἄπειρη, για τά πλάσματά Του, Ἀγάπη, συγκαταβαίνει καί ἀποστέλλει τον Υἱόν Του εἰς τόνκόσμον. Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τον κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τον μονογενῆ ἔδωκε…» (Ἰωάν. γ΄16). Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, τέλειος Θεός, γίνεται και τέλειος ἄνθρωπος. Λαμβάνει δούλου Μορφήν. Ἔρχεται κοντά μας, ταπεινά καί ἀθόρυβα «ὡς αὔρα λεπτή», «πρᾷος  και ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Δέν ἐντρέπεται να μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του. Ἔρχεται κοντά μας καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, «κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄23). Σπογγίζει τά  δάκρυά μας, ἁπαλύνει τόν πόνον μας, πλένει τίς πληγές μας, θεραπεύει τά τραύματά μας, φωτίζει τά σκοτάδια μας, μᾶς τρέφει και μᾶς χαροποιεῖ μέ τον ζωοποιό Του λόγο. Μέ τή χάρι Του, ὅπως προεφήτευσεν ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, «τυφλοί ἀναβλέπουσι και χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται και κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται και πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5).

2.-«Μέγα το μυστήριον».

Ὁ Θεός  γίνεται ἄνθρωπος, γιά νά γίνῃ ὁ ἄνθρωπος, Θεός. Λαμβάνει δούλου Μορφήν, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα, φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν». Μέ τήν ἐνανθρώπισιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀποκαλύπτεται «τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον Μυστήριον(Ρωμ. ιδ΄24), «τό μυστήριον το ἀποκεκρυμμένον ἀπό τῶν αἰώνων καί ἀπό τῶν γενεῶν ἐν τῷ Θεῷ»( Ἐφεσ. γ΄9.Κολοσ. α΄26).

ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ἀπό τήν ἁγνή καί ἄσπιλη Παρθένο και «ἐκ Πνεύματος Ἁγίου», ἀνερμηνεύτως, γιά νά ἐκπληρωθῇ, ὁ λόγος πού εἶχε πῆ ὁ Κύριος, μέ τό στόμα τοῦ προφήτου Ἡσαῒου: «Ἰδού ἡ Παρθένος ἐν γαστρί ἕξει και τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός»(Ἡσ. 7, 14. Ματθ. α΄23). Γίνεται ἄνθρωπος ὅμοιος, μέ  ἡμᾶς, χωρίς τήν ἁμαρτίαν. Προσλαμβάνει τήν καταφθαρεῖσαν φύσιν ἡμῶν και την ἀφθαρτοποιεῖ, την ἐξαγιάζει. Ἔρχεται κάτω στή γῆ, γιά νά  μᾶς ἀνεβάσῃ ἄνω, στον Οὐρανό. Τώρα δέν εἴμαστε πιά μόνοι. Εἷναι μαζί μας  ὁ Θεός (Immanu Ell). Ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτήρ εἶναι κοντά μας, πολύ κοντά μας. Εἶναι ὁ ΠΛΗΣΙΟΝ μας. Καί «ὁμολογουμένως μέγα ἐστί τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον· ΘΕΟΣ ΕΦΑΝΕΡΩΘΗ ΕΝ ΣΑΡΚΙ…» (Α΄Τιμόθ.γ΄16), γιά νά λυτρώσῃ το ἀνθρώπινον γένος ἀπό τη δουλεία τῆς ἁμαρτίας, γιά νά ἐλευθερώσῃ τον ἄνθρωπο ἀπό τά δεινά, τά βρωμερά του Πάθη, ἀπό τή θλῖψι, ἀπό τη διαφθορά, τη φθορά καί τό θάνατο.

 

ΣΗΜΕΡΟΝ  στήν ταπεινή Φάτνη τῆς Βηθλεέμ, γεννᾶται ἡ Αγάπη. ΣΗΜΕΡΟΝ ἀνατέλλει, εἰς τόν κόσμον, ὁ ἄδυτος Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης καί τό σκότος τῆς συγχύσεως και τά ζοφερά νέφη τῶν παρανοήσεων ἐξαφανίζονται. ΣΗΜΕΡΟΝ, μέ τήν Παρουσία τοῦ Κυρίου, τά  σκότη τῆς πλάνης, τῆς ἀπάτης, τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας διαλύονται. ΣΗΜΕΡΟΝ «ὁ Λαός ὁ πορευόμενος ἐν σκότει ἴδετε φῶς μέγα· οἱ κατοικοῦντες ἐν χώρᾳ και σκιᾷ θανάτου, Φῶς  λάμψει ἐφ’ ὑμᾶς» ( Ἡσ. 9,2. Ματθ. δ΄16). ΣΗΜΕΡΟΝ σαρκώνεται ἡ Ἀγάπη, γεννιέται ἡ Ἀλήθεια, τό Φῶς, ἡ Ζωή καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. «Ὅτι παιδίον ἐγενήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν, οὗ ἡ ἀρχή ἐγενήθη ἐπί τοῦ ὤμου αὐτοῦ, και καλεῖται τό ὄνομα αὐτοῦ μεγάλης βουλῆς ἄγγελος, θαυμαστός σύμβουλος, Θεός ἰσχυρός, ἐξουσιαστής, ἄρχων εἰρήνης, πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος·… Μεγάλη ἡ ἀρχή αὐτοῦ, καί τῆς εἰρήνης Αὐτοῦ οὐκ ἔστιν ὅριον( Ἡσ.9, 6-7) «Καί τῆς Βασιλείας Αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος» (Λουκ. α΄33). ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ  ὁ Ἱησοῦς, ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός. «Αὐτός γάρ σώσει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ.α΄21).

ΣΗΜΕΡΟΝ ἡ θλῖψις ἐξαφανίζεται καί ἡ Χαρά γίνεται κτῆμα καί γνώρισμα τοῦ κάθε  πιστοῦ. 

«ΣΗΜΕΡΟΝ γάρ ὁ χρόνιος ἐλύθη δεσμός, ὁ διάβολος ἠσχύνθη, οἱ δαίμονες ἐδραπέτευσαν, ὁ θάνατος ἐλύθη, ὁ παράδεισος ἠνεώχθη, ἡ κατάρα ἠφανίσθη, ἡ ἁμαρτία ἐκποδῶν γέγονεν, ἡ πλάνη ἀπηλάθη, ἡ ἀλήθεια ἐπανῆλθεν, καί τῆς εὐσεβείας ὁ λόγος πανταχοῦ  διεσπάρη και ἔδραμεν· ἡ τῶν ἄνω πολιτεία ἐν τῇ γῇ ἐφυτεύθη, ἄγγελοι μετά ἀνθρώπων κοινωνοῦσι, και ἄνθρωποι μετά ἀγγέλων ἀδεῶς διαλέγονται. Διατί; Ἐπειδή Θεός ἐπί γῆς ἦλθε, και ἄνθρωπος ἐν οὐρανῷ· πάντα ἀναμίξ  γέγονε» (Ἰωάν. Χρυσοστόμου, εἰς τήν Γενέθλ. Λόγος 2ος).

 ΣΗΜΕΡΟΝ ὁ Λόγος σαρκοῦται καί ἡ κτίσις ἅπασα ἀνακαινίζεται. Εἶναι ἀδύνατον, ὁ ἀνθρώπινος λόγος νά περιγράψῃ ἐπάξια τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἀνθρώπινος  Νοῦς δέν ἠμπορεῖ νά συλλάβῃ καί νά ἑρμηνεύσῃ τή Θεϊκή συγκατάβασι. Κάθε εὐσεβής ψυχή, πού γεύεται τή Χαρά καί τή Χάρι τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, τιμᾷ με τή λατρευτική σιωπή «τά ὑπέρ λόγον και ἔννοιαν», τιμᾷ μέ τή σιγή τό Μέγα Μυστήριον. Ὁ πιστός γνωρίζει το ΓΕΓΟΝΟΣ καί ἀπολαμβάνει τῶν δωρεῶν τῆς Ἐνανθρωπήσεως, ἀλλά δέν ξέρει το «ΠΩΣ» τελεσιουργεῖται τό Μέγα  τοῦτο τῆς Εὐσεβείας Μυστήριον καί δοξάζει τόν Θεόν.

Ὁ ἄπιστος ὅμως  ἀναισχύντως τολμᾶ καί ἐπιχειρεῖ νά ἐξετάσῃ τό «ΠΩΣ». Ἄσπορος ἡ σύλληψις, Θεοῦ γάρ ἡ γέννησις. Ὁ Τόκος ἀνερμήνευτος, ἄπιστε. «Ὅπου γάρ βούλεται Θεός, νικᾶται φύσεως τάξις».

«Ἐννόησον, ἄθλιε και ταλαίπωρε, τίς εἶ και τίνα περιεργάζῃ·  ἄνθρωπος ὤν, Θεόν πολυπραγμονεῖς;» (Χρυσοστόμου, περί ἀκαταλ. Λόγ. 2,3 Μigne P.G.48, 712). Ὁ Πιστός γονατίζει εὐλαβικά μπροστά στό ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ προσκυνεῖ τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, πού γίνεται υἱός ἀνθρώπου. Κάθε Πιστός, μαζί με τούς ἀγγέλους  εὐλογεῖ καί δοξάζει τόν Θεόν  και ψάλλει: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄14). Κάθε Πιστός, μαζί μέ τόν Παῦλο ἔκθαμβος ἀναφωνεῖ· « Ὦ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ! Ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ!  Τίς γάρ ἔγνων νοῦν Κυρίου; Ἤ τίς σύμβουλος αὐτοῦ ἐγένετο; Ἤ τίς προέδωκεν αὐτῷ καί ἀνταποδοθήσεται αὐτῷ;  Ὅτι ἐξ αὐτοῦ καί δι’ αὐτοῦ καί εἰς αὐτόν τά πάντα. Αὐτῷ ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας· ἀμήν» ( Ρωμ. ια΄33-36). Καί εἶναι φυσικό νά  μένῃ ἔκθαμβος, ἐκστατικός, ἄφωνος, ὁ ἄνθρωπος, μπροστά στίς ἀνεξιχνίαστες Βουλές τοῦ Θεοῦ, και μάλιστα μπροστά στό Μέγα τῆς Οἰκονομίας Μυστήριον. Καί εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ἐμεῖς δεν μποροῦμε νά ἐξιχνιάσουμε τό βάθος τῆς καρδίας τοῦ ἀνθρώπου, δέν μποροῦμε νά ἐννοήσουμε τά λόγια και τίς σκέψεις τοῦ ἀνθρώπου, Πῶς εἶναι ἀνθρωπίνως δυνατόν, νά ἐξετάσουμε καί νά μάθουμε τή σκέψι καί νά ἐννοήσουμε τά νοήματα τοῦ  Δημιουργοῦ, τοῦ  Παντάνακτος Θεοῦ;

«Βάθος καρδίας ἀνθρώπου οὐχ εὑρήσετε καί λόγους τῆς διανοίας αὐτοῦ οὐ διαλήψεσθε· καί Πῶς τόν Θεόν, ὅς ἐποίησε τά πάντα ταῦτα, ἐρευνήσετε και τον νοῦν αὐτοῦ ἐπιγνώσεσθε και τον λογισμόν αὐτοῦ κατανοήσετε; ΜΗΔΑΜΩΣ, ἀδελφοί, ΜΗ ΠΑΡΟΡΓΙΖΕΤΕ Κύριον τον Θεόν ἡμῶν» (Ἰουδίθ 8,14).

 

3.- «Ὑμνήσατε το Ὄνομα Κυρίου».

 Ὁ Υἱός και Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής,  συγκαταβαίνει καί μορφήν δούλου λαμβάνει. Ἔρχεται κοντά μας, ὡς ταπεινός ἄνθρωπος (Φιλιπ.β΄8), γιά νά ὑψώσῃ το Γένος τῶν ἀνθρώπων, τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα, πού βρίσκεται κατάκοιτη στη χώρα και τη σκιά τοῦ Θανάτου, χωρίς νά ἔχῃ τή δύναμι νά σηκωθῇ. Ὁ Εὔσπλαγχνος Θεός δέν θέλει να χαθοῦν τά πλάσματά Του. «Πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Καί ἐπειδή ὁ ἄνθρωπος δέν μποροῦσε νά ἀνέβη ἄνω, στόν Οὐρανό, κατέβη ὁ Θεός κάτω, στή γῆ:

«Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά Πατρός, πλήρης χάριτος καί  ἀληθείας» ( Ἰωάν. α΄ 14).

Ὑμνήσατε τόν Κύριον, γιά τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνίαν Του, γιά τήν ἀνέκφραστον Αὐτοῦ συγκατάβασι!

ΥΜΝΗΣΑΤΕ τόν Κύριον, γιά τό ἀνεξερεύνητον Ἔλεός Του! «ΥΜΝΗΣΑΤΕ τό ὄνομα Κυρίου, ὅτι ὑψηλά ἐποίησεν· ἀναγγείλατε ταῦτα ἐν πάσῃ τῇ γῇ· ἀγαλλιᾶσθε και εὐφραίνεσθε, οἱ κατοικοῦντες Σιών, ὅτι ὑψώθη ὁ ἅγιος τοῦ Ἰσραήλ ἐν μέσῳ αὐτῆς» ( Ἡσ. 12, 5-6).

Ἁγνίσατε την ψυχή σας, ἀδελφοί, καθαρίσατε τήν καρδιά σας, ἀπό κάθε ὑλική και ἀκάθαρτη ἡδονή, λῦστε τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, νεκρώσατε τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, σταυρώσατε την σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ, ἀφήσατε τήν ψυχή ἐλεύθερη, νά ὑψωθῇ στά οὐράνια καί νά ὑποδεχθῇ τόν Ἰησοῦν, τόν Ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου.

Ἀκούσατε ὄρη καί βουνοί, καί σεῖς ἀστόχαστοι θνητοί, ὅτι ἔρχεται στή γῆ  ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ ΛΥΤΡΩΤΗΣ.

 

«ΧΡΙΣΤΟΣ γεννᾶται, δοξάσατε·

Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε·

Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε.

ΑΣΑΤΕ τῷ Κυρίῳ πᾶσα ἡ γῆ, καί

ἐν εὐφροσύνῃ ἀνυμνήσατε λαοί,

ὅτι δεδόξασται»(Κοσμᾶ, Ὠδή α΄).

 

4.-«Θεός τό τεχθέν, ἡ δέ Μήτηρ Παρθένος

Τί μεῖζον ἄλλο καινόν εἶδεν ἡ κτίσις;»

 

Δυό Χιλιάδες καί πλέον χρόνια ἔχουν περάσει ἀπό τότε, πού γεννήθηκε στην ταπεινή Φάτνη τῆς Βηθλεέμ ὁ Χριστός.

Γεννήθηκε και μέσα στην ψυχή μας; Γιατί, ὅπως λέει ὁ ποιητής, «Χίλιες φορές κι’ ἄν γεννήθηκε στή Βηθλεέμ ὁ Χριστός, μέσα σου ἄν δέν γεννήθηκες εἶσαι γιά πάντα χαμένος».

Μέ λύπη διαπιστώνουμε ὅτι «ἵσταται ἔξω ἀπό τήν ψυχή μας, περίλυπον, τό  ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ καί κρούει την Θύραν. Ἐμεῖς ὅμως, δέν ἀκοῦμε την φωνή Του,  καί δεν Τοῦ ἀνοίγουμε τήν καρδιά μας… Παραμένουμε, δυστυχῶς, πάντα οἱ ἴδιοι, ἀμετανόητοι. Ἐνῶ γνωρίζουμε ὅτι «το ἐμμένειν τῇ ἁμαρτίᾳ εἶναι σατανικόν, ἐν τούτοις ἐμμένουμε τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ, πωρωμένοι, ἀμετανόητοι  κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή Σκιά τοῦ θανάτου. Γι’ αὐτό εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε «ΑΡΤΟΣ ΟΔΥΝΗΣ». Μέρα καί νύκτα βαραίνει τήν ψυχή μας ἡ παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς, ἡ πίκρα, τό ἄγχος, τό Σκοτάδι, ἡ Ὀδύνη, ὀ Πόνος , ὁ Θάνατος. Σκοτεινά εἶναι τά ἔργα μας,  Ἐμπεπηγμένοι εἰς «ἰλύν βυθοῦ», δέν ἀκοῦμε τή Φωνή τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς καλεῖ κοντά Του, ζοῦμε χωρίς τόν Χριστόν, χωρίς ἀγάπη, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό. ΑΛΛΑ, μέχρι πότε θά βαραίνουν τήν ψυχήν μας οἱ κακίες μας; Μέχρι πότε θά τρῶμε τίς σάρκες μας; Μέχρι πότε θα τρῶμε ὁ Ἕνας τίς σάρκες τοῦ ἄλλου;

Μέχρι πότε θά ζοῦμε σάν τά ἄλογα κτήνη καί θά πεθαίνουμε σάν κτήνη; Μέχρι πότε θά ζοῦμε χωρίς ἔλεος, χωρίς συμπάθεια, χωρίς ἀγάπη; Μέχρι πότε θά μένουμε βυθισμένοι στή Μαύρη Θάλασσα τῆς ἀποστασίας;

Ἄν μπορούσαμε νά νοιώσουμε, οἱ δύσμοιροι θνητοί, τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, πού γεννιέται, γιά χάρι μας, σάν ἄνθρωπος, στή γῆ!...

Πότε θά λυτρωθοῦμε ἀπό τόν Κακό μας ἑαυτό καί θά ἀποτινάξουμε τόν κονιορτό τῆς ἀπιστίας ἀπό την ἄχαρη ψυχή μας;

Εἷναι γεγονός ὅτι ΑΝ ὁ Χριστός δέν ἦταν μαζί μας, οἱ ἐχθροί μας, δαίμονες και δαιμονάνθρωποι, θά μᾶς καταβρόχθιζαν ζωντανούς. Ἄν ὑπάρχουμε στη ζωή, αὐτό ὀφείλεται στή μακροθυμία τοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς κυνηγάει μέ τό  Ἔλεός Του  καί κρούει την Θύραν… Συνεχίζει νά μᾶς καλεῖ κοντά καί ἔρχεται καί θέλει νά στήσῃ τη Σκηνή Του στην καρδιά μας , ΘΕΛΕΙ νά γεννηθῇ ἐντός μας, στήν ψυχή μας, καί νά  μᾶς ΛΥΤΡΩΣῌ ἀπό τά δεινά καί τίς συμφορές καί νά κάμῃ την ψυχή και τη ζωή μας Παράδεισο. ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΣΩΣῌ ΤΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ.

Καί εἶναι καιρός να προετοιμάσουμε τήν ψυχή μας, νά ὑποδεχθῇ τόν ΕΡΧΟΜΕΝΟΝ. Εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά γεννηθῇ μέσα μας, νά κυβερνήσῃ τή ζωή μας ἡ ἀγάπη. Εἷναι καιρός νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον Τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, νά θρονιάσῃ στήν ψυχή μας ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα. Τότε καί μόνον τότε θά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς. Καί εἶναι καιρός νά σκύψουμε εὐλαβικά,  να εἰσέλθουμε στό Σπήλαιον τῆς Βηθλεέμ, νά γονατίσουμε καί να προσκυνήσουμε το ΘΕΙΟΝ ΒΡΕΦΟΣ. Νά ἀφήσουμε  ἐκεῖ τόν παλαιόν ἄνθρωπον, τά πάθη καί τίς κακίες μας καί μέ τή Χάρι Του, νά μήν ξαναγυρίσουμε πίσω στόν Ἠρώδη. ἀλλά να ἐπιστρέψουμε στη ζωή «δι’ ἄλλης Ὁδοῦ», μέ νέον τρόπο ζωῆς, ὡς «ἐν Χριστῷ καινή κτίσις». Ὀφείλομεν δέ πάντες «πεπληρωμένοι ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ λαλοῦντες ἑαυτοῖς ψαλμοῖς καί ὕμνοις καί  ᾠδαῖς πνευματικαῖς,  ᾄδοντες καί ψάλλοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ἡμῶν τῷ Κυρίῳ, νά εὐχαριστοῦμε  πάντοτε ὑπέρ πάντων ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῷ Θεῷ καί Πατρί ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ»( Ἐφεσ. ε΄ 18-21).

 Ὤ θεῖον βρέφος!  Σέ Σένα, Ἰησοῦ μου, τό ἄκακον Ἀρνίον, τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ τόν αἴροντα  την ἁμαρτίαν τοῦ κόσμου, τόν ἐν σαρκί ἐληλυθότα, καί μόνον Σέ Σένα ἀνήκει ἡ τιμή καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Σύ, Κύριε, γίνεσαι ταπεινός ἄνθρωπος, δι’ ἡμᾶς.

Σύ ἀνακλίνεσαι στήν ταπεινή Φάτνη, γιά νά  ὑψώσῃς ὅλους ἐμᾶς , τούς ἀναξίους δούλους στα οὐράνια. Δικαίως καί εὐσεβῶς, εἰς τόν καθήμενον ἐπί τοῦ Θρόνου καί Σέ Σένα, το Ἀρνίον, ἀπονέμεται ὑπό πάντων ἡ εὐλογία, ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

35

ΑΜΗΝ» (Ἀποκ. ε΄ 13). Σύ, Κύριε καί Θεέ μου, Ἰησοῦ Χριστέ, εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Σύ εἶσαι ὁ μόνος ἅγιος και ἐν ἁγίοις ἀναπαυόμενος!  Σύ εἶσαι «ὁ μόνος ἄξιος  τοῦ λαβεῖν τήν δόξαν καί τήν τιμήν καί τήν δύναμιν, διότι Σύ ἔκτισας τά πάντα καί διά τό θέλημά Σου ἦσαν καί ἐκτίσθησαν καί ὑπάρχουν τά πάντα» (Ἀποκ. δ΄ 11. ε΄12-13). Δόξα τῇ Μακροθυμίᾳ Σου, Κύριε, δόξα Σοι! ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

«Πότε ἥξω καί ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ;

 

                            Γλυκειά εἶν’ ἡ προσμονή τοῦ Θείου Καλέσματος.

Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ  Παραδείσου γῆν, ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄθλιοι καί ἄμυαλοι θνητοί, εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες, «πάροικοι καί παρεπίδημοι», εὐτυχῶς, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως, περιμένοντας, μέ λαχτάρα, τό Θ ε ῖ ο ν  Κ ά λ ε σ μ α.

«Οὐκ  ἔχομεν ὧδε μένουσαν Πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν»( Ἑβρ. ιγ΄ 14).«Ἡμῶν γάρ τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει, ἐξ οὗ καί σωτῆρα ἀπεκδεχόμεθα Κύριον Ἰησοῦν ΧΡΙΣΤΟΝ» (Φιλιπ. γ΄20). Πανευτυχεῖς εἶναι ὅσοι ἐννοοῦν «ταχύ», «ταχύτατα», «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἀνθρωπίνων πραγμάτων καί περιπατοῦν «ἐν ἀγάπῃ» καί θησαυρίζουν θησαυρούς ἐν οὐρανῷ. Πανευτυχεῖς ὅσοι τρέφουν καί  ποτίζουν, ἐνδύουν καί θερμαίνουν μέ τήν ἀγάπη τους τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, καί δίνουν νόημα καί σκοπό στήν πρόσκαιρη ζωή τους καί δυστυχεῖς εἶναι ὅσοι δέν τηροῦν τό Νόμο τῆς Ἀγάπης Σου καί βυθίζονται εἰς ᾏδου βυθόν.

Κύριέ μου Ἰησοῦ, λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου, ὡς Καρδιογνώστης γνωρίζεις τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχῆς μου, καί γνωρίζεις πραγματικά ὅτι «Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, οὕτως ἐπιποθεῖ ἠ ψυχή μου πρός Σέ, ὁ Θεός. Γνωρίζεις , Θεέ μου, ἐδίψησε καί διψᾶ ἡ ψυχή μου πρός Σέ τόν Θεόν , τόν ἰσχυρόν, τόν ζῶντα. Πότε ἥξω καί ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ ;» (Ψαλμ.41,2-3). Περιμένω, μέ λαχτάρα, τό Θεῖον Σου Κάλεσμα! Πότε θά ἀξιωθῶ νά παρουσιασθῶ Ἐνώπιόν Σου; Καθάρισε, Κύριε, τόν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου, λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ταλαίπωρης ψυχῆς μου, δός μου ἔμπρακτη μετάνοια καί καρπούς ἀξίους τῆς μετανοίας καί πρίν εἰς τέλος ἀπόλωμαι, σῶσον με. Περιμένω, μέ λαχτάρα, νά βρεθῶ  Ἐνώπιόν Σου  καί Σέ ἱκετεύω πρίν μέ καλέσης κοντά Σου στῆσε τή σκηνή σου στήν καρδιά καί ἀξίωσέ με νά Σέ λατρεύω «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». «Κύριε, Σύ πάντα οἶδας, Σύ γινώσκεις ὅτι φιλῶ Σε» (Ἰωάν. κα΄17). Πανάγαθε καί πανοικτίρμων, ἄκουσε τήν ταπεινήν μου Προσευχή, δέξου τά δάκρυά μου καί τούς στεναγμούς τῆς καρδίας καί σῶσον ἐμέ τόν ἀνάξιον, καί τόν κόσμον Σου, πρίν τελειωτικά χαθοῦμε... Κινδυνεύουμε τήν ἀπό Σοῦ διάστασιν. 

Κυκλώνουν, ὥσπερ μέλισσαι κηρίον τήν ψυχή μας, οἱ  ἐχθροί μας, δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι, καί, μέ κάθε δόλιο τρόπο, προσπαθοῦν, Πολυεύσπλαγχνε Κύριε, νά μᾶς χωρίσουν ἀπό Σένα,  ἕτοιμοι νά μᾶς κατασπαράξουν καί νά μᾶς καταβροχθήσουν ζωντανούς. Κύριε,  εἶμαι ἁμαρτωλός, Θεέ μου, συγχώρησέ με καί μή παρίδης τήν δέησίν μου ἔρχου ταχύ, ἐλέησόν με καί ἀξίωσέ με, νά ἀκολουθῶ τά ματωμένα Χνάρια Σου, νά τηρῶ τάς ἐντολάς τῆς Ἀγάπης Σου, ὥστε, ὅταν μέ καλέσῃς κοντά Σου,  γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ,  νά βρεθῶ, καθαρός, ἐνώπιόν Σου καί, ἀσιγήτως, μετά πάντων τῶν Ἁγίων Σου, νά Σέ ὑμνῶ καί νά Σέ δοξάζω, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι Σέ Σένα, Λυτρωτά, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ΑΝΗΚΕΙ ἡ τιμή,  δύναμις, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

 

ΟΠΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΕΚΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΤΗΣ ΤΡΥΦΗΣ

 

Κανείς δέν μπορεῖ νά ὁμιλήσῃ, γιά τό Χριστό, ἐάν δέν τόν φωτίσῃ ἡ Θεία Χάρις.

Μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μου ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καί μέ δάκρυα εὐγνωμοσύνης στόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Παντάνακτος Δημιουργοῦ τῶν Ὅλων, ψυχή τε καί σώματι γονυκλινής καί τρέμων, τολμῶ νά μιλήσω στήν ἀγάπη σας, ἀγαπητά μου Παιδιά, γιά «τήν προσδοκίαν τῶν Ἐθνῶν», γιά Τόν Κενώσαντα Ἑαυτόν, καί «Μορφήν δούλου λαβόντα»( Φιλιπ. β΄7), γιά  τόν γλυκύν καί πρᾷον Ἰησοῦν. «Ὁ Παῖς, ὁ ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος, ὁ ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ ἄρχων τῆς εἰρήνης» ( Ἡσ. 9,6), καταδέχεται, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη, καί γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, δι’ ἡμᾶς τούς ἀναξίους καί ἁμαρτωλούς, καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του (Ἑβρ. β΄11), ὁ πανάγιος καί Ἐλεήμων.

Ὁ Γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ἔρχεται ἀθόρυβα κοντά μας, μᾶς πλησιάζει, μέ τρυφερότητα, καί ρίχνει λάδι στήν τρεμοσβύνουσαν λυχνίαν. Καί δέν συντρίβει ἀλλά περιδένει καί στηρίζει τό τσακισμένο ἀπό τόν ἄνεμο καλάμι , πού εῑναι ἔτοιμο νά σπάσει . Μᾶς σώζει. Μᾶς περιβάλλει μέ τό Ἔλεός Του, μᾶς δίνει ζωή. Καί «ἐπί τῷ ὀνόματι Αὐτοῦ ἔθνη ἐλπιοῦσιν» (πραβλ. Ἡσ. 42,2-4).   Ἔρχεται κοντά μας καί καλεῖ νά τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» εἰς τήν καθημερινή μας ζωήν. Μᾶς καλεῖ νά μετανοήσουμε, νά ἐξέλθουμε ἀπό τό «Χοιροστάσι» καί, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ἐπιστρέψουμε εἰς τήν «Πατρικήν Ἑστίαν». Θυσιάζεται «ὁ Μόσχος ὁ σιτευτός», ἵνα φαγόντες εὐφρανθῶμεν καί εἰσέλθωμεν εἰς τήν ἡτοιμασμένην ἡμῖν Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου, ὡς υἱοί Θεοῦ καί ἀδελφοί τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος «εἶναι πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς», καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του (πρβλ. Λουκ.ιε΄11-32.Ματθ. κε΄31-46. Ἑβρ. β΄11 ἑξ.).

Ἀνέκφραστος εἶναι ἡ Θεϊκή συγκατάβασις. Ὁ Θεάνθρωπος εἶναι πιά μαζί μας. Ἦλθε κοντά μας, ὁ γλυκύς Ἰησοῦς καί μένει μαζί μας. Βασιλεύει στίς ψυχές, πού Τόν δέχονται καί, εἰς αὐτούς πού, πιστεύουν εἰς τό πανάγιον Ὄνομά Του, «τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα( Φιλιπ. β΄9), δίδει τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι ( Ἰωάν. α΄12).

Μέ δέος προφέρω τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας, ὡς ἀνάξιος, καί τολμῶ νά κηρύττω τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα «τοῦ ἐν σαρκί ἐληλυθῶτος» τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ,  σέ σᾶς, ἀγαπητά μου Παιδιά, ἀλλά καί, εἰ δυνατον, σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, καί νά  πῶ ἁπλά: « Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος προσωπικός μας Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, διότι Αὐτός καί μόνον «Αὐτός σώζει τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τόν ἁμαρτιῶν αὐτῶν»(Ματθ. α΄21) καί ὅτι «Οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πραξ. δ΄12). «Καί ἔσται πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομα Κυρίου σωθήσεται»(Ἰωήλ γ’5. Πραξ. β΄21). Εἶναι ἀνάγκητῆς ψυχῆς νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Ἔτσι θά γίνῃ ἡ ψυχή μας κατοικητήριον καί Θρόνος Θεοῦ καί  ἡ ζωή στή γῆ θά γίνῃ Παράδεισος!»

ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ

              

                 ΤΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ ΚΑΘΕ ΠΙΣΤΟΥ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΊΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

Ἔχει περάσει ἕνας ὁλόκληρος χρόνος ἀπό τή ἡμέρα τῆς Μεταθέσεως τοῦ ἀγαπημένου μου Γιοῦ, τοῦ  ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ μου εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ. Γιά μένα εἶναι σάν νά ἦταν χθές. Δίκαιος καί εὐσεβής, «Εὐάρεστος Θεῷ γενόμενος ἠγαπήθη καί ζῶν μεταξύ ἁμαρτωλῶν μετετέθη· ἡρπάγη, μή κακία ἀλλάξῃ σύνεσιν αὐτοῦ ἤ δόλος ἀπατήσῃ  ψυχήν αὐτοῦ» (Σοφ. Σολ. 4,10-11).

Ὅπως κάθε δίκαιος, «ἡρπάγη πρός τόν Θεόν», μετετέθη ὁ Συνταγματάρχης μας, εἰς ἕνα ἀπό τά οὐράνια, ἀγγελικά, στρατόπεδα, κατετάγη εἰς τόν Χορόν ὅλων ἐκείνων τῶν Γενναίων, τῶν Ἁγίων ἡρώων, πού ἔπεσαν «ἐν ὥρᾳ Ὑπηρεσίας, μαχόμενοι ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος», καί χαίρεται μαζί τους «τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ  ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἠμερῶν»!

Ἡ μετάβασις τοῦ Παναγιώτη μου, καθώς καί πάντων τῶν πιστῶν καί Δικαίων, ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, εἶναι μτάβασις «διά τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, τήν ὄντως Ζωήν.

Ἡ Ἐκκλησία μας  τήν ἡμέραν τῆς Κοιμήσεως, ἑορτάζει, πανηγυρίζει «τήν γενέθλιον ἡμέραν τῶν Δικαίων εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ  Θεοῦ». Τελοῦμεν δέ εὐχαριστηρίους λειτουργίας εἰς τή μνήμην τῶν προσφιλῶν μας, διότι ἡ Κοίμησις εἶναι τά γενέθλιά τους εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί εἶναι  Ἡμέρα Χαρᾶς.

Εὐχαριστῶ τόν Κύριόν μας, τόν  Ἰησοῦν Χριστόν, πού «συντόμευσε τίς ἡμέρες τῆς θλίψεως», πού  λύτρωσε τόν ἀγαπημένο μου Γιό, ἀπό τόν Πόνο, καί τόν μετέθεσε εἰςτήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, «ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος». Τώρα δέν πονάει, ἀλλά χαίρεται τή Χαρά τῶν γενεθλίων του εἰς τήν Βασιλεία τοῦ  Θεοῦ.

Μπορεῖ κανείς νά φαντασθῆ·  Τί θά συνέβαινε, ἄν ὁ Θεός δέν μᾶς ἀγαποῦσε μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ καί μᾶς ἐγκατέλειπε ἀβοηθήτους εἰς αὐτήν ἐδῶ τήν Κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος;

Ὁ Χριστός Σταυρώθηκε, γιά μᾶς, καί δέν μᾶς ἐγκαταλείπῃ. Ἔρχεται καί μᾶς ἀνασύρει  μέσα ἀπό τόν Πόνο καί τήν Ὀδύνη αὐτῆς ἐδώ τῆς ἄθλιας παροικίας καί μᾶς ὁδηγεῖ «εἰς τόπον ἀναψυχῆς», «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Καί ἡ Ἡμέρα τῆς μεταθέσεώς μας ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, εἶναι ἡ Ἡμέρα τῶν γενεθλίων μας εἰς τήν Πατρικήν  Ἑστίαν, εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ Πατρός.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς θέλει κοντά Του. Πρό τοῦ Πάθους παρακαλεῖ τόν Πατέρα, γιά μᾶς καί λέγει: «Πάτερ μου... Θέλω ἵνα ὅπου εἰμί ἐγώ κἀκεῖνοι (οἱ πιστοί Μαθηταί μου) ὦσι μετ’ ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τήν δόξαν τήν ἐμήν ἥν ἔδωκάς μοι ὅτι ἠγάπησάς με πρό καταβολῆς κόσμου» (Ἰωάν.ιθ΄24). Μᾶς παίρνει κοντά Του, στή Δόξα Του.

Εἷναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅτι ἕνα εἶναι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, Μία εἶναι ἡ Ἐκκλησία Του καί ὅτι ἐμεῖς ζῶντες καί κεκοιμημένοι εἴμαστε μέλη τοῦ σώματος Αὐτοῦ. Περιπατοῦντες ἐν τῇ Ἀγάπῃ, εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Χριστόν καί μεταξύ μας. Εἴμαστε ἐμεῖς καί τά ἀγαπημένα μας Πρόσωπα, ἕνα σῶμα, μιά ψυχή ἐν Χριστῷ. Ὅτι «Ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»(Α΄ Ἰωάν. δ΄ 16).

Παύσασθε τῶν δακρύων. «Τόν ἀρχηγόν τῆς σωτηρίας ἡμῶν Χριστόν δοξολογήσωμεν· αὐτοῦ γάρ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος, κόσμος ἐκ πλάνης σέσωσται· χαίρει χορός Ἀγγέλων· φεύγει Δαιμόνων πλάνη· Ἀδάμ πεσών ἀνίσταται, Διάβολος κατήργηται».

Παύσασθε τῶν δακρύων. Ὅτι αὐτεξουσίως  ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὡς Θεός δωρούμενος ἡμῖν ἀτελεύτητον ζωήν καί τό μέγα ἔλεος».

Παύσασθε τῶν δακρύων. Ὅτι Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν, ἐπάτησε θανάτῳ τόν Θάνατον καί κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον καί Χάρισε, σέ ὅλους ἐμᾶς, ζωήν καί Ἀνάστασιν. ΑΥΤΟΝ ΔΟΞΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΕΧΟΝΤΑ ΗΜΙΝ ΤΟ ΜΕΓΑ ΕΛΕΟΣ. ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΑΣΤΑΣΕΙ ΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΔΟΞΑ Τῌ ΒΑΣΙΛΕΙᾼ ΣΟΥ, ΔΟΞΑ  Τῌ ΑΝΕΚΦΡΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!

Η ΑΓΝΗ ΑΓΑΠΗ ΕΝΩΝΕΙ

Ο ΕΓΩΪΣΜΟΣ ΧΩΡΙΖΕΙ

 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πληροφορήθηκε ὅτι μεταξύ τῶν Κορινθίων ὑπάρχουν διαιρέσεις, καί σπεύδει, μέ τήν Α΄ Ἐπιστολή του, νά τούς βοηθήσῃ νά διώξουν ἀπό τήν ψυχή τους καί ἀπό τήν κοινότητά τους, τόν Δαίμονα τῆς δαιρέσεως, νά διώξουν τό πονηρόν, τό χωριστικόν Πνεῦμα καί νά ἑνωθοῦν ἐν Χριστῷ. Τούς γράφει μέ πόνον ψυχῆς:

«Σᾶς παρακαλῶ, ἀδελφοί μου, εἰς τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά λέγετε ὅλοι τήν ἴδια Ὁμολογία τῆς Πίστεως καί νά μή ὑπάρχουν διαιρέσεις μεταξύ σας, ἀλλά νά εἶσθε ἀρμονικά ἑνωμένοι μεταξύ σας. Νά ἔχετε ὅλοι τά ἴδια φρονήματα, τήν ἴδια πίστι στό Χριστό, τό ἴδιο πνεῦμα καί τήν ἴδια γνώμη, ἀρετές , πού θά σᾶς κρατοῦν ἑνωμένους μέ τόν Χριστόν καί μεταξύ σας. Πληροφορήθηκα ἀπό τούς ἀνθρώπους τῆς Χλόης, ὅτι ὑπάρχουν  μεταξὐ σας ἔριδες». Οἱ ἔριδες καί οἱ φιλονικίες εἶναι προϊόντα τοῦ Ἐγωϊσμοῦ. Ὁ Ἐγωϊσμός. ὁ Ἑωσφορισμός  δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνας Δαίμονας, εἶναι ὁ Ἴδιος ὁ Σατανᾶς, ὁ ἀρχηγέτης κάθε Κακοῦ, ὁ Πατέρας τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας, πού ἐπιδιώκει μέ κάθε τρόπο νά χωρίσῃ τούς ἀνθρώπους ἀπό τό Θεό, ἀπό τήν Ἀγάπη καί καλλιεργεῖ στήν ψυχή καί τή ζωή τους τό μῖσος. Ο ΕΓΩΪΣΜΟΣ ΧΩΡΙΖΕΙ, ἐνῷ Ἡ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΝΩΝΕΙ τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί μέ τό Θεό. «Σᾶς παρακαλῶ, λέγει ὀ Παῦλος, διῶξτε ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή σας τό Πονηρόν αὐτό πνεῦμα τῆς διαιρέσεως. Πληροφορήθηκα ὅτι ὁ καθένας ἀπό σᾶς καυχιέται καί λέγει ὁ Ἕνας :Εγώ εἶμαι τοῦ Παύλου. Καί ὁ Ἄλλος λέγει :ΕΓΩ εἶμαι θαυμαστής καί Μαθητής τοῦ Ἀπολλώ. Καί ὁ τρίτο λέγει: ΕΓΩ ἀνήκω στόν Κηφᾶν.  Ἄλλος πάλιν ἰσχυρίζεται·  ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ».

Αὐτή ἠ διαίρεσις, χωρίς ἀμφιβολία,  εἶναι ἔργο τοῦ Σατανᾶ. Αὐτός ἐνσαρκώνει τό Πάθος τοῦ Ἐγωϊσμοῦ καί χωρίζει τούς ἀνθρώπους μεταξύ τους καί ἀπό τόν Θεόν. Καί προκειμένου νά διαιρέσῃ τούς ἀνθρώπους καί νά ἐξαπατήσῃ ἀκόμη καί τούς ἐκλεκτούς «μετασχηματίζεται καί εἰς ἄγγελον φωτός»(Β΄Κορινθ. ια΄14). Καί ὁ Παῦλος  ἐρωτᾶ τούς Κορινθίους , ἀλλά καί ὅλους ἐμᾶς καί λέγει:

«Ἐκκομματιάσθη, ἔχει μοιρασθῇ σέ κομμάτια Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ; Μήπως ὁ Παῦλος σταυρώθηκε, γιά τή σωτηρία σας;  Ἤ μήπως βαπτισθήκατε εἰς τό ὄνομα τοῦ Παύλου, ὥστε νά ἀνήκετε πλέον εἰς αὐτόν; Εὐχαριστῶ τό Θεό, πού δέν ἐβάπτισα κανέναν ἀπό σᾶς παρά τόν Κρίσπον καί τόν Γάϊον, γιά νά μή μπορεῖ νά πῇ κανείς ὅ τι βαπτισθήκατε είς τό δικό μου ὄνομα. Ἐβάπτισα ἐπίσης καί τήν Οἰκογένειαν τοῦ Στεφανᾶ. Ἐκτός ἀπό αὐτούς δέν γνωρίζω, δέν γνωρίζω ἐάν ἐβάπτισα κανέναν ἄλλον. Ὁ Χριστός δέν μέ ἔστειλε νά βαπτίζω, ἀλλά νά κηρύττω τό Εὐαγγέλιον, ὄχι χρησημοποιῶντας τήν ἀνθρώπινη τέχνη τοῦ λόγου καί σοφία, «ἵνα μή κενωθῇ ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ». Κηρύττω τό Εὐαγγέλιο, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, κηρύττω τή Θεϊκή συγκατάβασι, χωρίς νά κινδυνεύω. Ἀποφεύγω τά ἀνθρώπινα ἀπατηλά ἐπιχειρήματα  καί ἐκθέτω τό ΓΕΓΟΝΟΣ τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Χριστοῦ, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, γιά τή σωτηρία μας, γιά νά μή χάσῃ τή Θεία δύναμι τό κήρυγμά μου, γιά  τό Σταυρικό Θάνατο τοῦ Χριστοῦ. Παράγματι ὁ λόγος περί τοῦ Σταυροῦ, γιά μᾶς τούς Πιστούς εἶναι ΔΥΝΑΜΙΣ ΘΕΟΥ. EΙΝΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ ΖΩΗ.

Ὁ Χριστός ἐνσαρκώνει τήν ἄκρα ταπείνωσι καί τήν ἄπειρη ἀγάπη.  Ὲξαφανίζει τόν ΕΓΩΪΣΜΟ, πού χωρίζει  τούς ἀνθρώπους ἀπό τό Θεό καί μεταξύ τους. Διώχνει μέσα ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας πᾶσαν ΚΑΚΙΑΝ. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ μέ τό Πανάγιον αἷμα μᾶς συμφιλιώνει  καί μᾶς ἑνώνει μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας, καί ἑνωμένους εἰς Ἕν μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τόν Παράδεισον καί ἀξιώνει τῆς ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ παραστάσεως , εἰς τό ὐμνεῖν, εὐλογεῖν  καί δοξάζειν τό Πανάγιον Ὄνομα τοῦ Παντάνακτος Θεοῦ, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Αγίου Πνεύματος, εεἰς πάντας τούς αἰῶνας.ΑΜΗΝ.

 

 

 

Ο ΓΛΥΚΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ

ΟΜΟΡΦΑΙΝΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.

 

Εἰς αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια Παροικία, εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, μᾶς ἐγκατέστησεν  ὁ Φιλάνθρωπος, ὡς ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας, καιρόν, γιά νά διορθώσουμε τό ΛΑΘΟΣ τοῦ προπάτορος Ἀδάμ. Νά ἐγκολπωθοῦμε τήν τελείαν Ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον καί, διά τῆς Ἀγάπης νά ἑνωθοῦμε τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην μας καί νά μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του. Δηλαδή νά ἐπανακτήσουμε τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς: α) Νά ἐπανακτήσουμε τή Χάρι νά εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, β)νά συνομιλοῦμε μαζί Του, ὅπως συνομιλεῖ ὁ φίλος μέ τόν φίλον του, καί γ) νά  χαιρώμαστε τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, εἰς μακρότητα ἡμερῶν. Αὐτός εἶναι καί ὁ Παράδεισος. Αὐτή εἶναι καί ἡ πνευματική μας ἐργασία, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία. Πρός πραγματοποίησιν τοῦ σκοποῦ  αὐτοῦ, πού εἶναι καί ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας στή γῆ, εἶναι ἀνάγκη νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι α) «Ο Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὀ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»(Α΄ Ἰωάν. δ΄16). β) Μένω ἐν τῇ ἀγάπῃ σημαίνει περιπατῶ ἐν ἀγάπῃ, ἀκολουθῶ πιστά τά Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί φθάνω ἀπό τό κατ’ εἰκόνα, εἰς τό καθ’ ὁμοίωσιν. Δοξάζω τό Θεό, λόγῳ καί ἔργῳ. Κάνω «Πρᾶξι» τήν ἀγάπη, συμπεριφέρομαι μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη πρός τούς συνανθρώπους  μου, ὅποιοι κι’ ἄν εἶναι, ὅ, τι κι’ ἄν κάνουν, ὅπου κι’ ἄν βρίσκονται. Ἔχω πάντοτε γλυκό λόγο, λόγο ἀγάπης, πού ὀμορφαίνει τή ζωή μου, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια Παροικία. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά ὅτι «Τῆς γνησίας ἀγάπης ἴσον ΟΥΔΕΝ»

Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι  ἡ τελεία, «ἡ γνησία ἀγάπη, Θεόν ποιεῖ τόν ἄνθρωπον». Καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός πάνω ἀπό τό Σταυρό Του διεκήρυξε ὡς Καινήν Ἐντολήν τήν ΑΓΑΠΗ καί εἶπε: «Ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, ΚΑΘΩΣ ΕΓΩ ΗΓΑΠΗΣΑ ΥΜΑΣ ΙΝΑ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ. Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστέ, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις»( Ἰωάν. ιγ΄34-35).

Ἡ ΑΓΑΠΗ εἶναι τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτό καί λαός μας, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ λέγει ὅτι: «Τό ψωμί τρώγεται καλλίτερα μέ τό μέλι παρά μέ τό ξύδι». Ἡ ἀγάπη μᾶς ἐπανεισάγει στόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς.

Ἐμεῖς ἔχουμε καταλάβει καλά, ἔχουμε  ἐννοήσει «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων; Ἔχουμε ἐγκολπωθῆ τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, ὅπως ὁ Χριστός; Ἤ ἔχουμε στερεωθῆ στό ΚΑΚΟ καί τρῶμε τίς σάρκες μας καί κατασπαράσσουμε τούς ἀδελφούς μας;

Δυστυχῶς, μέ πικρία, διαπιστώνουμε ὅτι ξεφύγαμε ἀπό τό δρόμο τῆς ἀγάπης, ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ, καί ζοῦμε χωρίς ἀγάπη, μετουσιώσαμε τή γῆ σέ «χοιροστάσι», βασανίζουμε ὀ Ἕνας τόν Ἄλλο καί στό κάθε μας βῆμα σωρεύουμε συμφορές. Καί εἶναι καιρός νά περισυλλεγοῦμε καί νά παύσουμε νά ἀδικοπραγοῦμε καί κάνουμε «Πρᾶξι» τήν ΑΓΑΠΗ. Ἄς μήν ξεχνᾶμε πώς ἐδῶ εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες, πάροικοι καί παρεπίδημοι. Λυτρώνει τούς δικαίους, τούς ἀνθρώπους τῆς Ἀγάπης,  τούς ἀνασύρει ὁ Μακρόθυμος καί Φιλάνθρωπος ἀπό τήν Ὀδύνη καί τόν Πόνο καί τούς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς. Παίρνει ἀπό τήν Παροικία τούς δικαίους, πού συνοδεύονται μόνο ἀπό τά καλά τους ἔργα, ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν Καλωσύνη τους, καί τούς ὁδηγεῖ εἰς τήν Οὐράνια Κατοικία, στήν Πατρικήν Ἑστία, ἐκεῖ ,ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος.

Γι’ αὐτό καί καθημερινά σᾶς τονίζω, ἀγαπητά μου Παιδιά, ὅτι «ὅλα θά καταργηθοῦν. Μονάχα ἡ ΑΓΑΠΗ ΜΕΝΕΙ, διότι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι. «Μονάχα ἡ ΚΑΛΩΣΥΝΗ, ὅλα στόν κόσμο χάνονται, μόνη ἀπομένει ΕΚΕΙΝΗ».

Καθημερινά σᾶς λέω: «Ὅσο ζῶ, θέλω νά μέ προσέχετε, νά μέ ἀγαπᾶτε καί νά μέ σέβεσθε.  Ὅταν πεθάνω, τί νά τά κάνω τά λουλούδια στόν Τάφο μου; ἄχρηστα μοῦ εἶναι τά δάκρυα, τά κεριά καί τά λιβάνια...».

Πιστεύω δέ καί ὅλοι οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι τό ἴδιο θά ἤθελαν, Ἕνα γλυκό λόγο, λίγη Καλωσύνη, λίγη ἐπιείκεια. Τά λέω αὐτά, γιατί καθημερινά παρατηρῶ μιά ἀστόχαστη, ἀσυλόγιστη, ἀποκαρδιωτική συμπεριφορά, τοῦ Ἑνός ἀνθρώπου πρός τόν Ἄλλον. Καί ἀναρωτιέμαι· ΓΙΑΤΙ;

Χάθηκε ἡ ντροπή; Χάθηκε τό φιλότιμο;  Χάθηκε ὁ γλυκός ὁ λόγος; ΠΟΥ εἶναι ἡ στοργή, ἡ τρυφερότητα; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η  ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;

Εἴμαστε προσωρινοί ἐδῶ καί τρῶμε ὁ Ἕνας τόν Ἄλλον. Φαντάζεσθε τί θά κάναμε, ἄν εἴμαστε αἰώνιοι κάτοικοι αὐτῆς ἐδῶ τῆς γῆς;

Δέν ζητῶ πολλά. Ἕνα γλυκό λόγο ζητῶ, ἕνα βλέμμα, ἕνα ψίχουλο Καλωσύνης.  Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού ζοῦνε μέ ἕνα «Ψίχουλο» καί πεθαίνουν ἀπό ἕνα πικρό λόγο, ἀπό ἕνα συνοφρίωμα τοῦ ὀφθαλμοῦ.

Δέν παραλείπω νά πῶ ὅτι εἴμαστε ἀδύναμοι ἄνθρωποι καί λίγο ὡς πολύ φταῖμε καί ἠθελημένα ἤ ἀθέλητα πικραίνουμε ὁ Ἕνας τόν ἄλλον. Δέν νομίζετε πώς ὀφείλουμε τοὐλάχιστον νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς ὁ Ἕνας πρός τόν Ἄλλον; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «Τό ἐπιεικές ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. Ὁ Κύριος ἐγγύς» (Φιλιπ. δ΄4). Ὁ γλυκός ὁ λόγος, ἡ στοργή, ἡ τρυφερότητα, ἡ ἀγάπη, ἡ ἐπιείκειά σας καί ἡ  ὑποχωρητικότητά σας, ἄς γίνῃ γνωστή σέ ὅλους  τούς ἀνθρώπους καί σέ αὐτούς ἀκόμη τούς ἀπίστους. Πόσο μᾶλλον ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς καί ὑποχωρητικοί, μέ τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα. Ἀξίζει ἄραγε νά διαλύουμε τήν Οἰκογένειά μας, γιά ἕνα πεῖσμα ἤ γιά ἕνα πικρό λόγο;  Ἀξίζει νά διαλύουμε φιλία ἤ συνεργασία, γιά τό τίποτα; Ἐπιτρέπεται νά πικραίνει ὁ σύζυγος τή σύζυγό του, ὁ ἀδελφός τόν ἀδελφόν ἤ τήν ἀδελφή του, γιά μικροπράγματα, τελείως ἀσήμαντα πολλές φορές.  Ἀναλογισθήκατε ποτέ, ὅταν στενοχωρῆτε, χωρίς λόγο, πολλές φορές τά ἀγαπημένα σας πρόσωπα, τί θά συμβῆ τήν ὥρα τοῦ πρόσκαιρου μέν, ἀλλά ἀποχωρισμοῦ ἀπό αὐτά; Μπορεῖτε νά νοιώσετε τήν πικρία τῆς ἐρημώσεως, πού δημιουργεῖ ἡ ἀπουσία τους; Μπορεῖτε νά φαντασθῆτε πόσο ἔρημη εἶναι ἡ ψυχή σας καί τό σπιτικό σας χωρίς τά ἀγαπημένα σας πρόσωπα;

Δόξα τῷ Θεῷ, ἐγώ γνωρίζω καλά, τήν πικρία καί τόν ἀφόρητο Πόνο, πού προκαλεῖ ὀ πρόσκαιρος ἀποχωρισμός ἀπό τά προσφιλῆ μου πρόσωπα...

Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΗΜΩΝ καί ἔχει  τά προσφιλῆ μας πρόσωπα στήν ἀγκαλιά Του καί ἐκεῖ δέν πικραίνονται, ἀλλά ἀναπαύονται ἐν εἰρήνῃ. Καί έπειδή εἶναι ὁ Κύριος εἶναι ἐγγύς καί κρίνει καί τά λόγια καί τίς πράξεις μας, γι’αὐτό σᾶς συμβουλεύω νά ἔχετε πάντοτε γλυκό λόγο, τρυφερότητα καί ἀγάπη ἀκόμη καί στά πιό δύστροπα καί κακότροπα ἄτομα. Καί ἄς προσέχουμε νά εἶναι πάντοτε τά λόγια μας γλυκά, νόστιμα καί χαριτωμένα. Νά δίνουμε χαρά καί νά στηρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Θεόν, τόν Δοτῆρα τῶν ἀγαθῶν. Διότι ὁ ΕΝΑΣ, γιά τόν ΑΛΛΟΝ εἶναι «δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον ἄνωθεν καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν φώτων» ( Ἰακ. α΄ 17). ΔΟΞΑ Τῌ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ.

 

 

 

ΜΑΚΡΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,

 

   

                                           Η ΖΩΗ  ΕΙΝ’ ΑΒΥΣΣΟΣ ΟΔΥΝΗΣ

 

Πετρῶσαν’ οἱ καρδιές...

«Ἐψύγει ἡ ἀγάπη» τῶν πολλῶν.

Ξεφύγαμε ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ.

Κάναμε τή ζωή μας, Κόλασι.

Ἀπό κακή μας προαίρεσι,

μετουσιώσαμε τόν Παράδεισο,

πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός, σέ «Χοιροστάσι».

Δέν μιλᾶμε πιά, μέ τόν Ἀληθινόν Θεόν.

Ζοῦμε χωρίς Θεόν, χωρίς σκοπόν...

 χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενον...

 Ζοῦμε χωρίς ΑΓΑΠΗΝ.

Ἀνάβουμε ἐδῶ κι’ ἐκεῖ φωτιές.

Σωρεύουμε γύρω μας,  συμφορές.

Γι’ αὐτό, εἶναι πικρό καί τό νερό,

πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε,

«ἄρτος Ὀδύνης...».

Ὑψώσαμε καί λατρεύουμε, ὡς Θεόν,

τό Βόρβορο, τό Σατανᾶ, τό Διάβολο,

τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα...

Οἱ περισσότεροι ἀνθρωποι, σήμερα, μακράν ἀπό τόν Ἕνα  καί   μόνον Ἀληθινόν Θεόν, καί ἀπό τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, δυστυχῶς, «ὀρύσσουν ἑαυτοῖς  λάκκους συντετριμμένους,οἱ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν»(Ἱερ. β΄13). «Ἔχουσι βασιλέα καί ἀρχηγόν, πάνω ἀπό τό κεφάλι τους τόν ἄγγελον τῆς ἀβύσσου.Τό ὄνομά του στήν Ἑβραϊκή γλῶσσα εἶναι Ἀβαδδών, τό ὁποῖον στήν ἑλληνική γλῶσσασημαίνει ΑΠΟΛΛΥΩΝ, δηλ. Καταστροφεύς.

Ἡ ἐπερχόμενη πληγή τῶν ἀκρίδων εἶναι  τά ὀψώνια τῆς ἀμαρτίας,  ἡ νευρομυϊκή ὑπερέντασι, τό καταλυτικό τῆς προσωπικότητός μας ἄγχος καί οἱ πολλές καί διάφορες ψυχικές διαταραχές, πού ἐξ αἰτίας τῆς ἀπιστίας, μᾶς δάκνουν ὡς ἀκρίδες καί μᾶς προκαλοῦν ἀβάστακτο πόνο, ἀνυπόφορο βασανισμό.

Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ  σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή στήν Πατρική Ἑστία. Καί ἐμεῖς, οἱ δύσμοιροι θνητοί, δέν μετανοοῦμε. Συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν χειρῶν μας. Συνεχίζουμε νά λατρεύουμε τά Εἴδωλα  καί νά ἀδικοπραγοῦμε (πρβλ. Ἀποκ. θ΄1 ἑξ.).

Καταργοῦν τήν Πίστι στό Θεό, τήν Ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια, καταργοῦν τά ἔθνη, τήν κάθε Θρησκεία, τήν Ἱστορία, τή γλῶσσα καί ἐπιδιώκουν  τήν λεγόμενη Παγκοσμιοποίησι, πού στήν πραγματικότητα εἶναι Σατανοποίησι καί ἑτοιμάζουν τήν  ἐγκατάστασι τοῦ Παγκοσμίου Κυβερνήτου, τοῦ maitreya, τοῦ Ψευτομεσσία, τοῦ Ἀντιχρίστου. Καί δυστυχῶς, οἱ σκοταδιστές, αὐτές οἱ δυνάμεις αὐτοκαταστροφῆς τοῦ Σύμπαντος, ἐργάζονται μέ δόλια μέσα, ἀκόμη καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα μας, τήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ.  Καί οἱ Πιστοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ βασανίζονται καί ὑποφέρουν καί δέν ἀντιδροῦν.

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ξυπνήσουμε, πρίν νά εἶναι ἀργά. Ὁ Προφήτης Δαβίδ βροντοφωνάζει: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ.4,3).

Καί ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, θέλοντας νά μᾶς ἀνασύρῃ  ἀπό τό βυθό τῆς ῥᾳθυμίας, ἐρωτᾶ: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἠδυπαθείαις κατασηπώμενοι»;

Μποροῦμε μόνοι μας νά παλαίψουμε μέ τίς σκοτεινές Δυνάμεις καί μέ τή Λερναία Ὕδρα τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας; Μόνοι μας; Ἀσφαλῶς ΟΧΙ. ΑΛΛΑ δέν εἴμαστε μόνοι. Εἷναι μαζί μας ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Ὁ Κύριος καί Θεός Ἡμῶν, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ἵσταται ἐπί τήν Θύραν καί κρούει. Ἐάν τίς ἀκούσει τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν Θύραν, λέγει ὁ Κύριος, εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ» (Ἀποκ. γ΄20).

Εἷναι μαζί μας Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Αὐτός εἶναι ἠ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά. ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον.  Ἀρκεῖ νά ἀκούσουμε τή Φωνή Του. Nά ἑνωθοῦμε μαζί Του καί νά κάνουμε «Πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του.

Ὁ Κύριος «δίδει εἰς τούς πιστούς Μαθητάς Του τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ καί οὐδέν αὐτούς οὐ μή ἀδικήσῃ» (Λουκ. ι΄ 19). Εἶναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, στήν Πηγή τοῦ Ζῶντος   Ὕδατος, στό Χριστό, Καί, μέ πίστι Σ’ Αὐτόν,  ἀφορῶντες εἰς τόν Ἀρχηγόν τῆς πίστεώς μας καί Τελειωτήν Ἰησοῦν, νά ἀγωνισθοῦμε, γιά τά ὅσια καί τά ἱερά μας, τά ὁποῖα δολίως πλήττονται ἀπό τούς σκοταδιστές, δαίμονες καί δαιμονανθρώπους τοῦ αἰῶνος τούτου. Εἷναι δέ πλέον ἤ βέβαιον ὅτι «οὗτοι μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι, καί τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων,(καί μαζί Του θά νικήσουμε κι’ ἐμεῖς) οἱ μετ’ Αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί»(Ἀποκ. ιζ΄ 14). Διό καί ἡμεῖς Αὐτόν προσκυνήσωμεν, Αὐτόν δοξολογήσωμεν, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ. «Αὐτῷ δέ τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν» (Α΄Τιμόθ. α΄17).