ΜΑΚΡΑΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ,

 

   

                                           Η ΖΩΗ  ΕΙΝ’ ΑΒΥΣΣΟΣ ΟΔΥΝΗΣ

 

Πετρῶσαν’ οἱ καρδιές...

«Ἐψύγει ἡ ἀγάπη» τῶν πολλῶν.

Ξεφύγαμε ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ.

Κάναμε τή ζωή μας, Κόλασι.

Ἀπό κακή μας προαίρεσι,

μετουσιώσαμε τόν Παράδεισο,

πού μᾶς χάρισε ὁ Θεός, σέ «Χοιροστάσι».

Δέν μιλᾶμε πιά, μέ τόν Ἀληθινόν Θεόν.

Ζοῦμε χωρίς Θεόν, χωρίς σκοπόν...

 χωρίς νόημα, χωρίς περιεχόμενον...

 Ζοῦμε χωρίς ΑΓΑΠΗΝ.

Ἀνάβουμε ἐδῶ κι’ ἐκεῖ φωτιές.

Σωρεύουμε γύρω μας,  συμφορές.

Γι’ αὐτό, εἶναι πικρό καί τό νερό,

πού πίνουμε καί τό ψωμί, πού τρῶμε,

«ἄρτος Ὀδύνης...».

Ὑψώσαμε καί λατρεύουμε, ὡς Θεόν,

τό Βόρβορο, τό Σατανᾶ, τό Διάβολο,

τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα...

Οἱ περισσότεροι ἀνθρωποι, σήμερα, μακράν ἀπό τόν Ἕνα  καί   μόνον Ἀληθινόν Θεόν, καί ἀπό τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, δυστυχῶς, «ὀρύσσουν ἑαυτοῖς  λάκκους συντετριμμένους,οἱ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν»(Ἱερ. β΄13). «Ἔχουσι βασιλέα καί ἀρχηγόν, πάνω ἀπό τό κεφάλι τους τόν ἄγγελον τῆς ἀβύσσου.Τό ὄνομά του στήν Ἑβραϊκή γλῶσσα εἶναι Ἀβαδδών, τό ὁποῖον στήν ἑλληνική γλῶσσασημαίνει ΑΠΟΛΛΥΩΝ, δηλ. Καταστροφεύς.

Ἡ ἐπερχόμενη πληγή τῶν ἀκρίδων εἶναι  τά ὀψώνια τῆς ἀμαρτίας,  ἡ νευρομυϊκή ὑπερέντασι, τό καταλυτικό τῆς προσωπικότητός μας ἄγχος καί οἱ πολλές καί διάφορες ψυχικές διαταραχές, πού ἐξ αἰτίας τῆς ἀπιστίας, μᾶς δάκνουν ὡς ἀκρίδες καί μᾶς προκαλοῦν ἀβάστακτο πόνο, ἀνυπόφορο βασανισμό.

Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ  σέ μετάνοια καί ἐπιστροφή στήν Πατρική Ἑστία. Καί ἐμεῖς, οἱ δύσμοιροι θνητοί, δέν μετανοοῦμε. Συνεχίζουμε τά ἔργα τῶν χειρῶν μας. Συνεχίζουμε νά λατρεύουμε τά Εἴδωλα  καί νά ἀδικοπραγοῦμε (πρβλ. Ἀποκ. θ΄1 ἑξ.).

Καταργοῦν τήν Πίστι στό Θεό, τήν Ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα καί τήν Οἰκογένεια, καταργοῦν τά ἔθνη, τήν κάθε Θρησκεία, τήν Ἱστορία, τή γλῶσσα καί ἐπιδιώκουν  τήν λεγόμενη Παγκοσμιοποίησι, πού στήν πραγματικότητα εἶναι Σατανοποίησι καί ἑτοιμάζουν τήν  ἐγκατάστασι τοῦ Παγκοσμίου Κυβερνήτου, τοῦ maitreya, τοῦ Ψευτομεσσία, τοῦ Ἀντιχρίστου. Καί δυστυχῶς, οἱ σκοταδιστές, αὐτές οἱ δυνάμεις αὐτοκαταστροφῆς τοῦ Σύμπαντος, ἐργάζονται μέ δόλια μέσα, ἀκόμη καί ἐδῶ στήν Ἑλλάδα μας, τήν κοιτίδα τοῦ Πολιτισμοῦ.  Καί οἱ Πιστοί δοῦλοι τοῦ Θεοῦ βασανίζονται καί ὑποφέρουν καί δέν ἀντιδροῦν.

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ξυπνήσουμε, πρίν νά εἶναι ἀργά. Ὁ Προφήτης Δαβίδ βροντοφωνάζει: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ.4,3).

Καί ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, θέλοντας νά μᾶς ἀνασύρῃ  ἀπό τό βυθό τῆς ῥᾳθυμίας, ἐρωτᾶ: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἠδυπαθείαις κατασηπώμενοι»;

Μποροῦμε μόνοι μας νά παλαίψουμε μέ τίς σκοτεινές Δυνάμεις καί μέ τή Λερναία Ὕδρα τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας; Μόνοι μας; Ἀσφαλῶς ΟΧΙ. ΑΛΛΑ δέν εἴμαστε μόνοι. Εἷναι μαζί μας ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, ὁ προσωπικός μας Σωτῆρας καί Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Ὁ Κύριος καί Θεός Ἡμῶν, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «ἵσταται ἐπί τήν Θύραν καί κρούει. Ἐάν τίς ἀκούσει τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν Θύραν, λέγει ὁ Κύριος, εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ ἐμοῦ» (Ἀποκ. γ΄20).

Εἷναι μαζί μας Ο ΧΡΙΣΤΟΣ. Αὐτός εἶναι ἠ ζωή μας καί ἠ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά. ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον.  Ἀρκεῖ νά ἀκούσουμε τή Φωνή Του. Nά ἑνωθοῦμε μαζί Του καί νά κάνουμε «Πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του.

Ὁ Κύριος «δίδει εἰς τούς πιστούς Μαθητάς Του τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ καί οὐδέν αὐτούς οὐ μή ἀδικήσῃ» (Λουκ. ι΄ 19). Εἶναι ἀνάγκη τῶν καιρῶν νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, στήν Πηγή τοῦ Ζῶντος   Ὕδατος, στό Χριστό, Καί, μέ πίστι Σ’ Αὐτόν,  ἀφορῶντες εἰς τόν Ἀρχηγόν τῆς πίστεώς μας καί Τελειωτήν Ἰησοῦν, νά ἀγωνισθοῦμε, γιά τά ὅσια καί τά ἱερά μας, τά ὁποῖα δολίως πλήττονται ἀπό τούς σκοταδιστές, δαίμονες καί δαιμονανθρώπους τοῦ αἰῶνος τούτου. Εἷναι δέ πλέον ἤ βέβαιον ὅτι «οὗτοι μετά τοῦ Ἀρνίου πολεμήσουσι, καί τό Ἀρνίον νικήσει αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων,(καί μαζί Του θά νικήσουμε κι’ ἐμεῖς) οἱ μετ’ Αὐτοῦ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί»(Ἀποκ. ιζ΄ 14). Διό καί ἡμεῖς Αὐτόν προσκυνήσωμεν, Αὐτόν δοξολογήσωμεν, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ. «Αὐτῷ δέ τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν» (Α΄Τιμόθ. α΄17).