Ο ΓΛΥΚΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ

ΟΜΟΡΦΑΙΝΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.

 

Εἰς αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια Παροικία, εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, μᾶς ἐγκατέστησεν  ὁ Φιλάνθρωπος, ὡς ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας, καιρόν, γιά νά διορθώσουμε τό ΛΑΘΟΣ τοῦ προπάτορος Ἀδάμ. Νά ἐγκολπωθοῦμε τήν τελείαν Ἀγάπην πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον καί, διά τῆς Ἀγάπης νά ἑνωθοῦμε τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην μας καί νά μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του. Δηλαδή νά ἐπανακτήσουμε τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς: α) Νά ἐπανακτήσουμε τή Χάρι νά εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν, β)νά συνομιλοῦμε μαζί Του, ὅπως συνομιλεῖ ὁ φίλος μέ τόν φίλον του, καί γ) νά  χαιρώμαστε τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ ἡμῶν, εἰς μακρότητα ἡμερῶν. Αὐτός εἶναι καί ὁ Παράδεισος. Αὐτή εἶναι καί ἡ πνευματική μας ἐργασία, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία. Πρός πραγματοποίησιν τοῦ σκοποῦ  αὐτοῦ, πού εἶναι καί ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας στή γῆ, εἶναι ἀνάγκη νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι α) «Ο Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὀ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ»(Α΄ Ἰωάν. δ΄16). β) Μένω ἐν τῇ ἀγάπῃ σημαίνει περιπατῶ ἐν ἀγάπῃ, ἀκολουθῶ πιστά τά Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί φθάνω ἀπό τό κατ’ εἰκόνα, εἰς τό καθ’ ὁμοίωσιν. Δοξάζω τό Θεό, λόγῳ καί ἔργῳ. Κάνω «Πρᾶξι» τήν ἀγάπη, συμπεριφέρομαι μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη πρός τούς συνανθρώπους  μου, ὅποιοι κι’ ἄν εἶναι, ὅ, τι κι’ ἄν κάνουν, ὅπου κι’ ἄν βρίσκονται. Ἔχω πάντοτε γλυκό λόγο, λόγο ἀγάπης, πού ὀμορφαίνει τή ζωή μου, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια Παροικία. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά ὅτι «Τῆς γνησίας ἀγάπης ἴσον ΟΥΔΕΝ»

Ὁ Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει ὅτι  ἡ τελεία, «ἡ γνησία ἀγάπη, Θεόν ποιεῖ τόν ἄνθρωπον». Καί ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός πάνω ἀπό τό Σταυρό Του διεκήρυξε ὡς Καινήν Ἐντολήν τήν ΑΓΑΠΗ καί εἶπε: «Ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, ΚΑΘΩΣ ΕΓΩ ΗΓΑΠΗΣΑ ΥΜΑΣ ΙΝΑ ΚΑΙ ΗΜΕΙΣ ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ. Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστέ, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις»( Ἰωάν. ιγ΄34-35).

Ἡ ΑΓΑΠΗ εἶναι τό χαρακτηριστικό γνώρισμα τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτό καί λαός μας, ὁ λαός τοῦ Θεοῦ λέγει ὅτι: «Τό ψωμί τρώγεται καλλίτερα μέ τό μέλι παρά μέ τό ξύδι». Ἡ ἀγάπη μᾶς ἐπανεισάγει στόν Παράδεισο τῆς τρυφῆς.

Ἐμεῖς ἔχουμε καταλάβει καλά, ἔχουμε  ἐννοήσει «τό βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων; Ἔχουμε ἐγκολπωθῆ τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, ὅπως ὁ Χριστός; Ἤ ἔχουμε στερεωθῆ στό ΚΑΚΟ καί τρῶμε τίς σάρκες μας καί κατασπαράσσουμε τούς ἀδελφούς μας;

Δυστυχῶς, μέ πικρία, διαπιστώνουμε ὅτι ξεφύγαμε ἀπό τό δρόμο τῆς ἀγάπης, ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ, καί ζοῦμε χωρίς ἀγάπη, μετουσιώσαμε τή γῆ σέ «χοιροστάσι», βασανίζουμε ὀ Ἕνας τόν Ἄλλο καί στό κάθε μας βῆμα σωρεύουμε συμφορές. Καί εἶναι καιρός νά περισυλλεγοῦμε καί νά παύσουμε νά ἀδικοπραγοῦμε καί κάνουμε «Πρᾶξι» τήν ΑΓΑΠΗ. Ἄς μήν ξεχνᾶμε πώς ἐδῶ εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες, πάροικοι καί παρεπίδημοι. Λυτρώνει τούς δικαίους, τούς ἀνθρώπους τῆς Ἀγάπης,  τούς ἀνασύρει ὁ Μακρόθυμος καί Φιλάνθρωπος ἀπό τήν Ὀδύνη καί τόν Πόνο καί τούς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς. Παίρνει ἀπό τήν Παροικία τούς δικαίους, πού συνοδεύονται μόνο ἀπό τά καλά τους ἔργα, ἀπό τήν ἀγάπη καί τήν Καλωσύνη τους, καί τούς ὁδηγεῖ εἰς τήν Οὐράνια Κατοικία, στήν Πατρικήν Ἑστία, ἐκεῖ ,ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος.

Γι’ αὐτό καί καθημερινά σᾶς τονίζω, ἀγαπητά μου Παιδιά, ὅτι «ὅλα θά καταργηθοῦν. Μονάχα ἡ ΑΓΑΠΗ ΜΕΝΕΙ, διότι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι. «Μονάχα ἡ ΚΑΛΩΣΥΝΗ, ὅλα στόν κόσμο χάνονται, μόνη ἀπομένει ΕΚΕΙΝΗ».

Καθημερινά σᾶς λέω: «Ὅσο ζῶ, θέλω νά μέ προσέχετε, νά μέ ἀγαπᾶτε καί νά μέ σέβεσθε.  Ὅταν πεθάνω, τί νά τά κάνω τά λουλούδια στόν Τάφο μου; ἄχρηστα μοῦ εἶναι τά δάκρυα, τά κεριά καί τά λιβάνια...».

Πιστεύω δέ καί ὅλοι οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι τό ἴδιο θά ἤθελαν, Ἕνα γλυκό λόγο, λίγη Καλωσύνη, λίγη ἐπιείκεια. Τά λέω αὐτά, γιατί καθημερινά παρατηρῶ μιά ἀστόχαστη, ἀσυλόγιστη, ἀποκαρδιωτική συμπεριφορά, τοῦ Ἑνός ἀνθρώπου πρός τόν Ἄλλον. Καί ἀναρωτιέμαι· ΓΙΑΤΙ;

Χάθηκε ἡ ντροπή; Χάθηκε τό φιλότιμο;  Χάθηκε ὁ γλυκός ὁ λόγος; ΠΟΥ εἶναι ἡ στοργή, ἡ τρυφερότητα; ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η  ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ;

Εἴμαστε προσωρινοί ἐδῶ καί τρῶμε ὁ Ἕνας τόν Ἄλλον. Φαντάζεσθε τί θά κάναμε, ἄν εἴμαστε αἰώνιοι κάτοικοι αὐτῆς ἐδῶ τῆς γῆς;

Δέν ζητῶ πολλά. Ἕνα γλυκό λόγο ζητῶ, ἕνα βλέμμα, ἕνα ψίχουλο Καλωσύνης.  Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὑπάρχουν ἄνθρωποι, πού ζοῦνε μέ ἕνα «Ψίχουλο» καί πεθαίνουν ἀπό ἕνα πικρό λόγο, ἀπό ἕνα συνοφρίωμα τοῦ ὀφθαλμοῦ.

Δέν παραλείπω νά πῶ ὅτι εἴμαστε ἀδύναμοι ἄνθρωποι καί λίγο ὡς πολύ φταῖμε καί ἠθελημένα ἤ ἀθέλητα πικραίνουμε ὁ Ἕνας τόν ἄλλον. Δέν νομίζετε πώς ὀφείλουμε τοὐλάχιστον νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς ὁ Ἕνας πρός τόν Ἄλλον; Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει: «Τό ἐπιεικές ὑμῶν γνωσθήτω πᾶσιν ἀνθρώποις. Ὁ Κύριος ἐγγύς» (Φιλιπ. δ΄4). Ὁ γλυκός ὁ λόγος, ἡ στοργή, ἡ τρυφερότητα, ἡ ἀγάπη, ἡ ἐπιείκειά σας καί ἡ  ὑποχωρητικότητά σας, ἄς γίνῃ γνωστή σέ ὅλους  τούς ἀνθρώπους καί σέ αὐτούς ἀκόμη τούς ἀπίστους. Πόσο μᾶλλον ὀφείλουμε νά εἴμαστε ἐπιεικεῖς καί ὑποχωρητικοί, μέ τά ἀγαπημένα μας πρόσωπα. Ἀξίζει ἄραγε νά διαλύουμε τήν Οἰκογένειά μας, γιά ἕνα πεῖσμα ἤ γιά ἕνα πικρό λόγο;  Ἀξίζει νά διαλύουμε φιλία ἤ συνεργασία, γιά τό τίποτα; Ἐπιτρέπεται νά πικραίνει ὁ σύζυγος τή σύζυγό του, ὁ ἀδελφός τόν ἀδελφόν ἤ τήν ἀδελφή του, γιά μικροπράγματα, τελείως ἀσήμαντα πολλές φορές.  Ἀναλογισθήκατε ποτέ, ὅταν στενοχωρῆτε, χωρίς λόγο, πολλές φορές τά ἀγαπημένα σας πρόσωπα, τί θά συμβῆ τήν ὥρα τοῦ πρόσκαιρου μέν, ἀλλά ἀποχωρισμοῦ ἀπό αὐτά; Μπορεῖτε νά νοιώσετε τήν πικρία τῆς ἐρημώσεως, πού δημιουργεῖ ἡ ἀπουσία τους; Μπορεῖτε νά φαντασθῆτε πόσο ἔρημη εἶναι ἡ ψυχή σας καί τό σπιτικό σας χωρίς τά ἀγαπημένα σας πρόσωπα;

Δόξα τῷ Θεῷ, ἐγώ γνωρίζω καλά, τήν πικρία καί τόν ἀφόρητο Πόνο, πού προκαλεῖ ὀ πρόσκαιρος ἀποχωρισμός ἀπό τά προσφιλῆ μου πρόσωπα...

Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΗΜΩΝ καί ἔχει  τά προσφιλῆ μας πρόσωπα στήν ἀγκαλιά Του καί ἐκεῖ δέν πικραίνονται, ἀλλά ἀναπαύονται ἐν εἰρήνῃ. Καί έπειδή εἶναι ὁ Κύριος εἶναι ἐγγύς καί κρίνει καί τά λόγια καί τίς πράξεις μας, γι’αὐτό σᾶς συμβουλεύω νά ἔχετε πάντοτε γλυκό λόγο, τρυφερότητα καί ἀγάπη ἀκόμη καί στά πιό δύστροπα καί κακότροπα ἄτομα. Καί ἄς προσέχουμε νά εἶναι πάντοτε τά λόγια μας γλυκά, νόστιμα καί χαριτωμένα. Νά δίνουμε χαρά καί νά στηρίζουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Θεόν, τόν Δοτῆρα τῶν ἀγαθῶν. Διότι ὁ ΕΝΑΣ, γιά τόν ΑΛΛΟΝ εἶναι «δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον ἄνωθεν καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν φώτων» ( Ἰακ. α΄ 17). ΔΟΞΑ Τῌ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙΑ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ.