A΄ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ, Ο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ (imanu' el)

Ἐμεῖς, εἴμαστε μαζί Του;

«Τοῦτον (τόν παράλυτον) ἰδών ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καί γνούς ὅτι πολύν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ·  θέλεις ὑγιής γενέσθαι;

Ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ  με εἰς τήν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δέ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρό ἐμοῦ καταβαίνει.

Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τόν κράβατόν σου καί περιπάτει. Καί εὐθέως ἐγένετο ὑγιής ὁ ἄνθρωπος, καί ἦρε τόν κράβατον αὐτοῦ καί περιεπάτει» (Ἰωάν. ε΄ 6-9).

Πικρό εἶναι τό παράπονο τοῦ Παραλύτου. Ἔχει βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του. Γνωρίζει καλά ὅτι ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν του παρέλυσε, ἀλλά μετά- ἐννόησε. Συνειδητοποίησε καί ἀνεγνώρισε τήν προσωπική του ἐνοχή καί ζητεῖ ἔλεος. Ἀπόδειξις τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας του εἶναι τό γεγονός ὅτι  κατάκειται ἐκεῖ, εἰς τήν κολυμβήθραν, τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. Καί ἀγογγύστως προσμένει μέ λαχτάρα τό ἔλεος. Καί ὅταν ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν ταράσσεται ὑπό τοῦ ἀγγέλου τό ὕδωρ, θεραπεύεται μόνο ὁ πρῶτος ἐμβάς μετά τήν ταραχή τοῦ ὕδατος. Τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη προσπαθεῖ. Σύρεται πρός τήν κολυμβήθραν. Μάταια προσπαθεῖ. Δέν ἔχει ἀνθρωπον νά τόν βοηθήσῃ. Εἶναι μόνος, ἔρημος... ἐγκαταλελειμμένος. Δέν ἔχει κανέναν νά τόν φροντίσῃ . Ὅμως δέν χάνει τήν ἐλπίδα του. Ὑπομένει. Περιμένει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτόν εἶδε ὁ καρδιογνώστης καί ἄκουσε τό παράπονό του καί ἀμέσως τόν θεράπευσε. Δέχθηκε τή μετάνοιά του καί βράβευσε τήν ὑπομονή του καί τήν πίστι του.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι, πρίν ἀπό τόν ἔρχομό τοῦ Χριστοῦ, ἐξ αἰτίας τῆς ἀποστασίας, βασίλευε στόν κόσμο ἡ παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς. Οἱ ἄνθρωποι βρίσκονταν κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου. Καί πολλοί ζοῦσαν περιμένοντας  μέ  λαχτάρα  τό Λυτρωτή. «Καί αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γενέσ. μθ΄ 10). Ἡ λαχτάρα, ἡ προσδοκία, ἡ ἀναμονή τῶν Λαῶν εἶναι ὁ Μεσσίας.  Καί ὁ Λυτρωτής ἦλθε καί εἶναι μαζί μας.

Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄ 14).

Μέ τόν ἐρχομό Του «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιά θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (Ματθ. δ΄ 16).

Ἐπειδή ἐμεῖς δέν μπορούσαμε νά ἀνέβουμε ἐπάνω, κατέβη Ἐκεῖνος κάτω. Ἐπειδή ἐμεῖς δέν μπορούσαμε νά γίνουμε Θεοί , ἔγινε Ἐκεῖνος ἄνθρωπος.

Μέ τόν ἔρχομό Του μᾶς πλησιάζει μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη καί μᾶς καλεῖ κοντά Του, μέ σκοπό νά μᾶς συμφιλιώσῃ μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα καί νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισο. Πλησιάζει τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα, γιά νά τήν λυτρώσῃ ἀπό τήν Ὀδύνη, τόν πόνο καί τό θάνατο. Πλησιάζει τήν τρεμοσβύνουσα λυχνία, λέγει ὁ Ἡσαΐας, καί ρίχνει λάδι καί τῆς δίνει ζωή καί τό ἔρημο καλάμι, πού εἶναι ἕτοιμο ἀπό τόν  ἄνεμο νά σπάσῃ, τό περιδένει καί τοῦ δίνει ζωή. Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8), καί, ὡς ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος, «διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί ἰώμενος πάντας τούς καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ διαβόλου, κηρύσσων τό εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Πράξ. ι΄ 38. Ματθ. δ΄ 23).

Μέ τόν ἐρχομό τοῦ Λυτρωτοῦ «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5. Λουκ. ζ΄ 22).

Μέ τόν ἐρχομό Του ὁ Λυτρωτής μᾶς καλεῖ κοντά Του, χωρίς νά μᾶς ἐξαναγκάζῃ. Ὁ Ευαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρει ὅτι «ὁ Κύριος ἦλθε εἰς τήν Χώρα, πού τούς χάρισε, καί μέ τήν ἀπιστία τους, τήν μετουσίωσαν σέ «χοιροστάσι» καί οἱ δικοί Του δέν Τόν δέχθηκαν. Ὅσοι ὅμως Τόν δέχθηκαν καί Τόν ἐγκολπώθηκαν ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τους, σ’ αὐτούς πού πίστεψαν στό Ὄνομά Του, σ’ αὐτούς ἔδωκεν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι. Σ’ αὐτούς ἔδωκε τό δικαίωμα καί τή χάρι νά γίνουν τέκνα Θεοῦ» (παρβλ. Ἰωάν. α΄ 11-12).

Τώρα πιά κανείς δέν μπορεῖ νά παραπονεθῇ ὅτι εἶναι μόνος, ὅτι δέν ἔχει ἄνθρωπο νά τόν βοηθήσῃ στήν ἀνάγκη του. Διότι ὁ Χριστός, τέλειος Θεός,  ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, γιά χάρι μας. Καί μᾶς ὑπόσχεται ὅτι θά εἶναι  καί εἶναι παντοτινά μαζί μας.

Εἶναι ἄπειρη ἡ ἀγάπη Του. Μᾶς βεβαιώνει καί λέγει ὅτι «οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. ιη΄ 20). Καί μετά τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασίν Του μᾶς βεβαιώνει καί  λέγει:

«Καί ἰδού ἐγώ  μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἠμέρας ἕως τῆς

συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν» (Ματθ. κη΄ 20). Καί ἰδού ἐγώ, πού ἔλαβα  ἀπό τόν Πατέρα καί εἰς τήν ἀνθρωπίνην φύσιν μου κάθε ἐξουσίαν εἰς τόν οὐρανόν καί ἐπί τῆς γῆς, θά εἶμαι παντοτινά, αἰώνια μαζί σας.

Θά εἶμαι μαζί σας. Κανείς δέ καί καμμιά δύναμις στόν κόσμο δέν θά μπορέση νά σᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη, πού ἔχω ἐγώ σέ σᾶς. Διῶξτε κάθε φόβο μέσ’ ἀπό τήν ψυχή σας. Ἐγώ εἶμαι μαζί σας καί κανείς δέν μπορεῖ νά σας βλάψῃ. «Ὁ Πατέρας,  μοῦ ἔχει ἐμπιστευθῇ τά πρόβατά Του, τά ἀγαπημένα πλάσματά Του καί σᾶς βεβαιῶ ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά τά ἁρπάξῃ ἀπό τό παντοδύναμο καί προστατευτικό μου Χέρι. Καί Πατέρας μου εἶναι ὁ Παντοδύναμος Δημιουργός καί Κτίστης τῶν ἁπάντων καί κανείς, ἀπολύτως κανείς δέν μπορεῖ νά ἁρπάξῃ διά τῆς βίας τά πρόβατά Του ἀπό τό παντοδύναμο Χέρι Του. Ἐγώ καί ὁ Πατηρ ἕν ἐσμέν» (πρβλ. Ἰωάν. ι΄ 28-30).

«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μή φοβεῖσθε» (Ματθ. ιδ΄ 27).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει ὁ Χριστός μᾶς ἀγαπᾶ μέχρι Σταυροῦ καί θανάτου καί τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τόν ἀγάπη, πού ἔχει ὁ Χριστός σέ μᾶς. Ὑπενίσσεται δέ ὅτι καί ἡ δική μας ἀγάπη στό Χριστό πρέπει νἆναι τόσο δυνατή, ὥστε κανείς καί καμμία δύναμις νά μή μπορῇ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη, πού ὀφείλουμε νά ἔχουμε κι’ ἐμεῖς στό Χριστό, ὥστε πραγματικά νά πεθαίνουμε ὅλη τήν ἡμέρα γιά τό Χριστό μέ χαρά, καί, σύμφωνα μέ τή Γραφή, νά μᾶς μεταχειρίζονται σάν πρόβατα, πού τά πᾶνε γιά σφαγή.

Ὁ Παῦλος ἐρωτᾶ καί ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος στό ἐρώτημά του:

«Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα; Καθώς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τήν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς.
Ἀλλ' ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διά τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς.
Πέπεισμαι γάρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωή οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαί οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος  οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. η΄ 35-39).

Τό βέβαιον εἶναι ὅτι τώρα δέν εἴμαστε πιά μόνοι, διότι ὁ Χριστός, ὁ Λυτρωτής εἶναι μαζί μας καί τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη Του.

Τό φλέγον ἐρώτημα, στό ὁποῖον, στή συνέχεια, ὀφείλομεν πάντες νά ἀπαντήσουμε εἶναι ὅτι ὁ Χριστός εἶναι μαζί μας, ὁ Ἐμμανουήλ (imanu’ el), ἐμεῖς εἴμαστε μαζί Του;

---

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, Η ΚΑΙΝΗ ΕΝΤΟΛΗ

«Ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον»

                                                            (Α΄ Ἰωάν. δ΄ 18).

Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, πού ζοῦμε, ἡ ζωη μας εἶναι μιά ἀνάβασις, μιά ἀνοδική πορεία ἀπό γῆς πρός οὐρανόν. Εἶναι μιά ὄμορφη, ἐπώδυνη πορεία ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα» εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν». Ὁ Θεόπλαστος, «ὁ δυνάμει Θεός», ἄνθρωπος, καλεῖται νά ἀκολουθήσῃ τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, καί μέ τή θέλησί του νά γίνῃ καί «ἐνεργείᾳ Θεός». Πρωτοπόρος σ’ αὐτή ἐδῶ τήν ἀνοδική πορεία εἶναι ὁ Χριστός. «Ὁ καινός  ἄνθρωπος, ὁ νέος ἄνθρωπος, ὁ κατά Θεόν κτισθείς ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας» (Ἐφεσ.  δ΄ 24. Κολοσ. γ΄10). Ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ἔρχεται καί μέ τή δική Του ἐπώδυνη, ἀγωνιστική, ἀνοδική πορεία ἀνέρχεται στό Γολγοθᾶ, κρεμᾶται ἐπί ξύλου, φθάνει στήν πανέμορφη κορυφή τῆς πνευματικῆς τελειότητος, μεταβάλλει τή σάρκα σέ πνεῦμα, κατέρχεται στόν ᾏδη,γίνεται πρωτότοκος τῶν νεκρῶν καί ἀνοίγει τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ σέ ὅλους, ἐκείνους, πού πιστεύουν εἰς τό Ὅνομά Αὐτοῦ καί ἀκολουθοῦν τά ματωμένα Χνάρια Του.

Τό μεγάλο πρότυπο, τό ἄριστον ὑπόδειγμα τοῦ πράγματι ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου εἶναι ὁ Χριστός, ἡ ἐνσάρκωσις τῆς τελείας ἀγάπης. Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ ζωή. Αὐτός εἶναι τό Φῶς καί ἡ Χαρά καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου.

Γιά τόν κόσμο, πού ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται, θεωρείται ὅτι ἡ ἀνοδική αὐτή πορεία εἶναι ἐπώδυνη, πολύ δύσκολη.

Καί εἶναι. Ἀλλά εἶναι ἡ μόνη Ὁδός τῆς πραγματικῆς Χαρᾶς καί μακαριότητος, πού ὁδηγεῖ στήν ὄντως ζωήν. Ὁ Κύριος εἶναι ἡ Ὁδός καί μᾶς προτρέπει νά τήν ἀκολουθήσωμε, μέ τήν καρδιά μας, μέ τή θέλησί μας καί λέγει: «Εἰσέλθετε διά τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πλατεῖα ἡ πύλη καί εὐρύχωρος ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν, καί πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι’ αὐτῆς» (Ματθ. ζ΄ 13).

Ὁ πρῶτος Ἀγωνιστής, τό πρότυπον, τό ὑπόδειγμα, ὁ ὑπογραμμός, ἀπέφυγε τήν πλατεῖα πύλη καί ἔφθασε στήν Κορυφή, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό, «ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ».

Μᾶς ὑποδεικνύει τή στενή καί τεθλιμμένη Ὁδό καί μέ θαυμασμό καί ἀπορία λέγει (Ματθ. ζ΄ 14):

«Τί στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν, καί ὀλίγοι εἰσιν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν!».

Σ’  αὐτήν τήν ἀνοδική πορεία μᾶς ὁδηγεῖ ὁ Χριστός μέ τήν «καινήν Ἐντολήν». Καί Καινή Ἐντολή εἶναι ἡ τελεία ἀγάπη στό Θεό καί στόν πλησίον διά τόν Θεόν.

«Ἐντολήν καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους.

Ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοί μαθηταί ἐστε, ἐάν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰωάν. ιγ΄ 34-35).

Τό «καινόν», τό καινούριο εἶναι τό· «καθώς ἐγώ ἠγάπησα ὑμᾶς», ὅπως ἐγώ σᾶς ἀγάπησα, ἔτσι κι’ ἐσεῖς νά ἀγαπᾶτε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, μέχρι Σταυροῦ καί θανάτου.

«Συνίστησι δέ τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανεν» (Ρωμ. ε΄ 8).

Ἡ Τήρησις τῆς «καινῆς Ἐντολῆς», αὐτή «ἡ τέλεια ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον».

Αὐτήν τήν ἀγάπην ἔχασεν ὁ Ἰούδας καί πρόδωσε τόν διδάσκαλόν του «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων» καί «ἀπελθών ἀπήγξατο» (Ματθ. κζ΄ 5).

Αὐτή τή γνήσια, τήν τέλεια ἀγάπην ἔχασε, γιά λίγη ὥρα, ὁ Πέτρος καί ἀρνήθηκε τρίς τόν Ἠγαπημένον καί   «ἐξελθών ἔξω ἔκλαυσε πικρῶς» (Ματθ. κστ΄ 75).

Αὐτή τήν ἀγάπην ἔχασαν οἱ Μαθητές, βλέποντες τόν ἀγαπημένο τους Διδάσκαλον «κρεμάμενον ἐπί ξύλου» καί ἔχασαν τήν ἐλπίδα, λησμόνησαν τή διδασκαλία Του, τά Θαύματά Του, καί τήν πρίν ἀπό λίγο Ἀνάστασι τοῦ τετραημέρου φίλου τοῦ Χριστοῦ Λαζάρου καί ξέχασαν τήν ὑπόσχεσί του ὅτι θά ἀναστηθῇ τήν τρίτη ἡμέρα.

Τούς εἶχε προειδοποιήσει καί τούς εἶχε τονίσει λέγων :

«Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καί γραμματεῦσι καί κατακρινοῦσιν αὐτόν θανάτῳ, καί παραδώσουσιν αὐτόν τοῖς ἔθνεσιν εἰς τό ἐμπαῖξαι καί μαστιγῶσαι καί σταυρῶσαι, καί τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται» (Ματθ. κ΄ 18-19).

Ἐπειδή ὅμως ἔχασαν τήν τελείαν ἀγάπην πρός τόν Διδάσκαλόν τους δέν μπόρεσαν νά προσεγγίσουν  τό μέγα μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία μας, καί παρέλυσαν ψυχικά καί σωματικά, τούς κυρίευσε πανικός φόβος καί, ἐκτός ἀπό τόν Ἰωάννην,  ἐγκατέλειψαν τόν ἀγαπημένο Διδάσκαλό τους στό μεγάλο Του πόνο.  Ἐτράπησαν σέ ἄτακτη φυγή. Κρύφτηκαν σέ ἕνα σπίτι διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων (Ἰωάν. κ΄ 19). Ὁ Φόβος βασιλεύει στίς καρδιές, πού δέν ἔχουν τήν τελείαν ἀγάπην, διότι μόνον «ἡ τελεία ἀγάπη ἐξω βάλλει τόν φόβον».

Αὐτή ἡ τελεία ἀγάπη κυρίευσε τήν ψυχή τοῦ Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας, «ὅς καί αὐτός ἦν προσδεχόμενος τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ», καί ἔδιωξε μέσ’ ἀπό τήν ψυχή του τό φόβο. Ἡ τελεία ἀγάπη τόν ὅπλισε μέ θάρρος καί τόλμην «καί τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλάτον καί ᾐτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ... καί καθελών αὐτόν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καί κατέθηκεν αὐτόν ἐν μνημείῳ... Ἡ δέ Μαρία ἡ Μαγδαληνή καί Μαρία Ἰωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται» (Μαρκ. ιε΄ 43-47).

Τήν «καινήν Ἐντολήν», τήν τελείαν ἀγάπην  τήν κάνουν πρᾶξι οἱ Ἅγιες Μυροφόρες γυναῖκες. Φῶς καί φωτιά, ἡ τελεία ἀγάπη τους, γιά τό Διδάσκαλό τους, γιά τόν Θεραπευτή τους, τόν Εὐεργέτη τους, τόν πανακῆ ἰατρόν, τόν Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος κόσμου.

Ἡ ἀγάπη τους γίνεται φωτιά, πού κατακαίει καί ἐξαφανίζει ἀπό τήν ψυχή τους κάθε φόβο. Δέν φοβοῦνται οὔτε τούς Ἰουδαίους οὔτε τούς κατακτητές Ρωμαίους. Φωτιά ἡ ἀγάπη τους, θερμαίνει τήν ψυχή τους καί γίνεται φῶς, πού φωτίζει τό νοῦ καί τήν καρδιά τους καί ὁδηγεῖ τά βήματά τους πρός τήν Πηγή τῆς τέλειας Ἀγάπης, πρός τόν Χριστόν, πού εἶναι ἡ Ἀνάστασις, ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Μόνο μέ τήν τελείαν ἀγάπη, μπορεῖ ὁ πιστός νά συναντήση τόν Ἀναστάντα Κύριον καί νά γίνη μέτοχος τῆς Χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως.

Σ’ αὐτή τήν ἁγία Πορεία τῆς τέλειας Ἀγάπης, μᾶς καλοῦν οἱ Ἅγιες Μυροφόρες. Μᾶς καλοῦν νά φθάσουμε μαζί τους στήν Κορυφή, στό Γολγοθᾶ, στό Μνημεῖον καί, μέ μῦρα καί δάκρυα, νά συναντήσωμε καί ταπεινά νά προσκυνήσωμεν τόν Ἀναστάντα Κύριον ὑμνοῦντες Αὐτόν ὡς Θεόν εἰς τούς αἰῶνας.

               «Τήν Ἀνάστασίν Σου, Χριστέ Σωτήρ, Ἄγγελοι
                 ὑμνοῦσιν ἐν οὐρανοῖς, καί ἡμᾶς τούς ἐπί γῆς
                 καταξίωσον ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ σέ δοξάζειν»

Η ΕΙΣ ΑΔΟΥ ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Καί ἡ Ἀνάστασις

τῶν  ἀπ' αἰῶνος κεκοιμημένων.

«Τοῖς ἐν ᾌδῃ καταβάς Χριστός εὐηγγελίσατο·

Θαρσεῖτε, λέγων, νῦν νενίκηκα· ἐγώ εἰμι ἡ

ἀνάστασις, ἐγώ ὑμᾶς ἀνάξω, λύσας θανάτου

τάς πύλας» ( Ἰ. Δαμασκηνοῦ, Τροπάριο γ΄ ἤχου)

Ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ τέλειος Θεός, «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. στ΄ 2).Ἐξέρχεται. Γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος. Κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του. Διέρχεται τήν ζωήν Αὐτοῦ εὐεργετῶν καί ἱώμενος πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Ἀγωνίζεται καί νικᾶ. Φθάνει, καί ὡς ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος, εἰς τήν κορυφήν τῆς τελειότητος. Ὑψοῦται εἰς τό ξύλον τοῦ Σταυροῦ, γιά χάρι μας. Γίνεται πρότυπον, ὑπόδειγμα σέ ὅλους μας. Πάσχει, γιά χάρι μας «ὑμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α΄Πέτρ. β΄ 21). Κατέρχεται δέ καί εἰς τόν ᾊδη. Καί ὅπως λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός, κατελθών εἰς τόν ᾊδη κηρύσσει τό Εὐαγγέλιον τῆς Νίκης καί τοῦ Θριάμβου πάνω στό Θάνατο. Εὐαγγελίζεται εἰς τούς ἐν Ἅδῃ[m1]  καί λέγει: «Θαρσεῖτε·  νῦν νενίκηκα, ἐγώ εἰμι ἡ Ἀνάστασις, ἐγώ θά σᾶς ἀνεβάσω ἐπάνω, θά σᾶς ἐλευθερώσω, θά διαλύσω τίς Πύλες τοῦ Θανάτου».

Ὁ ἱερός Δαμασκηνός , σχετικά μέ τήν εἰς[m2]  ᾊδου κάθοδο τοῦ Κυρίου λέγει: «Κατέρχεται εἰς τόν Ἅδη ἡ ψυχή πού ἔχει θεωθῇ, ὥστε,  ὅπως ἀνέτειλεν ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης εἰς αὐτούς πού κατοικοῦσαν εἰς τήν γῆν ἔτσι νά λάμψῃ τό φῶς καί ἐπάνω εἰς αὐτούς, πού ἦταν κάτω ἀπό τήν γῆν μέσα στό σκοτάδι καί τή σκιά τοῦ θανάτου (Ἡσ. θ΄ 2. Ματθ. δ΄16. Λουκ. α΄ 79). Ὥστε, ὅπως ἔφερε τό χαρμόσυνον ἄγγελμα τῆς εἰρήνης εἰς αυτούς πού κατοικοῦσαν εἰς τήν γῆν, τῆς ἐλευθερίας εἰς τούς αἰχμαλώτους καί τῆς θεραπείας εἰς τούς τυφλούς (Ἡσ. 61, 1-2.Λουκ. δ΄ 18), καί εἰς αὐτούς πού πίστευσαν ἔγινε αἴτιος αἰωνίου σωτηρίας (Ἑβρ. ε΄ 9), εἰς ἐκείνους ὅμως, πού ἐφάνησαν ἀπειθεῖς ἔλεγχος τῆς ἀπιστίας των, ἔτσι καί εἰς αὐτούς, πού ἦταν εἰς τόν Ἅδην· «ἵνα αὐτῷ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καί ἐπιγείων καί καταχθονίων» (Φιλιπ. β΄ 10). Καί ἔτσι ἀφοῦ ἠλευθέρωσεν αὐτούς πού ἀπό τήν ἀρχήν ἦταν δεμένοι, πάλιν ἀνεχώρησεν ἀπό τούς νεκρούς, ἀνοίγοντας πρός χάριν μας τόν δρόμον τῆς ἀναστάσεως» (Ἔκθεσις ἀκριβής τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, Γ΄(29) 73).

Μετά τό· «τετέλεσται· κλίνας τήν κεφαλήν παρέδωκε τό πνεῦμα» (Ἰωάν. ιθ΄ 30),«καί ἰδού τό καταπέτασμα τοῦ ναοῦ ἐσχίσθη εἰς δύο ἀπό ἄνωθεν ἕως κάτω, καί ἡ γῆ ἐσείσθη καί αἱ πέτραι ἐσχίσθησαν καί τά μνημεῖα ἀνεώχθησαν καί πολλά σώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων ἠγέρθη καί ἐξελθόντες ἐκ τῶν μνημείων μετά τήν ἔγερσιν αὐτοῦ εἰσῆλθον εἰς τήν ἁγίαν πόλιν καί ἐνεφανίσθησαν πολλοῖς» (Ματθ. κζ΄ 51-53). Μέ τήν κάθοδον τοῦ Κυρίου εἰς τόν Ἅδην γίνεται σεισμός μέγας. Ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς κατέρχεται στόν Ἅδη καί κηρύσσει εἰς τούς εὑρισκομένους ἐκεῖ αἰχμαλώτους, τό Εὐαγγέλιον τῆς ζωῆς καί τῆς Ἀναστάσεως. Κατέρχεται καί ἐλευθερώνει τούς δεσμίους ἐκ λάκκου  οὐκ ἔχοντος ὕδωρ, τούς ἐλευθερώνει ἀπό τό σκοτεινό καί ἄνυδρο λάκκο (Ζαχ. θ΄ 11).

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὁμολογοῦν ὅτι μετά τόν Σταυρικόν Του θάνατον κατέρχεται ἑκουσίως μετά τῆς θεωμένης ψυχῆς αὐτοῦ   εἰς τόν Ἅδην , θανάτῳ Θάνατον πατήσας, ὡς κῆρυξ τῆς ἀπολυτρώσεως καί ὡς κραταιός Νικητής τοῦ Ἅδου καί τοῦ Θανάτου, γιά νά ξαναδώσῃ ὁ Θάνατος ὅσους εἶχε καταπιεῖ, σύμφωνα μέ τή Γραφή, πού λέγει:

«Ἐγώ ἐκ χειρός Ἅδου ρύσομαι αὐτούς καί ἐκ χειρός θανάτου λυτρώσομαι αὐτούς» (Ὡσ. ιγ΄ 14).

Ὁ Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή τοῦ σώματος τῆς ἐκκλησίας. Εἶναι ἡ ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας καί ὁ ἱδρυτής  αὐτῆς, ὁ πρῶτος πού ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν, γιά νά γίνῃ καί κατά τήν ἀνθρωπίνην φύσιν Του πρωτεύων σέ ὅλα. Ὁ Πρῶτος δηλαδή καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί εἰς τήν Ἀνάστασιν. Εἶναι ἡ κεφαλή κάθε ἀρχῆς καί ἐξουσίας (Κολοσ. α΄18. β΄10). Ἐμεῖς οἱ πιστοί, «μέλη ἐσμέν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκός αὐτοῦ καί ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ» (Ἐφεσ. ε΄ 30). Συνεπῶς δέν εἶναι δυνατή ἡ Ἀνάστασις τῆς κεφαλῆς, χωρίς νά ἐπακολουθήσῃ καί ἡ Ἀνάστασις τοῦ λοιπού σώματος. «Ὁ ἐγείρας τόν Χριστόν ἐκ νεκρῶν ζωοποιήσει καί τά θνητά σώματα ὑμῶν διά τό ἐνοικοῦν αὐτοῦ Πνεῦμα ἐν ὑμῖν» (Ρωμ. η΄ 11).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι ὅπως στό Βάπτισμα «σύμφοιτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ», ἔτσι κατά τόν ἴδιο τρόπο «πιστεύομεν ὅτι καί συζήσομεν αὐτῷ» (Ρωμ. στ΄ 8), γινόμενοι συμμέτοχοι καί τῆς Ἀναστάσεως αὐτοῦ. Σύμφοιτοι καί «τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα» (Ρωμ. στ΄ 5). Καί ἐφόσον εἴμαστε ἕνα σῶμα μέ τόν Χριστόν, διά τῆς πίστεως, ἀποτελεῖ φυσικήν συνέπειαν ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ νά εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς Ἀναστάσεως καί πάντων τῶν κεκοιμημένων, τῶν ἑνωμένων μαζί Του διά τῆς πίστεως.

Ὁ Χριστός, ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς, σταυρώθηκε γιά χάρι μας, καί ἑκών ἐτάφη, γιά νά συντρίψῃ τίς ὁλόκλειστες Πύλες τοῦ Ἅδου καί νά διαλύσῃ τό βασίλειον τοῦ Θανάτου καί νά ἀπελευθερώσῃ τούς ἀπ’ αἰῶνος δεσμίους. Εἷναι ὁ Σωτῆρας μας. Ἐσταυρώθη καί μέ τό θάνατό Του ἐπάτησε τό Θάνατο. Μέ τό θάνατό Του καθιστᾶ ἀνίσχυρον ἐκεῖνον πού εἶχε τή δύναμι καί τό κράτος τοῦ θανάτου, ἐκεῖνον πού ἐξουσίαζε τό θάνατο δηλαδή τόν Διάβολο. Μέ αὐτό τόν τρόπο ἀπελευθερώνει ὅλους, ἐκείνους, τούς ὁποίους ὁ φόβος τοῦ θανάτου τούς εἶχε καταδικάσει νά εἶναι δοῦλοι σέ ὅλη τους τή ζωή. Τούς ἀπαλλάσσει ἀπό τό φόβο μήπως ὑποστοῦν τά δεινά καί τήν μετά θάνατον καταδίκη. Διαβεβαιώνει ὅλους μας ὅτι οἱ πιστοί ἀπαλλάσσονται ἀπό τό θάνατο καί ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου. «Καταργεῖ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτ’ ἔστι τόν διάβολον...»(πρβλ. Ἑβρ. β΄14-15).

«Νυνί δέ Χριστός ἐγήγερται ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο» (Α΄ Κορινθ. ιε΄ 20).

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων ἀναφέρει ὅτι μέ τήν Κάθοδο  τοῦ Χριστοῦ εἰς τόν Ἅδη «τρομοκρατήθηκε ὀ θάνατος, βλέποντας ἕνα νεκρό, πού δέν ἔμοιαζε καθόλου στούς ἄλλους νεκρούς, νά ἔχει κατέβει στόν Ἅδη καί νά μήν εἶναι δεμένος μέ τά δεσμά, μέ τά ὁποῖα ἦταν δεμένοι ὅσοι βρίσκονταν ἐκεῖ. «Γιά ποιο λόγο, θυρωροί τοῦ Ἅδη, μόλις τόν εἴδατε ζαρώσατε ἀπό τό φόβο σας;»(πρβλ. Ἰώβ  38,17).Τί φόβος εἶναι αὐτός, πού σᾶς κυρίεψε; Ἔφυγε ὁ θάνατος καί μέ τή φυγή του καταντροπιάστηκε γιά τή δειλία του. Ἔτρεχαν κοντά στόν Κύριο οἱ Ἅγιοι Προφῆτες καί ὁ Μωϋσῆς ὁ νομοθέτης, ὁ Ἀβραάμ, ὁ Ἰσαάκ, ὁ Δαβίδ, ὁ Σαμουήλ καί ὁ Ἡσαΐας, καθώς καί ὁ Ἰωάννης  ὁ Βαπτιστής, ὁ ὁποῖος ἔδωσε κατά τήν ἐπίγεια ζωή του μαρτυρία σέ ὅλους γι’ Αὐτόν καί εἶπε: «Σύ εἶσαι Αὐτός, πού πρόκειται νά ἔλθῃ ἤ περιμένουμε κάποιον ἄλλον ὡς λυτρωτή μας;» (Ματθ.ια΄3). Λυτρώθηκαν ὅλοι οἱ δίκαιοι πού τούς εἶχε καταπιεῖ ὁ θάνατος. Διότι ἔπρεπε Αὐτός πού προφητεύθηκε καί κηρύχθηκε Βασιλιᾶς τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς ἀπό τούς δικαίους αὐτούς καί τούς Προφῆτες, Αὐτός νά γίνῃ καί ὁ Λυτρωτής ὅλων αὐτῶν τῶν καλῶν καί πιστῶν κηρύκων Του. Ἔπειτα καθένας ἀπό τούς δικαίους ἐκείνους ἔλεγε: «Ποῦ εἶναι, θάνατε, ἡ νίκη σου, ποῦ εἶναι Ἅδη, τό κεντρί σου;» (Α΄Κορινθ. ιε΄ 55). Μᾶς λύτρωσε, λοιπόν, Αὐτός , πού νικῶντας ἐσένα  χάρισε τή νίκη καί σέ ὅλους ἐμᾶς» (Κατήχησις  Φωτιζ.  ΙΔ΄ , ιθ΄ ).

Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῶν Πατέρων ἡ εἰς Ἅδου κάθοδος ἔγινε  μετά τήν ταφήν καί πρό τῆς Ἀναστάσεως.

Εἶναι βεβαίωσις τοῦ Θανάτου τοῦ Κυρίου καί συγχρόνως  βεβαίωσις τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ  σαρξ γενόμενος, προσέλαβε τήν ἀνθρωπίνην φύσιν, τήν ὁποίαν Ὕψωσεν εἰς τόν Σταυρόν, ἡγίασεν, ἐδόξασεν, τήν ἀφθαρτοποίησεν, τήν θέωσε καί ὅτι τήν θεωμένην ἐν αὐτῷ ἀνθρωπίνην ψυχήν κατέβασε εἰς τόν Ἅδη. Μέ τήν

πραγματικήν δέ παράστασιν τῆς θριαμβευτικής εἰσόδου Του εἰς τόν Ἅδη κατέλυσε τό κράτος τοῦ θανάτου καί τοῦ ἀρχηγοῦ αὐτοῦ, δηλαδή, τοῦ διαβόλου.

Ἡ εἰς Ἅδου κάθοδος τοῦ Κυρίου ἦταν ἐπίσης σωστική ἐνέργεια τοῦ Σωτῆρος, δηλαδή, τῆς ἀπαλλαγῆς τῶν δικαίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Ὁ Μέγας Βασίλειος στή λειτουργία του, λέγει ὅτι ὁ Κύριος  «ἔδωκεν ἑαυτόν ἀντάλλαγμα τῷ θανάτῳ, ἐν  ᾧ κατειχόμεθα πεπραμένοι ὑπό τήν ἁμαρτίαν· καί κατελθών διά τοῦ σταυροῦ εἰς τόν ᾇδην, ἵνα πληρώσῃ ἑαυτοῦ τά πάντα, ἔλυσε τάς ὀδύνας τοῦ θανάτου· καί ἀναστάς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ καί ὁδοποιήσας πάσῃ σαρκί τήν ἐκ νεκρῶν  ἀνάστασιν,  καθότι οὐκ ἦν δυνατόν κρατεῖσθαι ὑπό τῆς φθορᾶς τόν ἀρχηγόν τῆς ζωῆς, ἐγένετο ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων, πρωτότοκος ἐκ τῶν νεκρῶν, ἵνα ᾖ αὐτός τά πάντα ἐν πᾶσι πρωτεύων».

Ὁ ἱερός Χρυσοστομος, στόν Κατηχητικό του λόγο, ἐκφράζει τό βίωμα τῶν πιστῶν εἰς τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου καί ἀναφωνεῖ καί λέγει πρός ὅλους:

«...Μηδείς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς τοῦ Σωτῆρος ὁ θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν, ὑπ’ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ᾇδην, ὁ κατελθών εἰς τόν ᾇδην. Ἐπίκρανεν αὐτόν, γευσάμενον τῆς σαρκός αὐτοῦ· καί τοῦτο προλαβών Ἡσαΐας, ἐβόησεν. Ὁ ᾇδης, φησίν, ἐπικράνθη, συναντήσας σοι κάτω. Ἐπικράνθη, καί γάρ ἐνεκρώθη. Ἐπικράνθη, καί γάρ καθῃρέθη. Ἐπικράνθη, καί γάρ ἐδεσμεύθη. Ἔλαβε σῶμα, καί Θεῷ περιέτυχεν. Ἔλαβε γῆν, καί συνήντησεν οὐρανῷ. Ἔλαβεν, ὅπερ ἔβλεπε, καί πέπτωκεν, ὅθεν οὐκ ἔβλεπε. Ποῦ σου θάνατε τό κέντρον; Ποῦ σου ᾏδη τό νῖκος; ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, καί σύ καταβέβλησαι. ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, καί πεπτώκασι δαίμονες. ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, καί χαίρουσιν Ἄγγελοι. ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, καί ζωή πολιτεύεται. ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ, καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος. ΧΡΙΣΤΟΣ γάρ ἐγερθείς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχή τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

                                                                                                                     

---

 [m1]

 [m2]

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

ΑΛΗΘΩΣ  ΑΝΕΣΤΗ  Ο  ΚΥΡΙΟΣ !

Ἀγαπημένοι μου φίλοι, εὐλογημένοι Χριστιανοί,

τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ
θεασάμενοι, καιρός εἶναι μέ τήν καρδιά μας, νά
προσκυνήσωμεν Αὐτόν, πού εἶναι ἡ ζωή μας, ἡ
Χαρά μας καί ἡ εἰρήνη μας,  ἡ Ἀνάστασις καί ἡ
Ζωή καί  ἡ εἰρήνη τοῦ  σύμπαντος κόσμου.
Αὐτός, ὁ Κύριος, μέ τή θέλησί Του, ἐσταυρώθη
γιά μᾶς καί μέ τή θέλησί Του ἐτάφη.
Αὐτός, ὡς Παντοδύναμος καί πανάγαθος Θεός,
Α Ν Ε Σ Τ Η ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα.
Διά τοῦτο καί ἡμεῖς, λόγῳ καί ἔργῳ, τόν Σταυρόν Αὐτοῦ προσκυνοῦντες, ἀκαταπαύστως, οὐ μόνον
τοῖς χείλεσι, ἀλλά τῇ καρδίᾳ, ἄς ὑμνοῦμεν Αὐτόν
καί ἄς  Τόν  δοξάζωμεν.
Αὐτός εἶναι ὁ Μόνος ἀληθινός Θεός ἡμῶν. Ἐκτός αὐτοῦ ἄλλον οὐκ οἴδαμεν, τό ὄνομα Αὐτοῦ, τό ὑπέρ πᾶν ὄνομα,  ὀνομάζομεν.
Αὐτός πρῶτος μᾶς ἀγάπησε ὅλους ἐμᾶς, τούς
τρισαθλίους καί ἁμαρτωλούς, καί μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε, μέ τό πανάγιο αἷμα Του, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, καί μᾶς  ἔκαμε βασιλεῖς καί  ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί Πατρί Αὐτοῦ. Μᾶς συμφιλίωσε μέ τόν Πατέρα.
Αὐτόν, τόν Ἰησοῦν, τόν μόνον  ἀναμάρτητον, τόν Σωτῆρα  καί Λυτρωτήν, Αὐτόν καί μόνον Αὐτόν,μέ συντετριμμένην τήν καρδιά ἄς προσκυνήσωμεν.
Σ’ Αὐτόν, τόν ὡραῖον κάλλει, τό γλυκύ ὄμμα,
Σ’ Αὐτόν, πού εἶναι γιά ὅλους ἡ γλυκειά μας ἄνοιξις, τό Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μας, ὁ Μόνος πλησίον μας, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, Σ’ Αὐτόν καί μόνον Σ’ Αὐτόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δύναμις καί ἠ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΔΙ’ ΑΥΤΩΝ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ

ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟ ΑΝΘΡΩΠΟ

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἀναφωνεῖ: «Μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες παραπληκτήσωμεν». Τό μέγα Μυστήριον π.χ. τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία μας, τό μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπου ὁ τέλειος Θεός γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος, δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Εἶναι ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν. Τό ἴδιο μέγα καί παράδοξον εἶναι ἐπίσης καί τό μυστήριον τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ, ἡ ματωμένη πορεία Του  πρός τόν Γολγοθᾶ, τά φρικτά καί ἄχραντα πάθη Του, τά πάθη τά ὁποία ὑπέμεινε Αὐτός, ὁ Θεάνθρωπος, ἀντί γιά μᾶς.

                   Χαρά Του ἦταν νά ὑποφέρῃ Αὐτός ἀντί ἡμῶν

                           Ἔδωκε τήν ψυχήν Του ἀντί ἡμῶν.

Ἀγωνιζόμενος καί εὐεργετῶν, ἔφθασε στήν κορυφή τῆς τελειότητος καί ὡς ἄνθρωπος. Μέ τόν ὑποδειγματικό Του ἀγῶνα μετουσίωσε τήν σάρκα σέ πνεῦμα καί νίκησε τό Κακό καί τήν ἁμαρτία καί ἔφθασε στήν κορυφή «ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ».

Ὁ Πάνσοφος καί πανάγαθος Θεός ἔπλασε τόν ἄνθρωπον «κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ», τόν ἔπλασε «δυνάμει Θεόν» καί καλεῖται νά ἀγωνισθῇ καί τίς θεϊκές του δυνατότητες νά τίς μεταβάλλῃ σέ ἱκανότητες, νά γίνῃ δηλ. καί «δυνάμει Θεός». Ἄν θέλῃ, μπορεῖ. Καί ἔρχεται ὁ Χριστός , ὁ νέος Ἀδάμ, ὁ νέος ἄνθρωπος, νά χαράξῃ σέ ὅλους μας τήν ἀνοδική μας πορεία ἀπό γῆς πρός οὐρανόν. Νά μᾶς διδάξῃ μέ τήν Ἁγία Του ζωή καί μέ τήν συνεχῆ πάλη Του μέ τό Κακόν τόν τρόπον, ὥστε ἀκολουθοῦντες τά Χνάρια Του , νά φθάσουμε στό ὕψος νά συσταυρωθοῦμε μαζί Του καί συναναστηθοῦμε μαζί Του. Νά μετουσιώσουμε, μεσ’ ἀπό τόν πνευματικό μας ἀγῶνα, μέσα ἀπό

τήν πάλη μας, τήν σάρκα, σέ πνεῦμα, νά φθάσουμε, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ καί τή θέλησί μας στήν κορυφή, νά γίνουμε θεοί κατά χάριν. Αὐτό εἶναι καί τό βαθύτερο νόημα τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καταδέχεται ὁ Χριστός καί ὑποφέρει τά φρικτά Πάθη, γιά νά κατανοήσουμε ὅλοι ἐμεῖς τό ἀνώτατο ΧΡΕΟΣ. Νά καταθέσουμε τή θέλησί μας στό Θέλημα τοῦ Θεοῦ, νά ἀξιωποιήσουμε τά θεῖα προσόντα, καί νά γίνουμε συνδημιουργοί, νά γίνουμε θεοί καί υἱοί Ὑψίστου πάντες.
Μέ τά πάθη Του ὁ Χριστός ἔγινε τό ἀνώτατο πρότυπο στόν ἀγωνιζόμενο ἄνθρωπο.

Σᾶς συνιστῶ νά διαβάσετε τόν πρόλογο στόν «Τελευταῖο Πειρασμό» τοῦ Νίκου Καζαντζάκη.

«...Νά ὁ ἀνήφορος πού πῆρε ὁ Χριστός καί μᾶς καλεῖ νά πάρουμε κι’ ἐμεῖς ἀκολουθῶντας τά ματωμένα Χνάρια του.

Πῶς νά κινήσουμε κι  ἐμεῖς γιά τήν ἀνώτατη αὐτή κορφή, ὅπου, πρωτότοκος υἱός τῆς σωτηρίας, ἔφτασε ὁ Χριστός- νά τό ἀνώτατο Χρέος τοῦ ἀγωνιζόμενου ἀνθρώπου.

Ἀνάγκη λοιπόν, γιά νά μποροῦμε νά τόν ἀκολουθήσουμε, βαθειά νά ξέρουμε τόν ἀγῶνα Του, νά ζήσουμε τήν ἀγωνία Του, πῶς νίκησε τίς ἀνθισμένες παγίδες τῆς γῆς, πῶς θυσίασε τίς μεγάλες καί τίς μικρές χαρές τοῦ ἀνθρώπου, κι’ ἀνέβηκε ἀπό θυσία σέ θυσία, ἀπό ἄθλο  σέ ἄθλο, στήν κορφή τῆς ἄθλησης, στό Σταυρό.

Ποτέ δέν ἀκολούθησα μέ τόσο τρόμο, λέγει ὀ Καζαντζάκης, τήν  αἱματωμένη πορεία Του στό Γολγοθᾶ, ποτέ δέν ἔζησα μέ τόση ἔνταση, μέ τόση κατανόηση κι  ἀγάπη τό βίο καί τά Πάθη τοῦ Χριστοῦ, ὅσο τίς μέρες καί τίς νύχτες, πού ἔγραφα τόν «τελευταῖο Πειρασμό»... Γιατί ὁ Χριστός , γιά ν’ ἀνέβη στήν κορυφή τῆς θυσίας, στό Σταυρό, στήν κορυφή τῆς ἐξαῢλωσης, στό Θεό, πέρασε ὅλα τά στάδια τοῦ ἀγωνιζόμενου ἀνθρώπου. Ὅλα, καί γι’ αὐτό κι ὁ πόνος Του μᾶς εἶναι γνώριμος καί Τόν πονοῦμε, κι’ ἡ τελική νίκη Του μᾶς φαίνεται τόσο καί  δικιά μας μελλούμενη νίκη. Ὅ,τι εἶχε βαθειά  ἀνθρώπινο ὁ Χριστός μᾶς βοηθάει νά Τόν καταλάβουμε καί νά Τόν ἀγαπήσουμε καί νά παρακολουθοῦμε τά Πάθη Του σά ν’ άταν  δικά μας πάθη...».

 

 Ὁ Χριστός νίκησε κάθε Πειρασμό καί μᾶς διδάσκει ὅτι κι’ ἐμεῖς μποροῦμε, ἄν θέλουμε, μέ τή Χάρι Του καί τήν καλή μας θέλησι νά νικήσουμε τούς πειρασμούς καί νά φθάσουμε στήν Κορυφή τῆς τελειότητος, νά μεταμορφώσουμε τόν κόσμο σέ «καινή κτίσι», ἀρκεῖ νά μετά-νοήσουμε εἰλικρινά καί νά μιμηθοῦμε τόν Κύριο στήν ἀνοδική Του πρός τόν Γολγοθᾶ καί νικῶντας τόν κακό μας ἑαυτό, τόν κόσμον καί τόν Διάβολον, νά φθάσουμε στήν κορυφή τῆς πνευματικῆς τελειώσεως. Νά φθάσουμε στό Θεό,   νά γίνουμε θεοί καί υἱοί Ὑψίστου πάντες.

Ὁ Χριστός, πάνω στό Σταυρό ἄνοιξε διάπλατη τήν ἀγκαλιά Του καί περιμένει τήν ἐπιστροφή μας κοντά Του. Ἔγινε ὁ Χριστός, γιά ὅλους τούς  ἀνθρώπους , μια ζεστή, μεγάλη ἀγκαλιά, γιά νά Τόν μιμηθοῦμε. Νά παλαίψουμε μέ τό Κακό καί τήν ἁμαρτία καί νά νικήσουμε. Καί νικητές νά γίνουμε κι’ ἐμεῖς, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, μια ζεστή ἀγκαλιά, ὁ ἕνας γιά τόν  ἄλλον.

Ἄν δέν ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ καί δέν ἀνέβουμε τό δικό μας Γολγοθᾶ, ἄν δέν βιώσουμε τήν γνήσια ἀγάπη, ἄν δέν ἀποστραφοῦμε τό Κακό καί δέν ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ, ζῶντες καθώς πρέπει ἁγίοις, τότε θά μείνουμε κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου. Ἀνάγκη νά κατανοήσουμε τό βαθύτερο νόημα τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ καί νά Τόν ἀκολουθήσουμε πιστά στήν ἀνοδική Του Πορεία, πρός τήν Κορυφή, στό Σταυρό.

Ἔτσι θά  ἀξιωθοῦμε μαζί Του νά γιορτάσουμε τήν Ἀνάστασιν ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Θεόν  εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.