A΄ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΑΣ, Ο ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ (imanu' el)

Ἐμεῖς, εἴμαστε μαζί Του;

«Τοῦτον (τόν παράλυτον) ἰδών ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καί γνούς ὅτι πολύν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ·  θέλεις ὑγιής γενέσθαι;

Ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ  με εἰς τήν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δέ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρό ἐμοῦ καταβαίνει.

Λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τόν κράβατόν σου καί περιπάτει. Καί εὐθέως ἐγένετο ὑγιής ὁ ἄνθρωπος, καί ἦρε τόν κράβατον αὐτοῦ καί περιεπάτει» (Ἰωάν. ε΄ 6-9).

Πικρό εἶναι τό παράπονο τοῦ Παραλύτου. Ἔχει βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του. Γνωρίζει καλά ὅτι ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν του παρέλυσε, ἀλλά μετά- ἐννόησε. Συνειδητοποίησε καί ἀνεγνώρισε τήν προσωπική του ἐνοχή καί ζητεῖ ἔλεος. Ἀπόδειξις τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας του εἶναι τό γεγονός ὅτι  κατάκειται ἐκεῖ, εἰς τήν κολυμβήθραν, τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. Καί ἀγογγύστως προσμένει μέ λαχτάρα τό ἔλεος. Καί ὅταν ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν ταράσσεται ὑπό τοῦ ἀγγέλου τό ὕδωρ, θεραπεύεται μόνο ὁ πρῶτος ἐμβάς μετά τήν ταραχή τοῦ ὕδατος. Τριάκοντα καί ὀκτώ ἔτη προσπαθεῖ. Σύρεται πρός τήν κολυμβήθραν. Μάταια προσπαθεῖ. Δέν ἔχει ἀνθρωπον νά τόν βοηθήσῃ. Εἶναι μόνος, ἔρημος... ἐγκαταλελειμμένος. Δέν ἔχει κανέναν νά τόν φροντίσῃ . Ὅμως δέν χάνει τήν ἐλπίδα του. Ὑπομένει. Περιμένει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Αὐτόν εἶδε ὁ καρδιογνώστης καί ἄκουσε τό παράπονό του καί ἀμέσως τόν θεράπευσε. Δέχθηκε τή μετάνοιά του καί βράβευσε τήν ὑπομονή του καί τήν πίστι του.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι, πρίν ἀπό τόν ἔρχομό τοῦ Χριστοῦ, ἐξ αἰτίας τῆς ἀποστασίας, βασίλευε στόν κόσμο ἡ παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς. Οἱ ἄνθρωποι βρίσκονταν κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου. Καί πολλοί ζοῦσαν περιμένοντας  μέ  λαχτάρα  τό Λυτρωτή. «Καί αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γενέσ. μθ΄ 10). Ἡ λαχτάρα, ἡ προσδοκία, ἡ ἀναμονή τῶν Λαῶν εἶναι ὁ Μεσσίας.  Καί ὁ Λυτρωτής ἦλθε καί εἶναι μαζί μας.

Εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ «σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καί ἐθεασάμεθα τήν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρά πατρός, πλήρης χάριτος καί ἀληθείας» (Ἰωάν. α΄ 14).

Μέ τόν ἐρχομό Του «ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα, καί τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καί σκιά θανάτου φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (Ματθ. δ΄ 16).

Ἐπειδή ἐμεῖς δέν μπορούσαμε νά ἀνέβουμε ἐπάνω, κατέβη Ἐκεῖνος κάτω. Ἐπειδή ἐμεῖς δέν μπορούσαμε νά γίνουμε Θεοί , ἔγινε Ἐκεῖνος ἄνθρωπος.

Μέ τόν ἔρχομό Του μᾶς πλησιάζει μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη καί μᾶς καλεῖ κοντά Του, μέ σκοπό νά μᾶς συμφιλιώσῃ μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα καί νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισο. Πλησιάζει τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα, γιά νά τήν λυτρώσῃ ἀπό τήν Ὀδύνη, τόν πόνο καί τό θάνατο. Πλησιάζει τήν τρεμοσβύνουσα λυχνία, λέγει ὁ Ἡσαΐας, καί ρίχνει λάδι καί τῆς δίνει ζωή καί τό ἔρημο καλάμι, πού εἶναι ἕτοιμο ἀπό τόν  ἄνεμο νά σπάσῃ, τό περιδένει καί τοῦ δίνει ζωή. Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8), καί, ὡς ἐλεήμων καί φιλάνθρωπος, «διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί ἰώμενος πάντας τούς καταδυναστευομένους ὑπό τοῦ διαβόλου, κηρύσσων τό εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Πράξ. ι΄ 38. Ματθ. δ΄ 23).

Μέ τόν ἐρχομό τοῦ Λυτρωτοῦ «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5. Λουκ. ζ΄ 22).

Μέ τόν ἐρχομό Του ὁ Λυτρωτής μᾶς καλεῖ κοντά Του, χωρίς νά μᾶς ἐξαναγκάζῃ. Ὁ Ευαγγελιστής Ἰωάννης ἀναφέρει ὅτι «ὁ Κύριος ἦλθε εἰς τήν Χώρα, πού τούς χάρισε, καί μέ τήν ἀπιστία τους, τήν μετουσίωσαν σέ «χοιροστάσι» καί οἱ δικοί Του δέν Τόν δέχθηκαν. Ὅσοι ὅμως Τόν δέχθηκαν καί Τόν ἐγκολπώθηκαν ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τους, σ’ αὐτούς πού πίστεψαν στό Ὄνομά Του, σ’ αὐτούς ἔδωκεν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι. Σ’ αὐτούς ἔδωκε τό δικαίωμα καί τή χάρι νά γίνουν τέκνα Θεοῦ» (παρβλ. Ἰωάν. α΄ 11-12).

Τώρα πιά κανείς δέν μπορεῖ νά παραπονεθῇ ὅτι εἶναι μόνος, ὅτι δέν ἔχει ἄνθρωπο νά τόν βοηθήσῃ στήν ἀνάγκη του. Διότι ὁ Χριστός, τέλειος Θεός,  ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, γιά χάρι μας. Καί μᾶς ὑπόσχεται ὅτι θά εἶναι  καί εἶναι παντοτινά μαζί μας.

Εἶναι ἄπειρη ἡ ἀγάπη Του. Μᾶς βεβαιώνει καί λέγει ὅτι «οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. ιη΄ 20). Καί μετά τήν ἐκ νεκρῶν Ἀνάστασίν Του μᾶς βεβαιώνει καί  λέγει:

«Καί ἰδού ἐγώ  μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἠμέρας ἕως τῆς

συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν» (Ματθ. κη΄ 20). Καί ἰδού ἐγώ, πού ἔλαβα  ἀπό τόν Πατέρα καί εἰς τήν ἀνθρωπίνην φύσιν μου κάθε ἐξουσίαν εἰς τόν οὐρανόν καί ἐπί τῆς γῆς, θά εἶμαι παντοτινά, αἰώνια μαζί σας.

Θά εἶμαι μαζί σας. Κανείς δέ καί καμμιά δύναμις στόν κόσμο δέν θά μπορέση νά σᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη, πού ἔχω ἐγώ σέ σᾶς. Διῶξτε κάθε φόβο μέσ’ ἀπό τήν ψυχή σας. Ἐγώ εἶμαι μαζί σας καί κανείς δέν μπορεῖ νά σας βλάψῃ. «Ὁ Πατέρας,  μοῦ ἔχει ἐμπιστευθῇ τά πρόβατά Του, τά ἀγαπημένα πλάσματά Του καί σᾶς βεβαιῶ ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά τά ἁρπάξῃ ἀπό τό παντοδύναμο καί προστατευτικό μου Χέρι. Καί Πατέρας μου εἶναι ὁ Παντοδύναμος Δημιουργός καί Κτίστης τῶν ἁπάντων καί κανείς, ἀπολύτως κανείς δέν μπορεῖ νά ἁρπάξῃ διά τῆς βίας τά πρόβατά Του ἀπό τό παντοδύναμο Χέρι Του. Ἐγώ καί ὁ Πατηρ ἕν ἐσμέν» (πρβλ. Ἰωάν. ι΄ 28-30).

«Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μή φοβεῖσθε» (Ματθ. ιδ΄ 27).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει ὁ Χριστός μᾶς ἀγαπᾶ μέχρι Σταυροῦ καί θανάτου καί τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τόν ἀγάπη, πού ἔχει ὁ Χριστός σέ μᾶς. Ὑπενίσσεται δέ ὅτι καί ἡ δική μας ἀγάπη στό Χριστό πρέπει νἆναι τόσο δυνατή, ὥστε κανείς καί καμμία δύναμις νά μή μπορῇ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη, πού ὀφείλουμε νά ἔχουμε κι’ ἐμεῖς στό Χριστό, ὥστε πραγματικά νά πεθαίνουμε ὅλη τήν ἡμέρα γιά τό Χριστό μέ χαρά, καί, σύμφωνα μέ τή Γραφή, νά μᾶς μεταχειρίζονται σάν πρόβατα, πού τά πᾶνε γιά σφαγή.

Ὁ Παῦλος ἐρωτᾶ καί ἀπαντᾶ ὁ ἴδιος στό ἐρώτημά του:

«Τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ κίνδυνος ἤ μάχαιρα; Καθώς γέγραπται ὅτι ἕνεκά σου θανατούμεθα ὅλην τήν ἡμέραν· ἐλογίσθημεν ὡς πρόβατα σφαγῆς.
Ἀλλ' ἐν τούτοις πᾶσιν ὑπερνικῶμεν διά τοῦ ἀγαπήσαντος ἡμᾶς.
Πέπεισμαι γάρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωή οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαί οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος  οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπό τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν» (Ρωμ. η΄ 35-39).

Τό βέβαιον εἶναι ὅτι τώρα δέν εἴμαστε πιά μόνοι, διότι ὁ Χριστός, ὁ Λυτρωτής εἶναι μαζί μας καί τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη Του.

Τό φλέγον ἐρώτημα, στό ὁποῖον, στή συνέχεια, ὀφείλομεν πάντες νά ἀπαντήσουμε εἶναι ὅτι ὁ Χριστός εἶναι μαζί μας, ὁ Ἐμμανουήλ (imanu’ el), ἐμεῖς εἴμαστε μαζί Του;

---