ΕΓΕΡΘΗΤΕ ΟΙ ΝΩΘΕΙΣ,

Μή πάντοτε χαμερπεῖς.

«Ἐγέρθητε οἱ νωθεῖς, μή πάντοτε χαμερπεῖς·
οἱ συγκύπτοντες εἰς γῆν τήν ψυχήν μου λογισμοί, ἐπάρθητε καί ἄρθητε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως· προσδράμωμεν Πέτρῳ καί τοῖς Ζεβεδαίου, καί ἅμα ἐκείνοις τό Θαβώριον ὄρος προφθάσωμεν, ἵνα ἴδωμεν σύν αὐτοῖς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· φωνῆς δέ ἀκούσωμεν, ἧς περ ἄνωθεν ἤκουσαν, καί ἐκήρυξαν τοῦ Πατρός τό ἀπαύγασμα» (Οἶκος τῆς Ἑορτῆς).
Ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ τό Ἐγερτήριον Σάλπισμά του, μέ τόν  Οἶκο τῆς Δεσποτικῆς Ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, μᾶς καλεῖ νά  ἀφήσουμε τή γῆ καί τά γήϊνα καί νά ὑψωθοῦμε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως.
«Ἔ, ὅλοι σεῖς οἱ νωθεῖς, οἱ νωθροί, οἱ χαῦνοι, οἱ ὀκνηροί, ὅλοι ἐσεῖς οἱ ψυχικά καί ψυχικά ράθυμοι, τεμπέληδες ξυπνεῖστε, ἀνυψωθῆτε !
Μή μένετε πάντοτε χαμερπεῖς, εὐτελεῖς, χυδαῖοι, τιποτένιοι! Μή σκύβετε τό κεφάλι, μήν ἀφήνετε τούς ἀρνητικούς, τούς πονηρούς

τούς ἀριστερούς λογισμούς νά βαραίνουν τήν ψυχή σας, νά τή βυθίζουν στή γῆ καί νά τή θανατώνουν. Ἐμπρός, λοιπόν, μή βραδύνετε, μή καθυστερῆτε, μή σύρεσθε σάν τά σκουλίκια, σάν βρωμερά ἑρπετά πάνω στή γῆ.

Ἀνυψωθεῖτε! Ἀφῆστε τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐπιδοθῆτε εἰς τήν ἐνέργειαν ἀγαθῶν ἔργων. Ὑψωθῆτε καί κρατήσατε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως τήν ψυχήν σας, πάνω ἀπό τά γήϊνα καί φθαρτά. Ἐμπρός, λοιπόν, ἄς τρέξουμε μέ σπουδή, νά βρεθοῦμε ξαφνικά μπροστά ἀπό τόν Πέτρο καί τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννην, καί νά ἀξιωθοῦμε νά δοῦμε μαζί μέ ἐκείνους τή δόξα τοῦ Θεοῦ μας. Νά ἀκούσουμε δέ καί τή φωνή τοῦ Οὐρανίου Πατρός , μέσα ἀπό τίς νεφέλες, ὅπως ἀκριβῶς τήν ἄκουσαν ἐκεῖνοι ἀπό τά οὐράνια. Νά ἀκούσουμε, δηλαδή, τόν Πατέρα, πού μαρτυρεῖ τή Θεότητα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ  Του, καί λέγει ὅτι «Οὗτος (ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς) ἐστίν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε», καί, ὅπως ἐκεῖνοι οἱ κορυφαῖοι τῶν Μαθητῶν ἐκήρυξαν τοῦ Πατρός τό ἀπαύγασμα, ἔτσι καί ἐμεῖς νά ἀξιωθοῦμε  νά κρατήσουμε ψηλά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Εἶναι καιρός νά ἔλθῃ ὁ καθένας μας «εἰς ἑαυτόν». Ἕνας ἐνσυνείδητος αὐτοέλεγχος, σίγουρα, θά μᾶς βοηθήσῃ νά προσέξουμε στόν ἑαυτόν μας, νά γνωρίσουμε καλά τόν ἑαυτόν μας, νά διορθώσουμε καί νά θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἔχουμε ἐμπαγῆ «εἰς ἰλύν βυθοῦ». Ἔχουμε βυθισθῆ στό Βόρβορο. Ἀρνούμαστε τόν ἀληθινό Θεό καί λατρεύουμε τό Διάβολο, τό Σατανᾶ, τό Μαμωνᾶ,τό Χρῆμα. Σερνόμαστε στή γῆ καί τρῶμε χῶμα, σάν τά σκουλήκια, σάν βρωμερά ἑρπετά. Εἴμαστε ἐλεεινοί, χαμερπεῖς, σωματικά καί ψυχικά ὀκνηροί, ράθυμοι, εὐτελεῖς, τιποτένιοι.

Διώξαμε τό Θεό ἀπ’ τήν ψυχή καί τή ζωή μας, καί ἀφήσαμε νά φωλιάζῃ μέσα μας. «ὁ Ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καί ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τήν οἰκουμένην ὅλην» (Ἀποκ. ιβ΄ 9). Ἀφήσαμε, δηλαδή, νά φωλιάζῃ μέσα μας ἡ Ἔπαρσις, ὁ Ἐγωϊσμός, ἡ Ψευτιά καί ἠ Ὑποκρισία. Πονηροί λογισμοί κατακλύζουν καί βαραίνουν τήν ψυχή μας, τή  βυθίζουν στή γῆ καί δέν τήν ἀφήνουν νά ἀνακύψῃ εἰς τό παντελές. Δέν μᾶς ἀφήνουν νά σηκώσουμε τό βλέμμα  καί νά δοῦμε Θεοῦ πρόσωπον.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» τοῦ Θεοῦ καί ἐκ φύσεως φέρεται πρός τά ἄνω. Καί ἄνθρωπος σημαίνει: ἄνω θρώσκω, πετῶ πρός τά ἄνω. Γι’ αὐτό καί ο Παῦλος λέγει: «Τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς» (Κολασ. γ΄ 1-2).

Καί ὁ ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας, μέ τό ἐγερτήριον Σάλπισμά του, μᾶς ἀφυπνίζει καί μᾶς καλεῖ νά ὑψωθοῦμε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως. Καί  εἶναι καιρός, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά σηκωθοῦμε πάνω ἀπό τά γήϊνα καί φθαρτά καί νά στραφοῦμε πρός τά ἐπουράνια, τά ἄφθαρτα καί αἰώνια. Νά ἔλθουμε στό δρόμο τῆς ὑπακοῆς στό Χριστό. Νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό κάθε εἴδους λέπρας, νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό τό φρόνημα τῆς σαρκός, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν  καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Θάνατο καί νά ἀφήσουμε  νά κυριαρχήση στήν ψυχή μας τό φρόνημα τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι χαρά καί εἰρήνη» (Ρωμ. η΄ 6-7).

Ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς συμβουλεύει νά στραφοῦμε μέσα μας, νά εἰσέλθουμε εἰς ταμιεῖα, εἰς τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχής μας, νά ψάξουξε προσεκτικά καί νά βροῦμε καί νά φονεύσουμε τόν Ὄφι, πού φωλιάζῃ μέσα μας καί θανατώνει τήν ψυχή μας.

Καί ὅλοι οἱ σοφοί καί ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς προτρέπουν νά βιαστοῦμε καί νά καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό κάθε ἀκάθαρτη καί ὑλική ἡδονή. Νά βάλουμε ἀρχή στήν πνευματική μας ζωή, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ (πρβλ. Β΄Κορινθ. ζ΄1).

Δέν ἔχουμε καιρό. Ἐμπρός, λοιπόν, ἀδελφοί·

«Ἐγέρθητε οἱ νωθεῖς· μή πάντοτε χαμερπεῖς.»

«Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι;

 Ἰνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ. δ΄3).

 Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος βροντοφωνάζει: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι;» Ἔμπρός, λοιπόν, τώρα, χωρίς ἀργοπορίαν, ἀδελφοί· «Ἐπάρθητε καί ἄρθητε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως! » Καιρός, νά κηρύξωμε, μαζί μέ τούς κορυφαίους τῶν Ἀποστόλων, του Πατρός τό ἀπαύγασμα, τόν Χριστόν, ὐμνοῦντες Αὐτόν ὡς Θεόν εἰς τούς αἰῶνας.

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ

Τό βαθύτερο νόημά της

Ὁ Κύριος προέλεγε εἰς τούς Μαθητάς Του, ὅτι πρέπει αὐτός νά ἀπέλθῃ εἰς τά Ἱεροσόλυμα καί νά πάθῃ πολλά ἀπό τούς πρεσβυτέρους καί ἀρχιερεῖς καί γραμματεῖς, καί νά θανατωθῇ, ἀλλά ὅτι κατά τήν τρίτη  ἡμέρα θά ἀναστηθῇ ( Ματθ. ιστ΄ 21).

Πολλές φορές προανήγγειλε σ’ αὐτούς τό ἑκούσιον Πάθος Του, ὅτι, δηλαδή, μέ τή θέλησί Του, θά σταυρωθῇ Αὐτός, ἀντί ἡμῶν. Αὐτό εἶναι τό μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας, πού ἀποκαλύπτεται καί πραγματοποιεῖται, διά τῆς Σταυρικῆς Θυσίας καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Καί ἕξ ἡμέρες πρίν ἀπό τό Πάθος ὁ Κύριος παίρνει μαζί Του τόν Πέτρον, τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννην, τούς προκρίτους τῶν Μαθητῶν καί τούς ἀνεβάζει εἰς ὄρος ὑψηλόν ἰδιαιτέρως αὐτούς μόνους. Ὁ Χριστός δέν εἶναι προσωπολήπτης. Ἐκ τῶν δώδεκα, ξεχώρησε τούς τρεῖς αὐτούς μόνον, διότι ἐγνώριζε ὅτι μόνον αὐτοί ἦσαν ἱκανοί νά δεχθοῦν το φῶς τῆς ἀποκαλύψεως.

 Ὁ ἱερός ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας αἰτιολογεῖ τήν ἐκλογή τοῦ Κυρίου καί λέγει πῆρε μαζί του τούς κορυφαίους τῶν Μαθητῶν, στό Θαβώριον Ὄρος καί ἐνδόξως ἐνώπιον αὐτῶν, ἐξέλαμψεν. Μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, «δηλῶν, ὅτι οἱ τῷ ὕψει τῶν ἀρετῶν διαπρέψαντες, καί τῆς ἐνθέου δόξης ἀξιωθήσονται» (Κοσμᾶ Μοναχοῦ, Τροπάριον).

«Μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, καί  ἔλαμψεν τό πρόσωπον αὐτοῦ ὡς Ἥλιος, τά δέ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο λευκά ὡς τό φῶς, τά ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένετο στίλβοντα  (ἀστραφτερά), λευκά λίαν ὡς χιών, τέτοια, πού ἔμπειρος τεχνίτης στίς βαφές τῶν ὑφασμάτων ἐδῶ στή γῆ, δέν μπορεῖ νά τά λευκάνῃ ἔτσι (Ματθ. ιζ΄2. Μάρκ. θ΄  3).
Ἀποκαλύπτει ὁ Κύριος μιά ἀκτίνα τῆς θεϊκῆς Του δόξης. Φανερώνει ἐπίσης τή συνομιλία Του μέ τό Μωϋσῆ καί τόν Ἠλίαν καί δείχνει στούς Μαθητάς Του ὅτι ζώντων καί νεκρῶν κυριεύει, ὡς Θεός.

Καί τό σπουδαιότερον· καταξιώνει τούς Μαθητάς, πού διαπρέπουν εἰς τό ὕψος τῶν ἀρετῶν, νά ἀκούσουν τή Φωνή τοῦ Θεοῦ Πατρός, πού παρουσιάζει τόν Υἱόν Του εἰς τόν κόσμον, μαρτυρεῖ  τή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ καί λέγει: «Οὗτός ἐστίν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. ιζ΄ 5).

Καταξιώνονται οἱ Μαθηταί νά ἀκούσουν πρῶτοι τήν σύστασι τοῦ Πατρός, πού διαγράφει τό δρόμο ἐπιστροφῆς καί σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Τή σύστασι, πού διαγράφει τήν Ὁδόν τῆς ὑπακοῆς στόν Ἰησοῦν Χριστόν: «Αὐτοῦ ἀκούετε».

Τό βαθύτερο νόημα τῆς Ἑορτῆς εἶναι ἡ ἐνίσχυσις

τῶν Μαθητῶν, πού δέν μποροῦσαν νά καταλάβουν τήν προαιώνια Βουλή τοῦ Θεοῦ. Μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν, ἵνα ὅταν τόν δοῦν  ὑψωμένο στό Σταυρό, νά ἐννοήσουν ὅτι μέ τή θέλησί Του, ὁ Θεάνθρωπος, ἔπαθεν ὡς ἄνθρωπος, νά ἐννοήσουν τό ἑκούσιον Πάθος, καί, ὅπως λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός, νά ἐννοήσουν ὅτι «ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τῇ τρίτῃ ἡμέρα» καί ἐννοήσαντες τό ἑκούσιον Πάθος, νά συνειδητοποιήσουν τή Θεϊκή Του συγκατάβασι καί νά κηρύξουν ὅτι ὁ Κύριός τους εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὅτι αὐτός εἶναι ἀληθῶς τοῦ Πατρός τό ἀπαύγασμα. Νά μή δειλιάσουν πρό τοῦ Πάθους, ἀλλά νά προσκυνήσουν τήν ἄφατη μακροθυμία Του. Νά προσκυνήσουν καί νά κηρύξουν τή Θεότητά του, τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, τό ὁποῖον ἐπεσφράγησε  μέ τή σταυρική Του Θυσία καί τήν Ἀνάστασί Του. 

Νά κηρύξουν ὅλα ὅσα ἄκουσαν μέ τά αὐτιά τους καί εἶδαν μέ τά μάτια τους καί ἐψηλάφησαν μέ τά χέρια τους καί, μέ θυσία τῆς ζωῆς τους, νά ἀποδείξουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, πού ἔγινε ἄνθρωπος καί σταυρώθηκε καί ἀναστήθηκε γιά χάρι μας, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον», «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ». Καί τέλος νά κηρύξουν σέ ὅλον τόν κόσμον, πάσῃ τῇ κτίσει», «εἰς πάντα τά ἔθνη»

ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Νά κηρύξουν ὅτι ὁ Ἰησοῦς καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή καί ὅτι οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα, εἰ μή δι’ Αὐτοῦ. Νά κηρύξουν ὅτι ὀ Ἰησοῦς καί μόνον Αὐτός εἶναι τό ἀληθινόν φῶς , πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν Κόσμο, εἶναι ἡ πάντων χαρά, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Καί νά τονίσουν ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά στόν Ἰησοῦ, τόν μοναδικό Σωτῆρα καί Λυτρωτή τοῦ κόσμου ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στή ζωή μας, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε τῆς χαρᾶς νά Τόν ὑμνοῦμε καί, ἀσιγήτως, νά Τόν δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΚΟΠΌΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑς ΣΤΗ ΓΗ

Ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ.

Πολλοί ἀναρωτιοῦνται: Ποιός εἶναι ὁ τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας  στή γῆ καί αὐτό τό σκοπό, πῶς μποροῦμε νά  τόν πραγματοποιήσουμε;

Δέν θέλω νά σᾶς κουράσω, μέ τίς πολλές καί διάφορες θεωρίες, πού ἀναπτύχθηκαν σχετικά μέ τό σοβαρό αὐτό θέμα. Σχεδόν ὅλες οἱ θεωρίες, χωρίς Θεόν, δυστυχῶς, ἀποπροσανατολίζουν τούς ἀνθρώπους καί τούς ἀπομακρύνουν ὅλο καί περισσότερο ἀπό τήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος καί ὁδηγοῦν σέ μιά  ζωή, χωρίς νόημα, χωρίς σκοπό. Ὑλιστικές θεωρίες, πού, δέν γεμίζουν τήν ἄδεια μας ψυχή. Εἶναι ἰδιωτείας  ἕπη,
ψευδοαναπληρώσεις, πού διευρύνουν τό ὑπαρξιακό «κενό», δέν ἱκανοποιοῦν τίς μεταφυσικές μας ἀνησυχίες καί ὁδηγοῦν στήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν Θεόν. Μᾶς χωρίζουν ἀπό τήν Πηγή τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας. Ὁ Προφήτης Ἱερεμίας λέγει ὅτι ὁ Χωρισμός ἀπό τό Θεό καί ὅλα τά ἀνθρώπινα ἐπιτεύγματα εἶναι «λάκκοι συντετριμμένοι, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν» (Ἱερεμ. β΄ 13).Μέ ὅλα αὐτά ὁ ἄνθρωπος δέν γίνεται  πλούσιος εἰς Θεόν. Βυθίζεται στόν ὄλεθρο καί στήν ἀπώλεια(πρβλ. Α΄Τιμόθ. στ΄ 9-10). 

Ἕνας εἶναι ὁ δρόμος. Μία καί μοναδική εἶναι ὁδός.

Ἕνας εἶναι ὁ πραγματικός, ὁ ἀληθινός, ὁ τελικός 
σκοπός  τῆς ζωῆς μας στή γῆ. Εἶναι ἡ ὁμοίωσίς μας μέ τόν Θεόν. Καί ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἅγιος, γίνεται τέλειος, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Θεός, ὅταν, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία, ἐργάζεται, γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Συνεπῶς, μέ ἄλλα λόγια, τελικός σκοπός τῆς ζωῆς μας εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ.
Οἱ σκέψεις μας, οἱ πράξεις, τά ἔργα μας πρέπει νά ἀποβλέπουν στή δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὅταν, χωρίς ντροπή, ἀπομακρυνώμαστε ἀπό τό Θεό, τά ἔργα μας εἶναι φαῦλα, σκοτεινά καί ἡ ζωή μας εἶναι «ὕβρις». Ζοῦμε χωρίς σκοπό καί ἡ ζωή μας εἶναι ἄδεια, δέν ἔχει νόημα. Γι’ αὐτό καί, μακρυά ἀπό τό Θεό, φθάνουμε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι. Ὁ Θεός μας ὅμως, ὁ Πάνσοφος καί  Πανάγαθος Δημιουργός, δέν θέλει νά χαθοῦν τά πλάσματά Του. Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί μᾶς στέλνει τόν Μονογενῆ του Υἱό, τόν Κύριό μας, τόν Ἰησοῦν Χριστόν, ὁ ὁποῖος γίνεται τέλειος ἄνθρωπος, τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλα, γιά νά Τόν ἀκολουθήσουμε καί μέ τή χάρι του νά πραγματοποιήσουμε τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς μας στή γῆ. Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον (Ἰωάν. γ΄ 15-16).

 Καί ὁ Χριστός, ὁ Θεάνθρωπος, ἀφιέρωσε ὁλόκληρη τήν ἐπί γῆς ζωήν Του εἰς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ-Πατρός, τύπος γενόμενος τοῖς πιστοῖς ἐν πᾶσι.

Μέ λίγα λόγια:  Γιά νά πραγματοποιήσουμε τόν τελικόν

σκοπόν τῆς ζωῆς  μας στή γῆ, ὀφείλουμε νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, ὁ ὁποῖος «ἵσταται ἐπί τήν

 θύραν καί κρούει», νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι». Δηλαδή νά μιμηθοῦμε τόν Χριστόν, νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του. Νά πάρουμε τήν ἀπόφασι να περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, νά ζοῦμε καθώς πρέπει ἁγίοις. Ἡ Πίστις μας στό Θεό νά ἔχῃ περιεχόμενον τά ἔργα τῆς γνήσιας ἀγάπης, ὥστε ὁλόκληρη ἡ ζωή μας, νά εἶναι ἀφιερωμένη εἰς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Διά τῆς πίστεως τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης,καί μόνον δι' αὐτῆς, θά δοξάσουμε τό Θεό καί θά πραγματοποιήσουμε τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς μας. Τά ἔργα τῆς ἀγάπης, μᾶς ὀδηγοῦν στήν πνευματική τελείωσι, στή θέωσι. Καί ἔτσι πρέπει νά λάμπει τό φῶς μας μπροστά στούς ἀνθρώπους, ὥστε νά βλέπουν τά καλά μας ἔργα καί νά δοξάζουν τόν οὐράνιο Πατέρα μας (παρβλ. Ματθ. ε΄ 16).
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «ἐμεῖς οἱ δυνατοί πρέπει νά βαστάζουμε τίς ἀδυναμίες τῶν ἀδυνάτων καί νά μή περιοριζώμαστε σέ ὅσα εἶναι ἀρεστά στόν ἐαυτό μας. Ὁ Καθένας μας ὀφείλει νά φροντίζῃ νά εἶναι ἀρεστός στόν πλησίον, γιά τό καλό του καί τήν οἰκοδομήν του. 

Καί φέρνει παράδειγμα τόν Χριστόν, ὁ ὁποῖος δέν ζήτησε ποτέ τίποτε, πού νά εἶναι ἀρεστό στόν ἑαυτό Του. Ἔπραττε τά πάντα γιά τούς ἄλλους. Ἐταπείνωσεν

ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ. Σταυρώθηκε Αὐτός , ἀντί ἡμῶν. Ὁ Παῦλος λέγει ὅτι ὅσα προεγράφησαν, ἐγράφησαν γιά  τή διδασκαλία μας, ὥστε διά τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρηγορίας, πού μᾶς δίνει ἡ ἁγία Γραφή, νά διατηροῦμε τήν ἐλπίδα. Καί μακάρι ὁ Θεός, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ὑπομονῆς καί τῆς παρηγορίας νά μᾶς ἀξιώνῃ νά ἔχουμε τό ἴδιο φρόνημα μεταξύ μας κατά τό ὐπόδειγμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὥστε ὅλοι μαζί μέ μιά ψυχή καί μέ ἕνα στόμα, νά δοξάζουμε τόν Θεόν καί Πατέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι’  αὐτό μᾶς συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος, νά δεχώμαστε ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως ὁ Χριστός μᾶς δέχθηκε εἰς δόξαν Θεοῦ (Ρωμ. ιε΄ 1-7).

Καί πραγματικά, ὅποιος θέλει νά πραγματοποιήσῃ τόν τελικό σκοπό τῆς ζωῆς του στή γῆ, ὀφείλει νά πράττῃ τά πάντα πρός δόξαν Θεοῦ. Ὅπως ὁ Χριστός, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄8),«διῆλθε καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ», ἔτσι κι’ ἐμεῖς ὀφείλουμε, ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια Του, νά δοξάζουμε τόν Θεόν, διότι μόνον ἔτσι θά ἔχῃ νόημα ἠ ζωή μας στή γῆ καί μόνον ἔτσι θά γίνουμε, ἐν Χριστῷ, θεοί κατά χάριν.

 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΩΖΕΙ

«Ἐγώ εἰμι ἡ Ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή·

οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ»

(Ἰωάν ιδ΄6 ).

«Πιστεύω, Κύριε, καί ὁμολογῶ, ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ὁ ἐλθών εἰς τόν κόσμον, ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ».

Λόγια σαπρά, λογισμοί πονηροί, ἀστόχαστες συμπεριφορές κατακλύζουν τήν ταλαίπωρη ψυχή μου. «Οὐ γάρ ὅ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ’ ὅ μισῶ τοῦτο ποιῶ...Οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’  ὅ  μισῶ κακόν τοῦτο πράσσω»(Ρωμ. ζ΄ 15-20) Μέσα μου φωλιάζει τό Κακόν, ἡ ἁμαρτία, πού μέ κυριεύει πολλές φορές, καί ξεφεύγω ἀπό τό δρόμο Σου, Κύριε καί σέ χάνω. Κι’ ὅταν Σέ χάνω... χάνομαι. Μέ πνίγει τό σκοτάδι. Ποιός, ὅμως, ἄλλος μπορεῖ καί θέλει νά μέ σώσῃ ἀπό τόν κακό μου ἑαυτό καί νά μέ λυτρώσῃ ἀπό τό θάνατο, ἄν ὄχι Ἐσύ, πού σταυρώθηκες γιά μένα, πολυεύσπλαγχνε Κύριε;

Πιστεύω, Κύριε, καί ὁμολογῶ ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ὅτι μόνον Σύ μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος καί θέλεις, ὡς Πανάγαθος, νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τό Βόρβορο, στόν ὁποῖον ἔχουμε βυθισθῇ, ἐξ αἰτίας τῶν ἀμαρτιῶν μας. Ὁμολογῶ, διακηρύττω καί φθέγγομαι ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Ἰησοῦς, ὁ Σωτῆρας, ὁ Λυτρωτής τοῦ κόσμου. Σύ πρῶτος μᾶς ἀγάπησες, μᾶς ἔλουσες καί μᾶς ἐκαθάρισες, μέ τό τίμιον αἷμα Σου, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς ἔκαμες βασιλιᾶδες καί ἱερεῖς στό Θεό καί Πατέρα μας. Διακηρύττω ὅτι μόνον Σύ σώζεις ὅλους ἐμᾶς τούς παραστρατημένους, τόν Λαόν Σου, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας. Ὁμολογῶ ὅτι «οὐκ ἔστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ  γάρ ὄνομά  ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ΄12).Καί εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι «πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό ὄνομά Σου, Κύριε, σωθήσεται» (πρβλ. Πράξ. β΄ 21.Ἰωήλ γ΄5) ΟΜΟΛΟΓΩ  ὅτι Σύ εἶσαι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὀ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ» (Ἀποκ. α΄ 8).

Κύριέ μου Ἰησοῦ, κανείς δέν μπορεῖ νά πλησιάσῃ καί νά γνωρίσῃ τό Θεό, χωρίς Ἐσένα. Σύ, Κύριε, εἶσαι τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο. Σύ εἶσαι ἡ χαρά ὅλων μας, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ἡ μόνη Ὁδός τῆς σωτηρίας. Στό Ὄνομά Σου «τυφλοί ἀναβλέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί  ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5). Βροντοφωνάζω σέ ὅλους τή μοναδική Ἀλήθεια, ὅτι, μόνον Σύ , Κύριέ μου, εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, ὁ Ἐμμανουήλ, ἡ πηγή τῆς ζωῆς, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ἐάν σιωπήσω, οἱ λίθοι κεκράξονται.

Ὄχι μόνο στίς χαρές καί στίς θλίψεις μας, ἀλλά σέ ὅλες τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας, ἐκτός ἀπό Σένα, δέν ἔχουμε βοηθόν ἄλλον κανέναν, καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανέναν. Ἄν Ἐσύ, Ἀνεξίκακε καί φιλάνθρωπε Κύριε, δέν ἤσουν μαζί μας, οἱ ἐχθροί μας, δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι, θά μᾶς εἶχαν καταβροχθίσῃ. Χείμαρρον διῆλθε καί διέρχεται ἡ ψυχή ἡμῶν. Ἄν Ἐσύ, Μακρόθυμε, δέν ἤσουν μαζί μας..., ἄς τό ὁμολογήσῃ ὁ πιστός Λαός τοῦ Θεοῦ, ἐάν Ἐσύ δέν ἤσουν μαζί μας, θά εἴχαμε, σίγουρα, καταποντισθῇ. Ἀλλά εἶμαι ἀπόλυτα βέβαιος, πολυέλεε, ὅτι, Ἐσύ καί μόνον Ἐσύ, δέν μᾶς ἐγκαταλείπεις ποτέ. Μᾶς ὑποσχέθηκες, πώς θἆσαι παντοτινά μαζί μας, καί εἶσαι παντοτινά μαζί μας. Ὅλοι καί ὅλα μᾶς ἀπογοητεύουν,  μᾶς ἐξαπατοῦν,  μᾶς ἐκμεταλεύονται καί μᾶς ἐγκαταλείπουν, μόνον Σύ, Κύριε, «ὁ μάρτυς ὁ πιστός καί ἀληθινός» δέν μᾶς ἐγκαταλείπεις ποτέ.
Ἔ, σύ, ταλαίπωρη ψυχή μου, ἄνοιξε τά μάτια σου, ἐπί τέλους, καί ἄκουσε τή φωνή τοῦ Σωτῆρος καί ἄνοιξέ Του τή θύρα. Ὁ Χριστός καί μόνον Αὐτός εἶν' ὁ Σωτῆρας σου. Ὤ σύ τάλαινα ψυχή μου, εὐλόγει τόν Κύριον!...Ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ, εὐλόγει σύ, ψυχή μου, τόν Κύριον, καί πάντα τά ἐντός μου, τό Ὄνομα τό ἅγιον Αὐτοῦ. Ευλογητός εἶ, Κύριε!...Καί μόνον ἡ προφορά τοῦ Ὀνόματός Σου, γαληνεύει, ἀναπαύει καί σώζει. Μόνον Σύ, Ἀρνίον ἄκακον, μᾶς ὁδηγεῖς «εἰς ζωῆς πηγάς ὑδάτων».
Κύριε, Σέ ἱκετεύω, γίνε ἔλεος. Φώτισε τά σκοτάδια μας. Ἐλέησον ἡμᾶς καί τόν κόσμον Σου καί σῶσον τάς ψυχάς ἡμῶν, ὡς Ἀγαθός καί Φιλάνθρωπος. Λυπήσου μας καί ἐλέησέ μας. Ἔλεος σοῦ ζητῶ. Ε Λ Ε Ο Σ! …

«ΕΙ ΤΙΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤῼ, ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΙΣ»(Β΄Κορινθ. ε΄17).

Πῶς γίνεται ὁ ἄνθρωπος υἱός Θεοῦ;

«Πρό τοῦ ἐλθεῖν τήν πίστιν ὑπό νόμον

ἐφρουρούμεθα συγκεκλεισμένοι εἰς τήν
μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι.
Ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγός ἡμῶν Γέγονεν
εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν.
Ἐλθούσης δέ τῆς πίστεως οὐκέτι ἐσμέν
ὑπό παιδαγωγόν. Πάντες γάρ υἱοί Θεοῦ
ἐστε διά τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ·
Ὅσοι γάρ εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε,
Χριστόν ἐνεδύσασθε.
Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος ουδέ Ἕλλην, οὐκ ἔνι
δοῦλος οὐδέ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καί
θῆλυ· πάντες γάρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ
Ἰησοῦ. Εἰ δέ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραάμ
σπέρμα ἐστέ καί κατ’ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι...
Ὅτε δέ ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, ὁ Θεός
ἐξαπέστειλεν τόν υἱόν αὐτοῦ, γενόμενον  ἐκ
γυναικός, γενόμενον ὑπό νόμον, ἵνα τούς ὑπό
νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τήν υἱοθεσίαν
ἀπολάβωμεν» (Γαλάτ. γ΄ 23- δ΄ 5).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «προτοῦ νά ἔλθῃ ἡ πίστις, δηλαδή πρίν ἀπό τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ, πρίν νά ἔλθῃ ἡ νέα κατάστασις ζωῆς, εἰς τήν ὁποίαν κυριαρχεῖ ἡ πίστις στό Χριστό, ἐφρουρούμεθα καλά κλεισμένοι κάτω ἀπό τό νόμο, μέχρις ὅτου ἔλθει ὁ Χριστός καί ἀποκαλυφθῇ ἡ πίστις εἰς Αὐτόν. Ὥστε ὁ Μωσαϊκός νόμος ἔγινε παιδαγωγός μας, μᾶς προητοίμαζε πρός ὑποδοχήν τοῦ Χριστοῦ, διά νά λαβουμε τήν δικαίωσιν  ἐκ τῆς πίστεως πρός Αὐτόν.

Ὅταν ἦλθεν ὁ Χριστός καί ἔφερε τήν νέαν κατάστασιν, εἰς τήν ὀποίαν ἰσχύει ἡ πίστις, δέν εἴμαστε πιά κάτω ἀπό παιδαγωγίαν τοῦ νόμου. Διότι ὅλοι ἐγίναμε καί εἴμαστε υἱοί τοῦ Θεοῦ, διά τῆς πίστεως εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν. Καί πραγματικά εἴμαστε υἱοί τοῦ Θεοῦ, διότι ὅσοι βαπτισθήκαμε εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, εἰς τό ὄνομα τῆς μιᾶς ἁγίας καί ὁμοουσίου Τριάδος, τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνδυθήκαμε τόν Χριστόν καί ἑνωθήκαμε μαζί Του.
Ἔχουμε δηλαδή εἰσέλθει στή νέα κατάστασι, πάνω ἀπό ὅλες τίς διαφορές ἐθνικότητος καί κοινωνικῆς τάξεως καί φύλου. Ἔχουμε εἰσέλθει στή νέα ζωή, στήν κοινωνίαν τῶν ἁγίων. Γίναμε μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Δέν ὑπάρχει πλέον διαφορά Ἰουδαίου καί Ἕλληνος. Δέν ὑπάρχει διάκρισις δούλου καί ἐλευθέρου, δέν ὑπάρχει ἄρσεν καί θῆλυ.
Διότι ὅλοι ἐμεῖς γίναμε ἕνας νέος ἄνθρωπος, ἕνα καινούργιο δημιούργημα, «καινή κτίσις», διά τῆς  ἑνώσεώς μας μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν.

Ἐάν δέ κι ἐμεῖς οἱ ἐξ ἐθνῶν Χριστιανοί, ἀνήκουμε στό Χριστό καί ἑνωθήκαμε μαζί Του, διά τῆς πίστεως, ἄρα διά τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὁ εὐλογημένος ἀπόγονος τοῦ Ἀβραάμ, εἴμαστε κι’ ἐμεῖς ἀπόγονοι τοῦ Ἀβραάμ καί σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσι τοῦ Θεοῦ εἴμαστε κληρονόμοι τῆς εὐλογίας... Ὅταν ὅμως συμπληρώθηκε ὁ χρόνος, πού εἶχε ὁρίσει ὁ Πάνσοφος καί Φιλάνθρωπος Θεός, πραγματοποιεῖ ὁ Κύριος τήν προαιώνιον Βουλήν Του, γιά τή σωτηρία μας, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεός τόν Υἱόν αὐτοῦ στόν κόσμο. Ὁ Χριστός γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, γεννιέται ἀπό τήν ἁγνή καί ἄχραντη Παρθένον καί συμμορφώνεται μέ τόν Μωσαϊκόν νόμον, γιά νά ἐξαγοράσῃ ὅλους ἐμᾶς, πού εἴμασταν  δοῦλοι, κάτω ἀπό τήν κατάραν τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, διά νά λάβουμε τήν υἱοθεσίαν, πού μᾶς εἶχεν ὑποσχεθῆ ὁ Θεός. Τώρα δέν εἴμαστε πιά δοῦλοι, ἀλλά υἱοί τοῦ Θεοῦ, διά τῆς πίστεως εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν».

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ξεφύγαμε ὁλότελα ἀπό τό δρόμο τοῦ Θεοῦ καί φθάσαμε στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι. Ὁ Μωσαϊκός νόμος, βοηθοῦσε τούς ἀνθρώπους νά γνωρίσουν τά καθήκοντά τους πρός τόν Θεόν καί νά μήν ἀποθαρρύνονται, ἀλλά νά ἐλπίζουν εἰς τόν Κύριον. Ὡς παιδαγωγός εἰς Χριστόν, τους προητοίμαζε νά ὑποδεχθοῦν τόν Ἐρχόμενον,«τήν προσδοκίαν τῶν Ἐθνῶν». Βοηθοῦσε δέ ὁ νόμος νά καταλάβουν οἱ ἄνθρωποι τήν παραβατική τους συμπεριφορά, νά καταλάβουν καλά ὅτι ὡς παραβαίνοντες τίς διατάξεις τοῦ νόμου, ὑπόδικοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, δέν μποροῦσαν νά διακαιωθοῦν ἀπό τά ἔργα τῆς ὑπακοῆς στό νόμο.

Ἦταν ἀδύνατον νά τηρήσῃ ὁ ἄνθρωπος ἐπακριβῶς ὅλον τόν νόμον. Τό μόνον πού ἐπιτυγχάνει εἶναι νά γνωρίσῃ καλά ὁ ἄνθρωπος τήν ἁμαρτωλότητά του καί νά προσμένῃ μέ λαχτάρα τό Λυτρωτή καί νά ἐλπίζῃ τήν, διά τῆς πίστεως εἰς Αὐτόν, δικαίωσίν του.

Ὁ Πανάγαθος Θεός, πιστός εἰς τίς ὑποσχέσεις Του, ἔσκυψε, λέγει ὁ Δαυῒδ, ἀπό τό ἅγιον ὕψος τῆς Μεγαλωσύνης Του, ἔρριψεν ἀπό τόν οὐρανόν, ὡς Πατέρας, στοργικόν, σπλαγχνικόν τό βλέμμα Του στή γῆ καί εἶδε τά πλάσματά Του καί ἄκουσε τούς στεναγμούς καί τό πόνο μας καί ἔσπευσε «ταχύ» κοντά μας(παρβλ.Ψαλμ.101,20-21).

Ἔστειλε τόν μονογενῆ Του Υἱόν εἰς τόν κόσμον. Καί πραγματικά ὁ Χριστός, τέλειος Θεός, ἔγινε καί τέλειος ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν, γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ. Ἔγινε τύπος καί ὑπογραμμός, ὑπόδειγμα σέ ὅλους μας. «Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα». Ἐσταυρώθη Αὐτός ἀντί ἡμῶν. Προσέφερε τόν ἑαυτόν Του «λύτρον ἀντί πολλῶν» καί μᾶς ἐλευθέρωσε ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου. Ἐσταυρώθη, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄15-16).

Ἐσταυρώθη γιά μᾶς, «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ» (Α΄Πέτρ. β΄21).
«Ὁ Χριστός ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου γενόμενος ὑπέρ ἡμῶν κατάρα· γέγραπται γάρ· ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπί ξύλου»(Γαλάτ. β΄ 13).
Καί μολονότι ὁ πανάγαθος Θεός, ὡς στοργικός πατέρας ὅλων μας, ἐκφράζει τήν ἀγάπη Του, μέ τή σταυρική Θυσία τοῦ Υἱοῦ Του, οἱ ἄνθρωποι παραμένουν πωρωμένοι καί ἀμετανόητοι. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης  ἀναφέρει ὅτι ὁ Χριστός «εἰς τά ἴδια ἦλθε, καί οἱ ἴδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον. Ὅσοι δέ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τό Ὄνομα αὐτοῦ» (Ἰωάν. α΄ 11-12). Τῶν δωρεῶν τῆς υἱοθεσίας ἀπολαμβάνουν μόνον οἱ κλητοί,  ἐκλεκτοί καί πιστοί. Γι' αὐτό σταυρώθηκεν ὁ Χριστός, «ἵνα τήν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν», διά τῆς πίστεως εἰς Αὐτόν. Μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε μέ τό τίμιον Αἷμα Του καί μᾶς συμφιλίωσε  μέ τόν Πατέρα καί μεταξύ μας. Μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός τήν καταλλαγή, τή συμφιλίωσι μέ τόν Πατέρα καί μεταξύ μας, ἀρκεῖ νά πιστεύσουμε σ' Αὐτόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἐν σαρκί ἐληλυθότα. Νά πιστέψουμε σ' Αὐτόν ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου.
 Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅτι πίστις στό Χριστό, σημαίνει ὁλοκληρωτική ἀφιέρωσι σ'Αὐτον.Σημαίνει νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά βασιλεύσῃ ἐντός μας. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Νά ἀποθέσουμε τόν παλαιόν ἀνθρωπον καί νά ἐνδυθοῦμε τόν νέον ἄνθρωπον, τόν Χριστόν(Ρωμ. ιγ΄12-14. Ἐφεσ. δ΄ 22-24 κ. ἄ.). Νά καθαρίσουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό κάθε ἀκάθαρτη καί ὑλική ἡδονή, ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ. Νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ.
Τό καυτό ἐρώτημα εἶναι ἐμεῖς πιστεύουμε στό Χριστό καί εἶναι ζωντανή ἡ πίστις μας; Ἔχει περιεχόμενο τήν γνήσια ἀγάπη;
Ἄς παρακαλέσουμε τόν Κύριον νά μᾶς ἀξιώση νά ἀκολουθοῦμε τό παράδειγμά Του καί νά μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του, ὥστε νά εἴμαστε υἱοί Θεοῦ, διά τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, τῷ Κυρίῳ ἡμῶν, ᾧ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.