ΕΓΕΡΘΗΤΕ ΟΙ ΝΩΘΕΙΣ,

Μή πάντοτε χαμερπεῖς.

«Ἐγέρθητε οἱ νωθεῖς, μή πάντοτε χαμερπεῖς·
οἱ συγκύπτοντες εἰς γῆν τήν ψυχήν μου λογισμοί, ἐπάρθητε καί ἄρθητε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως· προσδράμωμεν Πέτρῳ καί τοῖς Ζεβεδαίου, καί ἅμα ἐκείνοις τό Θαβώριον ὄρος προφθάσωμεν, ἵνα ἴδωμεν σύν αὐτοῖς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· φωνῆς δέ ἀκούσωμεν, ἧς περ ἄνωθεν ἤκουσαν, καί ἐκήρυξαν τοῦ Πατρός τό ἀπαύγασμα» (Οἶκος τῆς Ἑορτῆς).
Ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ τό Ἐγερτήριον Σάλπισμά του, μέ τόν  Οἶκο τῆς Δεσποτικῆς Ἑορτῆς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, μᾶς καλεῖ νά  ἀφήσουμε τή γῆ καί τά γήϊνα καί νά ὑψωθοῦμε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως.
«Ἔ, ὅλοι σεῖς οἱ νωθεῖς, οἱ νωθροί, οἱ χαῦνοι, οἱ ὀκνηροί, ὅλοι ἐσεῖς οἱ ψυχικά καί ψυχικά ράθυμοι, τεμπέληδες ξυπνεῖστε, ἀνυψωθῆτε !
Μή μένετε πάντοτε χαμερπεῖς, εὐτελεῖς, χυδαῖοι, τιποτένιοι! Μή σκύβετε τό κεφάλι, μήν ἀφήνετε τούς ἀρνητικούς, τούς πονηρούς

τούς ἀριστερούς λογισμούς νά βαραίνουν τήν ψυχή σας, νά τή βυθίζουν στή γῆ καί νά τή θανατώνουν. Ἐμπρός, λοιπόν, μή βραδύνετε, μή καθυστερῆτε, μή σύρεσθε σάν τά σκουλίκια, σάν βρωμερά ἑρπετά πάνω στή γῆ.

Ἀνυψωθεῖτε! Ἀφῆστε τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐπιδοθῆτε εἰς τήν ἐνέργειαν ἀγαθῶν ἔργων. Ὑψωθῆτε καί κρατήσατε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως τήν ψυχήν σας, πάνω ἀπό τά γήϊνα καί φθαρτά. Ἐμπρός, λοιπόν, ἄς τρέξουμε μέ σπουδή, νά βρεθοῦμε ξαφνικά μπροστά ἀπό τόν Πέτρο καί τόν Ἰάκωβο καί τόν Ἰωάννην, καί νά ἀξιωθοῦμε νά δοῦμε μαζί μέ ἐκείνους τή δόξα τοῦ Θεοῦ μας. Νά ἀκούσουμε δέ καί τή φωνή τοῦ Οὐρανίου Πατρός , μέσα ἀπό τίς νεφέλες, ὅπως ἀκριβῶς τήν ἄκουσαν ἐκεῖνοι ἀπό τά οὐράνια. Νά ἀκούσουμε, δηλαδή, τόν Πατέρα, πού μαρτυρεῖ τή Θεότητα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ  Του, καί λέγει ὅτι «Οὗτος (ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς) ἐστίν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε», καί, ὅπως ἐκεῖνοι οἱ κορυφαῖοι τῶν Μαθητῶν ἐκήρυξαν τοῦ Πατρός τό ἀπαύγασμα, ἔτσι καί ἐμεῖς νά ἀξιωθοῦμε  νά κρατήσουμε ψηλά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Εἶναι καιρός νά ἔλθῃ ὁ καθένας μας «εἰς ἑαυτόν». Ἕνας ἐνσυνείδητος αὐτοέλεγχος, σίγουρα, θά μᾶς βοηθήσῃ νά προσέξουμε στόν ἑαυτόν μας, νά γνωρίσουμε καλά τόν ἑαυτόν μας, νά διορθώσουμε καί νά θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἔχουμε ἐμπαγῆ «εἰς ἰλύν βυθοῦ». Ἔχουμε βυθισθῆ στό Βόρβορο. Ἀρνούμαστε τόν ἀληθινό Θεό καί λατρεύουμε τό Διάβολο, τό Σατανᾶ, τό Μαμωνᾶ,τό Χρῆμα. Σερνόμαστε στή γῆ καί τρῶμε χῶμα, σάν τά σκουλήκια, σάν βρωμερά ἑρπετά. Εἴμαστε ἐλεεινοί, χαμερπεῖς, σωματικά καί ψυχικά ὀκνηροί, ράθυμοι, εὐτελεῖς, τιποτένιοι.

Διώξαμε τό Θεό ἀπ’ τήν ψυχή καί τή ζωή μας, καί ἀφήσαμε νά φωλιάζῃ μέσα μας. «ὁ Ὄφις ὁ μέγας ὁ ἀρχαῖος, ὁ καλούμενος Διάβολος καί ὁ Σατανᾶς, ὁ πλανῶν τήν οἰκουμένην ὅλην» (Ἀποκ. ιβ΄ 9). Ἀφήσαμε, δηλαδή, νά φωλιάζῃ μέσα μας ἡ Ἔπαρσις, ὁ Ἐγωϊσμός, ἡ Ψευτιά καί ἠ Ὑποκρισία. Πονηροί λογισμοί κατακλύζουν καί βαραίνουν τήν ψυχή μας, τή  βυθίζουν στή γῆ καί δέν τήν ἀφήνουν νά ἀνακύψῃ εἰς τό παντελές. Δέν μᾶς ἀφήνουν νά σηκώσουμε τό βλέμμα  καί νά δοῦμε Θεοῦ πρόσωπον.

Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλασμένος «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» τοῦ Θεοῦ καί ἐκ φύσεως φέρεται πρός τά ἄνω. Καί ἄνθρωπος σημαίνει: ἄνω θρώσκω, πετῶ πρός τά ἄνω. Γι’ αὐτό καί ο Παῦλος λέγει: «Τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς» (Κολασ. γ΄ 1-2).

Καί ὁ ὑμνωδός τῆς Ἐκκλησίας, μέ τό ἐγερτήριον Σάλπισμά του, μᾶς ἀφυπνίζει καί μᾶς καλεῖ νά ὑψωθοῦμε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως. Καί  εἶναι καιρός, πρίν νά εἶναι ἀργά, νά σηκωθοῦμε πάνω ἀπό τά γήϊνα καί φθαρτά καί νά στραφοῦμε πρός τά ἐπουράνια, τά ἄφθαρτα καί αἰώνια. Νά ἔλθουμε στό δρόμο τῆς ὑπακοῆς στό Χριστό. Νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό κάθε εἴδους λέπρας, νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό τό φρόνημα τῆς σαρκός, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν  καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Θάνατο καί νά ἀφήσουμε  νά κυριαρχήση στήν ψυχή μας τό φρόνημα τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι χαρά καί εἰρήνη» (Ρωμ. η΄ 6-7).

Ὁ Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς συμβουλεύει νά στραφοῦμε μέσα μας, νά εἰσέλθουμε εἰς ταμιεῖα, εἰς τά ἐσώτατα βάθη τῆς ψυχής μας, νά ψάξουξε προσεκτικά καί νά βροῦμε καί νά φονεύσουμε τόν Ὄφι, πού φωλιάζῃ μέσα μας καί θανατώνει τήν ψυχή μας.

Καί ὅλοι οἱ σοφοί καί ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, μᾶς προτρέπουν νά βιαστοῦμε καί νά καθαρίσουμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό κάθε ἀκάθαρτη καί ὑλική ἡδονή. Νά βάλουμε ἀρχή στήν πνευματική μας ζωή, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ (πρβλ. Β΄Κορινθ. ζ΄1).

Δέν ἔχουμε καιρό. Ἐμπρός, λοιπόν, ἀδελφοί·

«Ἐγέρθητε οἱ νωθεῖς· μή πάντοτε χαμερπεῖς.»

«Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι;

 Ἰνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ. δ΄3).

 Καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος βροντοφωνάζει: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι;» Ἔμπρός, λοιπόν, τώρα, χωρίς ἀργοπορίαν, ἀδελφοί· «Ἐπάρθητε καί ἄρθητε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως! » Καιρός, νά κηρύξωμε, μαζί μέ τούς κορυφαίους τῶν Ἀποστόλων, του Πατρός τό ἀπαύγασμα, τόν Χριστόν, ὐμνοῦντες Αὐτόν ὡς Θεόν εἰς τούς αἰῶνας.