«ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΜΩΫΣΗΣ ΥΨΩΣΕ ΤΟΝ ΟΦΙΝ ΕΝ Τῌ ΕΡΗΜῼ,

ΟΥΤΩΣ ΥΨΩΘΗΝΑΙ ΔΕΙ ΤΟΝ ΥΙΟΝ

ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»

 

Διά τῆς Παρακοῆς τῆς Ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, χωρισθήκαμε, μέ τήν θέλησί μας, ἀπό τόν Πανάγαθον καί Εὐεργέτην μας, ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό την Πηγήν τῆς Ζωῆς, ξεντυθήκαμε το ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας και, ἐνδεδυμένοι τήν φθοράν, γυμνοί τῆς Χάριτος, βρεθήκαμε εἰς την ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν. Ἡ κατάντια τῆς ἀπομακρύνσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπό τον Θεόν και τον Νόμον τῆς Ἀγάπης Του, δέν περιγράφεται. Τρομερά εἶναι τά δεινά τῆς ἀποστασίας. «Δέσμιοι τῆς γῆς», δέσμιοι σκότους καί αἰχμάλωτοι μακρᾶς, παρατεταμένης νυκτός (Σοφ. Σολ. 17,2), ὑποφέρουν, στενάζουν και νοσταλγοῦν τά κάλλη τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς. Με λαχτάρα περιμένουν τή λύτρωσι ἀπό τά δεινά τῆς δουλείας στήν ἁμαρτία. Ποιός μπορεῖ, ἀλήθεια, νά περιγράψῃ τήν Ὀδύνη τῶν Ἰουδαίων τήν περίοδο τῆς Φαραωνικῆς δουλείας στην Αἴγυπτο; Μόνον ὁ Πολυεύσπλαγχνος ἀκούει τούς στεναγμούς τῶν πεπεδημένων καί συγκαταβαίνει και τούς ἐλευθερώνει ἀπό τή δουλεία. Καί, ὡς στοργικός Πατέρας, τούς παραστέκει στο κάθε τους βῆμα και τούς σκεπάζει με τη Χάρι Του. Εἰς τήν ἔρημο τούς τρέφει μέ  τό οὐράνιο Μάννα καί μεταβάλλει τό πικρόν ὕδωρ τῆς Μερρᾶς εἰς γλυκύ και ἐνῶ θἄπρεπε να εὐχαριστοῦν τόν Εὐεργέτη και Ἐλευθερωτήν, αὐτοί, ἀχάρστοι, ἀγνώμονες, ὅπως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι στον κόσμον, γογγύζουν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί νοσταλγοῦν τή δουλεία τῆς Αἰγύπτου. Ἔδειξαν τόσην ἀχαριστία και ἔλεγαν: «Ἡ ψυχή ἡμῶν προσώχθησεν ἐν τῷ ἄρτῳ τῷ διακένῳ τούτῳ. Καί ἀπέστειλε Κύριος,(προς νουθεσίαν), εἰς τόν λαόν τούς ὄφεις τούς θανατοῦντας, καί ἔδακνον τόν λαόν, καί ἀπέθανε λαός πολύς τῶν υἱῶν Ἰσραήλ»(Ἀριθμ. κα΄ 5-6). 

Ὁ λαός τότε μετενόησε και ζήτησε ἀπό τό Μωϋσῆ, νά προσευχηθῆ, γι’ αὐτούς, νά τούς συγχωρήσῃ ὁ Θεός. Καί ὁ Κύριος εἶπε στό Μωυσῆ: «Ποίησον σεαυτῷ Ὄφιν και θές, αὐτόν ἐπί σημείου, και ἔσται ἐάν δάκῃ ὄφις ἄνθρωπον, πᾶς ὁ δεδηγμένος ἰδών αὐτόν ζήσεται»(Ἀριθμ. κα΄ 7-8). Ζητεῖ ὁ Θεός να μετανοήσουν εἰλικρινά καί  νά προσβλέπουν στόν Χαλκοῦν ὄφιν, με πίστι στο Θεό. Ὁ Μωϋσῆς, πιστός στό  Θεό, «ἐποίησε ὄφιν χαλκοῦν και ἔστησεν ἐπί σημείου, και ἐγένετο ὅταν ἔδακνεν ὄφις ἄνθρωπον, και ἐπέβλεπεν ἐπί τόν ὄφιν τόν χαλκοῦν καί ἔζη»(Ἀριθμ. κα΄9). Ἔτσι, μέ πίστι στό Θεό ἐθεραπεύοντο. Το θαῦμα αὐτό στην ἔρημο εἶναι σαφεστάτη προεικόνισις τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Ἱησοῦ Χριστοῦ και τῆς σωτηρίας ἐκείνων πού πιστεύουν στο Χριστό και ἀτενίζουν μέ Πίστι προς Αὐτόν(Ἰωάν. γ΄ 14-16). Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης ἀναφέρεται στην ὕψωσι τοῦ Χαλκοῦ ὄφεως στήν ἔρημο ὑπό τοῦ Μωϋσέως και λέγει :«Καί καθώς Μωϋσῆς ὕψωσε τον ὄφιν 

ἐν τῇ ἐρήμῳ, γιά νά σώζωνται δι’ αὐτοῦ οἱ Ἰσραηλῖτες ἀπό τά δαγκώματα τῶν φιδιῶν τῆς ἐρήμου, ἔτσι, σύμφωνα μέ τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας, εἶναι ἀνάγκη, πρέπει νά κρεμασθῇ ἐπί τοῦ Σταυροῦ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου, να Σταυρωθῇ ὁ Χριστός, Ὁ Ἀναμάρτητος, ὡς ἄνθρωπος, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μη ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον. Για να σώζωνται οἱ πιστοί στό Χριστό ἀπό τά δαγκώματα τῶν νοητῶν ὄφεων, τῶν πονηρῶν δαιμόνων. Νά σώζωνται, διά τῆς πίστεως στη Σταυρική Θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀπό το Θάνατο πού ἐπιφέρει σ’ αὐτούς ἡ ἁμαρτία. Βασική προϋπόθεσις τῆς σωτηρίας μας εἶναι ἡ πίστις στο Χριστό. Καί καθένας εἶναι ἐλεύθερος νά διαλέξῃ τή Ζωή ἤ το Θάνατο. Ἐκεῖνος, πού, ἐλεύθερα καί ἀβίαστα στρέφει μέ Πίστι τό βλέμμα του στόν Ἐσταυρωμένο σώζεται. Ἐκεῖνος πού δέν πιστεύει στο Χριστό, δέν μετανοεῖ, δεν στρέφει το βλέμμα του με πίστι στο Χριστό, ἀκολουθεῖ τό δρόμο του, μέ τή θέλησί του, δέν σώζεται,  καί πορεύεται προς την ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.

Παρακαλῶ τό Θεό νά στερεώνῃ τή σαλεμένη μας καρδιά ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Του.

Κύριε Ἱησοῦ Χριστέ, ὡς Πανάγαθος, θέλεις καί, ὡς Παντοδύναμος ΜΠΟΡΕΙΣ. Διάνοιξε τόν νοῦν καί τήν καρδιά μας, νά κατανοήσουμε τόν πανάγιο καί ζωοποιό Σου λόγο.

Ἀξίωσέ μας, Πολυεύσπλαγχνε, να στρέψουμε, με πίστι το βλέμμα τῆς ψυχῆς και τοῦ σώματος Σέ Σένα τόν Λυτρωτή μας καί Θεό!

Ἀξίωσέ μας, Κύριε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Σου, νά κλίνουμε τά γόνατα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί νά προσκυνοῦμε τον Τίμιον Σταυρόν Σου! 

Ἀξίωσέ μας, νά Σέ λατρεύουμε «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ»  και, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

«ΟΥΤΩΣ ΗΓΑΠΗΣΕΝ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ»

«ΕΝΟΣ ΕΣΤΙ ΧΡΕΙΑ»

ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ ΕΙΝΑΙ «Ο ΑΡΤΟΣ  ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

 

Τό «Ἕν», πού ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ὁ δι’  οὖ τά πάντα ἐγένετο», «το Φῶς το ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στον κόσμο. Ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν». Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια, ἡ Αὐτοζωή, τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν (Bene supremo), ὁ Θησαυρός τῶν θησαυρῶν, τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν και ὁ Ἦν καί ὁ Ἑρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ» (Ἀποκ.α΄8.κα΄6.κβ΄13).

              «Ἴδε ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ                              κόσμου»( Ἰωάν. α΄29).

«Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς, πού μᾶς εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖος, για νά ζήσουμε καί νά δημιουργήσουμε Ἀξίες στή ζωή μας. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή καί μεῖς εἴμαστε τά κλήματα. «Ὁ μένων ἐν ἐμοί, κἀγώ ἐν αὐτῷ», λέγει ὁ Κύριος, «οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»(Ἰωάν. ιε΄ 5-6).

Ὁ Χριστός εἶναι « ἄρτος τοῦ Θεοῦ ὁ καταβαίνων ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ» (Ἰωάν.στ΄33). Εἷναι  ὁ ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτος. Ὁ Χριστός μᾶς χαρίζει την πνοήν, τήν ζωή καί τά Πάντα. Ὁ Χριστός, ὁ παῖς, ὁ ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ, ὁ  Θαυμαστός  σύμβουλος, ὁ ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, Ἄρχων τῆς εἰρήνης. Αὐτός, εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός και συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔρχεται στον κόσμο ἀπό ἄπειρη, γιά τά πλάσματά Του, ἀγάπη. Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται.

Λαμβάνει δούλου μορφήν, γεννάται ἐκ Παρθένου καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Ἔρχεται κοντά μας, γιά νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά πλύνῃ καί νά γιάνῃ τίς πληγές μας, νά μᾶς ἀναστήσῃ ἀπό κάθε μας πτῶσι καί νά μᾶς ὑψώσῃ εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως. Μᾶς τρέφει μέ τό ζωοποιό Του λόγο, πού εἶναι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία. Ὁ Χριστός εἶναι πράγματι τό «Ἕν», πού ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη καί γιά  νά τό ἀποκτήσουμε, χρειάζεται «νά ἐκλέξουμε τήν ἀγαθήν μερίδα» , ὅπως ἀκριβῶς ἡ Μεγαλόχαρη ἀφιερώθηκε εἰς τήν μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, τήρησε τάς Ἐντολάς και ἀνεδείχθη «ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν και καθαροτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν», «τῶν φιλοθέων φιλοθεωτέρα και τῶν ἁγίων ἁγιωτέρα», Παναγία. Και ὅπως ἡ Μαρία ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, τήν ἀγαθήν μερίδα, τό «Ἕν», τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν, ἐξελέξατο», καί, «παρακαθίσασα παρά τούς πόδας Αὐτοῦ ἤκουεν καί ἐφύλασσε τόν λόγον Αὐτοῦ, καί διά τοῦτο κέρδισε τήν Μακαριότητα. Διότι «μακάριοι εἶναι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. ια΄28). 

Ὅπως ἡ Παναγία ἐξελέξατο τό «Ἕν», τόν Χριστόν, ἔτσι καί μεῖς μποροῦμε, ἄν θέλουμε, νά ἐκλέξουμε τό «Ἕν» καί νά νοιώσουμε παρά τούς πόδας Αὐτοῦ, ἀσφαλεῖς καί νά βροῦμε γαλήνη και ἀνάπαυσι στήν ψυχή μας. Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις και ἡ Ζωή, το Φῶς και ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας και ἠ εἰρήνη μας, ἠ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό Μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. ΟΛΑ καί ΟΛΟΙ μᾶς ἐξαπατοῦν καί μᾶς ἐγκαταλείπουν. Αὐτός καί μόνον Αὐτός μένει κοντά μας καί δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Τόν ἀρνούμαστε, Τόν βλασφημοῦμε, καθημερινά Τόν Σταυρώνουμε, στό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του, κι’ Αὐτός μᾶς καταδιώκει, μέ τό Ἔλεός Του, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη.

 Κύριέ μου, Ἰησοῦ, Σ' εὐχαριστῶ καί Σέ λατρεύω, μέ τήν καρδιά μου. Ὤ Γλυκύ μου Ἔαρ! Ὤ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Συγχώρησε τά λάθη μου. Γονατίζω μπροστά στή Χάρι Σου!  Δέξου τά δάκρυά μου! Δέν βρίσκω λόγια, γιά νά ὑμνήσω τήν ἄφατη συγκατάβασί Σου, Κύριε!...Κατέβηκες κάτω, γιά νά ἀνέβουμε ἐμεῖς ἄνω. Ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί. Σέ ὑμνοῦμεν, Σέ εὐλογοῦμε καί Σέ δοξάζουμε Ὕψιστε Θεέ καί Κύριε τοῦ Ἐλέους ὅτι Σοί πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Πῶς ὅμως «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο και ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»; Αὐτό εἶναι τό μέγα ὄντως τῆς εὐσεβείας Μυστήριον, τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον Μυστήριον, τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τή λύτρωσι τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων. Ξένον και Παράδοξον Μυστήριον, ὑπέρ λόγον και ἔννοιαν, δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας...

Πότε ὅμως ὁ Θεός  ἀποκαλύπτει αὐτό τό Μέγα ὄντως τῆς Οἰκονομίας Μυστήριον;

Ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, δηλαδή ὅταν γεννήθηκε ἡ Μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη και καλή, ἡ ἄσπιλος, ἡ ἄμωμος, ἡ ἀμόλυντος Παρθένος, ἡ ὁποία ἐξέλεξε τήν ἀγαθήν μερίδα, τό «Ἕν», τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν  καί ἀφοσιώθηκε στό Θεό. Ὅταν γεννήθηκε ὁ ἔμψυχος Ναός τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀξία νά δεχθῆ, νά γίνῃ τό ὄργανον στα Χέρια τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀξία νά ἐπέλθῃ ἐπ’ αὐτῇ τό Πανάγιον Πνεῦμα καί νά γεννήσῃ τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τόν ἀληθινόν Μεσσίαν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ Κόσμου, τό «Ἕν», τό ὑπέρτατον Ἀγαθόν, τόν Ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου, τόν Ἰησοῦν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος κόσμου,

Ἀνετράφη ἐν τῷ Ναῷ, μέ ἀδιάλειπτη Προσευχή καί ἀδιάκοπη μελέτη τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ και ἀνεδείχθη  Παναγία, Κατοικητήριον και θρόνος Θεοῦ, ἡ ἐπουράνιος Κλῖμαξ, δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός και ἡ γέφυρα ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς προς οὐρανόν. Εἰς τήν πάναγνον Παρθένον ὀφείλουμε Τόν Χριστόν, πού ἔρχεται στή γῆ, πρός σωτηρίαν τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων.

Βέβαια ὁμολογοῦμεν ὅτι  κανείς ἀπό μᾶς δέν εἶναι ἄξιος να ἐγκωμιάσῃ ἀξίως τήν μόνην Θεοτόκον.

«Καί τίς ἱκανός τοιοῦτον φράσαι μυστήριον; Ποῖον δέ φθέγξασθαι στόμα, ποία δέ γλῶσσα λαλῆσαι περί τῆς Μεγαλωνύμου Θεοτόκου; Αὕτη γάρ και τάς τῶν οὐρανῶν Δυνάμεις ἐξένισεν», λέγει ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος. Πράγματι εἶναι «θαῦμα φρικτόν». Γεννᾶται ἡ τροφός τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἡ τόν οὐράνιον ἄρτον ἐν τῇ γαστρί, γαλουχεῖται μαζῷ». Πράγματι

«Ἡ θεοχώρητος Κόρη, και Θεοτόκος ἁγνή, τῶν Προφητῶν το κλέος, τοῦ Δαυῒδ ἡ θυγάτηρ, σήμερον γεννᾶται ἐξ Ἰωακείμ, καί τῆς Ἄννης τῆς σώφρονος, καί τοῦ Ἀδάμ τήν κατάραν τήν εἰς ἡμᾶς, ἀνατρέπει ἐν τῷ τόκῳ αὐτῆς».

 Σήμερον τό «Ἕν», τοῦ ὁποίου ἔχομεν χρείαν, «ὁ ἄρτος τῆς Ζωῆς», Ἔρχεται κοντά μας. Συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ.

 «Σήμερον ὁ τοῖς νοεροῖς θρόνοις ἐπαναπαυόμενος Θεός, θρόνον ἅγιον  ἐπί γῆς ἑαυτῷ προητοίμασεν· ὁ στερεώσας ἐν σοφίᾳ τούς οὐρανούς, οὐρανόν ἔμψυχον, ἐν φιλανθρωπείᾳ κατεσκεύασεν· ἐξ ἀκάρπου γάρ ρίζης, φυτόν ζωηφόρον, ἐβλάστησεν ἡμῖν τήν μητέρα αὐτοῦ. Ὁ τῶν θαυμασίων Θεός, και τῶν ἀνελπίστων ἐλπίς, Κύριε  δόξα σοι»(Δοξαστικόν τῆς Ἑορτῆς).

 

«Ἡ Γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ· ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν· καί  λύσας τήν κατάραν, ἔδωκε τήν εὐλογίαν· καί καταργήσας τον θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωήν την αἰώνιον» (Ἁπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς).

Πράγματι ἡ Γέννησις τῆς Θεοτόκου μᾶς χαροποιεῖ, διότι ἐξ αὐτῆς ἀνέτειλεν Ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Χριστός ὁ Ἀληθινός Μεσσίας,   τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν, ὁ ἄρτος ὁ Οὐράνιος, ὁ ἄρτος τῆς Ζωῆς, τό «ἝΝ», το ὁποῖον καί ἔχουμε  Χρείαν. ΕΧΟΥΜΕ δέ ΧΡΕΟΣ  νά εὐχαριστοῦμε τον Θεόν, γιά την ἄφατον Αὐτοῦ συγκατάβασιν.

Ἄς παρακαλέσουμε τόν Θεόν, νά  μᾶς ἀξιώσῃ, διά τῶν πρεσβειῶν, τῆς Ἁγίας Θεοτόκου και ἀειπαρθένου Μαρίας, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, ὅτι «Ἑνός ἐστι χρεία»,   νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή καί, ἀσιγήτως νά Τόν δοξάζουμε «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ», διότι, Σ’Αὐτόν και μόνον Σ’Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

 

 

 

Ἄριστον διάγραμμα τῆς «ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἡ Κυριακή Προσευχή».

  Ὁ ΑΝΑΣΤΑΣ ΕΚ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΜΑΣ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ

 Τά αἰτήματα  τῆς Προσευχῆς, γιά μᾶς καί τούς συνανθρώπους μας.

 Τά τρία πρῶτα αἰτήματα τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς  ἀναφέρονται στό Θεό: α) Ὁ ἁγιασμός τοῦ παναγίου Ὀνόματός Του («ἁγιασθήτω το ὄνομά Σου»), β) Ὁ Ἐρχομός, ἡ ἔλευσις τῆς Βασιλείας Του («Ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου») καί γ) Ἡ τελεία ἐκπλήρωσις τοῦ παναγίου Θελήματός(«Γενηθήτω το Θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ και ἐπί τῆς γῆς»).

Τά τρία ἑπόμενα αἰτήματα, πού μᾶς ὑπέδειξεν ὁ Κύριος, ἀναφέρονται στόν ἄνθρωπο. Μᾶς ὑπέδειξε νά ζητοῦμε ἀπό τόν οὐράνιον Πατέρα, κάθε τί ὠφέλιμον, ψυχικά και σωματικά, για μᾶς και τούς συνανθρώπους μας, σύμφωνον δέ πάντοτε, μέ τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ-Πατρός.

Ἡ ἀναγνώρισις τῆς ἁγιότητος τοῦ Θεοῦ καί ὁ ἁγιασμός τοῦ Ὀνόματός Του, ὁδηγοῦν στήν ἔλευσι τῆς Βασιλείας Του, πού, ὁπωσδήποτε ὁδηγεῖ στην τελεία ἐκπλήρωσι τοῦ Θελήματός Του.

Ἡ ἐκπλήρωσις τῶν τριῶν ἑπομένων αἰτημάτων, ἡ ἱκανοποίησις τῶν σωματικῶν καί πνευματικῶν ἀναγκῶν, παρακολουθεῖται ἀπό τήν ἀπομάκρυνσι τοῦ Κακοῦ καί τήν αἰώνια δοξολογία τοῦ Θεοῦ, εἰς τόν Ὁποῖον ἀνήκει ἡ αἰώνιος μακαριότης, ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις καί ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Στα αἰτήματα τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς, μᾶς προσφέρει, συνοπτικά, ὁ Κύριος ἕνα ἄριστο Διάγραμμα τῆς πνευματικῆς, τῆς «ἐν Χριστῷ» ζωῆς. Μᾶς χαρίζει τή Χαρά τῆς ἀδιαλείπτου ἐπικοινωνίας καί συνομιλίας μέ τόν Θεόν.

Πῶς μπορεῖ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς νά συλλάβῃ, νά ἐννοήσῃ, καί πῶς ἡ ἀνθρώπινη γλῶσσα νά ἐκφράσῃ τη Χάρι τοῦ Κυρίου, τη δωρεά Του σέ μᾶς, νά μποροῦμε, νοερά, μέ τήν καρδιά μας καί ὅλες τίς ὧρες νά ἐπικοινωνοῦμε, με τον Οὐράνιον Πατέρα μας καί νά συνομιλοῦμε μαζί Του, ὅπως ἀκριβῶς μιλάει ὁ φίλος μέ τό φίλο του; Ὅπως «ἐλάλησε Κύριος πρός Μωυσῆν ἐνώπιος ἐνωπίῳ, ὡς εἴ τις λαλήσει πρός τόν ἑαυτοῦ φίλον» (Ἐξοδ. λγ΄ 11).

Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ  τή Χαρά καί τήν Ἀγαλλίασι τῆς ψυχῆς, ἀπό αὐτήν τήν μυστικήν, τήν ἐσωτερικήν, τήν πνευματικήν σχέσιν καί ἐπικοινωνίαν;

Ὑπάρχει, ζῆ, Βασιλεύει ὁ Χριστός, ἡ ἄπειρη ἀγάπη καί εἶναι ἡ Ὁ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, το Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ὑπάρχει και εἶναι δικός μας κι’ ἐμεῖς δικοί Του. Μᾶς παραστέκει στοργικά στό κάθε μας βῆμα. Ὑπάρχει καί ἔρχεται κοντά μας. Μᾶς δέχεται μέ στοργή καί τρυφερότητα καί μᾶς ὁδηγεῖ πρός τόν Πατέρα. Ἀκούει τά αἰτήματά μας . Ὁ Τριαδικός Θεός θέλει, μπορεῖ καί μᾶς προσφέρει πάντοτε τό «συμφέρον». Ἀκούει καί τά, πολλές φορές, ἀνόητα αἰτήματά μας, καί, με την ἁγία Του σιωπή, μᾶς προσφέρει τή λύτρωσι ἀπό τά δεινά, πού θά  προέρχονταν σέ μᾶς ἀπό την ἐκπλήρωσι τῶν ἀνοήτων αἰτημάτων μας. Και ἐδῶ, οἱ ἅγιοι Πατέρες διαβλέπουν τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, διαπιστώνουν «τό λαβεῖν», εἰς «τό μή λαβεῖν».

Γιατί, πῶς εἶναι δυνατόν, ὁ Ἀγαθός Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας, νά μᾶς ἐκπληρώσῃ αἰτήματα, πού ἡ ἐκπλήρωσίς τους θά μᾶς ἔβλαπτε ψυχικά και σωματικά; Και αὐτή, ἡ μή ἐκπλήρωσις, δέν  εἶναι προσφορά ἀγάπης τοῦ Πατέρα προς τά παιδιά Του; Ναί. Ἡ Ἁγία Του σιωπή, εἶναι στοργική, εὐεργετική ἀπόκρισις, γιά νά μᾶς προβληματίσῃ, ὥστε νά προσέξουμε στόν ἑαυτό μας. Μᾶς ὁδηγεῖ εἰς ἕνα ἐνσυνείδητο αὐτοέλεγχον πρός αὐτογνωσίαν καί πρός διόρθωσιν τῆς προβληματικῆς μας συμπεριφορᾶς. Εἶναι λύτρωσις. Εἶναι «δόσις ἀγαθή και δώρημα τέλειον ἄνωθεν καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν Φώτων»(Ἰακ. α΄ 17).

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μᾶς προσφέρει ἕνα ἄριστον και θεῖον Ὑπόδειγμα Προσευχῆς. Μᾶς διδάσκει Πῶς νά προσευχώμαστε. Ποιό πρέπει νἆναι τό περιεχόμενο κάθε μας Προσευχῆς. Τώρα ξέρουμε Τί πρέπει να ζητοῦμε στήν κάθε μας ἐπικοινωνία μέ τόν οὐράνιον Πατέρα μας. Κάθε μας αίτημα, κάθε μας βλέμμα, κάθε μας δάκρυ, κάθε μας στεναγμός, πρέπει νἆναι σύμφωνο μέ τό Ὑπόδειγμα Προσευχῆς, μέ τήν Κυριακή Προσευχή. Κάθε μᾶς εὐχή, κάθε μας ἱκεσία, κάθε μας ἐπικοινωνία πρέπει νά διαπνέεται, ἀπό το Πνεῦμα της. Πρῶτα ἀπό ὅλα ζητοῦμε τή δόξα τοῦ Θεοῦ, τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τή Δικαιοσύνη Του, καί ὕστερα τήν πνευματική τελείωσι. Ὅλα τά ἄλλα μᾶς τά προσφέρει ὁ Στοργικός μας Πατέρας, πρίν ἀκόμη τοῦ τά ζητήσουμε.

Πρῶτα ζητοῦμε τόν ἁγιασμό τοῦ Ὀνόματός Του, τόν Ἐρχομό τῆς Βασιλείας Του καί τήν τελεία τήρησι τοῦ Θελήματός Του.

Ὕστερα ζητοῦμε α) νά μᾶς δώσῃ τόν ἐπιούσιον ἄρτον, β) να συγχωρήσῃ τίς ἁμαρτίες μας, καί γ) νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό κάθε πειρασμό, νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό το Κακό καί τήν ἁμαρτία.

Ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ Πατρική Του στοργή, μᾶς παρέχει τή βεβαιότητα, για την ἐκπλήρωσι τῶν αἰτημάτων μας. Κι’ αὐτή ἡ σιγουριά φέρνει ἀνάπαυσι καί γαλήνη στήν ψυχή μας.

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ εἶναι σίγουρος, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν Παρουσία Του, πού εἶναι Εὐλογία καί  διακηρύσσει τή βεβαιότητά του σέ ὅλο τόν κόσμο και λέγει: «Τό ἔλεός Σου. Κύριε, καταδιώξει με πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου…»(Ψαλμ.22,6). Βλέπει ὁ Προφήτης, ὅτι ὁ Κύριος τόν παραστέκει, ὅπως κάθε  κάθε ἄνθρωπον, ὡς Καλός Ποιμήν, τόν περιβάλλει,  μέ στοργή καί ἀναφωνεῖ: «Κύριος ποιμαίνει με καί οὐδέν με ὑστερήσει. Εἰς τόπον χλόης ἐκεῖ με κατεσκήνωσεν, ἐπί ὕδατος ἀναπαύσεως ἐξέθρεψέ με, τήν ψυχήν μου ἐπέστρεψεν…Ἐάν γάρ καί πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι Σύ μετ’ ἐμοῦ εἶ…»(Ψαλμ. 22, 1-6). Διώχνει μεσ' ἀπό τήν ψυχή μας κάθε φόβο ὁ Παντοδύναμος Θεός.

Ὁ Δαυῒδ καί οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πιστεύουν καί διακηρύττουν τή  βεβαιότητά τους στήν παντοδύναμον Προστασία τοῦ Θεοῦ, κάτω ἀπό τήν σκέπην τοῦ Ὁποίου, αἰσθάνονται σιγουριά καί ἀσφάλεια, γαλήνη, εἰρήνη καί ἀγαλλίασι. «Ὑπό τήν κραταιάν Χεῖρα τοῦ Θεοῦ, αἰσθάνονται ἀπολύτως ἀσφαλεῖς. Δέν τούς φοβίζει τίποτε. Και πραγματικά καταφεύγουμε στό Θεό. Σηκώνουμε τά μάτια ψηλά, ἀφήνουμε τά γήϊνα καί τά κοσμικά, τόν νοῦν εἰς Οὐρανόν μεταθέντες. Εἴμαστε δε σίγουροι, ὅτι ἡ Προσήλωσις τοῦ νοῦ μας στό Θεό, ἡ ἀνάβασις  αὐτή, μέ ταπείνωσι καί βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας, μέ καθαρή καρδιά, μᾶς φέρει σέ κοινωνία καί ἕνωσι, μέ τόν οὐράνιον Πατέρα, ὁ Ὁποῖος μᾶς χαρίζει δύναμι καί ἐξουσίαν «τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ»(Λουκ. ι΄ 19).

Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ κοντά Του καί μᾶς συνιστᾶ νά πιστεύουμε στό Θεό, να καταφεύγουμε σ’Αὐτόν, μέ βεβαιότητα καί σιγουριά στήν Πατρική Του στοργή και Ἀγάπη, ὥστε να ἔχουμε ζωντανή τήν αἴσθησι τῆς Εὐλογημένης Παρουσίας Του στή ζωή μας. Ἡ αἴσθησις αὐτή εἶναι θεραπεία. Εἶναι ἀνέκφραστη εὐφροσύνη. Σ’ αὐτή τη βεβαιότητα μᾶς ὁδηγεῖ ὁ Κύριος, μέ τήν Κυριακή Προσευχή.

Μᾶς δίδει τήν πληροφορία ὅτι σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας, μποροῦμε νά καταφεύγουμε σ’Αὐτόν, νά Τοῦ ἀναφέρουμε τό κάθε τί, πού μᾶς ἀπασχολεῖ, νά Τοῦ ζητᾶμε τό κάθε τί, πού ἔχουμε ἀνάγκη, τά πνευματικά καί τά ὑλικά, τά ἐπουράνια καί τά ἐπίγεια. Ἐκεῖνος ξέρει καί εἶναι ἕτοιμος να μᾶς προσφέρῃ πάντοτε τό συμφέρον, τό ἀγαθόν, τόν ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτον, τόν Χριστόν. Σ'  Αὐτόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐμεῖς ὅλοι ὀφείλομεν σιωπηλή, λατρευτική προσκύνησι καί δοξολογίαν, διότι σ'Αὐτόν, τόν Τριαδικόν Θεόν ἀνήκει ἡ τιμή,ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Α ΜΗΝ.

«ΜΑΚΑΡΙΟΝ ΕΣΤΙ ΜΑΛΛΟΝ ΔΙΔΟΝΑΙ

 

Ἤ   ΛΑΜΒΑΝΕΙΝ»(Πράξ. κ΄ 35).

 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὡς «ζηλωτής τῶν πατρικῶν του παραδόσεων», ἐδίωκε τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, με καλή προαίρεσι. Πίστευε ὅτι ὑπηρετεῖ τό Θεό. Ὁ Κύριος, ὡς Καρδιογνώστης, γνωρίζει την καλή του προαίρεσι καί τον καλεῖ να ἐπιστρέψῃ ἀπό την πλάνη καί νά ὑπηρετήσῃ τήν Ἀλήθεια. Τόν ἀνέδειξε «εἰς φῶς ἐθνῶν, νά εἶναι τό μέσον σωτηρίας μέχρις ἐσχάτων τῆς γῆς» (πρβλ. Πράξ. ιγ΄ 47). Τόν κάλεσε καί τόν ἀνέδειξε Ἀπόστολον τῶν Ἐθνῶν: «Ἐγώ εἰς ἔθνη μακράν ἐξαποστελῶ σε»(Πράξ. κβ΄ 21). Καί πράγματι δέχτηκε τήν Κλῆσιν καί Πίστεψε στόν Κύριο και ἀφοσιώθηκε στην ὑψηλή του ἀποστολή καί ὑπηρέτησε τόν Κύριον μέχρι θανάτου καί ἀνεδείχθη πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος, και ὀρθῶς χαρακτηρίζεται, ὡς ὁ Πρῶτος, μετά τον ΕΝΑ, μετά τον Χριστόν.

Ὅταν βρέθηκαν μερικοί  «παρείσακτοι» ψευδάδελφοι και ψευδαπόστολοι «προβατόσχημοι, λύκοι βαρεῖς», καί τόν κατηγόρησαν καί ἀμφισβήτησαν τό ἀποστολικό του ἀξίωμα, ἔγραφε στούς Κορινθίους: «Δέν εἶμαι Ἀπόστολος; Δέν εἶμαι ἐλεύθερος; Δέν εἶδα τόν Ἰησοῦν Χριστόν τον Κύριόν μας; Δεν εἶσθε σεῖς τό ἔργον μου ἐν Κυρίῳ; Ἐάν δι’ ἄλλους δέν εἶμαι ἀπόστολος, εἶμαι τοὐλάχιστον για σᾶς, διότι, με τη Χάρι τοῦ Κυρίου σεῖς εἶσθε ἡ σφραγίδα τῆς ἀποστολῆς μου: «Ἡ σφραγίς τῆς ἐμῆς ἀποστολῆς ὑμεῖς ἐστε ἐν Κυρίῳ»(Α΄ Κορινθ. θ΄ 1ἑξ.).

Καί ταπεινά τονίζει ὅτι μολονότι ἔχει και αὐτός δικαίωμα νά δέχεται ἀπό τούς Μαθητάς  τά ἀναγκαία ἀγαθά γιά τήν συντήρησί του,  ὅπως  καί οἱ λοιποί ἀπόστολοι καί οἱ ἀδελφοί τοῦ Κυρίου καί Κηφάς (Α΄ Κορινθ. θ΄4-6), ἐν τούτοις δέν κάνει χρῆσι τοῦ δικαιώματος αὐτοῦ, για ἕνα και μοναδικό λόγο, «ἵνα μή ἐγκοπήν τινα δῶμεν τῷ Εὐαγγελίῳ τοῦ Χριστοῦ», στερούμαστε τά πάντα, γιά νά μή παρεμβάλωμεν οὐδέ τό παραμικρόν ἐμπόδιον εἰς το κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ( Α’ Κορινθ. θ΄ 12).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἐξάλλου, ἐφάρμοζε, συνειδητά, στή ζωή του, τό λόγο τοῦ Κυρίου, πού λέγει: «Πορευόμενοι κηρύσσετε λέγοντες ὅτι ἤγγικεν ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἀσθενοῦντας θεραπεύετε, λεπρούς καθαρίζετε, νεκρούς ἐγείρετε, δαιμόνια ἐκβάλλετε· δωρεάν ἐλάβετε, δωρεάν δότε» (Ματθ. ι΄ 7-8). Καί ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν τηρεῖ ἐπακριβῶς αὐτήν την Ἐντολήν τοῦ Κυρίου καί γίνεται τό Πρότυπον, τό Ὑπόδειγμα, γιά ὅλους τούς πιστούς και ἰδιαίτερα γιά τούς Ποιμένες και Διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας. Ὑποδεικνύει , με το παράδειγμά του ὁ Παῦλος, να γίνῃ συνείδησις σέ ὅλους το· «ΔΩΡΕΑΝ ΕΛΑΒΕΤΕ, ΔΩΡΕΑΝ ΔΟΤΕ». Διότι «Μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἤ λαμβάνειν».

Ὅπως ἀναφέρῃ στις Πράξεις τῶν Ἀποστόλων ὁ Λουκᾶς, ὁ Οὐρανοβάμων Παῦλος, ἐπειδή γνωρίζει ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι εἶναι ἀπό τήν Πάρω καί ὄχι ἀπό τήν Τήνω, ἐπισημαίνει σέ ὅλους τούς πιστούς και κυρίως  σέ κείνους, πού ἀξιώθηκαν να συνεχίσουν τό κοσμοσωτήριον ἔργον τοῦ Χριστοῦ, και λέγει: « Σεῖς οἱ ἴδιοι γνωρίζετε καλά ὅτι τίς δικές μου ἀνάγκες καί τίς ἀνάγκες τῶν συντρόφων μου, τῶν συνεργατῶν μου, τίς ἐξυπηρέτησαν αὐτά ἐδῶ τά χέρια μου. Σᾶς ἔδειξα, μέ κάθε τρόπο, ὅτι ἔτσι με τον κόπο τῆς ἐργασίας σας πρέπει νά βοηθᾶτε τούς ἀδυνάτους και νά θυμᾶσθε τά λόγια τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, πού αὐτός ὁ Ἴδιος εἶπε: «Μακάριόν ἐστι διδόναι μᾶλλον ἤ λαμβάνειν» (Πράξ. κ΄ 34-36.πρβλ. και Α΄ Θεσσαλ. β΄7-9. Α΄ Κορινθ. ι΄ 12).

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παρακαλεῖ ὅλους καί λέγει: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς μιμηταί μου γίνεσθε» (Α΄Κορινθ.δ΄16). Μᾶς παρακαλεῖ θερμά, νά τόν μιμηθοῦμε καί νά θεραπεύουμε πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ ΔΩΡΕΑΝ, πρός δόξαν τοῦ Πανοικτίρμονος Θεοῦ. Διότι στόν Κύριόν μας, τόν Ἰησοῦ Χριστόν, σύν τῷ Πατρί και τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, διά τίς ἄπειρες πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Των, ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.