Ἄριστον διάγραμμα τῆς «ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἡ Κυριακή Προσευχή».

  Ὁ ΑΝΑΣΤΑΣ ΕΚ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΜΑΣ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ

 Τά αἰτήματα  τῆς Προσευχῆς, γιά μᾶς καί τούς συνανθρώπους μας.

 Τά τρία πρῶτα αἰτήματα τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς  ἀναφέρονται στό Θεό: α) Ὁ ἁγιασμός τοῦ παναγίου Ὀνόματός Του («ἁγιασθήτω το ὄνομά Σου»), β) Ὁ Ἐρχομός, ἡ ἔλευσις τῆς Βασιλείας Του («Ἐλθέτω ἡ Βασιλεία Σου») καί γ) Ἡ τελεία ἐκπλήρωσις τοῦ παναγίου Θελήματός(«Γενηθήτω το Θέλημά Σου, ὡς ἐν οὐρανῷ και ἐπί τῆς γῆς»).

Τά τρία ἑπόμενα αἰτήματα, πού μᾶς ὑπέδειξεν ὁ Κύριος, ἀναφέρονται στόν ἄνθρωπο. Μᾶς ὑπέδειξε νά ζητοῦμε ἀπό τόν οὐράνιον Πατέρα, κάθε τί ὠφέλιμον, ψυχικά και σωματικά, για μᾶς και τούς συνανθρώπους μας, σύμφωνον δέ πάντοτε, μέ τό Θέλημα τοῦ Θεοῦ-Πατρός.

Ἡ ἀναγνώρισις τῆς ἁγιότητος τοῦ Θεοῦ καί ὁ ἁγιασμός τοῦ Ὀνόματός Του, ὁδηγοῦν στήν ἔλευσι τῆς Βασιλείας Του, πού, ὁπωσδήποτε ὁδηγεῖ στην τελεία ἐκπλήρωσι τοῦ Θελήματός Του.

Ἡ ἐκπλήρωσις τῶν τριῶν ἑπομένων αἰτημάτων, ἡ ἱκανοποίησις τῶν σωματικῶν καί πνευματικῶν ἀναγκῶν, παρακολουθεῖται ἀπό τήν ἀπομάκρυνσι τοῦ Κακοῦ καί τήν αἰώνια δοξολογία τοῦ Θεοῦ, εἰς τόν Ὁποῖον ἀνήκει ἡ αἰώνιος μακαριότης, ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις καί ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.

Στα αἰτήματα τῆς Κυριακῆς Προσευχῆς, μᾶς προσφέρει, συνοπτικά, ὁ Κύριος ἕνα ἄριστο Διάγραμμα τῆς πνευματικῆς, τῆς «ἐν Χριστῷ» ζωῆς. Μᾶς χαρίζει τή Χαρά τῆς ἀδιαλείπτου ἐπικοινωνίας καί συνομιλίας μέ τόν Θεόν.

Πῶς μπορεῖ ὁ ἀνθρώπινος νοῦς νά συλλάβῃ, νά ἐννοήσῃ, καί πῶς ἡ ἀνθρώπινη γλῶσσα νά ἐκφράσῃ τη Χάρι τοῦ Κυρίου, τη δωρεά Του σέ μᾶς, νά μποροῦμε, νοερά, μέ τήν καρδιά μας καί ὅλες τίς ὧρες νά ἐπικοινωνοῦμε, με τον Οὐράνιον Πατέρα μας καί νά συνομιλοῦμε μαζί Του, ὅπως ἀκριβῶς μιλάει ὁ φίλος μέ τό φίλο του; Ὅπως «ἐλάλησε Κύριος πρός Μωυσῆν ἐνώπιος ἐνωπίῳ, ὡς εἴ τις λαλήσει πρός τόν ἑαυτοῦ φίλον» (Ἐξοδ. λγ΄ 11).

Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ  τή Χαρά καί τήν Ἀγαλλίασι τῆς ψυχῆς, ἀπό αὐτήν τήν μυστικήν, τήν ἐσωτερικήν, τήν πνευματικήν σχέσιν καί ἐπικοινωνίαν;

Ὑπάρχει, ζῆ, Βασιλεύει ὁ Χριστός, ἡ ἄπειρη ἀγάπη καί εἶναι ἡ Ὁ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, το Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ὑπάρχει και εἶναι δικός μας κι’ ἐμεῖς δικοί Του. Μᾶς παραστέκει στοργικά στό κάθε μας βῆμα. Ὑπάρχει καί ἔρχεται κοντά μας. Μᾶς δέχεται μέ στοργή καί τρυφερότητα καί μᾶς ὁδηγεῖ πρός τόν Πατέρα. Ἀκούει τά αἰτήματά μας . Ὁ Τριαδικός Θεός θέλει, μπορεῖ καί μᾶς προσφέρει πάντοτε τό «συμφέρον». Ἀκούει καί τά, πολλές φορές, ἀνόητα αἰτήματά μας, καί, με την ἁγία Του σιωπή, μᾶς προσφέρει τή λύτρωσι ἀπό τά δεινά, πού θά  προέρχονταν σέ μᾶς ἀπό την ἐκπλήρωσι τῶν ἀνοήτων αἰτημάτων μας. Και ἐδῶ, οἱ ἅγιοι Πατέρες διαβλέπουν τήν ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, διαπιστώνουν «τό λαβεῖν», εἰς «τό μή λαβεῖν».

Γιατί, πῶς εἶναι δυνατόν, ὁ Ἀγαθός Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας, νά μᾶς ἐκπληρώσῃ αἰτήματα, πού ἡ ἐκπλήρωσίς τους θά μᾶς ἔβλαπτε ψυχικά και σωματικά; Και αὐτή, ἡ μή ἐκπλήρωσις, δέν  εἶναι προσφορά ἀγάπης τοῦ Πατέρα προς τά παιδιά Του; Ναί. Ἡ Ἁγία Του σιωπή, εἶναι στοργική, εὐεργετική ἀπόκρισις, γιά νά μᾶς προβληματίσῃ, ὥστε νά προσέξουμε στόν ἑαυτό μας. Μᾶς ὁδηγεῖ εἰς ἕνα ἐνσυνείδητο αὐτοέλεγχον πρός αὐτογνωσίαν καί πρός διόρθωσιν τῆς προβληματικῆς μας συμπεριφορᾶς. Εἶναι λύτρωσις. Εἶναι «δόσις ἀγαθή και δώρημα τέλειον ἄνωθεν καταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν Φώτων»(Ἰακ. α΄ 17).

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός μᾶς προσφέρει ἕνα ἄριστον και θεῖον Ὑπόδειγμα Προσευχῆς. Μᾶς διδάσκει Πῶς νά προσευχώμαστε. Ποιό πρέπει νἆναι τό περιεχόμενο κάθε μας Προσευχῆς. Τώρα ξέρουμε Τί πρέπει να ζητοῦμε στήν κάθε μας ἐπικοινωνία μέ τόν οὐράνιον Πατέρα μας. Κάθε μας αίτημα, κάθε μας βλέμμα, κάθε μας δάκρυ, κάθε μας στεναγμός, πρέπει νἆναι σύμφωνο μέ τό Ὑπόδειγμα Προσευχῆς, μέ τήν Κυριακή Προσευχή. Κάθε μᾶς εὐχή, κάθε μας ἱκεσία, κάθε μας ἐπικοινωνία πρέπει νά διαπνέεται, ἀπό το Πνεῦμα της. Πρῶτα ἀπό ὅλα ζητοῦμε τή δόξα τοῦ Θεοῦ, τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί τή Δικαιοσύνη Του, καί ὕστερα τήν πνευματική τελείωσι. Ὅλα τά ἄλλα μᾶς τά προσφέρει ὁ Στοργικός μας Πατέρας, πρίν ἀκόμη τοῦ τά ζητήσουμε.

Πρῶτα ζητοῦμε τόν ἁγιασμό τοῦ Ὀνόματός Του, τόν Ἐρχομό τῆς Βασιλείας Του καί τήν τελεία τήρησι τοῦ Θελήματός Του.

Ὕστερα ζητοῦμε α) νά μᾶς δώσῃ τόν ἐπιούσιον ἄρτον, β) να συγχωρήσῃ τίς ἁμαρτίες μας, καί γ) νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό κάθε πειρασμό, νά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό το Κακό καί τήν ἁμαρτία.

Ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ Πατρική Του στοργή, μᾶς παρέχει τή βεβαιότητα, για την ἐκπλήρωσι τῶν αἰτημάτων μας. Κι’ αὐτή ἡ σιγουριά φέρνει ἀνάπαυσι καί γαλήνη στήν ψυχή μας.

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ εἶναι σίγουρος, γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τήν Παρουσία Του, πού εἶναι Εὐλογία καί  διακηρύσσει τή βεβαιότητά του σέ ὅλο τόν κόσμο και λέγει: «Τό ἔλεός Σου. Κύριε, καταδιώξει με πάσας τάς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου…»(Ψαλμ.22,6). Βλέπει ὁ Προφήτης, ὅτι ὁ Κύριος τόν παραστέκει, ὅπως κάθε  κάθε ἄνθρωπον, ὡς Καλός Ποιμήν, τόν περιβάλλει,  μέ στοργή καί ἀναφωνεῖ: «Κύριος ποιμαίνει με καί οὐδέν με ὑστερήσει. Εἰς τόπον χλόης ἐκεῖ με κατεσκήνωσεν, ἐπί ὕδατος ἀναπαύσεως ἐξέθρεψέ με, τήν ψυχήν μου ἐπέστρεψεν…Ἐάν γάρ καί πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι Σύ μετ’ ἐμοῦ εἶ…»(Ψαλμ. 22, 1-6). Διώχνει μεσ' ἀπό τήν ψυχή μας κάθε φόβο ὁ Παντοδύναμος Θεός.

Ὁ Δαυῒδ καί οἱ Ἅγιοι τοῦ Θεοῦ πιστεύουν καί διακηρύττουν τή  βεβαιότητά τους στήν παντοδύναμον Προστασία τοῦ Θεοῦ, κάτω ἀπό τήν σκέπην τοῦ Ὁποίου, αἰσθάνονται σιγουριά καί ἀσφάλεια, γαλήνη, εἰρήνη καί ἀγαλλίασι. «Ὑπό τήν κραταιάν Χεῖρα τοῦ Θεοῦ, αἰσθάνονται ἀπολύτως ἀσφαλεῖς. Δέν τούς φοβίζει τίποτε. Και πραγματικά καταφεύγουμε στό Θεό. Σηκώνουμε τά μάτια ψηλά, ἀφήνουμε τά γήϊνα καί τά κοσμικά, τόν νοῦν εἰς Οὐρανόν μεταθέντες. Εἴμαστε δε σίγουροι, ὅτι ἡ Προσήλωσις τοῦ νοῦ μας στό Θεό, ἡ ἀνάβασις  αὐτή, μέ ταπείνωσι καί βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας, μέ καθαρή καρδιά, μᾶς φέρει σέ κοινωνία καί ἕνωσι, μέ τόν οὐράνιον Πατέρα, ὁ Ὁποῖος μᾶς χαρίζει δύναμι καί ἐξουσίαν «τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ»(Λουκ. ι΄ 19).

Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ κοντά Του καί μᾶς συνιστᾶ νά πιστεύουμε στό Θεό, να καταφεύγουμε σ’Αὐτόν, μέ βεβαιότητα καί σιγουριά στήν Πατρική Του στοργή και Ἀγάπη, ὥστε να ἔχουμε ζωντανή τήν αἴσθησι τῆς Εὐλογημένης Παρουσίας Του στή ζωή μας. Ἡ αἴσθησις αὐτή εἶναι θεραπεία. Εἶναι ἀνέκφραστη εὐφροσύνη. Σ’ αὐτή τη βεβαιότητα μᾶς ὁδηγεῖ ὁ Κύριος, μέ τήν Κυριακή Προσευχή.

Μᾶς δίδει τήν πληροφορία ὅτι σέ κάθε στιγμή τῆς ζωῆς μας, μποροῦμε νά καταφεύγουμε σ’Αὐτόν, νά Τοῦ ἀναφέρουμε τό κάθε τί, πού μᾶς ἀπασχολεῖ, νά Τοῦ ζητᾶμε τό κάθε τί, πού ἔχουμε ἀνάγκη, τά πνευματικά καί τά ὑλικά, τά ἐπουράνια καί τά ἐπίγεια. Ἐκεῖνος ξέρει καί εἶναι ἕτοιμος να μᾶς προσφέρῃ πάντοτε τό συμφέρον, τό ἀγαθόν, τόν ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτον, τόν Χριστόν. Σ'  Αὐτόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐμεῖς ὅλοι ὀφείλομεν σιωπηλή, λατρευτική προσκύνησι καί δοξολογίαν, διότι σ'Αὐτόν, τόν Τριαδικόν Θεόν ἀνήκει ἡ τιμή,ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Α ΜΗΝ.