«ΕΝΟΣ ΕΣΤΙ ΧΡΕΙΑ»

ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ ΕΙΝΑΙ «Ο ΑΡΤΟΣ  ΤΗΣ ΖΩΗΣ»

 

Τό «Ἕν», πού ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ὁ δι’  οὖ τά πάντα ἐγένετο», «το Φῶς το ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στον κόσμο. Ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν». Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Αὐτοαλήθεια, ἡ Αὐτοζωή, τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν (Bene supremo), ὁ Θησαυρός τῶν θησαυρῶν, τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν και ὁ Ἦν καί ὁ Ἑρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ» (Ἀποκ.α΄8.κα΄6.κβ΄13).

              «Ἴδε ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ ὁ αἴρων τήν ἁμαρτίαν τοῦ                              κόσμου»( Ἰωάν. α΄29).

«Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς, πού μᾶς εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖος, για νά ζήσουμε καί νά δημιουργήσουμε Ἀξίες στή ζωή μας. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή καί μεῖς εἴμαστε τά κλήματα. «Ὁ μένων ἐν ἐμοί, κἀγώ ἐν αὐτῷ», λέγει ὁ Κύριος, «οὗτος φέρει καρπόν πολύν, ὅτι χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν»(Ἰωάν. ιε΄ 5-6).

Ὁ Χριστός εἶναι « ἄρτος τοῦ Θεοῦ ὁ καταβαίνων ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ» (Ἰωάν.στ΄33). Εἷναι  ὁ ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτος. Ὁ Χριστός μᾶς χαρίζει την πνοήν, τήν ζωή καί τά Πάντα. Ὁ Χριστός, ὁ παῖς, ὁ ἐκλεκτός τοῦ Θεοῦ, ὁ  Θαυμαστός  σύμβουλος, ὁ ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, Ἄρχων τῆς εἰρήνης. Αὐτός, εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός και συνεργείᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔρχεται στον κόσμο ἀπό ἄπειρη, γιά τά πλάσματά Του, ἀγάπη. Μᾶς εὐσπλαγχνίζεται.

Λαμβάνει δούλου μορφήν, γεννάται ἐκ Παρθένου καί ἐκ Πνεύματος Ἁγίου. Ἔρχεται κοντά μας, γιά νά ἁπαλύνῃ τόν πόνο μας, νά σπογγίσῃ τά δάκρυά μας, νά πλύνῃ καί νά γιάνῃ τίς πληγές μας, νά μᾶς ἀναστήσῃ ἀπό κάθε μας πτῶσι καί νά μᾶς ὑψώσῃ εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως. Μᾶς τρέφει μέ τό ζωοποιό Του λόγο, πού εἶναι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία. Ὁ Χριστός εἶναι πράγματι τό «Ἕν», πού ἔχουμε ἀπόλυτη ἀνάγκη καί γιά  νά τό ἀποκτήσουμε, χρειάζεται «νά ἐκλέξουμε τήν ἀγαθήν μερίδα» , ὅπως ἀκριβῶς ἡ Μεγαλόχαρη ἀφιερώθηκε εἰς τήν μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, τήρησε τάς Ἐντολάς και ἀνεδείχθη «ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν και καθαροτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν», «τῶν φιλοθέων φιλοθεωτέρα και τῶν ἁγίων ἁγιωτέρα», Παναγία. Και ὅπως ἡ Μαρία ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, τήν ἀγαθήν μερίδα, τό «Ἕν», τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν, ἐξελέξατο», καί, «παρακαθίσασα παρά τούς πόδας Αὐτοῦ ἤκουεν καί ἐφύλασσε τόν λόγον Αὐτοῦ, καί διά τοῦτο κέρδισε τήν Μακαριότητα. Διότι «μακάριοι εἶναι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν» (Λουκ. ια΄28). 

Ὅπως ἡ Παναγία ἐξελέξατο τό «Ἕν», τόν Χριστόν, ἔτσι καί μεῖς μποροῦμε, ἄν θέλουμε, νά ἐκλέξουμε τό «Ἕν» καί νά νοιώσουμε παρά τούς πόδας Αὐτοῦ, ἀσφαλεῖς καί νά βροῦμε γαλήνη και ἀνάπαυσι στήν ψυχή μας. Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις και ἡ Ζωή, το Φῶς και ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας και ἠ εἰρήνη μας, ἠ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό Μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. ΟΛΑ καί ΟΛΟΙ μᾶς ἐξαπατοῦν καί μᾶς ἐγκαταλείπουν. Αὐτός καί μόνον Αὐτός μένει κοντά μας καί δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. Τόν ἀρνούμαστε, Τόν βλασφημοῦμε, καθημερινά Τόν Σταυρώνουμε, στό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του, κι’ Αὐτός μᾶς καταδιώκει, μέ τό Ἔλεός Του, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη.

 Κύριέ μου, Ἰησοῦ, Σ' εὐχαριστῶ καί Σέ λατρεύω, μέ τήν καρδιά μου. Ὤ Γλυκύ μου Ἔαρ! Ὤ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Συγχώρησε τά λάθη μου. Γονατίζω μπροστά στή Χάρι Σου!  Δέξου τά δάκρυά μου! Δέν βρίσκω λόγια, γιά νά ὑμνήσω τήν ἄφατη συγκατάβασί Σου, Κύριε!...Κατέβηκες κάτω, γιά νά ἀνέβουμε ἐμεῖς ἄνω. Ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί. Σέ ὑμνοῦμεν, Σέ εὐλογοῦμε καί Σέ δοξάζουμε Ὕψιστε Θεέ καί Κύριε τοῦ Ἐλέους ὅτι Σοί πρέπει πᾶσα δόξα, τιμή καί προσκύνησις, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

Πῶς ὅμως «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο και ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»; Αὐτό εἶναι τό μέγα ὄντως τῆς εὐσεβείας Μυστήριον, τό χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένον Μυστήριον, τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τή λύτρωσι τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων. Ξένον και Παράδοξον Μυστήριον, ὑπέρ λόγον και ἔννοιαν, δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας...

Πότε ὅμως ὁ Θεός  ἀποκαλύπτει αὐτό τό Μέγα ὄντως τῆς Οἰκονομίας Μυστήριον;

Ὅταν ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου, δηλαδή ὅταν γεννήθηκε ἡ Μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη και καλή, ἡ ἄσπιλος, ἡ ἄμωμος, ἡ ἀμόλυντος Παρθένος, ἡ ὁποία ἐξέλεξε τήν ἀγαθήν μερίδα, τό «Ἕν», τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν  καί ἀφοσιώθηκε στό Θεό. Ὅταν γεννήθηκε ὁ ἔμψυχος Ναός τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀξία νά δεχθῆ, νά γίνῃ τό ὄργανον στα Χέρια τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀξία νά ἐπέλθῃ ἐπ’ αὐτῇ τό Πανάγιον Πνεῦμα καί νά γεννήσῃ τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, τόν ἀληθινόν Μεσσίαν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ Κόσμου, τό «Ἕν», τό ὑπέρτατον Ἀγαθόν, τόν Ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου, τόν Ἰησοῦν, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος κόσμου,

Ἀνετράφη ἐν τῷ Ναῷ, μέ ἀδιάλειπτη Προσευχή καί ἀδιάκοπη μελέτη τοῦ Νόμου τοῦ Θεοῦ και ἀνεδείχθη  Παναγία, Κατοικητήριον και θρόνος Θεοῦ, ἡ ἐπουράνιος Κλῖμαξ, δι’ ἧς κατέβη ὁ Θεός και ἡ γέφυρα ἡ μετάγουσα τούς ἐκ γῆς προς οὐρανόν. Εἰς τήν πάναγνον Παρθένον ὀφείλουμε Τόν Χριστόν, πού ἔρχεται στή γῆ, πρός σωτηρίαν τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων.

Βέβαια ὁμολογοῦμεν ὅτι  κανείς ἀπό μᾶς δέν εἶναι ἄξιος να ἐγκωμιάσῃ ἀξίως τήν μόνην Θεοτόκον.

«Καί τίς ἱκανός τοιοῦτον φράσαι μυστήριον; Ποῖον δέ φθέγξασθαι στόμα, ποία δέ γλῶσσα λαλῆσαι περί τῆς Μεγαλωνύμου Θεοτόκου; Αὕτη γάρ και τάς τῶν οὐρανῶν Δυνάμεις ἐξένισεν», λέγει ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος. Πράγματι εἶναι «θαῦμα φρικτόν». Γεννᾶται ἡ τροφός τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἡ τόν οὐράνιον ἄρτον ἐν τῇ γαστρί, γαλουχεῖται μαζῷ». Πράγματι

«Ἡ θεοχώρητος Κόρη, και Θεοτόκος ἁγνή, τῶν Προφητῶν το κλέος, τοῦ Δαυῒδ ἡ θυγάτηρ, σήμερον γεννᾶται ἐξ Ἰωακείμ, καί τῆς Ἄννης τῆς σώφρονος, καί τοῦ Ἀδάμ τήν κατάραν τήν εἰς ἡμᾶς, ἀνατρέπει ἐν τῷ τόκῳ αὐτῆς».

 Σήμερον τό «Ἕν», τοῦ ὁποίου ἔχομεν χρείαν, «ὁ ἄρτος τῆς Ζωῆς», Ἔρχεται κοντά μας. Συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ.

 «Σήμερον ὁ τοῖς νοεροῖς θρόνοις ἐπαναπαυόμενος Θεός, θρόνον ἅγιον  ἐπί γῆς ἑαυτῷ προητοίμασεν· ὁ στερεώσας ἐν σοφίᾳ τούς οὐρανούς, οὐρανόν ἔμψυχον, ἐν φιλανθρωπείᾳ κατεσκεύασεν· ἐξ ἀκάρπου γάρ ρίζης, φυτόν ζωηφόρον, ἐβλάστησεν ἡμῖν τήν μητέρα αὐτοῦ. Ὁ τῶν θαυμασίων Θεός, και τῶν ἀνελπίστων ἐλπίς, Κύριε  δόξα σοι»(Δοξαστικόν τῆς Ἑορτῆς).

 

«Ἡ Γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν ἐμήνυσε πάσῃ τῇ οἰκουμένῃ· ἐκ σοῦ γάρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, Χριστός ὁ Θεός ἡμῶν· καί  λύσας τήν κατάραν, ἔδωκε τήν εὐλογίαν· καί καταργήσας τον θάνατον, ἐδωρήσατο ἡμῖν ζωήν την αἰώνιον» (Ἁπολυτίκιον τῆς ἑορτῆς).

Πράγματι ἡ Γέννησις τῆς Θεοτόκου μᾶς χαροποιεῖ, διότι ἐξ αὐτῆς ἀνέτειλεν Ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ὁ Χριστός ὁ Ἀληθινός Μεσσίας,   τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν, ὁ ἄρτος ὁ Οὐράνιος, ὁ ἄρτος τῆς Ζωῆς, τό «ἝΝ», το ὁποῖον καί ἔχουμε  Χρείαν. ΕΧΟΥΜΕ δέ ΧΡΕΟΣ  νά εὐχαριστοῦμε τον Θεόν, γιά την ἄφατον Αὐτοῦ συγκατάβασιν.

Ἄς παρακαλέσουμε τόν Θεόν, νά  μᾶς ἀξιώσῃ, διά τῶν πρεσβειῶν, τῆς Ἁγίας Θεοτόκου και ἀειπαρθένου Μαρίας, νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, ὅτι «Ἑνός ἐστι χρεία»,   νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή καί, ἀσιγήτως νά Τόν δοξάζουμε «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ», διότι, Σ’Αὐτόν και μόνον Σ’Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.