«ΚΑΙ ΚΑΘΩΣ ΜΩΫΣΗΣ ΥΨΩΣΕ ΤΟΝ ΟΦΙΝ ΕΝ Τῌ ΕΡΗΜῼ,

ΟΥΤΩΣ ΥΨΩΘΗΝΑΙ ΔΕΙ ΤΟΝ ΥΙΟΝ

ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ»

 

Διά τῆς Παρακοῆς τῆς Ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ, χωρισθήκαμε, μέ τήν θέλησί μας, ἀπό τόν Πανάγαθον καί Εὐεργέτην μας, ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό την Πηγήν τῆς Ζωῆς, ξεντυθήκαμε το ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας και, ἐνδεδυμένοι τήν φθοράν, γυμνοί τῆς Χάριτος, βρεθήκαμε εἰς την ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν. Ἡ κατάντια τῆς ἀπομακρύνσεως τῶν ἀνθρώπων ἀπό τον Θεόν και τον Νόμον τῆς Ἀγάπης Του, δέν περιγράφεται. Τρομερά εἶναι τά δεινά τῆς ἀποστασίας. «Δέσμιοι τῆς γῆς», δέσμιοι σκότους καί αἰχμάλωτοι μακρᾶς, παρατεταμένης νυκτός (Σοφ. Σολ. 17,2), ὑποφέρουν, στενάζουν και νοσταλγοῦν τά κάλλη τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς. Με λαχτάρα περιμένουν τή λύτρωσι ἀπό τά δεινά τῆς δουλείας στήν ἁμαρτία. Ποιός μπορεῖ, ἀλήθεια, νά περιγράψῃ τήν Ὀδύνη τῶν Ἰουδαίων τήν περίοδο τῆς Φαραωνικῆς δουλείας στην Αἴγυπτο; Μόνον ὁ Πολυεύσπλαγχνος ἀκούει τούς στεναγμούς τῶν πεπεδημένων καί συγκαταβαίνει και τούς ἐλευθερώνει ἀπό τή δουλεία. Καί, ὡς στοργικός Πατέρας, τούς παραστέκει στο κάθε τους βῆμα και τούς σκεπάζει με τη Χάρι Του. Εἰς τήν ἔρημο τούς τρέφει μέ  τό οὐράνιο Μάννα καί μεταβάλλει τό πικρόν ὕδωρ τῆς Μερρᾶς εἰς γλυκύ και ἐνῶ θἄπρεπε να εὐχαριστοῦν τόν Εὐεργέτη και Ἐλευθερωτήν, αὐτοί, ἀχάρστοι, ἀγνώμονες, ὅπως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι στον κόσμον, γογγύζουν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καί νοσταλγοῦν τή δουλεία τῆς Αἰγύπτου. Ἔδειξαν τόσην ἀχαριστία και ἔλεγαν: «Ἡ ψυχή ἡμῶν προσώχθησεν ἐν τῷ ἄρτῳ τῷ διακένῳ τούτῳ. Καί ἀπέστειλε Κύριος,(προς νουθεσίαν), εἰς τόν λαόν τούς ὄφεις τούς θανατοῦντας, καί ἔδακνον τόν λαόν, καί ἀπέθανε λαός πολύς τῶν υἱῶν Ἰσραήλ»(Ἀριθμ. κα΄ 5-6). 

Ὁ λαός τότε μετενόησε και ζήτησε ἀπό τό Μωϋσῆ, νά προσευχηθῆ, γι’ αὐτούς, νά τούς συγχωρήσῃ ὁ Θεός. Καί ὁ Κύριος εἶπε στό Μωυσῆ: «Ποίησον σεαυτῷ Ὄφιν και θές, αὐτόν ἐπί σημείου, και ἔσται ἐάν δάκῃ ὄφις ἄνθρωπον, πᾶς ὁ δεδηγμένος ἰδών αὐτόν ζήσεται»(Ἀριθμ. κα΄ 7-8). Ζητεῖ ὁ Θεός να μετανοήσουν εἰλικρινά καί  νά προσβλέπουν στόν Χαλκοῦν ὄφιν, με πίστι στο Θεό. Ὁ Μωϋσῆς, πιστός στό  Θεό, «ἐποίησε ὄφιν χαλκοῦν και ἔστησεν ἐπί σημείου, και ἐγένετο ὅταν ἔδακνεν ὄφις ἄνθρωπον, και ἐπέβλεπεν ἐπί τόν ὄφιν τόν χαλκοῦν καί ἔζη»(Ἀριθμ. κα΄9). Ἔτσι, μέ πίστι στό Θεό ἐθεραπεύοντο. Το θαῦμα αὐτό στην ἔρημο εἶναι σαφεστάτη προεικόνισις τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Ἱησοῦ Χριστοῦ και τῆς σωτηρίας ἐκείνων πού πιστεύουν στο Χριστό και ἀτενίζουν μέ Πίστι προς Αὐτόν(Ἰωάν. γ΄ 14-16). Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης ἀναφέρεται στην ὕψωσι τοῦ Χαλκοῦ ὄφεως στήν ἔρημο ὑπό τοῦ Μωϋσέως και λέγει :«Καί καθώς Μωϋσῆς ὕψωσε τον ὄφιν 

ἐν τῇ ἐρήμῳ, γιά νά σώζωνται δι’ αὐτοῦ οἱ Ἰσραηλῖτες ἀπό τά δαγκώματα τῶν φιδιῶν τῆς ἐρήμου, ἔτσι, σύμφωνα μέ τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία μας, εἶναι ἀνάγκη, πρέπει νά κρεμασθῇ ἐπί τοῦ Σταυροῦ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου, να Σταυρωθῇ ὁ Χριστός, Ὁ Ἀναμάρτητος, ὡς ἄνθρωπος, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μη ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον. Για να σώζωνται οἱ πιστοί στό Χριστό ἀπό τά δαγκώματα τῶν νοητῶν ὄφεων, τῶν πονηρῶν δαιμόνων. Νά σώζωνται, διά τῆς πίστεως στη Σταυρική Θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἀπό το Θάνατο πού ἐπιφέρει σ’ αὐτούς ἡ ἁμαρτία. Βασική προϋπόθεσις τῆς σωτηρίας μας εἶναι ἡ πίστις στο Χριστό. Καί καθένας εἶναι ἐλεύθερος νά διαλέξῃ τή Ζωή ἤ το Θάνατο. Ἐκεῖνος, πού, ἐλεύθερα καί ἀβίαστα στρέφει μέ Πίστι τό βλέμμα του στόν Ἐσταυρωμένο σώζεται. Ἐκεῖνος πού δέν πιστεύει στο Χριστό, δέν μετανοεῖ, δεν στρέφει το βλέμμα του με πίστι στο Χριστό, ἀκολουθεῖ τό δρόμο του, μέ τή θέλησί του, δέν σώζεται,  καί πορεύεται προς την ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.

Παρακαλῶ τό Θεό νά στερεώνῃ τή σαλεμένη μας καρδιά ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Του.

Κύριε Ἱησοῦ Χριστέ, ὡς Πανάγαθος, θέλεις καί, ὡς Παντοδύναμος ΜΠΟΡΕΙΣ. Διάνοιξε τόν νοῦν καί τήν καρδιά μας, νά κατανοήσουμε τόν πανάγιο καί ζωοποιό Σου λόγο.

Ἀξίωσέ μας, Πολυεύσπλαγχνε, να στρέψουμε, με πίστι το βλέμμα τῆς ψυχῆς και τοῦ σώματος Σέ Σένα τόν Λυτρωτή μας καί Θεό!

Ἀξίωσέ μας, Κύριε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Σου, νά κλίνουμε τά γόνατα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος καί νά προσκυνοῦμε τον Τίμιον Σταυρόν Σου! 

Ἀξίωσέ μας, νά Σέ λατρεύουμε «ἐν πνεύματι και ἀληθείᾳ»  και, ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.