Ο ΠΑΝΑΚΗΣ ΙΑΤΡΟΣ

 

Ο  ΠΑΝΑΚΗΣ  ΙΑΤΡΟΣ

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, Σύ και Μόνον Σύ εἶσαι ὁ Γιατρός καί ὁ  Μοναδικός Θεραπευτής , για ὅλες τίς ἀρρώστιες τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματός μας. Μόνον Σύ, Κύριε, ἡ ἄπειρη Ἀγάπη καί Εὐσπλαγχνία, Θέλεις, ὡς Πανάγαθος καί Μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος, νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν ἄβυσσο τῆς  ἀπογνώσεως καί τῆς ἀπελπισίας, στην ὀποίαν μᾶς ὁδηγεῖ ὁ κακός μας ἑαυτός… οἱ ἀστόχαστες συμπεριφορές καί ὁ κόσμος, πού ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται…Χανόμαστε μέσα σ’ ἕνα βαθύ, ἀπύθμενο  σκοτάδι παρανοήσεων καί ὀλιγοπιστίας…Βρισκόμαστε στό χεῖλος τῆς Ἀβύσσου τῶν συμφορῶν, ἐξ αἰτίας , ὄχι μόνον τῶν Βαβυλωνίων, ἀλλά καί τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν. Ὁ Πόνος καί ἡ Ὀδύνη κατακλείζουν τήν ζωή μας. Χείμαρρον διέρχεται ἠ ταλαίπωρη ψυχή μας…

«Σεισμός μέγας ἐν τῇ θαλάσσῃ». Καταποντιζόμαστε μέσα σέ μιά ἄγρια, σκοτεινή, φουρτουνιασμένη Θάλασσα. Κύριέ μου Ἰησοῦ! Θεόρατα κύματα λυσσομανοῦν,  μᾶς δέρνουν μᾶς κτυποῦν ἀλύπητα, ἀρρώστιες, πόνος συμφορές , μᾶς σπρώχνουν στό Χαμό. Κύριε Ἰησοῦ, ἔρχου ταχύ! Μή ἀργοπορεῖς, Κύριε! «Σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα»! Σέ Σένα, Θεέ μου, πιστεύουμε. Σέ Σένα, ἁμαρτάνουμε, καί Ἐσένα μονάχα λατρεύουμε! Δέν ἔχουμε καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον  στη ζωή μας βοηθόν, ἐκτός ἀπό Σένα. Μόνον Σέ Σένα, πολυέλεε, καταφεύγουμε. Μόνον Σύ μπορεῖς καί Θέλεις νά θεραπεύσης τίς ἀρρώστιες μας, ὁ «Πανακής ἰατρός»!  Ποιός ἄλλος θά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, ἄν ὄχι Σύ, πού Σταυρώθηκες γιά μᾶς; Ποιός ἄλλος θά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τήν Ὀδύνη καί τόν Πόνο καί θά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς Πηγάς Ὑδάτων»; Ποιός ἄλλος, Ἰησοῦ μου, ἐκτός ἀπό Σένα; Κύριέ μου Ἰησοῦ, ἔρχου ταχύ! Κύριε μή βραδύνης! Κύριε Ἰησοῦ, σῶσον ἡμᾶς, ἀπολλύμεθα!  Σύ καί μόνο Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, το Φρούριόν μας, το μόνον ἀσφαλές καταφύγιον!  Σύ εἶσαι ὁ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις και ἠ Ζωή, το Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Σύ εἶσαι ὁ Πανακής  Ἰατρός καί Θεραπευτής τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν. Χάρισέ μας τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος... Σύ ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Παντοκράτωρ, λύπήσου μας καί ἐλέησον ἡμᾶς, ὄχι γιατί τό ἀξίζουμε, «ἀλλ’ ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου». Μή  μᾶς στερήσης τήν εὐλογημένη Παρουσία Σου!  

Ἔρχου ταχύ και μείνε μαζί μας, Ἀνεξίκακε Κύριε! Καί χάρισέ μας την ὑγείαν τῆς ψυχῆς και τοῦ σώματος. Ἀξίωσε καί μᾶς, τούς ἀναξίους δούλους Σου, μέσα στόν κατακλεισμό τῶν συμφορῶν καί τῶν θλίψεων, να ἀκούσουμε τήν πιό γλυκειά  και ἀπό τό μέλι, Παρήγορη Φωνή Σου, νά μᾶς στηρίζῃ καί νά διώχνῃ κάθε φόβο μέσ’ ἀπό τη σαλεμένη μας καρδιά: «ΘΑΡΣΕΙΤΕ, ΕΓΩ ΕΙΜΙ, ΜΗ ΦΟΒΕΙΣΘΕ! Ἀξίωσέ μας νά χαιρώμαστε τήν εὐλογημένη Παρουσία Σου!  Ἀξίωσέ μας, ΛΥΤΡΩΤΑ, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά σέ δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, τώρα καί πάντοτε και εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

«Ὁ μεταδιδούς ἐν ἁπλότητι» (Ρωμ. ιβ΄8).

 

«Ὁ ἐλεῶν, ἐν ἱλαρότητι».

 

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μᾶς διδάσκει πῶς πρέπει νά ζοῦν οἱ πιστοί, ἀνάμεσα στους Χριστιανούς ( Ρωμ. ιβ΄ 3-21). Μεταξύ ἄλλων σοφῶν ὁδηγιῶν, λέγει ὅτι ἐκεῖνος, πού ἔχει τό χάρισμα νά μοιράζῃ τά ἀγαθά, πού τοῦ ἔδωκεν ὁ Θεός, εἰς τούς πτωχούς, ἄς πράττει τοῦτο, μέ ἀφέλεια, μέ ἁπλότητα, ταπεινά, χωρίς ἐπίδειξιν ἤ ἄλλα ἐγωϊστικά ἐλατήρια. Νά προσφέρῃ τά ἀγαθά, ὡς καλός Οἰκονόμος,  ὄχι πρός «τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις», γιά νά δοξάζεται ἀπό τούς ἀνθρώπους. Νά μοιράζῃ τά ἀγαθά σέ κείνους, πού ἔχουν ἀνάγκην, με τρυφερότητα καί ἀγάπη, πρός Δόξαν Θεοῦ.

Ὀφείλουμε νά ἔχουμε  καθαρή συνείδησι καί νά γνωρίζουμε καλά, ὅτι γεννιώμαστοι γυμνοί, σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως, δέν φέρνουμε τίποτε μαζί μας, καί φεύγοντας ἀπό ἐδῶ, ἐπιστρέφουμε στή γῆ, πάλιν γυμνοί, δέν παίρνουμε τίποτε μαζί μας. Ὅλα τά ἀγαθά, ὑλικά και πνευματικά, εἶναι τοῦ Θεοῦ καί ὀφείλουμε νά τά καταθέτουμε πρός ἐξυπηρέτησιν τῶν ἀδελφῶν, μέ ἁπλότητα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφερόμενος σέ κείνους, πού παραφέρονται καί ἰσχυρίζονται ὅτι τά ἀγαθά εἶναι πρόϊόντα τοῦ κόπου τους, ὅτι εἶναι δικά τους, λέγει: « Τί ἔχεις ὅ οὐκ ἔλαβες; Εἰ δέ ἔλαβες, τί καυχάσαι ὡς μή λαβών;» (Α΄Κορινθ. δ΄7).Τί ἔχεις, πού δεν τό ἔλαβες ἀπό τόν Θεόν; Καί ἀφοῦ τό ἔλαβες, γιατί καυχᾶσαι σάν νά μή τό εἶχες λάβει ἀπό τόν Δοτῆρα καί Κύριο; Ἡ σωτηρία μας καί ὅλα τά ἀγαθά εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ καί, «ἡμεῖς νοῦν Χριστοῦ ἔχοντες» Γνωρίζουμε καλά ὅτι ὅλα τά ἀγαθά εἶναι τοῦ Θεοῦ: «οὐκ ἐξ  ἡμῶν, Θεοῦ τό δῶρον·  οὐκ ἐξ ἔργων, ἵνα μή τις καυχήσηται» (Ἐφεσ. β΄8). Καί εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅτι εἴμαστε δικό Του ἔργο, δημιουργηθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ δι’ ἔργα ἀγαθά, τά ὁποῖα ὁ Θεός προητοίμασε, γιά νά ἀποτελέσουν τόν τρόπον τῆς ζωῆς μας. Καί ὁ τρόπος τῆς ζωῆς πρέπει νἆναι ἡ ἀγάπη στήν πρᾶξι, ἡ ἀγαθοεργία, τό μοίρασμα τῶν ἀγαθῶν ἐν ἁπλότητι, πρός Δόξαν τοῦ Δοτῆρος Θεοῦ. 

Δυστυχῶς  ὅμως ζοῦμε σέ μιά  ἐποχή, πού ἡ μετάδοσις τῶν ἀγαθῶν ἐν ἁπλότητι, θεωρεῖται «χαζομάρα».

«Ζοῦμε σέ ἕναν κόσμο, πού τό νά  βλάψῃς ἄλλον,

εἶναι πρᾶξι ἐπαινετή, καί ὅταν κάνῃς τό καλό,

οἱ πιό πολλοί σέ παίρνουν για τρελλό» (Σαίξπηρ).

Γι'αὐτό εἶναι πικρό καί τό νερό, πού πίνουμε καί

τό ψωμί, πού τρῶμε, «ἄρτος Ὀδύνης».

«Ὁ ἐλεῶν,  ἐν ἰλαρότητι» (Ρωμ. ιβ΄8), ὁ Ἐλεήμων θεωρεῖται ἀκόμη, πιό τρελλός. Ἐάν πιστεύῃς καί λατρεύῃς τό Θεό καί ζῆς σύμφωνα με τίς πανάγιες Ἐντολές Του  καί κάνῃς «πρᾶξι» στή ζωή σου το Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, τότε οἱ περισσότεροι παράφρονες, συνάνθρωποί σου, σέ θεωροῦν «καθυστερημένο», «ὀπισθοδρομικό». «ρατσιστή».  «O Tempora, O Mores! ». «Ὤ καιροί, ὤ ἤθη!»

Πότε ἐπί τέλους, θά καταλάβουν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀποστασίας, ὅτι ἡ Βασίλισσα ὅλων τῶν ἀρετῶν εἶναι ἡ ἐν ἱλαρότητι Ἐλεημοσύνη, πού μεταβάλλει τήν Κόλασι σέ Παράδεισο καί μᾶς ἀνεβάζει σέ ὕψη θείας ἀναβάσεως, μέχρι τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ;

Δεν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε ὅτι ζοῦμε σέ μιά διαβολεμένη ἐποχή, σέ μιά σατανοκρατούμενη Κοινωνία, σέ παγκόσμια Κλίμακα. Ζοῦμε στήν ἐποχή τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς Ἀγάπης, ὁ ἠγαπημένος Μαθητής ὁ Ἰωάννης, μᾶς πληροφορεῖ και λέγει:

«Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καί καθώς ἠκούσατε ὅτι ὀ ἀντίχριστος ἔρχεται, καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασι· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν»(Α΄ Ἰωάν. β΄18).

Ἀνάμεσά μας κυκλοφοροῦν πολλοί ἀντίχριστοι, πολλοί «παρείσακτοι ψευδάδελφοι», πολλοί αἱρετικοί, πολλοί πρόδρομοι τοῦ ἀντιχρίστου, πολλοί δαιμονάνθρωποι. Καί ἀπό αὐτό το γεγονός μαθαίνουμε ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶναι ἐποχή κρίσιμος.

Δέν πρέπει νά μᾶς ἐπηρεάζουν οἱ κραυγές τῶν ἄμυαλων  καί δυστυχισμένων αὐτῶν θυμάτων τοῦ Διαβόλου. Νά σταθούμε ἀνάμεσα σ’ αὐτούς ὡς ἡ ψυχή τοῦ κόσμου, στερεωμένοι ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν τοῦ Κυρίου μας, νά φυλάξουμε βαθειά μέσα στήν καρδιά μας, τό Χριστό, πού Σταυρώθηκε, για μᾶς και πάνω ἀπό τόν  Τ.

Σταυρό, μᾶς δίδαξε νά ἀγαπᾶμε ὁ ἕνας τον ἄλλον ὅπως αὐτός μᾶς ἀγάπησε, μέχρι σταυροῦ καί θανάτου. Πρόοδος δέν εἶναι οἱ ἔμφυλες ταυτότητες, καί ἡ ἐπιστροφή στις τρῶγλες και τά σπήλαια. Πρόοδος εἶναι ἡ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στην «Πρᾶξι», ἀκόμη καί  πρός  τούς «Χλευαστές» καί  πρός αὐτούς τούς πολεμίους τῆς Πίστεως, προσευχόμενοι , νά τούς φωτίσῃ ὁ Θεός νά μετα-νοήσουν καί νά σωθοῦν.  Τώρα εἶναι καιρός νά σταθοῦμε στό ὕψος τῶν περιστάσεων καί νά διδάξουμε, ὄχι μέ κατάρες καί ἀφορισμούς, ἀλλά μέ πράξεις ἀγάπης καί Ἐλεημοσύνης πρός ὅλους, ΠΙΣΤΙ ΣΤΟ ΘΕΟ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Καί δέν πειράζει, ἄς μᾶς λένε ὀπισθοδρομικούς καί ρατσιστές…

Ἐμεῖς μάθαμε καί μαθαίνουμε νά  ἀ γ α π ᾶ μ ε καί νά ἐ λ ε ο ῦ μ ε   μ έ   ἱλαρότητα, προσευχόμενοι νά ἔλθουν πάντες οἱ ἄνθρωποι εἰς ἐπίγνωσιν τῆς Ἀληθείας καί νά ἑνωθοῦμε ἐπί τό Αὐτό, καί ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, καί «ἐν ἐλεημοσύναις, νά ὑμνοῦμε καί  νά εὐλογοῦμε τόν Σωτῆρα καί Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

ΔΟΑΞΑ ΣΟΙ, ΚΥΡΙΕ , ΔΟΞΑ ΣΟΙ!

 

ΔΟΞΑ ΣΟΙ, ΚΥΡΙΕ ΔΟΞΑ ΣΟΙ!  ΔΟΞΑ Τῌ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙᾼ ΣΟΥ! 

ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΆΣΕΙ ΣΟΥ. ΣΥ ΕΙΣΑΙ ΤΌ ΦΩΣ ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟΝ,\

ΠΟΥ ΦΩΤΙΖΕΙ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΟ, ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. ΦΩΤΙΣΕ ΤΆ ΣΚΟΤΆΔΙΑ 

ΜΑΣ! ΛΑΜΠΡΥΝΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΑΣ. ΣΥΓΧΩΡΗΣΕ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΩΣΕ ΜΑΣ,

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΕ, ΟΧΙ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΕΝΕΚΕΝ ΤΗΣ ΔΟΞΗΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΌΣ 

ΣΟΥ,  ΜΑΚΡΟΘΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΕΞΙΚΑΚΕ ΚΥΡΙΕ! ΔΟΞΑ ΣΟΙ, ΚΥΡΙΕ ΔΟΞΑ ΣΟΙ! 

ΤΙ ΝΤΡΟΠΗ, ΘΕΕ ΜΟΥ!...

 

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΣΩΤΗΡΙΑ;

Πάνσοφε, Πανάγαθε, Ἀνεξίκακε καί Πανοικτίρμων Κύριε, μέ ἔπλασες μικρόν Θεόν, κι’ ἐγώ, Μεγαλοδύναμε, δέν κατενόησα τήν τιμήν τοῦ κατ’ εἰκόνα καί  ἔπεσα, δυστυχῶς. Ἔγινα ὅμοιος μέ τά ἄλογα ζῶα, ἔγινα ἕνα μεγάλο κτῆνος...

Δεν ἔκαμα καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μου. Πολλές φορές παρήκουσα τίς Ἐντολές τῆς ἄπειρης ἀγάπης Σου. Τί σκέψεις, Θεέ μου… Πόσο ντρέπομαι γι’ αὐτές!...Πόσο ἀστόχαστες, χωρίς περίσκεψι, χωρίς σύνεσι,  πράξεις ντροπῆς, καί συμπεριφορές, πού, ὅταν ἔρχονται στή μνήμη μου, παρακαλῶ νά ἀνοίξῃ ἡ γῆ καί νά μέ καταπιῇ. Ποιός θά μέ ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλὐν βυθοῦ» εἰς τήν ὀποίαν ἔχω ἐμπαγῆ; Πόσο θἄθελα νά γύριζε πίσω ὁ Χρόνος, νά γονατίσω μπροστά στόν καθένα πού ἔχω λυπήσῃ καί νά τοῦ φιλήσω τά πόδια… Πόσο θἄθελα νά διορθώσω τά λάθη μου...

Πῶς ὅμως νά διορθώσω τά λάθη μου;… Δυστυχῶς, ὁ χρόνος δέν γυρίζει πίσω… Βαρειά εἶναι τά μάτια μου, βαρειά εἶναι καί ἡ ψυχή μου, ἀπό τίς ἁμαρτίες μου καί δέν μπορῶ νά  σηκώσω τό βλέμμα μου, καί νά ἀτενίσω τό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ. Καί «ὁ Ψιθυριστής», ὁ παμπόνηρος ἐχθρός. μέ πειράζει καί μέ φέρνει πολλές φορές σέ ἀπόγνωσι, σέ ἀπελπισία. Καί μέσα στό σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας μου ἀκούω τή γλυκύτερη καί ἀπό το μέλι  Φωνή Σου, ἀνεξίκακε Κύριε, ὡς φωνή σάλπιγγος, ὡς φωνή ὑδάτων πολλῶν, νά μέ  ἐνθαρρύνῃ καί  νά μέ καλῇ  νά ἐπιστρέψω καί πάλιν στή Πατρική ἑστία. «Παιδί μου, μήν ἀκοῦς τούς ψιθύρους τοῦ Πονηροῦ, καί γιά σένα «ἔλαβα δούλου μορφήν». Καί «Πές στόν Ψιθυριστή, ὅτι «Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες» καί ὅτι «Οὐκ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» καί ὅτι μεγάλη «Χαρά γίνεται εἰς τόν Οὐρανόν, ἐνώπιον τῶν Ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι»...Σ’εὐχαριστῶ, πανάγιε καί ἀνεξίκακε Κύριε. Μετανοῶ, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ. Μετανοῶ εἰλικρινά καί ζητῶ τό Ἔλεός Σου!... «Ὁ Θεός, ἰλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ»! Χριστέ μου, σέ παρακαλῶ, διόρθωσε τά λάθη μου. Λυπήσου με καί συγχώρησέ με. Ὡς Καρδιογνώστης,  γνωρίζεις καλά  τό μέγεθος τῶν παραπτωμάτων μου. Γνωρίζω, Κύριε ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Μάρτυς ὁ πιστός και ὁ Ἀληθινός, ἀλλά συγχρόνως   ἔχω καί βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μου καί  ἀπορῶ· ὑπάρχει, λοιπόν,  καί, γιά μένα σωτηρία; «Ναι, παιδί μου, ὑπάρχει καί γιά σένα σωτηρία. Δέν ἦλθα γιά νά κρίνω, ἀλλά γιά νά σώσω τόν κόσμο. Σταυρώθηκα ἐγώ, για σᾶς. Ἦλθα κοντά σας, νά σᾶς ἐλευθερώσω ἀπό τή δουλεία τῆς φθορᾶς καί νά σᾶς ὁδηγήσω σέ τόπο ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων».

Κύριέ μου Ἰησοῦ, ὤ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Ὤ γλυκύ μου Ἔαρ! Γλυκειά μου Ἄνοιξις! Μέ συντετριμμένη καρδία καί πνεύμα ταπεινώσεως προστρέχω καί καταφεύγω κοντά Σου. Σ’εὐχαριστῶ, πού μέ ἀνέσυρες ἀπ' τό βαθύ σκοτάδι τῆς ἀπογνώσεως καί τῆς ἀπελπισίας!  Πιστεύω, Κύριε καί ὁμολογῶ, ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, πού ἦλθες στόν κόσμο ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ. Πιστεύω, Κύριε, καί ὁμολογῶ ὅτι Μόνο κοντά Σου βρίσκει γαλήνη καί ἀνάπαυσι ἡ ψυχή μου. Μόνο κοντά Σου νοιώθω σιγουριά καί ἀσφάλεια. Εἷσαι ὁ μόνος, πού μᾶς κυνηγᾶς μέ τό Ἔλεός Σου, ὁ Μόνος, πού δεν μᾶς ἐγκαταλείπῃς ποτέ! Δέξου, Λυτρωτά, τά δάκρυα τῆς εὐγνωμοσύνης μου! 

Δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ, Λόγε, συγκαταβάσει Σου! 62 χρόνια μέ ἀνέχεσαι στό ἱερόν Σου θυσιαστήριον. Πῶς μπορῶ νά λησμονησω τίς ἄπειρες πρός ἐμέ , φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργεσίες Σου; Μέγα Σου τό Ἔλεος, Κύριε, Δόξα Σοι!  Δέν βρίσκω λόγια νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνη μου, στήν ἄφατη μακροθυμία Σου Κύριε! Ἀξίωσέ με, πολυέλεε, ὅσο μοῦ χαρίζεις μέρες, νά Σέ ὑμνῶ καί νά Σέ δοξολογῶ,  «ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου καί νά διακηρύττω σέ ὅλους ὅτι Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον! Ἀξίωσε καί ὅσους μέ παρακολουθοῦν νά ἀνοίξουν τήν καρδιά τους Σέ Σένα, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, να ἀφήσουν τά φληναφήματα τοῦ κόσμου τῆς ἀποστασίας, καί να  ἐγκολπωθοῦν τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Σου καί νά τό κάνουν «πρᾶξι», στήν καθημερινή τους ζωή. Να συνειδητοποιήσουν ὅλοι ὅτι μόνον Σύ εἶσαι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί  ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου, ὁ Μόνος Ἀληθινός Θεός, ὁ Παντοκράτωρ καί Παντοδύναμος, ὁ Κατέχων ἐν τῇ χειρί Αὐτοῦ τά σύμπαντα, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης καί ὅτι Μόνον Σύ, Κύριέ μου, εἶσαι τό «ΠΑΝ» για μᾶς καί ὅτι Μόνον Σέ Σένα, Κύριέ μου Ἱησοῦ, σύν τῷ Πατρί και τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ Βασιλεία, ἡ τιμή  καί ἡ Δύναμις,  τό κράτος καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.ΑΜΗΝ.

                             ΔΟΞΑ Τῌ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙᾼ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ  ΔΟΞΑ ΣΟΙ! 

ΜΕΓΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ, ΚΥΡΙΕ ΔΟΞΑ ΣΟΙ

                           ΜΕΓΑ ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΣΟΥ

 

Κύριε, Κύριε Ἰησοῦ, ἔχω τόσα πολλά μέσα στήν ψυχή μου, λόγια Ἀγάπης, καί προσπαθῶ νά συνθέσω ὕμνον εὐχαριστίας, Σέ Σένα, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, καί δυσκολεύομαι. Δέν μπορῶ νά ἐκφράσω τήν εὐγνωμοσύνη μου, γιά τίς ἄπειρες φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργεσίες Σου. Πῶς νά περιγράψω τήν ζωντανή Σου Παρουσία στή ζωή μου; Πῶς νά ἐκφράσω τά ἀνέκφραστα μεγαλεῖα τῆς Στοργῆς; Πῶς νά περιγράψω τά ἀπερίγραπτα μεγαλεῖα τῶν Θαυμασίων Σου; Νοιώθω χαρά, εὐφροσύνη καί ἀγαλλίασι. Αἰσθάνομαι νά μέ περιβάλλῃ ἡ Χάρις Σου και ἀπορῶ, πῶς, Κύριέ μου, καταδέχεσαι, νά σκεπάζῃς , με τόση στοργή, ἐμέ τόν ἁμαρτωλό καί ἐλεεινό καί ἀνάξιο δοῦλο Σου καί Θέλω νά κράξω, νά φωνάξω σέ ὅλους· «Ἀδέλφια μου, ταλαίπωροι συνοδοιπόροι, ἔχετε θάρρος!  Δέν εἴμαστε πιά μόνοι στή ζωή! Ἔχουμε  Παντοδύναμο Προστάτη καί βοηθόν, ὄχι μόνον στίς θλίψεις, μά σέ ὅλες τίς στιγμές τῆς ζωῆς μας! Εἷναι μαζί μας ὁ Ἰησοῦς. Εἶναι ὁ πρῶτος Παράκλητος, ὁ πρῶτος Παρηγορητής. ὁ πρῶτος Πλησίον. Εἷναι κοντά μας καί «θεραπεύει πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν» καί δέν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ!...

Εἶναι «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο», πού καταδέχεται καί συγκαταβαίνει, ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ και λαμβάνει δούλου μορφήν γίνεται ὐπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, γιά νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τή δουλεία τῆς Φθορᾶς, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό την «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, διά τῆς Παρακοῆς στό Θέλημα τοῦ οὐρανίου Πατρός. Σταυρώνεται Αὐτός, ἀντί ἡμῶν. Ἀδελφοί ἅγιοι, κλήσεως ἐπουρανίου μέτοχοι, «γρηγορεῖτε καί προσεύχεσθε» και θαρσεῖτε και ἐν παντί εὐχαριστεῖτε! Ὁ Χριστός εἶναι μαζί μας. Φρούριόν μας!   Περιβάλλει, μέ ἀγάπη καί μέ τρυφερότητα, ἀκόμη καί ἐμέ τόν ταλαίπωρο καί ἐλεεινό καί πτωχό καί γυμνό, καί μέ ἁνέχεται εἰς τό Ἅγιον καί ἰερόν Αὐτοῦ θυσιαστήριον 62 χρόνια  καί μέ περιβάλλει μέ τήν ἄπειρη Ἀγάπη Του· ἀντιλαμβάνεσθε, μέ πόση πατρική στοργή περιβάλλει  ὅλους ἐσᾶς , ἀγαπητά μου παιδιά, πού εἶσθε πιστοί καί ἅγιοι; Ἔχετε, λοιπόν, θάρρος. Ἔχετε πάντοτε προσηλωμενο τό νοῦ σας στόν οὐράνιον Πατέρα! Ἀνοίξτε τήν καρδιά σας στόν Ἰησοῦν, πού εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Αὐτός εἶναι ἡ  μόνη Ὁδός, ἡ Μόνη Ἀλήθεια ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό   Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ἐγκολπωθεῖτε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, ὑμνεῖτε καί ὑπερυψοῦτε Αὐτόν εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Ὁ Γλυκύς καί πρᾶος Ἰησοῦς εἶναι ὁ Παρηγορητής μας. Και εἶναι μαζί μας. Σ’Αὐτόν ὀφείλουμε τή ζωή μας. Αὐτός  καί μόνον Αὐτός νοηματίζει τήν ὔπαρξί μας. Χωρίς Αὐτόν τίποτε ἀπολύτως δέν ἔχει νόημα. Αὐτός εἶναι τό Ὕδωρ τό Ζῶν, ἡ Πηγή τῆς ὄντως Ζωῆς καί τῆς Ἀθανασίας. «Χωρίς Αὐτόν οὐ δυνάμεθα ποιεῖν ΟΥΔΕΝ».

Ξεχειλίζει ἡ ψυχή μου ἀπό εὐγνωμοσύνη καί δέν μπορῶ ἐπάξια νά τήν περιγράψω καί να βοηθήσω ὅλους σας νά καταλάβετε τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχνία, τό ἄπειρον Ἔλεος, ὅπως πραγματικά, τό βιώνω ἐγώ στήν προσωπική καί τήν Οἰκογενειακή μου ζωή… Μόνον δακρύζω καί κραυγάζω καί διακηρύττω τό ΧΡΕΟΣ: «Αὐτόν προσκυνήσωμεν! Αὐτόν δοξολογήσωμεν, ἐν ἑνί στόματι και μιᾷ καρδίᾳ, λόγῳ καί ἔργῳ. Αὐτόν εὐλογήσωμεν ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ! ».

Ναί, Κύριέ μου, κραυγάζω σέ ὅλους ὅτι εἶσαι ὁ Πρῶτος Παράκλητος καί ὅτι εἶσαι παντοτινά μαζί μας,  σ’ αὐτόν τον κόσμο, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» καί ὄχι μόνον μᾶς παραστέκεις στό κάθε μας βῆμα, ἀλλά μᾶς στέλνεις καί ἄλλον Παράκλητον, τό πνεῦμα τῆς Ἀληθείας, ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται καί ἐν Σοί ἀναπαύεται, γιά νά  θεραπεύῃ τά ἀσθενῆ καί νά ἀναπληρώνῃ τά ἐλλείποντα, νά μᾶς  θυμίζῃ καί νά μᾶς ἐξηγῇ τό ζωοποιό Σου Λόγο καί νά μᾶς ὁδηγῇ εἰς πᾶσαν την Ἀλήθειαν. Δέν φοβούμαστε τίποτε. Μόνον κοντά Σου βρίσκει γαλήνη και ἀνάπαυσι ἡ ψυχή μας.Μόνον κοντά Σου νοιώθουμε.  ἀπολύτως, ἀσφαλεῖς. Μέ τή Χάρι τοῦ παναγίου Σου Πνεύματος, πού   μᾶς ἐνισχύῃ τίς δύσκολες ὧρες, νοιώθουμε ἱκανοί τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν την δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ. Καί ἀσιγήτως ψάλλομεν· ΔΟΞΑ Σοι, Κύριε, ΔΟΞΑ ΣΟΙ!  Ἀξίωσέ μας, Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ  να Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξολογοῦμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Δέξου Κύριε, τά δάκρυα τῆς εὐγνωμοσύνης μας, γιά τίς ἄπειρες πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Σου. Διότι σέ Σένα ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ δύναμις, ἡ τιμή, τό κράτος καί ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.ΑΜΗΝ.

 Μέγα καί ἀνεξιχνίαστον εἶναι τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Μόνε Φιλάνθρωπε! Ἄφατη εἶναι ἡ Μακροθυμία σου, ἄπειρον το ἔλεός Σου! Δόξα Σοι Κύριε, δόξα Σοι!

 

«ΔΟΞΑ Τῼ ΘΕῼ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ»

ΚΑΘΕ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, ΥΜΝΟΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΣ.

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός μου, πῶς νά ἐκφράσω τήν εὐχαριστία μου, Σέ Σένα, Πανάγιε, γιά τίς ἄπειρες φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργσίες Σου, σέ ὅλους ἐμᾶς τούς ἀναξίους καί ἐλεεινούς δούλους Σου; Μᾶς χάρισες τή ζωή καί μᾶς τίμησες, μέ τήν τιμήν του· «κατ’εἰκόνα» καί μεῖς δέν κατανοήσαμε τήν τιμήν, ξεπέσαμε καί ὁμοιωθήκαμε,  μέ τά ἄλογα κτήνη, καί διά τῆς παρακοῆς τῶν θείων Ἐντολῶν Σου, χωρισθήκαμε ἀπό Σένα, τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος Ὕδατος, καί ζοῦμε χειρότερα καί ἀπό τά ἀνόητα κτήνη καί πεθαίνουμε, σάν κτήνη, μακρυά Σου. Καί Σύ, Πανάγαθε, μακροθυμεῖς, καί μᾶς κυνηγᾶς μέ τό  Ἔλεός σου, γιατί, ὡς πανάγαθος καί Οἰκτίρμων, «θέλεις πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Δόξα τῇ συγκαταβάσει Σου, Κύριε, Δόξα Σοι! 

Καταδέχεσαι καί λαμβάνεις δούλου μορφήν. Ἔρχεσαι κοντά μας καί διέρχεσαι τήν ζωήν Σου εὐεργετῶν καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ! Κηρύσσεις το Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Σου καί μᾶς ἀνασταίνεις, μέ τόν ζωοποιόν Σου λόγο, ἀπό κάθε μας πτῶσι. Γίνεσαι ὑπήκοος στόν Οὐράνιον Πατέρα, μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Πάσχεις, γιά χάρι μας καί γίνεσαι σέ ὅλους παράδειγμα, τύπος καί ὑπογραμμός, γιά  νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Σου! Πῶς νά περιγράψω τό ἄπειρον ἔλεός Σου, τήν ἀπερίγραπτη Εὐσπλαγχνίαν Σου; Πῶς νά Σέ εὐχαριστήσω, Θεέ μου; Ποῦ νά βρῶ λόγια, γιά νά συνθέσω «ὕμνον καινόν», ὕμνον Εὐχαριστίας; Πῶς νά ὑμνήσω τά μεγαλεῖα Σου; Πῶς νά  δοξάσω τή Μεγαλοσύνη Σου; Πῶς νά ὑμνήσω τά ἄπειρα Θαυμάσιά  Σου, ἐν παντί καιρῷ; Μέσα ἀπό τά βάθη τῆς ψυχῆς μας Σέ δοξάζομεν, Κύριε, τόν Σωτῆρα καί Λυτρωτήν τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν. Σέ δοξάζομεν, τόν Υἱόν καί  Λόγον τοῦ Θεοῦ, τόν Μονογενῆ, «τόν δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο». Σέ δοξάζομεν Τόν συγκαταβάντα Λόγον, και μορφήν δούλου λαβόντα. Σέ δοξάζομεν, Τον Σταυρωθέντα καί Ταφέντα καί Ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. Σέ δοξάζομεν ὅτι ἐτελείωσες τό ἔργον τῆς σωτηρίας μας, τό ὀποῖον Σοῦ ἀνέθεσε ὁ οὐράνιος Πατέρας μας. Σέ δοξάζομεν, Κύριε, ὅτι «ἡρπάγης πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον Σου», ὅτι ἀνελήφθης ἐν δόξῃ καί ἐκάθισες ἐκ δεξιῶν τοῦ Πατρός, ἀνέλαβες δέ μαζί Σου καί ἐδόξασες, καί «τήν ἀνθρώπειον φύσιν ἡμῶν, θεοποιήσας αὐτήν μυστικῶς»!

Σέ δοξάζομεν, Ὕψιστε Θεέ, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, διότι μᾶς ἀνασύρης ἀπό την «ἰλύν βυθοῦ», εἰς  την ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, και μᾶς ὁδηγεῖς εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων». Σέ Δοξάζομεν, τόν Πρῶτον Παράκλητον, Τόν ἀναληφθέντα θαυμαστῶς, ἀφ’ ἡμῶν εἰς τούς οὐρανούς, Τόν Ὄντα αἰωνίως ἐν τῷ Πατρί  καί ἀεί μεθ’ ἡμῶν ὄντα, καί πάλιν Ἐρχόμενον, ὅν τρόπον ἐθεασάμεθά Σε πορευόμενον εἰς τον οὐρανόν (Πράξ. α΄11. Ἀποκ. α΄7). Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας και ἠ εἰρήνην μας! Σέ δοξάζομεν Τόν ὄντα ἀεί μεθ’ ἡμῶν, πέμποντα δέ ἡμῖν καί τό Πανάγιον Πνεῦμα, γιά νά μᾶς ἐξηγεῖ καί νά θυμίζῃ συνεχῶς τόν Ζωοποιόν Σου λόγον καί νά μᾶς ὁδηγῇ εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν. Σέ ὑμνοῦμεν, Ὕψιστε Θεέ, Κύριε τοῦ Ἐλέους καί ἐν καρδίᾳ καθαρᾷ καί πνεύματι ταπεινώσεως, δοξολογοῦμεν Σέ, διά τήν ἄφατόν Σου συγκατάβασιν!  Δόξα, Κύριε τῷ Σταυρῷ Σου! Δόξα τῇ Ἀναστάσει Σου! Δόξα τῇ Εὐσπλαγχνίᾳ Σου!  Δόξα τῇ Βασιλεία Σου! Δόξα τῇ Ἀναλήψει Σου! ΔΟΞΑ ΣΟΙ, ΜΟΝΕ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΕ! ΔΟΞΑ ΣΟΙ, ΚΥΡΙΕ ΚΑΙ ΘΕΕ ΜΟΥ. ΑΞΙΩΣΟΝ ΗΜΑΣ ΙΝΑ ΣΕ ΔΟΞΑΖΟΜΕΝ ΕΝ ΚΑΡΔΙᾼ ΣΥΝΤΕΤΡΙΜΜΕΝΗΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ ΛΟΓῼ ΚΑΙ ΕΡΓῼ, ΕΝ ΠΑΝΤΙ ΤΟΠῼ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΤΕΙΑΣ ΣΟΥ,ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΚΑΙ ΕΙΣ  ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ.ΑΜΗΝ.

 

 

 

Ποῦ, Πῶς καί Πότε βρίσκει γαλήνη και ἀνάπαυσι ἡ ψυχή μας; Ποῦ και Πότε νοιώθουμε ἀσφαλεῖς;

                              ΜΟΝΟ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΓΛΥΚΥΤΑΤΕ ΜΟΥ ΙΗΣΟΥ.

 

ΠΟΥ ἀλλοῦ; Μόνον κοντά Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, βρίσκει γαλήνη καί ἀνάπαυσι ἡ ψυχή μας. Μόνον παρά τούς πόδας Σου, Χαρά μου, παρά τάς διεξόδους τῶν ὑδάτων, ἐκεῖ, στήν Πηγή τοῦ ζῶντος ὕδατος, στήν Πηγή τῆς Σωτηρίας, κοντά Σου Ἱησοῦ, μόνον κοντά Σου!

Και εἶναι Χάρις, δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον νά βρισκώμαστε κοντά Σου, ὤ γκυκειά μου Ἄνοιξις!  Ὤ Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Κύριέ μου, Ποῦ ἀλλοῦ;  «Πρός τίνα ἄλλον ἀπελευσόμεθα; Ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις . Κι’ ἐμεῖς ἔχουμε πιστέψει καί ἔχουμε γνωρίσει καλά ὅτι Σύ εἶσαι ὁ Χριστός, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος. (Ἰωάν στ΄68-69).

ΠΩΣ δέ, θά δεχθοῦμε τή Χάρι; Ἀκούοντες καί φυλάσσοντες τόν ζωοποιόν Σου λόγον. «Διά τῆς πίστεως τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης» (Γαλάτ. ε΄6). Σύ, Ἰησοῦ μου Μακρόθυμε, καταδέχεσαι καί ἔρχεσαι κοντά μας καί ἵστασαι ἐπί τήν Θύραν καί κρούεις, γιά νά ἀκούσουμε τή Φωνή Σου καί νά Σοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας.

ΠΟΤΕ ὅμως θά ἀξιωθοῦμε να ἀκούσουμε τή φωνή Σου καί νά Σοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, Ἄρχοντα τῆς εἰρήνης,  νά βασιλεύσῃς ἐντός μας, γιά νά βρῆ γαλήνη καί ἀνάπαυσι ἡ ψυχή μας και να νοιώσουμε ἀσφαλεῖς;

 Ἡ ψυχή μας λαχταράει τό δικό Σου Ἅγιον Φῶς, τό Φῶς τό  τῆς γνώσεως, τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στόν κόσμο (Ἰω. α΄9). «Λάμψε, Δέσποτα, Φιλάνθρωπε τό τῆς Σῆς Θεογνωσίας ἀκήρατον, τον ἀμόλυντόν Σου Φῶς καί φώτισε τά σκοτάδια μας! Φώτισε τούς ὀφθαλμούς τῆς διανοίας μας, ὥστε να κατανοήσουμε τά εὐαγγελικά Σου κηρύγματα. Βοήθησέ μας, Κύριε, νά σταυρώσουμε τήν σάρκα σύντοῖς παθήμασι και ταῖς ἐπιθυμίαις. Βοήθησέ μας, Κύριε, να ἀνοίξουμε Σέ Σένα, τόν Ἐρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου, Τόν Σωτήρα καί Λυτρωτήν, τήν καρδιά μας καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Σου καί να το κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή. Βοήθησέ μας, Κύριε, να ἀλλάξουμε τρόπο ζωῆς, Νά  ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, θεραπεύοντας πᾶσαν νόσον και πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Δίδαξέ μας Κύριε τά δικαιώματά Σου. Ἀξίωσέ μας νά βιώσουμε τήν πραότητα, τήν ταπείνωσιν καί τήν ἐσταυρωμένην ἀγάπην Σου, καί  μή μᾶς ἐγκαταλείπῃς, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Λύπήσου μας καί ἐλέησέ μας καί μεῖνον μεθ’ ἠμῶν, διότι τότε και μόνον τότε θά βρῆ γαλήνη καί ἀνάπαυσι ἠ ψυχή μας καί θά  νοιώσουμε κοντά Σου ἀσφαλεῖς. Γλύκύτατέ μου Ἰησοῦ, Ἐσύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Μᾶς ὑποσχέθηκες, πώς θἆσαι παντοτινά μαζί μας και εἶσαι παντοτινά μαζί μας. Και ὅταν, Σύ, Πανάγιε καί Παντοκράτωρ Κύριε, εἶσαι μαζί κανείς, ἀπολύτως κανείς δέν θά μπορέσῃ νά σταθῇ ἐναντίον μας. Ὅταν Σύ εἶσαι μεθ’ ἡμῶν, ΟΥΔΕΙΣ ΚΑΘ’ ΗΜΩΝ. Σέ προσκυνοῦμεν Ὕψιστε Θεέ  καί Σέ δοξολογοῦμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, διά τήν ἄφατον Φιλανθρωπίαν Σου καί τό μέγα Σου Ἔλεος. Ἀξίωσέ μας, Κύριε, νά εἴμαστε κοντά Σου και να Σέ ὑμνοῦμεν, ἀκαταπαύστως, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι Σέ Σένα ἀνήκει ἠ βασιλεία καί ἡ δύναμις , ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος, εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.