ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΛΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ.

                                

ΜΥΡΑ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ

ΜΙΑΣ ΚΑΤΑΠΟΝΗΜΕΝΗΣ ΨΥΧΗΣ.

 Ἡ Μαρία, ἡ φρόνιμη καί πολύ ἐνάρετη, ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, εἰς τό δεῖπνον, πού παρέθεσαν εἰς τόν Κύριον μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου, ἄλειψε τόν Κύριον μέ πολύτιμον μύρον, γιά νά ἐκφράσῃ τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρεία της καί τήν εὐγνωμοσύνη της, πού ἀνέστησε τόν ἀδελφό της καί ἀπεκάλυψε σέ ὅλους μας ὅτι Αὐτός εἶναι Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ καί νά μᾶς βεβαιώσῃ  ὅτι,  ἦλθε κοντά μας, γιά νά καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον, νά ἐξαφανίσῃ, μέ τό θάνατό Του, τόν Θάνατον, νά μᾶς  ἀπαλλάξῃ ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου καί νά μᾶς χαρίσῃ τήν  ζωήν τήν αἰώνιον.  

Ἀλλά τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ τετάρτῃ οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐθέσπισαν νά μνημονεύουν τήν τραυματισμένη ἀπό τήν ἁμαρτία τῆς πορνείας γυναίκα, ἡ ὁποία τόλμησε, λίγο πρίν ἀπό  τό Πάθος, νά πλησιάσῃ τόν Κύριο, εἰλικρινά μετοιωμένη, καί νά ἀλείψῃ τά ἄχραντα πόδια Του μέ πολύτιμον μύρον καί μέ τά δάκρυά της, καί σιωπηλά νά ζητήσῃ τό ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ, νά ζητήσῃ ἄφεσιν, καί μέ τούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς της, καί μέ τή λατρευτική σιωπή της νά ἐκφράσῃ τήν εὐγνωμοσύνη της ΣΤΟ ΛΥΤΡΩΤΗ.

«Ἡ πρώην ἄσωτος γυνή, ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη, μισήσασα τά ἔργα τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας, καί ἡδονάς τοῦ σώματος.  Ἔνοιωσε βαθειά  μέσα στήν καρδιά της, μεγάλη ντροπή, γιά τό κατάντημά της, ἀλλά καί τρόμο, γιά τήν κρίσιν τῆς τιμωρίας, πού θά ὐποστοῦν οἱ  ἀμετανόητοι πόρνοι καί ἄσωτοι.( Ὁμολογῶ δέ ὁ τάλας ἐγώ, ὅτι μεταξύ αὐτῶν πρῶτος εἶμαι ἐγώ καί φοβοῦμαι, ἀλλά μένω στή βρωμερή αὐτή συνήθεια, ὁ ἄμυαλος). ἀντίθετα δέ αὐτή ἡ  δυστυχισμένη γυναῖκα, μέ φόβο καί βιασύνη ἦλθε γρήγορα, καί μέ συντριβή καρδίας, ἔπεσε στά πόδια τοῦ Λυτρωτοῦ καί τά ἔπλυνε μέ τό πολύτιμο μύρο καί τά δάκρυά της, καί εἰλικρινά μετανοιωμένη, φωνάζει δυνατά στό Λυτρωτή· ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΕ ΚΑΙ ΟΙΚΤΙΡΜΟΝ, λύπήσου με καί ἐλέησέ με, λύτρωσέ με ἀπό τό Βόρβορο τῶν ἔργων μου, Κύριε καί Οἰκτίρμον, ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου ρῦσαι με».

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες προβάλλουν τήν εἰλικρινή μετάνοια καί τή σιωπηλή λατρεία  αὐτῆς τῆς γυναίκας, ὡς Ὑπόδειγμα, ὡς σύμβολο εἰλικρινοῦς μετανοίας  καί σιωπηλῆς λατρείας.

Ἀλήθεια, Ποιός ἀπό μᾶς εἶναι ἀναμάρτητος; ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, μᾶς καλεῖ νά μιμηθοῦμε τήν πόρνη καί, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας, νά γονατίσουμε ψυχικά καί σωματικά, νά προσπέσουμε εἰλικρινά μετανοιωμένοι, στά πόδια  τοῦ Ἱησοῦ, καί ὅπως αὐτή ἡ δυστυχισμένη γυναίκα, νά ζητήσουμε τό Ἔλεός Του, νά συγχωρήσῃ τίς ἁμαρτίες μας, νά μᾶς δώσῃ τή Χάρι Του, νά μᾶς ἀξιώσῃ νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια Του καί νά Τόν  λατρεύωμεν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ.  Νά παύσουμε νά Τόν ΠΡΟΔΙΔΟΥΜΕ, ὡς ὁ Ἰούδας, «ἀντί πινακίου φακῆς» ἤ «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων», ὅπως συνήθως κάνουμε. Νά μᾶς λυτρώση, Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ, ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μας. Καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

Ὦ γλυκύτατε Νυμφίε Χριστέ, σύ εἶσαι ἡ γλυκειά μου Ἄνοιξις, τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Σύ εἶσαι τό στήριγμά μου!  Σύ, πού εἶσαι τό ἀληθινό φῶς , πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο, φώτισε καί τή δική ταλαίπωρη ψυχή! «Σύ, Νυμφίε μου, μοναδικέ, ὁ κάλλει ὡραῖος, Σύ ὁ ὁμορφότερος ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους, Σύ, πού μᾶς καλεῖς, στό πνευματικό Τραπέζι τῆς Βασιλείας Σου, στόν κεκοσμιμένον Νυμφῶνα Σου, λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς, ἀξίωσέ με νά μετέχω στά σεπτά Σου παθήματα  καί, μέ τή συμμετοχή μου αὐτή, ἀφαίρεσε τήν, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μου, ἀσχήμια τῆς ψυχῆς μου, καί ἔνδυσόν με καί στόλισέ με, μέ τήν ἔνδοξη στολή τῆς  Σῆς ὡραιότητος, ἀνάδειξέ με συνδαιτυμόνα φαιδρόν, χαρούμενον ὁμοτράπεζόν Σου, εἰς τήν Βασιλείαν Σου, ὡς Εὔσπλαγχνος».

Ποιός μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ, Ψυχοσῶστα Σωτήρ μου, τῶν ἁμαρτιῶν μου τά πλήθη καί κριμάτων Σου ἀβύσσους ; Ἀμέτρητον, ἄπειρον εἶναι τό Ἔλεός Σου, ἄφατος, θαυμαστή  εἶναι  ἡ Μακροθυμία Σου, Κύριέ μου Ἰησοῦ!

Δόξα εἰς τήν ἀνέκφραστον, εἰς τήν ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν, Λόγε τοῦ Θεοῦ, Συγκατάβασίν Σου!

«Η ΚΡΙΣΙΣ ΑΝΕΛΕΟΣ Τῼ ΜΗ ΠΟΙΗΣΑΝΤΙ ΕΛΕΟΣ» ( Ἰακ. β΄12).

                      «ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ».

 

Τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Τρίτῃ, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς θυμίζει τήν παραβολή τῶν δέκα Παρθένων, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ πέντε ἦσαν φρόνιμοι καί οἱ ἄλλες πέντε ἦσαν ἄμυαλες, ὀκνηρές καί μωρές, ἀνόητες.

Ὁ Κύριος βαδίζοντας πρός τό Πάθος, μαζί μέ τήν παραβολή τῶν δέκα Παρθένων εἶπε καί ἄλλες παρόμοιες παραβολές, γιά νά μᾶς διδάξῃ ὅτι μαζί, μέ τό μέγα κατόρθωμα τῆς Παρθενίας, ὀφείλουμε νά φροντίζουμε καί νά μήν  ἀμελοῦμε τήν ἄσκησι καί τῶν ἄλλων ἀρετῶν καί κυρίως τήν ἀρετήν τῶν ἀρετῶν, τήν Ἐλεημοσύνην.

Ἡ Ἐλεημοσύνη, ὅταν γίνεται, ὅπως θέλῃ ὁ Χριστός, μᾶς ἀνεβάζει  στά οὐράνια καί μᾶς κρατᾶ ἐκεῖ κοντά στό Θρόνο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ καλλίτερη μορφή Προσευχῆς, ἡ  θεραπεία τῶν ἀναγκῶν τῶν συνανθρώπων μας, ἡ ἀνακούφισις, ἡ παρηγορία, τό ἔλεος, ὁ στηριγμός τῶν πτωχῶν, ὅπως θέλει ὁ Χριστός. Δέχεται δέ ὁ Χριστός τήν εὐσπλαγχνίαν, τήν συμπόνια, τήν Ἐλεημοσύνη μας πρός τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς Του ὁ Κύριος, ὡς προσφοράν πρός Α ὐτόν τόν ἴδιον. «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων», λέγει ὁ Κύριος, «Εμοί ἐποιήσατε»(Ματθ. κε΄40). Ὅπως εἶναι Οἰκτίρμων καί Ἐλεήμων ὁ Κύριος, ἔτσι θέλει καί οἱ δικοί Του κλητοί ἐκλεκτοί καί πιστοί, νά εἶναι ἐλεήμονες. Θέλει νά εἴμαστε ἔντιμοι καί εἰλικρινεῖς. Βδελύσεται ὁ Κύριος τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία. Κατακεραυνώνει τά «γεννήματα ἐχιδνῶν», τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους, τούς Ὑποκριτάς  καί τά ἔργα  τους.  Κάνουν τά πάντα πρός τό «Θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις». Στήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία Του ἐφιστᾶ τήν προσοχή μας εἰς τήν  βασίλισσαν τῶν ἀρετῶν, τήν Ἐλεημοσύνη καί μᾶς  διδάσκει πῶς πρέπει νά γίνεται ἡ Ἐλεημοσύνη μας:

«Προσέχετε τήν ἐλεημοσύνην ὑμῶν μή ποιεῖν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων πρός τό θεαθῆναι αὐτοῖς· εἰ δέ μήγε, μισθόν οὐκ ἔχετε παρά τῷ πατρί ὑμῶν τῷ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ὅτ αν οὖν ποιεῖς ἐλεημοσύνην, μή σαλπίσῃς ἔμπροσθέν σου, ὥσπερ οἱ ὑποκριταί ποιοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καί ἐν ταῖς ρύμαις, ὅπως δοξασθῶσιν ὑπό τῶν ἀνθρώπων· ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἀπέχουσι τόν μισθόν αὐτῶν» ( πῆραν ἐξ ὁλοκλήρου τήν ἀμοιβήν τους, τόν ἔπαινον τῶν ἀνθρώπων, πού ἐπεδίωξαν).

«Σοῦ δέ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου, ὅπως ᾖ σου ἡ ἐλεημοσύνη ἐν τῷ κρυπτῷ, καί ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ» (Ματθ. στ΄ 1-4).

 Καυτηριάζει τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία καί τήν Φαρισαϊκήν Ἐσχηματισμένην εὐσέβειαν. Ἀπό ὅλους ἐκείνους, πού τόν ἀκολουθοῦν καί μετέχουν εἰς ἄχραντα Πάθη Του, ζητεῖ καθαρή καρδιά. Ζητεῖ ἀπό τούς πιστούς Μαθητάς Του τελείαν Ἀγάπην στήν «Πρᾶξι». Ζητεῖ ἀγάπην, ἔλεος. Χωρίς ἔλεος κανείς δέν εἰσέρχεται εἰς τόν Νυμφῶνα τοῦ Κυρίου, εἰς τήν Βασιλείαν Του. Γιά νά εἰσέλθουμε, λοιπόν, εἰς τόν Νυμφῶνα τοῦ Κυρίου, ὀφείλουμε πάνω ἀπό ὅλα νά ἔχουμε καθαρότητα καρδίας καί ἔλεος, εὐσπλαγχνία πρός τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, πρός τούς συνανθρώπους μας. Θά εἶναι ἀνελέητη ἡ κρίσις εἰς αὐτόν πού δέν ἔχει ἔλεος, συμπόνια, συμπάθεια, εὐσπλαγχνία, πρός τούς συνανθρώπους του: «Ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος». Καί ἐπειδή  δέν ξέρουμε τήν ἡμέραν ου δέ τήν ὥρα, κατά τήν ὁποίαν ἔρχεται ὁ Νυμφίος, ὁ Ὁποῖος ἔρχεται ὡς κλέπτης ἐν νυκτί, ὀφείλουμε, ὅπως οἱ φρόνιμες Παρθένες, νά ἔχουμε, μαζί μέ τά ἀναμμένα λυχνάρια μας καί λάδι εἰς τά ξεχωριστά ἀγγεῖα τους, ὥστε ὅταν ἔλθῃ ὁ Νυμφίος, νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά Τόν προϋπαντήσωμεν καί νά μποῦμε  μαζί Του εἰς τόν Νυμφῶνα, εἰς τήν αἴθουσα τοῦ γάμου, διότι μετά τήν εἴσοδον τοῦ Νυμφίου καί τῶν φρονίμων Παρθένων κλείεται ἡ Θύρα. Μέ τήν παραβολή αὐτή μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος νά εἴμαστε ἕτοιμοι, προσεκτικοί καί ἄγρυπνοι πάντοτε, μέ καθαρή καρδιά, φωτισμένη τήν ψυχή ἀπό τίς ἀρετές καί κυρίως ἀπό τήν Ἐλεημοσύνην, γιά μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ, ὅπως οἱ μωρές καί ἀνόητες Παρθένες τῆς Παραβολῆς.

Μόνον μέ τό Φῶς τῆς Ἐλεημοσύνης θά ἀξιωθοῦμε τῆς Χαρᾶς, νά εἰσέλθουμε εἰς τόν Νυμφώνα τοῦ Κυρίου καί νά Τόν δοξάζουμε ἐκεῖ μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

ΛΟΙΠΟΝ «Τί ῥᾳθυμεῖς, ἀθλία ψυχή μου; Τί φαντάζῃ ἀκαίρως μερίμνας ἀφελεῖς; Τί ἀσχολεῖ πρός τά ρέοντα; Ἐσχάτη ὥρα ἐστίν ἀπ’ ἄρτι, καί χωρίζεσθαι μέλλομεν τῶν ἐνταῦθα· ἕως καιρόν κεκτημένη, ἀνάνηψον κράζουσα. Ἡμάρτηκά  σοι, Σωτήρ μου· μή ἐκκόψῃς με, ὥσπερ τήν ἄκαρπον συκῆν, ἀλλ’ ὡς εὔσπλαγχνος, ΧΡΙΣΤΕ, κατοικτείρησον, φόβῳ κραυγάζουσαν· ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ».

ΤΑ ΠΑΘΗ ΤΑ ΣΕΠΤΑ

                                           ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

 

ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ, τήν Ἁγία καί μεγάλη Ἑβδομάδα νά μελετήσουμε προσεκτικά καί μέ εὐλάβεια μεγάλη, τά ἄχραντα καί φρικτά, τά ἑκούσια Πάθη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Μᾶς καλεῖ νά συνειδητοποιήσωμε τήν ἀνέκφραστον τοῦ Θεοῦ καί Λόγου συγκατάβασιν, νά ἀκολουθήσουμε Βῆμα-Βῆμα τόν Χριστόν, πού εἶναι τό τέλειον πρότυπον τοῦ ἡρωϊκῶς ἀγωνιζόμένου ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος μᾶς ὁδηγεῖ Ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό. Μᾶς καλεῖ νά συμπορευθῶμεν αὐτῷ  καί νά συσταυρωθῶμεν, ἵνα καί συναναστηθῶμεν καί συζήσωμεν αὐτῷ εἰς τήν αἰώνιον Βασιλείαν Του. 

Μᾶς καλεῖ νά ἐγκολπωθουμε, νά  βιώσουμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή καί νά φθάσωμεν ἔτσι, ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν», νά γίνωμε θεοί κατά χάριν. Νά πραγματοποιήσουμε δηλαδή τόν σκοπόν, γιά τόν ὁποῖον ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, ἔγινε και τέλειος ἄνθρωπος καί «Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ΑΝΕΣΤΗ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ, τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ».

Μεγάλη Ἑβδομάδα σημαίνει ἀφύπνησι, ξύπνημα, νῆψι, νηφαλιότητα, ἐγρήγορσι, προσοχή, προσευχή, ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, συνειδητή ἀδιάλειπτη νοερά Προσευχή, πού ὁδηγεῖ πράγματι εἰς τήν ἀληθινήν καθαρότητα τῆς καρδίας. Πρέπει δέ νά σημειώσω ἐδῶ ὅτι Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί  ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ, ὁ ἀεί ὤν, τό αἰώνιον Παρών, ἡ αἰωνία  ὕπαρξις.  Καί δέν ἔπαθε τότε σαρκί, ἀλλά πάσχει καί τώρα, γιά τίς ἁμαρτίες μας. Δέν πόνεσε τότε, ἀλλά πονᾶ καί τώρα. Δέν Σταυρώθηκε μόνον τότε, ἀλλά ΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ καί τώρα. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ στό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του. Ἡ  Ἐκκλησία μας βιώνει αὐτή τήν ἀλήθεια καί ψάλλει: ΣΗΜΕΡΟΝ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΕΚ ΠΑΡΘΕΝΟΥ..., ἀλλά καί ΣΗΜΕΡΟΝ ΚΡΕΜΑΤΑΙ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ...  Καί ΣΤΑΥΡΩΤΕΣ του εἴμαστε οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, οἱ  ἀστόχαστοι, οἱ ἀχάριστοι, οἱ ἄμυαλοι, οἱ ἀχρεῖοι, πού, Χωρίς ντροπή, ὁδηγοῦμε τό Χριστό καθημερινά στό Γολγοθᾶ καί Τόν ὑποβάλλουμε, σέ φρικτά Πάθη, ὅταν μέ τήν προβληματική μας, σατανική, συμπεριφορά κατατυραννοῦμε τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς Του, τούς συνανθρώπους μας.

Μέ τήν ἀνάμνησι τῶν Παθῶν τοῦ Χριστοῦ, ἡ Ἐκκλησία προσπαθεῖ νά μᾶς συνετίσῃ, νά μᾶς προβληματίσῃ, νά μᾶς φέρῃ σέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί νά μᾶς ὁδηγήσῃ σέ εἰλικρινή μετάνοια καί θεραπεία τῆς προβληματικῆς μας συμπεριφορᾶς. ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ.

Τή Μεγάλη Δευτέρα μᾶς καλεῖ   νά μιμηθοῦμε στήν Πίστι, στήν Ἀγάπη, στίς ἀρετές, στή ἀφοσίωσι στό Θεό, τόν Πάγκαλον Ἰωσήφ, ὁ ὁποῖος «ἕστηκεν ὥσπερ τίς ἀδάμας ὑπό τῶν παθῶν μή ἁλούς  τῆς ἁμαρτίας». Ὁ πάγκαλος, ὁ ἐνάρετος  Ἰωσήφ,  ἐξ αἰτίας τῶν ἀρετῶν του, ἐξ αἰτίας τῆς καλωσύνης του, ἐφθονήθη ἀπό τούς ἀδελφούς του  καί ἐκακοποιεῖτο ἀπό αὐτούς, τέλος τόν ἔβαλαν σέ ἕνα λάκκο καί μετά τόν πούλησαν στούς ἀλλοφύλους καί βρέθηκε στήν Αἴγυπτο, δοῦλος τοῦ Πετεφρῆ, ὅπου συκοφαντήθηκε, βασανίσθηκε καί μετά τήν ἑρμηνεία τῶν ὀνείρων τοῦ Φαραώ, δοξάσθηκε καί τιμήθηκε, σάν βασιλιάς. Ἔγινε κύριος τῆς Αἰγύπτου καί σιτοδότης τοῦ λαοῦ.  «Ὀ Ἰακώβ ὠδύρετο τοῦ Ἰωσήφ τή στέρησιν, καί ὁ γενναῖος ἐκάθητο ἅρματι, ὡς βασιλεύς τιμώμενος· τῆς Αἰγυπτίας γάρ τότε ταῖς ἡδοναῖς μή δουλεύσας, ἀντεδοξάζετο παρά τοῦ βλέποντος, τάς τῶν ἀνθρώπων καρδίας, καί νέμοντος στέφος ἄφθαρτον».

Ὁ σώφρων  Ἰωσήφ εἶναι τύπος τοῦ Χριστοῦ. Προεικονίζει τά Πάθη, ἀλλά καί τή δόξα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία τόν προβάλλει πρός μίμησιν καί τονίζει σέ ὅλους μας ὅτι, «Ὁ ΘΕΟΣ παρέχει τοῖς δούλοις αὐτοῦ, ΣΤΕΦΟΣ ΑΦΘΑΡΤΟΝ».

Ἐκτός ὅμως ἀπό τήν, πρός μίμησιν, μνήμη τοῦ Ἰωσήφ, ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία ἐπισυνάπτει καί τή μνήμη «τῆς ξηρανθείσης συκῆς, διά τήν ἀκαρπίαν» (Ματθ. κα΄18-22), ἡ ὁποία συμβολίζει τήν Συναγωγή τῶν Ἰουδαίων, πού εἶχε μόνον φύλλα καί δέν εἶχε καρπούς ἀρετῆς, τηροῦσαν μόνον τά τυπικά καί εἶχαν χάσει ὁλότελα τήν οὐσίαν. Καί ἐξ αἰτίας τῆς ἀκαρπίας καί τῆς σκληροκαρδίας αὐτῶν ἔχασαν τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ. Ἀναφέρει δέ καί τάς παραβολάς τῶν δύο υἱῶν καί τῶν  ΚΑΚΩΝ γεωργῶν (Ματθ. κα΄23-46) καί αἰτιολογεῖ τόν λόγον, γιά τόν ὁποῖον  ἀφαιρεῖται ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί ἡ Χάρις Του ἀπό τόν παλαιόν Ἰσραήλ καί δίδεται εἰς ἔθνος, πού θά παράγῃ τά ἀγαθά ἔργα, πού εἶναι οἱ καρποί τῆς Βασιλείας αὐτῆς: Τάδε λέγει Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν. «Διά τοῦτο λέγω  ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ’ ὑμῶν ( Γι’ αὐτό ἀφαιρεῖται ἀπό σᾶς τούς ΚΑΚΟΥΣ γεωργούς) ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τούς καρπούς αὐτῆς» (Ματθ. κα΄43).

Ἴσως ἀναρωτηθῆτε: Ποιό εἶναι τό ἔθνος στό ὁποῖον δόθηκε  ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἀφαιρέθηκε ἀπό τόν Παλαιόν Ἰσραήλ, πού ΣΤΑΥΡΩΣΕ τόν ἀληθινόν Μεσσίαν; Ποιός εἶναι ὁ ΝΕΟΣ ΙΣΡΑΗΛ, ὁ Νέος Λαός τοῦ Θεοῦ;

Εἶναι φανερόν ὅτι τό ἔθνος στό ὀποῖον δόθηκε ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι τό ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΕΘΝΟΣ, τό ὁποῖον ἔκρινεν ὁ Θεός ἄξιον νά παράγῃ ἔργα ἀγαθά, νά φέρῃ καρπούς ἀρετῆς, γι’αὐτό καί ἡ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ γράφτηκε στήν γλώσσα τοῦ Θεοῦ,  στήν ΕΛΛΗΝΙΚΗ, καί διεθόθη εἰς πάντα τά ἔθνη, καί γι’αὐτό καί, ὄντως, πολεμεῖται ἀπό τούς ἀπογόνους τῶν Σταυρωτῶν τοῦ Χριστοῦ, ὁ Ἑλληνισμός καί ἡ Ὀρθοδοξία. Οἱ ΣΤΑΥΡΩΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ἐπιδιώκουν μέ κάθε δόλιο τρόπο νά ἐξαφανίσουν τόν Ἑλληνικόν Πολιτισμό καί τήν Ὀρθοδοξία, διότι μόνον αὐτά φοβοῦνται.

Καί εἶναι καιρός κάθε  ἄνθρωπος κυρίως Ἐμεῖς οἱ ΕΛΛΗΝΕΣ, ἔχουμε ΧΡΕΟΣ, νά ξυπνήσουμε καί  ἀκολουθῶντας βῆμα-βῆμα τόν Χριστόν εἰς τό ἑκούσιον Πάθος, ἄς συνειδητοποιήσουμε καί τό Χρέος νά διαφυλάξουμε βαθειά μέσα στήν καρδιά μας τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του, διότι εἰς ἡμᾶς δοθηκε Ἡ ΧΑΡΙΣ καί ἡ ΒΑΣΙΛΕΙΑ. καί ἡ Ἐντολή  ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ, λόγῳ καί ἔργῳ, νά κηρύσσουμε τόν Χριστόν εἰς πάντα τά Ἔθνη, δοξάζοντες Αὐτόν ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ. Διότι εἰς Αὐτόν, τόν ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΤΟΥ ΣΩΣΑΙ ΤΑ ΣΥΜΠΑΝΤΑ, Τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ Τιμή ,ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.ΑΜΗΝ.

«ΩΣΑΝΝΑ», ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΕἸΣ ΤΟΝ ΜΕΣΣΙΑΝ!(Ματθ. κα΄9. Ἰωάν.ιβ΄13).

«ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΣ Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΕΝ ΟΝΟΜΑΤΙ

ΚΥΡΙΟΥ· ΩΣΑΝΝΑ ΕΝ ΤΟΙΣ ΥΨΙΣΤΟΙΣ»

(Ματθ. κα΄9. Ἰωάν. ιβ΄ 13. Ψαλμ. 117,26).

 «Ὦ  Κύριε, σῶσον δή, ὦ Κύριε εὐόδωσον δή» (Ψαλμ. 117, 25).

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, σῶσον τόν λαόν Σου, σῶσε ὅλους ἐμᾶς πού πιστεύουμε ὁλόψυχα Σέ Σένα, πού καταδέχεσαι καί ἔρχεσαι κοντά μας ἀπό ἄπειρη, γιά τά πλάσματά Σου, Ἀγάπη. Σύ, Κύριε, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού ἔρχεσαι ἀπεσταλμένος ἀπό τόν Πατέρα, γιά νά μᾶς λυτρώσῃς ἀπό τῶν ΚΑΚΩΝ, ἀπό τήν ἁμαρτία καί τήν πλάνην. Σύ, Κύριε, εὐόδωσε τή ζωή καί τά ἔργα μας, εὐόδωσε τήν ὁμολογία τῆς Πίστεώς μας. Σέ Σένα, Κύριε, τόν  Ἔρχόμενον ἐν ὀνόματι Κυρίου, τοῦ Θεοῦ και Πατρός, εἰς τόν προσδοκώμενον Μεσσίαν ἀνήκει Δόξα καί τιμή. Εὐλογημένος καί δοξασμένος νά εἶσαι Σύ, Κύριε, ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Πατρός. Μέ λαχτάρα  ἐσένα περιμένουμε νά μᾶς σώσῃς, πρῶτα ἀπό ὅλα, ἀπό τόν ΚΑΚΟΝ ΕΑΥΤΟΝ, ἀπό τόν κόσμον καί ἀπό τόν διάβολο καί τούς δαιμοναθρώπους. Εὐλόγησε τά ἔργα μας, ὥστε νά φέρουμε καρπούς, τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος. Σέ περιμένουμε μέ λαχτάρα. Ἔλα γρήγορα, μή βραδύνῃς. Μή χρονίσῃς. Μή ἀργοπορῇς. Ἔρχου ταχύ. Σῶσε μας, λοιπόν, σῶσαι μας καί εὐλόγησέ μας! Ὠσαννά τῷ Υἱῷ Δαυῒδ. Εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κύριου, ὠσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις!  Δόξα Σέ Σένα ἄς κράζουν  οἱ ἄνθρωποι στή γῆς καί οἱ Ἄγγελοι στόν Οὐρανό. Σέ Σένα ἀνήκει ἡ Δόξα.

Ἔρχου ταχύ, Ἰησοῦ μου, Σύ ὁ Βασιλιᾶς τῶν καρδιῶν, ὁ «Μάρτυς ὁ πιστός καί ὀ ἀληθινός, ἡ ἀρχή τῆς κτίσεως τοῦ Θεοῦ»(Ἀποκ. γ΄14. ιθ΄11). Σύ, πού κρίνεις μέ δικαιοσύνη καί πολεμεῖς νικηφόρως καί θριαμβευτικῶς τό Κακό καί

τήν ἁμαρτίαν, ἔρχου ταχύ κοντά μας, πρίν εἰς τέλος χαθοῦμε. Μᾶς κυκλώνουν οἱ ἐχθροί μας,  δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι. Καί τώρα, μᾶς πολεμοῦν μέ λυσσώδη μανίαν καί οἱ ἀπόγονοι τῶν Σταυρωτῶν Σου, Κύριε. Πολεμοῦν φανερά τήν Ὁμολογία τῆς Πίστεως Σέ Σένα,  τόν ἀληθινόν Μεσσίαν. Κύριε, Ποιός θά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τόν κακόν μας ἑαυτό, ἀπό τόν Διάβολο καί ἀπό τόν κόσμον, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰωάν. ε΄19); Ποιός θά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ; Ποιός θά μᾶς ἐλευθερώσῃ ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας καί ἀπό τά βρωμερά μας Πάθη:

Ποιός θά μᾶς ἐξάγῃ ἀπό τή Βαβυλώνα, ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν Κοιλάδα τοῦ Κλαυθμῶνος καί θά μᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς Πηγάς Ὑδάτων», ἄν ὄχι Σύ, Κύριέ μου Ἱησοῦ, πού ἔρχεσαι ἐν Ὀνόματι Κυρίου καί Σταυρώνεσαι, γιά μᾶς; Σῶσαι μας, λοιπόν, «σῶσον δή, εὐόδωσον δή! Κύριε τῶν Δυνάμεων, μεθ’ ἠμῶν γενοῦ !  Ἄλλον γάρ ἐκτός Σου βοηθόν, στή ζωή μας καί στίς θλίψεις μας, δέν ἔχομε καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον ἐκτός ἀπό Σένα. Κύριε τῶν Δυνάμεων σῶσε μας καί ἐλέησέ μας. Ἔλα γρήγορα, Κύριε, ὡς πῦρ καταναλίσκον, καί κάψε. Κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας, καθάρισε τή λάσπη ἀπ’ τήν ψυχή μας. Φώτισε τά σκοτάδια μας! Εὐόδωσε τόν πνευματικό μας ἀγῶνα, νά φθάσουμε , μέ καθαρή καρδιά, ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα », εἰς τό· «καθ’ὁμοίωσιν», «ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ»(Β΄ Κορινθ. ζ΄ 1). «Ὠσαννά, εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· ὠσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις.

Σῶσε μας καί ἐλέησέ μας. Ἔρχου ταχύ καί στῆσε τή σκηνή Σου, στήν καρδιά μας. Σύ, Κύριε, εἶσαι ὀ Θεός μας καί ἡμεῖς, οἱ ἀχρεῖοι, εἴμαστε λαός σου(πρβλ.Ἑβρ.η΄10. Ἀποκ.κα΄3). Ἀξίωσέ μας, Κύριε, τῆς χαρᾶς,  νά βασιλεύῃς στήν καρδιά. Ἁξίωσέ μας νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξολογοῦμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

«Τήν κοινήν Ἀνάστασιν πρό τοῦ πάθους πιστούμενος, ἐκ νεκρῶν ἤγειρας τόν Λάζαρον, Χριστέ ὁ Θεός· ὅθεν καί ἡμεῖς, ὡς οἱ παῖδες, τά τῆς νίκης  σύμβολα φέροντες, Σοί τῷ Νικητῇ τοῦ θανάτου βοῶμεν·  Ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις, εὐλογημένος ὁ Ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». 

 

ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, «ΕΔΑΚΡΥΣΕΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ» ( Ἰωάν.ια΄35).

                            ΚΑΙ ΩΣ ΘΕΟΣ, ΑΝΕΣΤΗΣΕ ΤΟΝ ΛΑΖΑΡΟΝ

( Ἰωάν. ια΄41-44).

 

Ὁ θεόπλαστος ἄνθρωπος, ἡ κορωνίς τῆς Δημιουργίας τοῦ Πανσόφου Δημιουργοῦ, ἐπλάσθηκε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Θεοῦ». Τιμήθηκε μέ τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα»(Γενέσ. α΄26).

«Ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς, καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς, καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν»(Γενέσ. β΄7). Τιμήθηκε μέ τό δυνατόν τοῦ ἀποθανεῖν καί τό δυνατόν τοῦ μή ἀποθανεῖν. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως, «ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 13,21). Δέν κατενόησε τήν τιμήν καί ἐξέπεσε διά τῆς Παρακοῆς τῆς Ἐντολῆς. Διάλεξε τόν Θάνατον(Γενέσ. β΄16-17).

 Ἔτσι «δι’ ἑνός ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθε καί διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καί οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ’ ᾧ πάντες ἥμαρτον» (Ρωμ. ε΄12). Συνεπῶς, εἰς αὐτήν τήν παροικία, πού ζοῦμε, εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου γῆν εἴμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι, προσωρινοί, διαβάτες, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως (Γενέσ. γ΄18-19).

Ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς καί φέραμε στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Θάνατο. Καί εἶναι «γλυκειά ἡ ζωή καί ὁ θάνατος μαυρίλα», ὅπως λέει ὀ ποιητής. Εἷναι ἀβάσταχτος, ἀφόρητος ὁ πόνος, πού προκαλεῖ ὁ προσωρινός ἀποχωρισμός ἀπό τά προσφιλῆ μας πρόσωπα.

Δέν μετριέται ὁ πόνος. Εἶναι φυσική, ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Καί ὁ Θεάνθρωπος, γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς πόνεσε πολύ μαζί τίς ἀδελφές τοῦ φίλου Του Λαζάρου. Ὡς ἄνθρωπος, «ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς»( Ἰωάν. ια΄35).

Θά πρέπει ὅμως ἐδῶ νά ἐξετάσουμε τήν ὀρθή ἀντιμετώπισι τοῦ προσωρινοῦ ἀποχωρισμοῦ ἀπό τά προσφιλῆ μας πρόσωπα. Εἶναι ἀφόρητος ὁ πόνος. Δυσαναπλήρωτο τόν κενόν, πού ἀφήνει π.χ. ὁ προσωρινός χωρισμός τοῦ Γιοῦ ἀπό τόν πατέρα,  προσωρινός, ἀλλά χωρισμός. Ἡ ψυχή μου τό ξέρει καλά... Μοῦ λείπει τό Ἀγγελούδι μου, αἱμορραγεῖ ἡ καρδιά μου!... Προσπαθῶ νά ἀκούσω  τά βήματά του, τή γλυκειά φωνή του, νά νοιώσω τόν τρυφερό ἐναγκαλισμό τοῦ Παιδιοῦ μου, καί βρίσκομαι στό... «κενόν». Εἶναι, λοιπόν, φυσικόν νά πονᾶς καί νά δακρύζῃς. Τό νά μήν αἰσθάνεσαι τίποτε, ἡ ἀναισθησία εἶναι ἀπάνθρωπος, ἀλλά καί τό ἄλλον ἄκρον, ἡ ὑπερβολική θλῖψις, πού ὁδηγεῖ στήν  ἀπελπισία, εἶναι, τό λιγότερον, ἡλιθιότης. Ὁ Πλούταρχος στόν παραμυθητικό του λόγο λέγει: «τόν μέν ἄτεγκτον καί θηριῶδες, τό δέ γυναικοπρεπές». Ὁ Θεάνθρωπος, μᾶς διδάσκει τό μέτρον.

«Ὡς ἄνθρωπος «ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς» καί ὡς Θεός ΑΝΕΣΤΗΣΕ τόν ἀγαπημένο φίλο του, τό Λάζαρο καί διεκήρυξε σέ ὅλους, ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ. Καί εἶπε: «ΕΓΩ ΕΙΜΙ  Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ. Ὁ ΠΙΣΤΕΥΩΝ ΕΙΣ ΕΜΕ, ΚΑΝ  ΑΠΟΘΑΝῌ, ΖΗΣΕΤΑΙ. ΚΑΙ ΠΑΣ Ο ΠΙΣΤΕΥΩΝ ΕΙΣ ΕΜΕ ΟΥ ΜΗ ΑΠΟΘΑΝῌ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ»( Ἰωάν. ια΄ 25-26). «Πιστεύετε εἰς τήν διαβεβαίωσίν μου αὐτή; Πιστεύετε τοῦτο;» (Ἰωάν.ια΄26).

Ναί. Πιστεύομεν , Κύριέ μου ’Ιησοῦ, καί ὁμολογοῦμεν ὅτι Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς καί τῆς Ἀθανασίας. Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι Σύ εἶσαι ἠ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή. Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι, Σύ, πού μᾶς ἔπλασες κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν καί  μᾶς χάρισες «πνοήν ζωῆς» τήν ἀθάνατη ψυχή μας,   δέν θά μᾶς ἀφήσῃς νά χαθοῦμε μακρυά Σου. Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι Σύ ὁ Ὑψηλός Θεός, ἐπί γῆς ἐφάνης ταπεινός ἄνθρωπος, μᾶς εὐσπλαγχνίσθηκες, ἦλθες κοντά μας, ἑκουσίως  «μορφήν δούλου λαβών» καί  ὅτι «ΕΣΤΑΥΡΩΘΗΣ δι’ ἡμᾶς καί ἐκών ἐτάφης καί ΑΝΕΣΤΗΣ ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα», βουλόμενος ἑλκύσαι πρός τό ὕψος ὅλους ἐμᾶς τούς ἀναξίους δούλους Σου. Σέ ὑμνοῦμεν, Ὕψιστε Θεέ καί σέ εὐλογοῦμεν καί Σέ δοξολογοῦμεν, Λυτρωτά, διότι ἦλθες «ὁμοίῳ τό ὅμοιον καλέσας καί ἔσωσας ἡμᾶς. Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι ἦλθες καί «θανάτῳ θάνατον πατήσας», «κατήργησες τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον καί χαρίζεις σέ ὅλους μας τήν Ἀνάστασιν καί τήν ζωήν. Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι τώρα δέν ὑπάρχει Θάνατος, ἀλλά Ζωή, δέν ὑπάρχουν νεκροί καί νεκροταφεῖα, ἀλλά κεκοιμημένοι καί κοιμητήρια καί ὅτι διά τοῦ προσκαίρου αὐτοῦ ἀποχωρισμοῦ, τοῦ χωρισμοῦ τῆς ἀθανάτου ψυχῆς ἀπό τό φθαρτό σῶμα, μεταβαίνει ὁ ἄνθρωπος διά τοῦ θανάτου ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ. Πιστεύομεν καί διακηρύσσομεν  ὅτι Σύ, εἶσαι παντοτινά μαζί μας,  Κύριε, καί δέν φοβούμαστε ΤΙΠΟΤΕ. Διότι Σύ εἶσαι ἠ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον.

Ομολογοῦμε ὅτι Σύ εἶσαι ἠ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ. Ἡ δική Σου ζωντανή Παρουσία, μᾶς κρατᾶ στή ζωή. Ἄν δέν ἤσουν μαζί μας, θά μᾶς εἶχαν ζωντανούς καταβροχθίσῃ οἱ ἐχθροί μας δαίμονες καί δαιμανάνθρωποι. Ἄν δέν ἤσουν μαζί μας θά εἴχαμε καταποντισθῇ εἰς ᾏδου βυθόν. Ἦλθες  καί ἔδιωξες τό φόβο τοῦ θανάτου. Τώρα κοντά Σου, δέν ὑπάρχει φόβος, ὑπάρχει χαρά καί πονᾶμε μέν διά τόν πρόσκαιρον ἀποχωρισμό ἀπό τά προσφιλῆ μας πρόσωπα, γνωρίζουμε ὅμως ὅτι ἀναπαύονται στήν ἀγκαλιά τοῦ ΘΕΟΥ καί δέν πονοῦν. Γι’αὐτό καί Σέ ὑμνοῦμε καί Σέ εὐχαριστοῦμεν, διότι τούς πῆρες κοντά Σου καί προαπολαμβάνουν τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου καί ἀρρήτου Κάλλους τοῦ Προσώπου Σου, γλυκύτατέ μου Ἱησοῦ, καί δέν πονοῦν, «ἐν χειρί Θεοῦ». Διά τοῦτο καί ἡμεῖς, περιμένοντας, μέ λαχτάρα, τό Θεῖον Κάλεσμα, Σέ ὑμνοῦμεν καί Σέ δοξολογοῦμε, Ὕψιστε Θεέ,  καί Σέ παρακαλοῦμεν, Κύριε! Ἁξίωσον καί ἡμᾶς τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας Σου, ἵνα Σέ δοξάζωμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

ΑΡΧΟΜΑΝΗΣ, ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ, Ο ΣΑΤΑΝΑΣ, Η ΠΗΓΗ ΠΑΣΗΣ ΚΑΚΙΑΣ.

 

ΟΡΑΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΑΠΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΦΙΛΑΡΧΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΡΧΟΜΑΝΙΑΣ. 

Ὁ Διάβολος, ὁ Σατανᾶς, «ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας», «ὁ υἱός τῆς ἀπωλείας, ὁ ἀντικείμενος καί ὑπεραιρόμενος ἐπί πάντα λογόμενον Θεόν ἤ σέβασμα, αὐτός ὑπερυψώνει τόν ἑαυτόν του παραπάνω ἀπό κάθε ἄλλον, πού φέρει τό ὄνομα Θεός, πού θέλει νά προσκυνῆται μέ σεβασμόν καί λατρείαν, αὐτός, πού ὑψώνει τόσον πολύ τόν ἑαυτόν του, καί ἐπιδιώκει νά καθίσῃ ὡς θεός εἰς τόν ναόν τοῦ Θεοῦ καί προσπαθεῖ μέ διαβολικά σημεῖα καί ἀγυρτείας νά ἀποδείξῃ τόν ἑαυτόν του, ὅτι εἶναι θεός, αὐτός πού θά φανερωθῇ πρίν ἀπό τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ(πρβλ. Β΄ Θεσσαλ. β΄3-4), αὐτός ενσαρκώνει τό ὀλέθριο πάθος τῆς φιλαρχίας, τῆς ἀρχομανίας. Αὐτός ὁ Σατανᾶς ὁ γνωστός ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων, ὁ ἐχθρός τῆς Ἀγάπης, τῆς Ἀγαθότητος καί πάσης Ἀρετῆς  καί ἡ πηγή πάσης Κακίας εἰς τόν κόσμον, αὐτός συνεργεῖ καί προσπαθεῖ καί, μέ κάθε δόλιο τρόπο, ἐμπνέει εἰς τούς ἀνθρώπους , οἱ ὁποῖοι δέν προσέχουν εἰς τόν ἑαυτόν τους, καί λησμονοῦν τόν Θεόν, τό πνεῦμα τῆς ἀρχομανίας, τῆς φιλαρχίας, τό ὁποῖον ἀντιστρατεύεται εἰς τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, εἰς τό Πνεῦμα τό Ἄγιον, τό Πνεῦμα τῆς Σωφροσύνης, τῆς Ταπεινοφροσύνης, τό Πνεῦμα τῆς Ὑπομονῆς  καί τῆς Ἀγάπης.

Μέ ἀφορμή τή φιλοδοξία τῶν πρωτοκορυφαίων Μαθητῶν καί τῆς, ἐξ αἰτίας αὐτῆς, ἀγανακτήσεως τῶν ἄλλων Μαθητῶν (Ματθ. κ΄21. Μάρκ. ι’ 32), ὁ γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς, ἡ ἐνσάρκωσις τῆς ἄκρας Ταπεινώσεως καί τῆς Αγάπης, ἀποτρέπει τούς Μαθητάς του ἀπό τοῦ πνεύματος τῆς φιλαρχίας καί τῆς ἀρχομανίας, ἀποτρέπει τούς Μαθητάς Του ἀπό τό σατανικό, τό ὀλέθριο αὐτό πάθος. ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΔΕ, τό Πνεῦμα, τό ὁποῖον πρέπει νά διέπει τούς Μαθητάς Του «καί λέγει αὐτοῖς:« Οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καί οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· οὐχ  οὕτω δέ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ’ ὅς ἐάν θέλῃ γενέσθαι ΜΕΓΑΣ ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος. Καί ὅς ἐάν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι ΠΡΩΤΟΣ, ἔσται πάντων δοῦλος· καί γάρ ὁ Υἱός τοῦ Ανθρώπου οὐκ ἦλθε ΔΙΑΚΟΝΗΘΗΝΑΙ, ἀλλά ΔΙΑΚΟΝΗΣΑΙ, καί ΔΟΥΝΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΤΟΥ ΛΥΤΡΟΝ ΑΝΤΙ ΠΟΛΛΩΝ»(Μάρκ. ι΄42-45).

Ἔχετε ἀνοικτά τά μάτια σας, προσέχετε εἰς τόν ἑαυτόν σας. Προσέχετε τίς θυρίδες δι’ ὧν εἰσέρχεται εἰς τήν ψυχήν σας ὁ θάνατος.  Μεταξύ σας, στήν πνευματική μας Οἰκογένεια, Στήν Ἐκκλησία μας, στήν Κοινωνία τῶν προσώπων, στήν Κοινωνίαν τῶν Ἁγίων, ὅπου πρέπει νἆναι ἡ ψυχή καί καρδία μας, μία, δέν ἐπιτρέπεται νά εἰσχωρεῖ τό πονηρόν πνεῦμα τῆς φιλαρχίας, τῆς ἀρχομανίας, πού κυριαρχεῖ εἰς τά ἔθνη. Οἱ Εἰδωλολάτρες, μέ δαιμονική μανία, κατακυριεύουν, κατεξουσιάζουν καί  κατατυραννοῦν τούς συνανθρώπους τους. Μεταξύ σας ὅμως δέν μπορεῖ καί δέν ἐπιτρέπεται νά γίνεται ἔτσι. Ἀλλά ὁποιοσδήποτε θέλει νά γίνῃ μεγάλος μεταξύ σας ἄς εἶναι ὑπηρέτης σας καί ἄς προσπαθῇ νά γίνεται ἐξυπηρετικός εἰς τούς ἄλλους. Καί ὁποιοσδήποτε θέλει νά γίνῃ Πρῶτος ἀπό σᾶς, ὀφείλει νά γίνῃ ΔΟΥΛΟΣ ΟΛΩΝ. Ὅποιος θέλει νά γίνῃ ΠΡΩΤΟΣ, ὀφείλει νά ἐγκολπωθῇ τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης μου καί νά τό κάνῃ «Πρᾶξι», ὀφείλει νά ἀσκῇ τήν τέλεια ἀγάπη, μέ ταπεινοφροσύνη. Διότι καί ὁ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Μεσσίας, δέν ἦλθε εἰς τόν κόσμον, γιά νά ἐξυπηρετηθῇ, ἀλλά ἦλθε, γιά νά ἐξυπηρετήσῃ καί νά δώσῃ τή ζωή του λύτρον, γιά νά  λυτρώσῃ, γιά νά ἐξαγοράσῃ καί νά ἀπελευθερώσῃ ἀπό τήν ἁμαρτία καί ἀπό τό Θάνατο πολλούς (Μάρκ. ι’43-45).

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἦλθε κοντά μας, ἔλαβε δούλου μορφήν, ἐγένετο σέ ὅλους ἐμᾶς Παράδειγμα, Τύπος  και Ὑπογραμμός  Ὑπακοῆς εἰς τόν Πατέρα, «ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ», « ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄15, 16). Ἔδωκε τόν ἑαυτόν του, γιά μᾶς, προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας»(Ἐφεσ. ε΄2). Ἔπαθε γιά μᾶς, «ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ»(Α΄ Πέτρ. β΄21). Καί ὀφείλουμε νά ἀκολουθοῦμε πιστά  τῷ Ἀρνίῳ ὅπου ἄν ὑπάγει (Ἀποκ. ιδ΄4).

Ὅπως ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Ἀρχηγός τῆς Πίστεώς μας καί τελειωτής Ἰησοῦς, ἔτσι καί ἐμεῖς, ὀφείλομεν νά συμπεριφερώμαστε εἰς τήν Κοινωνίαν τῶν Ἁγίων, εἰς τήν Ἐκκλησίαν Του.Νά γίνεται ΘΥΣΙΑ ὁ ἕνας, γιά τόν ἄλλον.

Δυστυχῶς ὅμως, ἄν ἐξετάσουμε τήν συμπεριφοράν τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων, διαπιστώνουμε ὅτι ἀφήνουμε ἀφύλακτες τίς Θύρες καί μπαίνει ὁ Διάολος μέσα μας. Μᾶς Κυριεύει ὁ Ἐγωϊσμός, ἡ φιλαυτία καί τό πονηρόν καί ἀκάθαρτον πνεῦμα τῆς φιλαρχίας καί ἀρχομανίας καί κατατυραννοῦμε τόν ἑαυτόν μας καί τούς ἄλλους γύρω μας. Καί τί κερδίζουμε μέ τήν ἀρχομανία; Τιμές, πλούτη, ἀξιώματα; Ὅλα  εἶναι σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα.ὍΛΑ χάνονται «ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ». Μία ῥοπή καί ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται. «Μονάχα ἡ ΚΑΛΩΣΥΝΗ, ὅλα στόν κόσμο χάνονται. Μόνη ἀπομένει, ΕΚΕΙΝΗ».

Καί εἶναι καιρός νά ἔλθουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας καί νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι», στήν καθημερινή μας ζωή. Νά  βάλουμε ἀρχήν στήν πνευματική μας ζωή. Νά διώξουμε ἀπό τήν ψυχή καί τή ζωή μας τό πονηρόν πνεῦμα τῆς Φιλαρχίας καί ἀρχομανίας. Νά ἐνστερνισθοῦμε τό Πνεύμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας, τό πνεῦμα τῆς Ταπεινοφροσύνης τῆς Ὑπομονῆς καί τῆς Ἀγάπης καί ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, ζῶντες εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, νά ἐπιτελοῦμε ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ.

 ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΜΕ  ΔΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ «ΠΡΑΞΙ» ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΝ, ΕΑΝ γίνῃ συνείδησις σέ ὅλους  Η ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΟΣ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ἡ συνειδητή ἀδιάλειπτος νοερά Προσευχή καί ΕΑΝ γίνῃ  ΣΚΟΠΟΣ τῆς ζωῆς μας, Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Διότι εἰς Αὐτόν, τόν προσωπικόν μας ΣΩΤΗΡΑ καί ΛΥΤΡΩΤΗΝ τοῦ Σύμπαντος Κόσμου, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ τιμή, τό κράτος καί ἠ δόξα εἰς  εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. ΑΜΗΝ.

 

Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΜΑΘΗΤΩΝ (Ματθ. κ΄17-28.Μάρκ. ι΄32-34.Λουκ.ιη΄31-34).

 

ΕΛΛΕΙΨΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδία», ἀνεβαίνει μέ χαρά, εἰς τά Ἱεροσόλυμα μετά τῶν Μαθητών Του. Ἀνεβαίνει, χωρίς φόβο, μέ θάρρος, μολονότι γνωρίζει τί πρόκειται νά τοῦ συμβῇ. Προγνωρίζει ὅτι πρόκειται νά ὑποστῆ, ἑκουσίως, φρικτά Πάθη, ὑπό τῶν ἀχαρίστων. Ἀλλά χαίρεται διότι πηγαίνει νά ἀναστήσῃ τό Λάζαρο, τόν φίλον Του. Ἀναβαίνει εἰς τά Ἱεροσόλυμα, μέ μεγάλη χαρά. Προπορεύεται τῶν Μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι μένουν ἔκπληκτοι, θαυμάζουν τό θάρρος Του, καί φοβοῦνται. Πρίν ξεκινήσουν, γιά τά Ἱεροσόλυμα, ὁ Χριστός ἀνακοίνωσε στούς Μαθητάς Του τό θάνατό τοῦ Λαζάρου καί τήν ἀπόφασίν Του: «Ἄγωμεν πρός αυτόν». ὁ Θωμᾶς ὁ λεγόμενος Δίδυμος εἶπε εἰς τούς συμμαθητάς του: «ἄγωμεν καί ἡμεῖς ἵνα ἀποθάνωμεν  μετ’ αὐτοῦ»(Ἰωάν. ια΄14-16) διότι γνώριζαν καλά, ὅλα, ὅσα ἐπρόκειτο νά Τοῦ συμβοῦν, ἀπό τά «γεννήματα ἐχιδνῶν», ἀπό τούς Ὑποκριτές Γραμματεῖς καί Φαρισαίους, ἀπό τούς μοχθηρούς ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, «ἀναβαίνοντες εἰς Ἱεροσόλυμα, καί ἐθαμβοῦντο καί ἀκολουθοῦντες ἐφοβοῦντο».

Ὁ Καρδιογνώστης, γνωρίζει πολύ καλά τό φόβο τους καί γιά νά διώξη ἀπό τήν ψυχή τους τό φόβο, συγκεντρώνει τούς δώδεκα ἰδιαιτέρως καί τούς ἀνακοινώνει «τά μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν» : « Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς  Ἱεροσόλυμα καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου( ὡς ἄνθρωπος θά πάθῃ) θά παραδοθῇ εἰς τούς ἀρχιερεῖς καί εἰς τούς γραμματεῖς καί θά Τόν καταδικάσουν εἰς θάνατον καί θά Τόν παραδώσουν εἰς τούς ἐθνικούς (εἰς τούς Ρωμαίους στρατιῶτες). Καί αὐτοί θά Τόν ἐμπαίξουν καί θά Τόν μαστιγώσουν καί θά Τόν ἐμπτύσουν καί  θά Τόν φονεύσουν καί τήν τρίτην ἡμέραν ἀπό τοῦ θανάτου Του ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘῌ» (Μάρκ. ι΄ 33-34). 

Τούς βεβαιώνει ὅτι τήν τρίτη ἡμέρα ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘῌ. Θέλει νά διώξει, ὁ Πανάγαθος, τό φόβο ἀπό τήν ψυχήν τῶν Μαθητῶν Του καί νά τούς ἐνισχύσῃ, ὥστε ὅταν τόν δοῦν προσηλωμένο στό Σταυρό, νά μή χάσουν τό θάρρος τους, νά μή δειλιάσουν, νά μή χάσουν τήν Πίστιν τους. Νά πιστέψουν στήν Ἀνάστασί Του. Στό Θρίαμβό του πάνω στό Θάνατο. Νά πιστέψουν ὅτι, γι’αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἦλθε στόν Κόσμο. Ἦλθε ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς, γιά νά πατήσῃ  Θανάτω τόν Θάνατον  καί νά καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου τοὐτέστι τόν Διάβολο, νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου καί νά χαρίσῃ σέ ὅλους τήν ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ.

Βέβαια ἑκουσίως ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἐκών ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. ΕΣΤΑΥΡΩΘΗ, ΑΝΤΙ ΗΜΩΝ καί θεωρεῖ ΔΟΞΑ  ΤΟΥ τή Σταυρική Του Θυσία καί χαίρεται, γιά τή Θυσία Του. ΕΔΩΚΕ τόν ἑαυτόν Του Προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας. Ἀλλά ὡς ἄνθρωπος πόνεσε. Καί πόνεσε πολύ. ὄχι τόσο, ἀπό τά πάθη Του, ἀλλά πόνεσε γιά τήν ΠΩΡΩΣΙ καί τήν ἀμετανοησία, αὐτῶν τῶν ἀχαρίστων Σταυρωτῶν Του. Ἀνακοινώνοντας τά Πάθη του εἰς τούς Μαθητάς Του, ἴσως περίμενε κάποια συμπόνια ἐκ μέρους τους. Ἴσως περίμενε ἕνα παρήγορο, γλυκό λόγο. Ἴσως μιά ἀγκαλιά... Καί τί ἀντιμετώπισε; Ὄχι μόνον τήν ἀναλγησία, ἀλλά καί τή φιλοδοξία καί τήν ἀδιακρισία τῶν πρωτοκορυφαίων δύο Μαθητῶν τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου καί τήν ἀγανάκτησι καί τήν ἀδιακρισία καί τῶν ἄλλων Μαθητῶν. Αὐτοί εἴμαστε οἱ ἄνθρωποι. Χωρίς γνήσια Ἀγάπη. Μᾶς κυριεύουν τά πάθη τῆς φιλοδοξίας, τῆς ἀρχομανίας, τῆς φιλαρχίας, Ὁ Ἐγωϊσμός καί τά γεννήματά του. Εἴμαστε ὅμοιοι μέ τά ἄλογα κτήνη καί ἐνεργοῦμε σάν κτήνη. Δέν καλλιεργοῦμε τό Χάρισμα τῆς διακρίσεως, πού εἶναι τό μόνο, πού μᾶς ξεχωρίζει ἀπό τά ἄλογα κτήνη. Καί ἄν ξέπεσαν τόσο πολύ οἱ πρωτοκορυφαῖοι τῶν Μαθητῶν, καί ἔδειξαν τόση ἀναλγησία, τόση ἀδιακρισία, τήν ὥρα, πού ὁ Κύριος, τούς ἀνέφερε τά Φρικτά Πάθη Του, γιά χάρι μας, ἀντιλαμβάνεσθε ποιά εἶναι ἡ δική μας συμπεριφορά, ἡ δική μας ἀναλγησία, ἡ δική μας ἀδιακρισία καί ἡ ἀναισθησία μας στόν ΠΟΝΟ τῶν συνανθρώπων μας ;

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, Μακρόθυμε καί Πολυέλεε, μή ἀπορρίψῃς ἡμᾶς ἀπό τοῦ προσώπου Σου. Πάριδε, ὡς ἀμνησίκακος Θεός, τήν Πώρωσι καί τήν ἀναλγησία μας. Λυπήσου μας καί συγχώρησέ μας. Φώτισε τά σκοτάδια μας καί καθάρισε τήν ψυχή μας ἀπό τή λάσπη τῆς φιλοδοξίας, τῆς ἀρχομανίας,τῆς Φιλαρχίας καί τοῦ Ἑωσφορισμοῦ. Ὡς πῦρ καταναλίσκον, ἔλα καί κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας καί τῆς κακῆς μας συμπεριφορᾶς καί βοήθησέ μας νά καλιεργήσωμε τό χάρισμα τῆς διακρίσεως, ὥστε, ὄχι μόνον μή Σέ ξανασταυρώνουμε στό πρόσωπον τῶν ἀδελφῶν Σου τῶν ἐλαχίστων, ἀλλά νά  μετέχουμε καί νά θεραπεύουμε τόν Πόνο τῶν συνανθρώπων μας καί νά Σέ δοξάζωμεν, διότι μόνον Σέ Σένα ἀνήκει ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.