ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΟΥΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΛΗΣ ΛΑΤΡΕΙΑΣ.

                                

ΜΥΡΑ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ

ΜΙΑΣ ΚΑΤΑΠΟΝΗΜΕΝΗΣ ΨΥΧΗΣ.

 Ἡ Μαρία, ἡ φρόνιμη καί πολύ ἐνάρετη, ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, εἰς τό δεῖπνον, πού παρέθεσαν εἰς τόν Κύριον μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Λαζάρου, ἄλειψε τόν Κύριον μέ πολύτιμον μύρον, γιά νά ἐκφράσῃ τήν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρεία της καί τήν εὐγνωμοσύνη της, πού ἀνέστησε τόν ἀδελφό της καί ἀπεκάλυψε σέ ὅλους μας ὅτι Αὐτός εἶναι Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ καί νά μᾶς βεβαιώσῃ  ὅτι,  ἦλθε κοντά μας, γιά νά καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον, νά ἐξαφανίσῃ, μέ τό θάνατό Του, τόν Θάνατον, νά μᾶς  ἀπαλλάξῃ ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου καί νά μᾶς χαρίσῃ τήν  ζωήν τήν αἰώνιον.  

Ἀλλά τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ τετάρτῃ οἱ ἅγιοι Πατέρες ἐθέσπισαν νά μνημονεύουν τήν τραυματισμένη ἀπό τήν ἁμαρτία τῆς πορνείας γυναίκα, ἡ ὁποία τόλμησε, λίγο πρίν ἀπό  τό Πάθος, νά πλησιάσῃ τόν Κύριο, εἰλικρινά μετοιωμένη, καί νά ἀλείψῃ τά ἄχραντα πόδια Του μέ πολύτιμον μύρον καί μέ τά δάκρυά της, καί σιωπηλά νά ζητήσῃ τό ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ, νά ζητήσῃ ἄφεσιν, καί μέ τούς στεναγμούς τῆς καρδιᾶς της, καί μέ τή λατρευτική σιωπή της νά ἐκφράσῃ τήν εὐγνωμοσύνη της ΣΤΟ ΛΥΤΡΩΤΗ.

«Ἡ πρώην ἄσωτος γυνή, ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη, μισήσασα τά ἔργα τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας, καί ἡδονάς τοῦ σώματος.  Ἔνοιωσε βαθειά  μέσα στήν καρδιά της, μεγάλη ντροπή, γιά τό κατάντημά της, ἀλλά καί τρόμο, γιά τήν κρίσιν τῆς τιμωρίας, πού θά ὐποστοῦν οἱ  ἀμετανόητοι πόρνοι καί ἄσωτοι.( Ὁμολογῶ δέ ὁ τάλας ἐγώ, ὅτι μεταξύ αὐτῶν πρῶτος εἶμαι ἐγώ καί φοβοῦμαι, ἀλλά μένω στή βρωμερή αὐτή συνήθεια, ὁ ἄμυαλος). ἀντίθετα δέ αὐτή ἡ  δυστυχισμένη γυναῖκα, μέ φόβο καί βιασύνη ἦλθε γρήγορα, καί μέ συντριβή καρδίας, ἔπεσε στά πόδια τοῦ Λυτρωτοῦ καί τά ἔπλυνε μέ τό πολύτιμο μύρο καί τά δάκρυά της, καί εἰλικρινά μετανοιωμένη, φωνάζει δυνατά στό Λυτρωτή· ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΕ ΚΑΙ ΟΙΚΤΙΡΜΟΝ, λύπήσου με καί ἐλέησέ με, λύτρωσέ με ἀπό τό Βόρβορο τῶν ἔργων μου, Κύριε καί Οἰκτίρμον, ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου ρῦσαι με».

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες προβάλλουν τήν εἰλικρινή μετάνοια καί τή σιωπηλή λατρεία  αὐτῆς τῆς γυναίκας, ὡς Ὑπόδειγμα, ὡς σύμβολο εἰλικρινοῦς μετανοίας  καί σιωπηλῆς λατρείας.

Ἀλήθεια, Ποιός ἀπό μᾶς εἶναι ἀναμάρτητος; ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία, μᾶς καλεῖ νά μιμηθοῦμε τήν πόρνη καί, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας, νά γονατίσουμε ψυχικά καί σωματικά, νά προσπέσουμε εἰλικρινά μετανοιωμένοι, στά πόδια  τοῦ Ἱησοῦ, καί ὅπως αὐτή ἡ δυστυχισμένη γυναίκα, νά ζητήσουμε τό Ἔλεός Του, νά συγχωρήσῃ τίς ἁμαρτίες μας, νά μᾶς δώσῃ τή Χάρι Του, νά μᾶς ἀξιώσῃ νά ἀκολουθοῦμε τά ματωμένα Χνάρια Του καί νά Τόν  λατρεύωμεν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ.  Νά παύσουμε νά Τόν ΠΡΟΔΙΔΟΥΜΕ, ὡς ὁ Ἰούδας, «ἀντί πινακίου φακῆς» ἤ «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων», ὅπως συνήθως κάνουμε. Νά μᾶς λυτρώση, Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ, ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μας. Καί νά μᾶς ἀξιώσῃ νά Τόν δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

Ὦ γλυκύτατε Νυμφίε Χριστέ, σύ εἶσαι ἡ γλυκειά μου Ἄνοιξις, τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Σύ εἶσαι τό στήριγμά μου!  Σύ, πού εἶσαι τό ἀληθινό φῶς , πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο, φώτισε καί τή δική ταλαίπωρη ψυχή! «Σύ, Νυμφίε μου, μοναδικέ, ὁ κάλλει ὡραῖος, Σύ ὁ ὁμορφότερος ἀπό ὅλους τούς ἀνθρώπους, Σύ, πού μᾶς καλεῖς, στό πνευματικό Τραπέζι τῆς Βασιλείας Σου, στόν κεκοσμιμένον Νυμφῶνα Σου, λάμπρυνόν μου τήν στολήν τῆς ψυχῆς, ἀξίωσέ με νά μετέχω στά σεπτά Σου παθήματα  καί, μέ τή συμμετοχή μου αὐτή, ἀφαίρεσε τήν, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μου, ἀσχήμια τῆς ψυχῆς μου, καί ἔνδυσόν με καί στόλισέ με, μέ τήν ἔνδοξη στολή τῆς  Σῆς ὡραιότητος, ἀνάδειξέ με συνδαιτυμόνα φαιδρόν, χαρούμενον ὁμοτράπεζόν Σου, εἰς τήν Βασιλείαν Σου, ὡς Εὔσπλαγχνος».

Ποιός μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ, Ψυχοσῶστα Σωτήρ μου, τῶν ἁμαρτιῶν μου τά πλήθη καί κριμάτων Σου ἀβύσσους ; Ἀμέτρητον, ἄπειρον εἶναι τό Ἔλεός Σου, ἄφατος, θαυμαστή  εἶναι  ἡ Μακροθυμία Σου, Κύριέ μου Ἰησοῦ!

Δόξα εἰς τήν ἀνέκφραστον, εἰς τήν ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν, Λόγε τοῦ Θεοῦ, Συγκατάβασίν Σου!