Η ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΜΑΘΗΤΩΝ (Ματθ. κ΄17-28.Μάρκ. ι΄32-34.Λουκ.ιη΄31-34).

 

ΕΛΛΕΙΨΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΣ

Ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδία», ἀνεβαίνει μέ χαρά, εἰς τά Ἱεροσόλυμα μετά τῶν Μαθητών Του. Ἀνεβαίνει, χωρίς φόβο, μέ θάρρος, μολονότι γνωρίζει τί πρόκειται νά τοῦ συμβῇ. Προγνωρίζει ὅτι πρόκειται νά ὑποστῆ, ἑκουσίως, φρικτά Πάθη, ὑπό τῶν ἀχαρίστων. Ἀλλά χαίρεται διότι πηγαίνει νά ἀναστήσῃ τό Λάζαρο, τόν φίλον Του. Ἀναβαίνει εἰς τά Ἱεροσόλυμα, μέ μεγάλη χαρά. Προπορεύεται τῶν Μαθητῶν, οἱ ὁποῖοι μένουν ἔκπληκτοι, θαυμάζουν τό θάρρος Του, καί φοβοῦνται. Πρίν ξεκινήσουν, γιά τά Ἱεροσόλυμα, ὁ Χριστός ἀνακοίνωσε στούς Μαθητάς Του τό θάνατό τοῦ Λαζάρου καί τήν ἀπόφασίν Του: «Ἄγωμεν πρός αυτόν». ὁ Θωμᾶς ὁ λεγόμενος Δίδυμος εἶπε εἰς τούς συμμαθητάς του: «ἄγωμεν καί ἡμεῖς ἵνα ἀποθάνωμεν  μετ’ αὐτοῦ»(Ἰωάν. ια΄14-16) διότι γνώριζαν καλά, ὅλα, ὅσα ἐπρόκειτο νά Τοῦ συμβοῦν, ἀπό τά «γεννήματα ἐχιδνῶν», ἀπό τούς Ὑποκριτές Γραμματεῖς καί Φαρισαίους, ἀπό τούς μοχθηρούς ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, «ἀναβαίνοντες εἰς Ἱεροσόλυμα, καί ἐθαμβοῦντο καί ἀκολουθοῦντες ἐφοβοῦντο».

Ὁ Καρδιογνώστης, γνωρίζει πολύ καλά τό φόβο τους καί γιά νά διώξη ἀπό τήν ψυχή τους τό φόβο, συγκεντρώνει τούς δώδεκα ἰδιαιτέρως καί τούς ἀνακοινώνει «τά μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν» : « Ἰδού ἀναβαίνομεν εἰς  Ἱεροσόλυμα καί ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου( ὡς ἄνθρωπος θά πάθῃ) θά παραδοθῇ εἰς τούς ἀρχιερεῖς καί εἰς τούς γραμματεῖς καί θά Τόν καταδικάσουν εἰς θάνατον καί θά Τόν παραδώσουν εἰς τούς ἐθνικούς (εἰς τούς Ρωμαίους στρατιῶτες). Καί αὐτοί θά Τόν ἐμπαίξουν καί θά Τόν μαστιγώσουν καί θά Τόν ἐμπτύσουν καί  θά Τόν φονεύσουν καί τήν τρίτην ἡμέραν ἀπό τοῦ θανάτου Του ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘῌ» (Μάρκ. ι΄ 33-34). 

Τούς βεβαιώνει ὅτι τήν τρίτη ἡμέρα ΘΑ ΑΝΑΣΤΗΘῌ. Θέλει νά διώξει, ὁ Πανάγαθος, τό φόβο ἀπό τήν ψυχήν τῶν Μαθητῶν Του καί νά τούς ἐνισχύσῃ, ὥστε ὅταν τόν δοῦν προσηλωμένο στό Σταυρό, νά μή χάσουν τό θάρρος τους, νά μή δειλιάσουν, νά μή χάσουν τήν Πίστιν τους. Νά πιστέψουν στήν Ἀνάστασί Του. Στό Θρίαμβό του πάνω στό Θάνατο. Νά πιστέψουν ὅτι, γι’αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ἦλθε στόν Κόσμο. Ἦλθε ὁ Ἀρχηγός τῆς ζωῆς, γιά νά πατήσῃ  Θανάτω τόν Θάνατον  καί νά καταργήσῃ τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ Θανάτου τοὐτέστι τόν Διάβολο, νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τό φόβο τοῦ Θανάτου καί νά χαρίσῃ σέ ὅλους τήν ΑΝΑΣΤΑΣΙΝ.

Βέβαια ἑκουσίως ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἐκών ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. ΕΣΤΑΥΡΩΘΗ, ΑΝΤΙ ΗΜΩΝ καί θεωρεῖ ΔΟΞΑ  ΤΟΥ τή Σταυρική Του Θυσία καί χαίρεται, γιά τή Θυσία Του. ΕΔΩΚΕ τόν ἑαυτόν Του Προσφοράν καί θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας. Ἀλλά ὡς ἄνθρωπος πόνεσε. Καί πόνεσε πολύ. ὄχι τόσο, ἀπό τά πάθη Του, ἀλλά πόνεσε γιά τήν ΠΩΡΩΣΙ καί τήν ἀμετανοησία, αὐτῶν τῶν ἀχαρίστων Σταυρωτῶν Του. Ἀνακοινώνοντας τά Πάθη του εἰς τούς Μαθητάς Του, ἴσως περίμενε κάποια συμπόνια ἐκ μέρους τους. Ἴσως περίμενε ἕνα παρήγορο, γλυκό λόγο. Ἴσως μιά ἀγκαλιά... Καί τί ἀντιμετώπισε; Ὄχι μόνον τήν ἀναλγησία, ἀλλά καί τή φιλοδοξία καί τήν ἀδιακρισία τῶν πρωτοκορυφαίων δύο Μαθητῶν τοῦ Ἰακώβου καί τοῦ Ἰωάννου καί τήν ἀγανάκτησι καί τήν ἀδιακρισία καί τῶν ἄλλων Μαθητῶν. Αὐτοί εἴμαστε οἱ ἄνθρωποι. Χωρίς γνήσια Ἀγάπη. Μᾶς κυριεύουν τά πάθη τῆς φιλοδοξίας, τῆς ἀρχομανίας, τῆς φιλαρχίας, Ὁ Ἐγωϊσμός καί τά γεννήματά του. Εἴμαστε ὅμοιοι μέ τά ἄλογα κτήνη καί ἐνεργοῦμε σάν κτήνη. Δέν καλλιεργοῦμε τό Χάρισμα τῆς διακρίσεως, πού εἶναι τό μόνο, πού μᾶς ξεχωρίζει ἀπό τά ἄλογα κτήνη. Καί ἄν ξέπεσαν τόσο πολύ οἱ πρωτοκορυφαῖοι τῶν Μαθητῶν, καί ἔδειξαν τόση ἀναλγησία, τόση ἀδιακρισία, τήν ὥρα, πού ὁ Κύριος, τούς ἀνέφερε τά Φρικτά Πάθη Του, γιά χάρι μας, ἀντιλαμβάνεσθε ποιά εἶναι ἡ δική μας συμπεριφορά, ἡ δική μας ἀναλγησία, ἡ δική μας ἀδιακρισία καί ἡ ἀναισθησία μας στόν ΠΟΝΟ τῶν συνανθρώπων μας ;

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, Μακρόθυμε καί Πολυέλεε, μή ἀπορρίψῃς ἡμᾶς ἀπό τοῦ προσώπου Σου. Πάριδε, ὡς ἀμνησίκακος Θεός, τήν Πώρωσι καί τήν ἀναλγησία μας. Λυπήσου μας καί συγχώρησέ μας. Φώτισε τά σκοτάδια μας καί καθάρισε τήν ψυχή μας ἀπό τή λάσπη τῆς φιλοδοξίας, τῆς ἀρχομανίας,τῆς Φιλαρχίας καί τοῦ Ἑωσφορισμοῦ. Ὡς πῦρ καταναλίσκον, ἔλα καί κάψε τά ἄχυρα τῶν ἔργων μας καί τῆς κακῆς μας συμπεριφορᾶς καί βοήθησέ μας νά καλιεργήσωμε τό χάρισμα τῆς διακρίσεως, ὥστε, ὄχι μόνον μή Σέ ξανασταυρώνουμε στό πρόσωπον τῶν ἀδελφῶν Σου τῶν ἐλαχίστων, ἀλλά νά  μετέχουμε καί νά θεραπεύουμε τόν Πόνο τῶν συνανθρώπων μας καί νά Σέ δοξάζωμεν, διότι μόνον Σέ Σένα ἀνήκει ἡ δόξα εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.