«Η ΚΡΙΣΙΣ ΑΝΕΛΕΟΣ Τῼ ΜΗ ΠΟΙΗΣΑΝΤΙ ΕΛΕΟΣ» ( Ἰακ. β΄12).

                      «ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ».

 

Τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Τρίτῃ, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία μᾶς θυμίζει τήν παραβολή τῶν δέκα Παρθένων, ἐκ τῶν ὁποίων οἱ πέντε ἦσαν φρόνιμοι καί οἱ ἄλλες πέντε ἦσαν ἄμυαλες, ὀκνηρές καί μωρές, ἀνόητες.

Ὁ Κύριος βαδίζοντας πρός τό Πάθος, μαζί μέ τήν παραβολή τῶν δέκα Παρθένων εἶπε καί ἄλλες παρόμοιες παραβολές, γιά νά μᾶς διδάξῃ ὅτι μαζί, μέ τό μέγα κατόρθωμα τῆς Παρθενίας, ὀφείλουμε νά φροντίζουμε καί νά μήν  ἀμελοῦμε τήν ἄσκησι καί τῶν ἄλλων ἀρετῶν καί κυρίως τήν ἀρετήν τῶν ἀρετῶν, τήν Ἐλεημοσύνην.

Ἡ Ἐλεημοσύνη, ὅταν γίνεται, ὅπως θέλῃ ὁ Χριστός, μᾶς ἀνεβάζει  στά οὐράνια καί μᾶς κρατᾶ ἐκεῖ κοντά στό Θρόνο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ καλλίτερη μορφή Προσευχῆς, ἡ  θεραπεία τῶν ἀναγκῶν τῶν συνανθρώπων μας, ἡ ἀνακούφισις, ἡ παρηγορία, τό ἔλεος, ὁ στηριγμός τῶν πτωχῶν, ὅπως θέλει ὁ Χριστός. Δέχεται δέ ὁ Χριστός τήν εὐσπλαγχνίαν, τήν συμπόνια, τήν Ἐλεημοσύνη μας πρός τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς Του ὁ Κύριος, ὡς προσφοράν πρός Α ὐτόν τόν ἴδιον. «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων», λέγει ὁ Κύριος, «Εμοί ἐποιήσατε»(Ματθ. κε΄40). Ὅπως εἶναι Οἰκτίρμων καί Ἐλεήμων ὁ Κύριος, ἔτσι θέλει καί οἱ δικοί Του κλητοί ἐκλεκτοί καί πιστοί, νά εἶναι ἐλεήμονες. Θέλει νά εἴμαστε ἔντιμοι καί εἰλικρινεῖς. Βδελύσεται ὁ Κύριος τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία. Κατακεραυνώνει τά «γεννήματα ἐχιδνῶν», τούς Γραμματεῖς καί τούς Φαρισαίους, τούς Ὑποκριτάς  καί τά ἔργα  τους.  Κάνουν τά πάντα πρός τό «Θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις». Στήν ἐπί τοῦ Ὄρους Ὁμιλία Του ἐφιστᾶ τήν προσοχή μας εἰς τήν  βασίλισσαν τῶν ἀρετῶν, τήν Ἐλεημοσύνη καί μᾶς  διδάσκει πῶς πρέπει νά γίνεται ἡ Ἐλεημοσύνη μας:

«Προσέχετε τήν ἐλεημοσύνην ὑμῶν μή ποιεῖν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων πρός τό θεαθῆναι αὐτοῖς· εἰ δέ μήγε, μισθόν οὐκ ἔχετε παρά τῷ πατρί ὑμῶν τῷ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. Ὅτ αν οὖν ποιεῖς ἐλεημοσύνην, μή σαλπίσῃς ἔμπροσθέν σου, ὥσπερ οἱ ὑποκριταί ποιοῦσιν ἐν ταῖς συναγωγαῖς καί ἐν ταῖς ρύμαις, ὅπως δοξασθῶσιν ὑπό τῶν ἀνθρώπων· ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἀπέχουσι τόν μισθόν αὐτῶν» ( πῆραν ἐξ ὁλοκλήρου τήν ἀμοιβήν τους, τόν ἔπαινον τῶν ἀνθρώπων, πού ἐπεδίωξαν).

«Σοῦ δέ ποιοῦντος ἐλεημοσύνην μή γνώτω ἡ ἀριστερά σου τί ποιεῖ ἡ δεξιά σου, ὅπως ᾖ σου ἡ ἐλεημοσύνη ἐν τῷ κρυπτῷ, καί ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ» (Ματθ. στ΄ 1-4).

 Καυτηριάζει τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία καί τήν Φαρισαϊκήν Ἐσχηματισμένην εὐσέβειαν. Ἀπό ὅλους ἐκείνους, πού τόν ἀκολουθοῦν καί μετέχουν εἰς ἄχραντα Πάθη Του, ζητεῖ καθαρή καρδιά. Ζητεῖ ἀπό τούς πιστούς Μαθητάς Του τελείαν Ἀγάπην στήν «Πρᾶξι». Ζητεῖ ἀγάπην, ἔλεος. Χωρίς ἔλεος κανείς δέν εἰσέρχεται εἰς τόν Νυμφῶνα τοῦ Κυρίου, εἰς τήν Βασιλείαν Του. Γιά νά εἰσέλθουμε, λοιπόν, εἰς τόν Νυμφῶνα τοῦ Κυρίου, ὀφείλουμε πάνω ἀπό ὅλα νά ἔχουμε καθαρότητα καρδίας καί ἔλεος, εὐσπλαγχνία πρός τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς τοῦ Χριστοῦ, πρός τούς συνανθρώπους μας. Θά εἶναι ἀνελέητη ἡ κρίσις εἰς αὐτόν πού δέν ἔχει ἔλεος, συμπόνια, συμπάθεια, εὐσπλαγχνία, πρός τούς συνανθρώπους του: «Ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος». Καί ἐπειδή  δέν ξέρουμε τήν ἡμέραν ου δέ τήν ὥρα, κατά τήν ὁποίαν ἔρχεται ὁ Νυμφίος, ὁ Ὁποῖος ἔρχεται ὡς κλέπτης ἐν νυκτί, ὀφείλουμε, ὅπως οἱ φρόνιμες Παρθένες, νά ἔχουμε, μαζί μέ τά ἀναμμένα λυχνάρια μας καί λάδι εἰς τά ξεχωριστά ἀγγεῖα τους, ὥστε ὅταν ἔλθῃ ὁ Νυμφίος, νά εἴμαστε ἕτοιμοι νά Τόν προϋπαντήσωμεν καί νά μποῦμε  μαζί Του εἰς τόν Νυμφῶνα, εἰς τήν αἴθουσα τοῦ γάμου, διότι μετά τήν εἴσοδον τοῦ Νυμφίου καί τῶν φρονίμων Παρθένων κλείεται ἡ Θύρα. Μέ τήν παραβολή αὐτή μᾶς διδάσκει ὁ Κύριος νά εἴμαστε ἕτοιμοι, προσεκτικοί καί ἄγρυπνοι πάντοτε, μέ καθαρή καρδιά, φωτισμένη τήν ψυχή ἀπό τίς ἀρετές καί κυρίως ἀπό τήν Ἐλεημοσύνην, γιά μή μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ, ὅπως οἱ μωρές καί ἀνόητες Παρθένες τῆς Παραβολῆς.

Μόνον μέ τό Φῶς τῆς Ἐλεημοσύνης θά ἀξιωθοῦμε τῆς Χαρᾶς, νά εἰσέλθουμε εἰς τόν Νυμφώνα τοῦ Κυρίου καί νά Τόν δοξάζουμε ἐκεῖ μετά τῶν Ἀγγέλων καί τῶν Ἁγίων εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

ΛΟΙΠΟΝ «Τί ῥᾳθυμεῖς, ἀθλία ψυχή μου; Τί φαντάζῃ ἀκαίρως μερίμνας ἀφελεῖς; Τί ἀσχολεῖ πρός τά ρέοντα; Ἐσχάτη ὥρα ἐστίν ἀπ’ ἄρτι, καί χωρίζεσθαι μέλλομεν τῶν ἐνταῦθα· ἕως καιρόν κεκτημένη, ἀνάνηψον κράζουσα. Ἡμάρτηκά  σοι, Σωτήρ μου· μή ἐκκόψῃς με, ὥσπερ τήν ἄκαρπον συκῆν, ἀλλ’ ὡς εὔσπλαγχνος, ΧΡΙΣΤΕ, κατοικτείρησον, φόβῳ κραυγάζουσαν· ΜΗ ΜΕΙΝΩΜΕΝ ΕΞΩ ΤΟΥ ΝΥΜΦΩΝΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ».