ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, «ΕΔΑΚΡΥΣΕΝ Ο ΙΗΣΟΥΣ» ( Ἰωάν.ια΄35).

                            ΚΑΙ ΩΣ ΘΕΟΣ, ΑΝΕΣΤΗΣΕ ΤΟΝ ΛΑΖΑΡΟΝ

( Ἰωάν. ια΄41-44).

 

Ὁ θεόπλαστος ἄνθρωπος, ἡ κορωνίς τῆς Δημιουργίας τοῦ Πανσόφου Δημιουργοῦ, ἐπλάσθηκε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Θεοῦ». Τιμήθηκε μέ τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα»(Γενέσ. α΄26).

«Ἔπλασεν ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπό τῆς γῆς, καί ἐνεφύσησεν εἰς τό πρόσωπον αὐτοῦ πνοήν ζωῆς, καί ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχήν ζῶσαν»(Γενέσ. β΄7). Τιμήθηκε μέ τό δυνατόν τοῦ ἀποθανεῖν καί τό δυνατόν τοῦ μή ἀποθανεῖν. Ὁ ἄνθρωπος ὅμως, «ἐν τιμῇ ὤν οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 13,21). Δέν κατενόησε τήν τιμήν καί ἐξέπεσε διά τῆς Παρακοῆς τῆς Ἐντολῆς. Διάλεξε τόν Θάνατον(Γενέσ. β΄16-17).

 Ἔτσι «δι’ ἑνός ἀνθρώπου ἡ ἁμαρτία εἰς τόν κόσμον εἰσῆλθε καί διά τῆς ἁμαρτίας ὁ θάνατος, καί οὕτως εἰς πάντας ἀνθρώπους ὁ θάνατος διῆλθεν, ἐφ’ ᾧ πάντες ἥμαρτον» (Ρωμ. ε΄12). Συνεπῶς, εἰς αὐτήν τήν παροικία, πού ζοῦμε, εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου γῆν εἴμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι, προσωρινοί, διαβάτες, μέ ἡμερομηνίαν λήξεως (Γενέσ. γ΄18-19).

Ἀπομακρυνθήκαμε ἀπό τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς καί φέραμε στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό Θάνατο. Καί εἶναι «γλυκειά ἡ ζωή καί ὁ θάνατος μαυρίλα», ὅπως λέει ὀ ποιητής. Εἷναι ἀβάσταχτος, ἀφόρητος ὁ πόνος, πού προκαλεῖ ὁ προσωρινός ἀποχωρισμός ἀπό τά προσφιλῆ μας πρόσωπα.

Δέν μετριέται ὁ πόνος. Εἶναι φυσική, ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Καί ὁ Θεάνθρωπος, γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς πόνεσε πολύ μαζί τίς ἀδελφές τοῦ φίλου Του Λαζάρου. Ὡς ἄνθρωπος, «ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς»( Ἰωάν. ια΄35).

Θά πρέπει ὅμως ἐδῶ νά ἐξετάσουμε τήν ὀρθή ἀντιμετώπισι τοῦ προσωρινοῦ ἀποχωρισμοῦ ἀπό τά προσφιλῆ μας πρόσωπα. Εἶναι ἀφόρητος ὁ πόνος. Δυσαναπλήρωτο τόν κενόν, πού ἀφήνει π.χ. ὁ προσωρινός χωρισμός τοῦ Γιοῦ ἀπό τόν πατέρα,  προσωρινός, ἀλλά χωρισμός. Ἡ ψυχή μου τό ξέρει καλά... Μοῦ λείπει τό Ἀγγελούδι μου, αἱμορραγεῖ ἡ καρδιά μου!... Προσπαθῶ νά ἀκούσω  τά βήματά του, τή γλυκειά φωνή του, νά νοιώσω τόν τρυφερό ἐναγκαλισμό τοῦ Παιδιοῦ μου, καί βρίσκομαι στό... «κενόν». Εἶναι, λοιπόν, φυσικόν νά πονᾶς καί νά δακρύζῃς. Τό νά μήν αἰσθάνεσαι τίποτε, ἡ ἀναισθησία εἶναι ἀπάνθρωπος, ἀλλά καί τό ἄλλον ἄκρον, ἡ ὑπερβολική θλῖψις, πού ὁδηγεῖ στήν  ἀπελπισία, εἶναι, τό λιγότερον, ἡλιθιότης. Ὁ Πλούταρχος στόν παραμυθητικό του λόγο λέγει: «τόν μέν ἄτεγκτον καί θηριῶδες, τό δέ γυναικοπρεπές». Ὁ Θεάνθρωπος, μᾶς διδάσκει τό μέτρον.

«Ὡς ἄνθρωπος «ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς» καί ὡς Θεός ΑΝΕΣΤΗΣΕ τόν ἀγαπημένο φίλο του, τό Λάζαρο καί διεκήρυξε σέ ὅλους, ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ. Καί εἶπε: «ΕΓΩ ΕΙΜΙ  Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ. Ὁ ΠΙΣΤΕΥΩΝ ΕΙΣ ΕΜΕ, ΚΑΝ  ΑΠΟΘΑΝῌ, ΖΗΣΕΤΑΙ. ΚΑΙ ΠΑΣ Ο ΠΙΣΤΕΥΩΝ ΕΙΣ ΕΜΕ ΟΥ ΜΗ ΑΠΟΘΑΝῌ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΙΩΝΑ»( Ἰωάν. ια΄ 25-26). «Πιστεύετε εἰς τήν διαβεβαίωσίν μου αὐτή; Πιστεύετε τοῦτο;» (Ἰωάν.ια΄26).

Ναί. Πιστεύομεν , Κύριέ μου ’Ιησοῦ, καί ὁμολογοῦμεν ὅτι Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς καί τῆς Ἀθανασίας. Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι Σύ εἶσαι ἠ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή. Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι, Σύ, πού μᾶς ἔπλασες κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν καί  μᾶς χάρισες «πνοήν ζωῆς» τήν ἀθάνατη ψυχή μας,   δέν θά μᾶς ἀφήσῃς νά χαθοῦμε μακρυά Σου. Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι Σύ ὁ Ὑψηλός Θεός, ἐπί γῆς ἐφάνης ταπεινός ἄνθρωπος, μᾶς εὐσπλαγχνίσθηκες, ἦλθες κοντά μας, ἑκουσίως  «μορφήν δούλου λαβών» καί  ὅτι «ΕΣΤΑΥΡΩΘΗΣ δι’ ἡμᾶς καί ἐκών ἐτάφης καί ΑΝΕΣΤΗΣ ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα», βουλόμενος ἑλκύσαι πρός τό ὕψος ὅλους ἐμᾶς τούς ἀναξίους δούλους Σου. Σέ ὑμνοῦμεν, Ὕψιστε Θεέ καί σέ εὐλογοῦμεν καί Σέ δοξολογοῦμεν, Λυτρωτά, διότι ἦλθες «ὁμοίῳ τό ὅμοιον καλέσας καί ἔσωσας ἡμᾶς. Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι ἦλθες καί «θανάτῳ θάνατον πατήσας», «κατήργησες τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον καί χαρίζεις σέ ὅλους μας τήν Ἀνάστασιν καί τήν ζωήν. Πιστεύομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι τώρα δέν ὑπάρχει Θάνατος, ἀλλά Ζωή, δέν ὑπάρχουν νεκροί καί νεκροταφεῖα, ἀλλά κεκοιμημένοι καί κοιμητήρια καί ὅτι διά τοῦ προσκαίρου αὐτοῦ ἀποχωρισμοῦ, τοῦ χωρισμοῦ τῆς ἀθανάτου ψυχῆς ἀπό τό φθαρτό σῶμα, μεταβαίνει ὁ ἄνθρωπος διά τοῦ θανάτου ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ. Πιστεύομεν καί διακηρύσσομεν  ὅτι Σύ, εἶσαι παντοτινά μαζί μας,  Κύριε, καί δέν φοβούμαστε ΤΙΠΟΤΕ. Διότι Σύ εἶσαι ἠ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον.

Ομολογοῦμε ὅτι Σύ εἶσαι ἠ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΚΑΙ Η ΖΩΗ. Ἡ δική Σου ζωντανή Παρουσία, μᾶς κρατᾶ στή ζωή. Ἄν δέν ἤσουν μαζί μας, θά μᾶς εἶχαν ζωντανούς καταβροχθίσῃ οἱ ἐχθροί μας δαίμονες καί δαιμανάνθρωποι. Ἄν δέν ἤσουν μαζί μας θά εἴχαμε καταποντισθῇ εἰς ᾏδου βυθόν. Ἦλθες  καί ἔδιωξες τό φόβο τοῦ θανάτου. Τώρα κοντά Σου, δέν ὑπάρχει φόβος, ὑπάρχει χαρά καί πονᾶμε μέν διά τόν πρόσκαιρον ἀποχωρισμό ἀπό τά προσφιλῆ μας πρόσωπα, γνωρίζουμε ὅμως ὅτι ἀναπαύονται στήν ἀγκαλιά τοῦ ΘΕΟΥ καί δέν πονοῦν. Γι’αὐτό καί Σέ ὑμνοῦμε καί Σέ εὐχαριστοῦμεν, διότι τούς πῆρες κοντά Σου καί προαπολαμβάνουν τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου καί ἀρρήτου Κάλλους τοῦ Προσώπου Σου, γλυκύτατέ μου Ἱησοῦ, καί δέν πονοῦν, «ἐν χειρί Θεοῦ». Διά τοῦτο καί ἡμεῖς, περιμένοντας, μέ λαχτάρα, τό Θεῖον Κάλεσμα, Σέ ὑμνοῦμεν καί Σέ δοξολογοῦμε, Ὕψιστε Θεέ,  καί Σέ παρακαλοῦμεν, Κύριε! Ἁξίωσον καί ἡμᾶς τῆς ἐπουρανίου Βασιλείας Σου, ἵνα Σέ δοξάζωμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.