Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ,Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΙΣ.

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ,Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΙΣ.

 Τό Τριώδιον ἀρχίζει μέ τήν προτροπήν: «Φαρισαίου φύγωμεν Ὑψηγορίαν καί Τελώνου μάθωμεν τό ταπεινόν ἐν στεναγμοῖς...». Ἡ Ἐκκλησία μας, μᾶς συνιστᾶ «βαλεῖν ἀρχήν», νά νεκρώσουμε τό φοβερόν Πάθος τοῦ Ἐγωϊσμοῦ καί βάλλουμε ἀρχήν στήν πνευματική μας ζωή τήν μακαριστήν πτωχείαν τοῦ πνεύματος, τήν ἄκραν ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΝ. Στό πρῶτο σκαλοπάτι τῆς Κλίμακος ἀπό γῆς πρός οὐρανόν εἶναι

 Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ.

Τή Δεύτερη Κυριακή τοῦ Τριωδίου ἡ Ἐκκλησία μας, ἀναφέρεται εἰς τήν Παραβολή του Ἀσώτου. Στό δεύτερο σκαλοπάτι τῆς Κλίμακος θέτει τήν ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ καί ἐπιστροφήν εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Πράγματι δέ  ἡ Ταπείνωσις γεννιέται στήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου μετά ἀπό τήν περισυλλογήν  καί τήν αὐτοεξέτασιν. Μετά ἀπό ἕναν εὐσυνείδητον αὐτοέλεγχον, «ἐλθών εἰς ἑαυτόν» ὁ ἄνθρωπος, ἔρχεται εἰς αὐτογνωσίαν, γιεννιέται στήν ψυχήν τοῦ ἡ Ταπείνωσις καί μετά -νοεῖ, συνειδητοποιεῖ τά λάθη του καί, μετανοῶν εἰλικρινά,  ἐπιστρέφει εἰς τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος ὕδατος, εἰς τόν Θεόν καί Πατέρα, ὁ Ὁποῖος χαίρεται μέ τήν ἐπιστροφήν τοῦ Ἀσώτου, τοῦ πεπτωκότος, καί θύει πρός Χάριν του τόν Μόσχον τόν σιτευτόν. Ὁ Μετανοῶν ἀνοίγει τήν Καρδιά του στό Χριστό καί ἀνεβαίνει εἰς τό τρίτο σκαλοπάτι τῆς Κλίμακος, δηλαδή περιπατεῖ «ἐν Ἀγάπῃ». Ὁδεύει δηλαδή ἀπό τό· «κατ᾿ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ᾿ ὁμοίωσιν» καί , μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, φθάνει εἰς τά δεξιά τοῦ  Κριτοῦ. Εἰλικρινά μετανοιωμένος, ἀνοίγει τήν καρδιά του  στό Χριστό καί ἐγκολπώνεται τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ καί τό κάνει «πρᾶξι» εἰς τήν καθημερινήν του ζωήν. Ἡ Βίωσις τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ βασική προϋπόθεσις, γιά νά ἀξιωθῇ ὁ ἄνθρωπος νά σταθῇ εἰς τά δεξιά  τοῦ Σωτῆρος κατά τήν Μεγάλην καί Ἐπιφανῆ Ἡμέραν τῆς Παγκοσμίου Κρίσεως.

ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΙΣ

Ἡ Ἁγία μας ἐκκλησία, μέ τίς δύο πρῶτες πρῶτες παραβολές προβάλλει τήν ἄπειρη Ἀγάπη καί τήν Φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ. Τήν τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου, τήν Κυριακή τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, οἱ ἅγιοι Πατέρες προβάλλουν ὅτι ὁ Πανάγιος Θεός, δέν εἶναι μόνον ἄπειρη αγάπη, ἄπειρον Ἔλεος, ἀλλά καί ἄπειρη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ καί ὅτι κατά τήν δευτέραν ἔνδοξον Παρουσίαν Του θά γίνῃ ἡ Τελική Κρίσις καί Ἀνταπόδοσις καί ὡς δίκαιος Κριτής θά κρίνῃ ζῶντας καί νεκρούς καί θά ἀποδώσῃ εἰς τόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του καί θά βάλῃ ΤΕΛΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑΝ.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἔρχεται νά μᾶς ἀφυπνίσῃ, ὥστε, ἐνθυμούμενοι τήν Φοβεράν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως, πρίν νά εἶναι ἀργά νά συνέλθωμεν, νά «ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ τελωνικῶς», νά μετανοήσωμεν εἰλικρινά καί νά ἐπιστρέψωμεν εἰς τήν Πατρικήν ἑστίαν, νά ἀνοίξωμεν τήν καρδιά μας εἰς τόν ΧΡΙΣΤΟΝ καί νά περιπατοῦμεν «ἐν ἀγάπῃ». Διότι ὁ Χριστός, «ὁ Θεός ἡμῶν εἶναι ἀγάπη, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

Ὁ Πάνσοφος καί πανοικτίρμων Θεός, θά μποροῦσε ὡς Παντοδύναμος νά μᾶς ἐπιβάλῃ τή Θέλησί Του, ἀλλ᾿ ὁ Κύριος «Οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον». Μᾶς τίμησε μέ τήν τιμήν τοῦ· «κατ᾿ εἰκόνα». Μᾶς θέλει συνδημιουργούς. Θέλει νά γίνουμε θεοί, μέ τή Θέλησί μας. Μᾶς ἔπλασε, ὁ Πανάγαθος, «δυνάμει» θεούς,  καί θέλει νά γίνουμε καί· «ἐνεργείᾳ θεοί»  Μᾶς ἐγκατέστησεν εἰς τόν Παράδεισον «ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν». Δηλαδή: Μᾶς ἔδωκε τήν Χάριν νά σταθοῦμε ἐνώπιόν Του καί νά χαιρώμαστε τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ Ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου Αὐτοῦ, τοῦ Κυρίου μας εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως. Καί μᾶς ἔδωκε τήν Ἐντολήν τῆς ΑΓΑΠΗΣ. Μᾶς ἔδωκε τήν δυνατότητα νά διαλέξωμε μόνοι μας, μέ τήν θέλησί μας, τήν ΖΩΗΝ  Ἤ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ. ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ ἐμεῖς Ἤ νά τηρήσουμε τήν ΕΝΤΟΛΗΝ,  καί διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ, νά ζήσωμεν αἰωνίως ἑνωμένοι μαζί Του ἐν τῇ Ἀγάπῃ, Ἥ  διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, νά διαλέξουμε τόν Χωρισμόν μας ἀπό τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην μας, ἤ δηλ. νά διαλέξουμε τόν αἰώνιον Θάνατον.

  Η ΥΠΑΚΟΗ ΕἹΣ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΕΙΝΑΙ Ζ Ω Η 

καί ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ εἶναι ΘΑΝΑΤΟΣ.

Αὐτήν τήν ἀλήθειαν μᾶς ἀναγγέλλει ἡ Ἐκκλησίας τήν τρίτην Κυριακήν τοῦ Τριωδίου. Εἶναι δέ σέ ὅλους γνωστόν ὅτι ὁ Φιλάνθρωπος, μακροθυμῶν,  λέγει εἰς τόν πεπτωκότα «... ἐν τῷ ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγεῖν τόν ἄρτον, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τήν γῆν, ἐξ  ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ»(Γενέσ. γ΄ 24). Σύμφωνα μέ αὐτόν τόν ὁρισμόν, «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο κρίσις»(Ἑβρ. γ΄19). Ὁ ἄνθρωπος προγνωρίζει ὅτι σέ κάθε Ἐντολή, ὁ Πάνσοφος καί Δικαιοκρίτης, ἔχει θέσει τήν ἀρχήν τῆς Ἀνταποδώσεως. Προγνωρίζει ὅτι ἡ ΥΠΑΚΟΗ εἶναι Ζωή καί ὅτι ἡ ΠΑΡΑΚΑΟΗ εἶναι Θάνατος. Ἔχει ΝΟΥΝ, γιά νά διακρίνῃ τό Καλόν , ἀπό τό Κακόν, ἔχει δέ καί ἐλευθερίαν, γιά νά μπορῇ νά ἐκλέγῃ, ὅ,τι αὐτός θέλει. Ἔχει «τό δυνατόν τοῦ ἀποθανεῖν  καί τό δυνατόν τοῦ μή ἀποθανεῖν» Στό Χέρι του εἶναι νά ζήσῃ καί στό χέρι του εἶναι νά ἀποθάνῃ. Εἶναι δική του ἡ ἐκλογή. Ὁ Θεός μᾶς χάρισε «τό Αὐτεξούσιον». Ὁ Πανάγαθος δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν ζωήν, καί, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς δίδει τήν Ἐντολήν, ὡς «ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον». Λέγει: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν...», «Ἐάν διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω».

Ὁ ἅνθρωπος μόνος του, μέ τή θέλησί του, προετοιμάζει τή θέσι του  κατά τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως. ΜΟΝΟΣ του ἀποφασίζει ἄν θά βρεθῇ ἐκ δεξιῶν ἤ ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος καί Κριτοῦ.

Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας μᾶς θέλει κοντά Του καί θέλει νά μείνωμεν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἑνωμένοι μαζί Του. Γι᾿ αὐτόν τό λόγο μᾶς προσφέρει τήν δυνατότητα, νά διαλέξουμε μόνοι μας, μέ τή Θέλησί μας, τή θέσι μας κοντά Του. Εἶναι μεγάλη αὐτή ἡ τιμή. Δυστυχῶς ὅμως πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, πού δέν κατανοοῦν τήν τιμήν καί δέν ἀκολουθοῦν τήν Ὁδόν τῶν Ἐντολῶν. Καί διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ προετοιμάζουν τή θέσι τους,  ἐξ εὐωνύμων τοῦ Δικαιοκρίτου Χριστοῦ, κατά τήν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως.

Θά πρέπει νά σημειώσω ἐδῶ ὅτι ἡ πρώτη κρίσις, γιά τόν καθένα μας, δέν γίνεται κατά τήν Ἡμέραν τῆς  Παγκοσμίου Κρίσεως, ἀλλά γίνεται κατά τήν στιγμήν τῆς τηρήσεως ἤ τῆς παραβάσεως τῆς κάθε Ἐντολῆς.

Κάθε Ἐντολή τοῦ Πανσόφου Δημιουργοῦ ἐμπεριέχει ἔμφυτον τήν Ἀρχήν τῆς Ἀνταποδώσεως. Ἡ ΥΠΑΚΟΗ εἰς τήν Ἐντολήν ἀνταποδίδει τήν Ζωήν καί ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ ἀνταποδίδει τόν Θάνατον. Ὁ Κύριος δέ λέγει ὅτι «Ἐγώ δέν ἦλθα νά κρίνω τόν Κόσμον, ἀλλά νά σώσω τόν Κόσμον» (Ἰωάν. ιβ΄17). Καί συνεχίζει ó Κύριος: «Ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρίνει αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ Ἡμέρᾳ» (Ἰωάν. ιβ΄ 48). Καί πάλιν λέγει: «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ Κρίσις, ὅτι τό Φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό Σκότος ἤ τό Φῶς·  ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα. Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό Φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό Φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» ( Ἰωάν. γ΄19-20). Τό ἀντίθετον συμβαίνει εἰς τόν ἄνθρωπον, πού κάνει καλή χρῆσι τοῦ ΝΟΥ καί τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ του, καί ἐκλέγει τό Φῶς: «Ὁ ποιῶν τήν ἀλήθειαν ἔρχεται πρός τό Φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τά ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα» (Ἰωάν. γ΄ 21). Κατά τήν τήρησιν κάθε Ἐντολῆς γίνεται Κρίσις. Καί ὁ ἄνθρωπος ἀποφασίζει καί ἐκλέγει, μέ τήν Θέλησίν του, τήν ζωήν ἤ τόν θάνατον. Κάθε ἄνθρωπος κρίνεται σύμφωνα μέ τά ἔργα του. Κατά τήν Δευτέραν Παρουσίαν, κατά τήν Τελικήν Παγκόσμιον Κρίσιν, ὁ Δίκαιος καί Πάνσοφος κριτής ἐπικυρώνει τήν ἀπόφασίν μας, ἐπικυρώνει τήν ἐλεύθερη καί ἀβίαστην ΑΠΟΦΑΣΙΝ, πού πήραμε ἐμεῖς γιά τόν ἑαυτόν μας. Ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, ὁ Θεός μας, μᾶς ἔδωκε τή Χάρι νά κρίνωμε καί νά ἀποφασίζωμεν ἐμεῖς, γιά τόν Ἑαυτόν μας.

 

Ὁ ΚΑΘΕΝΑΣ ΘΑ ΚΡΙΘῌ ΚΑΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΑΥΤΟΥ.

 

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Σκότους δέν δέχονται τό Φῶς, δέν πιστεύουν εἰς τόν Θεόν, δέν ἀνοίγουν τήν καρδιά τους εἰς τόν Χριστόν, δέν ἐγκολπώνονται τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί δέν τό κάνουν «Πρᾶξι» εἰς τήν καθημερινήν ζωήν.

Δέν δέχονται τόν Βασιλέα τῶν βασιλέων καί Κύριον τῶν κυρίων, τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, Τόν ὁδηγοῦν εἰς τόν Γολγοθᾶ, καί Τόν Σταυρώνουν ( Ἰωάν. ιθ΄8-30.Ἀποκ. ια΄8). Περιμένουν δέ τόν Ψεύτικον Μεσσίαν, τόν Ἀντίχριστον.

Νομίζουν, οἱ δυστυχεῖς αὐτοί ἄνθρωποι τοῦ Σκότους, ὅτι θά μποροῦν νά ἀδικοπραγοῦν καί νά μένουν ἀτιμώρητοι. Νομίζουν, πλανώμενοι, ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός Δίκαιος. Δέν κατανοοῦν ὅτι «ὁ Θεός μακροθυμεῖ εἰς ἡμᾶς, ὥστε νά μή χαθῇ κανένας, ἀλλά νά μετανοήσουν ὅλοι καί νά σωθοῦν. Δέν κατανοοῦν ἀκόμη ὅτι «θά ἔλθῃ ἔξαφνα, ὡς κλέπτης ἐν νυκτί»(Β΄ Πέτρ. γ΄1-10) καί « θά ἀποδώσῃ εἰς τόν καθένα κατά τά ἔργα αὐτοῦ»(Ρωμ.β΄6. Β΄ Τιμόθ. δ΄ 14. Ἀποκ.κβ΄12). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει σέ κάθε σκληροκάρδιο καί ἀμετανόητο ὅτι, μέ τήν σκληρότητά του θησαυρίζει εἰς τόν ἑαυτόν του ὀργήν, ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καί δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. β΄5 ἑξ.).

Ὅσοι ἀρνοῦνται τόν Χριστόν, ἀρνοῦνται καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Ἡ Ὁδός, πού φέρει τόν ἄνθρωπον εἰς τά δεξιά τοῦ Σωτῆρος, κατά τήν ἡμέραν τῆς Κρίσεως, εἶναι Η  ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΤΗΝ «ΠΡΑΞΙ» Εἶναι τά ἔργα τῆς γνησίας καί ἀνυποκρίτου τῆς τελείας Ἀγάπης  εἰς τόν Θεόν καί είς τόν πλησίον , διά τόν ΧΡΙΣΤΟΝ.

Κατά τήν Δευτέραν Παρουσίαν ὁ Κύριος θά δώσῃ τό ὁριστικόν Τέλος τῆς Ανομίας καί θά ἀποδώσῃ  πλήρως τήν Δικαιοσύνην. Ἡμέρα Ὀργῆς (Dies Irae) εἶναι ἡ Ημέρα τῆς Κρίσεως. Ὁ Κύριος εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη, ἀλλά ἄπειρη Δικαιοσύνη. Ἀγαπᾶ τούς ταπεινούς καί δικαίους καί βδελύσσεται τούς ὑπερηφάνους καί ἀμετανοήτους. Ἐπικυρώνει, λοιπόν, ἐπιβεβαιώνει, ἐπισημοποιεῖ τήν ἀπόφασιν, πού πῆρε ὁ καθένας, γιά τόν ἑαυτόν του, ἀνάλογα μέ τό ἔργα του( Ματθ. κε΄31-46). «Ὁ λόγος ὅν  ἐλάλησεν ὁ Κύριος, ἐκεῖνος κρίνει τούς πάντες ἐν τῇ ἐσχάτῃ Ἡμέρᾳ»(Ἰωάν ιβ΄48).

Κατά τήν ἔνδοξον καί φοβεράν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως ὁ Ἔνδοξος Κριτής θά ξεχωρίσῃ τά πρόβατα ἀπό τῶν ἐρίφων καί θά στήσῃ τά μέν πρόβατα ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ, τά δέ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. Καί θά πῇ ὁ Βασιλιᾶς σέ ἐκείνους, πού ἀξιώθηκαν, διά τῆς Ὑπακοῆς τῶν Ἐντολῶν νά σταθοῦν εἰς τά δεξιά Του:

 

«Δεῦτε οἱ Εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου». Καί θά αἰτιολογήσῃ τήν Ἀπόφασίν Του, λέγοντας · ΔΙΟΤΙ:

·     Ἐπείνασα καί μοῦ δώσατε νά φάγω

·     Ἐδίψασα καί μέ ἐποτίσατε.

·     Ἤμουν ξένος καί δέν εἶχα, πού νά μείνω καί μέ περιμαζεύσατε εἰς τό σπίτι σας.

·     Ἤμουν γυμνός  καί μέ ἐνδύσατε.

·     Ἀρρώστησα καί μέ ἐπισκεφθήκατε. 

·     Ἤμουν στή φυλακή καί ἤλθατε νά μέ δῆτε καί νά μέ παρηγορήσετε.

Τότε, μέ ἄκρα ταπείνωσιν καί μέ βαθειά συναίσθησι τῆς οὐτιδανότητός τους, θά ἀποκριθοῦν εἰς Αὐτόν οἱ δίκαιοι καί θά ποῦν·  Πολυεύσπλαγχνε Κύριε καί Οἰκτίρμων, πότε Σέ εἴδομεν πεινῶντα καί ἐθρέψαμε,ἤ διψῶντα καί ἐποτίσαμεν; Πότε δέ Σέ εἴδομεν ξένον καί Σέ περιμαζεύσαμεν ἤ γυμνόν καί Σέ ἐνδύσαμεν;Πότε δέ Σέ εἴδαμε ἄρρωστον ἤ φυλακισμένον καί ἤλθαμε κοντά Σου, νά Σέ επισκεφθοῦμε ; Τότε ὁ Πολυέλεος Κύριος,   ὁ Βασιλιᾶς θά ἀναπαύσῃ τάς ψυχάς αὐτῶν καί ἀποκριθῇ καί τούς πῇ:

Ἀληθινά σᾶς λέγω, ἐφ᾿  ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε( Κάθε τί πού ἐκάματε,  εἰς ἕνα ἀπό τούς πτωχούς αὐτούς ἀδελφούς μου, τούς μικρούς καί ἀσήμαντους, τό ἐκάματε εἰς Ἐμένα)»(Ματθ. κε΄40).

Τό ἀντίθετον θά συμβῇ, μέ τούς ἐξ εὐωνύμων, τούς ἀμετανοήτους ἀνθρώπους τοῦ Σκότους, τούς ΣΤΑΥΡΩΤΕΣ, πού μέ τή θέλησί του, διάλεξαν διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, νά σταθοῦν στά ἀριστερά Του, πού ἔζησαν χωρίς Θεόν, χωρίς Ἔλεος, χωρίς ἀγάπην καί συνέχιζαν, ἀναισχύντως, νά ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ εἰς τό

 

πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του. Εἰς αὐτούς, τούς ἐξ εὐωνύμων Αὐτοῦ, θά πῇ:

«Πορεύεσθε ἀπ᾿  ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ Διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» Καί αἰτιολογεῖ τήν Ἀπόφασιν λέγων·  Διότι «ἐπείνασα καί οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, κλπ.»

·     Φρικτή ἡ Τιμωρία τῆς ἀμετανοησίας:

·     Χωρισμός ἀπό τόν Θεόν, δηλαδή αἰώνιος θάνατος.

·      Συγκατοίκησις μέ τούς δαίμονες. καί

·     Πῦρ αἰώνιον.

Θά ὑποστοῦν τή φρικτή τιμωρία, πού διάλεξαν μέ τή Θέλησί τους .Πράγματι θά εἶναι ἀνελέητη, ἀλλά καί δικαία ἡ Κρίσις, σ᾿ αὐτούς πού δέν ἔδειξαν εὐσπλαγχνία, πού δέν ἔδειξαν ἔλεος εἰς τούς ἀδελφούς τους. «Ἡ Κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος»(Ἰακ. β΄13).

Δέν μᾶς ζητάει πολλά καί δύσκολα ὁ Κύριος, μόνο νά δείξουμε Καλωσύνη, Ἔλεος, ἀγάπη, εὐσπλαγχνίαν πρός τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς ζητεῖ.

 

 

 Ὁ ἐθνικός μας ποιητής, ὁ Κωστής Παλαμᾶς, μέ τό ὑπέροχο ποίημά του· «Καρδιές νά καίγονται», μᾶς συγκλονίζει μέ τήν προτροπήν τοῦ νά φύγωμεν ἀπό τήν τυπολατρεία καί προσέξωμε τήν Οὐσίαν τῆς πίστεώς μας.

 

«Ὁ Χριστός νά καίγονται γι᾿  Αὐτόν γυρεύει καρδιές ὄχι κεριά.

Καί μέ σταυρούς κανείς δέν Τόν λατρεύει καί γονατίσματα βαριά.

Γιατί  λατρεύει τό ΧΡΙΣΤΟ ὅποιος δίνει,

γιά τόν πλησίον τή ζωή,

Ὅποιος τό γυμνωμένο κρυφοντύνει καί

τόν πτωχό τόν ἐλεεῖ.

Ὅποιος τήν ἀδικία κεραυνώνει κι᾿

ἁγνό τό μέτωπο κρατεῖ

καί ἔχει Θεό τήν Καλωσύνη

Κι᾿  ἔχει Θεό τήν Ἀρετή».

 

 

 

 

 

 

Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ(Λουκ. ιε΄11-32).

 

Τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων.

Ἄν χάναμε...

Ἄν χάναμε τό κείμενον τῆς ἁγίας Γραφῆς καί μᾶς ἀπέμενε μόνον ἡ Παραβολή τοῦ Ἀσώτου, καί τότε θά μπορούσαμε νά σωθοῦμε,διότι περιέχει ὁλόκληρον  τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γά τή σωτηρία μας.

Δίκαια χαρακτηρίζεται, ὡς τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων, διότι περιέχει ὁλόκληρον «τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον», τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου. Μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ἄπειρη ἀγάπην τοῦ Θεοῦ-Πατρός, τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχίαν Του, τό ἄπειρον Ἔλεός Του, καί τήν ἐσχάτην ἀθλιότητα εἰς τήν ὁποίαν ἔφθασεν ὁ ἄνθρωπος, διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ.

 

Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς...(Λουκ. ιε΄11-32).

Παραβολικός εἶν᾿  ὁ λόγος. Πατέρας εἶναι ὁ Πανάγαθος Θεός, ὁ Πάνσοφος καί Παντοδύναμος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος Κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ δύο υἱοί εἰκονίζουν ὁλόκληρον τό ἀνθρώπινον Γένος. Ἡ Πατρική Ἑστία εἶναι ὁ Παράδεισος τῆς τρυφῆς, ἡ ἀδιατάρακτος διά Θέας ἀπόλαυσις τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἠμερῶν, αἰωνίως. Καί εἰς αὐτόν τόν Παράδεισον ἐγκαθιστᾶ τά πλάσματά Του ὁ Πανάγαθος, ὡς στοργικός Πατέρας, μέ τήν εὐλογίαν «ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν».

Τίποτε στόν κόσμον δέν ὑπάρχει πιό γλυκό ἀπό τήν «Πατρικήν Ἑστίαν». Τίποτε πιό πολύτιμον, τίποτε πιό τερπνόν δέν ὑπάρχει στόν κόσμον ἀπό τήν ζεστασιά «τοῦ σπιτικοῦ» Τίποτε δέν μπορεῖ νά ὑποκαταστήσῃ τά ἀγαθά τοῦ «σπιτικοῦ», πού εἶναι ἡ Οἰκογενειακή θαλπωρή,  ἡ σιγουριά, ἡ ἀσφάλεια, ἡ προστασία, πολύτιμα ἀγαθά, τά ὁποῖα ἐξασφαλίζει μόνον ἡ Αὐθεντία, ἡ Πατρική ἐξουσία, ἡ Πατρική Παντοδύναμος ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ.

Ὅλοι ἐργάζονται εἰς τόν Παράδεισον. Αἱ Οὐράνιαι Δυνάμεις, ἀκαταπαύστως, ὑμνοῦν τόν Τριαδικόν Θεόν, τόν Πάνσοφον Δημιουργόν (Ἀποκ. δ΄ 8-11). Ἡ ἐργασία τῶν πρωτοπλάστων συνίσταται εἰς τό νά τηροῦν τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης Του καί ἔτσι νά φυλάσσουν τόν Παράδεισον. Νά  μένουν, διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ ἐν τῇ Ἀγάπη, ἑνωμένοι,  μέ

τόν Θεόν, νά συνομιλοῦν μαζί Του καί νά ὁδεύουν ἐπί τῆς Ὁδοῦ τῆς ὄντως Ζωῆς, ἀπό τό· «κατ᾿ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ᾿  ὁμοίωσιν», ὥστε ἀπό «δυνάμει θεοί», νά γίνουν καί «ἐνεργείᾳ θεοί».

Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός ἔπλασε τόν ἀνθρωπον  «κατ᾿  εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν αὐτοῦ». Τόν τίμησε μέ τήν τιμήν τοῦ «κατ᾿ εἰκόνα». Καί θέλει ὁ Οὐράνιος Πατέρας τά πλάσματά Του νά γίνουν συνδημιουργοί καί νά ἐργασθοῦν νά γίνουν,  κατά  χάριν, καί «ἐνεργείᾳ θεοί». Νά ἐννοήσουν τήν τιμήν τοῦ κατ᾿ εἰκόνα καί διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θεῖον Θέλημα, νά φυλάξουν τόν Παράδεισον. Νά μείνουν ἐν τῇ ἀγάπῃ. Διότι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» ( Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

Ὀφείλουν τά παιδιά νά σέβωνται καί ἀγαποῦν  τόν Πατέρα, νά λατρεύουν τόν Δημιουργόν, τόν Εὐεργέτην καί δοτῆρα πάντων τῶν ἀγαθῶν. Ἡ ἀγάπη τους ὅμως ἀποδεικνύεται διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ τῶν ἐντολῶν Του. Ὀφείλουν νά λατρεύουν τόν Κύριον ὄχι τυπικά, μέ τά χείλη, ὄχι ψεύτικα καί ὑποκριτικά, ἀλλά μέ τήν καρδιά τους, εἰλικρινά, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. δ΄23-24). Δυστυχῶς ὅμως δέν ἐννόησαν τήν τιμήν του «κατ᾿  εἰκόνα».

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας περιγράφει τήν ἀποστασίαν τῶν ἀνθρώπων καί λέγει: «Ἄκουε οὐρανέ!  Καί σύ γῆ, ἄνοιξε καλά τά αὐτιά σου, διότι ὁ Κύριος ἐλάλησεν: υἱούς ἐγέννησα καί ὕψωσα(Γιούς ἐγέννησα καί τούς μεγάλωσα καί τούς ἀνέδειξα· αὐτοί ὅμως μέ ἀρνήθηκαν καί μέ ἐγκατέλειψαν. Τό βόδι γνωρίζει τόν ἰδιοκτήτη του καί τό γαϊδούρι ξέρει τό παχνί πού τοῦ ἔδωκε ὁ ἀφέντης του, γιά νά τρώῃ.  Ὁ  Ἰσραήλ ὅμως δέν  μέ ἀναγνωρίζει ὡς Κύριόν του καί ὁ λαός μου οὐ συνῆκεν, δέν καταλαβαίνει καθόλου ποιός εἶναι ὁ Θεός του»(Ἡσ. α΄2-3). Καί ὁ Προφήτης Δαβίδ λέγει: «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 13,21). Ζῆ σάν κτῆνος καί πεθαίνει σάν κτῆνος. Εἰς τήν Παραβολήν τοῦ Ἀσώτου πραγματοποιεῖται ἡ Προφητεία καί οἱ δύο υἱοί ἀποδεικνύονται ἀποστάτες, ὁ νεώτερος χωρίζεται ἀπό τόν Πατέρα «ζῶν ἀσώτως», ἀλλά καί ὁ πρεσβύτερος Υἱός μένει μέν εἰς τήν Πατρικήν Ἐστίαν, ἀλλά εἶναι χειρότερος ἀπό τόν Νεώτερον,  εἶναι Ψεύστης καί Ὑποκριτής, φοβερός Ἐγωϊστής, γεμᾶτος μῖσος, χωρίς ἴχνος ἀγάπης, δέν ὁμοιάζει σέ τίποτε μέ τόν Πατέρα.

Ὁ Νεώτερος Υἱός

Δέν θέλει νά ἐννοήσῃ ὅτι ἡ ἀργία εἶναι μητέρα κάθε Κακίας καί Οὐράνιος Πατέρας εὐλογεῖ τήν ἐργασίαν. Δέν ἐννοεῖ τήν τιμήν τοῦ «κατ᾿  εἰκόνα». Δέν ἐννοεῖ ὅτι «ἀεργίη τὄνειδος, ἐργασίη μηδέν ὄνειδος» καί ὅτι «εἰ τις  ού θέλει ἐργάζεσθαι, μηδέ ἐσθιέτω» (Β΄ Θεσσαλ. γ΄10). Δίκαιον δέ εἶναι ὁ ἐργαζόμενος νά ἀπολαμβάνῃ τῶν ἀγαθῶν τῆς τιμίας ἐργασίας του. Ὁ Νεώτερος υἱός  ὅμως δέν θέλει καί δέν συνειδητοποιεῖ ὅτι «τά ἀγαθά κόποις κτῶνται» καί ὅτι, ὅπως πολύ σωστά λέγεται, «τῆς ἀρετῆς προπάροιθεν ἱδρῶτα θεοί ἔθηκαν ἀθάνατοι». Δι᾿  αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο «Εἶπε τῷ Πατρί·  Δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας». Ὁ Νεώτερος υἱός ἐγείρει ἀστόχαστες, γιγαντιαῖες ἀπαιτήσεις (Riesigen Ansprueche) ἤ καλλίτερα νευρωσικές ἀπαιτήσεις. Χάνει τήν ἐπαφή του μέ τήν πραγματικότητα.  Νομίζει πώς ἔχει μόνον δικαιώματα στή ζωή καί ὄχι ὑποχρεώσεις. Άπαιτεῖ τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς πατρικῆς οὐσίας. Πότε ἵδρωσε ὁ Νεώτερος υἱός; Πότε ἀπέκτησε «κάτι», μέ τήν τίμια ἐργασία του, ὥστε νά ἀπαιτεῖ αὐτό τό «Κάτι» ;

 Ἡ ἀρρώστια του  ἀρχίζει, μέ τήν ἄρνησι τοῦ Θεοῦ. Εἶναι, φυσικά, «ἐκτός ἑαυτοῦ». Δέν εἶναι ψυχικά ὑγιής. Δέν ἀγαπᾶ τόν πατέρα. Δέν ἔχει εἰρήνη, μέ τόν Θεόν καί μέ τόν ἑαυτόν του. Καί  ἀπαιτεῖ. Θεωρεῖ «σκλαβιά» καί «τυραννία», τήν πατρική στοργή, καί, μέ τή θέλησί του, ὑποδουλώνεται στά χαμηλά του πάθη. Νομίζει πώς οἱ σοφές Ὁδηγίες τοῦ Πατρός περιορίζουν τήν ἐλευθερίαν του καί κηρύσσει «Ἀνταρσία», γιά νά ἀποτινάξῃ τόν  φανταστικόν ζυγόν, τῆς πατρικῆς Προστασίας.

 Τά δεινά τῆς Ἀποστασίας.

 Ἡ ἔλλειψις ἀγάπης πρός τόν Πατέρα-Θεόν, ὁδηγεῖ στήν ΠΑΡΑΚΟΗΝ, στην πτῶσιν, στήν ἀποστασίαν, στή ἑκουσία ἔξοδο καί ἀπομάκρυνσιν ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστίαν, στόν χωρισμόν ἀπό τόν Θεόν, στήν ἐξαθλίωσιν καί τόν Θάνατον.

Ἐπειδή ὅμως, «ὁ Θεός, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄Τιμόθ.β΄4), ἐφοδιάζει τά παιδιά Του, μέ θεῖα χαρίσματα, μέ θεϊκά προσόντα, μέ Νουν καί Ἐλευθερίαν. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Θέλει, μέ τή Θέλησί μας, νά μένουμε κοντά Του ἐλεύθερα καί ἀβίαστα. Καί ὅταν φεύγουμε ἀπό κοντά του μᾶς ὁπλίζει μέ τά δῶρα Του, περιμένοντας τήν ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΝ ΜΑΣ. Ὅταν ὁ νεώτερος υἰός τοῦ ζήτησε νά μοιράσῃ τήν περιουσίαν Του, τότε, μακροθυμῶν, «διεῖλεν αὐτοῖς τόν βίον. Καί μετ᾿  οὐ πολλάς ἡμέρας συναγαγῶν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱός ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καί ἐκεῖ διεσκόρπισε τήν οὐσίαν αὐτοῦ  ζ ῶ ν  ἀ σ ώ τ ω ς. Εἰς τήν ὁδόν τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν πατρική στοργή καί προστασία, ἀκολουθεῖ ὁ ξεπεσμός. Περιπίπτει εἰς τούς λῃστάς-δαίμονας-πάθη(πρβλ. καί Λουκ.ι΄30) καί περιέρχεται εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν. Ὁ Νεώτερος Υἱός ἐμφανίζεται, μέ τό ἀληθινόν του πρόσωπον. Δέν κρύβει τόν κακόν του ἐαυτόν.  Μέ τή θέλησί του, ἐνσαρκώνει «τό φρόνημα τῆς σαρκός, πού εἶναι «ἔχθρα εἰς Θεόν» καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας «τό Θάνατο». Ὁ Ἀποστάτης ἀρνεῖται τόν Θεόν, δέν δέχεται τό φρόνημα τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι  «ζωή καί εἰρήνη»(πρβλ. Ρωμ.η΄6). Φανερά εἶναι τά δεινά τῆς Ἀποστασίας.

«Ζῶν ἀσώτως» ὁ Νεώτερος υἱός, ἀπογυμνώνεται ἀπό κάθε ἀρετή, ἀπεκδύεται τόν ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ἐνδύεται τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς, μέ τή θέλησί του.

Γίνεται «δέσμιος τῆς γῆς» περιέρχεται εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν.  καί  «ἡμιθανής», ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. Καί πορευθείς ἐκολλήθη ἑνί τῶν πολιτῶν τῆς Χώρας ἐκείνης, καί ἔπεμψεν α ὐτόν εἰς τούς ἀγρούς  «βόσκειν Χοίρους». Τό Βασιλόπουλο γίνεται Χοιροβοσκός. Αὐτός, που ζοῦσε εἰς τό ἀνάκτορον τῆς Πατρικῆς Ἑστίας κατάντησε νά ζῆ εἰς τό Χοιροστάσι, μαζί μέ  τούς χοίρους. Πεθαίνει τῆς πείνας καί «ἐπεθύμει γεμίσαι τήν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπό τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοίροι καί οὐδείς ἐδίδου αὐτῷ». Εἰς αὐτήν τήν ἀθλίαν κατάστασιν, ὁ ἄσωτος, ἡμιθανής, συνέρχεται. Ὁ «ἐκτός ἑαυτοῦ», ἔρχεται «εἰς ἑαυτόν» Περισυλλέγεται. Συναισθάνεται τήν ἁμαρτολώτητά του. Ἀναγνωρίζει ὅτι, ἀπό δικό του φταίξιμο, ἔφθασε εἰς ἐσχάτην αύτήν ἀθλιότητα. Δέν μεταβιβάζει εἰς ἄλλους τό φταίξιμό του, γιά τήν κατάντια του. Ἀποδέχεται τήν προσωπικήν του ἐνοχήν, τήν οὐτιδανότητά του. Κάνει  ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον. Γνωρίζει καλά τόν ἀληθινόν του ἑαυτόν καί μετανοεῖ εἰλικρινά, γιά τά λάθη του. ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΝ τῆς ἐπιστροφῆς του εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν, ὡς ἀνάξιος.

Συλλογίζεται καί λέγει: Πόσοι μισθωτοί τοῦ πατέρα μου χορταίνουν τό ψωμί καί ἐγώ πεθαίνω τῆς πείνας. Χάνομαι. Εἶμαι ἄθλιος, ἀνάξιος, ἁμαρτωλός. Θά ἐπιστρέψω ὁ ἄσωτος ἀλλά εἰλικρινά μετανιωμένος καί θά πῶ στόν Πατέρα μου: Ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου. Δέν εἶμαι ἄξιος νά καλοῦμαι υἱός σου.Συγχώρησέ με καί δέξου με σάν ἕνα ἀποό τούς μισθωτούς σου!

Καί ἀμέσως ἐπραγματοποίησε τήν Ἀπόφασί του. Γύρισε μετανοημένος εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Πίστεψε εἰς τήν Εὐσπλαγνίαν τοῦ Πατρός, ὁ Ὁποῖος , ὅπως φαίνεται, τόν

περίμενε μέ λαχτάρα νά γυρίσῃ κοντά Του. Καί ἐνῶ βρισκόταν ἀκόμη μακράν  τόν εἶδε καί ἔτρεξε καί τόν ἀγκάλιασε, μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη καί τόν δέχθηκε  καί τό ἀποκατέστησε εἰς τήν θέσι τοῦ υἱοῦ Του, ὡσάν νά μήν εἶχε φύγει ποτέ. Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τό ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, πού, ὄχι μόνον δέχεται τόν μετανοημένον ἁμαρτωλόν, ἀλλά καί «γίνεται χαρά στόν οὐρανόν ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι;»(Λουκ. ιε΄7).

Ὁ μέν Ἄσωτος, εἰλικρινά μετανοιωμένος ἐξομολογεῖται καί ζητεῖ τό Ἔλεος τοῦ Πατρός «Πάτερ ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου...». Ο δέ στοργικός Πατέρας τόν δέχεται μέ χαράν στήν ἀγκαλιά Του καί λέγει πρός τούς δούλους Του: «ἐξενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην καί ἐνδύσατε αὐτόν, καί δότε δακτύλιον εἰς τήν χεῖρα αὐτοῦ, καί ὑποδήματα εἰς τούς πόδας, καί ἐνέγκαντες τόν μόσχον τόν σιτευτόν θύσατε, καί φαγόντες  εὐφρανθῶμεν ὅτι ὁ υἱός μου νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη. Καί ἤρξαντο εὐραίνεσθαι».

Ἐδῶ ἀποκαλύπτεται ἡ ἄπειρη ἀγάπη, τό ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπον. Θυσιάζει ,γιά χάρι μας, «τόν Μόσχον τόν σιτευτόν». Τόσο πολύ ἀγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ᾿  ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν.γ΄15-16. Ρωμ. ε΄8). Καί πραγματικό ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ «Ἐσταυρώθη δι᾿ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ», λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός.

Ὁ Πανάγαθος Θεός δέν ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον εἰς ἀπώλειαν, ἀλλ᾿  εἰς σωτηρίαν καί χαίρεται, μέ τήν ἐπιστροφήν τῶν πεπλανημένων. Ὁ νεώτερος υἱός, ὁ ἄσωτος, ἐπιστρέφει εἰλικρινά μετανοιωμένος καί σώζεται. Ὁ Πατέρας καί τά Οὐράνια γιορτάζουν καί εὐφραίνονται. ΜΟΝΟΝ ὁ πρεσβύτερος υἱός δέν χαίρεται. Ἀντίθετα μάλιστα ὀργίζεται. Ὅταν, ἐπιστρέφοντας στό σπίτι ἀπό  ἀγρούς, ἀκούει «συμφωνίας καί χωρῶν» καί πληροφορεῖται ὅτι ἐπέστρεψε ὁ ἀδελφός του, καί ὅτι ὁ Πατέρας του τόν δέχθηκε μέ χαρά καί πρός χάριν του «ἔθυσε  τόν μόσχον τόν σιτευτόν ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτόν ἀπέλαβεν. ΩΡΓΙΣΘΗ δέ καί οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν». Δέν χαίρεται τήν Χαράν τοῦ Πατρός, πού δέχεται τόν ἀσωτον υἱόν, εἰλικρινά μετανοιωμένον, διότι εἶναι ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΣ, ΦΑΤΑΟΥΛΑΣ. ΤΑ ΘΕΛΕΙ ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ. Καί ὄχι μόνον ὀργίζεται καί δέν θέλει νά εἰσέλθη στό σπίτι καί νά χαρῇ, αλλά καί κατηγορεῖ τόν Πατέρα ὡς ἄδικον. Ὁ Θεός ὅμως θέλει καί αὐτός νά σωθῇ. γι᾿ αὐτό καί  «Καί ἐξελθών ὁ Πατήρ παρεκάλει αὐτόν». Κανείς δέν μπορεῖ νά περιγράψῃ τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιά τά  πλάσματά του, ἀκόμη γιά  τά πιό διεστραμμένα.

 Ὁ Οὐράνιος Πατέρας, πού θέλει τήν σωτηρίαν καί τῶν πιό διεστραμμένων ἁμαρτωλῶν, ὡς ἀπειρον Ἔλεος εὐσπλαγχνίζεται καί αὐτόν τόν πρεσβύτερον υἱόν Του.      Γνωρίζει ὁ Θεός ὅτι Πρεσβύτερος υἱός εἶναι  ΨΕΥΣΤΗΣ καί ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ, εἶναι Φαρισαῖος. Ὑποκρίνεται  τόν ὑποτακτικόν. Κρύβει τό ἀληθινόν του πρόσωπον; Ποιός μπορεῖ  νά χαρακτηρίσῃ αὐτόν Τόν Ἐγωϊστήν,  πού τηρεῖ μέ ἀκρίβειαν ὅλες τίς τυπικές Διατάξεις τοῦ Νόμου, ἀλλά ἔχει χάσει τήν ΟΥΣΙΑΝ; Ποιός μπορεῖ νά  χαρακτηρίσει αὐτόν, πού πάντοτε θέλει νά φαίνεται Ἅγιος καί κάνει τά πάντα πρός τό Θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις; Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ αὐτόν, πού τιμᾶ μόνον τοῖς χείλεσιν τόν Πατέρα, ἐνῶ ἡ καρδιά του εἶναι γεμάτη φθόνο, μῖσος καί Κακία; Ὅμως ὁ Πατέρας μας ὁ Οὐράνιος θέλει νά σώσῃ καί αὐτόν. Καί βγαίνει Αὐτός ἐξω καί παρακαλεῖ τόν πρεσβύτερο υἱόν νά εἰσέλθῃ καί νά  χαρῇ, γιά τήν ἐπιστροφήν τοῦ ἀδελφοῦ. Ὁ Πρεσβύτερος ὅμως ὑἱός μένει ἔξω ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστία. Εἶναι παράδειγμα πρός ἀποφυγήν. Δέν ἔχει ἴχνος ἀγάπης. Τό Κυριεύει ὁ Ἐγωϊσμός καί ἔχει πολύν  φθόνον.

Ὁ Πατέρας ὅμως ὡς ἄπειρη Ἀγάπη τόν πρακαλεῖ καί τόν προτρέπει νά χαρῇ, γιά τήν ἐπιστροφήν τοῦ ἀδελφοῦ του:

«Εὐφρανθῆναι  δέ καί χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλώς ἦν καί  εὑρέθη». Ἔπρεπε νά χαρῆς, πού ἀδελφός σου γύρισε ὑγιής.

Αὑτός ὅμως  δέν εἰσέρχεται καί μένει ἔξω ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστίαν.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ἡ κατανυκτική περίοδος τοῦ Τριωδίου

 

 

            Προετοιμασία πρός  Ὑποδοχήν τοῦ Σωτῆρος.

 

Ἡ κατανυκτική περίοδος τοῦ Τριωδίου ἀρχίζει τήν Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου καί τελειώνει τό Μέγα Σάββατον. Ἰδιαιτέρως  αὐτή τήν περίοδον, ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία συγκεντρώνει, μέ στοργή, τά παιδιά της εἰς τόν Ναόν, «ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας» (Ματθ. κγ΄ 37. Λουκ. ιγ΄34). Μᾶς καλεῖ σέ  αὐτοσυγκέντρωσι, σέ περισυλλογή καί αὐτοεξέτασι. Μᾶς βοηθεῖ νά ἔλθουμε σέ αὐτογνωσία καί σέ εἰλικρινῆ, ἔμπρακτη μετάνοια. Μᾶς καλεῖ «βαλεῖν ἀρχήν» εἰς τήν πνευματική μας ζωήν, νά ζοῦμε εἰς τό ἑξῆς συνειδητά τήν λειτουργικήν της ζωήν καί νά φθάσουμε εἰς Θεογνωσίαν.

Ἡ Ἐκκλησία μας, καί μαζί της ὁ μεγάλος ποιητής καί πιστός Schiller μᾶς προτρέπει ὅλους καί λέγει:

 «Φευγᾶτε ἀπό τήν πνιγερή ζωή

  Στῆς ὀμορφιᾶς τή σφαῖρα ».

Μᾶς προτρέπει νά ξεφύγουμε ἀπό τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισίαν τῶν Φαρισαίων. Νά λυτρωθοῦμε ἀπό τόν Φαρισαϊκόν σκοταδισμόν, πού μᾶς ἀποπνίγει, νά καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό κάθε ὑλική καί ἀκάθαρτη ἡδονή, νά βάλουμε ἀρχήν στήν πνευματική μας ζωή, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀκολουθήσουμε τήν Ὁδόν τῆς ὄντως Ζωῆς ἀπό τό· «κατ᾿ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ᾿  ὁμοίωσιν», νά συνεχίσουμε τήν ἀνοδικήν μας Πορείαν, ἀπό γῆς  πρός οὐρανόν, «ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορινθ. ζ΄1).

Κατά τήν περίοδον τοῦ τριωδίου ἡ Ἐκκλησία μᾶς προσκαλεῖ εἰς τόν Ναόν, μέ σκοπόν, νά μᾶς θυμίσῃ ὅλες τίς φανερές καί ἀφανεῖς Εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ σέ μᾶς, ἀπό τήν ἀρχήν τῆς Δημιουργίας. Μᾶς θυμίζει ὅτι εἴμαστε πλάσματα τῆς ἄπειρης ἀγάπης Του, ὅτι θέλοντας νά μᾶς κρατήσῃ κοντά Του, μᾶς ἔδωκε τήν Ἐντολήν τῆς ἀγάπης Του, ὡς «Ὕλην εἰς τό Αὐτεξούσιον» καί μᾶς προειδοποίησε ὅτι ἡ τήρησις τῆς Ἐντολῆς, ἡ ΥΠΑΚΟΗ, ὡς καλή χρῆσις τοῦ Νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας, μᾶς χαρίζει τήν ζωήν, μᾶς κρατάει ἑνωμένους μαζί Του, ἐνῷ ἡ παράβασις τῆς ἐντολῆς, ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ, εἶναι κακή χρῆσις τοῦ Νοῦ καί τῆς Ἐλευθερίας μας, καί φέρει στήν ψυχή καί τήν ζωήν μας τόν Θάνατον, μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Δημιουργόν  καί Εὐεργέτην μας. Μᾶς προλέγει ὅτι μᾶς ἔπλασε καί μᾶς τίμησε μέ τήν τιμήν τοῦ «κατ᾿ εἰκόνα» καί ὅτι ἡ Ἐντολή μᾶς δόθηκε γιά νά γυμνασθοῦμε καί νά ἐπιτύχουμε τήν πνευματική μας τελείωσιν καί  ἀπό «δυνάμει θεοί», νά γίνουμε καί «ἐνεργείᾳ θεοί», θεοί κατά χάριν. Μᾶς Θυμίζει, λοιπόν, ἡ Ἐκκλησία μας, κατά τήν περίοδον αὐτήν, ὅτι ἐμεῖς, ἀπό κακή μας προαίρεσι, βγήκαμε ἔξω ἀπό τόν Παράδεισον τῆς τρυφῆς, δέν κατανοήσαμε τήν τιμήν τοῦ «κατ᾿  εἰκόνα» καί ὡμοιωθήκαμε, μέ τά ἀνόητα κτήνη, πού δέν ἔχουν Λογικόν,  ὅπως ἐμεῖς,  χωρισθήκαμε ἀπό τόν Θεόν, χάσαμε τήν τιμήν, φθόνῳ τοῦ ἀρχεκάκου Ὄφεως, στερηθήκαμε τά οὐράνια ἀγαθά, τή ζεστασιά τῆς Πατρικῆς Ἑστίας. Μᾶς θυμίζει ἀκόμη ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἀνέκφραστη συγκατάβασι τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού τέλειος ὤν ΘΕΟΣ, ἔγινε, γιά χάρι μας, καί τέλειος ἄνθρωπος καί ἐταπεινώθηκε μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕ αὐτός , ἀντί ἡμῶν, γενόμενος  ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς Ὅλους ἐμᾶς, εἰς τό Θεῖον Θέλημα. Ἔπαθε καί Ἀναστήθηκε καί ἀνέβηκε πάλιν εἰς τούς Οὐρανούς, γιά νά μᾶς λυτρώσῃ ἀπό τό Κακόν καί τήν Ἁμαρτίαν καί νά μᾶς ἐπανεισάγῃ εἰς τόν Παράδεισον. Καί μέ ὅλα αὐτά μᾶς προετοιμάζει νά ὑποδεχθοῦμε τόν Σωτῆρα καί νά γίνουμε κοινωνοί εἰς τό Πάθος καί εἰς τήν Ἀνάστασίν Του. Μέ τούς κατανυκτικούς ὕμνους, τά ἁγιογραφικά ἀναγνώσματα καί τά Συναξάρια δημιουργεῖ ἡ Ἐκκλησία μας τήν πιό κατάλληλη ἀτμόσφαιρα, γιά νά κατορθώσῃ ἡ ψυχή μας νά ἐπανεύρῃ τή γαλήνη της, πού εἶναι ἀναγκαία, γιά νά ζήσῃ ὁ ἄνθρωπος  καί νά ἐπανεύρη τήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς, ἀπό τό· «κατ᾿ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ᾿ ὁμοίωσιν».

Ἐάν  ἐξετάσουμε πολύ προσεκτικά τήν καθημερινή πραγματικότητα τῆς ζωῆς μας, θά διαπιστώσουμε ὅτι ὁ σύγχρονος, ὁ τεχνοκράτης ἄνθρωπος περισπᾶται, «μεριμνᾶ καί τυρβάζῃ περί πολλά»(Λουκ. ι΄41). Πραγματικά διασκορπίζεται ὁ νοῦς μας  καί ἔχομεν ἀπόλυτη ἀνάγκη, νά περισυλλέξωμε τό κομματιασμένο μας «εἶναι» καί νά ξαναβροῦμε τήν ἀκεραιότητα τοῦ πνεύματός μας. Εἶναι δέ πλέον ἤ βέβαιον ὅτι αὐτό θά μπορέσουμε νά τό ἐπιτύχωμεν μόνον, μέ τήν ἐπικοινωνίαν καί ἕνωσίν μας, μέ τόν Θεόν. Αὐτή τή δυνατότητα ἐπανόδου εἰς τήν παραδεισιακήν μορφήν ζωῆς, μᾶς προσφέρει ἡ Ἐκκλησία μας, καθημερινά, καί ἰδιαίτερα, κατά τήν κατανυκτικήν περίοδον τοῦ Τριωδίου.

Οἱ γονυκλισίες, ἡ ὀρθόδοξος νηστεία, οἱ μετάνοιες, εἶναι ἀσκήσεις, «γυμνασία πρός εὐσέβειαν»(Α΄Τιμόθ. δ΄7), βοηθοῦν εἰς τήν αὐτοσυγκέντρωσιν, εἰς τήν συγκέντρωσιν τοῦ πνεύματος εἰς τήν μελέτην τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, εἰς τήρησιν τῶν Ἐντολῶν καί εἰς τήν προσήλωσιν ΝΟΥ πρός Θεόν, εἰς τήν Προσευχήν.

Τό « ᾌσω τῷ Κυρίῳ ἐν τῇ ζωῇ μου, ιιψαλῶ τῷ Θεῷ μου, ἕως ὑπάρχω»(Ψαλμ. 103,33) εἶναι τό λυτρωτικό βίωμα τοῦ πιστοῦ, πού πρέπει νά γίνῃ καί βίωμα ὅλων μας, ὥστε κάθε μας σκέψις, λόγος ἤ πρᾶξις,  νά δοξολογία, Εὐχαριστία. Νά εἶναι κοινωνία, προσευχή, «ἀνάβασις, προσήλωσις νοῦ πρός Θεόν». Νά εἶναι «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» λατρεία τοῦ Θεοῦ, ἔκφρασις θυσιαστικῆς καί ἀνυποκρίτου ἀγάπης πρός τόν πλησίον.

Εἶναι ἀλήθεια, πώς ὑπάρχει μιά φοβερή διάστασις ἀνάμεσα στήν διάνοια καί τήν καρδιά τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου. Κυριεύονται πολλοί ἀπό τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα καί τήν πλεονεξίαν. Ἐπιδίδονται σέ ἕνα ἀδυσώπητο κυνηγητό, γιά τήν ἱκανοποίησιν τῶν βρωμερῶν τους Παθῶν. Ἔτσι χάνουμε τήν κοινωνίαν μέ τόν Θεόν καί τούς συνανθρώπους μας, χάνουμε τήν ψυχική μας γαλήνη καί κινδυνεύουμε νά χάσουμε ὁλότελα τήν ψυχή μας.

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νά ἐπανεύρωμεν τόν καλόν μας ἑαυτόν, νά προσέξωμεν τόν ἔσω ἀνθρωπον,   νά προσέξουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει ὅτι «ὁ Νοῦς, πού δέν σκορπίζεται πρός τά ἔξω καί οὔτε ξεχύνεται στόν κόσμον μέσα ἀπό τίς αἰσθήσεις, γυρνᾶ στόν ἑαυτό του. Καί μέσα ἀπό τόν ἑαυτόν του ὑψώνεται εἰς τήν Θεογνωσίαν». Μιά παλιά παράδοσι λέει: «Τό πρωί  βάλε τή διάνοιά σου μέσα στήν καρδιά σου καί μεῖνε ὅλη τήν ἡμέρα συντροφιά μέ τό Θεό».

Ἡ Ἐκκλησία, σέ ὅλη τή διάρκεια τοῦ Τριωδίου, μέ τίς κατανυκτικές της Ἀκολουθίες, μᾶς ἐπαναφέρει στήν τάξι καί μᾶς βοηθεῖ νά νοιώσουμε πώς βρισκόμαστε μπροστά  στό Θεό, ὥστε νά κανονίζουμε  τή συμπεριφορά μας, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς Παρουσίας Του στή ζωή μας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέει: «Ἀντί νά ἐξετάζετε ἡμᾶς, ἐξετάζετε τούς ἑαυτούς σας, ἐάν εὑρίσκεσθε εἰς τήν πίστιν· τούς ἑαυτούς σας νά δοκιμάζετε. Ἤ δέν γνωρίζετε καλά τούς ἑαυτούς σας, ὥστε νά ἠξεύρετε ὅτι, ὅταν εὑρίσκεσθε εἰς τήν πίστιν, εἶναι ὁ Χριστός μαζί σας; εἰ μή τι ἀδόκιμοι ἐστέ» (Β΄ Κορινθ. ιγ΄5).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης  τῆς Κρονστάνδης συμβουλέύει: «Πρόσεχε στήν καρδιά σου ὅσο ζῆς σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο. Ἐξέταζέ την καί βλέπε τί τῆς ἐξασφαλίζει τήν ἕνωσί της μέ τόν Εὐλογητόν Κύριον καί τί τήν ἀποξενώνει. Ἔχε  λοιπόν αὐτογνωσίαν. Ἔτσι, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, θά μπορῇς νά ξεχωρίζῃς τί σέ ἀπο μακρύνει καί τί σέ πλησιάζει Σ᾿  Αὐτόν».

Κάθε Κυριακή ἤ γιορτή τοῦ Τριωδίου εἶναι κι᾿ ἕνας ἀναβαθμός στήν πνευματικήν Κλίμακα.  Εἰς  τό πρῶτο σκαλοπάτι, Τήν Κυριακή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου, τοποθετεῖ τήν ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΝ.

 Ὁ Τελώνης εἶναι φωτεινόν Παράδειγμα εἰλικρινοῦς Μετανοίας. Ἔρχεται ταπεινά μπροστά στό Θεό καί ζητεῖ τό Ἔλεός Του. Παρουσιάζεται μέ τό ἀληθινόν τοῦ Πρόσωπον, καί μέ βαθειά συναίσθησιν τῆς ἁμαρτωλότητός του, ζητεῖ Ἕλεος. Δέν ὑποκρίνεται. Καί αὐτός δικαιώνεται ἀπό τόν Θεόν, διότι «πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται, ὁ δέ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται»(Λουκ. ιη΄14).

Ὁ δέ Φαρισαῖος, ψεύστης καί ὐποκριτής, ἀκόμη καί μπροστά στό Θεό δέν παρουσιάζεται μέ τό ἀληθινόν του πρόσωπον, φοράει τό προσωπεῖον τοῦ ἁγίου, καί μέ τό πλαστό του αὐτό πρόσωπον θέλει νά ἐξαπατήσῃ καί τόν ἴδιον τόν Θεόν, λέγων· Θεέ μου ἘΓΩ δέν εἶμαι σάν τούς ἄλλους ἀνθρώπους, πού εἶναι παρακατιανοί κλέφτες κλπ. ΕΓΩ δέ εἶμαι σά αὐτόν ἐκεῖ κάτω τόν Τελώνη. ΕΓΩ  εἶμαι ἅγιος. Παρουσιάζεται μέ φοβερόν παραλήρημα μεγαλειότητος, μέ Θρησκευτικόν παραλήρημα καί παραλήρημα διώξεως κλπ. Χαρακτηριστικά γνωρίσματα τοῦ ΕΩΣΦΟΡΙΣΜΟΥ. Οἱ Ψυχίατροι θά ἔλεγαν ὅτι εἶναι σχιζοφρενής, αὐτός ὁ ΕΓΩΪΣΤΗΣ. Καί γι᾿ αὐτό  καί δέν δικαιώνεται ἀπό τό Θεό,  σέ ἀντίθεσι μέ τόν Τελώνη, πού δέν μεταβιβάζει σέ ἄλλους τά ἁμαρτήματά του καί μετανοεῖ εἰλικρινά καί κράζει : Ὁ ΘΕΟΣ ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ! Κύριε εἶμαι ἁμαρτωλός , Θεέ μου συγχώρεσέ με !  καί γι᾿ αὐτό τόν λόγο καί δικαιώνεται ἀπό τόν Θεόν.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες λένε ὅτι ἡ Ταπείνωσις εἶναι ἡ μεγαλύτερη Ἀρετή, πού μᾶς ἀνεβάζει μέχρι τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ. Εἶναι δέ γνωστόν ὅτι εἰς τό ὕψος αὐτό, μᾶς συγκρατεῖ ἡ ΑΓΑΠΗ. Ἐν συνεχείᾳ, τήν Κυριακή τοῦ Ἀσώτου, μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν εἰλικρινῆ καί ἔμπρακτη ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ. Μᾶς διδάσκει ὅτι εἶναι ἄπειρη ἡ Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ Πατρός. Μᾶς θυμίζει τόν ἀπολέσθέντα Παράδεισον καί τήν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως. Μᾶς φέρνει ἔτσι εἰς τήν Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, μᾶς ὁπλίζει μέ τήν Προσευχήν καί τήν Νηστείαν, πού ξεριζώνει μέσα ἀπό τήν καρδιά μας πᾶσαν Κακίαν καί μᾶς ἀξιώνει νά συνακολουθήσωμεν τόν Χριστόν εἰς τόν ΓΟΛΓΟΘΑΝ, νά Σταυρωθοῦμε καί νά Ἀναστηθοῦμε μαζί Του.

Εἶναι καιρός νά ἀναβαπτισθοῦμε στήν πνευματικήν Κολυμβήθρα τῆς Ἐκκλησίας καί εἰλικρινά μετανοιωμένοι, μέ βαθειά κατάνυξι νά ψάλουμε εἰς τόν ΖΩΟΔΟΤΗΝ:

 «Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας ζωοδότα· ...»

Κύριέ μου, Ἰησοῦ Χριστέ, Σύ, πού δίνεις τή ζωή,

 ἄνοιξέ μου τή θύρα τῆς  Μετανοίας, γιατί ἀπ᾿  τά 

χαράματα τό πνεῦμα μου εἰς τόν ἅγιόν Σου τρέχει Ναόν,

κουβαλῶντας πάνω του σπιλωμένο, στιγματισμένον 

ὁλότελα τόν σωματικόν ναόν του. 

Ἀλλά σάν πολυεύσπλαγχνος πού εἶσαι καί Οἰκτίρμων, Σύ,

Ζωοδότα, καθάρισέ  τον, μέ τό Σπλαγχνικόν Σου Ἔλεος !»

 

 

«Βεβαρημένων τῶν ὀφθαλμῶν μου ἐκ τῶν ἀνομιῶν μου, οὐ δύναμαι ἀτενίσαι καί ἰδεῖν τόν αἰθέρα τοῦ οὐρανοῦ · ἀλλά δέξαι με  ὡς τόν Τελώνην  μετανοοῦντα, Σωτήρ, καί ἐλέησόν με» (Δοξαστικόν τῶν Ἀποστίχων τῆς Ἑορτῆς).

 «Γλυκύτατέ μου Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, βαρειά εἶναι τά μάτια μου, ἀπό τίς ἀνομίες μου, δέν μπορῶ νά ἀτενίσω καί νά δῶ τόν αἰθέρα τοῦ οὐρανοῦ· ἀλλά τολμῶ καί προσεγγίζω Σέ τόν Φιλάνθρωπον, Κύριε, καί σέ ἱκετεύω· δέξαι με σάν τόν Τελώνην μετανοιωμένον Σωτήρα μου καί ἐλέησόν με».

ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ,

 

 «Η ΑΓΑΠΗ

ΑΝΤΑΛΛΑΞ᾿ ΑΣΠΑΣΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΟΣΥΝΗ».

 Ὤ  βάθος σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ!

Κύριέ μου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, μέγα καί ἐξαίσιον εἶναι τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου! Ποιός μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ τίς προαιώνιες Βουλές Σου; Πῶς Σύ, ὁ παντέλειος, ὁ Πάνσοφος, ὁ Παντοδύναμος καί Πανάγαθος Θεός, ἔρχεσαι κοντά μας, γίνεσαι ταπεινός ἀνθρωπος καί συναναστρέφεσαι ὅλους ἐμᾶς τούς ἀθλίους καί ἀχαρίστους; Ἔρχεσαι νά μᾶς ἀνασύρῃς ἀπό τήν «Ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ, διότι  δέν θέλουμε νά ἐννοήσουμε τήν τιμήν τοῦ· «κατ᾿  εἰκόνα» καί συνεχίζουμε ἀπό κακή Θέλησι, νά ἀπομακρυνόμαστε ἀπό Σένα, Κύριε, τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος, καί συμπεριφερόμαστε χειρότερα ἀπό ἄλογα κτήνη καί ζοῦμε καί πεθαίνουμε σάν κτήνη... Κύριε, ἀπορῶ, Ἀνεξίκακε καί Μακρόθυμε, Πῶς μᾶς ἀνέχεσαι καί καταδέχεσαι νά μᾶς συναναστρέφεσαι καί νά μᾶς ἀποκαλῇς ἀδελφούς Σου; Δέ τόν χωράει ὁ Νοῦς μου, αὐτό τό Μέγα Μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεώς Σου! Σύ, ὁ Πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ παρών, ὁ Πάνσοφος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος, γεννιέσαι σέ μιά φτωχική Φάτνη, σέ ἕνα παγωμένο Σπήλαιο... Σταματάει ὁ νοῦς μου. Μέγα εἶναι τό Μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεώς Σου, Κύριε, προσεγγίζεται μόνον, μέ τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν.

«Οὐ φέρει τό Μυστήριον ἔρευναν, πίστει μόνῃ  τοῦτο πάντες δοξάζομεν». Μπροστά εἰς τόν μέγα τοῦ μυστήριον, πάντες οἱ Πιστοί φόβῳ κράζομεν: «Ἀνερμήνευτε Κύριε, δόξα Σοι! »

 Προσπαθῶ νά βρῶ λόγια, νά περιγράψω τή Θεϊκή Σου συγκατάβασι, Κύριε, καί τρέμω, δέν βρίσκω λόγια... Κύριε θέλω νά διακηρύξω σέ ὅλους τήν ἄφατη, τήν ἀπερίγραπτη συγκατάβασί Σου! Τί νά πῶ; Σύ, ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεσαι ἄνθρωπος σάν κι᾿ ἐμᾶς. Μᾶς εὐσπλαγχνίζεσαι μπροστά στήν Θύρα τῆς πανάθλιας ψυχῆς μας, ἔρχεσαι καί στέκεσαι καί κρούεις καί μεῖς; ... Δέν ἀκοῦμε τή Φωνή Σου, Θεέ μου!  Σύ, ὁ Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελος, ὁ Θαυμαστός Σύμβουλος, ὀ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ἔρχεσαι καί βρίσκεις ὁλόκλειστες τίς Θύρες, δέν βρίσκεις κατάλυμα, ἀγάπη μου, καί φιλοξενεῖσαι, σύ ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, σέ μιά σπηλιά καί ἐπιμένεις νά μένῃς κοντά μας, ἐνῶ γνωρίζεις καλά ὅτι θά σέ ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ, θά Σέ βλασφημοῦμε, θά Σέ ἐμπτύουμε καί θά Σέ ραπίζουμε...Δέν βρίσκω λόγια νά περιγράψω τήν ἄκρα Ταπείνωσι καί τήν ἄπειρη ΑΓΑΠΗ ΣΟΥ, μακρόθυμε καί Οἰκτίρμων! Διόρθωσε τά λάθη μου !...

Συγχώρησέ με. Μένω ἄφωνος. Θέλω νά Σέ ὑμνήσω καί  προσπαθῶ νά βροντοφωνάξω, νά κηρύξω τήν ΑΓΑΠΗ Σου καί χάνεται ἡ φωνή μου στήν ἔρημο τῆς Παραφροσύνης, τῆς ἀναλγησίας καί τῆς σκληροκαρδίας τῶν ἀνθρώπων. «Ἦλθες εἰς τόν κόσμον Σύ, τό Φῶς τό ἀληθινόν, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό Σκότος ἤ τό ΦΩΣ ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα»( Ἰωάν. γ΄19). Κύριέ μου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, τό Φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου! Ὅπου βρεθῶ κι᾿ ὅπου σταθῶ, ΟΜΟΛΟΓΩ ὅτι Σύ, Κύριε, Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εἶσαι ἠ ζωή  καί ἡ εἰρήνη ἡμῶν! Σύ εἶσαι ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον!  Χριστέ μου, σύ ὁ μόνος ἀληθινός Θεός πού, γιά χάρι μας, καταδέχεσαι καί γεννιέσαι σέ ἕνα σπήλαιο καί ἀνακλίνεσαι σέ μιά Φάτνη ταπεινή, συγχώρησέ με καί ἄκουσε τίς ἄναρθρες κραυγές μου! Δώρησέ μας τή Χάρι τῆς μετανοίας καί Ἀξίωσέ μας νά ἀκούσουμε, πρίν εἰς τέλος χαθοῦμε, τήν γλυκύτερη καί ἀπό τό μέλι Φωνή Σου! Ἀξίωσέ μας νά Σοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά γεννηθῇς ἐντός μας! Ἀξίωσέ μας νά πιστεύουμε εἰς τό πανάγιον Ὄνομά Σου καί νά  Σέ λατρεύουμε ἐν Πνεύματι καί ἀληθείᾳ, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

«ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ, Ἡ ἈΓΑΠΗ 

ἀντάλλαξ᾿  ἀσπασμό μέ τήν Ταπεινοσύνη!

Ὤ ἐμεῖς κακόμοιροι θνητοί, πού δίχως Καλωσύνη πλανιώμαστε στίς ἐρημιᾶς τἄχαρα μονοπάτια, ἀν ξέραμε πώς τόσο ἁπλά ἡ Ἀγάπη κατοικεῖ καί πώς μιά Φάτνη ταπεινή διαλέγει γιά νά γείρει, στή Βηθλεέμ θά στρέφαμε στοχαστικά τά μάτια καί σταθερά θά φέρναμε τό βῆμα πρός  κεῖ»(Μετφρ. Βερίτη)

ΣΕ ΟΛΟΥΣ  ἐσᾶς, ἀγαπητοί μου Ἀναγνῶστες, ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ ΤΗ ΧΑΡΙ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ! 

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ 

 ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΤΌΝ ΘΕΙΟΝ ΦΩΤΙΣΜΌΝ!

                                                                      π. ΣΤΕΦΑΝΟΣ

«ΕΓΩ ΕΙΜΙ Η ΟΔΟΣ ΚΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΖΩΗ».

ΕΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΩΣΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, 

Η ΑΓΑΠΗ, Ο  Χ Ρ Ι Σ Τ Ο Σ.

 1.- Ὁ  ΧΡΙΣΤΟΣ, «ἡ ζωή ἡμῶν» εἶναι τό ἀνώτατο πρότυπο τοῦ ἀγωνοζομένου, τοῦ τελείου ἀνθρώπου. Ἀγωνίζεται καί νικᾷ. Μετουσιώνει τή σάρκα σέ πνεῦμα. Παλεύει και νικᾷ ὅλους τούς Πειρασμούς. Χαράσσει μέ τό Αἷμά Του, τήν ἀνηφορική καί τεθλιμένη Ὁδό πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ζωήν. Γίνεται Αὐτός ἡ  Ὁδός ἀπό γῆς πρός Οὐρανόν, ἀπό τό· «κατ’εἰκόνα» εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Προπορεύεται καί μᾶς ὁδηγεῖ Ψηλά, στό Γολγοθᾶ, στό Θεό.

2.-Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του. Μᾶς καλεῖ να διαλέξουμε το Φῶς ἤ το σκοτάδι, τή Ζωή ἤ το Θάνατο, τήν ΑΓΑΠΗ ἤ τό ΜΙΣΟΣ.

« ἰδού δέδωκα πρό προσώπου σου σήμερον τήν ζωήν καί τόν θάνατον, τό Αγαθόν καί τό Κακόν» (Δευτερ. 30,15).

«Ἰδού δέδωκα πρό προσώπου ὑμῶν τήν Ὁδόν τῆς ζωῆς καί τήν Ὁδόν τοῦ θανάτου» (Ἱερεμ.21,8). «Παρουσίασα μπροστά σας τή ζωή  καί τόν θάνατον, τήν εὐλογίαν καί τήν κατάραν. Διαλέξτε, λοιπόν, σεῖς τήν ζωήν, γιά νά ζεῖτε εὐτυχισμένοι, για πολλά χρόνια κι’ ἐσεῖς καί τά παιδιά σας. Προτιμῆστε νά  ἀγαπᾶτε τόν Κύριον καί Θεόν σας, διαλέξτε τήν  ΥΠΑΚΟΗΝ εἰς τάς Ἐντολάς Του καί νά Τον ἀκολουθῆτε πιστά. Διότι εἰς τήν ἀγάπην σας πρός τόν Θεόν  και εἰς τήν Ὑπακοήν εἰς τάς Ἐντολάς Του στηρίζεται ἡ ζωή σας καί ἡ μακροβιότητά σας…»( Δευτερ. 30,19-20). Δεν μᾶς ἐξαναγκάζει ὁ Κύριος. Μᾶς καλεῖ κοντά Του και μᾶς συμβουλεύει να κάνουμε καλή ἐκλογή.

3.- Πολλοί, κακοπροαίρετοι, Ἐγωϊστές, Ψεῦστες καί Ὑποκριτές δέν δέχονται τόν Ἐρχόμενον ἐν Ὀνόματι Κυρίου, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ τό Φῶς  τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε  ἄνθρωπον πού ἔρχεται εἰς τόν κόσμον, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ  τήν   Ἀλήθειαν καί ἐκλέγουν τήν Ψευτιά καί τό σκοτάδι. ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ τήν ΑΓΑΠΗΝ, καί ἐκλέγουν τό ΜΙΣΟΣ , ἐκλέγουν τήν εὐρύχωρη Ὁδό, πού ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀπώλεια. Δέν ἀγωνίζονται,  νά νικήσουν τό Κακόν, δέν παλεύουν νά μετουσιώσουν την σάρκα σέ πνεῦμα, παραμένουν «σάρκες» καί ὁλοταχῶς   ὀδεύουν πρός τήν Ἄβυσσον τῆς αἰωνίας Ὀδύνης καί εἰσέρχονται, ἀπό κακή τους Θέλησι, «εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ Διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» (Ματθ. κε΄41).

4.- Ὅσοι ὅμως, καλοπροαίρετοι καί ταπεινοί, δέχονται τόν Χριστόν καί ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ στό Πανάγιον Ὄνομά Του, τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα, ἐκλέγουν εἰς ζωήν τους τό Φῶς, τήν Ζωήν, τήν ΑΓΑΠΗΝ, τόν ΧΡΙΣΤΟΝ. Ἐκλέγουν τήν στενήν καί τεθλιμένη Ὅδόν, ἐκλέγουν τόν ΑΝΗΦΟΡΟΝ. Ἀκολουθοῦν τά ματωμένα Χνάρια τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ, πού εἶναι τό ἄριστον ΠΡΟΤΥΠΟΝ, τοῦ ἀγωνιζομένου, τελείου ἀνθρώπου και ὁ Ὁποῖος μᾶς ὁδηγεῖ Ψηλά, εἰς τόν ΓΟΛΓΟΘΑ, εἰς τὀν ΘΕΟΝ.

5.- Εἰς τήν ἀνοδικήν αὐτήν πορείαν μας ἀπό γῆς πρός οὐρανόν,  καί στί κάθε μας βῆμα ἐλλοχεύει, ἐνεδρεύει, παραμονεύει, καραδοκεῖ, στήνει καρτέρι, «ὁ ἀντίδικος ἡμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ»(Α΄ Πέτρ. ε΄8).  Δέν μᾶς ἀφήνει ὁ ἐχθρός. Μᾶς Πειράζει ὁ Πονηρός. Με τά παντοειδῆ πεπυρωμένα βέλη του, προσπαθεῖ νά ἀνακόψῃ τήν ἀνοδική μας Πορεία. Χρειάζεται νῆψι, νηφαλιότητα καί ἐγρήγορσι, ὥστε νά νικήσουμε εἰς τήν ἐσωτερικήν μας  Πάλην. Εἶναι πολύ δυνατή ἡ βασική σύγκρουσις μέσα μας, τοῦ Κακοῦ μέ τό Καλό, τῆς σάρκας, μέ τό πνεῦμα. Ὁ Παῦλος μᾶς προτρέπει «νά ἐνδυθοῦμε ὁλόκληρον τόν ὁπλισμόν, μέ τόν ὁποῖον μᾶς ὁπλίζει ὁ Θεός, γιά νά μπορέσουμε νά ἀντισταθοῦμε πρός τάς μεθοδείας τοῦ διαβόλου. Εἶναι πανούργα τά τεχνάσματά του. Διότι οὐκ ἔστιν ἡμῖν ἡ πάλη πρός αἷμα και σάρκα, ἀλλά πρός τάς ἀρχάς, πρός τάς ἐξουσίας, πρός τούς κοσμοκράτορας τοῦ σκότους τοῦ αἰῶνος τούτου, πρός  τά πνευματικά τῆς πονηρίας ἐν τοῖς ἐπουρανίοις», μέ ἔπαθλον τον οὐρανόν(Ἐφεσ. στ΄11-12).

6.- Εἰς τήν ἀνοδικήν μας πορείαν ἀπό γῆς πρός οὐρανόν, ἀγωνιζόμαστε, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, «ἀφορῶντες εἰ τόν τῆς Πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν (Ἑβρ. ιβ΄2) καί, μέ τή δύναμί Του, ὑπερνικῶμεν τάς παγίδας τοῦ Κοκκινοτρίχη, τοῦ Πυρροῦ Δράκοντος, μετουσιώνουμε τή σάρκα, σέ πνεῦμα καί φθάνουμε Ψηλά, στο Γολγοθᾶ, στό  Θεό. Εἰς τούς πιστούς εἰς τό ὄνομά Του ὁ Κύριος δίδει ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι (Ἰωάν. α΄12) καί τήν ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων και σορπίων και ἐπί πᾶσαν την δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν αὐτούς οὐ μή ἀδικήσῃ»(Λουκ. ι΄19). Ὑπόσχεται δέ  ὀ Κύριος εἰς τούς νικητάς οὐράνιον ἔπαθλον και λέγει: «Τῷ νικῶντι δώσω αὐτῷ φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ μου» (Ἀποκ. β΄7). Μόνον ἑνωμένοι με τον Χριστόν, «φέρουμε καρπόν πολύν». Ὅσο ἔχουμε στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος στό Χριστό καί μένουμε ἑνωμένοι μαζύ Του, περιπατοῦντες ἐν τῇ ἀγάπῃ, ὅσο μένουμε ἑνωμένοι μαζί Του ἐν τῇ ἀγάπῃ, μποροῦμε, με τη Χάρι Του και «σταυρώνουμε τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι και ταῖς ἐπιθυμίαις»(Γαλάτ.ε΄24) και «νεκρώνουμε τά μέλη ἡμῶν τά ἐπί τῆς γῆς» (Κολος. γ΄ 5), ἀνεβαίνουμε ἄνω, Ψηλά στά οὐράνια, μετουσιώνοντας τή σάρκα σέ πνεῦμα καί μποροῦμε νά ἀναφωνήσουμε μαζί με τόν Παῦλο: «ΖΩ ΔΕ ΟΥΚΕΤΙ ΕΓΩ, Ζῌ ΔΕ ΕΝ ΕΜΟΙ ΧΡΙΣΤΟΣ»(Γαλάτ. β΄20).  Ο Χριστός μᾶς παίρνει μαζί Του στα Οὐράνια. Ἀγωνιζώμαστε, ἑνωμένοι με τον Χριστόν, με την ἐνσαρκωμένην ΑΓΑΠΗΝ, ἀφορῶντες εἰς τον τῆς Πίστεως Ἀρχηγόν. Ἐάν δέν ἔχουμε στραμμένο τό βλέμμα τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος εἰς τόν Χριστόν καταποντιζώμαστε. Σᾶς θυμίζω τό πάθημα τοῦ Πέτρου: Το πλοῖον μέ τούς Μαθητάς βρίσκεται εἰς το μέσον τῆς θαλάσσης και ταλαιπωρεῖται πολύ ἀπό τά κύματα, διότι ἦτο ἀντίθετος ὁ ἄνεμος. Κατά τά χαράματα ἔρχεται πρός τούς Μαθητάς ὁ Ἰησοῦς Χριστός περιπατῶν πάνω εἰς την τρικυμισμένην θάλασσαν. Ὅταν Τον εἶδαν οἱ Μαθηταί να περιπατεῖ ἐπάνω  εἰς την θάλασσαν, ἔλεγαν ὅτι εἶναι φάντασμα και τρόμαξαν, και ἀπό τον φόβον τους ἔκραξαν.  Ὁ Ἰησοῦς τούς εἶπε: «Θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμι· μη φοβεῖσθε». Τότε ὁ Πέτρος, με θάρρος ἀποκρίθηκε και εἶπε: «Κύριε, ἐάν εἶσαι Σύ, διάταξέ με νά ἔλθω κοντά Σου περιπατῶν ἐπάνω εἰς τά κύματα». Καί ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: «Ἐλθέ, ἔλα». Ἀμέσως ὁ Πέτρος, ὑπακούων εἰς την προσταγήν τοῦ Κυρίου, κατέβηκε ἀπό το πλοῖον περιεπάτησεν ἐπί τά ὕδατα, διά νά ἔλθῃ πρός τόν Ἰησοῦν. Ὅσο ἔχει τό βλέμμα του ἐστραμμένον πρός τόν Χριστόν περιπατεῖ ἐπάνω εἰς τήν τρικυμισμένην θάλασσαν. Ὅταν ἀποστρέφῃ τό βλέμμα του ἀπό τόν Κύριον καί βλέπει τον ἄνεμον ἰσχυρόν καί τά θεόρατα κύματα, ἐφοβήθη, και ἀρξάμενος καταποντίζεσθαι ἔκραξε λέγων· Κύριε σῶσον με» (Ματθ. ιδ΄24-31). Ἔτσι συμβαίνει και στον πνευματικόν μας ἀγῶνα. Ὅσο εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τήν ἀγάπην, μέ τόν Χριστόν, ὅσο ἔχουμε στραμμένο το Βλέμμα μας με πίστιν εἰς τον Κύριον, νικῶμεν πάντα ΠΕΙΡΑΣΜΟΝ, νικῶμεν την σάρκα και τά σαρκικά καί μετουσιώνουμε την σάρκα σέ Πνεῦμα και ἀκολουθοῦντες τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ φθάνουμε Ψηλά,εἰς τόν Γολγοθᾶ, εἰς τόν Θεόν.

7.- Πολλές φορές ὅμως κυριαρχεῖ  μέσα μας ἡ ἔμφυτος ροπή(Concupiscentia) πρός τό  Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν, πού κληρονομήσαμε ἀπό τον προπάτορα Ἀδάμ, και πέφτουμε στήν ἁμαρτίαν, μᾶς κυριεύει ἡ σάρκα και το σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν και φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας το θάνατο (πρβλ. Ρωμ.η΄6). Τότε περιπατοῦμε κατά σάρκα καί ὄχι κατά πνεῦμα. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος διαπιστώνει αὐτήν την  πτῶσιν και λέγει: «Διότι γνωρίζουμε ὅτι ὁ Νόμος εἶναι πνευματικός, δηλαδή δῶρον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διά νά ὑπηρετῇ την πνευματική μας ζωήν. Ἐγώ ὅμως εἶμαι δοῦλος τῆς σαρκός, σάν πουλημένος σκλάβος, κάτω ἀπό την κυριαρχίαν τῆς ἁμαρτίας. Δεν γνωρίζω καλά το κακόν πού πράττω. Οὐ γάρ ὅ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ’ ὅ μισῶ τοῦτο ποιῶ. Τώρα δεν πράττω ἐγώ το κακόν, ἀλλά ἡ ἁμαρτία πού κατοικεῖ μέσα μου καί μέ ἐξουσιάζει… Οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’ὅ οὐ θέλω κακόν τοῦτο πράσσω… Ταλαίπωρος ἐγώ ἄνθρωπος! Τίς με ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (πρβλ. Ρωμ.ζ΄14 ἑξ.). ΔΕΙΝΟΝ Η ΑΜΑΡΤΙΑ!

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος μᾶς ἐνθαρρύνει στον πνευματικό μας ἀγῶνα λέγων ὅτι «τό ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον. Το ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ σατανικόν καί τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον». Καί ὁ ἱερός Γρηγόριος ὁ Θεολόγος τονίζει ὅτι «Οὐ φοβερόν το πεσεῖν, ἀλλά το κεῖσθαι». Δηλαδή εἶναι μέν δεινόν φοβερόν το πεσεῖν εἰς την ἁμαρτίαν, ἀλλά φοβερότερον Κακόν εἶναι το να μένῃ κανείς εἰς τήν ἁμαρτίαν καί μή μετανοῇ. Πιό φοβερό Κακόν εἶναι ἡ ἀμετανοησία. Ὁμοφώνως οἱ Πατέρες τονίζουν τήν ἄπειρη Ἀγάπη καί εὐσπλαγχνίαν τοῦ Θεοῦ καί λέγουν : «Ὁσάκις ἄν πέσῃς, ἔγειρε και σωθήσῃ». Μετανόησε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα καί συνέχισε τήν ἀνοδική σου Πορεία ἀπό γῆς προς Οὐρανόν. Ὅταν πέφτουμε εἰς  τήν ἁμαρτίαν, τότε χαίρεται ὁ Κοκκινοτρίχης (ὁ Πυρρός Δράκων),ὁ Ψιθυριστής   καί μᾶς σιγοψιθυρίζει, ὅτι δέν θά σωθοῦμε ἐξ  αἰτίας τῶν πολλῶν μας ἁμαρτιῶν.  Ο Ἅγιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος μᾶς συμβουλεύει νά ποῦμε εἰς τον Διάβολον με βεβαιότητα ὅτι Θά σωθοῦμε. Διότι τώρα ἔχουμε ἔγγραφες τίς Μαρτυρίες ὅτι ὄχι μόνον θα σωθοῦμε, ἀλλά και ὅτι «γίνεται μεγάλη χαρά εἰς τόν οὐρανόν ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. ιε΄7). Διότι ὁ Γλυκύς καί πρᾷος Ἰησοῦς μᾶς βεβαιώνει και λέγει: «Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν»(Ματθ. θ΄13). Καί  ἡ διαβεβαίωσις Του αὐτή ἐπαναλαμβάνεται σέ ὁλόκληρη την Καινήν Διαθήκην.  Ὅσες φορές, λοιπόν, ἄν πέσωμεν ,  καλόν εἶναι να σηκωθοῦμε ἐπάνω, νά μετανόησωμεν εἰλικρινά καί νά σωθοῦμε. Καί περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, να ἀκολουθοῦμε το Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ. Τότε. ἀσφαλῶς θά μπορέσουμε νά νικήσουμε ἐν Χριστῷ πάντα πειρασμόν, να ἀνέβουμε Ψηλά, νά μετουσιώσουμε τή σάρκα σέ πνεῦμα καί νά εἰσέλθουμε εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τήν ἡτοιμασμένην ἡμῖν ἀπό καταβολῆς κόσμου. Και ἐκεῖ, εἰς την ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Θεοῦ εἰς μακρότητα ἠμερῶν, αἰωνίως, να ὐμνοῦμε και να δοξολογοῦμεν τον ΛΥΤΡΩΤΗΝ ΙΗΣΟΥΝ, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.

ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟΝ

                              Μέ βαθειά συναίσθησι τῆς Οὐτιδανότητός μου.

 

1.-Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ καί Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, Σύ καί μόνον Σύ, δημιουργεῖς, συνέχεις, συγκροτεῖς καί συγκρατεῖς, τόν κόσμον, μέ τή Χάρι Σου Φιλάνθρωπε ! Σύ καί μόνον Σύ, μέ τήν Παρουσία Σου, γεμίζει χαρά καί ἀγαλλίασι τά Σύμπαντα μαζί καί τήν ψυχή μας, Πανάγαθε!  Χωρίς Ἐσένα ἡ ζωή μας εἶναι ἄδεια, κενή, χωρίς νόημα,χωρίς περιεχόμενο, χωρίς σκοπό. Σύ καί μόνο Σύ νοηματίζεις τή ζωή μας. Μόνον ἑνωμένοι μαζί Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, φέρουμε «καρπόν πολύν». Χωρίς  Ἐσένα «Οὐ δυνάμεθα ποιεῖν ΟΥΔΕΝ».

2.-Σύ , Κύριε, εἶσαι ὁ Μόνος ΑΓΙΟΣ. Μέγας εἶσαι, Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν καί θαυμαστά καί ἀπερίγραπτα εἶναι τά ἔργα Σου τά ἔργα Σου!  Ποιός μπορεῖ νά ἐξιχνιάσῃ τίς προαιώνιες Βουλές Σου; Ἤ ποιός μπορεῖ νά ζήσῃ, χωρίς Ἐσένα, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ;

3.- Σύ εἶσαι, Κύριέ μου, εἶσαι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνην τοῦ κόσμου. Κανείς  μόνος του  δέν μπορεῖ νά πλησιάσῃ τόν Πατέρα, παρά μονάχα μέ τή δική σου βοήθεια καί καθοδήγησι. Σύ εἶσαι «τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ πρῶτος καί ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ».

4.-Σύ, Κύριὲ μου Ἰησοῦ, συγκαταβαίνεις, ἔρχεσαι κοντά μας καί μᾶς καλεῖς νά διαλέξουμε τήν ἈΡΕΤΗ ἤ τήν ΚΑΚΙΑ, τό ΦΩΣ ἤ τό ΣΚΟΤΑΔΙ, τή ΖΩΗ ἤ τό ΘΑΝΑΤΟ, ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ἤ τό ΜΙΣΟΣ.  Ἔρχεσαι κοντά μας καί μᾶς

καλεῖς νά  ἐνοήσωμεν τήν τιμήν τοῦ· «κατ’εἰκόνα», καί μᾶς προτρέπεις νά κάμωμεν καλήν χρῆσιν τοῦ ΝΟΥ καί τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ μας. Ἔρχεσαι «πῦρ βαλεῖν ἐπί τήν γῆν». ἔρχεσαι νά ἀφυπνίσῃς τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Καί τό πῦρ αὐτό εἶναι ἡ ἐνανθρώπησίς Σου καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Σου. Τό Μέγα θαῦμα τῆς ἑνώσεως τῶν δύο φύσεων, τῆς ΘΕΙΑΣ καί τῆς ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ, εἰς τό Πανάγιον Πρόσωπόν Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ!

5.- Ομολογουμένως Μέγα εἶναι τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον, ἡ φανέρωσις Σοῦ, τοῦ Υἱοῦ καί ΛΟΓΟΥ τοῦ Θεοῦ «ἐν σαρκί» Κύριε. Ὡς Φῶς, φωτίζει καί θερμαίνει τίς ψυχές τῶν καλοπροαιρέτων καί γεννᾶ στήν καρδιά τους φλογερή ἀγάπη καί ζῆλο ,γιά Σένα, Ἰησοῦ μου,  τόν Θεόν ἐνανθρωπήσαντα, πού Σέ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ εἰς τό Ὅνομά Σου, τό ὑπέρ πᾶν Ὄνομα καί εἰς τούς ὁποίους δίδεις τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» Τό «Πῦρ» ὅμως αὐτό, γίνεται φωτιά , πού κατακαίει τούς κακοπροαιρέτους, αὐτούς, τούς Ἀσεβεῖς πού ΔΕΝ ΣΕ ΔΕΧΟΝΤΑΙ, ΑΥΤΟΥΣ, ΠΟΥ ΣΕ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ, καί καταφέρονται μέ φανατικόν ΜΙΣΟΣ ἐναντίον Σου, Ἀνεξίκακε  Κύριε!

6.- Μέ τή χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὁ δίκαιος καί εὐλαβής Συμεών εἶπε ὅτι αὐτό τό ΠΥΡ, ἡ Θεϊκή Σου συγκατάβασις,  τό Μέγα  Θαῦμα τῆς  ἑνώσεως εἰς τό πανάγιον Πρόσωπόν Σου, Κύριέ μου Ἰησοῦ, τῆς Θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως γίνεται αἰτία πτώσεως καί ἀναστάσεως πολλῶν καί σημεῖον ἀντιλεγόμενον. Δηλαδή τό Μυστήριον τοῦτο τό ξένον καί παράδοξον, τό ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν, ξεπερνάει τήν ἀνθρωπίνην νοητικήν ἱκανότητα, εἶναι Ὑπέρλογον. Δέν εἶναι ἀντικείμενον διεξεργασίας τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς καί γίνεται αἰτία πτώσεως τῶν κακοπροαιρέτων, τῶν ΑΠΙΣΤΩΝ, ἀλλά καί αἰτία Ἀναστάσεως, τῶν ΠΙΣΤΩΝ. Προλέγει ὁ Συμεών ὅτι ὅσοι ἀπιστήσουν εἰς Ἐσένα Κύριε, καί Σέ ἀρνηθοῦν θά πέσουν, κυριευθοῦν ἀπό φανατικόν μῖσος καί, ἀπό κακή τους θέλησι, θά ἀπολεσθοῦν καί θά καταλήξουν «εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον, τό ἡτοιμασμένον τῷ Διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» . Ἀντίθετα  ὅσοι θά ἀνοίξουν τήν καρδιά τους σέ Σένα, γλύκύτατέ μου Ιησοῦ, καί πιστέψουν εἰς τό Ὄνομά Σου, θά ἀναστηθοῦν καί θά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τίς ἁμαρτίες τους καί θά σωθοῦν. Θά δεχθοῦν οἱ ΠΙΣΤΟΙ τό Μέγα Θαῦμα τῆς Ἑνώσεως, εἰς τό Πρόσωπόν Σου, Κύριε, τῆς Θείας καί τῆς ἀνθρωπίνης Φύσεως, προσεγγίζοντας τό Μυστήριον τοῦτο, μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν.

7.-Τό Θαῦμα ὅμως τῆς Θεϊκῆς Σου Παρουσίας, θά ἀντιλέγεται ἀπό τούς κακοπροαιρέτους, ἀπό τούς ΑΠΙΣΤΟΥΣ. Καί ἐνῶ οἱ καλοπροαίρετοι, θά ὁγηγοῦνται εἰς τήν Πίστιν καί θά σώζωνται, οἱ ἀνειλικρινεῖς καί Ἐγωϊσταί θά ἀπιστοῦν καί θά κατακρίνονται. Αὐτά λέγει, Κύριε ὁ Συμεών στήν ἄχραντη καί πάναγνη Μητέρα Σου καί προσθέτει ὅτι λόγῳ τῆς ἀντιλογίας αὐτῆς, θά διαπεράσῃ τήν καρδίαν αὐτῆς, μεγάλη καί ὀδυνηρά μάχαιρα Θλίψεως καί Ὀδύνης, ὅταν θά σε ἰδῆ νά ΣΤΑΥΡΩΝΕΣΑΙ, ἀπό ὅλους ἐμᾶς τούς ἀχαρίστους. Ἐπισημαίνει δέ ὅτι ἡ πτῶσις καί ἡ ἀνάστασις πολλῶν, καθώς καί ἡ ἀντιλογία γύρω ἀπό τό Θαῦμα τῆς ἐνανανθρωπήσεώς Σου, θά γίνωνται, γιά νά ξεσκεπασθοῦν πολλῶν καρδιῶν οἱ διαλογισμοί καί οἱ διαθέσεις, πού ἔμεναν μέχρι τώρα ἀπόκρυφοι καί, μέ τήν ἀπόρριψιν ἤ τήν ἀποδοχήν Σου, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, τώρα θά φανερωθοῦν.

8.- Κύριέ μου, Ἰησοῦ, συγχώρησέ με τόν ἀνάξιον δοῦλον Σου, συγχώρησέ με... Δέν βρίσκω λόγια, γιά νά περιγράψω ἐπάξια, τή Χάρι Σου καί τά θαυμάσια Σου, ἐν παντί καιρῷ καί νά διηγηθῶ τίς πρός ἡμᾶς ἀφανεῖς καί φανερές εὐεργεσίες Σου! Συγχώρησέ με, Εὔσπλαγχνε Κύριε,  γιά τήν πτωχείαν μου...Ἐπιθυμῶ, θέλω μέ τήν καρδιά μου, λαχταρῶ νά Σέ ὑμνῶ ἐπάξια, σέ ὅλη μου τή ζωή καί νά ΨΑΛΛΩ  ὕμνους δοξολογίας  ἕως ὑπάρχω, καί ὑστερῶ, δέν βρίσκω λόγια... Ἐλέησόν με, Κύριε. Ἁξίωσέ με νά Σέ ὑμνῶ καί νά Σέ δοξολογῶ, ἀξίως μαζί μέ τούς Ἀγγέλους καί τούς ἁγίους Σου.  Δέξου, Ἰησοῦ μου, καί τά Ψελλίσματα τῶν ἀναξίων χειλέων μου καί ἄκουσε τίς ἄναρθρες κραυγές μου καί «ἔρχου ταχύ», μή βραδύνης...

9.-Ἐπλήθυναν οἱ ἀνομίες μας, Κύριε, ἐπλήθυναν οἱ ἀνομίες μας, ἀλλά ἐπλήθυναν καί οἱ ΑΡΝΗΤΑΙ Σου. Μᾶς ἐκύκλωσαν οἱ ἀντίχριστοι, Δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι καί βασανίζουν τό Λαό Σου. Σπεῦσε, πρόφθασε καί λύτρωσέ μας, Φιλάνθρωπε ἀπό τίς παγίδες τοῦ Ἀντιχρίστου! Κάθε διαστροφή καί κάθε ἀνωμαλία θεωρεῖται ἰδιαιτερότητα καί γίνεται νόμος τοῦ Κράτους. Γίναμε ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΓΟΜΟΡΑ.

10.-Κύριέ μου, Ἰησοῦ, «ἔρχου ταχύ» , οἱ ἐχθροί μας, δαίμονες καί δαιμονάνθρωποι προσπαθοῦν μέ κάθε ἄνομο τρόπο, νά ξεριζώσουν μέσα ἀπό τήν ψυχή μας καί ἀπό τόις ψυχές τῶν παιδιῶν μας τήν ὀρθόδοξον Πίστιν τήν πρός Σέ, Κύριε. Συγχώρησε τά λάθη μας. Εἴμαστε ἁμαρτωλοί.  Μέ βαθειά συναίσθησι τῆς Οὐτιδανότητός μας προσεγγίζουμε τή Χάρι Σου... Ποιός ἀπό μᾶς τούς ἀχρείους μπορεῖ νά προφέρῃ τό Ὄνομά Σου, Κύριέ μου Ιησοῦ; Μᾶς τρέφεις μέ τό Μάνα καί μεῖς Σέ ποτίζουμε, μέ ὄξος καί χολήν  καί Σέ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ. ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ Ἐσένα  τόν Ἀληθινόν ΜΕΣΣΙΑΝ καί περιμένουμε τόν Ψεύτικον, τό Ψευτομεσσίαν, τόν παγκόσμιον Κυβερνήτην. ‘Αλλά ὡς καρδιογνώστης γνωρίζεις ὅτι, ἄν καί σέ Σένα ἁμαρτάνωμεν παντοιοτρόπως, ὅμως ἘΣΕΝΑ ΜΟΝΟΑΧΑ ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ Γι’αὐτό, θαρροῦντες εἰς τό ΕΛΕΟΣ ΣΟΥ, Σέ Σένα καταφεύγουμε τόν Μόνον ἀληθινόν Θεόν. Ποιός ἄλλος ἐκτός ἀπό Σένα θέλει καί μπορεῖ νά ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ, εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ; Μόνον Σύ,  Κύριε, μπορεῖς, ὡς Παντοδύναμος καί θέλεις ὡς Πανάγαθος, νά μᾶς λυτρώσῃς ἀπό ὅλες τίς συμφορές καί νά μᾶς ὀδηγήσῃς εἰε τόπον ἀνψυχῆς , «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων».  Στερέωσε , Κύριε τή σαλεμένη μας καρδιά ἐπί τήν πέτραν τῶν Ἐντολῶν Σου. Ἀξίωσέ μας νά διαφυλάξουμε τήν Ὀρθοδοξία τῆς Πίστεως σέ Σένα τόν Σωτῆρα  καί Λυτρωτήν τοῦ Σύμπαντος Κόσμου καί νά Σέ δοξάζουμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

11.-Συγχώρησε Κύριε, ὡς ἀμνησίκακος Θεός τά παραπτώματα ἡμῶν ἅπαντα καί λύτρωσέ μας ἀπό πάσης τοῦ ΠΥΡΟΣ ΑΠΕΙΛΗΣ καί ἀπό πάσης θλίψεως, ὀργῆς, κινδύνου καί ἀνάγκης. Ἄνοιξε , Κύριε, τούς καταρράκτες τοὐρανοῦ, γιά νά ξεπλύνῃς τίς ντροπές, καθάρισε τούς ρὑπους τῆς ψυχῆς μας καί χάρισε σέ ὅλους τά χάρισμα τῆς εἰλικρινοῦς Μετανοίας.

12.- Λύτρωσέ μας μας , Κύριε, ἀπό τόν κακόν μας ἑαυτόν καί ἀπό τήν ἀλαζονίαν τοῦ κόσμου, πού «ὄλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται». Λύτρωσέ μας ἀπό Τόν Πονηρόν. Ποιός ἄλλος μπορεῖ νά μᾶς λυτρώσῃ, ἐκτός ἀπό Σένα , πού ΣΤΑΥΡΩΘΗΚΕΣ γιά μᾶς; Σύ, καί μόνον Σύ, Γλυκύτατέ μου Ἱησοῦ, πού μᾶς ἔλουσες καί μᾶς ἐκαθάρισες μέ τό Αἷμα Σου ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί μᾶς κατέστησες Βασιλεῖς καί Ἱερεῖς στόν Θεόν-Πατέρα. Σύ εἶσαι ἠ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Σύ καί μόνον Σύ εἶσαι τό ΠΑΝ ,γιά μᾶς. Ἀξίωσέ μας , Κύριε. ἀσιγήτως, νά Σέ ὑμνοῦμε καί νά Σέ δοξάζουμε, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Σου. Διότι Σέ Σένα ἀνήκει ἡ τιμή, ἠ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων .ΑΜΗΝ.