Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ,Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΙΣ.

Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ,Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΙΣ.

 Τό Τριώδιον ἀρχίζει μέ τήν προτροπήν: «Φαρισαίου φύγωμεν Ὑψηγορίαν καί Τελώνου μάθωμεν τό ταπεινόν ἐν στεναγμοῖς...». Ἡ Ἐκκλησία μας, μᾶς συνιστᾶ «βαλεῖν ἀρχήν», νά νεκρώσουμε τό φοβερόν Πάθος τοῦ Ἐγωϊσμοῦ καί βάλλουμε ἀρχήν στήν πνευματική μας ζωή τήν μακαριστήν πτωχείαν τοῦ πνεύματος, τήν ἄκραν ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΝ. Στό πρῶτο σκαλοπάτι τῆς Κλίμακος ἀπό γῆς πρός οὐρανόν εἶναι

 Η ΤΑΠΕΙΝΩΣΙΣ.

Τή Δεύτερη Κυριακή τοῦ Τριωδίου ἡ Ἐκκλησία μας, ἀναφέρεται εἰς τήν Παραβολή του Ἀσώτου. Στό δεύτερο σκαλοπάτι τῆς Κλίμακος θέτει τήν ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ καί ἐπιστροφήν εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Πράγματι δέ  ἡ Ταπείνωσις γεννιέται στήν ψυχήν τοῦ ἀνθρώπου μετά ἀπό τήν περισυλλογήν  καί τήν αὐτοεξέτασιν. Μετά ἀπό ἕναν εὐσυνείδητον αὐτοέλεγχον, «ἐλθών εἰς ἑαυτόν» ὁ ἄνθρωπος, ἔρχεται εἰς αὐτογνωσίαν, γιεννιέται στήν ψυχήν τοῦ ἡ Ταπείνωσις καί μετά -νοεῖ, συνειδητοποιεῖ τά λάθη του καί, μετανοῶν εἰλικρινά,  ἐπιστρέφει εἰς τήν Πηγήν τοῦ Ζῶντος ὕδατος, εἰς τόν Θεόν καί Πατέρα, ὁ Ὁποῖος χαίρεται μέ τήν ἐπιστροφήν τοῦ Ἀσώτου, τοῦ πεπτωκότος, καί θύει πρός Χάριν του τόν Μόσχον τόν σιτευτόν. Ὁ Μετανοῶν ἀνοίγει τήν Καρδιά του στό Χριστό καί ἀνεβαίνει εἰς τό τρίτο σκαλοπάτι τῆς Κλίμακος, δηλαδή περιπατεῖ «ἐν Ἀγάπῃ». Ὁδεύει δηλαδή ἀπό τό· «κατ᾿ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ᾿ ὁμοίωσιν» καί , μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, φθάνει εἰς τά δεξιά τοῦ  Κριτοῦ. Εἰλικρινά μετανοιωμένος, ἀνοίγει τήν καρδιά του  στό Χριστό καί ἐγκολπώνεται τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης τοῦ καί τό κάνει «πρᾶξι» εἰς τήν καθημερινήν του ζωήν. Ἡ Βίωσις τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ βασική προϋπόθεσις, γιά νά ἀξιωθῇ ὁ ἄνθρωπος νά σταθῇ εἰς τά δεξιά  τοῦ Σωτῆρος κατά τήν Μεγάλην καί Ἐπιφανῆ Ἡμέραν τῆς Παγκοσμίου Κρίσεως.

ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΙΣ

Ἡ Ἁγία μας ἐκκλησία, μέ τίς δύο πρῶτες πρῶτες παραβολές προβάλλει τήν ἄπειρη Ἀγάπη καί τήν Φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ. Τήν τρίτη Κυριακή τοῦ Τριωδίου, τήν Κυριακή τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, οἱ ἅγιοι Πατέρες προβάλλουν ὅτι ὁ Πανάγιος Θεός, δέν εἶναι μόνον ἄπειρη αγάπη, ἄπειρον Ἔλεος, ἀλλά καί ἄπειρη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ καί ὅτι κατά τήν δευτέραν ἔνδοξον Παρουσίαν Του θά γίνῃ ἡ Τελική Κρίσις καί Ἀνταπόδοσις καί ὡς δίκαιος Κριτής θά κρίνῃ ζῶντας καί νεκρούς καί θά ἀποδώσῃ εἰς τόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του καί θά βάλῃ ΤΕΛΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΝΟΜΙΑΝ.

Ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἔρχεται νά μᾶς ἀφυπνίσῃ, ὥστε, ἐνθυμούμενοι τήν Φοβεράν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως, πρίν νά εἶναι ἀργά νά συνέλθωμεν, νά «ταπεινωθῶμεν ἐναντίον τοῦ Θεοῦ τελωνικῶς», νά μετανοήσωμεν εἰλικρινά καί νά ἐπιστρέψωμεν εἰς τήν Πατρικήν ἑστίαν, νά ἀνοίξωμεν τήν καρδιά μας εἰς τόν ΧΡΙΣΤΟΝ καί νά περιπατοῦμεν «ἐν ἀγάπῃ». Διότι ὁ Χριστός, «ὁ Θεός ἡμῶν εἶναι ἀγάπη, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ» (Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

Ὁ Πάνσοφος καί πανοικτίρμων Θεός, θά μποροῦσε ὡς Παντοδύναμος νά μᾶς ἐπιβάλῃ τή Θέλησί Του, ἀλλ᾿ ὁ Κύριος «Οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον». Μᾶς τίμησε μέ τήν τιμήν τοῦ· «κατ᾿ εἰκόνα». Μᾶς θέλει συνδημιουργούς. Θέλει νά γίνουμε θεοί, μέ τή Θέλησί μας. Μᾶς ἔπλασε, ὁ Πανάγαθος, «δυνάμει» θεούς,  καί θέλει νά γίνουμε καί· «ἐνεργείᾳ θεοί»  Μᾶς ἐγκατέστησεν εἰς τόν Παράδεισον «ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν». Δηλαδή: Μᾶς ἔδωκε τήν Χάριν νά σταθοῦμε ἐνώπιόν Του καί νά χαιρώμαστε τήν ἀδιατάρακτον διά Θέας ἀπόλαυσιν τοῦ Ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου Αὐτοῦ, τοῦ Κυρίου μας εἰς μακρότητα ἡμερῶν, αἰωνίως. Καί μᾶς ἔδωκε τήν Ἐντολήν τῆς ΑΓΑΠΗΣ. Μᾶς ἔδωκε τήν δυνατότητα νά διαλέξωμε μόνοι μας, μέ τήν θέλησί μας, τήν ΖΩΗΝ  Ἤ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ. ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΜΕ ἐμεῖς Ἤ νά τηρήσουμε τήν ΕΝΤΟΛΗΝ,  καί διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ, νά ζήσωμεν αἰωνίως ἑνωμένοι μαζί Του ἐν τῇ Ἀγάπῃ, Ἥ  διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, νά διαλέξουμε τόν Χωρισμόν μας ἀπό τόν Δημιουργόν καί Εὐεργέτην μας, ἤ δηλ. νά διαλέξουμε τόν αἰώνιον Θάνατον.

  Η ΥΠΑΚΟΗ ΕἹΣ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΕΙΝΑΙ Ζ Ω Η 

καί ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ εἶναι ΘΑΝΑΤΟΣ.

Αὐτήν τήν ἀλήθειαν μᾶς ἀναγγέλλει ἡ Ἐκκλησίας τήν τρίτην Κυριακήν τοῦ Τριωδίου. Εἶναι δέ σέ ὅλους γνωστόν ὅτι ὁ Φιλάνθρωπος, μακροθυμῶν,  λέγει εἰς τόν πεπτωκότα «... ἐν τῷ ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγεῖν τόν ἄρτον, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τήν γῆν, ἐξ  ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ»(Γενέσ. γ΄ 24). Σύμφωνα μέ αὐτόν τόν ὁρισμόν, «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο κρίσις»(Ἑβρ. γ΄19). Ὁ ἄνθρωπος προγνωρίζει ὅτι σέ κάθε Ἐντολή, ὁ Πάνσοφος καί Δικαιοκρίτης, ἔχει θέσει τήν ἀρχήν τῆς Ἀνταποδώσεως. Προγνωρίζει ὅτι ἡ ΥΠΑΚΟΗ εἶναι Ζωή καί ὅτι ἡ ΠΑΡΑΚΑΟΗ εἶναι Θάνατος. Ἔχει ΝΟΥΝ, γιά νά διακρίνῃ τό Καλόν , ἀπό τό Κακόν, ἔχει δέ καί ἐλευθερίαν, γιά νά μπορῇ νά ἐκλέγῃ, ὅ,τι αὐτός θέλει. Ἔχει «τό δυνατόν τοῦ ἀποθανεῖν  καί τό δυνατόν τοῦ μή ἀποθανεῖν» Στό Χέρι του εἶναι νά ζήσῃ καί στό χέρι του εἶναι νά ἀποθάνῃ. Εἶναι δική του ἡ ἐκλογή. Ὁ Θεός μᾶς χάρισε «τό Αὐτεξούσιον». Ὁ Πανάγαθος δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τήν ζωήν, καί, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς δίδει τήν Ἐντολήν, ὡς «ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον». Λέγει: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν...», «Ἐάν διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω».

Ὁ ἅνθρωπος μόνος του, μέ τή θέλησί του, προετοιμάζει τή θέσι του  κατά τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως. ΜΟΝΟΣ του ἀποφασίζει ἄν θά βρεθῇ ἐκ δεξιῶν ἤ ἐξ ἀριστερῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος καί Κριτοῦ.

Ὁ Φιλάνθρωπος Θεός, ὡς στοργικός Πατέρας μᾶς θέλει κοντά Του καί θέλει νά μείνωμεν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἑνωμένοι μαζί Του. Γι᾿ αὐτόν τό λόγο μᾶς προσφέρει τήν δυνατότητα, νά διαλέξουμε μόνοι μας, μέ τή Θέλησί μας, τή θέσι μας κοντά Του. Εἶναι μεγάλη αὐτή ἡ τιμή. Δυστυχῶς ὅμως πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, πού δέν κατανοοῦν τήν τιμήν καί δέν ἀκολουθοῦν τήν Ὁδόν τῶν Ἐντολῶν. Καί διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ προετοιμάζουν τή θέσι τους,  ἐξ εὐωνύμων τοῦ Δικαιοκρίτου Χριστοῦ, κατά τήν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως.

Θά πρέπει νά σημειώσω ἐδῶ ὅτι ἡ πρώτη κρίσις, γιά τόν καθένα μας, δέν γίνεται κατά τήν Ἡμέραν τῆς  Παγκοσμίου Κρίσεως, ἀλλά γίνεται κατά τήν στιγμήν τῆς τηρήσεως ἤ τῆς παραβάσεως τῆς κάθε Ἐντολῆς.

Κάθε Ἐντολή τοῦ Πανσόφου Δημιουργοῦ ἐμπεριέχει ἔμφυτον τήν Ἀρχήν τῆς Ἀνταποδώσεως. Ἡ ΥΠΑΚΟΗ εἰς τήν Ἐντολήν ἀνταποδίδει τήν Ζωήν καί ἡ ΠΑΡΑΚΟΗ ἀνταποδίδει τόν Θάνατον. Ὁ Κύριος δέ λέγει ὅτι «Ἐγώ δέν ἦλθα νά κρίνω τόν Κόσμον, ἀλλά νά σώσω τόν Κόσμον» (Ἰωάν. ιβ΄17). Καί συνεχίζει ó Κύριος: «Ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρίνει αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ Ἡμέρᾳ» (Ἰωάν. ιβ΄ 48). Καί πάλιν λέγει: «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ Κρίσις, ὅτι τό Φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό Σκότος ἤ τό Φῶς·  ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα. Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό Φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό Φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» ( Ἰωάν. γ΄19-20). Τό ἀντίθετον συμβαίνει εἰς τόν ἄνθρωπον, πού κάνει καλή χρῆσι τοῦ ΝΟΥ καί τῆς ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ του, καί ἐκλέγει τό Φῶς: «Ὁ ποιῶν τήν ἀλήθειαν ἔρχεται πρός τό Φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τά ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα» (Ἰωάν. γ΄ 21). Κατά τήν τήρησιν κάθε Ἐντολῆς γίνεται Κρίσις. Καί ὁ ἄνθρωπος ἀποφασίζει καί ἐκλέγει, μέ τήν Θέλησίν του, τήν ζωήν ἤ τόν θάνατον. Κάθε ἄνθρωπος κρίνεται σύμφωνα μέ τά ἔργα του. Κατά τήν Δευτέραν Παρουσίαν, κατά τήν Τελικήν Παγκόσμιον Κρίσιν, ὁ Δίκαιος καί Πάνσοφος κριτής ἐπικυρώνει τήν ἀπόφασίν μας, ἐπικυρώνει τήν ἐλεύθερη καί ἀβίαστην ΑΠΟΦΑΣΙΝ, πού πήραμε ἐμεῖς γιά τόν ἑαυτόν μας. Ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, ὁ Θεός μας, μᾶς ἔδωκε τή Χάρι νά κρίνωμε καί νά ἀποφασίζωμεν ἐμεῖς, γιά τόν Ἑαυτόν μας.

 

Ὁ ΚΑΘΕΝΑΣ ΘΑ ΚΡΙΘῌ ΚΑΤΑ ΤΑ ΕΡΓΑ ΑΥΤΟΥ.

 

Οἱ ἄνθρωποι τοῦ Σκότους δέν δέχονται τό Φῶς, δέν πιστεύουν εἰς τόν Θεόν, δέν ἀνοίγουν τήν καρδιά τους εἰς τόν Χριστόν, δέν ἐγκολπώνονται τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί δέν τό κάνουν «Πρᾶξι» εἰς τήν καθημερινήν ζωήν.

Δέν δέχονται τόν Βασιλέα τῶν βασιλέων καί Κύριον τῶν κυρίων, τόν Ἀληθινόν Μεσσίαν, Τόν ὁδηγοῦν εἰς τόν Γολγοθᾶ, καί Τόν Σταυρώνουν ( Ἰωάν. ιθ΄8-30.Ἀποκ. ια΄8). Περιμένουν δέ τόν Ψεύτικον Μεσσίαν, τόν Ἀντίχριστον.

Νομίζουν, οἱ δυστυχεῖς αὐτοί ἄνθρωποι τοῦ Σκότους, ὅτι θά μποροῦν νά ἀδικοπραγοῦν καί νά μένουν ἀτιμώρητοι. Νομίζουν, πλανώμενοι, ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός Δίκαιος. Δέν κατανοοῦν ὅτι «ὁ Θεός μακροθυμεῖ εἰς ἡμᾶς, ὥστε νά μή χαθῇ κανένας, ἀλλά νά μετανοήσουν ὅλοι καί νά σωθοῦν. Δέν κατανοοῦν ἀκόμη ὅτι «θά ἔλθῃ ἔξαφνα, ὡς κλέπτης ἐν νυκτί»(Β΄ Πέτρ. γ΄1-10) καί « θά ἀποδώσῃ εἰς τόν καθένα κατά τά ἔργα αὐτοῦ»(Ρωμ.β΄6. Β΄ Τιμόθ. δ΄ 14. Ἀποκ.κβ΄12). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει σέ κάθε σκληροκάρδιο καί ἀμετανόητο ὅτι, μέ τήν σκληρότητά του θησαυρίζει εἰς τόν ἑαυτόν του ὀργήν, ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καί δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ (Ρωμ. β΄5 ἑξ.).

Ὅσοι ἀρνοῦνται τόν Χριστόν, ἀρνοῦνται καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Ἡ Ὁδός, πού φέρει τόν ἄνθρωπον εἰς τά δεξιά τοῦ Σωτῆρος, κατά τήν ἡμέραν τῆς Κρίσεως, εἶναι Η  ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΣΤΗΝ «ΠΡΑΞΙ» Εἶναι τά ἔργα τῆς γνησίας καί ἀνυποκρίτου τῆς τελείας Ἀγάπης  εἰς τόν Θεόν καί είς τόν πλησίον , διά τόν ΧΡΙΣΤΟΝ.

Κατά τήν Δευτέραν Παρουσίαν ὁ Κύριος θά δώσῃ τό ὁριστικόν Τέλος τῆς Ανομίας καί θά ἀποδώσῃ  πλήρως τήν Δικαιοσύνην. Ἡμέρα Ὀργῆς (Dies Irae) εἶναι ἡ Ημέρα τῆς Κρίσεως. Ὁ Κύριος εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη, ἀλλά ἄπειρη Δικαιοσύνη. Ἀγαπᾶ τούς ταπεινούς καί δικαίους καί βδελύσσεται τούς ὑπερηφάνους καί ἀμετανοήτους. Ἐπικυρώνει, λοιπόν, ἐπιβεβαιώνει, ἐπισημοποιεῖ τήν ἀπόφασιν, πού πῆρε ὁ καθένας, γιά τόν ἑαυτόν του, ἀνάλογα μέ τό ἔργα του( Ματθ. κε΄31-46). «Ὁ λόγος ὅν  ἐλάλησεν ὁ Κύριος, ἐκεῖνος κρίνει τούς πάντες ἐν τῇ ἐσχάτῃ Ἡμέρᾳ»(Ἰωάν ιβ΄48).

Κατά τήν ἔνδοξον καί φοβεράν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως ὁ Ἔνδοξος Κριτής θά ξεχωρίσῃ τά πρόβατα ἀπό τῶν ἐρίφων καί θά στήσῃ τά μέν πρόβατα ἐκ δεξιῶν Αὐτοῦ, τά δέ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. Καί θά πῇ ὁ Βασιλιᾶς σέ ἐκείνους, πού ἀξιώθηκαν, διά τῆς Ὑπακοῆς τῶν Ἐντολῶν νά σταθοῦν εἰς τά δεξιά Του:

 

«Δεῦτε οἱ Εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου». Καί θά αἰτιολογήσῃ τήν Ἀπόφασίν Του, λέγοντας · ΔΙΟΤΙ:

·     Ἐπείνασα καί μοῦ δώσατε νά φάγω

·     Ἐδίψασα καί μέ ἐποτίσατε.

·     Ἤμουν ξένος καί δέν εἶχα, πού νά μείνω καί μέ περιμαζεύσατε εἰς τό σπίτι σας.

·     Ἤμουν γυμνός  καί μέ ἐνδύσατε.

·     Ἀρρώστησα καί μέ ἐπισκεφθήκατε. 

·     Ἤμουν στή φυλακή καί ἤλθατε νά μέ δῆτε καί νά μέ παρηγορήσετε.

Τότε, μέ ἄκρα ταπείνωσιν καί μέ βαθειά συναίσθησι τῆς οὐτιδανότητός τους, θά ἀποκριθοῦν εἰς Αὐτόν οἱ δίκαιοι καί θά ποῦν·  Πολυεύσπλαγχνε Κύριε καί Οἰκτίρμων, πότε Σέ εἴδομεν πεινῶντα καί ἐθρέψαμε,ἤ διψῶντα καί ἐποτίσαμεν; Πότε δέ Σέ εἴδομεν ξένον καί Σέ περιμαζεύσαμεν ἤ γυμνόν καί Σέ ἐνδύσαμεν;Πότε δέ Σέ εἴδαμε ἄρρωστον ἤ φυλακισμένον καί ἤλθαμε κοντά Σου, νά Σέ επισκεφθοῦμε ; Τότε ὁ Πολυέλεος Κύριος,   ὁ Βασιλιᾶς θά ἀναπαύσῃ τάς ψυχάς αὐτῶν καί ἀποκριθῇ καί τούς πῇ:

Ἀληθινά σᾶς λέγω, ἐφ᾿  ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε( Κάθε τί πού ἐκάματε,  εἰς ἕνα ἀπό τούς πτωχούς αὐτούς ἀδελφούς μου, τούς μικρούς καί ἀσήμαντους, τό ἐκάματε εἰς Ἐμένα)»(Ματθ. κε΄40).

Τό ἀντίθετον θά συμβῇ, μέ τούς ἐξ εὐωνύμων, τούς ἀμετανοήτους ἀνθρώπους τοῦ Σκότους, τούς ΣΤΑΥΡΩΤΕΣ, πού μέ τή θέλησί του, διάλεξαν διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ, νά σταθοῦν στά ἀριστερά Του, πού ἔζησαν χωρίς Θεόν, χωρίς Ἔλεος, χωρίς ἀγάπην καί συνέχιζαν, ἀναισχύντως, νά ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟΝ εἰς τό

 

πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του. Εἰς αὐτούς, τούς ἐξ εὐωνύμων Αὐτοῦ, θά πῇ:

«Πορεύεσθε ἀπ᾿  ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ Διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» Καί αἰτιολογεῖ τήν Ἀπόφασιν λέγων·  Διότι «ἐπείνασα καί οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, κλπ.»

·     Φρικτή ἡ Τιμωρία τῆς ἀμετανοησίας:

·     Χωρισμός ἀπό τόν Θεόν, δηλαδή αἰώνιος θάνατος.

·      Συγκατοίκησις μέ τούς δαίμονες. καί

·     Πῦρ αἰώνιον.

Θά ὑποστοῦν τή φρικτή τιμωρία, πού διάλεξαν μέ τή Θέλησί τους .Πράγματι θά εἶναι ἀνελέητη, ἀλλά καί δικαία ἡ Κρίσις, σ᾿ αὐτούς πού δέν ἔδειξαν εὐσπλαγχνία, πού δέν ἔδειξαν ἔλεος εἰς τούς ἀδελφούς τους. «Ἡ Κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος»(Ἰακ. β΄13).

Δέν μᾶς ζητάει πολλά καί δύσκολα ὁ Κύριος, μόνο νά δείξουμε Καλωσύνη, Ἔλεος, ἀγάπη, εὐσπλαγχνίαν πρός τούς ἐλαχίστους ἀδελφούς ζητεῖ.

 

 

 Ὁ ἐθνικός μας ποιητής, ὁ Κωστής Παλαμᾶς, μέ τό ὑπέροχο ποίημά του· «Καρδιές νά καίγονται», μᾶς συγκλονίζει μέ τήν προτροπήν τοῦ νά φύγωμεν ἀπό τήν τυπολατρεία καί προσέξωμε τήν Οὐσίαν τῆς πίστεώς μας.

 

«Ὁ Χριστός νά καίγονται γι᾿  Αὐτόν γυρεύει καρδιές ὄχι κεριά.

Καί μέ σταυρούς κανείς δέν Τόν λατρεύει καί γονατίσματα βαριά.

Γιατί  λατρεύει τό ΧΡΙΣΤΟ ὅποιος δίνει,

γιά τόν πλησίον τή ζωή,

Ὅποιος τό γυμνωμένο κρυφοντύνει καί

τόν πτωχό τόν ἐλεεῖ.

Ὅποιος τήν ἀδικία κεραυνώνει κι᾿

ἁγνό τό μέτωπο κρατεῖ

καί ἔχει Θεό τήν Καλωσύνη

Κι᾿  ἔχει Θεό τήν Ἀρετή».