Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ(Λουκ. ιε΄11-32).

 

Τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων.

Ἄν χάναμε...

Ἄν χάναμε τό κείμενον τῆς ἁγίας Γραφῆς καί μᾶς ἀπέμενε μόνον ἡ Παραβολή τοῦ Ἀσώτου, καί τότε θά μπορούσαμε νά σωθοῦμε,διότι περιέχει ὁλόκληρον  τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γά τή σωτηρία μας.

Δίκαια χαρακτηρίζεται, ὡς τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων, διότι περιέχει ὁλόκληρον «τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον», τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τήν σωτηρίαν τοῦ ἀνθρώπου. Μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ἄπειρη ἀγάπην τοῦ Θεοῦ-Πατρός, τήν ἄπειρη Εὐσπλαγχίαν Του, τό ἄπειρον Ἔλεός Του, καί τήν ἐσχάτην ἀθλιότητα εἰς τήν ὁποίαν ἔφθασεν ὁ ἄνθρωπος, διά τῆς ΠΑΡΑΚΟΗΣ.

 

Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς...(Λουκ. ιε΄11-32).

Παραβολικός εἶν᾿  ὁ λόγος. Πατέρας εἶναι ὁ Πανάγαθος Θεός, ὁ Πάνσοφος καί Παντοδύναμος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος Κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Οἱ δύο υἱοί εἰκονίζουν ὁλόκληρον τό ἀνθρώπινον Γένος. Ἡ Πατρική Ἑστία εἶναι ὁ Παράδεισος τῆς τρυφῆς, ἡ ἀδιατάρακτος διά Θέας ἀπόλαυσις τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἠμερῶν, αἰωνίως. Καί εἰς αὐτόν τόν Παράδεισον ἐγκαθιστᾶ τά πλάσματά Του ὁ Πανάγαθος, ὡς στοργικός Πατέρας, μέ τήν εὐλογίαν «ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν».

Τίποτε στόν κόσμον δέν ὑπάρχει πιό γλυκό ἀπό τήν «Πατρικήν Ἑστίαν». Τίποτε πιό πολύτιμον, τίποτε πιό τερπνόν δέν ὑπάρχει στόν κόσμον ἀπό τήν ζεστασιά «τοῦ σπιτικοῦ» Τίποτε δέν μπορεῖ νά ὑποκαταστήσῃ τά ἀγαθά τοῦ «σπιτικοῦ», πού εἶναι ἡ Οἰκογενειακή θαλπωρή,  ἡ σιγουριά, ἡ ἀσφάλεια, ἡ προστασία, πολύτιμα ἀγαθά, τά ὁποῖα ἐξασφαλίζει μόνον ἡ Αὐθεντία, ἡ Πατρική ἐξουσία, ἡ Πατρική Παντοδύναμος ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ.

Ὅλοι ἐργάζονται εἰς τόν Παράδεισον. Αἱ Οὐράνιαι Δυνάμεις, ἀκαταπαύστως, ὑμνοῦν τόν Τριαδικόν Θεόν, τόν Πάνσοφον Δημιουργόν (Ἀποκ. δ΄ 8-11). Ἡ ἐργασία τῶν πρωτοπλάστων συνίσταται εἰς τό νά τηροῦν τήν Ἐντολήν τῆς Ἀγάπης Του καί ἔτσι νά φυλάσσουν τόν Παράδεισον. Νά  μένουν, διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ ἐν τῇ Ἀγάπη, ἑνωμένοι,  μέ

τόν Θεόν, νά συνομιλοῦν μαζί Του καί νά ὁδεύουν ἐπί τῆς Ὁδοῦ τῆς ὄντως Ζωῆς, ἀπό τό· «κατ᾿ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ᾿  ὁμοίωσιν», ὥστε ἀπό «δυνάμει θεοί», νά γίνουν καί «ἐνεργείᾳ θεοί».

Ὁ Πάνσοφος Δημιουργός ἔπλασε τόν ἀνθρωπον  «κατ᾿  εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν αὐτοῦ». Τόν τίμησε μέ τήν τιμήν τοῦ «κατ᾿ εἰκόνα». Καί θέλει ὁ Οὐράνιος Πατέρας τά πλάσματά Του νά γίνουν συνδημιουργοί καί νά ἐργασθοῦν νά γίνουν,  κατά  χάριν, καί «ἐνεργείᾳ θεοί». Νά ἐννοήσουν τήν τιμήν τοῦ κατ᾿ εἰκόνα καί διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ εἰς τό Θεῖον Θέλημα, νά φυλάξουν τόν Παράδεισον. Νά μείνουν ἐν τῇ ἀγάπῃ. Διότι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί, καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ» ( Α΄ Ἰωάν. δ΄16).

Ὀφείλουν τά παιδιά νά σέβωνται καί ἀγαποῦν  τόν Πατέρα, νά λατρεύουν τόν Δημιουργόν, τόν Εὐεργέτην καί δοτῆρα πάντων τῶν ἀγαθῶν. Ἡ ἀγάπη τους ὅμως ἀποδεικνύεται διά τῆς ΥΠΑΚΟΗΣ τῶν ἐντολῶν Του. Ὀφείλουν νά λατρεύουν τόν Κύριον ὄχι τυπικά, μέ τά χείλη, ὄχι ψεύτικα καί ὑποκριτικά, ἀλλά μέ τήν καρδιά τους, εἰλικρινά, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» (Ἰωάν. δ΄23-24). Δυστυχῶς ὅμως δέν ἐννόησαν τήν τιμήν του «κατ᾿  εἰκόνα».

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας περιγράφει τήν ἀποστασίαν τῶν ἀνθρώπων καί λέγει: «Ἄκουε οὐρανέ!  Καί σύ γῆ, ἄνοιξε καλά τά αὐτιά σου, διότι ὁ Κύριος ἐλάλησεν: υἱούς ἐγέννησα καί ὕψωσα(Γιούς ἐγέννησα καί τούς μεγάλωσα καί τούς ἀνέδειξα· αὐτοί ὅμως μέ ἀρνήθηκαν καί μέ ἐγκατέλειψαν. Τό βόδι γνωρίζει τόν ἰδιοκτήτη του καί τό γαϊδούρι ξέρει τό παχνί πού τοῦ ἔδωκε ὁ ἀφέντης του, γιά νά τρώῃ.  Ὁ  Ἰσραήλ ὅμως δέν  μέ ἀναγνωρίζει ὡς Κύριόν του καί ὁ λαός μου οὐ συνῆκεν, δέν καταλαβαίνει καθόλου ποιός εἶναι ὁ Θεός του»(Ἡσ. α΄2-3). Καί ὁ Προφήτης Δαβίδ λέγει: «Ἄνθρωπος ἐν τιμῇ οὐ συνῆκε, παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς» (Ψαλμ. 48, 13,21). Ζῆ σάν κτῆνος καί πεθαίνει σάν κτῆνος. Εἰς τήν Παραβολήν τοῦ Ἀσώτου πραγματοποιεῖται ἡ Προφητεία καί οἱ δύο υἱοί ἀποδεικνύονται ἀποστάτες, ὁ νεώτερος χωρίζεται ἀπό τόν Πατέρα «ζῶν ἀσώτως», ἀλλά καί ὁ πρεσβύτερος Υἱός μένει μέν εἰς τήν Πατρικήν Ἐστίαν, ἀλλά εἶναι χειρότερος ἀπό τόν Νεώτερον,  εἶναι Ψεύστης καί Ὑποκριτής, φοβερός Ἐγωϊστής, γεμᾶτος μῖσος, χωρίς ἴχνος ἀγάπης, δέν ὁμοιάζει σέ τίποτε μέ τόν Πατέρα.

Ὁ Νεώτερος Υἱός

Δέν θέλει νά ἐννοήσῃ ὅτι ἡ ἀργία εἶναι μητέρα κάθε Κακίας καί Οὐράνιος Πατέρας εὐλογεῖ τήν ἐργασίαν. Δέν ἐννοεῖ τήν τιμήν τοῦ «κατ᾿  εἰκόνα». Δέν ἐννοεῖ ὅτι «ἀεργίη τὄνειδος, ἐργασίη μηδέν ὄνειδος» καί ὅτι «εἰ τις  ού θέλει ἐργάζεσθαι, μηδέ ἐσθιέτω» (Β΄ Θεσσαλ. γ΄10). Δίκαιον δέ εἶναι ὁ ἐργαζόμενος νά ἀπολαμβάνῃ τῶν ἀγαθῶν τῆς τιμίας ἐργασίας του. Ὁ Νεώτερος υἱός  ὅμως δέν θέλει καί δέν συνειδητοποιεῖ ὅτι «τά ἀγαθά κόποις κτῶνται» καί ὅτι, ὅπως πολύ σωστά λέγεται, «τῆς ἀρετῆς προπάροιθεν ἱδρῶτα θεοί ἔθηκαν ἀθάνατοι». Δι᾿  αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο «Εἶπε τῷ Πατρί·  Δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας». Ὁ Νεώτερος υἱός ἐγείρει ἀστόχαστες, γιγαντιαῖες ἀπαιτήσεις (Riesigen Ansprueche) ἤ καλλίτερα νευρωσικές ἀπαιτήσεις. Χάνει τήν ἐπαφή του μέ τήν πραγματικότητα.  Νομίζει πώς ἔχει μόνον δικαιώματα στή ζωή καί ὄχι ὑποχρεώσεις. Άπαιτεῖ τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς πατρικῆς οὐσίας. Πότε ἵδρωσε ὁ Νεώτερος υἱός; Πότε ἀπέκτησε «κάτι», μέ τήν τίμια ἐργασία του, ὥστε νά ἀπαιτεῖ αὐτό τό «Κάτι» ;

 Ἡ ἀρρώστια του  ἀρχίζει, μέ τήν ἄρνησι τοῦ Θεοῦ. Εἶναι, φυσικά, «ἐκτός ἑαυτοῦ». Δέν εἶναι ψυχικά ὑγιής. Δέν ἀγαπᾶ τόν πατέρα. Δέν ἔχει εἰρήνη, μέ τόν Θεόν καί μέ τόν ἑαυτόν του. Καί  ἀπαιτεῖ. Θεωρεῖ «σκλαβιά» καί «τυραννία», τήν πατρική στοργή, καί, μέ τή θέλησί του, ὑποδουλώνεται στά χαμηλά του πάθη. Νομίζει πώς οἱ σοφές Ὁδηγίες τοῦ Πατρός περιορίζουν τήν ἐλευθερίαν του καί κηρύσσει «Ἀνταρσία», γιά νά ἀποτινάξῃ τόν  φανταστικόν ζυγόν, τῆς πατρικῆς Προστασίας.

 Τά δεινά τῆς Ἀποστασίας.

 Ἡ ἔλλειψις ἀγάπης πρός τόν Πατέρα-Θεόν, ὁδηγεῖ στήν ΠΑΡΑΚΟΗΝ, στην πτῶσιν, στήν ἀποστασίαν, στή ἑκουσία ἔξοδο καί ἀπομάκρυνσιν ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστίαν, στόν χωρισμόν ἀπό τόν Θεόν, στήν ἐξαθλίωσιν καί τόν Θάνατον.

Ἐπειδή ὅμως, «ὁ Θεός, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν»(Α΄Τιμόθ.β΄4), ἐφοδιάζει τά παιδιά Του, μέ θεῖα χαρίσματα, μέ θεϊκά προσόντα, μέ Νουν καί Ἐλευθερίαν. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Θέλει, μέ τή Θέλησί μας, νά μένουμε κοντά Του ἐλεύθερα καί ἀβίαστα. Καί ὅταν φεύγουμε ἀπό κοντά του μᾶς ὁπλίζει μέ τά δῶρα Του, περιμένοντας τήν ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΝ ΜΑΣ. Ὅταν ὁ νεώτερος υἰός τοῦ ζήτησε νά μοιράσῃ τήν περιουσίαν Του, τότε, μακροθυμῶν, «διεῖλεν αὐτοῖς τόν βίον. Καί μετ᾿  οὐ πολλάς ἡμέρας συναγαγῶν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱός ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καί ἐκεῖ διεσκόρπισε τήν οὐσίαν αὐτοῦ  ζ ῶ ν  ἀ σ ώ τ ω ς. Εἰς τήν ὁδόν τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τήν πατρική στοργή καί προστασία, ἀκολουθεῖ ὁ ξεπεσμός. Περιπίπτει εἰς τούς λῃστάς-δαίμονας-πάθη(πρβλ. καί Λουκ.ι΄30) καί περιέρχεται εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν. Ὁ Νεώτερος Υἱός ἐμφανίζεται, μέ τό ἀληθινόν του πρόσωπον. Δέν κρύβει τόν κακόν του ἐαυτόν.  Μέ τή θέλησί του, ἐνσαρκώνει «τό φρόνημα τῆς σαρκός, πού εἶναι «ἔχθρα εἰς Θεόν» καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας «τό Θάνατο». Ὁ Ἀποστάτης ἀρνεῖται τόν Θεόν, δέν δέχεται τό φρόνημα τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι  «ζωή καί εἰρήνη»(πρβλ. Ρωμ.η΄6). Φανερά εἶναι τά δεινά τῆς Ἀποστασίας.

«Ζῶν ἀσώτως» ὁ Νεώτερος υἱός, ἀπογυμνώνεται ἀπό κάθε ἀρετή, ἀπεκδύεται τόν ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας καί ἐνδύεται τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς, μέ τή θέλησί του.

Γίνεται «δέσμιος τῆς γῆς» περιέρχεται εἰς τήν ἐσχάτην ἐξαθλίωσιν.  καί  «ἡμιθανής», ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. Καί πορευθείς ἐκολλήθη ἑνί τῶν πολιτῶν τῆς Χώρας ἐκείνης, καί ἔπεμψεν α ὐτόν εἰς τούς ἀγρούς  «βόσκειν Χοίρους». Τό Βασιλόπουλο γίνεται Χοιροβοσκός. Αὐτός, που ζοῦσε εἰς τό ἀνάκτορον τῆς Πατρικῆς Ἑστίας κατάντησε νά ζῆ εἰς τό Χοιροστάσι, μαζί μέ  τούς χοίρους. Πεθαίνει τῆς πείνας καί «ἐπεθύμει γεμίσαι τήν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπό τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοίροι καί οὐδείς ἐδίδου αὐτῷ». Εἰς αὐτήν τήν ἀθλίαν κατάστασιν, ὁ ἄσωτος, ἡμιθανής, συνέρχεται. Ὁ «ἐκτός ἑαυτοῦ», ἔρχεται «εἰς ἑαυτόν» Περισυλλέγεται. Συναισθάνεται τήν ἁμαρτολώτητά του. Ἀναγνωρίζει ὅτι, ἀπό δικό του φταίξιμο, ἔφθασε εἰς ἐσχάτην αύτήν ἀθλιότητα. Δέν μεταβιβάζει εἰς ἄλλους τό φταίξιμό του, γιά τήν κατάντια του. Ἀποδέχεται τήν προσωπικήν του ἐνοχήν, τήν οὐτιδανότητά του. Κάνει  ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον. Γνωρίζει καλά τόν ἀληθινόν του ἑαυτόν καί μετανοεῖ εἰλικρινά, γιά τά λάθη του. ΚΑΙ ΠΑΙΡΝΕΙ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΝ τῆς ἐπιστροφῆς του εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν, ὡς ἀνάξιος.

Συλλογίζεται καί λέγει: Πόσοι μισθωτοί τοῦ πατέρα μου χορταίνουν τό ψωμί καί ἐγώ πεθαίνω τῆς πείνας. Χάνομαι. Εἶμαι ἄθλιος, ἀνάξιος, ἁμαρτωλός. Θά ἐπιστρέψω ὁ ἄσωτος ἀλλά εἰλικρινά μετανιωμένος καί θά πῶ στόν Πατέρα μου: Ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου. Δέν εἶμαι ἄξιος νά καλοῦμαι υἱός σου.Συγχώρησέ με καί δέξου με σάν ἕνα ἀποό τούς μισθωτούς σου!

Καί ἀμέσως ἐπραγματοποίησε τήν Ἀπόφασί του. Γύρισε μετανοημένος εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν. Πίστεψε εἰς τήν Εὐσπλαγνίαν τοῦ Πατρός, ὁ Ὁποῖος , ὅπως φαίνεται, τόν

περίμενε μέ λαχτάρα νά γυρίσῃ κοντά Του. Καί ἐνῶ βρισκόταν ἀκόμη μακράν  τόν εἶδε καί ἔτρεξε καί τόν ἀγκάλιασε, μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη καί τόν δέχθηκε  καί τό ἀποκατέστησε εἰς τήν θέσι τοῦ υἱοῦ Του, ὡσάν νά μήν εἶχε φύγει ποτέ. Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τό ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, πού, ὄχι μόνον δέχεται τόν μετανοημένον ἁμαρτωλόν, ἀλλά καί «γίνεται χαρά στόν οὐρανόν ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι;»(Λουκ. ιε΄7).

Ὁ μέν Ἄσωτος, εἰλικρινά μετανοιωμένος ἐξομολογεῖται καί ζητεῖ τό Ἔλεος τοῦ Πατρός «Πάτερ ἥμαρτον εἰς τόν οὐρανόν καί ἐνώπιόν σου...». Ο δέ στοργικός Πατέρας τόν δέχεται μέ χαράν στήν ἀγκαλιά Του καί λέγει πρός τούς δούλους Του: «ἐξενέγκατε τήν στολήν τήν πρώτην καί ἐνδύσατε αὐτόν, καί δότε δακτύλιον εἰς τήν χεῖρα αὐτοῦ, καί ὑποδήματα εἰς τούς πόδας, καί ἐνέγκαντες τόν μόσχον τόν σιτευτόν θύσατε, καί φαγόντες  εὐφρανθῶμεν ὅτι ὁ υἱός μου νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη. Καί ἤρξαντο εὐραίνεσθαι».

Ἐδῶ ἀποκαλύπτεται ἡ ἄπειρη ἀγάπη, τό ἄπειρον Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπον. Θυσιάζει ,γιά χάρι μας, «τόν Μόσχον τόν σιτευτόν». Τόσο πολύ ἀγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ᾿  ἔχει ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν.γ΄15-16. Ρωμ. ε΄8). Καί πραγματικό ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ «Ἐσταυρώθη δι᾿ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ», λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός.

Ὁ Πανάγαθος Θεός δέν ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον εἰς ἀπώλειαν, ἀλλ᾿  εἰς σωτηρίαν καί χαίρεται, μέ τήν ἐπιστροφήν τῶν πεπλανημένων. Ὁ νεώτερος υἱός, ὁ ἄσωτος, ἐπιστρέφει εἰλικρινά μετανοιωμένος καί σώζεται. Ὁ Πατέρας καί τά Οὐράνια γιορτάζουν καί εὐφραίνονται. ΜΟΝΟΝ ὁ πρεσβύτερος υἱός δέν χαίρεται. Ἀντίθετα μάλιστα ὀργίζεται. Ὅταν, ἐπιστρέφοντας στό σπίτι ἀπό  ἀγρούς, ἀκούει «συμφωνίας καί χωρῶν» καί πληροφορεῖται ὅτι ἐπέστρεψε ὁ ἀδελφός του, καί ὅτι ὁ Πατέρας του τόν δέχθηκε μέ χαρά καί πρός χάριν του «ἔθυσε  τόν μόσχον τόν σιτευτόν ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτόν ἀπέλαβεν. ΩΡΓΙΣΘΗ δέ καί οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν». Δέν χαίρεται τήν Χαράν τοῦ Πατρός, πού δέχεται τόν ἀσωτον υἱόν, εἰλικρινά μετανοιωμένον, διότι εἶναι ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΣ, ΦΑΤΑΟΥΛΑΣ. ΤΑ ΘΕΛΕΙ ΟΛΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ. Καί ὄχι μόνον ὀργίζεται καί δέν θέλει νά εἰσέλθη στό σπίτι καί νά χαρῇ, αλλά καί κατηγορεῖ τόν Πατέρα ὡς ἄδικον. Ὁ Θεός ὅμως θέλει καί αὐτός νά σωθῇ. γι᾿ αὐτό καί  «Καί ἐξελθών ὁ Πατήρ παρεκάλει αὐτόν». Κανείς δέν μπορεῖ νά περιγράψῃ τό ἄπειρον ἔλεος τοῦ Θεοῦ, γιά τά  πλάσματά του, ἀκόμη γιά  τά πιό διεστραμμένα.

 Ὁ Οὐράνιος Πατέρας, πού θέλει τήν σωτηρίαν καί τῶν πιό διεστραμμένων ἁμαρτωλῶν, ὡς ἀπειρον Ἔλεος εὐσπλαγχνίζεται καί αὐτόν τόν πρεσβύτερον υἱόν Του.      Γνωρίζει ὁ Θεός ὅτι Πρεσβύτερος υἱός εἶναι  ΨΕΥΣΤΗΣ καί ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ, εἶναι Φαρισαῖος. Ὑποκρίνεται  τόν ὑποτακτικόν. Κρύβει τό ἀληθινόν του πρόσωπον; Ποιός μπορεῖ  νά χαρακτηρίσῃ αὐτόν Τόν Ἐγωϊστήν,  πού τηρεῖ μέ ἀκρίβειαν ὅλες τίς τυπικές Διατάξεις τοῦ Νόμου, ἀλλά ἔχει χάσει τήν ΟΥΣΙΑΝ; Ποιός μπορεῖ νά  χαρακτηρίσει αὐτόν, πού πάντοτε θέλει νά φαίνεται Ἅγιος καί κάνει τά πάντα πρός τό Θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις; Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ αὐτόν, πού τιμᾶ μόνον τοῖς χείλεσιν τόν Πατέρα, ἐνῶ ἡ καρδιά του εἶναι γεμάτη φθόνο, μῖσος καί Κακία; Ὅμως ὁ Πατέρας μας ὁ Οὐράνιος θέλει νά σώσῃ καί αὐτόν. Καί βγαίνει Αὐτός ἐξω καί παρακαλεῖ τόν πρεσβύτερο υἱόν νά εἰσέλθῃ καί νά  χαρῇ, γιά τήν ἐπιστροφήν τοῦ ἀδελφοῦ. Ὁ Πρεσβύτερος ὅμως ὑἱός μένει ἔξω ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστία. Εἶναι παράδειγμα πρός ἀποφυγήν. Δέν ἔχει ἴχνος ἀγάπης. Τό Κυριεύει ὁ Ἐγωϊσμός καί ἔχει πολύν  φθόνον.

Ὁ Πατέρας ὅμως ὡς ἄπειρη Ἀγάπη τόν πρακαλεῖ καί τόν προτρέπει νά χαρῇ, γιά τήν ἐπιστροφήν τοῦ ἀδελφοῦ του:

«Εὐφρανθῆναι  δέ καί χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρός ἦν καί ἀνέζησε, καί ἀπολωλώς ἦν καί  εὑρέθη». Ἔπρεπε νά χαρῆς, πού ἀδελφός σου γύρισε ὑγιής.

Αὑτός ὅμως  δέν εἰσέρχεται καί μένει ἔξω ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστίαν.