Α Ν Ε Β Α Ψ Η Λ Α

ΒΑΔΙΖ'  ΕΜΠΡΟΣ  ΚΑΙ ΜΗ ΓΥΡΙΖΗΣ ΠΙΣΩ

Ἡ κλῖμαξ τῶν ἀρετῶν

«Τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δέξιᾷ τοῦ Θεοῦ
καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς»(Κολοσ. γ΄  1-2).

«Ἀναβαίνετε, ἀναβαίνετε, ἀδελφοί, ἀναβάσεις προθύμως
ἐν καρδίᾳ διατιθέμενοι, ἀκούοντες τοῦ φάσκοντος·»( Κλῖμαξ)

«Δεῦτε ἀναβῶμεν εἰς τό ὄρος Κυρίου, καί εἰς τόν οἶκον τοῦ
Θεοῦ ἡμῶν» (Ἡσ. β΄ 3).

«Οὐδείς ἐπιβαλών τήν χεῖρα αὐτοῦ ἐπ’ ἄροτρον  καί βλέπων
εἰς τά ὀπίσω εὔθετός ἐστιν εἰς τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ»

                                                                                                                       (Λουκ. θ΄ 62).

Σύντροφε, συνοδοιπόρε, μή δειλιάσης
Μπροστά  στίς δυσκολίες καί στίς θλίψεις
πού, τυχόν,  στό δρόμο σου θά συναντήσῃς.
Ἀνοδική εἶναι ἠ πορεία μας ἀπό γῆς πρός οὐρανόν,
«στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ Ὁδός ἡ ἀπάγουσα
εἰς τήν ζωήν καί ὀλίγοι οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν».

Ἡ κλίμακα τῶν ἀρετῶν, μᾶς ἀνεβάζει ἀπό τή γῆ

στόν Οὐρανό, καί τό πρῶτο σκαλοπάτι της, ἡ

τοῦ ματαίου βίου, ἡ των γηῒνων ἀποταγή.

Καί πολύ παρήγορο εἶναι, πώς μᾶς χάραξε τό δρόμο

ὁ πρωτότοκος ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς, ὁ Χριστός, μέ τό

αἷμα Του, καί πρῶτος  Αὐτός ἀνέβηκε πρός τόν Πατέρα

ἐκεῖ ὅπου  καί  μᾶς καλεῖ νά Τόν ἀκολουθήσωμεν.

Ἐμπρός, λοιπόν, μέ θάρρος καί πίστι θερμή, ἄς μήν

ἀφήσουμε τή θλῖψι, νά βυθίσῃ τήν ψυχή μας στό σκοτάδι.

Μέ χαρά ἄς ἀναβαίνομε εἰς τό ὄρος Κυρίου, εἰς τόν οἶκον

τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Νά ἀρχίσουμε , ὅσο εἶναι καιρός, νά

βαδίζουμ’ ἐμπρός, χωρίς πισωγυρίσματα,

νά ἀναβαίνουμε  ψηλά, πρός τό ἀνέσπερο Φῶς.

Νά νεκρώσουμε τά βρωμερά μας πάθη.

Νά σταυρώσουμε τή σάρκα,  σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς

ἐπιθυμίαις, ἁγιωσύνην ἐπιτελοῦντες ἐν φόβῳ Θεοῦ.

Προθύμως νά ἀναβαίνουμε τίς θεῖες ἀναβάσεις καί μέ

καθαρή καρδιά, κάνοντας «πρᾶξι» τήν ἐσταυρωμένη

ἀγάπη,  ἡ ψυχή μας  ἀκατάπαυστα ἄς ᾂδει,

ἀγαλλομένη, καινές ᾠδές, ὕμνους εὐχαριστείας,

στό Λυτρωτή, μέχρι νά φθάσουμ’ «ἐν αὐτῷ» στήν κορυφή

τῆς Κλίμακος τῶν ἀρετῶν, ἐκεῖ ὅπου μᾶς περιμένει

 ὁ στεφοδότης, ὁ Χριστός,  ὁ Θεός τῆς  Ἀγάπης.

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΣΙΝΑΪΤΗΣ

Ὁ Συγγραφεύς τῆς «Κλίμακος τῶν ἀρετῶν».

Δέν εἶναι ὑπερβολή, ἄν ποῦμε ὅτι ζοῦμε σέ μια ἐξωφρενική ἐποχή, μια ἐποχή ἀνατροπῆς τῆς Ἱεραρχίας τῶν Ἀρετῶν, κατά τήν ὁποίαν οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀπομακρύνονται ἀπό τόν Ἕνα καί Μόνον Ἀληθινόν Θεόν καί λατρεύουν τό Βόρβορο, τό Διάβολο, τόν Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα.

Εἶναι γεγονός, ὅπως σωστά λέγει ὁ Σαίξπηρ, πώς «ζοῦμε σέ μιά ἐποχή, πού τό νά βλάψῃς ἄλλον εἶναι πρᾶξι ἐπαινετή, καί ὅταν κάνῃς τό καλό, οἱ πιο πολλοί σέ παίρνουν γιά τρελλό».

Ἡ ἀνθρωπότης, δυστυχῶς, ὁδεύει ὁλοταχῶς, πρός τήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Οἱ ἄνθρωποι, μακράν τοῦ Θεοῦ κυριεύονται ἀπό τά πάθη καί τίς κακίες τους ἀπό  τόν Ἐγωϊσμό, ἀπό τήν ἀλαζονία τοῦ βίου. Ὑψώνουν σέ Θεότητες τόν «Ἑαυτούλη» τους, τήν καλοπέρασί τους σέ βάρος τῶν συνανθρώπων τους. Λατρεύουν τόν Πανσεξουαλισμό, τή Λάσπη καί στό διάβα τους σπείρουν συμφορές, σκορπίζουν τό θάνατο. Ἀνάβουν φωτιές καί καῖνε τούς συνανθρώπους τους καί πάνω στήν τέφρα τους κάνουν θρίαμβο. Τό ἄκρον ἄωτον, τό ἀποκορύφωμα τῆς ἀναλγησίας. Σύγχρονα παραδείγματα: οἰ ἀγριότητες τῶν Τζιχαντιστῶν, τό ISIS , οἱ σκοτωμοί στή Συρία, οἱ Βαρβαρότητες τῶν Τούρκων κ.λ.π.

Ἡ σημερινή ἀνθρωπότης, δυστυχῶς, «ὡς ἀγέλη χοίρων πολλῶν βοσκομένη» (Ματθ. η΄ 30) «ὁρμᾷ κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν θάλασσαν πρός ἀποπνιγμόν» (πρβλ. Ματθ. η΄ 32).

Παρόλα αὐτά ὁ Πανάγαθος Θεός, εὐσπλαγχνίζεται τά πλάσματά Του καί παντοιοτρόπως μᾶς καλεῖ εἰς μετάνοιαν. Ἡ ἀνθρωπότης ὑφίσταται κατά καιρούς φοβερές Πληγές-δοκιμασίες, ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἀλλά, δυστυχῶς, κωφεύουμε στίς προσκλήσεις αὐτές τῆς ἀγάπης Του καί δέν μετα-νοοῦμεν.

Ὁ Φιλάνθρωπος  Θεός,  ὅμως, μακροθυμεῖ καί περιμένει τήν ἐπιστροφήν ὅλων, ἐκείνων, πού ἀπομακρύνονται καί συνεχίζουν

νά ζοῦν  μακράν ἀπό τήν Πηγήν τῆς Ζωῆς, «ἐν τόπῳ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ».

Στήν Ἀποκάλυψι ὁ Ἰωάννης ἀναφέρει ὅτι «οἱ ὑπόλοιποι ἀπό τούς ἀνθρώπους, πού δέν σκοτώθηκαν ἀπό τίς Πληγές, ἀπό τίς

Δοκιμασίες αὐτές, δέν μετενόησαν ἀπό τά ἔργα τῶν χεριῶν τους, ὥστε νά παύσουν νά προσκυνοῦν τά δαιμόνια, τά εἴδωλα τά χρυσᾶ καί τά ἀργυρᾶ καί τά χάλκινα, τά πέτρινα καί τά ξύλινα , τά ὁποῖα οὔτε νά  βλέπουν μποροῦν οὔτε νά ἀκούουν οὔτε νά περιπατοῦν. Οὕτε μετενόησαν ἀπό τούς φόνους τους οὔτε ἀπό τίς μαγεῖες τους οὔτε ἀπό τήν πορνεία τους οὔτε ἀπό τίς κλοπές τους» (Ἀποκ. θ΄ 20-21).

Παραμένουν ἀμετανόητοι, δειλοί, ἄπιστοι, βδελυροί, βρωμιάρηδες,  φονιάδες, πόρνοι, μάγοι, εἰδωλολάτρες, καί ὅλοι οἱ ψεῦστες. Δέν μετανοοῦν, μολονότι γνωρίζουν τό φρικτό τέλος τους. Διότι ὁ  Μακρόθυμος, ἀλλά Δικαιοκρίτης Κύριος ἀποκαλύπτει ὅτι ἡ θέσις ὅλων αὐτῶν θά εἶναι εἰς τήν λίμνην, πού καίγεται μέ φωτιά καί θειάφι, πού σημαίνει ὅτι τό τέλος τους θά εἶναι ὁ δεύτερος θάνατος, ὁ αἰώνιος θάνατος» (παρβλ. Ἀποκ. κα΄ 8).

Εἶναι ὅμως ἀλήθεια ὅτι παρά τήν πώρωσι καί ἀναλγησία μας, ὁ Θεός , ὡς Φιλάνθρωπος καί Οἰκτίρμων, μακροθυμεῖ. «Ἵσταται ἐπί τήν θύραν καί κρούει...» (Ἀποκ. γ΄ 20). Κρούει τήν θύραν καί περιμένει τήν ἐπιστροφή τῶν πεπλανημένων, διότι «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄4).

Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία προβάλλει  πρότυπα ἁγίας ζωῆς, πρός μίμησιν. Μετά τήν προβολήν εἰς προσκύνησιν τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ καί τήν μελέτην τῆς Θυσίας τοῦ Κυρίου μας Ἱησοῦ Χριστοῦ, διά τῆς ὁποίας μᾶς καλεῖ νά μετανοήσουμε καί νά ἀκολουθήσωμε τά ματωμένα Χνάρια τοῦ Χριστοῦ, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του, καί μέ πνεῦμα αὐταπαρνήσεως καί αὐτοθυσίας νά κάνουμε «πρᾶξι» τήν

«Καινήν Ἐντολήν», δηλαδή νά ἀφήσουμε τίς πονηριές μας καί νά ἀγαπήσουμε ὁ ἕνα τόν ἄλλον, ὅπως ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε, μέχρι Σταυροῦ καί Θανάτου, τήν Δ΄ Κυριακή τῶν νηστειῶν προβάλλει πρός μίμησιν τόν Ἅγιον Ἰωάννην τόν Σιναῒτην, τόν συγγραφέα «τῆς Κλίμακος τῶν ἀρετῶν».

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης γεννήθηκε γύρω στό ἔτος 528. Ἀπό τήν τρυφερή του ἀκόμη ἡλικία πίστεψε στό Χριστό καί ἀγάπησε τήν πνευματική ζωή. Σπούδασε τήν ἐγκύκλιον σοφίαν. Σέ ἡλικία δέκα ἕξι ἐτῶν ἀνεχώρησε ἀπό τόν κόσμον, μετέβη στό ὄρος Σινᾶ. Προσέφερε τόν ἑαυτόν του στόν Χριστόν. Πέθανε γιά τόν κόσμον καί τά κοσμικά καί ἔγινε μοναχός. Συνειδητοποίησε ν ὅτι τά γήϊνα ὅλα εἶναι φθαρτά, «πάντα σκιᾶς ἀσθενέστερα καί ὀνείρων ἀπατηλότερα», τά πάντα ματαιότης. Διάλεξε τήν ἀσκητική ζωή, καί μέ ἄκρα ταπείνωσι ὑπετάγη εἰς ἕνα Ἅγιον Γέροντα Πνευματικόν, τόν π. Μαρτύριον, ἀπό τό ὁποῖον καί ἐδιδάχθη τήν πνευματικήν ζωήν καί τήν ἄσκησιν καί ὑπηρέτησε τόν Πνευματικόν του π. Μαρτύριον ἐπί δέκαεννέα χρόνια. Διακρίθηκε γιά τήν προκοπή τους σέ ὅλες τίς χριστιανικές ἀρετές, Καί μετά τήν Κοίμησιν τοῦ Γέροντός του ἀνεχώρησε εἰς ἔρημον τόπον, πού λεγόταν Θολᾶς. Στήν ἔρημον αὐτή  ἔζησε τεσσαράκοντα ἔτη. Ἀγάπησε τήν τήν ἄσκησι καί τήν ἡσυχίαν. Γύμναζε τόν ἑαυτόν του εἰς εὐσέβειαν. Σταύρωσε τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις. Διακρίθηκε ὡς ὑπόδειγμα ἁγίας ζωῆς. Σέ προκεχωρημένην ἡλικίαν ἐξελέγη Ἡγούμενος τῆς Μονῆς. Καί πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του ἀνεχώτησε καί πάλιν εἰς τήν ἐρημίαν καί ἐκοιμήθη τό ἔτος 603. Ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν μνήμην του τίς 30 Μαρτίου, ἀλλά καί τήν Δ΄ Κυριακήν τῶν Νηστειῶν τόν προβάλλει ὡς πρότυπον ἁγίας ζωῆς.

Πράγματι ἀπό τό ὅρος Σινᾶ, ὁ Ἅγιος διαμηνύει εἰς τόν σύγχρονον  ἄνθρωπον, πού ζῆ «ἀσώτως», μακράν τοῦ Θεοῦ, τήν Ὁδόν τῆς ὄντως ζωῆς.

Ὑπῆρξε ζωντανό παράδειγμα ἐγκρατείας, τέλειας ἀγάπης στό Θεό καί τόν πλησίον. Παράδειγμα ἀναχωρήσεως ἀπό τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν. Παράδειγμα ἁγνότητος, ἀσκήσεως καί πνευματικῆς τελειώσεως, ὅχι μόνον γιά τούς μοναχούς, ἀλλά καί γιἀ κάθε Χριστιανό.

Ὑποδεικνύει τήν Ὁδόν τῆς νεκρώσεως τῶν παθῶν.

Διδάσκει τό «τό εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» τό ζῆν «καθώς πρέπει ἁγίοις». Νά κάνουμε «πρᾶξι ζωῆς» τήν τέλεια ἀγάπη.

Διακηρύσσει, μέ τήν ἁγία του ζωή καί τό φωτισμένο λόγο του, ὅτι ἄν θέλῃ ὁ ἄνθρωπος, μπορεῖ νά καθαρίσῃ τόν ἑαυτόν του ἀπό παντός μολυσμοῦ σαρκός καί πνεύματος, μπορεῖ «νά ἐπιτελῇ ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄ Κορινθ. ζ΄ 1).

Διακηρύσσει ὅτι  ἄν θέλει ὁ ἄνθρωπος, μπορεῖ νά «σταυρώσῃ τήν σάρκα σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλάτ. ε΄24).
Διακηρύσσει, ὅτι ἄν θέλῃ, μπορεῖ νά καθαρίσῃ τήν ψυχή του ἀπό τήν πολλή λάσπη καί νά μετουσιώσῃ τή σάρκα σέ πνεῦμα. Μπορεῖ νά φθάσῃ στήν κορυφή τῆς τελειότητος. ἄν θελῃ, μπορεῖ «νά κρατήσῃ, ὅ ἔχῃ, ἵνα μηδείς λάβῃ τόν στέφανόν του» (πρβλ. Ἀποκ. γ΄ 11)

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης νικοῦσε συνεχῶς στόν ἀγῶνα του «ἐν Χριστῷ». Συνεπῶς καί κάθε ἕνας ἀπό μᾶς, ἄν θέλῃ, μπορεῖ , μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, νά νικῶμεν τό Κακόν καί τήν ἁμαρτίαν, καί νά ἀναβαίνουμε ἀπό γῆς πρός οὐρανόν, τήν Κλίμακα τῶν ἀρετῶν, νά ἀναβαίνουμε εἰς τήν κορυφήν, ὅπου μᾶς περιμένει ὁ Κύριος, «ἵνα λάβωμεν τόν τῆς δικαιοσύνης στέφανον, ὅν ἀποδώσει ὁ Κύριος, ὁ δίκαιος Κριτής, ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ, πᾶσι τοῖς ἠγαπηκόσι τήν ἐπιφάνειαν αὐτοῦ» (πρβλ. Β΄Κορινθ. δ΄ 8).

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναῒτης, ἔγραψε τήν πράγματι θαυμασίαν «Κλίμακα τῶν ἀρετῶν», ἡ ὁποία πραγματικά ἔγινε καθημερινή τροφή γιά τούς μοναχούς, γιά τούς ὁποίους καί γράφτηκε, ἀλλά μπορῶ νά πῶ ὅτι καί ὅλους τούς Χριστιανούς, μπορεῖ ἡ μελέτη αὐτή «τῆς Κλίμακος» νά τούς ἀποτρέψῃ ἀπό τήν ὁδόν «τῆς κακῆς ἀλλοιώσεως» καί νά τούς ὁδηγήσῃ καί νά τούς βοηθήσῃ νά ἀκολουθήσουν τήν  ὁδόν «τῆς καλῆς ἀλλοιώσεως», καί νά φθάσουν στήν ἀκρώρειαν τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν.

Ὁ Ἰωάννης παριστάνει τά στάδια τῆς πνευματικῆς τελειώσεως σέ τριάντα(30) κεφάλαια. Τό πρῶτον στάδιον τῆς πνευματικῆς ζωῆς ὄχι μόνον τοῦ Μοναχοῦ, ἀλλά, κατά τήν γνώμην μου, καί κάθε πιστοῦ εἶναι ἡ ἀποταγή,  «ἡ ξενιτεία», ἡ ἀναχώρησις ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτίαν, ἡ ἔξοδος ἀπό τήν Βαβυλῶνα .

Ὕστερα ὁ Ἅγιος περιγράφει τόν ἀγῶνα τῶν πιστῶν μεταξύ τῶν ἀρετῶν καί τῶν κακιῶν, πού συναντᾶμε στήν ἀνοδική μας πορεία (Περί ἀποταγῆς τοῦ ματαίου βίου, περί τῆς ἐν τῷ κόσμῳ λύπης, Περί ξενιτείας, περί ὑπακοῆς, μετανοίας, μνήμης θανάτου( κεφ. 1-6). Ἐν συνεχείᾳ ἀναφέρεται στό καθάρσιον, τό  χαροποιόν πένθος, τήν ἀοργησία καί πρᾳότητα, μνησικακία, καταλαλιά, τήν πολυλογία καί σιωπή καί τά τοιαῦτα( κεφ. 7-26).

Στά τελευταία κεφάλαια περιγράφει τήν τελείωσι διά τῆς ἱερᾶς σώματος καί ψυχῆς ἡσυχίας, περί τῆς μητρός τῶν ἀρετῶν Προσευχῆς, περί ἀπαθείας καί τελειότητος καί τελειώνει μέ τόν σύνδεσμον τῆς ἐναρέτου Τριάδος ἐν ἀρεταῖς πίστεως ἐλπίδος καί ἀγάπης, ὅτι ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι. Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ».  Στήν κορυφή τῆς Κλίμακος τοποθετεῖ τήν ἀγάπην , τόν Χριστόν, ὁποῖος περιμένει τήν ἐπιστροφήν μας καί εἶναι ἕτοιμος νά στεφανώσῃ μέ τόν τῆς δικαιοσύνης στέφανον.

 Εἴθε νά ἀξιωθοῦμε πάντες, νά λάβωμεν τόν στέφανον τῆς δόξης

Καί νά σταθοῦμε κοντά στό Θεό καί νά Τόν ὑμνοῦμε αἰωνίως μετά τῶν Ἀγγέλων καί πάντων τῶν ἁγίων. ’Αμήν.

ΕΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΘΗ

«Εἰ  μή ὅτι Κύριος ἦν ἐν ἡμῖν, εἰπάτω δή Ἰσραήλ· εἰ μή ὅτι Κύριος ἦν ἐν ἡμῖν ἐν τῷ ἐπαναστῆναι ἀνθρώπους ἐφ’ ἡμᾶς, ἄρα ζῶντας ἄν κατέπιον ἡμᾶς ἐν τῷ ὀργισθῆναι τόν θυμόν  αὐτῶν ἐφ’ ἡμᾶς· ἄρα τό ὕδωρ ἄν κατεπόντισεν ἡμᾶς, χείμαρρον διῆλθεν ἡ ψυχή ἡμῶν...» (Ψαλμ. 123, 1-4).

Ἄν ὁ Κύριος δέν ἦταν μαζί μας, ἄς  τό ὁμολογήση ὁ λαός Του·

ἄν ὁ Κύριος δέν ἦταν μαζί μας, ὅταν ξεσηκώθηκαν οἱ ἐχθροί μας ἐναντίον μας, ζωντανούς θά μᾶς εἶχαν καταπιεῖ, ὅταν ἄναψε ἡ ὀργή τους ἐναντίον μας. Βεβαίως θά μᾶς κατάπιναν ζωντανούς. Ἀσφαλῶς ὁ κατακλυσμός τοῦ μίσους των καί ἡ ὁρμή τῆς παραφορᾶς των, πού ὡμοίαζε μέ ἀσυγκράτητο, ὁρμητικό χείμαρρο θά μᾶς κατεπόντιζε καί θά μᾶς ἔπνιγε. Ὁρμητικό χείμαρρον διῆλθε καί διέρχεται ἡ ψυχή μας.

Κρυφοί καί φανεροί ἐχθροί ἐπιβουλεύονται τήν ζωή καί τήν ὕπαρξί μας. Σάν λιοντάρια ὠρίονται καί σάν λύκοι αἱμοχαρεῖς καί λυσσασμένοι ἐπιπίπτουν ἐναντίον μας, γιά νά μᾶς κατασπαράξουν. Ἄν ὁ Κύριος δέν ἦταν μαζί μας, σίγουρα θά εἴχαμε καταποντισθῆ, ὁλότελα θά εἴχαμε ἀφανισθῆ.

Ἀλλά ὁ Κύριος ποτέ δέν μᾶς ἐγκατέλιψε. Πάντοτε ἦταν καί συνεχῶς εἶναι μαζί μας. Καί γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, κι’ ἐμεῖς δέν φοβούμαστε τίποτε καί κανέναν.

Κι’ ὅταν βογγοῦν τά κύματα, ὅταν παφλάζουν τά νερά καί ταράζονται καί σείονται τά ὄρη καί συνταράσσεται ἡ γῆ ἐκ θεμελίων, ὅταν μετακινοῦνται τά βουνά καί ἡ θάλασσα ἔρχεται στήν ξηρά καί συγκλονίζεται τό Σύμπαν, ἐμεῖς δέν φοβούμαστε τίποτε καί κανέναν. Lo nira… Chi Jodea Tsebaoth imanu misgav lanu Eloche Jaakob. «Οὐ φοβηθησόμεθα… Διότι ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων εἶναι μαζί μας. Φρούριόν μας ὁ Θεός Ἰακώβ, ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας.

Καί πραγματικά ποιό εἶναι τό συμπέρασμα; «Ἐάν ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας, φρούριόν μας, προστάτης καί ὑπερασπιστής μας, ποιός θά τολμήσῃ νά σταθῇ ἐναντίον μας;» (Ρωμ. η΄ 31 ἐξ.).

Ποιός θά μπορέσῃ νά κατηγορήσῃ  καί νά ἐνοχλήσῃ ἐκείνους, πού διάλεξε ὁ Θεός νά βρίσκωνται κάτω ἀπό τήν προστασία Του; Ποιός θά μπορέσῃ νά τούς κατακρίνῃ  ἤ νά τούς βλάψῃ;   Κανείς. Ἀπολύτως κανείς (πρβλ. Ρωμ. η΄ 33-34).

Ποιός μπόρεσε ποτέ νά ἀντισταθῇ στό Θέλημά Του (Ρωμ. θ΄ 19) ;

Ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας (ὁ Ἐμμανουήλ). Τό Γένος μας, ἡ Ρωμιοσύνη, μπορεῖ καί ὀφείλει νά ὁμολογήσῃ ὅτι ὁ Κύριος ὑπόσχεται καί πραγματοποιεῖ τίς ὑποσχέσεις Του. Πιστός ὁ ἐπαγγειλάμενος. Εἶπε: «Οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. ιη΄ 20). Καί εἶναι μαζί μας,  φρούριόν μας, σκέπη,  καταφυγή καί κραταίωμα.

Καί πάλιν μετά τήν ἀνάστασί Του μᾶς διεβεβαίωσε ὅτι θἆναι αἰώνια μαζί μας : «Καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν» (Ματθ. κη΄ 20).

Καί πραγματικά ὁ πάντων ἐπέκεινα, ὁ πανταχοῦ παρών, εἶναι μαζύ μας, Φρούριόν μας. Αὐτός μᾶς σκεπάζει μέ τή Χάρι Του καί τή Δύναμί Του καί κανείς, ἀπολύτως κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς βλάψῃ. Σέ κάθε δίκαιο ἀγῶνα μας ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας καί μάχεται μαζί μας. Συμπορεύεται καί συμπολεμεῖ ὑπέρ τῆς Ἀληθείας καί τοῦ Δικαίου καί ἡ Μεγαλόχαρι, ὑπέρμαχος Στρατηγός,

μᾶς σκεπάζει μέ τή Χάρι της καί ὁμολογοῦμεν ὅτι ἡ σκέπη της εἶναι πλατυτέρα νεφέλης. Καί πραγματικά ἐν Χριστῷ  «ἄπαρτο κάστρο γίνετ’ ἡ ψυχή μας».

Καί σ’ αὐτήν ἐδῶ τή θέσι θά δημοσιεύσω προς χάριν τῶν ἐπισκεπτῶν τής σελίδος, ἕνα ἀπό τά θαυμάσια «Ροδοπέταλα» μιᾶς φίλης ποιητικῆς ψυχῆς, τοῦ πιότερου ἀδελφοῦ παρά φίλου μου, τοῦ ἐκλεκτοῦ καί πολύ ἀγαπητοῦ μου κ. Μανώλη Τρανούδη καί νά τοῦ διαμηνύσω ὅτι πιστεύω ἀπόλυτα πώς καί σήμερα ἀνθίζουν’ εὔοσμα λουλούδια στήν ψυχή του, σάν τό·

            

ΚΙ’ ΑΝ...

«Κι’  ἄν οἱ ἄνομοι ὀχτροί σου θά γενοῦν ἄλλοι τόσοι,

κι’ ἄν μέ ἄγρια δύναμη σάν τά φίδια σέ σφίξουν,
Φουσκωμένα ἀγριοκύματα κι’ ἄν ζητοῦν νά σέ πνίξουν,
κι’ ἄν βρισιές καί κατάρες τό Κακό σέ φορτώσει,

κι’ἄν τό φίλο, τό βλέμμα σου ν’ ἀνταμώση θελήση
μά κι’ αὐτός δέν θά βρίσκεται μέσ’ στήν δύσκολη ὥρα,
κι’ ἄν ξεσπάσει μουγκρίζοντας μεσονύχτια μια μπόρα
πού τό κάθε τί γύρω σου θ’  ἀπειλῆ ν’ ἀφανίσῃ,

γι’ αὐτά μή δειλιάσῃς ἐσύ. Τό κεφάλι μή σκύψῃς.

Κι’  ἄν χτυποῦνε, τή θύρα σου μή γελιέσαι ν’ ἀνοίξῃς.
Μά τά μάτια σου  γύρισε στά ψηλά, γιά νά πάρῃς

δύναμη στήν ἀπαντοχή  ἀπ’ τήν Πηγή τῆς Χάρης

Καί τό γόνυ λυγίζοντας, ἁπαλά προσευχήσου!...
κι’  ἀπ’ ἀνίσχυρος, ἄπαρτο κάστρο θἆναι ἡ ψυχή σου.

ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ Ο ΤΡΑΧΗΛΟΣ

ΖΥΓΟΝ ΔΕΝ ΥΠΟΦΕΡΕΙ

Ἔχουμε ἐπανειλημμένως τονίσει ὅτι «οἱ Τοῦρκοι, φίλοι δέν γίνονται». Ἐμεῖς οἱ ὀρθόδοξοι Ἕλληνες Χριστιανοί, κατ’ ἐξακολούθησιν ἀντιμετωπίζουμε τίς βάρβαρες, τίς ἀστόχαστες και θρασύτατες προκλήσεις τῶν Τούρκων, μέ ἀσυγχώρητη ἐπιείκεια, πού ἐγγίζει τά ὅρια τῆς βλακείας. Καί ἔτσι οἱ βάρβαροι ἀποθρασύνονται. Παραβιάζουν τούς Διεθνεῖς Κανόνες, καταπατοῦν  τίς Διεθνεῖς Συνθῆκες, στραγγαλίζουν τά ἀνθρώπινα δικαιώματα, χωρίς ντροπή, ποδοπατοῦν τά ὅσια καί τά ἱερά μας, προσβάλλουν, κατ’ ἐξακολούθησιν, τά σύνορά μας καί τήν ἐδαφικήν μας ἀκεραιότητα, μέ ἀνόητους λεονταρισμούς, μπροστά στά μάτια τῶν Διεθνῶν Ὀργανισμῶν.

Πῶς ἀντιμετωπίζει τίς προσβολές αὐτές τῶν Τούρκων ἐναντίον τῆς αἰώνιας Ἑλλάδας, τῆς κοιτίδος τοῦ Πολιτισμοῦ, ὁ Ο.Η.Ε. καί τό Συμβούλιον Ἀσφαλείας;

Πῶς δέχεται σιωπηλά τίς βάρβαρες αὐτές προσβολές ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωσις; Πῶς ἀντιμετωπίζει τίς παραβιάσεις τῶν συνόρων της; Διότι τά σύνορα τῆς Ἑλλάδος εἶναι καί σύνορα τῆς Εὐρώπης.

Πῶς ἀντιδρᾶ ἡ Σκύλλα καί ἡ Χάρυβδις; Πῶς συμπαρίσταται ἡ Γερμανία καί ἡ Γαλλία στήν κακοποίησι ἐκ μέρους τῶν Τούρκων, τῆς φίλης Ἑλλάδος, πού εἶναι καί καρδιά τῆς Εὐρώπης; Εἶναι ἀντιμετώπησις τό ποιεῖν τήν νήσσαν ;

Τί λέγει ἡ Οχιά καί ὁ Μεφιστοφελής;

Περιποιεῖ τιμήν τήν πολιτισμένην ἀνθρωπότητα ἡ ληστρική  ἀπαγωγή τῶν δύο  Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν, ἀπό τό φυλάκιο τῶν συνόρων, μέ ψευδεῖς κατηγορίες;

Χάθηκε ὁλότελα ἡ ντροπή;

Χάθηκε τό φιλότιμο

Ποῦ εἶναι ἡ ἀνθρωπιά τῶν Εὐρωπαίων, ἀλλά καί τῶν Ἀμερικανῶν σ’ αὐτό τό ἀποτρόπαιο ἔγκλημα, τῆς βάναυσης καί

ἄδικης φυλακίσεως τῶν παληκαριῶν μας, μέ ψεύτικες κατηγορίες;

Εἶναι ἐκτός πάσης ἀμφιβολίας ὅτι ὁ  Σουλτάνος Τ. Ἐρντογάν, ἔχει προφανῶς τρελλαθεῖ, μέ ὅσα συμβαίνουν στό ἐσωτερικό τῆς Χώρας του καί μέσα στήν ἀπελπισία του δέν ξέρει τί κάνει.

Ὅλες του οἱ ἐνέργειες εἶναι παράνομες καί σίγουρα θά πέσῃ  μέσα στό λάκκο, πού σκάβει γιά τούς γείτονες, «ἐμπεσεῖται εἰς βόθρον ὅν εἰργάσατο»( ψαλμ. ζ΄ 15). Διότι κατά λόγον δικαιοσύνης, «ὁ ὀρύσσων βόθρον τῷ πλησίον ἐμπεσεῖται εἰς αὐτόν» (Παροιμ. κστ΄ 27).

Δέν πρέπει κανείς νά ξεχνάει ὅτι «τό πολύ τῆς θλίψεως γεννᾶ παραφροσύνην» καί ὅτι «τοῦ Ἕλληνος ὁ τράχηλος ζυγόν δέν ὑποφέρει».

Ὑπομένουμε σιωπηρά τίς προσβολές.

Εἶναι καιρός ὅμως νά καταλάβουν ὅλοι καί οἱ γκρῖζοι λύκοι ὅτι ἔχουμε ὅρια ἀντοχῆς

.

Εἶναι καιρός νά καταλάβουν οἱ Ἕλληνες ὅτι ὅλοι, ὅσοι μᾶς κάνουν τό φίλο, ἀποδεικνύονται Οχιές, φίδια κολοβά.

Εἶναι καιρός νά ξυπνήσουμε καί κυρίως ἡ Νεολαία, νά ἀφήσουμε τίς καφετέριες καί τά μπάρ καί νά ἀνακτήσουμε τό ἑλληνικό φρόνημα, τή λεβεντιά καί τό ἑλληνικό φιλότιμο καί νά μελετήσουμε καί νά  λύσουμε τά προβλήματα τῆς Πατρίδος μας μόνοι μας. Νά προστατέψουμε τήν Πίστι μας, τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα τῆς Πατρίδος μας, τά ὅσια καί τά ἱερά μας.

Νῦν ὑπέρ πάντων ἀγών !

Ἴσως χρειασθῆ, ὅπως λέει ὁ λαός, νά κάνουμε «τό σκατό μας», παξιμάδι, γιά νά ἔχουμε ὅ, τι χρειάζεται στόν ἀγῶνα μας. Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι « οἱ ἄκαρπες συκιές» καί οἱ γραικύλοι, δέν πρόκειται νά διασφαλίσουν καί νά προστατεύσουν τήν Πατρίδα μας. Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι οὔτε μέ τά «σύμφωνα συμβίωσης» καί τίς «ἔμφυλες ταυτότητες», οὔτε μέ τίς συκιές καί «τά λαμόγια», θά προστατευθῇ  ἡ Πατρίς.

Εἷναι καιρός νά ὁπλισθοῦμε ὅλοι οἱ γνήσιοι Ἕλληνες μέ τήν ἑλληνική λεβεντιά, μέ τό ἑλληνικό φιλότιμο, μέ πίστι στό Θεό

καί ἀγάπη πρός τήν Πατρίδα . Νά  ὑψώσουμε τή Γαλανόλευκη μέ τόν Τίμιον Σταυρόν καί ἑνωμένοι σέ μια ψυχή, σέ μια καρδιά νά ἀντιμετωπίσουμε κάθε ἐχθρόν καί πολέμιον, ἐσωτερικόν καί

ἐξωτερικόν καί νά εἴμαστε σίγουροι ὅτι ἡ Παναγιά, ἡ Μεγαλόχαρη,  ἡ ὑπέρμαχος Στρατηγός, ὅπως πάντοτε, θά μᾶς σκεπάσῃ καί τώρα, μέ τή Χάρι της, καί ὁ Χριστός, πού ἔβαλε τήν ὑπογραφή Του, γιά τή σωτηρία τῆς Ἑλλάδος, εἶναι ἀπόλυτα σίγουρο, πώς δέν τήν παίρνει πίσω.

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ !

ΖΗΤΩ ΤΟ  ΕΘΝΟΣ !

ΖΗΤΩ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΟΠΛΟΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

«Τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα,

Καί τήν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν».

Εἰς τό μέσον τῆς Ἁγίας καί μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὥρισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, νά προβάλλεται ὁ Τίμιος καί Ζωοποιός Σταυρός εἰς προσκύνησιν. Σκοπός τῆς προβολῆς εἰς προσκύνησιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐνίσχυσις τῶν πιστῶν εἰς τόν πνευματικό τους ἀγῶνα.

Προβάλλεται εἰς προσκύνησιν καί πρός μελέτην ὁ Τίμιος Σταυρός, τό Σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τό Σύμβολον τῆς τέλειας, τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους. Τό Σύμβολον τῆς Νίκης καί τοῦ Θριάμβου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πάνω στό Κακό καί τήν ἁμαρτία.

Ἡ Θέα καί μόνον τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ φέρει στή μνήμη μας καί ζωντανεύει στήν καρδιά μας τή ἐπώδυνη σταυρική Θυσία τοῦ Χριστοῦ, γιά ὅλους ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς  καί μᾶς καλεῖ νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Θεό.

Ἡ Θέα καί μόνον τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ μας περιγράφει συνοπτικά ὁλόκληρο τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης καί μᾶς ἐνισχύει εἰς τόν πνευματικό μας ἀγῶνα, μᾶς βοηθεῖ νά μή δειλιάσουμε, ἀλλά νά συνεχίσουμε τήν προσπάθεια πρός νέκρωσιν τῶν παθῶν, «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν, ὅς ἀντί τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθηκεν» (Ἑβρ. ιβ΄ 2).

Ἡ Θέα καί ἡ συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, μᾶς θυμίζει ὅτι « οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. η΄ 18). Ζωντανεύει μέσα στήν καρδιά μας τή Θυσία τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος «ἐγένετο ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄ 8), ὁ ἀναμάρτητος, ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στόν Πατέρα, πρός μίμησιν. «Ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν ἡμῖν ὑπολιμπάνων  ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄Πέτρ. β΄ 21).

Ἡ Θέα καί ἡ συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, μᾶς ὑπαγορεύει νά νεκρώσωμε τά μέλη ἡμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν καί τήν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστίν εἰδωλολατρία, ἁμαρτήματα, διά τά ὁποῖα ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ εἰς αὐτούς, πού συστηματικά καί μέ λυσσώδη μανίαν ἀπειθοῦν» (Κολασ. γ΄ 5).

Ὁ Σταυρός μᾶς καθοδηγεῖ νά συνεχίσουμε τόν ἀγῶνα, γιά τήν πνευματική μας τελείωσι, «πάντοτε  τήν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ  ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καί ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ» (Β΄Κορινθ.  δ΄ 10).

Ἡ Θέα καί ἡ συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ χαράσσει στήν ψυχή καί τή ζωή μας, ἕνα νέον δρόμον, τήν καθ’ ὑπερβολήν Ὁδόν τῆς τέλειας ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον. Μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἕνα νέον τρόπον σκέψεως καί ζωῆς. Μᾶς ὑπαγορεύει τήν Καινήν Ἐντολήν, ὥστε καθημερινά νά μάθωμε νά ἀγαπῶμεν ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὁπως ὀ Χριστός μᾶς ἀγάπησε, μέχρι σταυροῦ καί θανάτου (παρβλ. Ἰωάν. ιγ΄ 34).

Ἡ Θέα καί ἡ συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ὁδηγεῖ τούς Μαθητάς τοῦ Χριστοῦ εἰς τήν σταύρωσιν τῆς σαρκός: «Οἱ δέ (μαθηταί) τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκα ἐσταύρωσαν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλάτ. ε΄ 24) καί τούς βοηθῇ, μέ  ἄσκησι, νῆψι, ἐγρήγορσι καί ἀδιάλειπτη προσευχή, νά σταθοῦν κοντά στό Θεό, ὡς δένδρα καρποφόρα καί ἀειθαλῆ (Ψαλμ. α΄ 3) φέροντες τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις , πρᾳότης, ἐγκράτεια» (Γαλάτ. ε΄ 22-23).

Ἡ Θέα καί ἡ συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἀποπνέει καί μᾶς ἐμπνέει τό πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας, συγχρόνως δέ μᾶς διδάσκει ὅτι τό φρόνημα τῆς σαρκός εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό θάνατο, καί ζητεῖ ἀπό τούς πιστούς νά  ζοῦν κατά τάς ὑπαγορεύσεις ὄχι τῆς σαρκός, ἀλλά τοῦ Πνεύματος καί τονίζει ὅτι τό φρόνημα τοῦ Πνεύματος εἶναι ζωή καί εἰρήνη» (παρβλ. Ρωμ. η΄ 4-6).

  Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι θεῖον καί ἀκαταμάχητον ὅπλον, εἶναι δύναμις, πού μᾶς ἐνισχύει νά νικῶμεν τόν ἐχθρόν, ὄχι μόνον τόν κόσμον καί τόν Διάβολον, ἀλλά καί τόν μεγαλύτερον ἐχθρόν μας, πού εἶναι ὁ κακός μας ἑαυτός.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, μέ σταυροφόρον τόν Χριστόν, προπορεύεται καί μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό γῆς πρός οὐρανόν, ἀνοίγει τίς Πῦλες τοῦ Οὐρανοῦ καί μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τόν Παράδεισον, εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, μᾶς ἐπισυνάγει στή ζεστή ἀγκαλιά Του, «ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας» (Ματθ. κγ΄37).

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό αἴτιον τῆς Ἀναστάσεως ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Μέ τή σταυρική Θυσία ὁ Κύριος ἐπαναφέρει τά πλανηθέντα πρόβατα εἰς τήν Ποίμνην Του, μέ σκοπόν νά ἀκούσουν τήν φωνήν Του, «καί γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν» (Ἰωάν. ι΄ 16).

 Συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ σημαίνει μίμησιν τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ. Μᾶς ὁδηγεῖ στά ματωμένα Χνάρια  Του. Μᾶς ὑπαγορεύει νά ζοῦμε «καθώς πρέπει ἁγίοις», Ὅπως ὁ Χριστός , ἔτσι κι’ ἐμεῖς (παρβλ. Ἐφεσ. ε΄  1-3).

Ἡ συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, μᾶς ὁπλίζει μέ πίστι καί θάρρος, ὥστε, μέ ὅπλον τόν Σταυρόν, νά αντιμετωπίζουμε καί νά νικῶμεν πάντα πειρασμόν, νά πεθαίνουμε κάθε μέρα γιά τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, νά νεκρώνουμε τά πάθη καί τίς κακίες μας, νά θανατώνουμε τόν κακό μας ἑαυτό, νά σηκώνουμε μέ ἀγάπη καί ὑπομονή τόν προσωπικό μας Σταυρό, καί τίποτε ἀπολύτως νά μη μπορῇ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη, πού ἔχῃ ὁ Χριστός  σέ μᾶς, ἀλλά καί ἀπό τήν ἀγάπη, πού ὀφείλουμε νά ἔχουμε ἐμεῖς στό Χριστό (πρβλ.Ρωμ η΄ 35-39).

Ὁ ἅγιος Μάξιμος λέγει ὅτι ὁ Χριστός σταυρώνεται συνεχῶς γιά τή σωτηρία μας, «δι’ ἡμᾶς ἀεί τοῦτο ποιεῖ καί πάσχει, ὡς πάντα γινόμενος ἵνα σώσει τούς πάντας». Ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει εἰς προσκύνησιν τόν Τίμιον Σταυρόν καί μᾶς καλεῖ νά μιμηθοῦμε τόν Κύριον καί νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα ΧνάριαΤου. Μέ ὅπλον τόν Τίμιον Σταυρόν, νά ἀγωνιζώμαστε τόν Καλόν ἀγῶνα, ἀκολουθῶντας τό Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ, νά γίνουμε θεοί κατά χάριν καί υἱοί Ὑψίστου πάντες.

Αὐτό σημαίνει συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

Ὁ Παῦλος λέγει: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκ ἔτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλάτ. β΄ 20). Μᾶς καλεῖ νά βιώσουμε  τή θυσιαστική ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀγαπήσουμε ὁλόψυχα τόν Θεόν καί τόν πλησίον γιά τόν Θεόν. Ὁ Χριστός θέλει ἔλεον καί οὐ θυσίαν. Ἡ οὐσία τῆς σταυρικῆς Θυσίας εἶναι ἡ ἀγάπη στήν «πρᾶξι». Βδελύσεται τίς ψευτιές καί τίς ὑποκρισίες καί τά φιλήματα, σάν τοῦ Ἰούδα.

Θέλει γνησιότητα, ἐντιμότητα, εἰλικρίνεια. Θέλει νά Τόν λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας, ὄχι μέ τά χείλη. Ἡ Σταυροπροσκύνησις θέλει νά γίνεται «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Θέλει νά Τόν λατρεύουμε καί νά ἀποδεικνύουμε τή λατρεία μας, μέ τήν γνήσια ἀγάπη μας στόν συνάνθρωπόν μας.

Γιά νά ἐπιτύχουμε στόν ἀγῶνα μας αὐτόν, μᾶς προσφέρει ὅπλον ἀκαταμάχητον, τόν Τίμιον καί Ζωοποιόν Σταυρόν του.

Ὁ ἱερός Δαμασκηνός τονίζει τή δύναμι καί τή Χάρι τοῦ Σταυροῦ στόν πνευματικό μας ἀγῶνα:

«Κύριε, ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου, τόν Σταυρόν Σου ἡμῖν δέδωκας·  φρίττει γάρ καί τρέμει, μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν· ὅτι νεκρούς ἀνιστᾷ καί θάνατον κατήργησε. Διά τοῦτο προσκυνοῦμεν τήν ταφήν σου καί τήν ἔγερσιν» (ὕμνος πλαγ. Δ΄ ἤχου).

Κάι πραγματικά ὁ Κύριος «ἐπάτησε θανάτῳ τόν θάνατον καί «κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον» (Ἑβρ. β΄14) καί ἔδωκε τόν Σταυρόν Του εἰς τούς πιστούς ὡς ἀήττητον ὅπλον.

Κατήργησε τό κράτος τοῦ Διαβόλου καί τά διαβολικά τεχνάσματα, τά τυπικά καί τήν ἐσχηματισμένην εὐσέβειαν.  Ζητεῖ μόνον τήν τέλεια ἀγάπη, ὅπως μᾶς τήν δίδαξε μέ τή σταυρική Του θυσία καί τήν Ἀνάστασίν Του, διότι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, Καλωσύνη.

Ὁ Κωστής Παλαμᾶς διατυπώνει ἐπιγραμματικά τή μεγάλη αὐτή ἀλήθεια λέγοντας ὅτι:

 «Ὁ Χριστός, νά καίγωνται γυρεύει γι’ αὐτόν καρδιές ὄχι κεριά.

Καί μέ Σταυρούς κανείς δέν τόν λατρεύει καί γονατίσματα βαρειά.

γιατί λατρεύει τό Χριστό ὅποιος δίνει γιά τόν πλησίον τή ζωή.

Ὅποιος τόν γυμνωμένο κρυφοντύνει καί τόν φτωχό τόν ἐλεεῖ.

Ὅποιος τήν ἀδικία κεραυνώνει καί ἁγνό τό μέτωπο κρατεῖ,  

Κι’ ἔχει Θεό τήν καλωσύνη μόνη, κι’ ἔχει Θεό τήν ἀρετή».

Ἔτσι καί μόνον ἔτσι θά προσκυνήσουμε ἐπάξια τόν Ζωοποιόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ καί μέ μοναδικό ὅπλο τόν Σταυρόν θά μπορέσουμε νά νικῶμεν  τόν ἀντίχριστον καί τούς δαιμονανθρώπους.

«Ψυχάς», λοιπόν, «ἁγνισθῶμεν καί καρδίας, καλῶν ἐπιμόνοις ἐργασίαις, καί προκείμενον μέσον, τό σωτήριον ὁρῶντες τοῦ Σταυροῦ ξύλον, πίστει καί πόθῳ,

Θεοφρόνως προσκυνήσωμεν».