ΕΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΘΗ

«Εἰ  μή ὅτι Κύριος ἦν ἐν ἡμῖν, εἰπάτω δή Ἰσραήλ· εἰ μή ὅτι Κύριος ἦν ἐν ἡμῖν ἐν τῷ ἐπαναστῆναι ἀνθρώπους ἐφ’ ἡμᾶς, ἄρα ζῶντας ἄν κατέπιον ἡμᾶς ἐν τῷ ὀργισθῆναι τόν θυμόν  αὐτῶν ἐφ’ ἡμᾶς· ἄρα τό ὕδωρ ἄν κατεπόντισεν ἡμᾶς, χείμαρρον διῆλθεν ἡ ψυχή ἡμῶν...» (Ψαλμ. 123, 1-4).

Ἄν ὁ Κύριος δέν ἦταν μαζί μας, ἄς  τό ὁμολογήση ὁ λαός Του·

ἄν ὁ Κύριος δέν ἦταν μαζί μας, ὅταν ξεσηκώθηκαν οἱ ἐχθροί μας ἐναντίον μας, ζωντανούς θά μᾶς εἶχαν καταπιεῖ, ὅταν ἄναψε ἡ ὀργή τους ἐναντίον μας. Βεβαίως θά μᾶς κατάπιναν ζωντανούς. Ἀσφαλῶς ὁ κατακλυσμός τοῦ μίσους των καί ἡ ὁρμή τῆς παραφορᾶς των, πού ὡμοίαζε μέ ἀσυγκράτητο, ὁρμητικό χείμαρρο θά μᾶς κατεπόντιζε καί θά μᾶς ἔπνιγε. Ὁρμητικό χείμαρρον διῆλθε καί διέρχεται ἡ ψυχή μας.

Κρυφοί καί φανεροί ἐχθροί ἐπιβουλεύονται τήν ζωή καί τήν ὕπαρξί μας. Σάν λιοντάρια ὠρίονται καί σάν λύκοι αἱμοχαρεῖς καί λυσσασμένοι ἐπιπίπτουν ἐναντίον μας, γιά νά μᾶς κατασπαράξουν. Ἄν ὁ Κύριος δέν ἦταν μαζί μας, σίγουρα θά εἴχαμε καταποντισθῆ, ὁλότελα θά εἴχαμε ἀφανισθῆ.

Ἀλλά ὁ Κύριος ποτέ δέν μᾶς ἐγκατέλιψε. Πάντοτε ἦταν καί συνεχῶς εἶναι μαζί μας. Καί γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο, κι’ ἐμεῖς δέν φοβούμαστε τίποτε καί κανέναν.

Κι’ ὅταν βογγοῦν τά κύματα, ὅταν παφλάζουν τά νερά καί ταράζονται καί σείονται τά ὄρη καί συνταράσσεται ἡ γῆ ἐκ θεμελίων, ὅταν μετακινοῦνται τά βουνά καί ἡ θάλασσα ἔρχεται στήν ξηρά καί συγκλονίζεται τό Σύμπαν, ἐμεῖς δέν φοβούμαστε τίποτε καί κανέναν. Lo nira… Chi Jodea Tsebaoth imanu misgav lanu Eloche Jaakob. «Οὐ φοβηθησόμεθα… Διότι ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων εἶναι μαζί μας. Φρούριόν μας ὁ Θεός Ἰακώβ, ὁ Θεός τῶν Πατέρων μας.

Καί πραγματικά ποιό εἶναι τό συμπέρασμα; «Ἐάν ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας, φρούριόν μας, προστάτης καί ὑπερασπιστής μας, ποιός θά τολμήσῃ νά σταθῇ ἐναντίον μας;» (Ρωμ. η΄ 31 ἐξ.).

Ποιός θά μπορέσῃ νά κατηγορήσῃ  καί νά ἐνοχλήσῃ ἐκείνους, πού διάλεξε ὁ Θεός νά βρίσκωνται κάτω ἀπό τήν προστασία Του; Ποιός θά μπορέσῃ νά τούς κατακρίνῃ  ἤ νά τούς βλάψῃ;   Κανείς. Ἀπολύτως κανείς (πρβλ. Ρωμ. η΄ 33-34).

Ποιός μπόρεσε ποτέ νά ἀντισταθῇ στό Θέλημά Του (Ρωμ. θ΄ 19) ;

Ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας (ὁ Ἐμμανουήλ). Τό Γένος μας, ἡ Ρωμιοσύνη, μπορεῖ καί ὀφείλει νά ὁμολογήσῃ ὅτι ὁ Κύριος ὑπόσχεται καί πραγματοποιεῖ τίς ὑποσχέσεις Του. Πιστός ὁ ἐπαγγειλάμενος. Εἶπε: «Οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. ιη΄ 20). Καί εἶναι μαζί μας,  φρούριόν μας, σκέπη,  καταφυγή καί κραταίωμα.

Καί πάλιν μετά τήν ἀνάστασί Του μᾶς διεβεβαίωσε ὅτι θἆναι αἰώνια μαζί μας : «Καί ἰδού ἐγώ μεθ’ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν» (Ματθ. κη΄ 20).

Καί πραγματικά ὁ πάντων ἐπέκεινα, ὁ πανταχοῦ παρών, εἶναι μαζύ μας, Φρούριόν μας. Αὐτός μᾶς σκεπάζει μέ τή Χάρι Του καί τή Δύναμί Του καί κανείς, ἀπολύτως κανείς δέν μπορεῖ νά μᾶς βλάψῃ. Σέ κάθε δίκαιο ἀγῶνα μας ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος ὁ Κύριος εἶναι μαζί μας καί μάχεται μαζί μας. Συμπορεύεται καί συμπολεμεῖ ὑπέρ τῆς Ἀληθείας καί τοῦ Δικαίου καί ἡ Μεγαλόχαρι, ὑπέρμαχος Στρατηγός,

μᾶς σκεπάζει μέ τή Χάρι της καί ὁμολογοῦμεν ὅτι ἡ σκέπη της εἶναι πλατυτέρα νεφέλης. Καί πραγματικά ἐν Χριστῷ  «ἄπαρτο κάστρο γίνετ’ ἡ ψυχή μας».

Καί σ’ αὐτήν ἐδῶ τή θέσι θά δημοσιεύσω προς χάριν τῶν ἐπισκεπτῶν τής σελίδος, ἕνα ἀπό τά θαυμάσια «Ροδοπέταλα» μιᾶς φίλης ποιητικῆς ψυχῆς, τοῦ πιότερου ἀδελφοῦ παρά φίλου μου, τοῦ ἐκλεκτοῦ καί πολύ ἀγαπητοῦ μου κ. Μανώλη Τρανούδη καί νά τοῦ διαμηνύσω ὅτι πιστεύω ἀπόλυτα πώς καί σήμερα ἀνθίζουν’ εὔοσμα λουλούδια στήν ψυχή του, σάν τό·

            

ΚΙ’ ΑΝ...

«Κι’  ἄν οἱ ἄνομοι ὀχτροί σου θά γενοῦν ἄλλοι τόσοι,

κι’ ἄν μέ ἄγρια δύναμη σάν τά φίδια σέ σφίξουν,
Φουσκωμένα ἀγριοκύματα κι’ ἄν ζητοῦν νά σέ πνίξουν,
κι’ ἄν βρισιές καί κατάρες τό Κακό σέ φορτώσει,

κι’ἄν τό φίλο, τό βλέμμα σου ν’ ἀνταμώση θελήση
μά κι’ αὐτός δέν θά βρίσκεται μέσ’ στήν δύσκολη ὥρα,
κι’ ἄν ξεσπάσει μουγκρίζοντας μεσονύχτια μια μπόρα
πού τό κάθε τί γύρω σου θ’  ἀπειλῆ ν’ ἀφανίσῃ,

γι’ αὐτά μή δειλιάσῃς ἐσύ. Τό κεφάλι μή σκύψῃς.

Κι’  ἄν χτυποῦνε, τή θύρα σου μή γελιέσαι ν’ ἀνοίξῃς.
Μά τά μάτια σου  γύρισε στά ψηλά, γιά νά πάρῃς

δύναμη στήν ἀπαντοχή  ἀπ’ τήν Πηγή τῆς Χάρης

Καί τό γόνυ λυγίζοντας, ἁπαλά προσευχήσου!...
κι’  ἀπ’ ἀνίσχυρος, ἄπαρτο κάστρο θἆναι ἡ ψυχή σου.