Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

ΟΠΛΟΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ

«Τόν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα,

Καί τήν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν».

Εἰς τό μέσον τῆς Ἁγίας καί μεγάλης Τεσσαρακοστῆς, ὥρισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες, νά προβάλλεται ὁ Τίμιος καί Ζωοποιός Σταυρός εἰς προσκύνησιν. Σκοπός τῆς προβολῆς εἰς προσκύνησιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἐνίσχυσις τῶν πιστῶν εἰς τόν πνευματικό τους ἀγῶνα.

Προβάλλεται εἰς προσκύνησιν καί πρός μελέτην ὁ Τίμιος Σταυρός, τό Σημεῖον τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου, τό Σύμβολον τῆς τέλειας, τῆς θεϊκῆς ἀγάπης, γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου Γένους. Τό Σύμβολον τῆς Νίκης καί τοῦ Θριάμβου τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πάνω στό Κακό καί τήν ἁμαρτία.

Ἡ Θέα καί μόνον τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ φέρει στή μνήμη μας καί ζωντανεύει στήν καρδιά μας τή ἐπώδυνη σταυρική Θυσία τοῦ Χριστοῦ, γιά ὅλους ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς  καί μᾶς καλεῖ νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Θεό.

Ἡ Θέα καί μόνον τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ μας περιγράφει συνοπτικά ὁλόκληρο τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης καί μᾶς ἐνισχύει εἰς τόν πνευματικό μας ἀγῶνα, μᾶς βοηθεῖ νά μή δειλιάσουμε, ἀλλά νά συνεχίσουμε τήν προσπάθεια πρός νέκρωσιν τῶν παθῶν, «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν, ὅς ἀντί τῆς προκειμένης αὐτῷ χαρᾶς ὑπέμεινε σταυρόν, αἰσχύνης καταφρονήσας, ἐν δεξιᾷ τε τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ κεκάθηκεν» (Ἑβρ. ιβ΄ 2).

Ἡ Θέα καί ἡ συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, μᾶς θυμίζει ὅτι « οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. η΄ 18). Ζωντανεύει μέσα στήν καρδιά μας τή Θυσία τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος «ἐγένετο ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄ 8), ὁ ἀναμάρτητος, ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στόν Πατέρα, πρός μίμησιν. «Ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν ἡμῖν ὑπολιμπάνων  ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄Πέτρ. β΄ 21).

Ἡ Θέα καί ἡ συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, μᾶς ὑπαγορεύει νά νεκρώσωμε τά μέλη ἡμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν καί τήν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστίν εἰδωλολατρία, ἁμαρτήματα, διά τά ὁποῖα ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ εἰς αὐτούς, πού συστηματικά καί μέ λυσσώδη μανίαν ἀπειθοῦν» (Κολασ. γ΄ 5).

Ὁ Σταυρός μᾶς καθοδηγεῖ νά συνεχίσουμε τόν ἀγῶνα, γιά τήν πνευματική μας τελείωσι, «πάντοτε  τήν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ  ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καί ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ» (Β΄Κορινθ.  δ΄ 10).

Ἡ Θέα καί ἡ συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ χαράσσει στήν ψυχή καί τή ζωή μας, ἕνα νέον δρόμον, τήν καθ’ ὑπερβολήν Ὁδόν τῆς τέλειας ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τόν πλησίον. Μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἕνα νέον τρόπον σκέψεως καί ζωῆς. Μᾶς ὑπαγορεύει τήν Καινήν Ἐντολήν, ὥστε καθημερινά νά μάθωμε νά ἀγαπῶμεν ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὁπως ὀ Χριστός μᾶς ἀγάπησε, μέχρι σταυροῦ καί θανάτου (παρβλ. Ἰωάν. ιγ΄ 34).

Ἡ Θέα καί ἡ συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ὁδηγεῖ τούς Μαθητάς τοῦ Χριστοῦ εἰς τήν σταύρωσιν τῆς σαρκός: «Οἱ δέ (μαθηταί) τοῦ Χριστοῦ τήν σάρκα ἐσταύρωσαν σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» (Γαλάτ. ε΄ 24) καί τούς βοηθῇ, μέ  ἄσκησι, νῆψι, ἐγρήγορσι καί ἀδιάλειπτη προσευχή, νά σταθοῦν κοντά στό Θεό, ὡς δένδρα καρποφόρα καί ἀειθαλῆ (Ψαλμ. α΄ 3) φέροντες τούς καρπούς τοῦ Πνεύματος, πού εἶναι «ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις , πρᾳότης, ἐγκράτεια» (Γαλάτ. ε΄ 22-23).

Ἡ Θέα καί ἡ συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἀποπνέει καί μᾶς ἐμπνέει τό πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας, συγχρόνως δέ μᾶς διδάσκει ὅτι τό φρόνημα τῆς σαρκός εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό θάνατο, καί ζητεῖ ἀπό τούς πιστούς νά  ζοῦν κατά τάς ὑπαγορεύσεις ὄχι τῆς σαρκός, ἀλλά τοῦ Πνεύματος καί τονίζει ὅτι τό φρόνημα τοῦ Πνεύματος εἶναι ζωή καί εἰρήνη» (παρβλ. Ρωμ. η΄ 4-6).

  Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι θεῖον καί ἀκαταμάχητον ὅπλον, εἶναι δύναμις, πού μᾶς ἐνισχύει νά νικῶμεν τόν ἐχθρόν, ὄχι μόνον τόν κόσμον καί τόν Διάβολον, ἀλλά καί τόν μεγαλύτερον ἐχθρόν μας, πού εἶναι ὁ κακός μας ἑαυτός.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, μέ σταυροφόρον τόν Χριστόν, προπορεύεται καί μᾶς ὁδηγεῖ ἀπό γῆς πρός οὐρανόν, ἀνοίγει τίς Πῦλες τοῦ Οὐρανοῦ καί μᾶς ἐπανεισάγει εἰς τόν Παράδεισον, εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, μᾶς ἐπισυνάγει στή ζεστή ἀγκαλιά Του, «ὅν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τά νοσσία ἑαυτῆς ὑπό τάς πτέρυγας» (Ματθ. κγ΄37).

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό αἴτιον τῆς Ἀναστάσεως ὁλοκλήρου τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Μέ τή σταυρική Θυσία ὁ Κύριος ἐπαναφέρει τά πλανηθέντα πρόβατα εἰς τήν Ποίμνην Του, μέ σκοπόν νά ἀκούσουν τήν φωνήν Του, «καί γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν» (Ἰωάν. ι΄ 16).

 Συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ σημαίνει μίμησιν τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ. Μᾶς ὁδηγεῖ στά ματωμένα Χνάρια  Του. Μᾶς ὑπαγορεύει νά ζοῦμε «καθώς πρέπει ἁγίοις», Ὅπως ὁ Χριστός , ἔτσι κι’ ἐμεῖς (παρβλ. Ἐφεσ. ε΄  1-3).

Ἡ συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, μᾶς ὁπλίζει μέ πίστι καί θάρρος, ὥστε, μέ ὅπλον τόν Σταυρόν, νά αντιμετωπίζουμε καί νά νικῶμεν πάντα πειρασμόν, νά πεθαίνουμε κάθε μέρα γιά τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, νά νεκρώνουμε τά πάθη καί τίς κακίες μας, νά θανατώνουμε τόν κακό μας ἑαυτό, νά σηκώνουμε μέ ἀγάπη καί ὑπομονή τόν προσωπικό μας Σταυρό, καί τίποτε ἀπολύτως νά μη μπορῇ νά μᾶς χωρίσῃ ἀπό τήν ἀγάπη, πού ἔχῃ ὁ Χριστός  σέ μᾶς, ἀλλά καί ἀπό τήν ἀγάπη, πού ὀφείλουμε νά ἔχουμε ἐμεῖς στό Χριστό (πρβλ.Ρωμ η΄ 35-39).

Ὁ ἅγιος Μάξιμος λέγει ὅτι ὁ Χριστός σταυρώνεται συνεχῶς γιά τή σωτηρία μας, «δι’ ἡμᾶς ἀεί τοῦτο ποιεῖ καί πάσχει, ὡς πάντα γινόμενος ἵνα σώσει τούς πάντας». Ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει εἰς προσκύνησιν τόν Τίμιον Σταυρόν καί μᾶς καλεῖ νά μιμηθοῦμε τόν Κύριον καί νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα ΧνάριαΤου. Μέ ὅπλον τόν Τίμιον Σταυρόν, νά ἀγωνιζώμαστε τόν Καλόν ἀγῶνα, ἀκολουθῶντας τό Ἀρνίον ὅπου ἄν ὑπάγῃ, νά γίνουμε θεοί κατά χάριν καί υἱοί Ὑψίστου πάντες.

Αὐτό σημαίνει συνειδητή προσκύνησις τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

Ὁ Παῦλος λέγει: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δέ οὐκ ἔτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλάτ. β΄ 20). Μᾶς καλεῖ νά βιώσουμε  τή θυσιαστική ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀγαπήσουμε ὁλόψυχα τόν Θεόν καί τόν πλησίον γιά τόν Θεόν. Ὁ Χριστός θέλει ἔλεον καί οὐ θυσίαν. Ἡ οὐσία τῆς σταυρικῆς Θυσίας εἶναι ἡ ἀγάπη στήν «πρᾶξι». Βδελύσεται τίς ψευτιές καί τίς ὑποκρισίες καί τά φιλήματα, σάν τοῦ Ἰούδα.

Θέλει γνησιότητα, ἐντιμότητα, εἰλικρίνεια. Θέλει νά Τόν λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας, ὄχι μέ τά χείλη. Ἡ Σταυροπροσκύνησις θέλει νά γίνεται «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Θέλει νά Τόν λατρεύουμε καί νά ἀποδεικνύουμε τή λατρεία μας, μέ τήν γνήσια ἀγάπη μας στόν συνάνθρωπόν μας.

Γιά νά ἐπιτύχουμε στόν ἀγῶνα μας αὐτόν, μᾶς προσφέρει ὅπλον ἀκαταμάχητον, τόν Τίμιον καί Ζωοποιόν Σταυρόν του.

Ὁ ἱερός Δαμασκηνός τονίζει τή δύναμι καί τή Χάρι τοῦ Σταυροῦ στόν πνευματικό μας ἀγῶνα:

«Κύριε, ὅπλον κατά τοῦ διαβόλου, τόν Σταυρόν Σου ἡμῖν δέδωκας·  φρίττει γάρ καί τρέμει, μή φέρων καθορᾶν αὐτοῦ τήν δύναμιν· ὅτι νεκρούς ἀνιστᾷ καί θάνατον κατήργησε. Διά τοῦτο προσκυνοῦμεν τήν ταφήν σου καί τήν ἔγερσιν» (ὕμνος πλαγ. Δ΄ ἤχου).

Κάι πραγματικά ὁ Κύριος «ἐπάτησε θανάτῳ τόν θάνατον καί «κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολον» (Ἑβρ. β΄14) καί ἔδωκε τόν Σταυρόν Του εἰς τούς πιστούς ὡς ἀήττητον ὅπλον.

Κατήργησε τό κράτος τοῦ Διαβόλου καί τά διαβολικά τεχνάσματα, τά τυπικά καί τήν ἐσχηματισμένην εὐσέβειαν.  Ζητεῖ μόνον τήν τέλεια ἀγάπη, ὅπως μᾶς τήν δίδαξε μέ τή σταυρική Του θυσία καί τήν Ἀνάστασίν Του, διότι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη, Καλωσύνη.

Ὁ Κωστής Παλαμᾶς διατυπώνει ἐπιγραμματικά τή μεγάλη αὐτή ἀλήθεια λέγοντας ὅτι:

 «Ὁ Χριστός, νά καίγωνται γυρεύει γι’ αὐτόν καρδιές ὄχι κεριά.

Καί μέ Σταυρούς κανείς δέν τόν λατρεύει καί γονατίσματα βαρειά.

γιατί λατρεύει τό Χριστό ὅποιος δίνει γιά τόν πλησίον τή ζωή.

Ὅποιος τόν γυμνωμένο κρυφοντύνει καί τόν φτωχό τόν ἐλεεῖ.

Ὅποιος τήν ἀδικία κεραυνώνει καί ἁγνό τό μέτωπο κρατεῖ,  

Κι’ ἔχει Θεό τήν καλωσύνη μόνη, κι’ ἔχει Θεό τήν ἀρετή».

Ἔτσι καί μόνον ἔτσι θά προσκυνήσουμε ἐπάξια τόν Ζωοποιόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ καί μέ μοναδικό ὅπλο τόν Σταυρόν θά μπορέσουμε νά νικῶμεν  τόν ἀντίχριστον καί τούς δαιμονανθρώπους.

«Ψυχάς», λοιπόν, «ἁγνισθῶμεν καί καρδίας, καλῶν ἐπιμόνοις ἐργασίαις, καί προκείμενον μέσον, τό σωτήριον ὁρῶντες τοῦ Σταυροῦ ξύλον, πίστει καί πόθῳ,

Θεοφρόνως προσκυνήσωμεν».