ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ.ιβ΄16-21) .1ον

Α΄

«Ὁρᾶτε καί φυλάσσεσθε ἀπό πάσης πλεονεξίας»

(Λουκ. ιβ΄ 15)

Ἡ πλεονεξία, τό πλέον ἔχειν τοῦ ὡρισμένου, τό νά   θέλῃ κανείς νά ἔχῃ  περισσότερα ἀπό ὅσα τοῦ χρειάζονται, περισσότερα ἀπό  ὅσα ἔχει ἀνάγκη, ἡ ἀπληστία, εἶναι τρομερό πάθος τῆς ψυχῆς. Εἶναι βοβερή ψυχαναγκαστική τάσις τῆς ψυχῆς, πού σπρώχνει τόν ἄνθρωπο στήν ἀπόκτησιν  ἀγαθῶν, πού δέν τοῦ ἀνήκουν. Τό πάθος  αὐτό τόν παρακινεῖ ὄχι ἁπλῶς νά μήν προσφέρῃ ἀπό τά δικά του, σέ κείνους πού ἔχουν ἀνάγκη, ἀλλά καί νά ἁρπάζει τά ξένα πράγματα, χρήματα ἤ κτήματα καί ὅ, τι ἄλλο. Εἷναι πάθος, πού δέν ἱκανοποιεῖται ποτέ, δέν χορταίνει. Δέν λέει ποτέ, φθάνει. Ὁ πλεονέκτης εἶναι φιλάργυρος, ἰδιοτελής καί φοβερά ἀπαιτητικός, ἐπιμόνως καί διαρκῶς ἀπαιτεῖ.

Δέν ἐννοεῖ τό βραχύ τῆς ζωῆς
καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων.
Δέν ἔχει πίστι καί δέν ἀναπαύεται στό Θεό.
Εἶναι ἀνασφαλής καί  ζῆ ἐν ἀγωνίᾳ.

Ὁ Προφήτης Δαβίδ λέγει ὅτι οἱ πλεονέκτες τρῶνε πικρό, ὀδυνηρό ψωμί, δέν ἀναπαύονται. Εὐθύς μόλις καθήσουν, σηκώνονται. Δέν χαίρονται τό θεῖον δῶρον τοῦ ὕπνου.

«Ἐγείρεσθαι μετά τό καθῆσθαι, οἱ ἐσθίοντες ἄρτον ὀδύνης, ὅταν (ὁ Κύριος) δῷ τοῖς ἀγαπητοῖς αὐτοῦ ὕπνον» (Ψαλμ. 126,2). 

Οἱ πιστοί εἶναι ἀμέριμνοι. Ἀναπαύονται, διότι πιστεύουν ὅτι ὁ Θεός ἐνδιαφέρεται γι’ αὐτούς καί τούς φροντίζει, καί χαίρονται τόν γλυκύν ὕπνον, πού τούς χαρίζει.

Ὁ Κύριος, ἡ ἐνσαρκωμένη ἀγάπη, βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους καί ἀνατέλει τόν Ἥλιον αὐτοῦ ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς. Διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί ἰώμενος πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, τύπος καί ὑπογραμμός γενόμενος σέ ὅλους ἐμᾶς καί μᾶς καλεῖ νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του. Μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τό πάθος τῆς πλεονεξίας: Ὁρᾶτε καί φυλάσσεσθε ἀπό πάσης πλεονεξίας, ὅτι οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινί ἡ ζωή αὐτοῦ ἐστιν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ» (Λουκ. ιβ΄ 15).

Καί μᾶς προτρέπει καί λέγει: «Μή θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς...Θησαυρίζετε δέ ὑμῖν  θησαυρούς ἐν οὐρανῷ...Ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρός ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καί ἡ καρδία ὑμῶν» (Ματθ. στ΄ 19-21). Εἶναι ἀνοησία νά σωρεύει κανείς πλοῦτο, γιά τόν ἑαυτό τους στή γῆ. Τά ἀγαθά εἶναι τοῦ Θεοῦ καί τά προσφέρει σέ μᾶς, γιά νά τά διαχειριζόμαστε, ὡς καλοί Οἰκονόμοι, σάν καλοί διαχειριστές, νά τά μοιράζουμε σέ αὐτούς, πού τα ἔχουν ἀνάγκη. Τίποτε δέν εἶναι δικό μας. Καί τίποτε δέν παίρνουμε μαζί μας φεύγοντας ἀπό ἐδῶ.

Γυμνός ἐξέρχεται ἀπό τήν κοιλία τῆς μητρός του ὁ ἄνθρωπος καί γυμνός ἐπιστρέφει στή γῆ. Κανείς δέν μπορεῖ νά προσθέσῃ στή διάρκεια τῆς ζωῆς του στή γῆ οὔτε ἕνα δευτερόλεπτο, ἀκόμη καί ἄν προσφέρει ὅλο του τό βιός. Ἡ πλεονεξία δέν μᾶς προσφέρει ἀπολύτως τίποτε. Διότι  τί σημασία ἔχει ἄν ὁ ἕνας φτύνει αἷμα σέ πήλινο πιάτο, καί ἄν  ὁ ἄλλος φτύνει αἷμα σέ χρυσό; Ἥ τί σημασία ἔχει ἄν ὁ ἕνας χορταίνει τήν πεῖνα του μέ φακές χωρίς λάδι καί ὁ ἄλλος χορταίνει τήν πεῖνα του μέ χαβιάρι;

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συνιστᾶ νά γίνουμε «μιμητές τοῦ Χριστοῦ, νά περιπατοῦμε ἐν ἀγάπῃ, καθώς καί ὁ

 Χριστός, νά προσφέρουμε τόν ἑαυτό μας στό Θεό, γιά τούς ἄλλους, ὅπως ὁ Χριστός, εἰς ὀσμήν εὐωδίας. Πορνεία δέ  καί  ἀκαθαρσία ἤ πλεονεξία μηδέ ὀνομαζέσθω ἐν ὑμῖν, καθώς πρέπει ἁγίοις» (Ἐφεσ. ε΄ 1-3).

Καί συνεχίζει ὁ Παῦλος: «Νεκρώσατε τά μέλη ὑμῶν τά ἐπί τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καί τήν πλεονεξίαν ἥτις ἐστίν εἰδωλολατρία, δι’ ἧς ἔρχεται ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ἐπί τούς υἱούς τῆς ἀπειθείας» (Κολοσ. γ΄ 5-6). Καί τονίζει ὅτι «Πᾶς πλεονέκτης, ὅς ἐστιν εἰδωλολάτρης, οὐκ ἔχει κληρονομίαν ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ»(Ἐφεσ. ε΄ 5).

Ἡ πλεονεξία εἶναι πράγματι εἰδωλολατρία καί ὁ πλεονέκτης εἶναι εἰδωλολάτρης, διότι κυριεύεται ἀπό τό πάθος καί γίνεται καταχραστής τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ. Γίνεται ἄδικος, κλέφτης καί λῃστής, προκειμένου νά ἱκανοποιήσῃ τό πάθος του καί τό ὁποῖον δέν ἱκανοποιεῖται ποτέ. Δέν χορταίνει. Ὑψώνει σέ Θεότητα καί λατρεύει τήν Ὕλην.

Ἐμπήγεται εἰς «ἰλύν βυθοῦ», ἀνοίγει τήν ψυχή του στό Διάβολο. Ὁ Ἰούδας κυριεύεται ἀπό τό πάθος τῆς πλεονεξίας, τῆς φιλαργυρίας καί ἔτσι εἰσέρχεται ὁ Σατανᾶς εἰς τήν καρδίαν του καί προδίδει τόν Διδάσκαλόν του «ἀντί τριάκοντα ἀργυρίων» καί ὁδηγεῖται ἀπό τό Σατανᾶ στό φρικτό θάνατο.

       Ἰούδα, φιλήματι τόν Υἱόν τοῦ ἀνθρώπου παραδίδως;

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι ὁ πλεονέκτης «οὐ τό τά ἀλλότρια ἁρπάζειν μόνον, ἀλλά καί τό τῶν ἑαυτοῦ μή μεταδιδόναι ἑτέροις, καί τοῦτο ἁρπαγή καί πλεονεξία καί ἀποστέρησίς ἐστι»( Λόγος εἰς τόν πτωχόν Λάζαρον).Καί στήν Α΄  ὁμιλ. Περί μετανοίας λέγει ὅτι «πλεονεξία εἶναι τό ἐφίεσθαι τῶν ἀλλοτρίων», τό νά ἐπιθυμῇς, τό νά ποθῇς τά ξένα ἀγαθά. Καί ὁ Μέγας Βασίλειος, στήν ὁμιλία του εἰς τό «καθελῶ μου τάς ἀποθήκας» λέγει: «Πλεονεξίας εἶδος τό χαλεπώτατον, μηδέ τῶν φθειρομένων μεταδιδόναι τοῖς ἐνδεέσι» (ΒΕΠΕΣ 54,64,19-20).

Ὁ δίκαιος ἄνθρωπος εἶναι γενναιόδωρος, κάμνει ἐλεημοσύνες χωρίς νά περιμένει ἀνταπόδοσιν. Ἀποδεικνύει τήν ἀγάπη του στό Θεό στήν «πρᾶξι», εἶναι καλός Οἰκονόμος τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ.

Ὅταν κάποτε κάποιος εἶπε  στόν Κύριον· Διδάσκαλε, θά σέ ἀκολουθήσω ὅπου κι’ ἄν πᾶς. Ὁ Κύριος τοῦ ἀποκρίθηκε: «Αἱ ἀλώπεκες φωλεούς ἔχουσι καί τά πετεινά τοῦ οὐρανοῦ κατασκηνώσεις, ὁ δέ Υἱός τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἔχει ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ»( Ματθ. η΄ 20. Λουκ. θ΄ 57-58). Ἐδῶ ἐξαίρεται ἡ πτωχεία τοῦ Κυρίου, γιά νά καταλάβουμε ὅλοι ὅτι εἴμαστε προσωρινοί, διαβάτες ἐδῶ καί ὀφείλουμε νά εἴμαστε καλοί οἰκονόμοι τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ, διότι θά δώσουμε Λόγο κατά τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως.

Ὁ Δαβίδ λέγει ὅτι ὁ δίκαιος ἄνθρωπος «ἐσκόρπισεν, ἔδωκε τοῖς πένησιν· ἡ δικαιοσύνη αὐτοῦ μένει εἰς τόν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος καί θά ὑψωθῇ σέ μέγα ὕψος δόξης» (Ψαλμ. 111,9).

Ἀντίθετα ὁ ἁμαρτωλός, ὁ πλεονέκτης θά καταστραφῇ  ἀπό τό καταλυτικό ἄγχος  γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν καί θά φύγῃ  ἀπό αὐτήν ἐδῶ τήν παροικία γυμνός, πεινασμένος καί ἐν ἀγωνίᾳ.

Ἡ πλεονεξία εἶναι ἀδικία κατά τοῦ πλησίον καί κατά τῆς Κοινωνίας καί ἐδραιώνει τήν Κοινωνικήν Ἀδικίαν. Ὁ Κύριος ἐνσαρκώνει καί διδάσκει τήν Ἀγάπην καί μᾶς καλεῖ νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «πρᾶξι», γιά νά ζήσουμε καλά ἐμεῖς καί τά παιδιά μας καί νά κληρονομήσουμε καί τήν αἰώνιον ζωήν στή Βασιλεία του.

Γιά νά κατανοήσουμε ὅτι τό πάθος τῆς πλεονεξίας εἶναι ἡ ρίζα ὅλων τῶν κακῶν καί  φέρει στήν ψυχή μας τόν αἰώνιον θάνατο, διά τῆς παραβολῆς τοῦ ἄφρονος πλουσίου, μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τό ὀλέθριο αὐτό πάθος καί μᾶς διδάσκει νά εἴμαστε καλοί Οἰκονόμοι τῶν ἀγαθῶν τοῦ Θεοῦ. Νά τά προσφέρουμε σ’ αὐτούς πού ἔχουν ἀνάγκη καί ἔτσι νά θησαυρίζουμε ἐν οὐρανῷ, νά πλουτοῦμε εἰς Θεόν. Στήν ἑπόμενη Ἀνάρτησι θά ἀναλύσουμε, σύν Θεῷ, τήν παραβολήν τοῦ ἄφρονος πλουσίου.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ΛΟΥΚΑ (Λουκ.ι΄25-37). 3ον

«Πλησίον μας εἶναι ὁ «Καλός Σαμαρείτης»

Ὁ ἱερεύς καί ὁ Λαυΐτης ἦλθαν κοντά στόν περιπεσόντα εἰς τούς Λῃστάς, ἐπλησίασαν τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα, εἶδαν τήν ἀνάγκην, εἶδαν τήν ἐξαθλίωσιν εἰς τήν ὁποίαν εἶχε περιέλθει, ἀλλά, μολονότι γνώριζαν καλά τήν Ἐντολήν τῆς ἀγάπης, δέν θέλησαν νά βοηθήσουν ἤ κυριευμένοι ἀπό τό πάθος τῆς φιλαυτίας, δέν καταδέχθηκαν νά ἀντιμετωπίσουν τό πρόβλημα. Ὁ νόμος καί οἱ Προφῆτες εἶδον τάς πληγάς τῆς ἀνθρωπότητος καί τήν ἀθλιότητα, μακράν τοῦ Θεοῦ, ἀλλά οὔτε ἱερεύς οὔτε ὁ Λευΐτης, οἱ ἰσχυρότερες δυνάμεις τοῦ κόσμου, βοήθησαν.  Ἀντιπαρῆλθον, δέν μπόρεσαν νά  θεραπεύσουν καί νά ἀναστήσουν ἀπό τή φοβερή πτῶσι τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα. Εἶχαν πετρώσει οἱ καρδιές. Δέν εἶχαν κατανοήσει τό βαθύτερο νόημα τῆς Ἐντολῆς τῆς Ἀγάπης στό Θεό καί τόν πλησίον. Ὁ Ἑωσφορισμός, ἡ ἔπαρσις, ὁ Ἐγωϊσμός,ἡ ἀλαζονία, τά βρωμερά πάθη, κυριαρχοῦσαν στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί αὐτῶν ἀκόμη τῶν ἐντεταλμένων νά διδάσκουν καί νά τηροῦν τήν Ἐντολή τῆς ἀγάπης. Μόνον ὁ Θεός θά μποροῦσε νά μᾶς σώσῃ. Μόνον ὁ  Χριστός. Σέ Αὐτόν εἶχε ἀφεθῆ ἡ ἴασις, ἡ θεραπεία, ἡ ἀνάστασις καί ἡ σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητος. «Καί αὐτός προσδοκία ἐθνῶν».

Καί πραγματικά «οὔτε ἄγγελος, οὔτε ἄνθρωπος, ἀλλ’ αὐτός ὁ Κύριος ἔσωσεν ἡμᾶς».

Στήν Παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου, Καλός Σαμαρείτης εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός.

Μετά τή διέλευσι τοῦ ἱερέως καί τοῦ Λευῒτου, ἀπό τό δρόμο ἐκεῖνο τόν ἐπικίνδυνο, τό δρόμο τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τό Θεό, στόν ὁποῖον ὁ δυστυχής ἐκεῖνος περιέπεσε στούς λῃστάς, οὔτε ὁ ἱερεύς οὔτε ὁ Λευῒτης τόν βοήθησαν. Ὅμως πέρασε ἀπό ἐκεῖ Ἕνας Σαμαρείτης.

«Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ’ αὐτόν, καί ἰδών αὐτόν (τόν δυστυχῆ, τόν περιπεσόντα εἰς τους λῃστάς) ἐσπλαγχνίσθη, καί προσελθών κατέδησε τά τραύματα αὐτοῦ ἐπιχέων ἔλεον καί οἶνον, ἐπιβιβάσας δέ αὐτόν ἐπί τό ἴδιον κτῆνος ἤγαγεν αὐτόν εἰς πανδοχεῖον καί ἐπεμελήθη αὐτοῦ·  καί ἐπί τήν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλών δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καί εἶπεν αὐτῷ· ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καί ὅ,τι ἄν προσδαπανήσῃς, ἐγώ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι. Τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι τοῦ ἐμπεσόντος εἰς τούς λῃστάς; Ὁ δέ εἶπεν· ὁ ποιήσας τό ἔλεος μετ’ αὐτοῦ. Εἶπεν οὖν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως».

Ἐμεῖς δέν κατανοήσαμε τήν τιμήν καί γίναμε ὅμοιοι μέ τά ἄλογα κτήνη κατά τή σκέψιν. Ἀπομακρυνθήκαμε τό τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος Ὑδατος, ἀπό τόν  Ἕνα καί μόνον ἀληθινόν . Μέ τή θέλησί μας, κατεβήκαμε ἀπό τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ στήν Ἱεριχώ. Πέσαμε ἀπό τά οὐράνια ὕψη τοῦ Παραδείσου τῆς Ἐδέμ, εἰς τά τάρταρα τοῦ ᾏδου καί ἡμιθανεῖς δέν μπορούσαμε νά πλησιάσουμε τόν Ὕψιστον. Κατάκοιτοι στή Χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, «ἐμπεπηγμένοι εἰς ἰλύν βυθοῦ», δέν μπορούσαμε νά σηκώσουμε κεφάλι καί νά ἀτενίσουμε τό Χαμένο Παράδεισο, τήν κοινωνία μας μέ τόν Θεόν. Δέν μπορούσαμε νά πλησιάσουμε τόν Κύριο.

Ὁ Εὔσλπαγχνος, ὅμως καί Ἐλεήμων Θεός, πού «θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄ 4),  ἐξέκυψεν  ἐξ ὕψους ἁγίου αὐτοῦ, Κύριος ἐξ οὐρανοῦ  ἐπί τήν γῆν ἐπέβλεψε» (Ψαλμ.101, 20) καί, Θεός ὤν «ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν Πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» ( Α΄Τιμόθ. γ΄ 16).  Ἐπειδή δέν μπορούσαμε ἐμεῖς νά τόν πλησιάσουμε,  μᾶς πλησιάζει Ἐκεῖνος. Αὐτός καί μόνον Αὐτός πρῶτος μᾶς ἀγάπησε, Αὐτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ὁ Πρῶτος καί ὁ Μόνον ΠΛΗΣΙΟΝ μας. Αὐτός ὁ Καλός Σαμαρείτης. Ἔρχεται μέ τρυφερότητα καί στοργή, ἀθόρυβα, καί πλησιάζει τήν τρεμοσβύνουσαν λυχνίαν καί ρίχνει λάδι,  καί τῆς δίνει ζωή,ὅπως ἀναφέρει ὁ Προφήτης Ἡσαῒας.

Αὐτός πλησιάζει τόν σειόμενον ὑπό του ἀνέμου κάλαμον, τό τσακισμένο καλάμι καί τό περιδένει καί τοῦ δίνει ζωή. Αὐτός, ὡς Καλός Σαμαρείτης, πλησιάζει τόν περιπεσόντα εἰς τούς λῃστάς μισοπεθαμένον, γεμᾶτον πληγές ἄνθρωπον, τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα, γονατίζει καί καθαρίζει τίς  πληγές του, πλένει τά τραύματά του μέ κρασί, καί τά ἀλείφει μέ λάδι καί τά δένει, προσφέρει δηλαδή τίς πρῶτες βοήθειες, τόν ἀνεβάζει εἰς τό δικό του ζῶον καί τόν φέρνει εἰς τό πανδοχεῖον καί τόν περιποιεῖται.

Καί πραγματικά ὁ Χριστός ἔγινε ταπεινός ἄνθρωπος, ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, γιά τά πλάσματά Του, ἔγινε ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. «Ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα. Αὐτόν προσκυνήσωμεν», λέγει ἱ ἱερός ὑμνῳδός.

«Αὐτός, πού πρῶτος μᾶς ἀγάπησε, μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, μέ τό πανάγιον αἷμα Του, καί μᾶς ἔκανε βασιλεῖς καί ἱερεῖς διά τόν Θεόν καί Πατέρα Του. Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν» (Ἀποκ. α΄ 5β-6).

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι «ἐπειδή ἐμεῖς δέν μπορούσαμε νά ἀνεβοῦμε ἄνω, κατέβη ἐκεῖνος κάτω. Ἐπειδή ἐμεῖς», ἀξαχρειωμένοι ἀπό τίς ἁμαρτίες, «δέν μπορούσαμε νά γίνουμε Θεοί, ἔγινε Ἐκεῖνος  ἄνθρωπος». Ὁ Καλός Σαμαρείτης. Ὁ μόνος πλησίον μας. Ἔρχεται καί οἱ δικοί Του δέν Τόν δέχονται. Τόν ἀρνοῦνται. Προσκυνοῦν τόν  Καίσαρα, τό Σατανᾶ, τό Χρῆμα. Δέν δέχονται τόν ἀληθινόν Μεσσίαν. Τόν βγάζουν ἐξω ἀπό τήν καρδιά τους, ἐξω ἀπό τήν Πόλι, στό Γολγοθᾶ καί Τόν σταυρώνουν. Καί Ἐκεῖνος, ὁ Ἀνεξίκακος, προσεύχεται γιά τούς Σταυρωτές Του. Προσεύχεται καί γιά τούς Λῃστές, «μέ τό λευκό κολλάρο». Τόν Σταυρώνουμε καί προσεύχεται, γιά μᾶς. Ἔρχεται κοντά μας καί σπογγίζει τά δάκρυά μας καί ἁπαλύνει τόν πόνο μας, περιδένει καί θεραπεύει τά τραύματά μας, μᾶς δίνει ζωή. Μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τό Πανδοχεῖον, δηλαδή, στήν Ἐκκλησία Του, καί μᾶς περιποιεῖται, μᾶς τρέφει, μέ τό Σῶμα Του καί μᾶς ποτίζει, μέ τό Αἷμα Του. Μᾶς ποτίζει καί μᾶς τρέφει μέ τό ὕδωρ τό ζῶν, μέ τό ζωοποιό Του λόγο. Μᾶς χορηγεῖ «τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας, τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν», τή Θεία Κοινωνία.

Καί πρίν ἀναχωρήσει μᾶς ἐμπιστεύεται εἰς τόν Πανδοχέα, εἰς τόν Ἱερόν Κλῆρον. Καί τοῦ προσφέρει δύο δηνάρια. Αὐτά συμβολίζουν τήν Παλαιά καί τήν Καινήν Διαθήκην. Καί τόν διαβεβαιώνει ὅτι θά ἐπανέλθῃ, γιά νά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα Του (Ρωμ. β΄ 6).

Θά ἔλθῃ καί θά ἔχῃ μαζί Του καί τόν μισθόν: «Καί ὅ,τι  ἄν προσδαπανήσῃς, ἐγώ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι». «Ἰδού ἔρχομαι ταχύ, καί ὀ μισθός μου μετ’ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τό ἔργον ἔσται αὐτοῦ. Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ὁ πρῶτος καί ὁ ἔσχατος, ἀρχή καί τέλος (Ἀποκ. κβ΄ 12-13).

Οἱ Ἰουδαῖοι, περιφρονητικά, ἀποκαλοῦσαν Σαμαρείτην, τόν ἀληθινόν Μεσσίαν, Τόν Σωτήρα, τόν Λυτρωτήν, τόν Εὐεργέτην , τόν Ἐλευθερωτήν.

Αὐτός ὅμως, Ἐλεήμων καί Φιλάνθρωπος κατέβηκε μέχρι τόν ᾏδην, γιά νά ἐλευθερώσῃ καί τούς ἐν ᾏδη. Ὁ Καλός Σαμαρείτης, ἐνσαρκώνει τήν τέλεια ἀγάπη στό Θεό καί στόν πλησίον. Γίνεται ὁ πλησίον. Καί ἐρωτᾶ τόν ἀλαζόνα καί ὑποκριτή νομοδιδάσκαλον διά τῆς παραβολῆς:

«Τίς οὖν τούτων τῶν τριῶν πλησίον δοκεῖ σοι γεγονέναι εἰς τούς λῃστάς;» Καί ὁ Ὑποκριτής καί Φαρισαῖος νομικός ἀποκρίθηκε καί εἶπε: Πλησίον εἶναι «ὁ ποιήσας τό ἔλεος μετ’αὐτοῦ».

Τότε εἶπεν αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· «Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως», «Τοῦτο ποίει καί ζήσῃ».

Μέ τήν πρότασι «Πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως», ὁ Κύριός μας διαγράφει τήν καθ’ ὑπερβολήν ὁδόν τῆς τελείας ἀγάπης στό Θεό καί τήν ἀπόδειξιν τῆς ἀγάπης μας στό Θεό, τήν ἀγάπην πρός τόν πλησίον, τήν ἀγάπην στόν κάθε συνάνθρωπόν μας, πού ἔχει τήν ἀνάγκη μας. Ὁ Καλός Σαμαρείτης ταυτίζει τόν ἑαυτόν Του, μέ τόν κάθε ἄνθρωπο, πού ἔχει ἀνάγκη. Δέν ξεχωρίζει τους ἀνθρώπους σέ φίλους καί ἐχθρούς. Ὅπως Ἐκεῖνος βρέχει ἐπί δικαίους καί ἀδίκους καί στέλνει τόν ἥλιον ἐπί πονηρούς καί ἀγαθούς, ἔτσι κι’ ἐμεῖς. «Γίνεσθε οὖν», λέγει, «οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ Πατήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί» (Λουκ. στ΄ 36). Γίνεται ὁ ἴδιος «ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἠ Ζωή». Χαράζει τά Ἴχνη μέ τό Αἷμά Του, γιά νά τά ἀκολουθήσουμε. Δέν ντράπηκε νά μᾶς ἀποκαλεῖ ἀδελφούς Του. Ταύτησε τόν ἑαυτόν Του μέ μᾶς τούς τρισαθλίους καί εἶπε νά Τόν μιμηθοῦμε. Νά ἀκολουθήσουμε τά Χνάρια Του. Νά ἀγαπήσουμε τόν πρῶτον πλησίον μας, τόν Χριστόν, ὡς σεαυτόν. Καί νά ἀποδείξουμε τήν τελείαν ἀγάπη μας πρός Αὐτόν, μέ τήν ἀγάπη μας στόν κάθε ἄνθρωπο, πού ἔχει τήν ἀνάγκη μας. Τότε καί μόνον τότε θά κληρονομήσουμε τήν αἰώνιον ζωήν. Τότε θά μᾶς καλέσῃ  κοντά Του καί θά μᾶς πῇ: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. κε΄34). Τότε θά μᾶς τονίσῃ ὅτι μᾶς καθιστᾶ ἀξίους τῆς Βασιλείας Του διότι ζήσαμε προσφέροντας ἔλεος σέ κείνους, πού εἶχαν ἀνάγκη. Τότε θά μᾶς πῇ:

«Ἐπείνασα καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν... Καί ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε». Παρακαλῶ νά μελετήσετε τήν περικοπήν τῆς Κρίσεως (Ματθ. κε΄ 31-46). Ὅπως ὁ Χριστός ἔζησε ὡς τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλους μας, ἔτσι κι’ ἐμεῖς ὀφείλουμε να ζοῦμε εὐεργετοῦντες καί θεραπεύοντες πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Αὐτό σημαίνει πορεύου καί σύ ποίει ὁμοίως. Ἕτσι θά κληρονομήσουμε τήν αἰώνιον ζωήν καί θά ἀξιωθοῦμε νά δοξολογοῦμε καί νά

ὑμνοῦμεν τόν Κύριον τῆς δόξης, ἀκαταπαύστως, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμήν.

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ι΄ 25-37) 2ον

«Καί τίς ἐστί μου πλησίον;»

Β΄

Γνήσιος Φαρισαῖος, ὁ Νομοδιδάσκαλος,  ψέφτης, ὐποκριτής καί δόλιος, ἐνῶ ἐκάθητο μετά τῶν ἄλλων καί ἄκουε τό λόγο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ἔρρεεν ἀπό τό Πανάγιον στόμα Του, κι’ ἀπό τό μέλι πιό γλυκός, καί ὅλοι ἐκρέμοντο ἀπό τά χείλη του, ἐφθόνησε, ὁ ἀχρεῖος, τόν Κύριον θαυμαζόμενον, καί, χωρίς ντροπή, ἀνέστη, καί, ὡς ἀλαζών, τόλμησε νά ἐκπειράσῃ τόν Κύριον,  μέ σκοπόν, δολίως,  νά Τόν ὑποσκελίσῃ, νά Τοῦ ρίξῃ τρικλοποδιά, μέ ἀπρόοπτες ἐρωτήσεις. Θέλησε, ὁ ἄμυαλος, νά περιπλέξῃ τόν Κύριον, τόν πάνσοφον καί καρδιογνώστην. Ἡ πονηριά τοῦ νομοδιδασκάλου φαίνεται καί ἀπό τό πρῶτο δόλιο ἐρώτημά του, πού εἶπε: «Διδάσκαλε, τί ποιήσας  ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;».

Ὡς διδάσκαλος τοῦ Νόμου, γνώριζε τί ἔχει γραφῆ στό νόμο. Ὑπεκρίθη ἄγνοια. Γνῶσιν εἶχε, ἀγάπην δέν εἶχε ὁ Φαρισαῖος. Καί ὀ Κύριος τόν κάθισε στό σκαμνί. Τοῦ εἶπε: «ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; Πῶς  ἀναγινώσκεις;». Καί τότε ἀμέσως, ὁ ἄμυαλος, ἀποκρίθηκε καί εἶπε: «Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καί τόν πλησίον σου ὡς σεαυτόν».

Ὁ πανάγιος Θεός ζητεῖ ὁλοκληρωτική ἀφιέρωσι τοῦ ἀνθρώπου στό Θεό. Ζητεῖ θερμή πίστι καί τέλεια ἀγάπη στό Θεό, ἡ ὁποία ἀποδεικνύεται μέ τήν ἀγάπην πρός τόν πλησίον. Ζητεῖ νά εἴμαστε ἑνωμένοι μαζί του καί μεταξύ μας. Νά βρισκώμαστε, μέ τή θέλησί μας, κάτω ἀπό τή δική Του Παντοδύναμον προστασία. Θέλει νά νοιώθουμε ἀσφαλεῖς. Νά μή φοβούμαστε τίποτε καί κανέναν. Καί μόνον ἡ ἀγάπη στήν «πρᾶξι» μᾶς ἐξασφαλίζει αὐτή τήν ἑνωσιν. Μόνον μέ τήν ἀγάπη ἡ ἀνθρωπότης γίνεται «κοινωνία προσώπων», «κοινωνία ἁγίων».

Ὁ ὑποκριτής νομικός γνώριζε τήν ἐντολήν καί τήν δίδασκε, ἀλλά δέ τήν τηροῦσε. Δέν εἶχε ἀγάπην.

Ὅταν ἀπήντησε, ὁ Κύριος ἐβεβαίωσε τήν ὀρθότητα τῆς ἀπαντήσεώς του καί τοῦ εἶπε: «Ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει και ζήσῃ».

Ἐπειδή ὁ Κύριος, ὡς φιλάνθρωπος, ἐπῄνεσε τήν ὀρθότητα τῆς ἀπαντήσεως τοῦ νομικοῦ, ἐνῶ θά ἔπρεπε νά ταπεινωθῇ μπροστά στόν μέγαν διδάσκαλον, ἀντίθετα φούντωσε, ἐξήφθη ἡ ἀλαζονία του καί τόλμησε καί πάλιν νά ὑποβάλῃ δεύτερο, δόλιον ἐρώτημα,  καί θέλοντας νά δικαιώσῃ τόν ἑαυτόν του, εἶπε πρός τόν Ἰησοῦν:

«Καί τίς ἐστί μου πλησίον;»

Οἱ Ἰουδαῖοι δυστυχῶς παρερμήνευαν τόν νόμον τοῦ Θεοῦ. Δέν θεωροῦσαν πλησίον κάθε συνάνθρωπόν τους. Πλησίον, γι’ αὐτούς ἦταν μόνον οἱ ὁμοεθνεῖς, οἱ ὁμόθρησκοι, οἱ συγγενεῖς. Ἐάν κάποιος δέν εἶχε δεσμούς συγγενείας, θρησκεύματος ἤ ἐθνικότητος δέν ἐθεωρεῖτο πλησίον, ἀλλά ἐχθρός. Κάθε ἐθνικός, εἰδωλολάτρης καί οἱ Σαμαρεῖτες ἀκόμη, ἦσαν ἐχθροί καί ἐάν δέν ἦσαν σέ πόλεμο, δέν ἔπρεπε νά τόν φονεύσῃ, ἀλλά δέν εἶχε ὑποχρέωσι νά τον βοηθήσῃ  στήν ἀνάγκη του, δέν εἶχε ὑποχρέωσι νά τόν σώσῃ, ἄν κινδύνευε. Ὅλοι ὅσοι δέν ἦσαν Ἰουδαῖοι, πάντα τά ἔθνη, δέν ἦσαν «πλησίον», ἦσαν ἐχθροί. Καί οἱ Ἑβραῖοι ἐδιδάσκοντο:

«Ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου καί μισήσεις τόν ἐχθρόν σου».

Ὁ Κύριος ἔρχεται νά ἀλλάξῃ αὐτή τή νοοτροπία καί νά διδάξῃ τήν ἀγάπη καί πρός τούς ἐχθρούς, τήν ἀγάπη σέ κάθε ἄνθρωπο ἀνεξαρτήτως φύλου,  ἔθνους, φυλῆς καί γλώσσης. Θέλει νά μάθουν καλά οἱ ἄνθρωποι ποιός εἶναι ὁ πλησίον καί δέν λέγει ἀπ’ εὐθείας στόν νομικό ὅτι «πλησίον εἶναι κάθε ἀνθρωπος, πού ἔχει τήν ἀνάγκη σου», ἀλλά ἀπαντᾶ μέ τήν Παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου.

Θά πρέπει νά τονίσω ἐδῶ ὅτι ἡ παραβολή αὐτή εἶναι λακωνικά, «ἡ Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ ἱστορία τῆς πτώσεως, ἀλλά καί τῆς, διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀναστάσεως καί σωτηρίας τῆς ἀνθρωπότητος».

Ἡ Ἱερουσαλήμ συμβολίζει τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ, τόν Παράδεισο τῆς Ἐδέμ, τόν ὁποῖον, μέ τή θέλησί του, ἐγκατέλειψε ὁ ἄνθρωπος, διά τής παρακοῆς.

Ἡ Ἱεριχώ συμβολίζει τή Χώρα τῆς ἀποστασίας, τῆς

ἀπομακρύνσεως ἀπό τό Θεό, ἀπό τήν Πηγή τοῦ Ὕδατος τῆς Ζωῆς. Συμβολίζει τή Χώρα, χωρίς Θεόν, τή Χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, τή Χώρα τῆς ἁμαρτίας.

Ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος κατέβαινεν ἀπό Ἱερουσαλήμ  εἰς Ἱεριχώ, συμβολίζει τόν Ἀδάμ καί τούς ἐξ Ἀδάμ, ὁλόκληρη τήν πεπτωκυῖαν ἀνθρωπότητα.

Τό κατέβαινεν συμβολίζει τήν πτῶσι, τήν κάθοδο ἀπό τά ὕψη τοῦ οὐρανοῦ στά τάρταρα τοῦ ᾏδου, σημαίνει τήν ἀπομάκρυνσι ἀπό τό Θεό, τήν ὑποδούλωσι στά πάθη καί τίς κακίες. Ὁ ἄνθρωπος ἔγινε ὅμοιος μέ τά κτήνη στή σκέψι, καί στή συμπεριφορά ἀκόμη χειρότερος.

Οἱ λῃστές συμβολίζουν τούς δαίμονες καί τά δαιμονικά πάθη, ἀπό τά ὁποῖα κυριεύεται ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος «λῃσταῖς περιέπεσεν, οἵ καί ἐκδύσαντες αὐτόν καί πληγάς ἐπιθέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα». Καί πραγματικά ὅταν ὁ ἄνθρωπος κυριεύεται ἀπό τά βρωμερά του πάθη, εἰσέρχεται στήν ψυχή του ὁ Σατανᾶς καί περιέρχεται, γυμνός τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, γεμᾶτος ψυχικές καί σωματικές πληγές, κείτεται ἡμιθανής, εἰς τήν ἐσχάτην ἀθλιότητα.

Λῃστές εἶναι οἱ δαιμονάνθρωποι, οἱ κακοῦργοι κάθε ἐποχῆς καί  τῆς ἐποχῆς μας, οἱ ἔμποροι τῶν Ναρκωτικῶν (τοῦ λευκοῦ Θανάτου), οἱ ἔμποροι τῆς λευκῆς σαρκός (οἱ σωματέμποροι), οἱ δουλέμποροι, καί πάνω ἀπό ὅλους οἱ ληστές μέ τό λευκό κολλάρο. 

Αὐτοί ξανασταυρώνουν τό Χριστό στό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του. Ρωφοῦν τό αἷμα τῶν πτωχῶν, κλέβουν, λῃστεύουν, τυραννοῦν, ἐκμεταλεύονται τούς συναθρώπους τους καί τούς περιφέρουν στήν ἔσχατη ἀθλιότητα.

Σωρεύουν συμφορές, ἀνάβουν φωτιές, δημιουργοῦν πολέμους καί ἀκαταστασίες πολέμων. Ἡ ἀγριότητα τῶν λῃστῶν καί σήμερα, δέν συγκρίνεται μέ τήν ἀγριότητα τῶν ἀνήμερων θηρίων τῆς Ζούγκλας. Θά ἦταν προσβολή τῶν Θηρίων τῆς Ζούγκλας, ἄν τούς λῃστές, τούς δαιμονανθρώπους αὐτούς, πού ζοῦν χωρίς Θεόν, χωρίς ἀγάπη, ἄν  τούς χαρακτηρίζαμε σάν ἄγρια ζῶα. Διότι τά ἄλογα ζῶα δέν κατασπαράσσουν τά ὅμοιά τους, ἐνῷ οἱ λῃστές αὐτοί, οἱ κακοῦργοι, οἱ χωρίς Θεόν κατασπαράσσουν καί κατατυραννοῦν τούς ὅμοιούς τους, τούς συναθρώπους τους.
 Εἴδατε ποτέ Λιοντάρι νά τρώγει Λιοντάρι; 
Ἤ Τίγρη νά κατασπαράσσῃ Τίγρη; 
Ἐνῷ ἀντίθετα οἱ ἄνθρωποι, μακράν τοῦ Θεοῦ, κατατρώγουν τίς σάρκες τους, κατασπαράσσουν τούς ἀδελφούς τους.

Ὁ Κύριος, μέ τήν παραβολή τοῦ καλοῦ Σαμαρείτου, ἔρχεται νά μᾶς διδάξῃ ὅτι  ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι παιδιά τοῦ Θεοῦ, ἀδέλφια μεταξύ τους,   καί ὀφείλει ὁ ἕνας νά εἶναι «πλησίον», γιά τόν ἄλλον. Ὀφείλει νά ἀγαπᾷ ὁ ἕνας τόν ἄλλον, ὅπως ἀγαπᾷ τόν ἑαυτόν του.

Σκόπιμα στήν παραβολή ἀναφέρει δύο πρόσωπα, τόν Ἱερέα καί τόν Λευῒτην.  Εἶναι οἱ πλέον ἐκλεκτοί στόν κόσμο, εἶναι οἰ ἄρχοντες, πού ὑπηρετοῦν τόν Εὔσπλαγχνον Θεόν καί θά περίμενε κανείς νά δείξουν ἔλεος εἰς τόν περιπεσόντα εἰς τούς λῃστάς, τόν ἡμιθανῆ, τό μισοπεθαμένο συνανθρωπό τους. 

«Κατά συγκυρίαν δέ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ καί ἰδών αὐτόν ἀντιπαρῆλθεν. Ὁμοίως δέ καί Λευῒτης γενόμενος κατά τόν τόπον, ἐλθών καί ἰδών ἀντιπαρῆλθε».

Τόν εἶδαν οἱ ἐκλεκτοί αὐτοί τοῦ λαοῦ, οἱ ἄρχοντες, τόν συμπατριώτη τους, τόν Ἰουδαῖον, γεμᾶτον πληγές, λάσπες καί αἵματα, μισοπεθαμένο σ’ αὐτή τήν ἐρημιά. Δίδασκαν ἀγάπη στούς ὁμοεθνεῖς τους, ὤφειλαν νά σπεύσουν καί νά βοηθήσουν τόν συνάνθρωπό τους, στήν ἀνάγκη του. Αὐτοί ὅμως οἱ Ὑποκριτές, πού γνώριζαν τήν Ἐντολή τῆς Ἀγάπης στό Θεό καί τόν πλησίον,  καί  ὄχι μόνον γνώριζαν, ἀλλά  καί δίδασκαν, δέν εἶχαν μέσα τους ἀγάπη. Εἶχαν τήν ἰδέα γιά τόν ἑαυτόν τους  ὅτι εἶναι ἅγιοι καί ὅτι ὅλοι οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι εἶναι παρακατιανοί. Ἔκαναν τά πάντα «πρός τό θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις». Σκέφθηκαν· ἐμεῖς τώρα πάμε νά ὑπηρετήσουμε τόν εὔσπλαγχνον Θεόν, πῶς θά σκύψουμε πάνω σ’ αὐτόν τόν λασπομένο, τόν γεμᾶτο πληγές καί αἵματα;  Πῶς νά λερώσουμε τά χέρια μας; Ἡ περίθαλψις αὐτοῦ χρειάζεται  πολύ  χρόνο καί χρῆμα. Ἐξ ἄλλου ποιός θά μᾶς δῆ καί θά μᾶς ἐπαινέσῃ σ’ αὐτή τήν ἐρημιά; 
Καί τόν ἐγκατέλειψαν μισοπεθαμένο καί ἀβοήθητο καί ἔφυγαν ὁλοταχῶς νά πᾶνε νά ὑπηρετήσουν τό Θεό ... 
Τί εἰρωνία , Θεέ μου!...

Πόσοι καί σήμερα συνάνθρωποί μας, ὄχι μόνον δέν δείχνουν ἔλεος, σ’ αὐτούς πού ἔχουν ἀνάγκην, ἀλλά καί οἱ ἴδιοι τούς περιφέρουν στήν ἀθλιότητα;

Πόσοι εἶναι αὐτοί, σήμερα, πού, κυριευόμενοι ἀπό τό πάθος τῆς φιλαυτίας καί τοῦ ἐγωϊσμοῦ, δέν καταδέχονται, σάν τόν ἱερέα καί τόν Λευῒτην, νά σκύψουν πάνω στό φτωχό, στόν πληγωμένο, τόν ἄρρωστο, γιά νά πλύνουν τίς πληγές του καί νά τόν περιθάλψουν;

Πόσοι εἶναι ἐκεῖνοι, πού, χωρίς ἔλεος, διαπιστώνουν τή δυστυχία τῶν συνανθρώπων τους καί ἀντιπαρέρχονται. Ἐπικίνδυνος εἶναι ὁ δρόμος, συλλογίζονται, ὁ κόσμος εἶναι γεμᾶτος λῃστές, ἐγκληματίες, ἄς σώσουμε τόν Ἐαυτούλη μας, τά χρήματά μας. Τί μᾶς ἐνδιαφέρει γιά τόν ἄλλον; Κυριαρχεῖ ἡ Φλαυτία. Ἡ περίθαλψις  ἑνός πληγωμένου θέλει χρόνο καί χρῆμα. Θέλει ἐνδιαφέρον. Ἀπαιτεῖ θυσίες. Καί λείπει, δυστυχῶς, ἀπό τούς πολλούς τό πνεῦμα τῆς αυταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας.

Πρίν λίγα χρόνια ἕνας λῃστής, ἕνας μεθυσμένος ἤ ἀπρόσεκτος ὁδηγός στήν Ὁδό Λένορμαν κτύπησε μέ τό αὐτοκίνητό του ἕναν ἐξαίρετο νέο τριάντα περίπου ἐτῶν, τόν πέταξε μισοπεθαμένο στήν ἄκρη τοῦ δρόμου, λίγο παρακάτω ἀπό τήν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, καί τόν ἐγκατέλειψε ἀβοήθητο καί ἔφυγε ὁλοταχῶς. Πολλοί περαστικοί εἶδαν τό παλικάρι, γεμᾶτο πληγές και αἴματα, νά ψυχορραγῇ  καί κανείς δέν πήγαινε νά τόν βοηθήσῃ. Τόν δρασκέλιζαν καί ἔφευγαν ὁ ἕνας πίσω ἀπό τόν ἄλλον καί σιγοψιθύριζαν: Τί θέλουμε τώρα νά μπλέξουμε; Θά μᾶς ἀνακρίνῃ ἡ ἀστυνομία. Τί ἐγινε; Πότε καί πῶς ἔγινε; Ποιός τό ἔκανε; Πᾶμε νά φύγουμε γρήγορα. Τί θέλουμε;  Νά βροῦμε τό μπελά μας; Κάποιος  φιλοτιμήθηκε καί πῆρε τηλέφωνο τήν ἄμεσο δρᾶσι καί τίς πρῶτες βοήθειες. Κανείς δέν βρέθηκε νά βοηθήσῃ τόν τραυματισμένο. Ἕνας μόνον τόν πλησίασε. Ὄχι ὅμως γιά νά τόν βοηθήσῃ, ἀλλά γιά τόν λῃστέψῃ. Τοῦ ἅρπαξε τό βαπτιστικό του Σταυρό καί τό ρολόϊ του καί ἔφυγε τρέχοντας.

Ὅταν ἦλθαν οἱ πρῶτες βοήθειες, εἶχε ξεψυχήσῃ. 

Ἡ μητέρα του τόν βρῆκε νεκρό καί ἦλθε καί μέ βρῆκε στό Ἐκκλησάκι τοῦ Ἁγίου Νικολάου στή Λένορμαν. Μοῦ διηγήθηκε τί εἶχε συμβῆ στό μονάκριβό της καί μέ παρεκάλεσε νά προσευχηθῶ, γιά τήν ψυχούλα του.

Αὐτή εἶναι ἡ εἰκόνα καί ἡ πραγματικότητα τῆς Κοινωνίας μας καί σήμερα στήν καρδιά τῆς Ἀθήνας. Σ’ αὐτή τήν ἀθλιότητα, σ’ αὐτή τήν ντροπή μᾶς ὁδηγοῦν ἡ διδασκαλία στά Σχολεῖα μας τῶν  Οὐπανισάδς, τῆς Βεδάντα καί τοῦ κορανίου τοῦ μίσους.

Πετρῶσαν οἱ καρδιές. Ἐψύγει ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν. Δρασκελίζουμε τόν ἡμιθανῆ συνάνθρωπό μας καί τόν ἐγκαταλείπουμε ἀβοήθητο. Κι’ ἐμεῖς, οἱ Χριστιανοί; Πολλές φορές φερόμαστε χειρότερα ἀπό τόν ἱερέα τῆς παραβολῆς καί τό Λευῒτη.
Καί θά εἶναι ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος. Ὁ Θεός νά μᾶς λυπηθῆ καί νά μᾶς ἐλεήσῃ.

Στήν ἑπόμενη ἀνάρτησι θά δοῦμε τί περιμένει ὁ Κύριος ἀπό μᾶς. Θά μᾶς ὑποδείξῃ νά ἀκολουθήσουμε τό Παράδειγμά Του, τό παράδειγμα τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτου. Θά μᾶς διδάξῃ νά πράξουμε, ὅπως Ἐκεῖνος, ἔτσι κι’ ἐμεῖς. Μέ τήν ἀγάπη Του θά μᾶς πῇ:
«Πορεύου καί σύ ποίει ὀμοίως». Μόνον ἄν παρασταθούμε μέ τρυφερότητα καί στοργή στόν κάθε ἐμπερίστατο ἀδελφό μας, τότε θά κληρονομήσουμε τήν αἰώνιον ζωήν.

  

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ι΄25-37). 1ον

«Διδάσκαλε, τί ποιήσας

ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;»

Α΄

«Καί ἰδού νομικός τις ἀνέστη ἐκπειράζων τόν Ἰησοῦν καί λέγων· Διδάσκαλε τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;

Ὁ δέ(Ἰησοῦς) εἶπε πρός αὐτόν· ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; Πῶς ἀναγινώσκεις;

Ὁ δέ ἀποκριθείς εἶπεν·

Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καί τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν» (Λουκ. ι΄ 25-27).

Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος προσθέτει ὅτι «Ἐν ταύταις ταῖς δυσίν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προφῆται κρέμανται» (Ματθ. κβ΄ 40).

Γιά νά κληρονομήσῃ ὁ ἄνθρωπος τήν αἰώνιον ζωήν, ὀφείλει νά  ἀγαπᾷ  μέ ὅλη του τήν ψυχή του, μέ ὅλο τό εἶναι του τό Θεό,  νά ἀγαπᾶ  δέ καί τόν πλησίον του ὅπως ἀκριβῶς ἀγαπᾷ τόν ἑαυτόν του. Σέ αὐτές τίς δύο Ἐντολές στηρίζονται ὁ νόμος καί ἡ διδασκαλία τῶν προφητῶν.

Ἐάν οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν σύμφωνα μέ αὐτές τίς δύο

Ἐντολές τῆς ἀγάπης στό Θεό καί τόν πλησίον, ἡ ἀνθρωπότης ἀσφαλῶς θά ζοῦσε σέ ἕνα κόσμο παραμυθένιο. Θά βασίλευε στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων ἡ γαλήνη. Οἱ ἄνθρωποι θά ἦταν ἑνωμένοι μεταξύ τους καί μέ τόν Θεόν. Δέν θά ὑπῆρχαν Ἐγωϊσμοί, μίση, ἔχθρες, ἔριδες, διαιρέσεις.

 Ὅλοι εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ, παιδιά τῆς Ἀγάπης Του

Δέν θά ὑπῆρχαν πόλεμοι. Θά βασίλευε ἡ εἰρήνη.

Θά βασίλευε στίς καρδιές ὅλων ἡ τέλεια ἀγάπη στό Θεό καί τόν πλησίον. Θά εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας. Θά βασίλευε στίς καρδιές μας ὁ Θεός. Ὅτι «ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί ὀ μένων ἐν τῇ   ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ».

Δυστυχῶς ὅμως οἱ ἄνθρωποι δέν μένουν «ἐν τῇ ἀγάπῃ», δέν τηροῦν τόν νόμο του Θεοῦ, τόν νόμον τῆς Ἀγάπης καί δημιουργοῦν τεράστια προβλήματα στόν κόσμο, σωρεύουν δυστυχία καί συμφορές. Χωρίς ἀγάπη, χωρίς Θεό, μεταβάλουμε σέ «Χοιροστάσι», τόν  Παράδεισο, πού μᾶς χάρισε ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, ὁ Θεός μας.

Ἄν μελετήσουμε τή ζωή μας, τά ἔργα μας, ἄν δοῦμε κατάματα τήν ἀλήθεια, θά διαπιστώσουμε ὅτι ἡ συμπεριφορά μας, χωρίς ἀγάπη, εἶναι πολύ προβληματική καί ὀφείλουμε νά τήν τροποποιήσουμε, νά τή θεραπεύσουμε. Τά κηρύγματα «φιγούρας» ὅτι ἀγαπᾶμε το Θεό, ἐνῶ συγχρόνως στήν καθημερινή πρᾶξι, δέν ἀγαπᾶμε τόν πλησίον μας , τόν συνάνθρωπό μας, ὅπως τόν ἐαυτόν μας, εἶναι Ψευτιές. Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης , ὀ Ἰωάννης, λέγει ὅτι ὅποιος ἰσχυρίζεται πώς ἀγαπᾷ τό Θεό καί τόν ἀδελφόν αὐτοῦ μισεῖ εἶναι ψεύστης, ὑποκριτής.

Ἄν θέλουμε νά δοῦμε «ἄσπρη μέρα», ἄν θέλουμε νά γαληνέψῃ ἡ ψυχή μας, ἄν θέλουμε νά δοῦμε Θεοῦ πρόσωπο, ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε τό Θεό μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μας, καί τούς συνανθρώπους νά τούς ἀγαπᾶμε ὅπως τόν ἑαυτό μας. Τί πιό ἁπλό;

Τί μᾶς ὠφέλησαν οἱ πόλεμοι, οἱ ἔχθρες, τά μίση;

Τί κερδίζουμε μέ τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτό μας στή γῆς; Ποιός μπόρεσε μέ τά ὑλικά ἀγαθά, μέ τήν πλεονεξία, μέ τήν κακία νά ἀπαλλαγῇ ἀπό τήν ἀρρώστια του ἤ νά προσθέσῃ στή ζωή ἕνα κλᾶσμα δευτερολέπτου;

Ἡ ζωή ,χωρίς ἀγάπη,  χωρίς Θεό, εἶναι κόλασι.

Δέν θέλω νά σᾶς κουράσω ἄλλο. Θά συνεχίσουμε σέ ἑπόμενη ἀνάρτησι. Τώρα, ἄς γράψουμε βαθειά μέσ’ στήν καρδιά μας τίς δύο αὐτές Ἐντολές τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον γιά τό Θεό, μέ πράξεις γνήσιας ἀγάπης στήν καθημερινή μας ζωή, ὄχι μόνο μέ λόγια καί τότε θά διαπιστώσουμε τί, πραγματικά σημαίνει νά  μένουμε «ἐν τῇ ἀγάπῃ»  καί τί σημαίνει νά μένῃ ὁ Θεός μαζί μας.

ΜΙΚΡΟΝ, ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟΝ ΣΧΟΛΙΟΝ.

ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΝ ΙΔΕΩΔΕΣ,

ΓΕΝΝΗΜΑ ΚΑΙ ΘΡΕΜΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Εἶναι πασίδηλον ὅτι κοιτίς τοῦ Πολιτισμοῦ καί γενέτειρα τῆς Δημοκρατίας εἶναι ἡ Ἑλλάς.

Ἡ ἀξία τοῦ δημοκρατικοῦ ἰδεώδους διεκηρύχθη ὑπό τῶν Ἑλλήνων σέ ὅλον τόν κόσμον. Μέ τίς θυσίες τους οἱ Ἕλληνες φύτεψαν στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων τό δημοκρατικόν Ἰδεῶδες καί τό ἐπέβαλαν εἰς τήν πολιτικήν, κοινωνικήν καί θρησκευτικήν συνείδησιν τῆς πολιτισμένης ἀνθρωπότητος. Εἰς τήν πραγματοποίησιν αὐτοῦ τοῦ Ἰδεώδους συνέβαλε καί ὁ Χριστιανισμός, κυρίως ἡ Ἀνατολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας βάσις καί θεμέλιον τοῦ πολιτεύματός της εἶναι τό δημοκρατικόν Ἰδεῶδες. Καί ἡ λέξις «Ἐκκλησία» ἐσήμαινε καί σημαίνει συνέλευσιν τοῦ λαοῦ, τοῦ κυριάρχου Λαοῦ, ἀπό τόν ὁποῖον ὑπάρχουν ὅλες οἱ ἐξουσίες. Ὅπου γίνεται συνετή σύναξις τοῦ Λαοῦ, ἐκεῖ ὑπάρχει καί ὁ Θεός καί ἠ εὐλογία Του:

«Οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. ιη΄ 20).

Γι’ αὐτό καί ὁ Λαός μας λέγει:

«Φωνή Λαοῦ, φωνή Θεοῦ».

Τό 1822 ὁ Λαός, οἱ ἀγωνιστές τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων, ζήτησαν νά ψηφισθῇ τό πρῶτον ἑλληνικόν  Σύνταγμα («Προσωρινόν πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος») καί ἐψηφίσθη ὑπό τῆς ἐν Ἐπιδαύρῳ Συνελεύσεως. Καί ἐκεῖνοι, πού πολέμησαν καί θυσιάστηκαν, «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστι τήν Ἁγίαν καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερίαν», ἐκείνη ἡ λαϊκή κυριαρχία, οἱ Ἀγωνιστές τοῦ Γένους, Ψήφισαν τό Σύνταγμα, «ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ» καί καθώρισαν ὅτι θά εἶναι

 «Ἐπικρατοῦσα Θρησκεία  ἐν Ἑλλάδι, ἡ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας...

ὅτι τό κείμενον τῆς Ἁγίας Γραφῆς τηρεῖται ἀναλλοίωτον, ὅτι ἀπαγορεύεται ὁ προσηλυτισμός

κλπ. Τό ἴδιο ἔπραξαν καί ὅλα τά μετεπαναστατικά Συντάγματα. Σεβάστηκαν τή θέλησι τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας τῶν ἀγωνιστῶν, αὐτῶν πού θυσιάστηκαν γιά νά εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι. Οἱ ἀγωνιστές εἶχαν πάνω ἀπό ὅλα ἱστορική μνήμη, ἐθνική καί θρησκευτική συνείδησι καί εὐγνωμοσύνη στήν Ἐκκλησία τους, πού τά πρόσφερε ὅλα γιά τή Λευτεριά.

Ὁ Σγουρίτσας, στό Συνταγματικό του Δίκαιο,  ἀναφέρει ὅτι «ἡ πρόταξις τῶν περί Θρησκείας ἄρθρων γενομένη ἀρχικῶς εἰς τά Συντάγματα τῆς Ἐπαναστατικῆς περιόδου, διά λόγους  σεβασμοῦ «πρός τήν Θρησκείαν τῶν Πατέρων μας, εἰς ἥν ὀφείλομεν τήν ἐθνικήν  ἀνεξαρτησιαν»,(ἡ πρόταξις) διετηρήθη, πρός συνέχισιν τῆς παραδόσεως εἰς ὅλα τά μετέπειτα ἑλληνικά Συντάγματα. Εἰς τούς αὐτούς λόγους ὀφείλεται καί ἠ διατήρησις τῆς ἀναγραφῆς ἐπί κεφαλῆς ὅλων τῶν Συνταγμάτων τῆς  ἐπικλήσεως· «Εἰς τό ὄνομα τῆς ἁγίας καί ὁμοουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος».

Κάποιος, προφανῶς, ἄμυαλος καί ἀρνησίπατρις, τόλμησε νά ζητήσῃ τήν κατάργησιν τῆς ἐπιγραφῆς καί τοῦ 3^ου ἄρθρου τοῦ συντάγματος. Ζήτησε δηλαδή, στή νέα ἀναθεώρησι τοῦ Συντάγματος, νά   ἀναθεωρηθοῦν θεμελειώδεις διατάξεις τοῦ Συντάγματος, πρᾶγμα ἀνεπίτρεπτον, αὐτό σημαίνει   ὄχι μόνον περιφρόνησι τῆς θελήσεως τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας, δηλαδή, τῶν ἀγωνιστῶν του Γένους, ἀλλά συγχρόνως καί γκρέμισμα ἐκ θεμελίων τοῦ Κράτους.

Θέλω νά παρακαλέσω τούς ἁρμοδίους νά προσέξουν πολύ καί νά ἀπομακρύνουν τούς Μεφιστοφελίδες, τούς διαβόλους αὐτούς, καί νά προφυλάξουν «τά ὅσια καί τά ἱερά τοῦ Γένους μας» καί νά σεβασθοῦν τή θέλησι τοῦ λαοῦ, πού θυσιάσθηκε γιά τή Λευτεριά.

Εἴθε ! Εἴθε!