ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ι΄25-37). 1ον

«Διδάσκαλε, τί ποιήσας

ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;»

Α΄

«Καί ἰδού νομικός τις ἀνέστη ἐκπειράζων τόν Ἰησοῦν καί λέγων· Διδάσκαλε τί ποιήσας ζωήν αἰώνιον κληρονομήσω;

Ὁ δέ(Ἰησοῦς) εἶπε πρός αὐτόν· ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; Πῶς ἀναγινώσκεις;

Ὁ δέ ἀποκριθείς εἶπεν·

Ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καί ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καί ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καί τόν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν» (Λουκ. ι΄ 25-27).

Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος προσθέτει ὅτι «Ἐν ταύταις ταῖς δυσίν ἐντολαῖς ὅλος ὁ νόμος καί οἱ προφῆται κρέμανται» (Ματθ. κβ΄ 40).

Γιά νά κληρονομήσῃ ὁ ἄνθρωπος τήν αἰώνιον ζωήν, ὀφείλει νά  ἀγαπᾷ  μέ ὅλη του τήν ψυχή του, μέ ὅλο τό εἶναι του τό Θεό,  νά ἀγαπᾶ  δέ καί τόν πλησίον του ὅπως ἀκριβῶς ἀγαπᾷ τόν ἑαυτόν του. Σέ αὐτές τίς δύο Ἐντολές στηρίζονται ὁ νόμος καί ἡ διδασκαλία τῶν προφητῶν.

Ἐάν οἱ ἄνθρωποι ζοῦσαν σύμφωνα μέ αὐτές τίς δύο

Ἐντολές τῆς ἀγάπης στό Θεό καί τόν πλησίον, ἡ ἀνθρωπότης ἀσφαλῶς θά ζοῦσε σέ ἕνα κόσμο παραμυθένιο. Θά βασίλευε στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων ἡ γαλήνη. Οἱ ἄνθρωποι θά ἦταν ἑνωμένοι μεταξύ τους καί μέ τόν Θεόν. Δέν θά ὑπῆρχαν Ἐγωϊσμοί, μίση, ἔχθρες, ἔριδες, διαιρέσεις.

 Ὅλοι εἴμαστε παιδιά τοῦ Θεοῦ, παιδιά τῆς Ἀγάπης Του

Δέν θά ὑπῆρχαν πόλεμοι. Θά βασίλευε ἡ εἰρήνη.

Θά βασίλευε στίς καρδιές ὅλων ἡ τέλεια ἀγάπη στό Θεό καί τόν πλησίον. Θά εἴμαστε ἑνωμένοι μέ τόν Θεόν καί μεταξύ μας. Θά βασίλευε στίς καρδιές μας ὁ Θεός. Ὅτι «ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί ὀ μένων ἐν τῇ   ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὁ Θεός ἐν αὐτῷ».

Δυστυχῶς ὅμως οἱ ἄνθρωποι δέν μένουν «ἐν τῇ ἀγάπῃ», δέν τηροῦν τόν νόμο του Θεοῦ, τόν νόμον τῆς Ἀγάπης καί δημιουργοῦν τεράστια προβλήματα στόν κόσμο, σωρεύουν δυστυχία καί συμφορές. Χωρίς ἀγάπη, χωρίς Θεό, μεταβάλουμε σέ «Χοιροστάσι», τόν  Παράδεισο, πού μᾶς χάρισε ἡ ἄπειρη Ἀγάπη, ὁ Θεός μας.

Ἄν μελετήσουμε τή ζωή μας, τά ἔργα μας, ἄν δοῦμε κατάματα τήν ἀλήθεια, θά διαπιστώσουμε ὅτι ἡ συμπεριφορά μας, χωρίς ἀγάπη, εἶναι πολύ προβληματική καί ὀφείλουμε νά τήν τροποποιήσουμε, νά τή θεραπεύσουμε. Τά κηρύγματα «φιγούρας» ὅτι ἀγαπᾶμε το Θεό, ἐνῶ συγχρόνως στήν καθημερινή πρᾶξι, δέν ἀγαπᾶμε τόν πλησίον μας , τόν συνάνθρωπό μας, ὅπως τόν ἐαυτόν μας, εἶναι Ψευτιές. Ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης , ὀ Ἰωάννης, λέγει ὅτι ὅποιος ἰσχυρίζεται πώς ἀγαπᾷ τό Θεό καί τόν ἀδελφόν αὐτοῦ μισεῖ εἶναι ψεύστης, ὑποκριτής.

Ἄν θέλουμε νά δοῦμε «ἄσπρη μέρα», ἄν θέλουμε νά γαληνέψῃ ἡ ψυχή μας, ἄν θέλουμε νά δοῦμε Θεοῦ πρόσωπο, ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε τό Θεό μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μας, καί τούς συνανθρώπους νά τούς ἀγαπᾶμε ὅπως τόν ἑαυτό μας. Τί πιό ἁπλό;

Τί μᾶς ὠφέλησαν οἱ πόλεμοι, οἱ ἔχθρες, τά μίση;

Τί κερδίζουμε μέ τήν ἀγχώδη βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσότερων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτό μας στή γῆς; Ποιός μπόρεσε μέ τά ὑλικά ἀγαθά, μέ τήν πλεονεξία, μέ τήν κακία νά ἀπαλλαγῇ ἀπό τήν ἀρρώστια του ἤ νά προσθέσῃ στή ζωή ἕνα κλᾶσμα δευτερολέπτου;

Ἡ ζωή ,χωρίς ἀγάπη,  χωρίς Θεό, εἶναι κόλασι.

Δέν θέλω νά σᾶς κουράσω ἄλλο. Θά συνεχίσουμε σέ ἑπόμενη ἀνάρτησι. Τώρα, ἄς γράψουμε βαθειά μέσ’ στήν καρδιά μας τίς δύο αὐτές Ἐντολές τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί πρός τόν πλησίον γιά τό Θεό, μέ πράξεις γνήσιας ἀγάπης στήν καθημερινή μας ζωή, ὄχι μόνο μέ λόγια καί τότε θά διαπιστώσουμε τί, πραγματικά σημαίνει νά  μένουμε «ἐν τῇ ἀγάπῃ»  καί τί σημαίνει νά μένῃ ὁ Θεός μαζί μας.