ΜΙΚΡΟΝ, ΕΡΜΗΝΕΥΤΙΚΟΝ ΣΧΟΛΙΟΝ.

ΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΝ ΙΔΕΩΔΕΣ,

ΓΕΝΝΗΜΑ ΚΑΙ ΘΡΕΜΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Εἶναι πασίδηλον ὅτι κοιτίς τοῦ Πολιτισμοῦ καί γενέτειρα τῆς Δημοκρατίας εἶναι ἡ Ἑλλάς.

Ἡ ἀξία τοῦ δημοκρατικοῦ ἰδεώδους διεκηρύχθη ὑπό τῶν Ἑλλήνων σέ ὅλον τόν κόσμον. Μέ τίς θυσίες τους οἱ Ἕλληνες φύτεψαν στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων τό δημοκρατικόν Ἰδεῶδες καί τό ἐπέβαλαν εἰς τήν πολιτικήν, κοινωνικήν καί θρησκευτικήν συνείδησιν τῆς πολιτισμένης ἀνθρωπότητος. Εἰς τήν πραγματοποίησιν αὐτοῦ τοῦ Ἰδεώδους συνέβαλε καί ὁ Χριστιανισμός, κυρίως ἡ Ἀνατολική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, τῆς ὁποίας βάσις καί θεμέλιον τοῦ πολιτεύματός της εἶναι τό δημοκρατικόν Ἰδεῶδες. Καί ἡ λέξις «Ἐκκλησία» ἐσήμαινε καί σημαίνει συνέλευσιν τοῦ λαοῦ, τοῦ κυριάρχου Λαοῦ, ἀπό τόν ὁποῖον ὑπάρχουν ὅλες οἱ ἐξουσίες. Ὅπου γίνεται συνετή σύναξις τοῦ Λαοῦ, ἐκεῖ ὑπάρχει καί ὁ Θεός καί ἠ εὐλογία Του:

«Οὗ γάρ εἰσι δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμι ἐν τῷ μέσῳ αὐτῶν» (Ματθ. ιη΄ 20).

Γι’ αὐτό καί ὁ Λαός μας λέγει:

«Φωνή Λαοῦ, φωνή Θεοῦ».

Τό 1822 ὁ Λαός, οἱ ἀγωνιστές τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων, ζήτησαν νά ψηφισθῇ τό πρῶτον ἑλληνικόν  Σύνταγμα («Προσωρινόν πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος») καί ἐψηφίσθη ὑπό τῆς ἐν Ἐπιδαύρῳ Συνελεύσεως. Καί ἐκεῖνοι, πού πολέμησαν καί θυσιάστηκαν, «γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστι τήν Ἁγίαν καί γιά τῆς Πατρίδος τήν ἐλευθερίαν», ἐκείνη ἡ λαϊκή κυριαρχία, οἱ Ἀγωνιστές τοῦ Γένους, Ψήφισαν τό Σύνταγμα, «ΕΙΣ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΟΜΟΟΥΣΙΟΥ ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΥ ΤΡΙΑΔΟΣ» καί καθώρισαν ὅτι θά εἶναι

 «Ἐπικρατοῦσα Θρησκεία  ἐν Ἑλλάδι, ἡ τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας...

ὅτι τό κείμενον τῆς Ἁγίας Γραφῆς τηρεῖται ἀναλλοίωτον, ὅτι ἀπαγορεύεται ὁ προσηλυτισμός

κλπ. Τό ἴδιο ἔπραξαν καί ὅλα τά μετεπαναστατικά Συντάγματα. Σεβάστηκαν τή θέλησι τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας τῶν ἀγωνιστῶν, αὐτῶν πού θυσιάστηκαν γιά νά εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι. Οἱ ἀγωνιστές εἶχαν πάνω ἀπό ὅλα ἱστορική μνήμη, ἐθνική καί θρησκευτική συνείδησι καί εὐγνωμοσύνη στήν Ἐκκλησία τους, πού τά πρόσφερε ὅλα γιά τή Λευτεριά.

Ὁ Σγουρίτσας, στό Συνταγματικό του Δίκαιο,  ἀναφέρει ὅτι «ἡ πρόταξις τῶν περί Θρησκείας ἄρθρων γενομένη ἀρχικῶς εἰς τά Συντάγματα τῆς Ἐπαναστατικῆς περιόδου, διά λόγους  σεβασμοῦ «πρός τήν Θρησκείαν τῶν Πατέρων μας, εἰς ἥν ὀφείλομεν τήν ἐθνικήν  ἀνεξαρτησιαν»,(ἡ πρόταξις) διετηρήθη, πρός συνέχισιν τῆς παραδόσεως εἰς ὅλα τά μετέπειτα ἑλληνικά Συντάγματα. Εἰς τούς αὐτούς λόγους ὀφείλεται καί ἠ διατήρησις τῆς ἀναγραφῆς ἐπί κεφαλῆς ὅλων τῶν Συνταγμάτων τῆς  ἐπικλήσεως· «Εἰς τό ὄνομα τῆς ἁγίας καί ὁμοουσίου καί ἀδιαιρέτου Τριάδος».

Κάποιος, προφανῶς, ἄμυαλος καί ἀρνησίπατρις, τόλμησε νά ζητήσῃ τήν κατάργησιν τῆς ἐπιγραφῆς καί τοῦ 3^ου ἄρθρου τοῦ συντάγματος. Ζήτησε δηλαδή, στή νέα ἀναθεώρησι τοῦ Συντάγματος, νά   ἀναθεωρηθοῦν θεμελειώδεις διατάξεις τοῦ Συντάγματος, πρᾶγμα ἀνεπίτρεπτον, αὐτό σημαίνει   ὄχι μόνον περιφρόνησι τῆς θελήσεως τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας, δηλαδή, τῶν ἀγωνιστῶν του Γένους, ἀλλά συγχρόνως καί γκρέμισμα ἐκ θεμελίων τοῦ Κράτους.

Θέλω νά παρακαλέσω τούς ἁρμοδίους νά προσέξουν πολύ καί νά ἀπομακρύνουν τούς Μεφιστοφελίδες, τούς διαβόλους αὐτούς, καί νά προφυλάξουν «τά ὅσια καί τά ἱερά τοῦ Γένους μας» καί νά σεβασθοῦν τή θέλησι τοῦ λαοῦ, πού θυσιάσθηκε γιά τή Λευτεριά.

Εἴθε ! Εἴθε!