«ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΑΥΤΟΥ» (Λουκ. ζ΄16)

 

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΕΣ

(Ἰωάν. δ΄ 5-30).

 Συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ καί λαμβάνει δούλου μορφήν. Εὐσπλαγχνίζεται τά πλάσματά του, τά ὁποῖα, διά τῆς Παρακοῆς, ἐγκατέλειψαν τήν Πηγήν ὕδατος ζωῆς, καί ἐγκατεστάθηκαν εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, εἰς αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ» (Ψαλμ. 62,2), μέ ἡμερομηνίαν λήξεως.

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος, ταπεινός ἄνθρωπος καί ἐπισκέπτεται τόν Λαόν Αὐτοῦ. ΣΚΟΠΟΣ τῆς συγκαταβάσεώς Του ἡ σωτηρία μας: «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό Θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον»( Ἰωάν δ΄34).

Πεῖνα καί δίψα μου εἶναι νά κάνω πάντοτε τό Θέλημα ἐκείνου, πού μέ ἀπέστειλε εἰς τόν κόσμον καί νά ὁλοκληρώσω τό ἔργον Του, τό ὁποῖον εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Δικά μου πλάσματα εἶναι καί οἱ Σαμαρεῖτες. Ἑπισκέπτομαι καί τούς Σαμαρεῖτες, ὅπως ἐπισκέπτομαι καί τούς Γαδαρηνούς καί γενικά ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιά νά τούς ἀνασύρω ἀπό τόν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουν ἐμπαγῆ, νά τούς ἀνασύρω  ἀπό τόν Βόρβορο, μέσα εἰς τόν ὁποῖον ἔχουν βυθισθῇ καί νά τούς ὁδηγήσω εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων»(Ἀποκ. ζ΄17). ΔΙΨΩ τή σωτηρία ὅλων. Kαί τήν ἴδια δίψα, γιά τή σωτηρία μας, ἐκφράζει καί πάνω στό Σταυρό, μέ τήν κραυγή: ΔΙΨΩ.

Σωστική εἶναι ἡ Ἐπίσκεψίς Του. Ἔρχεται κοντά μας, ὅπως ἔρχεται καί κοντά στή Σαμαρείτιδα καί ζητεῖ ὕδωρ: «Δός μοι ὕδωρ ποιεῖν». Παιδί μου, δός μου τήν καρδιά σου: «Υἱέ, δός μοι σήν καρδίαν» (Παροιμ. 23,26).

Κύριε καί Θεέ μου, «δέν εἶμαι ἄξιος ἵνα μου ὑπό τήν στέγην εἰσέλθῃς» (Ματθ. η΄8) Καί ὁ Πέτρος γονατιστός Σέ παρακαλοῦσε: « Ἰησοῦ μου, ἔξελθε ἀπ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε». Ἀλλά καί ὅλοι ἐμεῖς, οἱ ἁμαρτωλοί, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας, Ἐνώπιόν Σου, Κύριε, κραυγάζομεν· Εἴμαστε ἄξιοι τόσης τιμῆς, νά κατασκηνώσῃς στήν καρδιά μας; Ἀνάξιοι, Σταυρωτές, ληστές εἴμαστε, Κύριε καί Θεέ μου! ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!...

Ὅμως, ὡς στοργικός Πατέρας, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, ὁ Θεός, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί ἔρχεται κοντά μας ὁ Παῖς ὁ ἐκλεκτός Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὀ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης καί ἀθόρυβα, ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή», μᾶς ἐπισκέπτεται, ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ,τι  κι’ ἄν κάνουμε, ὅπου κι’ ἄν εὐρισκώμαστε, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν», θεραπεύει τά πάθη μας, μᾶς ζωοποιεῖ μέ τόν πανάγιον λόγο Του καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι Πεῖνα καί δίψα Του εἶναι ἡ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ : «Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες. Πορευθέντες δέ μάθετε τί ἔστιν ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν. Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν»( Ματθ. θ΄12-13. Μάρκ. β΄17). Καί «λέγω ὑμῖν ὅτι οὕτω ΧΑΡΑ ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι»(Λουκ. ιε΄7). «Οὕτω λέγω ὑμῖν, ΧΑΡΑ  γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. ιε΄10).

Τόσο πολύ ἀγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ΕΔΩΚΕΝ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» ( Ἰωάν. γ΄15,16).

Συγκαταβαίνει καί ἐπισκέπτεται τόν λαόν Αὐτοῦ καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄23). Ἔρχεται κοντά μας καί γίνεται  σέ ὅλους μας Τύπος καί Ὑπογραμμός Ὑπακοῆς στό Θέλημα τοῦ Πατρός καί ΥΨΟΥΤΑΙ εἰς τόν Σταυρόν Αὐτός, ἀντί ἡμῶν. ΠΑΣΧΕΙ  ἑκουσίως, γιά  μᾶς, τούς ἀμαρτωλούς καί ἀναξίους δούλους Του, «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄21).

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ  νά ἀκούσουμε τή Φωνή τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς ἐπισκέπτεται καί ἵσταται ἐπί τήν Θύραν καί κρούει. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ  νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά Τόν λατρεύωμεν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» ( Ἰωάν. δ΄24). Νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας νά στήσῃ τήν Σκηνήν Του ἐντός μας. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, ὥστε νά γίνῃ ἀπό τώρα ἡ ψυχή μας καί ἡ ζωή μας Παράδεισος.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ἐναποθέσουμε τήν ψυχή μας στό ΧΡΙΣΤΟ, νά ἀκούσουμε τή φωνή Του, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά, νά ἱκανοποιήσουμε τήν Πεῖνα καί τή Δίψα Του, γιά τή σωτηρία μας, νά γίνουμε ὁμοτράπεζοι καί συνδαιτυμόνες Του εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν, εἰς τήν αἰώνιον Βασιλείαν Του(πρβλ. Ψαλμ.22,5-6). Μᾶς βεβαιώνει καί λέγει: « Ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν Θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ Ἐμοῦ» (Ἀποκ. γ΄ 20). ΑΥΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΣΩΜΕΝ! ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ! Διότι εἰς Αὐτόν ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ Τιμή, ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ. 

ΤΑ ΕΓΚΟΣΜΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΚΙΑΣ ΑΣΘΕΝΕΣΤΕΡΑ

                            ΤΑ ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΦΘΑΡΤΑ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ.

 

«Πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος διψήσει πάλιν· ὅς δ’ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον»( Ἰωάν. δ΄ 13-14).

 

Ὅποιος πίνει ἀπό τό φυσικό αὐτό νερό, θά διψάσῃ πάλιν. Καί πραγματικά, ἀκόμη καί ἄν κερδίσῃ τόν κόσμον ὅλον ὁ ἄνθρωπος, δέν ὀφελεῖται σέ τίποτε, διότι ὅλα τά ἀνθρώπινα εἶναι «σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα. Μία ῥοπή καί ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται», λέει ὁ Ἱερός Δαμασκηνός. Ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτόν μας στή γῆ, δέν εἶναι μόνον ματαιοδοξία, κενοδοξία, ἀλλά καί ματαιοπονία, μάταιος, χαμένος κόπος. «Ματαιότης ματαιοτήτων, τά πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. α΄2). Ἐγκαταλείπουν  οἱ ἄνθρωποι  τόν Θεόν, διά τῆς παρακοῆς, χωρίζονται ἀπό τόν Θεόν, ἀπό τήν Πηγήν ὕδατος ζωῆς καί ὀρύσσουν γιά τόν ἑαυτόν τους λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν»( Ἱερ. β΄2). Ματαιοπονοῦν. Καί ἐνδεδυμένοι τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς , ἀλληλοσπαράσσονται καί ὑποφέρουν. Ὅλα τά ἀνθρώπινα ἐπιτεύγματα, δέν ἱκανοποιοῦν, ἀλλά διευρύνουν τό ὑπαρξιακό «Κενόν». Διότι πίνοντας αὐτό τό φυσικό νερό, δέν σβύνουν τή δίψα τους, διψοῦν καί πάλιν.

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ  ἐρωτᾶ: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ. 4,3). Καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι;» Αὐτήν τήν τραγικήν πραγματικότητα διαπιστώνει καί ὀ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καί  διακηρύσσει ὅτι εἶναι «πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον· οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθών γάρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται». Καί ἐρωτᾶ ὅλους τούς «δεσμίους τῆς γῆς», πού καταβασανίζονται, μέ κάθε τρόπο, νόμιμο ἤ παράνομο, νά θησαυρίσουν θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς ἤ νά κατακτήσουν θέσεις καί ἀξιώματα: «Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια; Ποῦ ἐστιν ἡ τῶν προσκαίρων φαντασία; Ποῦ ἐστιν ὁ χρυσός καί ὁ ἄργυρος; Ποῦ ἐστιν τῶν οἰκετῶν ἡ πλημμύρα καί ὁ θόρυβος; Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μέ τή χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μᾶς προτρέπει νά ξεχωρίσουμε τά ἄχυρα ἀπό τό σιτάρι καί λέγει: «Ἐάν, λοιπόν, ὡς κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἀναστηθήκατε μαζί μέ τό Χριστό στό βάπτισμα, πρέπει νά ἐπιδιώκετε τά ἄνω, δηλαδή τά ἐπουράνια, τό ὕδωρ τό ζῶν, τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος. Τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς. Ἀπεθάνετε γάρ , καί ἡ ζωή ἡμῶν κέκρυπται σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ» (Κολοσ. γ΄1-3). Δέν πρέπει νά μᾶς ἑλκύουν τά γήϊνα καί φθαρτά;, διότι ὅλα αὐτά εἶναι ἀνάξια λόγου καί διότι μέ τά ἅγιον Βάπτισμα πεθάνατε μυστηριακῶς μαζί μέ τά παλαιά καί γήϊνα φρονήματά σας. καί ἡ θεία Χάρις σᾶς ἔδωκε νέα ζωή ἡ ὁποία εἶναι κρυμμένη μαζί μέ τό Χριστό ἐντός τῶν κόλπων τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, καί δέν φανερώθηκε ἀκόμη ἡ δόξα της καί ἡ μακαριότητά της. Ὅταν ὅμως ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, διότι ὁ Χριστός εἶναι ὁ αἴτιος καί χορηγός τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας, ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός φανερωθῇ, τότε καί σεῖς, οἱ κλητοί. ἐκλεκτοί καί πιστοί Μαθητές Του,  μαζί μέ Αὐτόν θά φανερωθῆτε δοξασμένοι» (Κολοσ.γ΄4). Αὐτή τή δόξα ἀπολαμβάνει ἐκεῖνος, πού, θά ἐπιστρέψῃ εἰς τήν Πηγήν  ὕδατος ζωῆς, συνειδητά. Μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύριος καί λέγει ὅτι «ὅς δ΄ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 14).  Ἐκεῖνος, πού θά πιῇ τό  πνευματικό ὕδωρ, πού θά τοῦ δώσω ἐγώ δέν θά διψάσῃ ποτέ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ, πού θά τοῦ δώσω θά μεταβληθῇ μέσα του εἰς ἀστείρευτον Πηγήν ὕδατος ζωῆς, πού θά ἀναβλύζῃ καί θά ξεχύνεται παντοῦ γύρω του καί θά χαρίζῃ ζωήν αἰώνιον. Ὁ Κύριος χαρίζει τό ὕδωρ τῆς ζωῆς, σέ κεῖνον,  πού διψᾶ καί ἔρχεται μέ τή θέλησί του καί ζητεῖ τό ὕδωρ τό ζῶν. Ἔρχεται  ὁ πανοικτίρμων, κοντά μας καί μᾶς καλεῖ νά μᾶς δώσῃ τό ζωντανό Νερό. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Ὅστις θέλει. «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ Γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος, οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς Αὐτόν» (Ἰωάν. ζ΄ 37-39).

Βασική προϋπόθεσις, γιά νά λάβῃ ὁ ἄνθρωπος τό ὕδωρ τό ζῶν εἶναι ἡ Θερμή, ἡ καυστική Πίστις, πού ἔχει περιεχόμενον τά ἔργα τῆς ἁγνῆς ἀνυπόκριτης ΑΓΑΠΗΣ. « Ἡ Πίστις, ἡ  διά τῆς ἀγάπης ἐνεργουμένη».

       «Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, 

          οὕτωςἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός Σέ, ὁ Θεός» (Ψαλμ. 41, 2).

Κάθε ἄνθρωπος δηλαδή, πού ἐγκατέλειψε τόν Θεόν, Πηγήν ὕδατος ζωῆς, ὀφείλει νά παύσῃ νά ὀρύσσῃ λάκκους συντετριμένους, νά μετανοήσῃ εἰλικρινά καί νά ἐπιστρέψῃ εἰς τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος, εἰλικρινά μετανοιωμένος. Ἐάν κανείς αἰσθάνεται πόθον καί δίψαν, ὄχι γιά τά γήϊνα καί φθαρτά, ἀλλά γιά τά ἐπουράνια καί αἰώνια, ἐάν κανείς λαχταράῃ τήν ἐσωτερική γαλήνην καί μακαριότητα τῆς θείας ζωῆς, καλεῖται, ἄν θέλῃ νά ἔρχεται κοντά σέ μένα διά τῆς Πίστεως εἰς  Ἐμέ καί ἄς πίνῃ ἐλεύθερα ὕδωρ ζωῆς δωρεάν. Τότε ἀσφαλῶς δέν θά ξαναδιψάσῃ εἰς τόν αἰῶνα.

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, μέσα ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων, μᾶς καλεῖ λέγων: «Οἱ διψῶντες πορεύεσθε ἐφ’ ὕδωρ» ( Ἡσ. 55,1). «Καί ἀντλήσατε ὕδωρ μετ’ εὐφροσύνης ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου»( Ἡσ. 12,3). Πηγή τῆς σωτηρίας εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Ὁποῖος,  ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς καλεῖ κοντά Του γιά νά βροῦμε ἀνάπαυσιν στήν ψυχή μας καί νά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἔρχεται καί μᾶς ἀνασύρει ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων» (Ἀποκ. ζ΄ 17) καί μᾶς βεβαιώνει λέγων ὅτι «Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος. Ἐγώ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν» (Ἀποκ.κα΄6). Καί μᾶς καλεῖ λέγων · «Ἔρχου. Καί ὁ διψῶν ἐρχέσθω, καί ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς ΔΩΡΕΑΝ» (Ἀποκ. κβ΄17).

Ποιός εἶναι τόσον ἀνόητος, ὥστε νά ἀρνηθῇ τήν ΔΩΡΕΑΝ τοῦ Θεοῦ; ΕΙΘΕ νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Κύριος νά ἐπιστρέψουμε στήν Πηγή καί νά λάβουμε τό ὕδωρ τῆς Ζωῆς δωρεάν, ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Δοτῆρα Κύριον καί Θεόν ἡμῶν. ΑΜΗΝ.

Ο ΠΑΝΤΩΝ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ

 

ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

 Ὁ Πανάγαθος καί πάνσοφος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος, ὁ τά πάντα δημιουργήσας,  ἐν σοφίᾳ καί ἐξ ἀπείρου Ἀγάπης, ὁ Πανάγιος Θεός, ὁ πάντων Ἐπέκεινα, Αὐτός, πού εἶναι πέραν καί πάνω ἀπό ὅλα, ὁ ἄναρχος, ἡ Αὐτοζωή, ἡ Αὐτοαλήθεια, ὁ ἐν τῇ Χειρί Αὐτοῦ διακρατῶν τά Σύμπαντα, τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ, τό αἰώνιον Παρόν, ἡ αἰωνία ὕπαρξις, ὁ Παῖς, ὁ ἐκλεκτός, ὁ Μονογενής Υἱός  καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο» ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, εἶναι καί ὁ Πανταχοῦ Παρών καί τά πάντα πληρῶν. Ἡ Ζωντανή, Σωστική Παρουσία τοῦ Κυρίου εἶναι ΕΥΛΟΓΙΑ, εἶναι «τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει καί ἁγιάζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». Ὅπου ὁ ΧΡΙΣΤ ΟΣ, ἐκεῖ καί ὁ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ. Καί εἶναι κοντά μας. Λαμβάνει δούλου Μορφήν. Μᾶς πλησιάζει ἀθόρυβα, ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή», καί ρίχνει λάδι στήν τρεμοσβύνουσαν λυχνία, καί τῆς δίνει ζωή. Περιδένει τόν σειόμενον ὑπό τοῦ ἀνέμου κάλαμον καί τόν στηρίζει καί τοῦ δίνει ζωή (πρβλ. Ἡσ.42,3). Σπογγίζει τά δάκρυά μας. ἁπαλύνει τόν πόνο μας, καθαρίζει καί θεραπεύει τά τραύματά μας. Μᾶς λούζει καί μᾶς καθαρίζει ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, μέ τό Πανάγιον Αἷμα Του καί μᾶς ζωοποιεῖ. Μᾶς καθιστᾶ Βασιλεῖς καί Ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί Πατρί (πρβλ. καί Ἁποκ. α΄5-6).

Καί δέν ἀφήνει χωρίς μαρτυρίαν τόν ἑαυτόν Του, διότι μᾶς εὐεργετεῖ, μέ τό νά μᾶς στέλνει βροχήν ἀπό τόν οὐρανόν καί καρποφόρες ἐποχές, μέ τό νά γεμίζῃ, μέ τροφή καί χαρά τήν καρδιά μας (παρβλ. Πράξ. ιδ΄17). Δέν εἶναι μακριά μας. Ἔρχεται  καί εἶναι πολύ κοντά στόν  καθένα μας. Αὐτός   καί μόνον Αὐτός δίδει σέ ὅλους ζωήν καί πνοήν καί τά πάντα»(Πράξ. ιζ΄ 25).  «Ἐν αὐτῷ γάρ ζῶμεν καί  κινούμεθα καί ἐσμέν... Τοῦ γάρ καί γένος ἐσμέν» (Πράξ. ιζ΄27- 28). « ΕΣΤΑΥΡΩΘΗ δι’  ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ.

Πραγματοποιεῖ τήν προαιώνιον Βουλήν Του, γιά τή σωτηρία μας. Ἐξέκυψεν ἐξ ὕψους ἁγίου αὐτοῦ καί εἶδε, ἀπό τά οὐράνια, στή γῆ τήν κατάντια μας καί μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. Καί σέ κείνους πού Τόν δέχονται καί πιστεύουν στό Ὄνομά Του, δίδει τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι( Ἰωάν. α΄ 12-13). Φανερώνεται στή γῆ καί συναναστρέφεται τούς ἀνθρώπους(Βαρούχ γ΄38), ὁ  Ἀρχηγός τῆς σωτηρίας ἡμῶν καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ, ὅλους ἐμᾶς τούς εὐτελεῖς, ἀδελφούς Του (Ἑβρ. β΄11 ἑξ.) καί γίνεται ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Ὑψώνεται στό Σταυρό, ἀντί ἡμῶν(Φιλιπ, β΄8), «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄15-16). Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἑκουσίως πάσχει ὑπέρ ἡμῶν, «ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄ 21). Καί, συνεχῶς, μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι  θά εἶναι καί εἶναι παντοτινά μαζί μας (Ματθ. κη΄20. πρβλ. καί Ματθ.ιη΄20. Ἀποκ. γ΄20 κ.α.). Ὁ πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών εἶναι κοντά μας καί μᾶς θέλει ὅλους κοντά Του. Εἶναι ὁ Μόνος, πού νοιάζεται, γιά μᾶς, «αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν» (Α΄ Πέτρ. ε΄7).

Κανείς δέν μπορεῖ νά ξεφύγῃ ἀπό εὐεργετικό καί ἐξεταστικό βλέμμα τοῦ Χριστοῦ. Δέν ὑπάρχει δημιούργημα, πού νά Τοῦ εἶναι κρυμμένο, ὅλα εἶναι  γυμνά καί φανερά εἰς τά μάτια τοῦ Θεοῦ, πρός τόν Ὁποῖον ἔχομεν νά δώσωμεν λόγον(πρβλ. Ἑβρ.δ΄13). Ὁ Πολυεύσπλαγχνος εἶναι Πανταχοῦ Παρών καί πληροῖ τά πάντα, καί μᾶς προστατεύει μέ τή Χάρι Του καί τή δύναμί Του. Θέλει ὅπου εἶναι Αὐτός  νά εἴμαστε καί μεῖς, οἱ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί Μαθηταί Του καί νά ἀπολαμβάνουμε μαζί Του τή δόξα Του. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Θέλει μέ τή Θέλησί μας, νά ἀκούσουμε τή Φωνή Του, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς, νά μείνουμε ἐν τῇ ἀγάπῃ, νά κάνουμε «Πρᾶξι» τήν Ἀγάπην. Καί «ὅπως ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε καί ἔδωκε τόν Ἑαυτόν Του προσφοράν καί Θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας», ἔτσι κι’ ἐμεῖς, ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε ὁ  Ἕνας τόν Ἄλλον, μέχρι Σταυροῦ καί Θανάτου, νά φροντίζουμε ὁ Ἕνας γιά τόν Ἄλλον, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, νά εἴμαστε παρόντες, κοντά ὁ Ἕνας στόν Ἄλλον καί νά στηρίζουμε, νά παρηγοροῦμε καί νά θεραπεύουμε ὁ  Ἕνας  τόν Ἄλλον, ὅπως ὁ Χριστός εἶναι Πανταχοῦ Παρών, γιά νά μᾶς σώζει, ἀρκεῖ νά θέλουμε νά σωθοῦμε. Εὑρισκόμενοι διαρκῶς Ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὄφείλουμε νά προσέχουμε τήν συμπεριφορά μας, διότι «ἔστι Δίκης ὀφθαλμός. ὅς τά πάν’ θ ὁρᾷ»

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι, ὅτι ὁ Θεός Θέλει τή σωτηρία μας. Μᾶς Θέλει κοντά του. Μᾶς ἔπλασε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Αὐτοῦ», μέ ΣΚΟΠΟ νά γίνουμε, μέ τή Θέλησί μας, θεοί κατά Χάριν. Νά φθάσουμε ἀπό τό·  «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Ο ΧΡΙΣΤΟΣ γίνεται ἡ   καθ’ ὑπερβολήν Ὁδός τῆς ΑΓΑΠΗΣ, ἡ ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ καί εἶναι Πανταχοῦ Παρών, γιά νά μᾶς ἐνισχύει στήν ἀνοδική, πνευματική  μας πορεία, πρός τήν θέωσιν. Ἀρκεῖ νά ὑποτάξουμε τό ἀνθρώπινον θέλημά μας, εἰς τό Πανάγιον ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Δηλαδή: Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ ΠΑΝΤΩΝ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ, «ὁ Θεός ἡμῶν εἶναι ἀγάπη. Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ»( Α΄ Ἰωάν. δ΄16). Εἶναι ἀνάγκη νά τροποποιήσωμε καί νά θεραπεύσωμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά καί νά περιπατοῦμε «ἐν ἀγάπῃ».

Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι «Οὐδείς ἡμῶν ἑαυτῷ ζῇ καί οὐδείς ἑαυτῷ ἀποθνήσκει· ἐάν τε γάρ  ζῶμεν, τῷ Κυρίῳ ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τῷ Κυρίῳ ἀποθνήσκομεν. Ἐάν τε οὖν ζῶμεν ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν. Εἰς τοῦτο γάρ Χριστός καί ἀπέθανε καί ἀνέστη καί ἔζησεν, ἵνα καί νεκρῶν καί ζώντων κυριεύσῃ... γέγραπται γάρ· Ζῶ ἐγώ, λέγει Κύριος, ὅτι ἐμοί κάμψει πᾶν γόνυ, καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται τῷ Θεῷ. Ἄρα οὖν ἕκαστος ἡμῶν περί ἑαυτοῦ λόγον δώσει τῷ Θεῷ»( Ρωμ. ιδ΄ 7-12).

Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι Ὁ ΠΑΝΤΩΝ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ καί μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεός Του, καί μᾶς ἐνισχύει, ὥστε, χωρίς ἐξαναγκασμό, ἀλλά, μέ τή Θέλησί μας, μέ τήν καρδιά μας, νά μένωμεν ἐν τῇ ἀγάπῃ καί νά χαιρώμαστε τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου, εἰς μακρότητα ἡμερῶν.

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ, μιλῶντας, γιά τήν σωστική καί ὁλοζώντανη, τήν εὐεργετική Παρουσία Τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας λέγει:

«Ποῦ πορευθῶ ἀπό τοῦ πνεύματός Σου καί ἀπό τοῦ Προσώπου Σου ποῦ φύγω; Ἐάν ἀναβῶ εἰς τόν οὐρανόν, Σύ  ἐκεῖ εἶ·  ἐάν καταβῶ εἰς τόν ᾏδην, πάρει·  ἐάν ἀναλάβοιμι τάς πτέρυγάς μου κατ’ ὄρθρον καί κατασκηνώσω εἰς τά ἔσχατα τῆς θαλάσσης, καί γάρ ἐκεῖ ἡ χείρ Σου ὁδηγήσει με, καί καθέξει με ἡ δεξιά Σου» (Ψαλμ. 138,7-10). Ὡς στοργικός Πατέρας μᾶς παραστέκει στό κάθε μας βῆμα καί μᾶς προστατεύει καί μᾶς καθοδηγεῖ. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ὅτι ὀφείλουμε νά προσέχουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας καί νά δοξάζουμε τόν ΕΥΕΡΓΕΤΗΝ, ΤΟΝ ΛΥΤΡΩΤΗΝ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ. Εἷναι καιρός νά  λατρεύουμε τόν Χριστόν μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί, ἀσιγήτως νά Τόν ὑμνοῦμεν καί νά Τόν δοξολογοῦμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Διότι Σ’Αὐτόν ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ Τιμή, ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας, ΑΜΗΝ.

 

«ΔΕΙΝΟΝ Η ΑΜΑΡΤΙΑ!»

 

                                      «ΤΟ ΑΜΑΡΤΑΝΕΙΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΝ...»

 

«Ἴδε ὑγιής γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε,

ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένηται»(Ἰωάν. ε΄14).

 

Δυστυχῶς ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε ὅτι ὁ Θεόπλαστος ἄνθρωπος, φέρει ἔμφυτον τήν Ροπήν πρός τό Κακόν, πρός τήν ἁμαρτίαν(Concuriscentia). Γιεννιέται μέ τή ροπή αὐτή, πού τήν κληρονομεῖ ἀπό τόν πρωτόπλαστον, τόν πεπτωκότα. Καί πραγματικά, ὅπως λέγει ὁ ἱερός Χρυσόστομος, «τό ἁμαρτάνειν εἶναι ἀνθρώπινον». Ἀνθρώπινον, ἀλλά μέγα δεινόν, πολύ φοβερό κακόν. Κυριεύεται ὁ ἄνθρωπος ἀπό τά βρωμερά του Πάθη, ἀπό τό σαρκικό φρόνημα, πού εἶναι ἔχθρα εἰς Θεόν καί φέρει στήν ψυχή καί τήν ζωή τό Θάνατο(Ρωμ.η΄6-7). Διότι ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπον εἰς τήν παράβασι τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, στήν ἀνομία, πού εἶναι ἁμαρτία(Α΄Ἰωάν.γ΄4) καί «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας εἶναι Θάνατος»(Ρωμ. στ΄23) .

«Δεινόν, λοιπόν, «ἡ ἁμαρτία», ἀλλά ἀνθρώπινον τό νά ἁμαρτάνῃ κανείς. Χρειάζεται δέ πολύ προσοχή καί ἀδιάλειπτη Προσευχή, νῆψι καί ἐγρήγορσι, γιά νά ἀποφύγῃ κανείς τήν ἁμαρτίαν, πού φοβερό Κακόν καί μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεόν. Εἷναι δέ φοβερότερο ΚΑΚΟΝ ἡ ἀμετανοησία.

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος μᾶς συνιστᾶ νά ἀναγνωρίζουμε τά λάθη μας , νά μετανοοῦμε εἰλικρινά καί ζητοῦμε τό Ἔλεος τοῦ Θεοῦ, τήν ἄφεσιν: «Τό ἁμαρτάνειν ἀνθρώπινον, τό ἐμμένειν ἐν τῇ ἁμαρτίᾳ σατανικόν καί τό ἐξομολογεῖσθαι θεῖον». Τό ἴδιο λέγει καί ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ὅτι εἶναι φοβερό κακό ἠ ἁμαρτία, ἀλλά πιό φοβερό Κακόν εἶναι ἡ ἀμετανοησία: «Οὐ φοβερόν τό πεσεῖν, ἀλλά τό κεῖσθαι». Ὅλα τά κακά, οἱ ἀρρώστιες καί οἱ συμφορές εἶναι προϊόντα τῆς κακῆς προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου, εἶναι προϊόντα τῆς ἁμαρτίας.

Καί καλόν εἶναι νά συνειδητοποιήσουμε τώρα, πρίν νά εἶναι ἀργά, πόσο φοβερό κακό εἶναι ἡ ἁμαρτία καί νά προσέχουμε καί νά ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτίαν, πού μᾶς ὁδηγεῖ στό χωρισμό ἀπό τόν Θεόν τῆς ἈΓΑΠΗΣ,δηλ. μᾶς ὁδηγεῖ στό αἰώνιον Θάνατο. Νά μήν ἀφήνουμε ἀφύλακτες τίς θυρίδες, δι’ ὧν εἰσέρχεται στήν ψυχή καί τή ζωή μας ὁ Θάνατος. Διότι  δέν προσέχουμε καί ἀφήνουμε ἀφύλακτες τίς Θύρες, μπαίνει ὀ διάολος μέσα μας καί μᾶς ὁδηγεῖ κατά τοῦ κρημνοῦ εἰς τήν θάλασσαν πρός ἀποπνιγμόν, πρός τόν θάνατον(πρβλ. Ματθ. η΄32).

Ὁ Παραλυτικός, τόν ὁποῖον ἐθεράπευσεν ὁ Κύριος στή Βηθεσδᾶ, παρέλευσε ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν του. Καί εἶναι πασίδηλον ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία τῆς Ζωῆς, ἡ Ὀρθοπραξία, ἡ τήρησις τῶν Ἐντολῶν, εἶναι ὑγεία. Γιά νά διαφυλάξουμε τήν ψυχοσωματική μας Ὑγεία, μᾶς ἔδωκε τίς Ἐντολές ὁ Πανάγαθος Θεός, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη. Ἡ Ὑπακοή εἶναι Υγεία καί ἡ  παρακοή Θάνατος.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, θεραπεύει τίς,  ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, ἀρρώστιες, ψυχικές καί σωματικές. Καί μᾶς συμβουλεύει νά καταλάβουμε καλά, ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ παράβασις τῶν Ἐντολῶν καί νά ἀποφεύγουμε τήν ἁμαρτίαν.

Καί ὅταν μᾶς θεραπεύει ὁ Κύριος ἀπό τά δεινά τῆς ἁμαρτίας, νά προσέχουμε καί νά μή νά ἐπιστρέφουμε καί πάλιν, ὅπως ὁ σκύλος, ἐπί τό ἴδιον ἐξέραμα καί ὅπως τό γουρούνι πού καθαρίζεται καί ξανά ἐπιστρέφει, εἰς κύλισμα βορβόρου» (Β΄ Πέτρ. β΄ 22). Τότε κινδυνεύουμε νά πάθουμε πολύ χειρότερα κακά.

Ὅπως συμβούλευσε ὁ Κύριος τόν θεραπευθέντα Παράλυτον τῆς Κολυμβήθρας Βηθεσδᾶ, τό ἴδιο συμβουλεύει καί τόν καθέναν ἀπό μᾶς καί λέγει:

«ΙΔΕ ΥΓΙΗΣ ΓΕΓΟΝΑΣ· ΜΗΚΕΤΙ ΑΜΑΡΤΑΝΕ, ΙΝΑ ΜΗ ΧΕΙΡΟΝ  ΣΟΙ  ΤΙ ΓΕΝΗΤΑΙ» ( Ἰωάν. ε΄14).

 

ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΜΟΝΟΙ.

 

                             ΚΥΡΙΕ, ΑΝΘΡΩΠΟΝ ΟΥΚ ΕΧΩ... (Ἰωάν. ε΄ 1-15).

 

«Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δέ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρό ἐμοῦ καταβαίνει» (Ἰωάν. ε΄ 7).

ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΙΑ ΜΟΝΟΙ!

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,  ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, γιά τά πλάσματά Του, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος.

Ἔρχεται κοντά μας ἀθόρυβα, ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή». Ἔρχεται καί ἀπαλύνει τόν πόνο μας, σπογγίζει τά δάκρυά μας, θεραπεύει τά τραύματά μας. Μᾶς ἀνασύρει ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ. Λύει τά δεσμά καί μᾶς ὁδηγεῖ «ἐπί  ζωῆς πηγάς ὑδάτων» (Ἀποκ. ζ΄17).

Ἔρχεται κοντά μας καί «τυφλοί ἀναβέπουσι καί χωλοί περιπατοῦσι, λεπροί καθαρίζονται καί κωφοί ἀκούουσι, νεκροί ἐγείρονται καί πτωχοί εὐαγγελίζονται» (Ματθ. ια΄ 5).

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ΄ 8) καί «διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας, καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ»(Ματθ. δ΄ 23).

Ἐπισκέπτεται τόν κόσμον καί τόν καθένα ἀπό μᾶς χωριστά. Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας λέγει ὅτι «ὁ Παῖς», «ὁ  Ἐκλεκτός» ,ὁ θαυμαστός Σύμβουλος, ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής,ὁ Ἄρχων τῆς Εἰρήνης, μᾶς ἐπισκέπτεται.Πλησιάζει τήν λυχνία, πού εἶναι ἕτοιμη νά σβύσῃ, καί ρίχνει λάδι καί τῆς δίνει ζωή. Ἐπισκέπτεται καί τό καλάμι, πού σείεται ἀπό τόν ἄνεμο καί εἶναι ἕτοιμο νά σπάσῃ καί τό περιδένει καί τό στηρίζει. Ἐπισκέπτεται τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα καί τῆς δίνει ζωή. Ἐπισκέπτεται καί τόν καθένα ἀπό μᾶς καί μᾶς ἐλευθερώνει ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας, μᾶς θεραπεύει τίς ψυχικές καί σωματικές μας ἀρρώστιες, ὁ «πανακής ἰατρός» καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς. Δέν στερεῖ κανέναν ἀπό τή λυτρωτική Παρουσία Του. Μᾶς ἐπισκέπτεται μέ στοργή, ὅπου κι’ ἄν βρισκώμαστε, ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ,τι κι’ ἄν κάνουμε. «Ἵσταται ἐπί τήν Θύραν καί κρούει...» (Ἀποκ. γ΄ 20) καί ζητεῖ νά ἀκούσουμε τή φωνή του καί νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά κατοικήσῃ ἐντός μας καί νά κάμῃ τήν ψυχή καί τή ζωή μας Παράδεισο.

Ἔρχεται καί στήν Κολυμβήθραν τήν ἐπιλεγομένη ἑβραϊστί Βηθεσδά. Στήν Κολυμβήθρα, στήν ὁποία κατέβαινεν ἀπό καιροῦ εἰς καιρόν ὁ ἄγγελος καί ἐτάρασσε τό ὕδωρ καί ὁ Πρῶτος ἐμβάς μετά τήν ταραχήν τοῦ ὕδατος ὑγιής ἐγίνετο ἀπό ὅποιοδήποτε νόσημα καί ἄν κατείχετο (Ἰωάν. ε΄ 4). Ἐκεῖ εὑρίσκετο πλῆθος πολύ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν,  χωλῶν, ξηρῶν, πού περίμεναν μέ λαχτάρα τήν ταραχήν τοῦ ὕδατος. Μεταξύ αὐτῶν ὑπῆρχε καί ἕνας  ἄνθρωπος, τριάντα ὀκτώ χρόνια παράλυτος, πού δέν εἶχε ἄνθρωπον νά τόν βοηθήσῃ. Ὅμως αὐτός, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του, εἰλικρινά μετανοιωμένος, γνωρίζοντας καλά ὅτι ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν του παρέλυσε, περίμενε ἐκεῖ,  ἀγόγγυστα, μέ  πίστι στό Θεό καί ὑπομονή, τή σωτηρία του. «Τοῦτον ἰδών ὁ Ἰησοῦς κατακείμενον, καί γνούς ὅτι πολύν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιής γενέσθαι;» (Ἰωάν. ε΄ 6).

Ὁ καρδιογνώστης τόν ξεχώρησε, διότι εἶδε τήν εἰλικρινή του μετάνοια, τήν ὑπομονή του καί τήν Πίστι του.  Τριάντα ὀκτώ χρόνια περιμένει καί προσεύχεται. Ἄκουσε τήν προσευχή του καί ἔρχεται κοντά του, γιά νά τόν θεραπεύσῃ, ἀλλά σεβόμενος τήν ἐλευθερίαν του καί γνωρίζοντας ὅτι, ἐξ  αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν του, παρέλυσε, ζητεῖ τήν συγκατάθεσίν του, γιά νά τόν θεραπεύσῃ. Γνωρίζῃ ὁ Κύριος ὅτι γιά νά γίνῃ καλά κανείς πρέπει νά θέλῃ ὁ ἴδιος. Ἐάν θεραπεύσῃ ὁ Κύριος τήν παραλυσία του καί ὁ ἴδιος δέν εἶναι ἀποφασισμένος νά ἀπέχει ἀπό τίς ἁμαρτίες, πού τόν παρέλυσαν, σίγουρα θά ἐπανέλθῃ στήν ἀρρώστια καί πάλιν θά παραλύσῃ. Θά πρέπει νά τονίσω ἐδῶ ὅτι: Τό ΚΑΚΟΝ, καί γενικά, οἱ ἀρρώστιες καί ὅλες οἱ συμφορές, εἶναι προϊόντα τῆς κακῆς προαιρέσεως τοῦ ἀνθρώπου, τῆς παραβατικῆς του συμπεριφορᾶς. Προγνωρίζει ὁ ἄνθρωπος ὅτι ἡ Ὑπακοή εἰς τάς Ἐντολάς τοῦ Κυρίου εἶναι ὑγεία καί χαρά, καί ἡ Παρακοή εἶναι αἵρεσις στή ζωή, εἶναι ἀρρώστια, ψυχική καί σωματική παραλυσία. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο ὁ Κύριος ἐρωτᾶ τόν Παράλυτον: ΘΕΛΕΙΣ ΥΓΙΗΣ ΓΕΝΕΣΘΑΙ; Ὁ  ἄνθρωπος σώζεται, ἄν θέλῃ νά σωθῇ. Ἄν θελήσῃ νά ξεριζώσῃ, μέσα ἀπό τήν ψυχή του, τά αἴτια, πού τοῦ προκαλοῦν τήν ἀρρώστια. Ὅλες οἱ ἀρρώστιες εἶναι προϊόντα τῆς ἁμαρτίας, τῆς παραβάσεως τῶν Ἐντολὼν τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός , ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς ὁδηγεῖ, διά τῶν Ἐντολῶν, εἰς τήν ὁδόν τῆς ΖΩΗΣ. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει ὅμως. Ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπό τή ΘΕΛΗΣΙ ΜΑΣ. Προγνωρίζουμε ὅτι ἡ παράβασις τῶν Ἐντολῶν εἶναι Θάνατος καί ἡ τήρησις τῶν Ἐντολῶν εἶναι Υγεία. Γι'αὐτό ὁ Κύριος ἐρωτᾶ: ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ  ΓΙΝΗΣ  ΥΓΙΗΣ; Ἀπαντῶν στό ἐρώτημα τοῦ Κυρίου ὁ παράλυτος διατραγωδεῖ τόν πόνο του, καί τή λαχτάρα του, νά γίνῃ καλά, καί λέγει: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δέ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρό ἐμοῦ καταβαίνει». ΤΟΤΕ λέγει αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς· ἆρον τόν κράβαττόν σου καί περιπάτει. Καί εὐθέως ἐγένετο ὑγιής  ὁ ἄνθρωπος, καί ἦρε τόν κράβαττον αὐτοῦ καί περιεπάτει» (Ἰωάν. ε΄ 7-9).

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός ἔγινε, γιά χάρι μας, καί τέλειος ἄνθρωπος. Ἦλθε καί παραμένει κοντά μας, βοηθός στίς θλίψεις μας, σκέπη καί καταφυγή καί στερέωμα. Τώρα δέν εἴμαστε πιά μόνοι. Ὁ Χριστός, «ὁ πανακής ἰατρός» εἶναι μαζί μας. Καί   «σέ  ὅσους Τόν δέχονται καί πιστεύουν στό Ὄνομά Του, δίδει ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι» (Ἰωάν. α΄ 12).

Σέ ὅλους τούς πιστούς Μαθητές Του δίδει καί «τήν  ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ, καί οὐδέν  αὐτούς οὐ μή ἀδικήσῃ» (Λουκ. ι΄ 19). Ὁπλίζει τούς πιστούς, μέ τή Χάρι Του καί τή δύναμί Του. Καί τό σπουδαιότερο· μᾶς συντροφεύει στή ζωή μας, μᾶς στηρίζει στίς δύσκολες ὧρες, καί μᾶς ὁδηγεῖ πρός τόν Πατέρα. Ποιός μπορεῖ νά περιγράψῃ τή Χάρι τῆς ὁλοζώντανης Παρουσίας τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας; Ἀπολύτως κανείς.

Ὁ Καθένας μας ὅμως μπορεῖ νά δεχθῇ τή Χάρι. Νά νοιώσῃ τή δωρεά τῆς Παρουσίας τοῦ Κυρίου μας στή ζωή του. Μπορεῖ νά  χαίρεται τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου, διά τῆς Πίστεως τῆς δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης.

Ὅλοι μας ἔχουμε δεχθεῖ στή ζωή τίς ἄπειρες εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ, πού ἔρχεται καθημερινά κοντά μας καί θεραπεύει πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ.

Ὅπως θεράπευσε τόν παράλυτον τῆς Βηθεσδά, ἔτσι θεραπεύει τόν καθένα μας , ἐκεῖ, ὅπου κι’ ἄν  εὑρισκώμεθα, καί γίνεται ἄφαντος, δέν περιμένει τίς εὐχαριστίες μας. Ὁ Παράλυτος δέν γνώριζε τό Θεραπευτή του. Δέν παρέλειψε ὅμως νά πάῃ στό ναό νά εὐχαριστήσῃ τό Θεό, γιά τή θεραπεία του. Καί ἐκεῖ συνήντησε τόν Ἰησοῦ  καί ἀξιώθηκε καί εἶδε τόν Εὐεργέτη του. Τότε ὁ Ἰησοῦς τοῦ εἶπε: «ἴδε ὑγιής γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένηται».

Δέχθηκε ὅμως τή λυτρωτική σύστασι τοῦ Κυρίου καί διεκήρυξε ἀμέσως στούς Ἰουδαίους, ὅτι ὁ Ἱησοῦς εἶναι ὁ Θεραπευτής Του, ὁμολογῶν Πίστιν εἰς τόν ΧΡΙΣΤΟΝ; Ἤ, γνωρίζοντας  τό μῖσος τῶν Ἰουδαίων ἐναντίον τοῦ Κυρίου, μέ τόν ἰσχυρισμόν ὅτι καταλύει τό Σάββατον ἔσπευσε ὡς ἀγνώμων, νά τόν καταδώσῃ; Λέγεται ὅτι αὐτός, ὁ θεραπεθευθείς παράλυτος,  εἶναι ὁ ὑπηρέτης ἐκεῖνος, πού ἐνώπιον τοῦ ἀρχιερέως, «ἔδωκε ῥάπισμα τῷ Ἰησοῦ εἰπών· οὕτως ἀποκρίνῃ τῷ ἀρχιερεῖ; »(Ἰωάν. ιη΄19-24).Διόλου ἀπίθανον. Ἡ τραγική ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ μᾶς θεραπεύει, μᾶς  τρέφει μέ τό οὐράνιον μάννα, καί μεῖς τόν ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ...«ἀντί τοῦ Μάννα,χολήν...

Καλόν εἶναι νά  συνέλθουμε καί νά συναισθανθοῦμε τήν ἁμαρτωλότητά μας, νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά στό Χριστό, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά συναντήσουμε τό Χριστό εἰς τό Ἱερόν καί νά Τόν εὐχαριστήσουμε, γιά τίς ἄπειρες, φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργεσίες Του. Νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στόν Κύριο. Μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς μας, μέ τή θέλησί μας, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή. Νά θελήσουμε νά εἴμαστε ὑγιεῖς, νά ξεριζώσουμε μέσα ἀπό τήν ψυχή μας πᾶσαν ΚΑΚΙΑΝ, πού μᾶς ὁδηγεῖ εἰς ψυχικήν καί σωματικήν παραλυσίαν, καί, περιπατοῦντες ἐν ἀγάπῃ, νά διαφυλάσσουμε τήν ψυχοσωματική μας Ὑγείαν. Νά παρακαλέσουμε δέ τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ νά μᾶς ἀξιώνῃ νά Τόν λατρεύουμε, νά Τόν δοξολογοῦμε καί, ἀσιγήτως, νά Τόν ὑμνοῦμε εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Διότι, Σ’ Αὐτόν, πού μᾶς ἀγαπᾷ και μόνον Σέ Αὐτόν, ἀνήκει ἡ τιμή, τό κράτος καί ἡ αἰώνια δοξολογία. Σ’ Αὐτόν πού μᾶς λούζει καί μᾶς καθαρίζει μέ τό πανάγιον  αἷμα Του ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, Σ’ Αὐτόν, πού  μᾶς κάνει βασιλιᾶδες καί ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί Πατρί Αὐτοῦ, Σ’Αὐτόν καί μόνον Σ’ Αὐτόν ἀνήκει ἡ τιμή, ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν» (Ἀποκ. α΄  5β-6).

 

 

«ΚΥΡΙΕ, ΕΙ ΣΥ ΕΒΑΣΤΑΣΑΣ ΑΥΤΟΝ, ΕΙΠΕ ΜΟΙ,

ΠΟΥ ΕΘΗΚΑΣ ΑΥΤΟΝ, ΚΑΓΩ ΑΥΤΟΝ ΑΡΩ»

(Ἰωάν. κ΄ 15).

Μέγα καί ἀνερμήνευτον τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου, Κύριε! Δόξα Σοι! Προσπαθοῦμε νά προσεγγίσωμε, τήν ἀνέκφραστον, Λόγε, συγκατάβασίν Σου, μέ τόν πυρῆνα τῆς ψυχῆς, μέ τήν ὀρθόδοξον Πίστιν. Δέν τό χωράει ὀ νοῦς μας!...

Πῶς, Σύ, ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο»  (Ἰωάν. α΄3), «τό Φῶς τό ἀληθινόν, ὅ φωτίζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον» (Ἰω. α΄9) πῶς συγκαταβαίνεις, ἀφήνεις τό Θεϊκό Σου Θρόνο, «μορφήν δούλου λαμβάνεις» καί ἔρχεσαι κοντά μας, ἐνῶ δέν τό ἀξίζομε; Πῶς καταδέχεσαι καί συναναστρέφεσαι ὅλους ἐμᾶς τούς ἀχρείους δούλους σου;  Πῶς δέν ἐντρέπεσαι νά μᾶς ἀποκαλῇς ἀδελφούς Σου, ἐνῷ, ὡς Καρδιογνώστης γνωρίζεις ὅτι παρόλες τίς φανερές καί ἀφανεῖς πρός ἡμᾶς εὐεργεσίες Σου, ἐμεῖς θά Σέ Σταυρώσουμε;...

Καί ὅμως, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, ἔρχεσαι ταπεινά καί ἀθόρυβα κοντά μας, «ὡς αὔρα λεπτή», «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ». Μᾶς πλησιάζεις καί σπογγίζεις τά δάκρυά μας, ἁπαλύνεις τόν Πόνο μας, θεραπεύεις τά τραύματά μας καί μᾶς ζωοποιεῖς, μέ τό θεραπευτικό Σου λόγο. Μᾶς καλεῖς κοντά Σου ὅλους ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς, Ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ,τι κι’ ἄν κάνουμε, ὅπου καί ἄν βρισκώμαστε. «Κηρύσσεις τό εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύεις πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄ 23). Μιλᾶς στήν καρδιά μας. Καί μᾶς βεβαιώνεις ὅτι, ὅσοι Σέ δεχόμαστε καί πιστεύουμε στό Ὄνομά Σου, μᾶς δίνεις τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι»(Ἰωάν. α΄12).

Εἷναι ἀλήθεια, ὅτι οἱ ἁπλοϊκοί καί ταπεινοί, «οἱ καλοί καί ἀγαθοί», πιστεύουν καί Σέ λατρεύουν, Κύριε. Οἱ πιό πολλοί ὅμως, ἀπό μᾶς, καί μάλιστα οἱ περισσότερο εὐεργετηθέντες, οἱ ἀχάριστοι,  Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ὑποκριτές, τά  «γεννήματα ἐχιδνῶν» ὅλων τῶν Ἐποχῶν, Σέ  ΣΤΑΥΡΩΝΟΥΜΕ, Κύριε. Σέ ὑποβάλλουμε σέ φρικτά Πάθη. Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, πού ἀρνοῦνται Ἐσένα τόν ἀληθινόν Μεσσίαν, τόν Σωτῆρα, τόν Θεραπευτήν  καί Ἐλευθερωτήν, τόν ΛΥΤΡΩΤΗΝ τῶν  ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν καί καυχῶνται ὅτι δέν ἔχουν ἄλλο Βασιλιᾶ παρά τόν Καίσαρα, καί Ἐσένα τόν πραγματικό Βασιλιᾶ, Σέ ὁδηγοῦν στό ΓΟΛΓΟΘΑ.

 Ὅμως κάθε κραυγή  καί κάθε χλευασμός τους, εἶναι δίστομο μαχαίρι πού διέρχεται τήν Ψυχή τῆς Παρθένου Μαρίας, τῆς Παναγίας Σου μητρός, καί τῶν Μυροφόρων γυναικῶν, δίστομο μαχαίρι στήν ψυχή τοῦ ἠγαπημένου Μαθητοῦ καί ὅλων τῶν πιστῶν Σου Μαθητῶν, ὅλων τῶν αἰώνων. Γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ, γνωρίζεις ὅτι, παρακολουθῶντας τά Πάθη Σου αἱμορραγεῖ ἡ ψυχή μας, ματώνει ἡ καρδιά μας... Δέν ξέρουμε ποιό εἶναι τό μέγεθος τῆς εὐθύνης μας καί πῶς νά ἐκφράσουμε τήν ντροπή μας, γιά τήν κατάντια μας καί γιά τό Μέγεθος τῆς ἀχαριστίας μας. Καί ζητοῦμε  ΕΛΕΟΣ!...

Κύριε, γαλήνεψε τή ταραγμένη μας ψυχή.  Σέ ἐγκαταλείπουμε καί κρυβόμαστε διά  τόν φόβο τῶν Ἰουδαίων, πολλές φορές κι’ ἐμεῖς οἱ καταδικοί Σου...

Εἶναι καιρός νά συνέλθουμε καί νά ἀκολουθήσουμε τίς Μυροφόρες γυναῖκες, στήν Πορεία τους, πρός τό Μνημεῖον. Νά μιμηθοῦμε τήν Πίστι τῶν Μυροφόρων καί τήν ἀγάπη τους, τή λατρεία τους, τήν ἀφοσίωσί τους Σέ Σένα τό Λυτρωτή, ὥστε νά ἀξιωθοῦμε νά  χαροῦμε καί τήν Ἀνάστασίν Σου. Ἄν παρακολουθήσωμε τίς ἁγνές καί καθαρές ψυχές τῶν μυροφόρων, θά διαπιστώσουμε πραγματικά τί σημαίνει Πίστις καί ἀφοσίωσις Σέ Σένα, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ!  Εἷναι τόση ἡ ἀγάπη τους, πού ἔξω βάλλει τόν φόβον. Ἠγόρασαν ἀρώματα καί, μέ θάρρος, πορεύονται, ἀτρόμητες, πρός τό Μνημεῖον «ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσι, τό σῶμα Σου,  Ἰησοῦ μου». Καί εἰσελθοῦσαι εἰς τό Μνημεῖον, πληροφοροῦνται πρῶτες ὑπό τῶν Ἀγγέλων τήν Ἀνάστασιν Σου, Κύριε,  καί γίνονται Ἀπόστολοι τῶν Ἀποστόλων καί Εὐαγγελίστριες τῶν Εὐαγγελιστῶν.

Κηρύσσουν τήν Ἀνάστασιν τοῦ Ἰησοῦ εἰς τούς Μαθητάς Αὐτοῦ. Γεγονός, πού ὑπερβαίνει τή νοητική ἱκανότητα τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀναγγελία θεωρεῖται ἀπό τούς Μαθητάς  γυναικεία φλυαρία: «Καί ἐφάνησαν ἐνώπιον τῶν Μαθητῶν ὡσεί λῆρος τά ῥήματα αὐτῶν, καί ἠπίστουν αὐταῖς»(Λουκ. κδ΄11). Θαυμάζουμε δέ περισσότερο τήν Πίστι, τή λατρεία, τήν ἀφοσίωσι τῆς Μαρίας τῆς Μαγδαληνῆς. Ὁ Εὐαγγελιστής Μάρκος ἀναφέρει ὅτι ὀ Κύριος «Ἀναστάς πρωῒ πρώτη σαββάτου ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, ἀφ’ ἧς ἐκβεβλήκει ἑπτά δαιμόνια» (Μάρκ. ιστ΄9). Ὁ Κύριος βραβεύει τήν ἐνάρετη Μαρία καί τήν προβάλλει ως Ὑπόδειγμα ἀφοσιώσεως, πίστεως καί ἀγάπης. Καί πραγματικά ἡ Μαρία πληροφορήθηκε ἀπό τούς ἀγγέλους τήν Ἀνάστασι  καί τήν κήρυξε  εἰς τούς Ἀποστόλους, δέν εἶχε δῆ ὅμως τόν Ἀναστάντα καί ὡς ἄνθρωπος , πού πίστευε μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς της, τόν Θεραπευτή καί Κύριό της,  δέν μπόρεσε νά γυρίσῃ στό σπίτι της, ὅπως οἱ ἄλλοι Μαθηταί. Ἡ Μαρία στεκότανε κοντά στό Μνῆμα ἔξω καί ἔκλαιε. Ἐνῶ δέ ἔκλαιε, ἔσκυψε στό Μνῆμα καί βλέπει δύο ἀγγέλους, μέ λευκά ἐνδύματα νά κάθωνται μέσα, ἕνας πρός τό μέρος τῆς κεφαλῆς καί ἕνας πρός τό μέρος τῶν ποδιῶν, ὅπου εἶχε τοποθετηθῆ τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Καί τῆς λέγουν ἐκεῖνοι, «Γυναῖκα, γιατί κλαῖς;». Αὐτή ἀπήντησε: «ὅτι  ἦραν τόν Κύριόν μου, καί οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν Αὐτόν». «Κλαίω, διότι πῆραν τόν Κύριό μου ἀπό τόν τάφο καί δέν ξέρω ποῦ Τόν ἔβαλαν». Ὅταν δέ εἶπεν αὐτά, ἔστρεψε πρός τά ὁπίσω καί εἶδε νά στέκεται ἐκεῖ ὁ Ἰησοῦς, ἀλλά μέ δάκρυα στά μάτια δέ κατάλαβε ὅτι ἦταν Αὐτός. Τότε ὁ Ἰησοῦς τῆς λέγει: «Γύναι, τί κλαίεις; Τίνα ζητεῖς; Ἐκείνη, ἐπειδή, βυθισμένη στόν ἀβάστακτο πόνο τοῦ ἀποχωρισμοῦ ἀπό τόν ἀγαπημένο της Θεραπευτή, στόν Ὁποῖον ὤφειλε τά ζωή της, τό Μέγα Διδάσκαλό της, δέν τόν γνώρισε καί νόμισε ὅτι εἶναι ὁ κηπουρός, τοῦ λέγει μέ συντριβή: «Κύριε, εἰ σύ ἐβάστασας Αὐτόν, εἰπέ μοι ποῦ ἔθηκας Αὐτόν, κἀγώ Αὐτόν ἀρῶ»( Ἰωάν. κ΄15).

Αὐτό τόν ὀδυρμό, αὐτή τή συντριβή, αὐτόν τό ἀβάστακτο πόνο, πού γεννᾶ ὁ ἀποχωρισμός ἀπό τόν ΗΓΑΠΗΜΕΝΟΝ, ποιός μπορεῖ νά τόν περιγράψη;  Αὐτή ἡ παράκλησις ἐκφράζει τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς πού λατρεύει τόν Κύριο καί πού ὁ ἀνθρώπινος λόγος δέν μπορεῖ νά περιγράψῃ: «Ἄν σέ ἐνοχλοῦσε καί τόν ἐπῆρες ἀπό ἐδῶ, πές μου, σέ ἱκετεύω, πές μου, ποῦ τόν ἔβαλες καί ἐγώ θά Τόν σηκώσω, ἐγώ θά Τόν πάρω. Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μου, χωρίς αὐτόν εἶμαι νεκρή. Αὐτός εἶναι ἡ Ζωή καί τό Φῶς, Αὐτός εἶναι τό Πᾶν γιά μένα!  Ἐκτός ἀπό Αὐτόν δέν ἔχω ἄλλον κανένα...»

Αὐτή τήν ἀφοσίωσι καί λατρεία, ζητεῖ ἀπό μᾶς ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ. Ζητεῖ τήν ψυχή μας. Γιά τή σωτηρία τῆς Ψυχῆς μας Σταυρώθηκε καί Ἀναστήθηκε καί ἡρπάγη πρός τόν Θεόν καί πρός τόν Θρόνον Αὐτοῦ, μέ σκοπόν νά  ἀναστήσῃ καί ὅλους ἐμᾶς καί  νά  μᾶς ἀποκαταστήσῃ μαζί Του στήν αἰώνια Βασιλεία Του.  Ὁ Θεός δέχθηκε τήν ἀφοσίωσι τῆς Μαγδαληνῆς καί τή βράβευσε καί Ἀναστάς  ἐφάνη πρῶτα σ’ αὐτήν καί τῆς λέγει: «ΜΑΡΙΑ!»

Ὁ Νοῦς ἀργεῖ. Ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἄφωνος μπροστά σ’ αὐτήν τήν προσφώνησι τοῦ Ἀναστημένου Θεανθρώπου. Δέν ὑπάρχουν λόγια. Περιέχει ὁλόκληρο τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τήν Λύτρωσι καί σωτηρία μας. Ἀλλά καί ἡ στροφή πρός τόν Κύριο καί ἡ  ἀπόκρισις τῆς Μαγδαληνῆς: «ΔΙΔΑΣΚΑΛΕ» ὀρίζει τήν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ λατρεία τοῦ Θεοῦ». Ἡ προσφώνησις τοῦ Ἰησοῦ καί ἡ ἀπόκρισις τῆς Μαρίας συνθέτουν αἰώνια συναυλία ΔΟΞΟΛΟΓΙΑΣ  τῆς Ἀναστάσεως Του Χριστοῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Γένους τῶν ἀνθρώπων. Ἐκφράζουν τήν ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπο καί  τή λατρεία τοῦ ἀνθρώπου γιά τό Θεό. Βραβεύοντας τήν ἁγνότητα τῶν συναισθημάτων τῆς Μαρίας, φανερώθηκε πρῶτα σ’ αὐτήν καί τήν ἀνέδειξε Εὐαγγελίστρια τῆς Ἀναστάσεως: Πήγαινε  εἰς τούς ἀδελφούς μου καί πές τους: «ἀνεβαίνω πρός τόν Πατέρα μου καί πατέρα ἡμῶν καί Θεόν μου καί Θεόν ἡμῶν». Καί ἡ Μαρία ἐπῆγε καί ἀνήγγειλε εἰς τούς Μαθητάς ὅτι εἶδε τόν Κύριον καί ταῦτα εἶπεν αὐτῇ» (Λουκ. κ΄ 10-18).

Ἡ Φανέρωσίς Τοῦ Ἀναστάντος εἰς τήν Μαγδαληνή, εἶναι ἠ λαχτάρα κάθε καθαρῆς, πιστῆς καί ἀφοσιωμένης ψυχῆς στόν Κύριον. Αὐτή ἡ Φανέρωσις πρέπει νά εἶναι ὁ σκοπός τῆς Ζωής μας.

 Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, Σύ ὁ ΛΥΤΡΩΤΗΣ, ὁ Σταυρωθείς, καί ταφείς καί Ἀναστάς, σῶσον ἡμᾶς, Ἀνεξίκακε καί Φιλάνθρωπε Κύριε! Ἀξίωσον ἡμᾶς ἐν καθαρᾷ καρδίᾳ, ὑμνεῖν καί δοξάζειν Σε. Δέσποτα τῶν ἁπάντων , Κύριε οὐρανοῦ καί γῆς, ἴλεως γίνε καί σέ μᾶς τούς ἀχρείους δούλους Σου, καί ὅπως μᾶς ὑποσχέθηκες, φανερώσου καί σέ μᾶς, σπόγγισε καί τά δικά μας δάκρυα, καί ἀξίωσέ μας τῆς Χαρᾶς τῆς Ἀναστάσεως! Ἀξίωσέ μας, Κύριε νά σταθοῦμε, μαζί μέ τούς ἀγγέλους καί τούς ἁγίους Σου, καί ἀσιγήτως νά Σέ δοξάζουμε εἰς τήν αἰώνιον Βασιλείαν Σου! ΑΜΗΝ.

ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΕ,

ΜΕΓΑ ΚΑΙ ΑΝΕΙΚΑΣΤΟΝ

ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΟΙΚΤΙΡΜΩΝ ΣΟΥ!

 

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Φιλάνθρωπε καί Οἰκτίρμων, ἄφωνοι παραμένουμε Ἐνώπιόν Σου καί γονατίζουμε θαυμάζοντες, τό ὄντως Μέγα καί ἀνείκαστον πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου, Πολυεύσπλαγχνε Κύριε!

Πῶς νά μή θαυμάσουμε, Κύριε, τήν ἀνέκφραστη Θεϊκή σου  Σου Συγκατάβασι; Λαμβάνεις δούλου Μορφήν, Σύ ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ τέλειος Θεός, ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο, ἔρχεσαι κοντά μας καί δέν ἐντρέπεσαι νά ἀποκαλεῖς ἀδελφούς Σου, ὅλους ἐμᾶς τούς ἀχρείους καί ἀναξίους δούλους Σου!... Καί ὄχι μόνον, ἀλλά καί μᾶς ἀποκαλύπτεις, τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας Σου καί γίνεσαι ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, γιά νά παρακολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Σου, Νά περιπατήσουμε ἐν ἀγάπη,  καί νά φθάσουμε ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Ἔγινες ταπεινός ἄνθρωπος, γιά νά γίνουμε ἐμεῖς θεοί, κατά χάριν. Σταυρώθηκες, ἀντί ἡμῶν, γλυκύτατέ μου Ἰησοῦ καί Ἀναστήθηκες, καί χάρισες εἰς ἡμᾶς τούς καταδίκους τήν Ἀνάστασιν καί τήν ζωήν. Μετά δέ τήν Ἀνάστασίν Σου καί τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, εἰσῆλθες εἰς τό ὑπερῶον, ὅπου ἦσαν οἱ Μαθηταί συνηγμένοι διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων καί ἔδειξες σέ μᾶς τούς εὐτελεῖς, τάς χεῖρας καί τούς πόδας  καί τήν ἄχραντον πλευράν Σου!... Πῶς, Κύριε, ἐπέτρεψες σέ μᾶς τούς ὀλιγοπίστους  , νά ψηλαφήσουμε, τάς χεῖρας καί τούς πόδας καί τήν ἄχραντον πλευράν Σου, χωρίς νά κατακαοῦμε; Πῶς δέν μᾶς κατέκαψες, Κύριε; «Φιλάνθρωπε, ὄντως μέγα καί ἀνείκαστον τό πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν Σου· ὅτι ἐμακροθύμησας ὑπό  τῶν  Ἰουδαίων ῥαπιζόμενος, ὑπό ἀποστόλων ψηλαφώμενος καί ὑπό τῶν ἀθετούντων Σε πολυπραγμονούμενος. ΠΩΣ ἐσαρκώθης; ΠΩΣ ἐσταυρώθης ὁ ἀναμάρτητος; Ἀλλά ΣΥΝΕΤΙΣΟΝ ἡμᾶς ὡς τόν Θωμᾶν βοᾶν Σοι· ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου, δόξα Σοι».  

Ὀλιγόπιστοι εἴμαστε. Γαλήνευσε, Κύριε, τήν ταραγμένη μας καρδιά! Χάρισε καί σέ μᾶς τούς ἀναξίους, ἀλλά μετανοημένους δούλους Σου, τή Δική Σου ΕΙΡΗΝΗ, Μακρόθυμε καί Οἰκτίρμον!  Ἔλεος Σοῦ ζητῶ, Κύριέ μου!

 Συγχώρησε τήν ὀλιγοπιστία μας καί βοήθησέ μας, νά πιστέψουμε καί νά Σέ λατρεύουμε μέ τήν καρδιά μας, «Ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ»!...

ΜΕΓΑ ΣΟΥ ΤΟ ΕΛΕΟΣ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ! 

 ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!

 «Ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος, ἡ ζωή ἐκ τάφου ἀνέτειλας Χριστέ ὁ Θεός·  καί τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, τοῖς Μαθηταῖς ἐπέστης  Η ΠΑΝΤΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ, ΠΝΕΥΜΑ  ΕΥΘΕΣ δι’ αὐτῶν ἐγκαινίζων ἡμῖν, κατά τό ΜΕΓΑ ΣΟΥ ΕΛΕΟΣ».