«ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΤΟΝ ΛΑΟΝ ΑΥΤΟΥ» (Λουκ. ζ΄16)

 

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΕΣ

(Ἰωάν. δ΄ 5-30).

 Συγκαταβαίνει ὁ Σωτήρ καί λαμβάνει δούλου μορφήν. Εὐσπλαγχνίζεται τά πλάσματά του, τά ὁποῖα, διά τῆς Παρακοῆς, ἐγκατέλειψαν τήν Πηγήν ὕδατος ζωῆς, καί ἐγκατεστάθηκαν εἰς τήν ἀπέναντι τοῦ Παραδείσου γῆν, εἰς αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία, «ἐν γῇ ἐρήμῳ καί ἀβάτῳ καί ἀνύδρῳ» (Ψαλμ. 62,2), μέ ἡμερομηνίαν λήξεως.

Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος, ταπεινός ἄνθρωπος καί ἐπισκέπτεται τόν Λαόν Αὐτοῦ. ΣΚΟΠΟΣ τῆς συγκαταβάσεώς Του ἡ σωτηρία μας: «Ἐμόν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τό Θέλημα τοῦ πέμψαντός με καί τελειώσω αὐτοῦ τό ἔργον»( Ἰωάν δ΄34).

Πεῖνα καί δίψα μου εἶναι νά κάνω πάντοτε τό Θέλημα ἐκείνου, πού μέ ἀπέστειλε εἰς τόν κόσμον καί νά ὁλοκληρώσω τό ἔργον Του, τό ὁποῖον εἶναι ἡ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Δικά μου πλάσματα εἶναι καί οἱ Σαμαρεῖτες. Ἑπισκέπτομαι καί τούς Σαμαρεῖτες, ὅπως ἐπισκέπτομαι καί τούς Γαδαρηνούς καί γενικά ὅλους τούς ἀνθρώπους, γιά νά τούς ἀνασύρω ἀπό τόν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουν ἐμπαγῆ, νά τούς ἀνασύρω  ἀπό τόν Βόρβορο, μέσα εἰς τόν ὁποῖον ἔχουν βυθισθῇ καί νά τούς ὁδηγήσω εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων»(Ἀποκ. ζ΄17). ΔΙΨΩ τή σωτηρία ὅλων. Kαί τήν ἴδια δίψα, γιά τή σωτηρία μας, ἐκφράζει καί πάνω στό Σταυρό, μέ τήν κραυγή: ΔΙΨΩ.

Σωστική εἶναι ἡ Ἐπίσκεψίς Του. Ἔρχεται κοντά μας, ὅπως ἔρχεται καί κοντά στή Σαμαρείτιδα καί ζητεῖ ὕδωρ: «Δός μοι ὕδωρ ποιεῖν». Παιδί μου, δός μου τήν καρδιά σου: «Υἱέ, δός μοι σήν καρδίαν» (Παροιμ. 23,26).

Κύριε καί Θεέ μου, «δέν εἶμαι ἄξιος ἵνα μου ὑπό τήν στέγην εἰσέλθῃς» (Ματθ. η΄8) Καί ὁ Πέτρος γονατιστός Σέ παρακαλοῦσε: « Ἰησοῦ μου, ἔξελθε ἀπ ἐμοῦ, ὅτι ἀνήρ ἁμαρτωλός εἰμι, Κύριε». Ἀλλά καί ὅλοι ἐμεῖς, οἱ ἁμαρτωλοί, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας, Ἐνώπιόν Σου, Κύριε, κραυγάζομεν· Εἴμαστε ἄξιοι τόσης τιμῆς, νά κατασκηνώσῃς στήν καρδιά μας; Ἀνάξιοι, Σταυρωτές, ληστές εἴμαστε, Κύριε καί Θεέ μου! ΔΟΞΑ Τῌ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤῼ, ΛΟΓΕ, ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΕΙ ΣΟΥ!...

Ὅμως, ὡς στοργικός Πατέρας, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, ὁ Θεός, μᾶς εὐσπλαγχνίζεται καί ἔρχεται κοντά μας ὁ Παῖς ὁ ἐκλεκτός Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὀ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης καί ἀθόρυβα, ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή», μᾶς ἐπισκέπτεται, ὅποιοι κι’ ἄν εἴμαστε, ὅ,τι  κι’ ἄν κάνουμε, ὅπου κι’ ἄν εὐρισκώμαστε, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν», θεραπεύει τά πάθη μας, μᾶς ζωοποιεῖ μέ τόν πανάγιον λόγο Του καί μᾶς βεβαιώνει ὅτι Πεῖνα καί δίψα Του εἶναι ἡ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ : «Οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ’ οἱ κακῶς ἔχοντες. Πορευθέντες δέ μάθετε τί ἔστιν ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν. Οὐ γάρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλά ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν»( Ματθ. θ΄12-13. Μάρκ. β΄17). Καί «λέγω ὑμῖν ὅτι οὕτω ΧΑΡΑ ἔσται ἐν τῷ οὐρανῷ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι»(Λουκ. ιε΄7). «Οὕτω λέγω ὑμῖν, ΧΑΡΑ  γίνεται ἐνώπιον τῶν ἀγγέλων τοῦ Θεοῦ ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» (Λουκ. ιε΄10).

Τόσο πολύ ἀγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ΕΔΩΚΕΝ, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» ( Ἰωάν. γ΄15,16).

Συγκαταβαίνει καί ἐπισκέπτεται τόν λαόν Αὐτοῦ καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ» (Ματθ. δ΄23). Ἔρχεται κοντά μας καί γίνεται  σέ ὅλους μας Τύπος καί Ὑπογραμμός Ὑπακοῆς στό Θέλημα τοῦ Πατρός καί ΥΨΟΥΤΑΙ εἰς τόν Σταυρόν Αὐτός, ἀντί ἡμῶν. ΠΑΣΧΕΙ  ἑκουσίως, γιά  μᾶς, τούς ἀμαρτωλούς καί ἀναξίους δούλους Του, «ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄21).

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ  νά ἀκούσουμε τή Φωνή τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς ἐπισκέπτεται καί ἵσταται ἐπί τήν Θύραν καί κρούει. ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ  νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά Τόν λατρεύωμεν ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» ( Ἰωάν. δ΄24). Νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας νά στήσῃ τήν Σκηνήν Του ἐντός μας. Νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, ὥστε νά γίνῃ ἀπό τώρα ἡ ψυχή μας καί ἡ ζωή μας Παράδεισος.

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ νά ἐναποθέσουμε τήν ψυχή μας στό ΧΡΙΣΤΟ, νά ἀκούσουμε τή φωνή Του, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά, νά ἱκανοποιήσουμε τήν Πεῖνα καί τή Δίψα Του, γιά τή σωτηρία μας, νά γίνουμε ὁμοτράπεζοι καί συνδαιτυμόνες Του εἰς τήν Πατρικήν Ἑστίαν, εἰς τήν αἰώνιον Βασιλείαν Του(πρβλ. Ψαλμ.22,5-6). Μᾶς βεβαιώνει καί λέγει: « Ἐάν τις ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν Θύραν, καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ’ αὐτοῦ καί αὐτός μετ’ Ἐμοῦ» (Ἀποκ. γ΄ 20). ΑΥΤΟΝ ΛΑΤΡΕΥΣΩΜΕΝ! ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ! Διότι εἰς Αὐτόν ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ Τιμή, ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.