Ο ΠΑΝΤΩΝ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ

 

ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ ΚΑΙ ΠΛΗΡΟΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.

 Ὁ Πανάγαθος καί πάνσοφος Δημιουργός τοῦ Σύμπαντος, ὁ τά πάντα δημιουργήσας,  ἐν σοφίᾳ καί ἐξ ἀπείρου Ἀγάπης, ὁ Πανάγιος Θεός, ὁ πάντων Ἐπέκεινα, Αὐτός, πού εἶναι πέραν καί πάνω ἀπό ὅλα, ὁ ἄναρχος, ἡ Αὐτοζωή, ἡ Αὐτοαλήθεια, ὁ ἐν τῇ Χειρί Αὐτοῦ διακρατῶν τά Σύμπαντα, τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ, τό αἰώνιον Παρόν, ἡ αἰωνία ὕπαρξις, ὁ Παῖς, ὁ ἐκλεκτός, ὁ Μονογενής Υἱός  καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο» ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς εἰρήνης, ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, εἶναι καί ὁ Πανταχοῦ Παρών καί τά πάντα πληρῶν. Ἡ Ζωντανή, Σωστική Παρουσία τοῦ Κυρίου εἶναι ΕΥΛΟΓΙΑ, εἶναι «τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει καί ἁγιάζει πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τόν κόσμον». Ὅπου ὁ ΧΡΙΣΤ ΟΣ, ἐκεῖ καί ὁ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ. Καί εἶναι κοντά μας. Λαμβάνει δούλου Μορφήν. Μᾶς πλησιάζει ἀθόρυβα, ταπεινά, «ὡς αὔρα λεπτή», καί ρίχνει λάδι στήν τρεμοσβύνουσαν λυχνία, καί τῆς δίνει ζωή. Περιδένει τόν σειόμενον ὑπό τοῦ ἀνέμου κάλαμον καί τόν στηρίζει καί τοῦ δίνει ζωή (πρβλ. Ἡσ.42,3). Σπογγίζει τά δάκρυά μας. ἁπαλύνει τόν πόνο μας, καθαρίζει καί θεραπεύει τά τραύματά μας. Μᾶς λούζει καί μᾶς καθαρίζει ἀπό τίς ἁμαρτίες μας, μέ τό Πανάγιον Αἷμα Του καί μᾶς ζωοποιεῖ. Μᾶς καθιστᾶ Βασιλεῖς καί Ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί Πατρί (πρβλ. καί Ἁποκ. α΄5-6).

Καί δέν ἀφήνει χωρίς μαρτυρίαν τόν ἑαυτόν Του, διότι μᾶς εὐεργετεῖ, μέ τό νά μᾶς στέλνει βροχήν ἀπό τόν οὐρανόν καί καρποφόρες ἐποχές, μέ τό νά γεμίζῃ, μέ τροφή καί χαρά τήν καρδιά μας (παρβλ. Πράξ. ιδ΄17). Δέν εἶναι μακριά μας. Ἔρχεται  καί εἶναι πολύ κοντά στόν  καθένα μας. Αὐτός   καί μόνον Αὐτός δίδει σέ ὅλους ζωήν καί πνοήν καί τά πάντα»(Πράξ. ιζ΄ 25).  «Ἐν αὐτῷ γάρ ζῶμεν καί  κινούμεθα καί ἐσμέν... Τοῦ γάρ καί γένος ἐσμέν» (Πράξ. ιζ΄27- 28). « ΕΣΤΑΥΡΩΘΗ δι’  ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ΑΝΕΣΤΗ ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα. ΑΥΤΟΝ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΩΜΕΝ.

Πραγματοποιεῖ τήν προαιώνιον Βουλήν Του, γιά τή σωτηρία μας. Ἐξέκυψεν ἐξ ὕψους ἁγίου αὐτοῦ καί εἶδε, ἀπό τά οὐράνια, στή γῆ τήν κατάντια μας καί μᾶς εὐσπλαγχνίζεται. Καί σέ κείνους πού Τόν δέχονται καί πιστεύουν στό Ὄνομά Του, δίδει τήν ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι( Ἰωάν. α΄ 12-13). Φανερώνεται στή γῆ καί συναναστρέφεται τούς ἀνθρώπους(Βαρούχ γ΄38), ὁ  Ἀρχηγός τῆς σωτηρίας ἡμῶν καί δέν ἐντρέπεται νά μᾶς ἀποκαλεῖ, ὅλους ἐμᾶς τούς εὐτελεῖς, ἀδελφούς Του (Ἑβρ. β΄11 ἑξ.) καί γίνεται ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Ὑψώνεται στό Σταυρό, ἀντί ἡμῶν(Φιλιπ, β΄8), «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον»(Ἰωάν. γ΄15-16). Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἑκουσίως πάσχει ὑπέρ ἡμῶν, «ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς Ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄ 21). Καί, συνεχῶς, μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι  θά εἶναι καί εἶναι παντοτινά μαζί μας (Ματθ. κη΄20. πρβλ. καί Ματθ.ιη΄20. Ἀποκ. γ΄20 κ.α.). Ὁ πάντων Ἐπέκεινα καί Πανταχοῦ Παρών εἶναι κοντά μας καί μᾶς θέλει ὅλους κοντά Του. Εἶναι ὁ Μόνος, πού νοιάζεται, γιά μᾶς, «αὐτῷ μέλει περί ἡμῶν» (Α΄ Πέτρ. ε΄7).

Κανείς δέν μπορεῖ νά ξεφύγῃ ἀπό εὐεργετικό καί ἐξεταστικό βλέμμα τοῦ Χριστοῦ. Δέν ὑπάρχει δημιούργημα, πού νά Τοῦ εἶναι κρυμμένο, ὅλα εἶναι  γυμνά καί φανερά εἰς τά μάτια τοῦ Θεοῦ, πρός τόν Ὁποῖον ἔχομεν νά δώσωμεν λόγον(πρβλ. Ἑβρ.δ΄13). Ὁ Πολυεύσπλαγχνος εἶναι Πανταχοῦ Παρών καί πληροῖ τά πάντα, καί μᾶς προστατεύει μέ τή Χάρι Του καί τή δύναμί Του. Θέλει ὅπου εἶναι Αὐτός  νά εἴμαστε καί μεῖς, οἱ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί Μαθηταί Του καί νά ἀπολαμβάνουμε μαζί Του τή δόξα Του. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Θέλει μέ τή Θέλησί μας, νά ἀκούσουμε τή Φωνή Του, νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας καί νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί μέ ὅλη τή δύναμι τῆς ψυχῆς, νά μείνουμε ἐν τῇ ἀγάπῃ, νά κάνουμε «Πρᾶξι» τήν Ἀγάπην. Καί «ὅπως ὁ Χριστός μᾶς ἀγάπησε καί ἔδωκε τόν Ἑαυτόν Του προσφοράν καί Θυσίαν τῷ Θεῷ εἰς ὀσμήν εὐωδίας», ἔτσι κι’ ἐμεῖς, ὀφείλουμε νά ἀγαπᾶμε ὁ  Ἕνας τόν Ἄλλον, μέχρι Σταυροῦ καί Θανάτου, νά φροντίζουμε ὁ Ἕνας γιά τόν Ἄλλον, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, νά εἴμαστε παρόντες, κοντά ὁ Ἕνας στόν Ἄλλον καί νά στηρίζουμε, νά παρηγοροῦμε καί νά θεραπεύουμε ὁ  Ἕνας  τόν Ἄλλον, ὅπως ὁ Χριστός εἶναι Πανταχοῦ Παρών, γιά νά μᾶς σώζει, ἀρκεῖ νά θέλουμε νά σωθοῦμε. Εὑρισκόμενοι διαρκῶς Ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὄφείλουμε νά προσέχουμε τήν συμπεριφορά μας, διότι «ἔστι Δίκης ὀφθαλμός. ὅς τά πάν’ θ ὁρᾷ»

Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι, ὅτι ὁ Θεός Θέλει τή σωτηρία μας. Μᾶς Θέλει κοντά του. Μᾶς ἔπλασε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ὁμοίωσιν Αὐτοῦ», μέ ΣΚΟΠΟ νά γίνουμε, μέ τή Θέλησί μας, θεοί κατά Χάριν. Νά φθάσουμε ἀπό τό·  «κατ’εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν». Ο ΧΡΙΣΤΟΣ γίνεται ἡ   καθ’ ὑπερβολήν Ὁδός τῆς ΑΓΑΠΗΣ, ἡ ΟΔΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΚΟΗΣ ΕΙΣ ΤΟ ΘΕΙΟΝ ΘΕΛΗΜΑ καί εἶναι Πανταχοῦ Παρών, γιά νά μᾶς ἐνισχύει στήν ἀνοδική, πνευματική  μας πορεία, πρός τήν θέωσιν. Ἀρκεῖ νά ὑποτάξουμε τό ἀνθρώπινον θέλημά μας, εἰς τό Πανάγιον ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Δηλαδή: Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὁ ΠΑΝΤΩΝ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ, «ὁ Θεός ἡμῶν εἶναι ἀγάπη. Καί ὁ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ»( Α΄ Ἰωάν. δ΄16). Εἶναι ἀνάγκη νά τροποποιήσωμε καί νά θεραπεύσωμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά καί νά περιπατοῦμε «ἐν ἀγάπῃ».

Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι «Οὐδείς ἡμῶν ἑαυτῷ ζῇ καί οὐδείς ἑαυτῷ ἀποθνήσκει· ἐάν τε γάρ  ζῶμεν, τῷ Κυρίῳ ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τῷ Κυρίῳ ἀποθνήσκομεν. Ἐάν τε οὖν ζῶμεν ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ Κυρίου ἐσμέν. Εἰς τοῦτο γάρ Χριστός καί ἀπέθανε καί ἀνέστη καί ἔζησεν, ἵνα καί νεκρῶν καί ζώντων κυριεύσῃ... γέγραπται γάρ· Ζῶ ἐγώ, λέγει Κύριος, ὅτι ἐμοί κάμψει πᾶν γόνυ, καί πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται τῷ Θεῷ. Ἄρα οὖν ἕκαστος ἡμῶν περί ἑαυτοῦ λόγον δώσει τῷ Θεῷ»( Ρωμ. ιδ΄ 7-12).

Νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι Ὁ ΠΑΝΤΩΝ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ καί μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεός Του, καί μᾶς ἐνισχύει, ὥστε, χωρίς ἐξαναγκασμό, ἀλλά, μέ τή Θέλησί μας, μέ τήν καρδιά μας, νά μένωμεν ἐν τῇ ἀγάπῃ καί νά χαιρώμαστε τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου Κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου, εἰς μακρότητα ἡμερῶν.

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ, μιλῶντας, γιά τήν σωστική καί ὁλοζώντανη, τήν εὐεργετική Παρουσία Τοῦ Χριστοῦ στή ζωή μας λέγει:

«Ποῦ πορευθῶ ἀπό τοῦ πνεύματός Σου καί ἀπό τοῦ Προσώπου Σου ποῦ φύγω; Ἐάν ἀναβῶ εἰς τόν οὐρανόν, Σύ  ἐκεῖ εἶ·  ἐάν καταβῶ εἰς τόν ᾏδην, πάρει·  ἐάν ἀναλάβοιμι τάς πτέρυγάς μου κατ’ ὄρθρον καί κατασκηνώσω εἰς τά ἔσχατα τῆς θαλάσσης, καί γάρ ἐκεῖ ἡ χείρ Σου ὁδηγήσει με, καί καθέξει με ἡ δεξιά Σου» (Ψαλμ. 138,7-10). Ὡς στοργικός Πατέρας μᾶς παραστέκει στό κάθε μας βῆμα καί μᾶς προστατεύει καί μᾶς καθοδηγεῖ. ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ὅτι ὀφείλουμε νά προσέχουμε εἰς τόν ἑαυτόν μας καί νά δοξάζουμε τόν ΕΥΕΡΓΕΤΗΝ, ΤΟΝ ΛΥΤΡΩΤΗΝ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ ΚΟΣΜΟΥ. Εἷναι καιρός νά  λατρεύουμε τόν Χριστόν μέ τήν καρδιά μας, «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» καί, ἀσιγήτως νά Τόν ὑμνοῦμεν καί νά Τόν δοξολογοῦμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, ἐν παντί τόπῳ τῆς Δεσποτείας Αὐτοῦ, καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Διότι Σ’Αὐτόν ἀνήκει ἡ Βασιλεία καί ἡ Δύναμις, ἡ Τιμή, ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας, ΑΜΗΝ.