ΤΑ ΕΓΚΟΣΜΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΚΙΑΣ ΑΣΘΕΝΕΣΤΕΡΑ

                            ΤΑ ΕΠΟΥΡΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΦΘΑΡΤΑ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ.

 

«Πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος διψήσει πάλιν· ὅς δ’ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον»( Ἰωάν. δ΄ 13-14).

 

Ὅποιος πίνει ἀπό τό φυσικό αὐτό νερό, θά διψάσῃ πάλιν. Καί πραγματικά, ἀκόμη καί ἄν κερδίσῃ τόν κόσμον ὅλον ὁ ἄνθρωπος, δέν ὀφελεῖται σέ τίποτε, διότι ὅλα τά ἀνθρώπινα εἶναι «σκιᾶς ἀσθενέστερα, πάντα ὀνείρων ἀπατηλότερα. Μία ῥοπή καί ταῦτα πάντα θάνατος διαδέχεται», λέει ὁ Ἱερός Δαμασκηνός. Ἡ ἀγχώδης βιοτική μέριμνα, γιά τήν ἀπόκτησι περισσοτέρων ὑλικῶν ἀγαθῶν, γιά τόν ἑαυτόν μας στή γῆ, δέν εἶναι μόνον ματαιοδοξία, κενοδοξία, ἀλλά καί ματαιοπονία, μάταιος, χαμένος κόπος. «Ματαιότης ματαιοτήτων, τά πάντα ματαιότης» (Ἐκκλ. α΄2). Ἐγκαταλείπουν  οἱ ἄνθρωποι  τόν Θεόν, διά τῆς παρακοῆς, χωρίζονται ἀπό τόν Θεόν, ἀπό τήν Πηγήν ὕδατος ζωῆς καί ὀρύσσουν γιά τόν ἑαυτόν τους λάκκους συντετριμμένους, οἵ οὐ δυνήσονται ὕδωρ συνέχειν»( Ἱερ. β΄2). Ματαιοπονοῦν. Καί ἐνδεδυμένοι τό ἔνδυμα τῆς φθορᾶς , ἀλληλοσπαράσσονται καί ὑποφέρουν. Ὅλα τά ἀνθρώπινα ἐπιτεύγματα, δέν ἱκανοποιοῦν, ἀλλά διευρύνουν τό ὑπαρξιακό «Κενόν». Διότι πίνοντας αὐτό τό φυσικό νερό, δέν σβύνουν τή δίψα τους, διψοῦν καί πάλιν.

Ὁ Προφήτης Δαυῒδ  ἐρωτᾶ: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε βαρυκάρδιοι; Ἱνατί ἀγαπᾶτε ματαιότητα καί ζητεῖτε ψεῦδος;» (Ψαλμ. 4,3). Καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει: «Υἱοί ἀνθρώπων, ἕως πότε παχυκάρδιοι, τῇ γῇ προσηλωμένοι, κακίαν διώκοντες, πονηρίαν μετιόντες, ταῖς ἡδυπαθείαις κατασηπώμενοι;» Αὐτήν τήν τραγικήν πραγματικότητα διαπιστώνει καί ὀ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός καί  διακηρύσσει ὅτι εἶναι «πάντα ματαιότης τά ἀνθρώπινα ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετά θάνατον· οὐ παραμένει ὁ πλοῦτος, οὐ συνοδεύει ἡ δόξα· ἐπελθών γάρ ὁ θάνατος, ταῦτα πάντα ἐξηφάνισται». Καί ἐρωτᾶ ὅλους τούς «δεσμίους τῆς γῆς», πού καταβασανίζονται, μέ κάθε τρόπο, νόμιμο ἤ παράνομο, νά θησαυρίσουν θησαυρούς ἐπί τῆς γῆς ἤ νά κατακτήσουν θέσεις καί ἀξιώματα: «Ποῦ ἐστιν ἡ τοῦ κόσμου προσπάθεια; Ποῦ ἐστιν ἡ τῶν προσκαίρων φαντασία; Ποῦ ἐστιν ὁ χρυσός καί ὁ ἄργυρος; Ποῦ ἐστιν τῶν οἰκετῶν ἡ πλημμύρα καί ὁ θόρυβος; Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά».

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, μέ τή χάρι τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μᾶς προτρέπει νά ξεχωρίσουμε τά ἄχυρα ἀπό τό σιτάρι καί λέγει: «Ἐάν, λοιπόν, ὡς κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί Μαθητές τοῦ Χριστοῦ, ἀναστηθήκατε μαζί μέ τό Χριστό στό βάπτισμα, πρέπει νά ἐπιδιώκετε τά ἄνω, δηλαδή τά ἐπουράνια, τό ὕδωρ τό ζῶν, τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος. Τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς. Ἀπεθάνετε γάρ , καί ἡ ζωή ἡμῶν κέκρυπται σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ» (Κολοσ. γ΄1-3). Δέν πρέπει νά μᾶς ἑλκύουν τά γήϊνα καί φθαρτά;, διότι ὅλα αὐτά εἶναι ἀνάξια λόγου καί διότι μέ τά ἅγιον Βάπτισμα πεθάνατε μυστηριακῶς μαζί μέ τά παλαιά καί γήϊνα φρονήματά σας. καί ἡ θεία Χάρις σᾶς ἔδωκε νέα ζωή ἡ ὁποία εἶναι κρυμμένη μαζί μέ τό Χριστό ἐντός τῶν κόλπων τοῦ Θεοῦ καί Πατρός, καί δέν φανερώθηκε ἀκόμη ἡ δόξα της καί ἡ μακαριότητά της. Ὅταν ὅμως ὁ Χριστός φανερωθῇ, ἡ ζωή ἡμῶν, διότι ὁ Χριστός εἶναι ὁ αἴτιος καί χορηγός τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας, ὅταν, λοιπόν, ὁ Χριστός φανερωθῇ, τότε καί σεῖς, οἱ κλητοί. ἐκλεκτοί καί πιστοί Μαθητές Του,  μαζί μέ Αὐτόν θά φανερωθῆτε δοξασμένοι» (Κολοσ.γ΄4). Αὐτή τή δόξα ἀπολαμβάνει ἐκεῖνος, πού, θά ἐπιστρέψῃ εἰς τήν Πηγήν  ὕδατος ζωῆς, συνειδητά. Μᾶς βεβαιώνει ὁ Κύριος καί λέγει ὅτι «ὅς δ΄ ἄν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγώ δώσω αὐτῷ, οὐ μή διψήσῃ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ ὅ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγή ὕδατος ἀλλομένου εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ἰωάν. γ΄ 14).  Ἐκεῖνος, πού θά πιῇ τό  πνευματικό ὕδωρ, πού θά τοῦ δώσω ἐγώ δέν θά διψάσῃ ποτέ εἰς τόν αἰῶνα, ἀλλά τό ὕδωρ, πού θά τοῦ δώσω θά μεταβληθῇ μέσα του εἰς ἀστείρευτον Πηγήν ὕδατος ζωῆς, πού θά ἀναβλύζῃ καί θά ξεχύνεται παντοῦ γύρω του καί θά χαρίζῃ ζωήν αἰώνιον. Ὁ Κύριος χαρίζει τό ὕδωρ τῆς ζωῆς, σέ κεῖνον,  πού διψᾶ καί ἔρχεται μέ τή θέλησί του καί ζητεῖ τό ὕδωρ τό ζῶν. Ἔρχεται  ὁ πανοικτίρμων, κοντά μας καί μᾶς καλεῖ νά μᾶς δώσῃ τό ζωντανό Νερό. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Ὅστις θέλει. «Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθώς εἶπεν ἡ Γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. Τοῦτο δέ εἶπε περί τοῦ Πνεύματος, οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς Αὐτόν» (Ἰωάν. ζ΄ 37-39).

Βασική προϋπόθεσις, γιά νά λάβῃ ὁ ἄνθρωπος τό ὕδωρ τό ζῶν εἶναι ἡ Θερμή, ἡ καυστική Πίστις, πού ἔχει περιεχόμενον τά ἔργα τῆς ἁγνῆς ἀνυπόκριτης ΑΓΑΠΗΣ. « Ἡ Πίστις, ἡ  διά τῆς ἀγάπης ἐνεργουμένη».

       «Ὅν τρόπον ἐπιποθεῖ ἡ ἔλαφος ἐπί τάς πηγάς τῶν ὑδάτων, 

          οὕτωςἐπιποθεῖ ἡ ψυχή μου πρός Σέ, ὁ Θεός» (Ψαλμ. 41, 2).

Κάθε ἄνθρωπος δηλαδή, πού ἐγκατέλειψε τόν Θεόν, Πηγήν ὕδατος ζωῆς, ὀφείλει νά παύσῃ νά ὀρύσσῃ λάκκους συντετριμένους, νά μετανοήσῃ εἰλικρινά καί νά ἐπιστρέψῃ εἰς τήν Πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος, εἰλικρινά μετανοιωμένος. Ἐάν κανείς αἰσθάνεται πόθον καί δίψαν, ὄχι γιά τά γήϊνα καί φθαρτά, ἀλλά γιά τά ἐπουράνια καί αἰώνια, ἐάν κανείς λαχταράῃ τήν ἐσωτερική γαλήνην καί μακαριότητα τῆς θείας ζωῆς, καλεῖται, ἄν θέλῃ νά ἔρχεται κοντά σέ μένα διά τῆς Πίστεως εἰς  Ἐμέ καί ἄς πίνῃ ἐλεύθερα ὕδωρ ζωῆς δωρεάν. Τότε ἀσφαλῶς δέν θά ξαναδιψάσῃ εἰς τόν αἰῶνα.

Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας, μέσα ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων, μᾶς καλεῖ λέγων: «Οἱ διψῶντες πορεύεσθε ἐφ’ ὕδωρ» ( Ἡσ. 55,1). «Καί ἀντλήσατε ὕδωρ μετ’ εὐφροσύνης ἐκ τῶν πηγῶν τοῦ σωτηρίου»( Ἡσ. 12,3). Πηγή τῆς σωτηρίας εἶναι ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, ὁ Ὁποῖος,  ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς καλεῖ κοντά Του γιά νά βροῦμε ἀνάπαυσιν στήν ψυχή μας καί νά νοιώσουμε ἀσφαλεῖς. Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ ἔρχεται καί μᾶς ἀνασύρει ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ», εἰς τήν ὁποίαν ἔχουμε ἐμπαγῆ καί μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τόπον ἀναψυχῆς, «ἐπί ζωῆς πηγάς ὑδάτων» (Ἀποκ. ζ΄ 17) καί μᾶς βεβαιώνει λέγων ὅτι «Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος. Ἐγώ τῷ διψῶντι δώσω ἐκ τῆς πηγῆς τοῦ ὕδατος τῆς ζωῆς δωρεάν» (Ἀποκ.κα΄6). Καί μᾶς καλεῖ λέγων · «Ἔρχου. Καί ὁ διψῶν ἐρχέσθω, καί ὁ θέλων λαβέτω ὕδωρ ζωῆς ΔΩΡΕΑΝ» (Ἀποκ. κβ΄17).

Ποιός εἶναι τόσον ἀνόητος, ὥστε νά ἀρνηθῇ τήν ΔΩΡΕΑΝ τοῦ Θεοῦ; ΕΙΘΕ νά μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Κύριος νά ἐπιστρέψουμε στήν Πηγή καί νά λάβουμε τό ὕδωρ τῆς Ζωῆς δωρεάν, ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Δοτῆρα Κύριον καί Θεόν ἡμῶν. ΑΜΗΝ.