ΑΝΑΓΚΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Δ

Πρώτιστο καθῆκον Κλήρου καί Λαοῦ,

ἡ ἁλιεία τῶν ψυχῶν

   Ὄχι μόνον ὁ ἱερεύς, ἀλλά καί κάθε πιστός ὀφείλει νά διδάσκῃ τό λαό «εὐκαίρως ἀκαίρως», ὥστε μέ τή συνεχῆ διδασκαλία του καί μέ τό προσωπικό του παράδειγμα νά στερεώνει στήν ὀρθόδοξον πίστι τούς πιστεύοντας καί νά ὁδηγῇ στήν πίστι τούς ἀπίστους.

    Καί  σήμερα, περισσότερον ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή, ὑπάρχουν πολύμορφα εἴδωλα, πού ἔχουμε στήσει μέσα μας καί γύρω μας. Ὑπάρχουν πολλῶν εἰδῶν Εἰδωλολάτρες, ἀπομεμακρυσμένοι, δέσμιοι τῆς γῆς, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου, στή σύγχρονη Βαβέλ, πού ἀναζητοῦν τήν ἀλήθεια, μέσα  ἀπό τό σκοταδισμό τῆς μωρίας τοῦ κόσμου τούτου. Ἀναζητοῦν τόν Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης. Αἰχμάλωτοι τῆς ἀλαζονίας τοῦ αἰῶνος τούτου, ζοῦν «στήν παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς» καί περιμένουν μέ λαχτάρα τή λύτρωσι. Δέν διορθώνεται τό Κακόν, δέν ἐλευθερώνονται οἱ ἄνθρωποι ἀπό τήν πλάνη καί τήν Αἵρεσι, μέ τήν κρίσι καί τήν κατάκρισι, μέ ἀφορισμούς καί κατάρες, ἀλλά θεραπεύονται μέ τόν ἰαματικό λόγο τοῦ Θεοῦ.

   Εἶναι καιρός, λοιπόν,  νά ριχτοῦμε ὁλόψυχα, θυσιαστικά στόν ἀγῶνα, Κλῆρος καί Λαός,, γιά νά λυτρώσουμε, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ, ὅσους θαλασσοπνίγονται στό πέλαγος τῶν παρανοήσεων.

 

     Εἶναι καιρός «νά μάθουν οἱ Ἐθνικοί τή δύναμι τοῦ Χριστοῦ, ἀντικρύζοντας τήν ἀλήθεια πού προκύπτει ἀπό τά γεγονότα. Καί νά προσκυνήσουν τό Χριστό καί γιά τό ὅτι ἐξήγγειλε καί γιά τό ὅτι πραγματοποίησε  ἕνα τέτοιο κατόρθωμα (τή σωτηρία τοῦ κόσμου). Γιατί Αὐτός εἶναι πού γέμισε μέ δύναμι τό προζύμι. Καί  γι’ αὐτό ἀκριβῶς ἄφησε τούς πιστούς Του μέσα στό λαό, γιά νά  μεταδίδουμε  καί στούς ἄλλους τή δική μας σωστή σκέψι.

Κανένας,  λοιπόν, ἄς μήν προφασίζεται ἀνεπάρκεια. Ἡ δύναμι, πού ἔχει ἀπό μόνο του τό κήρυγμα εἶναι μεγάλη. Καί αὐτό πού θά ζυμωθῇ, ἀφοῦ ἀνακατευθῇ μέ τό προζύμι, μετατρέπεται καί τό ἴδιο σέ προζύμι. Ὅπως ἀκριβῶς ὁ σπινθῆρας, ὅταν ἀνάψῃ τά ξύλα, τά μετατρέπει σέ νέες ἑστίες μεταδόσεως τῆς φωτιᾶς, ἔτσι γίνεται καί μέ τό κήρυγμα. Δέν μίλησε ὅμως ὁ Χριστός γιά φωτιά, μίλησε γιά προζύμι. Ἄν τώρα σκεφτῇς ὅτι δώδεκα ἄνθρωποι, οἱ Ἀπόστολοι, κατόρθωσαν νά μεταδώσουν τό μήνυμα τοῦ Χριστοῦ σ’ ὅλη τήν Οἰκουμένη, θά δῇς πόση  εἶναι ἡ ἀθλιότητά μας ὅταν, ἄν καί εἴμαστε τόσο πολλοί, δέν κατορθώνουμε νά γίνουμε προζύμι καί νά φέρουμε στήν πίστι τά ὑπολείμματα τῆς Εἰδωλολατρίας…»(Migne P.G. 58, 478-479).

   Kάθε ἱερεύς, ἀλλά καί κάθε πιστός, ὀφείλει νά διδάσκῃ « λόγῳ καί ἔργῳ». Νά παρακινῇ, νά ἀφυπνίζῃ τούς ἀνθρώπους καί νά τούς καθοδηγῇ σέ ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον, αὐτοανάλυσι, σέ αὐτοεξέτασι, ὥστε νά ἔλθουν σέ αὐτογνωσία. Νά ἀποκτήσουν τήν μακαριστή πτωχεία τοῦ πνεύματος. Νά ἔλθουν σέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός τους  μπροστά στό Θεό. Οἱ πνευματικοί ἐργάτες τῆς Ἐκκλησίας συμβουλεύουν τούς  ἀνθρώπους νά μετανοήσουν καί εἰλικρινά μετανοιωμένοι νά ἐπιστρέψουν κοντά στό Θεό, στήν Πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος. Τούς προτρέπουν νά πιστεύσουν καί νά λατρεύουν τόν Ἕνα καί Μόνον ἀληθινόν Θεόν «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ». Νά καθαρίσουν οἱ ἄνθρωποι, ἐπί τέλους, τόν ἑαυτό τους ἀπό κάθε ἀκάθαρτη καί ὑλική ἡδονή, νά ζοῦν δέ τόν ὑπόλοιπον  χρόνον τῆς ζωῆς αὐτῶν «ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ» (Β΄Κορινθ. ζ΄ 1).

Οἱ Ἱερεῖς καί κάθε πιστός, μέ τό λόγο καί τό προσωπικό τους παράδειγμα διαγράφουν στόν κάθε ἄνθρωπο τήν πορεία τῆς ἀληθινῆς ζωῆς. Ὑποδεικνύουν στόν καθένα τό Πῶς θά ἀποκτήσῃ  μιά ἱκανοποιητική ταυτότητα, μιά σαφῆ εἰκόνα τοῦ ποῖος εἶναι, πόθεν ἦλθε καί ποῦ ὑπάγει.

Ἀποκαλύπτουν τήν ἀλήθεια ὅτι ἡ πορεία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀπό τό «κατ’ εἰκόνα» εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν», ἀπό γῆς πρός οὐρανόν, ἀπό τό Α πρός τό Ω.

Οἱ Ἱερεῖς καί κάθε πιστός ἐποικοδομοῦν. 
Βοηθοῦν τούς συνανθρώπους τους νά προοδεύουν πνευματικά. Να γνωρίσουν, νά ἀποδεχθοῦν καί νά ἐφαρμόσουν τήν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου.

      Ὁδηγοῦν τούς ἀνθρώπους εἰς τήν ἐν Χριστῷ προκοπήν, ὥστε να φθάσουν «τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. δ΄ 13).

  Ὁ ἱερός Κλῆρος καί ὁ εὐσεβής Λαός, οἱ δύο αὐτοί  Μάρτυρες, διακηρύττουν στόν Κόσμο τήν Ἀλήθεια ὅτι, δηλαδή, ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ Εἰρήνη τοῦ κόσμου. Διακηρύττουν ὅτι τελικός σκοπός τοῦ ἀνθρώπου στή γῆ εἶναι ἡ  πνευματική του τελείωσι,  ἡ Θέωσις. Νά γίνῃ Θεός κατά χάριν.

  Ὡς «ἄγγελος Κυρίου Παντοκράτορος» (Μαλαχ. β΄ 7), ὁ καλός ποιμένας καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ὄργανον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, συνεχίζει τό ἀπολυτρωτικό ἔργο τοῦ Κυρίου. Εἶναι ταγμένος εἰς τό «πτερῶσαι ψυχήν, ἁρπᾶσαι κόσμου καί δοῦναι Θεῷ καί τό κατ’ εἰκόνα ἤ μένον τηρῆσαι ἤ κινδυνεῦον χειραγωγῆσαι ἤ διαρρυέν ἀνασώσασθαι, εἰσποιῆσαι τε τόν Χριστόν ἐν ταῖς καρδίαις διά τοῦ Πνεύματος· καί τό κεφάλαιον Θεόν ποιῆσαι τόν ἄνθρωπον» (Γρηγορ. Θεολόγου, Περί Ἱερωσύνης, Migne P.G. 35,432, 821).