ΑΝΑΓΚΗ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ

Γ

 

Πρωταρχικόν Καθῆκον τῶν Μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, τό κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου.

 

 

          «Ἰδού ἕστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω· ἐάν τις

               ἀκούσῃ τῆς φωνῆς μου καί ἀνοίξῃ τήν θύραν,

               καί εἰσελεύσομαι πρός αὐτόν καί δειπνήσω μετ'

               αὐτοῦ καί αὐτός μετ' ἐμοῦ» (Ἀποκ. γ΄   20).

                      

 

 

    Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ «παντί τρόπῳ», μέ κάθε τρόπο, εἰλικρινά καί μέ εὐθύτητα νά καταγγέλλεται, νά κηρύττεται ὁ Χριστός.
    Καί πρός τόν Τιμόθεο, ἀλλά καί σέ κάθε πνευματικό ἐργάτη, γράφει: «Κήρυξε τόν λόγον, στάσου ἄξιος ὁδηγός τῶν ἀκροατῶν σου καί κήρυττε τό Λόγο τοῦ Θεοῦ σέ κάθε εὐκαιρία, στόν κατάλληλο  καί στόν ἀκατάλληλο καιρό, ἔλεγξε, ἐπίπληξε, συμβούλεψε, παρηγόρησε μέ κάθε μακροθυμία καί μέ κάθε προσεγμένη μέθοδο διδασκαλίας» (Β΄ Τιμόθ. δ΄ 2).
       «Σύ δέ νῆφε  ἐν πᾶσι, κακοπάθησον, ἔργον ποίησον εὐαγγελιστοῦ, τήν διακονίαν σου πληροφόρησον» (Β΄Τιμόθ. δ΄ 5). «Μή ἀμέλει τοῦ ἐν σοί χαρίσματος» (Α΄Τιμθ.  δ΄ 14).
       Ἐμεῖς σήμερα, Κλῆρος καί Λαός, ἀκολουθοῦμε τίς συστάσεις τοῦ Ἀποστόλου Παύλου; Ἔχουμε συλλάβει τό νόημα, τή μεγάλη σημασία καί ἀξία τῆς ἀποστολῆς μας στόν κόσμο;
      Δόξα τῷ Θεῷ! Ὀφείλω νά ὁμολογήσω ὅτι ὑπάρχουν ὀλίγοι ἐργάτες δόκιμοι, τίμιοι, πού στέκονται  ἄγρυπνοι στίς ἐπάλξεις. Θά ἀναφέρω ἐδῶ ἕνα ἐνδεικτικό παράδειγμα, τόν εὐλαβέστατον Ἐφημέριον τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ  Ἁγίου Γεωργίου Κολωνοῦ, τόν π. Ἀντώνιον Παπανικολάου, τῆς



 σεμνῆς συζύγου του καί τῶν ἐκλεκτῶν συνεργατῶν τους, πού ἵδρυσαν καί συντηροῦν τήν πράγματι «Κιβωτόν τοῦ Κόσμου» καί ἔμπρακτα κηρύττουν τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ.

 

 

 

 



       Θαυμάσιον ἔργον , ὑπόδειγμα πρός μίμησιν.

     

       Ὁ Πολυεύσπλαγχνος Κύριος, ὅμως, διαπιστώνει ὅτι «ὁ θερισμός πολύς, οἱ δέ ἐργάται ὀλίγοι» καί λέγει στούς Μαθητάς Του: «Δεήθητε οὖν τοῦ Κυρίου τοῦ θερισμοῦ ὅπως ἐκβάλῃ ἐργάτας εἰς τόν θερισμόν αὐτοῦ» (Ματθ. θ΄ 37-38).

       Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι, Κλῆρος καί Λαός, ὅτι πρωταρχικόν μας καθῆκον

εἶναι  νά κηρύττουμε τό Εὐαγγέλιον «πάσῃ τῇ κτίσει».

        Κλῆρος καί Λαός  εἴμαστε οἱ δύο Μάρτυρες, στούς ὁποίους  δίδει ὁ Χριστός τήν ἐξουσίαν νά προφητεύσουμε καθ' ὅλην τήν διάρκειαν τῆς ἐπιγείου ζωῆς μας καί νά κηρύττουμε στόν κόσμον κήρυγμα μετανοίας. Κλῆρος καί Λαός.

«Οὗτοί εἰσιν αἱ δύο ἐλαῖαι καί αἱ δύο λυχνίαι αἱ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου τῆς γῆς ἑστῶσαι. Κανείς, ἀπολύτως κανείς, δέν θά μπορέσῃ νά μᾶς βλάψῃ. Ἐάν κανείς τολμήσῃ, θά τιμωρηθῇ. Εἴ τις θέλει ἡμᾶς ἀδικῆσαι, οὕτω δεῖ αὐτόν ἀποκτανθῆναι». Ἐάν κανείς θελήσῃ νά μᾶς ἀδικήσῃ, θά τιμωρηθῇ μέ θάνατον (πρβλ.Ἀποκ. ια΄ 3-5). 

      Τό κάθε μας βῆμα πρέπει νἆναι διδαχή. Ὄχι μόνον τῶν Ἐπισκόπων καί τῶν Ἱερέων, ἀλλά ὅλων τῶν πιστῶν Χριστιανῶν, διότι ὅλους μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε, μέ τό αἷμα Του, ἀπό τίς ἁμαρτίες μας καί ἐποίησεν ἡμᾶς βασιλεῖς, ἱερεῖς τῷ Θεῷ καί Πατρί (πρβλ. Ἀποκ. α΄ 5-6) «καί ἀπέστειλεν ἡμᾶς κηρύσσειν τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί ἰᾶσθαι τούς ἀσθενοῦντας» (Λουκ. θ΄ 2).

      Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀνάγκη νά ἀκούσουν τό λόγο τοῦ Θεοῦ, νά γνωρίσουν τήν Ἀλήθεια καί νά ἐλευθερωθοῦν ἀπό τήν πλάνην καί τήν αἵρεσιν.

        «Γνώσεσθε τήν Ἀλήθειαν, καί ἡ Ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς», λέγει ὁ Κύριος (Ἰωάν. η΄ 32).

 Καί ἐμεῖς, Κλῆρος καί Λαός, ἔχουμε Χρέος νά ἀντιπαρατάξουμε στό σκοτάδι τοῦ κόσμου, τό Φῶς τοῦ Χριστοῦ, στήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, τήν Ἀλήθεια καί τήν Εἰλικρίνεια. Νά μάθουν  οἱ ἄνθρωποι ὅτι τό Σκοτάδι, ἡ Ψευτιά καί ἡ Ὑποκρισία ὑποδουλώνουν, τό Φῶς, ἡ Εἰλικρίνεια καί ἡ Ἀλήθεια ἐλευθερώνουν. Πρωταρχικόν μας, λοιπόν, Καθῆκον εἶναι νά διδάξουμε στόν Κόσμο τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ. Διότι «Πῶς ἐπικαλέσονται εἰς ὅν οὐκ ἐπίστευσαν; Πῶς δέ πιστεύσουσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; Πῶς δέ ἀκούσουσι χωρίς κηρύσσοντος;...» (Ρωμ. ι΄ 14-15).

       Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος μᾶς συνιστᾶ προσοχή στούς λόγους μας. Κάθε κήρυκας τοῦ Θείου λόγου ὀφείλει νά  εἶναι πολύ προσεκτικός καί νά γνωρίζῃ καλά τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀποτρέπει ἐκείνους, πού δέν ἔχουν τό χάρισμα τοῦ λόγου, νά  κάνουν τό διδάσκαλο: «Μή πολλοί διδάσκαλοι γίνεσθε, ἀδελφοί μου, εἰδότες ὅτι μεῖζον κρῖμα ληψόμεθα· πολλά γάρ πταίομεν ἅπαντες» (Ἰακ. γ΄ 1-2).

     Αὐτή ἡ σύστασις δέν ἀπαλλάσσει τόν εὐσεβῆ καί πιστό Λαό τοῦ Θεοῦ τοῦ καθήκοντος νά διδάσκῃ τό λόγο τοῦ Θεοῦ, μέ τήν ἁγία του ζωή, μέ τό γλυκό του, παρήγορο καί χαριτωμένο λόγο καί μέ τή σιωπή του. Ὀφείλει κάθε πιστός νά ζῇ «καθώς πρέπει ἁγίοις» καί νά διδάσκῃ μέ τό  φωτεινό του παράδειγμα, μέ τήν ἀγάπη του νά διδάσκῃ τό λαό καί νά θεραπεύῃ τούς ἀσθενεῖς. Βεβαίως τό βάρος  τῆς διδασκαλίας τοῦ Εὐαγγελίου βαρύνει τόν Ἱερό Κλῆρο.

   Ὁ Ἅγιος Ἀμβρόσιος λέγει ὅτι «κύριον τοῦ Ἐπισκόπου, καί κατ' ἀκολουθίαν τοῦ Ἱερέως, ἔργον εἶναι τό διδάσκειν τόν λαόν». «Τούτου δέ μή ὄντος, πάντα οἴχεται. (ἐάν, δηλαδή, οἱ Ἱερεῖς δέν διδάσκουν τόν λαόν, τά πάντα χάνονται). Διότι ἐκεῖνος πού δέν γνωρίζει νά μάχεται μέ τούς ἐχθρούς τῆς πίστεως καί δέν γνωρίζει νά ἀνατρέπῃ τούς συλλογισμούς καί  νά αἰχμαλωτίζῃ κάθε νόημα,  κάθε σκέψι, κάθε λογισμό, εἰς τήν ὑπακοήν τοῦ Χριστοῦ, καί δέν καθαρίζει καί δέν ἐξαγνίζει τούς συλλογισμούς, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δέν ξέρει  νά διδάσκῃ αὐτά πού πρέπει, γιά τή σωστή, τήν ὀρθή διδασκαλία, εἶναι πολύ μακριά ἀπό τό διδασκαλικό θρόνο... ὅ δέ μάλιστα χαρακτηρίζει τόν διδάσκαλον, τοῦτό ἐστι, τό δύνασθαι   κατηχεῖν τόν λόγον» (Χρυσοστόμ., πρός Τίτον  ὁμιλ. Β΄2).

      Γι' αὐτόν πού εἶναι ἀνίκανος νά διδάσκῃ, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος λέγει: «Πρέπει νά γνωρίζῃς καί νά μήν ἀμφιβάλλῃς ὅτι πρίν μέν ἀπό τήν ἐκλογή σου ζοῦσες γιά τόν ἑαυτόν σου. Ἀπό τή στιγμή πού ἐκλέχτηκες δέν ζῆς πιά γιά τόν ἑαυτόν σου, ἀλλά γιά ἐκείνους, πού γιά χάρι τους καταστάθηκες ποιμένας. Καί πρίν μέν λάβῃς τήν χάριν τῆς ἐπισκοπῆς, κανείς δέν σέ γνώριζε. Ἀπό τή στιγμή ὅμως πού ἔγινες Ἐπίσκοπος (Ἱερεύς) καί στό ἑξῆς οἱ λαοί περιμένουν μέ λαχτάρα νά τούς φέρῃς πνευματική τροφή, τή διδασκαλία ἀπό τίς Γραφές. Ὅταν, λοιπόν,  αὐτοί πού περιμένουν ἀπό σένα τροφή, πεινοῦν, σύ δέ τρέφεις μόνο τόν ἑαυτόν σου, καί ἔλθῃ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, καί ἐμεῖς θά παρουσιασθοῦμε μπροστά Του, καί βλέπει τα πρόβατά Του νά πεθαίνουν ἀπό τήν πεῖνα, ποιά θά ἔχῃς δικαιολογία; Τί θά ἀπολογηθῇς;» (Ἐπιστολ. πρός Δρακόντιον 2 ΒΕΠΕΣ 33,171,33-172,5).

         Καί ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει ὅτι «ἴδιον Ἐπισκόπου (καί κατ' ἀκολουθίαν καί τοῦ ἱερέως) ποιεῖν τε καί διδάσκειν». «Διόπερ ἀνάγκη ἡμᾶς μέν, τούς τήν διακονίαν τοῦ λόγου πεπιστευμένους, ἐν παντί καιρῷ προθύμους εἶναι πρός τόν καταρτισμόν τῶν ψυχῶν» (Ὅροι, ΒΕΠΕΣ 53,137,7-9).

        Οἱ ἄνθρωποι διψοῦν καί περιμένουν νά ἀκούσουν τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἔχουν ἀνάγκη νά μάθουν τήν ἀλήθεια, γιά τό Θεό, γιά τόν ἄνθρωπο, γιά τόν κόσμο, γιά τήν ἀθάνατη ψυχή, καί γιά τήν αἰώνια ζωή. Καί  ἐμεῖς, Κλῆρος καί Λαός, ἔχουμε Χρέος νά διδάσκουμε τό Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ.

  «ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπό Ἱερουσαλήμ εἰς Ἰεριχώ, καί
  λησταῖς περιέπεσεν· οἵ καί ἐκδύσαντες αὐτόν καί πληγάς ἐπι-
  θέντες ἀπῆλθον ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα...» (Λουκ. ι΄ 30).
 

       Ὑπάρχουν πολλοί συνάνθρωποί μας, δυστυχῶς, ἄρρωστοι. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος  λέγει ὅτι εἶναι ἀνάμεσά μας πολλοί ἀσθενεῖς καί ἄρρωστοι καί ὅτι ἀρκετοί ἀπό αὐτούς πεθαίνουν (Α΄Κορινθ. ια΄30) καί ἔχουν ἀνάγκη ἀπό ἄμεση βοήθεια καί θεραπεία. Πολλοί μάλιστα ἀπό αὐτούς  δέν πάσχουν ἀπό τή συνήθη ἰδιωτεία (ἠλιθιότητα, ἀπό πλήρη διανοητική ἀνεπάρκεια), ὀφειλομένην εἰς ἐλλειματικήν ἀνάπτυξιν τοῦ ἐγκεφάλου, ἀλλά πάσχουν ἀπό ἔλλειψιν ψυχικῆς, πνευματικῆς καλλιεργείας, ἔχουν, οἱ δυστυχεῖς, μηδέν  καί κάτω ἀπό τό μηδέν (Ο) ἠθικόν, πνευματικόν πηλῖκον τόσον, ὥστε κάθε τους λόγος, κάθε τους πρᾶξις  νά εἶναι «ὕβρις», ἔγκλημα καθοσιώσεως-ἐσχάτη προδοσία (παρβλ. καί Ρωμ.α΄21-32). Ἀρνοῦνται τόν ἀληθινόν Θεόν καί προσκυνοῦν τά Εἴδωλα «ἀργύριον καί χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων», ἀνατρέπουν τήν Ἱεραρχία τῶν Ἀξιῶν. Προδίδουν τήν Πατρίδα, τά Ἰδανικά καί τίς ἱερές  μας  Παραδόσεις, τά ἤθη καί τά ἔθιμα τοῦ μαρτυρικοῦ Γένους μας, τή Θρησκεία μας, τόν Πολιτισμό μας. Μέ μιά λέξι προδίδουν ἠθελημένα ἤ ἀθέλητα, τόν Ἑλληνικό Πολιτισμό  καί τήν Ὀρθοδοξία.

       Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ κράτησε τό Γένος ὄρθιο, ζωντανό, τά
       χρόνια τῆς σκλαβιᾶς καί τό ὥπλισε μέ δύναμι καί θάρρος
        νά ἀποτινάξη τό ζυγό καί νά ζῇ σήμερα ἐλεύθερο.

       Εἶναι ἄρρωστοι οἱ συνάνθρωποί μας αὐτοί  καί ζοῦν ἀνάμεσά μας καί, λόγῳ τῆς ψυχικῆς τους ἀρρώστιας, ἀρνοῦνται τό Θεό καί ροκανίζουν τά θεμέλια τῆς Πατρίδος μας. Εἶναι δυνατόν νἆναι καλά στά μυαλά τους, εἶναι δυνατόν νά εἶναι ὑγιεῖς,  ὅταν ἀπαιτοῦν, στήν καρδιά τοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδοξίας:

• Τήν κατάργησι τῆς Προσευχῆς;
• Τήν κατάργησι τῶν ἀρχαίων Ἑλληνικῶν στά Σχολεῖα τῆς Πατρίδος μας, ὅταν θεωρεῖται πρωτεῦον Μάθημα καί ὑποχρεωτικό σέ ὅλα τά Σχολεῖα  σέ παγκόσμια κλίμακα;
• Τήν κατάργησι τῶν Θρησκευτικῶν (τῆς ὀρθοδόξου διδασκαλίας), ποδοπατῶντας τό ἰσχῦον Σύνταγμα, τό ὁποῖον, ὡς βούλησι τοῦ Ἔθνους, ὁρίζει ὅτι «ἡ παιδεία ἀποτελεῖ βασική ἀποστολή τοῦ Κράτους καί ἔχει σκοπό τήν ἠθική, πνευματική καί φυσική ἀγωγή τῶν Ἑλλήνων, τήν ἀνάπτυξι τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνειδήσεως καί τή διάπλασί τους σέ ἐλεύθερους καί  ὑπεύθυνους πολῖτες;» (Σύνταγμα ἄρθρον 16 παρ. 2  πρβλ. καί  ἄρθρ.1, παρ. 1α τοῦ Ν.1566\1985). Εἶναι τόσον ἄμυαλοι ὥστε νά μήν ἀντιλαμβάνονται ὅτι γελοιοποιοῦνται, ἀγνοῶντας ὅτι τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στά Σχολεῖα μας ἐνσαρκώνει καί μεταδίδει τόν Ἑλληνορθόδοξο Πολιτισμό στόν κόσμο καί ἐξευγενίζει τούς ἀνθρώπους;

       Πῶς θά μπορέσουμε νά βοηθήσουμε τούς συνανθρώπους μας αὐτούς, τούς ἀσθενεῖς,  καί πῶς θά θεραπεύσουμε τήν ψυχή τους, ἄν δέ κηρύξουμε, μέ ἀγάπη καί ὑπομονή, καί σ' αὐτούς τόν ἰαματικό λόγο τοῦ Εὐαγγελίου;

      Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέγει ὅτι «Μία τις μετά τά ἔργα δίδοται μηχανή καί θεραπείας ὁδός ἡ διά τοῦ λόγου διδασκαλία...» Δηλαδή: «Ὕστερα ἀπό τά ἔργα, ἕνας μονάχα ὑπάρχει τρόπος καί ἕνα μέσο θεραπείας ἡ διδασκαλία μέ τό λόγο. Ὁ λόγος εἶναι τό ὄργανο, αὐτός καί ἡ τροφή, αὐτός καί ἡ ἀρίστη ἀλλαγή κλίματος. Αὐτός ἀντικαθιστᾶ τά φάρμακα, αὐτός καί τή ζεστασιά. Αὐτός ἀντικαθιστᾶ καί τό χειρουργικό μαχαίρι· καί ἄν προκύψῃ ἀνάγκη, καί νά καυτηριάσῃς καί νά κόψῃς, αὐτόν πρέπει νά μταχειρισθῇς. Κι' ἄν αὐτός δέν φέρει κανένα ἀποτέλεσμα, κι' ἄν μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ δηλ. δέν κατορθώσουμε τίποτε, ὅλα τά ἄλλα πᾶνε χαμένα»

(Χρυσοστόμου, Περί Ἱερωσύνης, λόγ.Δ΄κεφ.3).
       Εἶναι καιρός νά μάθουν οἱ ἄνθρωποι τή μεγάλη Ἀλήθεια ὅτι:

•     Φάρμακον θεραπευτικό γιά κάθε ἀρρώστια εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι  πραγματικά ὁ ἐπί  τῆς οὐσίας ἄρτος, τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία.
•      Παμφάρμακον εἶναι ἡ Θεία Κοινωνία, ἡ Θεία Μετάληψις τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι  τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας, τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν», ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος.
•     Ἰατρεῖον,  θεραπευτήριον νοσημάτων ἄμισθον  εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.
•      Πανακής τῆς ἀνθρωπότητος ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων εἶναι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός καί βοηθοί Του εἰς τό ἔργον τῆς σωτηρίας τῶν ἀνθρώπων, ὅλοι ἐμεῖς, Κλῆρος καί Λαός.

      Θά παραθέσω ἐδῶ σχετικό κείμενον τοῦ Κλήμεντος τοῦ Ἀλεξανδρέως:

        «Ἔστιν οὖν ὁ παιδαγωγός  ἡμῶν λόγος διά παραινέσεων θεραπευτικός τῶν παρά φύσιν τῆς ψυχῆς παθῶν. Κυρίως μέν γάρ  ἡ τῶν τοῦ σώματος νοσημάτων βοήθεια ἰατρική καλεῖται, τέχνη ἀνθρωπίνη σοφίᾳ διδακτή. Λόγος δέ ὁ πατρικός μόνος ἐστίν  ἀνθρωπίνων ἰατρός ἀρρωστημάτων παιώνιος (θεραπευτικός) καί ἐπῳδός ἅγιος νοσούσης ψυχῆς...«ἰατρική μέν γάρ», κατά Δημόκριτον, «σώματος νόσους ἀκέεται (θεραπεύει), σοφίη δέ ψυχήν παθῶν ἀφαιρεῖται»· ὁ δέ ἀγαθός παιδαγωγός, ἡ σοφία, ὁ λόγος τοῦ πατρός, ὁ δημιουργήσας τόν ἄνθρωπον, ὅλου κήδεται (φροντίζει)  τοῦ πλάσματος, καί σῶμα καί ψυχήν ἀκεῖται (θεραπεύει) αὐτοῦ ὁ πανακής τῆς ἀνθρωπότητος ἰατρός» (Παιδαγωγός Α΄κεφ.ΙΙ, ΒΕΠΕΣ  7, 82,37-83,7).

       Ὁ Χριστός σώζει. Αὐτῷ ἡ δόξα καί τό κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.