ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ

ΠΡΙΝ  ΝΑ ΕΙΝ' ΑΡΓΑ

       Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ μᾶς προσφέρει «καιρόν μετανοίας» κι’ ἐμεῖς κοιμώμαστε; Καιρός νά ξυπνήσουμε, πρίν νά εἶν’ ἀργά. Νά προλάβουμε νά διορθώσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά.

Εἶναι ἀνάγκη τῆς ψυχῆς μας, νά λατρεύουμε τόν Κύριο «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ», κι’ ἐμεῖς πολλές φορές, ἀστόχαστα, χωρίς

ντροπή, τρέφουμε μῖσος γιά τούς συνανθρώπους μας, πού εἶναι ἀδέλφια, εἰκονίσματα τοῦ Χριστοῦ. Καί ἔτσι παραβαίνουμε τήν Ἐντολή τῆς ἀγάπης, πού μᾶς ὑπαγορεύει νά τούς ἀγαπᾶμε σάν τόν ἑαυτό μας καί νά τούς συγχωροῦμε, γιά ὅλα τά κακά, πού ἔχουν κάνει. Εἴμαστε ψεύτες, ὅταν λέμε πώς ἀγαπᾶμε τό Θεό, ὅταν μισοῦμε καί δέν συγχωροῦμε τούς συνανθρώπους μας.

Ὀφείλουμε, ὅσο ἔχουμε καιρό, νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς, ἔντιμοι στίς διαπροσωπικές μας σχέσεις. Νά ἀποφεύγουμε τίς ψευτιές καί τίς ὑποκρισίες καί νά νηστεύουμε. Ὄχι βέβαια, ὅπως οἱ ὐποκριτές Φαρισαῖοι, πρός τό «θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις», ἀλλά νά νηστεύουμε νηστείαν δεκτήν καί εὐπρόσδεκτη ἀπό τό Θεό. Δηλαδή ὄχι νά ἀλλάζουμε τίς τροφές, ἀλλά νά ἀπέχουμε ἀπό τό Κακό καί τήν ἁμαρτία. Νά παρουσιαζώμαστε μπροστά στό Θεό καί στούς ἀνθρώπους μέ τό ἀληθινό μας πρόσωπο καί μέ καθαρή καρδιά. Νά προλάβουμε νά διορθώσουμε τά λάθη μας, μέ πράξεις γνήσιας, ἁγνῆς, θυσιαστικῆς ἀγάπης καί ἔτσι νά προλάβουμε νά πλουτίζουμε εἰς Θεόν, νά θησαυρίζουμε γιά μᾶς θησαυρούς στόν οὐρανό, μέ ἐλεημοσύνες, πού μᾶς ἀνοίγουν τίς Πύλες τοῦ οὐρανοῦ.

Ὁ Κύριος ἔρχεται ταχύ , γιά νά κρίνῃ καί νά ἀποδώσῃ στόν καθένα κατά τά ἔργα του. Καί  μεῖς ἀστόχαστα λερώνουμε τήν τάλαίπωρη ψυχή μας, μέ ἄπρεπα λόγια- δηλητήριο, μέ λογισμούς αἰσχρούς, βλαβερές ἐπιθυμίες καί φαντασίες ἀπρεπεῖς καί πάνω ἀπό ὅλα, μέ πράξεις ἄνομες, πολλές φορές θανατηφόρες. Γεμάτη εἶν’  ἡ ψυχή μας λάσπη, πολύ λάσπη...

«Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα τί καθεύδεις;

Τό τέλος ἐγγίζει, καί μέλλεις θορυβεῖσθαι·

ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστός ὁ

                     Θεός, ὁ πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν»

                                                           (Ἀνδρέου Κρήτης, Κοντάκιον Μεγ. Κανόνος).

Ἡ ἁγία μας Ἐκκλησίας μᾶς προστάζει νά ξυπνήσουμε καί νά μετανοήσουμε, πρίν νά εἶναι ἀργά. Καί μᾶς πληροφορεῖ ὅτι ὁ Κύριος εἶναι κοντά μας. «Ὁ Κύριος ἐγγύς». «Ἔρχεται ταχύ». Ὡς κλέπτης ἐν νυκτί, ὡς ἀστραπή. Δέν ἀργοπορεῖ ὁ Δικαιοκρίτης.

«Ξύπνα, ψυχή μου, πλησιάζει τό τέλος. Καί πρόκειται νά θαρυβηθῇς. Σύνελθε ἀπό τή μέθη καί ἀπό τή ματαιότητα τοῦ κόσμου. Ξαναβρές τή νηφαλιότητά σου καί τή σωστή, τήν ὀρθόδοξη πίστι σου. Ἀνάνηψε, λοιπόν. Ἀνάκτησε τήν πνευματική σου διαύγεια, μετανόησε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα, γιά νά σέ εὐσπλαγχνισθῇ καί νά σέ συγχωρήσῃ ὁ Χριστός, ὁ ἀληθινός ἡμῶν Θεός, πού εἶναι πανταχοῦ παρών καί πληροῖ τά πάντα.

           «Ὡς φοβερά ἡ Κρίσις σου, Κύριε,

        τῶν Ἀγγέλων παρισταμένων,

        τῶν ἀνθρώπων εἰσαγομένων

  τῶν βίβλων ἀνεωγμένων,

   τῶν ἔργων ἐρευνομένων,

           τῶν λογισμῶν ἐξεταζομένων·

     Ποία κρίσις ἔσται ἐν ἐμοί

            τῷ συλληφθέντι ἐν ἁμαρτίαις;

             Τίς μου τήν φλόγα κατασβέσει;

             Τίς μου τό σκότος καταλάμψει;

           Εἰ μή, Σύ, Κύριε, ἐλεήσεις με,

                  ὡς φιλάνθρωπος;» (Τροπ. Μ. Ἀποδείπνου).

Εἶναι παρήγορο, πώς γρήγορα θά ἔλθῃ ὁ Κριτής, γιά νά ἀποδώσῃ  στόν καθένα τό δίκιο του, γιά νά βασιλεύση ἡ Δικαιοσύνη. Καί ποιος ἀπό μᾶς θά μπορέσῃ , ἀλήθεια, νά σταθῇ μπροστά στό Δικαιοκρίτη; Θά ἔλθῃ ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καί μαζί Του θά παρίστανται οἱ Ἅγιοι Ἄγγελοι καί ἐνώπιόν τους θά εἰσάγωνται σέ δίκη  ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Τά Βιβλία ὅπου εἶναι καταγεγραμμένα τά ἔργα μας καί κάθε μας συμπεριφορά θά εἶναι ἀνοικτά καί θά ἐρευνῶνται τά ἔργα μας καί θά ἐξετάζονται οἱ λογισμοί μας  καί θά δημοσιεύωνται «τά κρυπτά», ὅλα «τά κεκρυμμένα».

Καί τότε, τήν ἡμέρα τῆς ὀργῆς, πόσο φοβερή θἆναι ἡ κρίσις Σου, Κύριε! «Καί τίς δύναται σταθῆναι;» (Ἀποκ. στ΄ 17).

«Ἡ κρίσις ἀνέλεος τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος» (Ἰακ. β΄ 13).

Ποιά θά εἶναι ἡ κρίσις Σου, σέ μένα,

πού ἔχω συλληφθῇ μέσα στίς ἁμαρτίες;

Ποιός θά καθαρίσῃ τή βρωμιά, τή δυσωδία,

«τῶν σκωλήκων τήν τροφή», μέσα ἀπό

τή μέλαινα, τή σκοτεινή ψυχή μου;

Ποιός  θά σβύσῃ τή φλόγα, πού κατακαίει τά

σπλάγχνα μου; Ποιός θά σβύσῃ τή φωτιά, πού

σιγοκαίει ἐντός μου; Ποιός  θά μέ λυτρώσῃ ἀπ’

τή φοβερή Ὀδύνη, πού μοῦ προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία;

Ποιός θά φωτίσῃ τά σκοτάδια μου;

Ποιός  θά λαμπρύνῃ τήν ταλαίπωρη ψυχή μου, ἐάν

δέν μέ ἐλεήσῃς, Σύ, Κύριε, ὡς Φιλάνθρωπος;»

Ἄνοιξε, Κύριε, τούς καταρράκτες τοὐρανοῦ,γιά νά ξεπλύνῃς τίς ντροπές. Καθάρισε τή λάσπη ἀπό τήν ἀναίσχυντη, τή ράθυμη ψυχή μας.

Πρίν εἰς τέλος ἀπολόμεθα, σῶσον ἡμᾶς, Κύριε.

Σῶσε μας, Κύριε, πρίν τελειωτικά χαθοῦμε.

Ἐκτός ἀπό Σένα, δέν ἔχουμε, καί δέν θέλουμε νά ἔχουμε ἄλλον κανένα. Σέ Σένα ἁμαρτάνουμε,ἀλλά μονάχα Ἐσένα λατρεύουμε, Κύριε.

Σάν δοῦλοι Σου, ζητοῦμε τό ἔλεός Σου, ὄχι γιατἰ τό ἀξίζουμε, ἀλλ’ ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου,

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ. Μή στερήσῃς ἡμᾶς τοῦ ἐλέους Σου,

ἵνα Σέ δοξάζωμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας. Ἀμην.