ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΣΤΙΝ Η ΝΙΚΗ

Ἡ νικήσασα τόν κόσμον, ἡ πίστις ἡμῶν (Α΄Ἰωάν. ε΄ 4).

«Ἡ πίστις, ἡ ὁποία ἐνίκησε καί νικᾷ τόν κόσμον, πού «ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» ( Α΄Ἰωάν. ε΄  19), εἶναι ἡ ὀρθόδοξος πίστις, τῆς ὁποίας τό Φῶς διαλύει τό σκοτάδι τῆς Ψευτιᾶς καί τῆς Ὑποκρισίας, τῆς ἀγνοίας, τῆς πλάνης καί τῆς ἀπάτης. Ἡ Πίστις, πού νικᾷ τόν κόσμον τῆς ἁμαρτίας. Ἡ πίστις, πού εἶναι δύναμις νέας, πνευματικῆς καί ἁγίας ζωῆς, πού ἀντιτίθεται, πολεμεῖ καί νικᾷ τή φαυλότητα τοῦ κόσμου (πρβλ. Α΄ Ἰωάν. ε΄ 4).

Ἡ πίστις μας αὐτή ἡ ὀρθόδοξος εἶναι Πίστις εἰς τόν Χριστόν, τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τοῦ Ζῶντος, πού ἦλθε στόν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτος εἰμί ἐγώ. Εἶναι πίστις εἰς τόν Ἰησοῦν Χριστόν ὡς τέλειον Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ὁ ὁποῖος ἐφανερώθη ἐν σαρκί καί ἀπεκάλυψε στήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα τήν Τριαδικήν, τήν τρισήλιον Θεότητα.

Ἡ Πίστις εἰς τόν Χριστόν, ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, δέν εἶναι δαιμονική, θεωρητική, νεκρά πίστις, ἀλλά ἔχει περιεχόμενον τήν τέλεια ἀγάπην στόν Θεόν καί τόν πλησίον. Ἕχει περιεχόμενον τά καλά καί θεάρεστα ἔργα τῆς γνήσιας ἀγάπης. Ἔχει περιεχόμενον «τήν Καινήν Ἐντολήν» τήν ὁποίαν κήρυξε ὁ Χριστός μέ τή Σταυρική Του Θυσία καί εἶπε: «Ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἐγώ ἠγάπησα ἡμᾶς καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. ιγ΄34). Αὐτή ἡ πίστις ἐνίκησε καί νικᾷ τόν κόσμον.

Ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὀρθή αὐτή πίστις ἀποκαλύπτει στόν ἄνθρωπο «τί τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τό ἀγαθόν καί εὐάρεστον καί τέλειον» (Ρωμ. ιβ΄ 2) καί ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπον εἰς τόν δρόμον τῆς ὑπακοῆς καί τόν ἐπανεισάγει εἰς τόν Παράδεισον. Τήν Πίστιν αὐτήν, πού νίκησε καί νικᾷ τόν κόσμον, μᾶς ὑπέδειξεν ὁ Χριστός, «γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄8). Πιστεύομεν εἰς τόν Χριστόν ὡς Θεόν καί Σωτῆρα τοῦ κόσμου, διότι Αὐτός καί μόνον Αὐτός μᾶς ἔσωσε καί μᾶς σώζει. Αὑτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας καί ὁ ζωοποιός λόγος Του εἶναι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς μας, ἵασι, θεραπεία.

Πιστεύομεν ὅτι ὁ ἐν σαρκί ἐληλυθώς Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν, ἐξ ἀπείρου ἀγάπης, «ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά σύμπαντα» διέλυσε τά σκοτάδια μας, ἐφώτισε τά σύμπαντα καί ἄνοιξε τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ καί μέ τό πανάγιον αἷμα Του μᾶς συμφιλίωσε μέ τόν Θεόν-Πατέρα καί μεταξύ μας, ἀρκεῖ νά βασιλεύση στήν ψυχή καί τή ζωή μας  ἡ Πίστις Σ’ Αὐτόν ἡ δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη (Γαλάτ. ε΄ 6).

Ἐάν οἱ ἄνθρωποι δεχθοῦν τόν Χριστόν, τόν ἀληθινόν Μεσσίαν καί ἐγκολπωθοῦν τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί τό κάνουν «πρᾶξι», τότε καί μόνον τότε ἐν Χριστῷ ὄχι μόνον θά νικήσουν τόν κόσμον τῆς ἁμαρτίας, ἀλλά συνεχῶς, ἀνά πᾶσαν στιγμήν θά νικοῦν τόν κόσμον, τήν ἁμαρτίαν καί τόν Διάβολον καί πάνω ἀπό ὅλα θά νικοῦν τόν κακόν τους ἑαυτόν. Εἶναι μεγάλη ἡ δύναμις τῆς Πίστεως εἰς τόν Χριστόν καί ἀποδεικνύεται ἐκ τῶν πραγμάτων (de facto), καθημερινά ὅτι «ὁ Ἰησοῦς Χριστός νικᾷ» καί ὅτι «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ» ( Ἀποκ. στ΄ 2).

Παρατηροῦμε δέ ὅτι οἱ ἀναίσχυντοι πολέμιοι τῆς Πίστεως κονιορτοποιοῦνται, ὅτι «σκληρόν τό πρός κέντρα λακτίζειν» (Πράξ.  κστ΄14).Διότι ὁ Χριστός ὁ ἀληθινός Θεός ἡμῶν εἶναι ὁ «λίθος ὁ ἐκλεκτός, ὁ ἔντιμος, ὁ ἀκρογωνιαῖος καί ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν οὐ μή καταισχυνθῇ». Εἶναι δέ γεγονός ὅτι ὁ Λίθος ὁ ζῶν ὁ ἀκρογωνιαῖος, οὗτος ἐγενήθη εἰς κεφαλήν γωνίας καί λίθος προσκόμματος καί πέτρα σκανδάλου»(Α΄Πέτρ. β΄5-7).

 Ὅπως ἐπίσης ἡ Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος ἀπέδειξεν ὅτι «ὁ πεσών ἐπί τόν λίθον τοῦτον συνθλασθήσεται· ἐφ’ ὅν δ’ ἄν πέσῃ, λικμήσει αὐτόν» (Ματθ. κα΄44).

Δυστυχῶς ὁ κόσμος δέν δέχθηκε τήν Ἀποκάλυψιν τοῦ Θεοῦ. Δέν δέχθηκε τόν ἀληθινόν Μεσσίαν, γι’ αὐτό καί συνεχίζει νά ὁδεύῃ ὁλοταχῶς εἰς τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης. Ὁδεύει μέ τήν κακήν ης θέλησιν πρός ήν αὐτοκαταστροφήν της.

Πολεμεῖ τήν Πίστιν εἰς τόν Χριστόν καί δέν διδάσκεται ἀπό τόν συντριμμόν της. Ὁ Κόσμος, ὁ Διάβολος, τό Θηρίον , ὁ Ἀντίχριστος καί οἱ ἀντίχριστοι πολεμοῦν καί πολεμήσουσι τό ἄκακον Ἀρνίον, τόν Ἀμνόν τοῦ Θεοῦ. Τό βέβαιον εἶναι ὅτι «τό Ἀρνίον νικᾷ καί νικήσῃ αὐτούς, ὅτι Κύριος κυρίων ἐστί καί Βασιλεύς βασιλέων, καί  μαζί μέ τό Ἀρνίον θά νικήσουν καί οἱ συμπολεμιστές τοῦ Ἀρνίου) οἱ κλητοί, ἐκλεκτοί καί πιστοί» (Ἀποκ. ιζ΄ 14). Δέν περιγράφεται ἡ δύναμις τῆς ὀρθοδόξου πίστεως. «Καί αὕτη ἐστίν ἡ πίστις ἡ νικήσασα τόν κόσμον ,ἡ πίστις ἡμῶν» (Α΄ Ἰωάν. ε΄ 4).

«Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ οἰκουμένη ὡς συμπεφρόνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τό ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστός ὡς ἐβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν, Χριστόν τόν ἀληθινόν Θεόν ἡμῶν καί τούς  αὐτοῦ ἁγίους ἐν  λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν ναοῖς, ἐν εἰκονίσμασι, τόν μέν Θεόν καί Δεσπότην προσκυνοῦντες καί σέβοντες, τούς δέ  διά τόν κοινόν Δεσπότην ὡς αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καί τήν κατά σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμοντες.

Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τήν Οἰκουμένην ἐστήριξεν». (Ἀπόσπ. ἀπό τό Συνοδικόν τῆς Ζ΄ Οἰκουμ. Συνόδου. Παρβλ. καί Μαρτύριον Πολυκάρπου Σμύρνης XVII, 2-3. ΒΕΠΕΣ  3,23, 40-24,11).