Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ

Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΡΙΣΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΙΣ

Εἷναι φανερόν ὅτι σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν «παροικία» ἐρχόμαστε μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Οἱ μέρες πού μᾶς χαρίζει ὁ Μακρόθυμος Κύριος εἶναι «καιρός μετανοίας», εἶναι δῶρον τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γιά τά πλάσματά Του, ἐπειδή ὁ Θεός δέν ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον εἰς ἀπώλειαν, ἀλλ’ εἰς σωτηρίαν καί «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄Τιμόθ. β΄ 4).

Ὁ Θεός, δημιουργήσας τόν ἄνθρωπον «κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ» (Γενέσ. α΄ 26), «ἄρσεν καί θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς. Καί εὐλόγησεν αὐτούς ὁ Θεός, λέγων· αὐξάνεσθε καί πληθύνεσθε...» (Γενέσ. α΄ 27-28), «καί ἔλαβε ὁ Θεός τόν ἄνθρωπον, ὅν ἔπλασε, καί ἔθετο αὐτόν ἐν τῷ παραδείσῳ τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι αὐτόν καί φυλάσσειν» (Γενέσ. β΄ 15). Καί τοῦ ὑπέδειξε τόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον ὀφείλει νά φυλάσσῃ τόν παράδεισον, τοῦ ἔδωσε τήν Ἐντολήν: «Ἀπό παντός ξύλου τοῦ ἐν τῷ παραδείσῳ βρώσει φαγῇ, ἀπό δέ τοῦ ξύλου τοῦ γινώσκειν καλό καί πονηρόν, οὐ φάγεσθε ἀπ’ αὐτοῦ· ᾗ δ’ ἄν ἡμέρᾳ  φάγητε ἀπ’ αὐτοῦ, θανάτῳ ἀποθανεῖσθε» (Γενέσ. β΄ 16-17). Δηλαδή: ἡ ἐργασία τους στόν παράδεισο εἶναι ἡ τήρησις τῆς Ἐντολῆς. Ἡ ὑπακοή εἶναι ζωή καί ἡ παρακοή εἶναι θάνατος. Διά τῆς ὑπακοῆς ὁ ἄνθρωπος ἀποδεικνύει τήν ἀγάπη του καί τήν εὐγνωμοσύνη του στόν Εὐεργέτη καί Δημιουργό Του, καί ἐργάζεται καί διαφυλάσσει τόν παράδεισον, τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου κάλλους τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου. Διά τῆς παρακοῆς χάνει τόν παράδεισο, χωρίζεται ἀπό τό Θεό, πρᾶγμα τό ὁποῖον εἶναι αἰώνιος θάνατος καί, χάρις εἰς τήν φιλανθρωπίαν τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν «παροικία», μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Μετά τήν πτῶσι, διά τῆς παραβάσεως τῆς Ἐντολῆς, «ἐξαπέστειλεν αὐτόν ὁ Θεός ἐκ τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς ἐργάζεσθαι τήν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθη» (Γενέσ. γ΄ 24). Καί εἶπεν ὁ Θεός στόν Ἀδάμ: «...Ἐν τῷ ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τόν ἄρτον σου, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς τήν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσῃ» (Γενές. γ΄19).

Εἶναι δέ σέ ὅλους γνωστόν ὅτι σύμφωνα μέ τόν ὁρισμόν αὐτόν τοῦ Θεοῦ «ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν, μετά δέ τοῦτο κρίσις» (Ἑβρ. θ΄ 27).

Ὁ ἄνθρωπος προγνωρίζει ὅτι σέ κάθε ἐντολή ὁ Πάνσοφος καί Δικαιοκρίτης ἔχει θέσει τήν ἀρχήν τῆς ἀνταποδώσεως. Προγνωρίζει, δηλαδή, ὅτι ἡ ὑπακοή στίς πανάγιες Ἐντολές τοῦ Θεοῦ, εἶναι ζωή καί ἡ παρακοή εἶναι θάνατος. Ἔχει νοῦν, γιά νά διακρίνῃ τό καλόν ἀπό τό κακόν, καί ἐλευθερίαν, γιά νά μπορῇ νά ἐκλέγῃ ὅ,τι αὐτός θέλει. Ἔχει τό δυνατόν τοῦ ἀποθανεῖν καί τό δυνατόν τοῦ μή ἀποθανεῖν. Στό χέρι του εἶναι νά ζήσῃ καί στό χέρι του εἶναι νά πεθάνῃ. Ἡ ἐκλογή εἶναι δικιά του. Ὁ Θεός χάρισε στόν ἄνθρωπον τό αὐτεξούσιον καί ἐνῶ, ὡς Παντοδύναμος μπορεῖ νά ὁδηγήσῃ ἀναγκαστικά στό δρόμο τῆς ζωῆς, δέν μᾶς ἐξαναγκάζει σεβόμενος τήν ἐλευθερίαν, πού μας χάρισε. «Ὅστις θέλει...», «Οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον»( Ἰω. Δαμασκηνός).

Ὁ ἄνθρωπος μόνος του, μέ τή θέλησί του, προετοιμάζει τή

θέσι του κατά τήν Ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Μόνος του ἀποφασίζει ἄν θά  βρεθῇ ἐκ δεξιῶν ἤ ἐξ εὐωνύμων τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ  Χριστοῦ, τοῦ Σωτῆρος καί Κριτοῦ.

Ὁ ἄνθρωπος, δυστυχῶς, δέν ἀκολουθεῖ τήν Ὁδόν τῶν Ἐντολῶν, τήν ὁδόν τῆς ὑπακοῆς, τήν ὁδόν τῆς τέλειας ἀγάπης στό Θεό καί στόν πλησίον διά τόν Θεόν. Διά τῶν παραβάσεων προετοιμάζει τήν θέσι του ἐξ εὐωνύμων τοῦ Δικαιοκρίτου Χριστοῦ.

Θά πρέπει νά σημειώσω ἐδῶ ὅτι πρώτη κρίσις, γιά τόν καθένα μας δέν γίνεται μόνον κατά τήν ἡμέραν τῆς κοιμήσεως, ἀλλά καί τήν στιγμήν τῆς τηρήσεως ἤ τῆς παραβάσεως τῆς Ἐντολῆς, διότι, ὅπως ἔχουμε πῇ, ἡ κάθε Ἐντολή ἐμπεριέχει τήν ἀρχήν τῆς ἀνταποδώσεως.

Ὁ Κύριος λέγει: «Ἐγώ δέν ἦλθα νά κρίνω, ἀλλά νά σώσω τόν κόσμο» (Ἰωάν. ιβ΄ 47). Καί συνεχίζει: «Ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρίνει αὐτόν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰωάν. ιβ΄ 48). Καί πάλιν λέγει: «Αὕτη δέ ἐστιν ἡ κρίσις, ὅτι τό Φῶς ἐλήλυθεν εἰς τόν κόσμον, καί ἠγάπησαν οἱ ἄνθρωποι μᾶλλον τό σκότος ἤ τό φῶς· ἦν γάρ πονηρά αὐτῶν τά ἔργα. Πᾶς γάρ ὁ φαῦλα πράσσων μισεῖ τό Φῶς καί οὐκ ἔρχεται πρός τό φῶς, ἵνα μή ἐλεγχθῇ τά ἔργα αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄  19-20). Ἀντίθετα «ὁ ποιῶν τήν ἀλήθειαν ἔρχεται πρός τό Φῶς, ἵνα φανερωθῇ αὐτοῦ τά ἔργα, ὅτι ἐν Θεῷ ἐστιν εἰργασμένα» (Ἰωάν. γ΄ 21). Οἱ ἄνθρωποι τοῦ σκότους, δέν δέχονται τό Φῶς, δέν δέχονται τόν ἀληθινόν Μεσσίαν καί  τόν Σταυρώνουν. Περιμένουν τόν Ψεύτικο Μεσσία, τόν ἀντίχριστον. Νομίζουν οἱ ἐλεεινοί ἄνθρωποι τοῦ σκότους, ὅτι θά μποροῦν νά ἀδικοπραγοῦν καί νά μένουν ἀτιμώρητοι. Νομίζουν, πλανώμενοι, ὅτι δέν ὑπάρχει Θεός Δίκαιος. Δέν κατανοοῦν τήν μακροθυμίαν τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει σέ κάθε σκληροκάρδιο καί

ἀμετανόητο  ὅτι μέ τήν σκληρότητά του θησαυρίζει στόν ἑαυτό του ὀργήν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς: «Κατά δέ τήν σκληρότητά σου καί ἀμετανόητον καρδίαν θησαυρίζεις  σεαυτῷ ὀργήν ἐν ἡμέρᾳ ὀργῆς καί δικαιοκρισίας τοῦ Θεοῦ, ὅς ἀποδώσει ἑκάστῳ κατά τά ἔργα αὐτοῦ, τοῖς μέν καθ’ ὑπομονήν ἔργου ἀγαθοῦ δόξαν καί τιμήν καί ἀφθαρσίαν  ζητοῦσι ζωήν αἰώνιον, τοῖς δέ ἐξ ἐριθείας, και ἀπειθοῦσι μέν τῇ ἀληθείᾳ, πειθομένοις δέ τῇ ἀδικίᾳ, θυμός καί ὀργή» (Ρωμ. β΄5 ἑξ.).
Ὅσοι ἀρνοῦνται τόν Χριστόν, ἀρνοῦνται καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Ἡ ὁδός, πού φέρει τόν ἄνθρωπον εἰς τά δεξιά τοῦ Σωτῆρος κατά τήν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως,εἶναι ἡ Ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στήν «πρᾶξι». Εἷναι ἔργα γνήσιας, ἁγνῆς, τέλειας ἀγάπης στό Θεό καί στόν πλησίον,  διά τόν Χριστόν.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει τήν ὀργήν τοῦ Θεοῦ καί τήν ἀπόδοσιν τῆς δικαιοσύνης κατά τήν μέλλουσαν Κρίσιν, ἐξυπακούεται δέ ὅτι καί κάθε μέρα ἀποκαλύπτεται ἡ ὀργή καί ἡ ἀπόδοσις δικαιοσύνης, καί κατά τό παρόν. Εἶναι προϊόν τῆς παρακοῆς. Κατά τήν δευτέραν Παρουσίαν ὁ Κύριος  ἐπέβαλε τό ὁριστικό Τέλος τῆς ἀνομίας καί ἀπέδωσε πλήρως τήν δικαιοσύνην. Ἀπέδωσε στόν καθένα κατά τά ἔργα αὐτοῦ.
Ἡμέρα ὀργῆς (Dies Irae) εἷναι ἡ Ἡμέρα τῆς Κρίσεως. Ἐκεῖνοι, πού ἐργάζονται μέ ὑπομονή τά ἀγαθά ἔργα, πιστεύουν ὅτι ὁ Δικαιοκρίτης Κύριος  θά τούς χαρίσῃ δόξαν καί τιμήν καί ἀφθαρσίαν  καί θά τούς καταστήσῃ μετόχους τῆς αἰωνίου ζωῆς. Θά ἀπολαμβάνουν τή θεία δόξα καί μακαριότητα.
Εἰς ἐκείνους δέ πού κυριεύονται ἀπό ἐριστική, ἄνευ ἠθικοῦ χαλινοῦ φιλοδοξία καί ἀπειθοῦν στήν ἀλήθεια, πείθονται δέ στήν ἀδικία καί συνεχίζουν νά ἀδικοπραγοῦν, θά ἐπιπέσῃ θυμός καί ὀργή καί αἰώνιος καταδίκη,διότι ὁ Θεός θά ἀποδώσῃ στόν καθένα κατά τά ἔργα του (Ματθ. κε΄ 31-46).

Κατά τήν ἔνδοξη καί φοβερή ἐκείνη ἡμέρα τῆς Κρίσεως ὁ ἔνδοξος Κριτής ὁ Θεός θά ξεχωρίσῃ τά πρόβατα ἀπό τῶν ἐρίφων καί θά στήσῃ τά μέν  πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ τά δέ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων. Καί θά πῇ ὁ Βασιλιᾶς σέ κείνους πού θά εἶναι εἰς τά δεξιά Του: Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου.

Καί θά αἰτιολογήσῃ τήν ἀπόφασίν Του  λέγοντας:
·      Ἐπείνασα καί μοῦ δώσατε νά φάγω
·      Ἐδίψασα καί μέ ἐποτίσατε
·      Ἤμουν ξένος  καί δέν εἶχα ποῦ νά μείνω καί μέ περιμαζέψατε στό σπίτι σας.
·      Ἤμουν γυμνός καί μέ ἐνδύσατε
·      Ἀρρώστησα καί μέ ἐπισκεφθήκατε
·      Ἤμουν στή φυλακή καί ἤλθατε νά μέ δῆτε καί νά μέ παρηγορήσετε.
Τότε μέ ταπείνωσι καί μέ συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός τους μπροστά στό Θεό, θά ἀποκριθοῦν οἱ δίκαιοι.
Κύριε, πότε σέ εἴδομεν πεινῶντα καί ἐθρέψαμεν; ἤ κλπ.
Καί τότε ὁ Κύριος, ὁ Δικαιοκρίτης, θά τούς πῇ καί θά τούς διαβεβαιώσῃ: «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε»

Τό ἀντίθετο θά συμβῇ μέ τούς ἐξ εὐωνύμων, τούς ἀμετανοήτους ἀνθρώπους τοῦ σκότους, τούς Σταυρωτές.

Διότι κυριευμένοι ἀπό τά πάθη, δέν δέχθηκαν τόν Χριστόν καί δέν ἐνεκολπώθησαν τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Συνέχισαν, ἀναισχύντως, νά Σταυρώνουν τόν Χριστόν στό πρόσωπον τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν Του.
Καί συνεπῶς θά ἀκούσουν τό Βασιλέα καί Κριτήν νά τούς ἀποπέμπῃ λέγων: Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ» .Φρικτή ἡ τιμωρία τῆς αμετανοησίας:
Α) Χωρισμός ἀπό τό Θεό, δηλαδή αἰώνιος θάνατος.
Β) Συγκατοίκησις μέ τούς δαίμονας ,καί
Γ)Πῦρ αἰώνιον
Θά ὑποστοῦν δέ τή φρικτή αὐτή τιμωρία, πού διάλεξαν μόνοι τους, μέ τή θέλησί τους, διότι δέν εἶχαν εὐσπλαγχνία, δέν εἶχαν ἔλεος. 
Ὁ Κύριος αἰτιολογεῖ καί σ’ αὐτούς τήν ἀπόφασί Του λέγων: «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδέ ἐμοί ἐποιήσατε. Καί ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον».
Καί πραγματικά θά εἶναι ἀνελέητη, ἀλλά δικαία, ἡ κρίσις, ὅπως λέγῃ  ἅγιος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος, σ’ αὐτούς πού δέν ἔδειξαν ἔλεος στούς ἀδελφούς τους : «Ἡ κρίσις ἀνέλεος  τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος» (Ἰακ. β΄13).

Παρακαλῶ μπῆτε καί στό παρακάτω Link:

http://newanapalmoi.blogspot.gr/2017/02/blog-post_14.html