ΟΙΜΟΙ, ΜΕΛΑΙΝΑ ΨΥΧΗ !

Ἕως πότε τῶν  κακῶν οὐκ ἐκκόπτεις;

«Ἀλλοίμονο σέ μένα, μαύρη κι’ ἄραχλη ψυχή μου!

Ἕως πότε θά μένῃς στερεωμένη στό Κακό;

Πότε, ἐπιτέλους, θά κόψῃς τίς σχέσεις σου, μέ τό

κακό καί τήν ἁμαρτία; Πότε θά θεραπεύσης, μέ τή

Χάρι τοῦ Θεοῦ, τήν προβληματική σου συμπεριφορά;

Ἕως πότε θά εἶσαι κατάκοιτος στήν ῥαθυμία, τήν

τεμπελιά καί τήν ὀκνηρία; Πότε, ἐπιτέλους, θά δράσῃς,

θά δραστηριοποιηθῇς καί θά κάνῃς καλή χρῆσι τοῦ νοῦ

καί τῆς ἐλευθερίας, πού σοῦ χάρισε ὁ Θεός;

Τί συμβαίνει μέ σένα, ταλαίπωρη ψυχή μου;

Δέν θυμᾶσαι τή φοβερή ὥρα τοῦ Θανάτου:

Τί συμβαίνει, ἀλήθεια; Δέν τρέμεις ὁλόκληρη μπροστά

στό φρικτό Βῆμα τοῦ Δικαιοκρίτου καί Σωτῆρος μας

Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού ἔρχεται νά ἀποδώσῃ στόν καθένα

μας ἀνάλογα μέ τά ἔργα του; Ἄραγε τί θά ἀπολογηθῇς

ἤ τί θά ἀποκριθῇς στόν Δίκαιο Κριτή, πού σταυρώθηκε

γιά Χάρι μας κι’ ἐσύ, πολλές φορές, Τόν ξανασταυρώνης

στό πρόσωπο τῶν ἀδελφῶν Του τῶν ἐλαχίστων;

Ταλαίπωρη, μαύρη καί ἄραχλη ψυχή μου!

Τά ἔργα σου παρίστανται, ἐμφανίζονται μπροστά σου,

μέ σκοπό τόν ἔλεγχόν σου· Οἱ πράξεις σου σέ ἐλέγχουν

καί σέ κατηγοροῦν. Λοιπόν, Ψυχή μου, τέλειωσαν τά

ψέματα. Ἔφθασε  ὁ χρόνος, ὁ καιρός τῆς δικαιοκρισίας.

Δράμε, τρέξε γρήγορα, ἅρπαξε τήν εὐκαιρία, πρόφθασε·

μέ πίστι φώναξε δυνατά· Ἁμάρτησα, Κύριε, ἁμάρτησα

Σέ Σένα· πρόσβαλα τή Θυσία Σου καί τό  Ἔλεός Σου.

Ἀλλά γνωρίζω πολύ καλά, Φιλάνθρωπε, πόσο πολύ

Συμπονετικός καί Φιλάνθρωπος εἶσαι. Σύ, που εἶσαι

ὁ καλός Ποιμένας, Σύ πού Σταυρώθηκες, γιά μένα

τόν ἁμαρτωλό καί ἀνάξιο δοῦλο Σου καί γιά ὅλα τά

πρόβατά Σου, μή μέ χωρίσῃς, Μακρόθυμε, μή μέ

χωρήσῃς τῆς ἐκ δεξιῶν Σου παραστάσεως, ὄχι γιατί

τό ἀξίζω, ἀλλά γιά τό μέγα Σου Ἔλεος».

(Ἐλεύθερη Ἀπόδοσις Δοξαστ. τῶν ἀποστίχων τῆς Κυριακῆς τῆς Κρίσεως).