ΨΑΛΜΟΣ ΡΚ΄ (120ος)

Σέ Σένα, ὕψιστε Θεέ, τούς ὀφθαλμούς μου ὑψώνω!

«Σήκωσα  τά μάτια μου ψηλά, πάνω ἀπό  τά γήϊνα

Σήκωσα τά μάτια πρός τά ὄρη, στά  οὐράνια ὕψη,

πρός τά θεῖα καί ἅγια σκηνώματά Σου, Κύριε.

Μύριες ἁμαρτίες, γήϊνες ἀγάπες καί σαρκικές

βαραίνουν τήν ψυχή μου καί τήν κρατοῦν αἰχμάλωτη τῶν χαμηλῶν παθῶν, δούλη τοῦ σκότους... Ποιός ἄλλος, ἐκτός ἀπό Σένα, μπορεῖ νά ἀνασύρῃ τήν ψυχή μου, ἀλλά καί ὁλόκληρη τήν ἡμιθανῆ ἀνθρωπότητα, ἀπό τήν «ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν ἔχει ἐμπαγῆ, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;

Μονάχα Σύ θέλεις, ὡς Πανάγαθος καί μπορεῖς ὡς Παντοδύναμος, μόνον Σύ, Κύριε, ὁ Πάντων ἐπέκεινα, ὁ Πανταχοῦ, ὁ μόνος Ἀνεξίκακος καί Οἰκτίρμων. Μόνον Σέ Σένα τούς ὀφθαλμούς μου αἴρω. Μόνον ἀπό Σένα ζητῶ βοήθεια. Ἐκτός ἀπό Σένα, δέν ἔχω καί δέν θέλω νά ἔχω ἄλλον κανέναν βοηθόν στή ζωή μου. Καί εἶμαι ἀπόλυτα σίγουρος, γιά τήν ἄπειρη ἀγάπη καί εὐσπλαγχνίαν σου, Κύριε καί ὁμολογῶ καί διακηρύττω σέ ὅλους ὅτι ἡ βοήθειά μου ἔρχεται ἀπό Σένα τόν Κύριον, τόν ποιητήν τοῦ Οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, τόν πάνσοφον Δημιουργόν τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Ναί, Σέ σένα στρέφω τό βλέμμα, Ὕψιστε Θεέ!

Σύ εἶσαι ἡ Πηγή πάσης ἀγαθότητος. Εἶσαι Ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ Ἀγαθοῦ καί πιστεύω ὅτι ἀπό Σένα προέρχεται πᾶσα δόσις ἀγαθή καί πᾶν δώρημα τέλειον, ἄνωθεν ἔστι καταβαῖνον, ἀπό Σένα, τόν οὐράνιον,  τόν Πατέρα τῶν φώτων (πρβλ. καί Ἰακ. α΄ 16-17).

Εἷναι βέβαιον ὅτι ὁ Πανάγαθος, ὁ ἐν τοῖς Οὐρανοῖς, ἀνά πᾶσαν στιγμήν καί ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ, σπεύδει εἰς βοήθειάν μας, ὁ Πανταχοῦ.

Ἀρκεῖ νά σηκώσουμε στόν οὐρανόν τούς ὀφθαλμούς τῆς ψυχής μας, νά χωρίσουμε τόν ἑαυτό μας ἀπό τά γήϊνα καί φθαρτά. Ἀρκεῖ νά ἐπιστρέψουμε στό δρόμο τοῦ Θεοῦ καί νά μή ἐπιτρέψουμε νά σαλευθῇ, νά κλονισθῇ τό πόδι μας, νά μήν ξεφύγουμε, μέ τή Χάρι τοῦ Κυρίου, ἀπό τήν ὁδόν τῆς Πίστεως, ἀπό τήν ὁδόν τῆς ζωῆς. Νά μή διώξουμε τή Χάρι, μέ τήν ἀστάθειά μας, ὥστε νά μή νυστάξῃ οὔτε νά ἀδιαφορήσῃ ὁ    Φυλάσσων ἡμᾶς,  ὁ ἀκοίμητος Φύλακάς μας. Εἷμαι σίγουρος. Ναι, δέν θά νυστάξῃ, οὔτε θά κοιμηθῇ ὁ Φυλάσσων τόν λαόν Του Κύριος. Ἀντίθετα, ψυχή μου καί σύ,  σύντροφε, συνοδοιπόρε, μάθε ὅτι θά σέ φυλάξῃ ὁ Κύριος, θά σέ σκεπάσῃ μέ τή Χάρι Του καί μέ τήν παντοδύναμον Παρουσία Του. Ὁ Κύριος θά εἶναι  ὁ σκεπαστής καί ὑπερασπιστής σου. Θά στέκεται στά δεξιά σου καί θά σέ προστατεύῃ, ὥστε νά μή μπορεῖ νά σέ βλάψῃ τίποτε. Ὥστε κατά  τήν ἡμέρα δέν θά  σέ καύσῃ ὁ ἥλιος, οὔτε κατά τήν νύκτα  θά σε βλάψῃ ἡ σελήνη.

Ὁ Κύριος θά σέ φυλάξῃ ἀπό κάθε κακόν , θά  φυλάξῃ τήν ψυχή καί τήν ζωήν σου ὁ Κύριος.

Ὁ Κύριος θά σέ παραστέκει στό κάθε σου βῆμα καί θά ἀποτρέπει κάθε κίνδυνον, θά σέ προστατεύῃ ἀπό κάθε πειρασμό, θά σέ στηρίζῃ σέ κάθε ἀγαθό ἔργο. Θά σέ προστατεύῃ σέ ὅλη σου τή ζωή καί θά εὐλογῇ   τήν καλή σου συμπεριφορά, τά καλά σου ἔργα. Ὅσο στρέφεις τό βλέμμα σου πρός Αὐτόν, ὁ Κύριος θά φυλάξῃ τήν εἴσοδό σου καί τήν ἔξοδόν σου ἀπό τό σπίτι σου. Θά προστατεύῃ γενικά τήν πορεία τῆς ζωῆς σου, καί τώρα, στό Παρόν, ἀλλά καί πάντοτε, αἰώνια. Ἀμήν»

Περνᾶμε δύσκολες ὧρες. Καιρός εἶναι νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ὅλοι καί ὅλα μᾶς ἔχουν ἀπογοητεύσει, καί ὅτι μόνον ἡ Πίστις καί ἡ ἐλπίδα μας στό Χριστό μᾶς ἀπομένει. Καί εἶναι καιρός νά κατανοήσουμε ὅτι μόνον ἀπό Αὐτόν μποροῦμε νά περιμένουμε βοήθεια. Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Εἶναι καιρός νά σηκώσουμε τούς ὀφθαλμούς μας ψηλά, πρός τά οὐράνια ὕψη ὅθεν ἥξει ἡ βοήθειά μας.

Κύριε, Σύ εἶσαι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα.

«Κύριε, ἔρχου ταχύ. Μή ἀργοπορῇς.  Σῶσον ἡμᾶς ἀπολλύμεθα» (Ματθ. η΄ 25).