Η΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ιδ΄ 14-22).

Ο  ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΡΤΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

«Ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος καί ἡ ὥρα ἤδη παρῆλθεν·

ἀπόλυσον τούς ὄχλους, ἵνα ἀπελθόντες εἰς τάς κώμας ἀγοράσωσιν ἑαυτοῖς βρώματα.

Ὁ δέ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· ΔΟΤΕ ΑΥΤΟΙΣ ΥΜΕΙΣ ΦΑΓΕΙΝ»(Ματθ. ιδ΄15-16)

Ὁ Εὔσπλαγχνος Κύριος εἶδε συγκεντρωμένο πολύ λαόν καί τούς λυπήθηκε καί ἀμέσως ἐθεράπευσε τούς ἀρρώστους αὐτῶν. Καί ἀμέσως μετά τούς ἔθρεψε μέ τόν πανάγιο καί ζωοποιό λόγο Του. Ὅλοι κρέμονταν ἀπό τά χείλη Ἐκείνου, «τοῦ καί ἀπό γλώττης μέλιτος γλυκίων ῥέεν αὐδή». Πράγματι γλυκύτερος καί ἀπό τό μέλι ἔρρεεν ὁ λόγος ἀπό τά πανάγια χείλη Του. «Οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος» (Ἰωάν. ζ΄ 46). Ὁ λόγος εἶναι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία. Ἀπαλύνει τόν πόνο, θεραπεύει τά τραύματα, ἐνισχύει, παρηγορεῖ καί τρέφει τούς ἀνθρώπους, μέ τόν ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτον, διότι δέν τρέφεται ὁ ἄνθρωπος μόνον μέ τό καθημερινό ψωμί, ἀλλά μέ κάθε λόγο, ἀλλ’ ἐπί παντί ρήματι ἐκπορευομένῳ  διά στόματος Θεοῦ, μέ κάθε λόγο, πού βγαίνει ἀπό τό πανάγιον στόμα τοῦ Θεοῦ» (Ματθ. δ΄ 4). Ὁ Ἰησοῦς, «πρᾷος καί ταπεινός τῇ καρδίᾳ», ἔρχεται κοντά μας μέ ἄπειρη ἀγάπη καί γίνεται γιά χάρι μας ὑπόδειγμα, τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλα, «ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄ Πέτρ. β΄ 21). Αὑτός καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ Ὁδός καί ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις  καί ἡ Ζωή, τό Φῶς καί ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Εἷναι ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, πού ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, γιά τά πλάσματά Του, γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, γιά νά μᾶς ἀνασύρῃ ἀπό «τήν ἰλύν βυθοῦ» εἰς τήν ὁποίαν  ἔχουμε ἐμπαγῆ καί ὅπως λέγει ὁ ἱερός Δαμασκηνός, «ἵνα τήν ἑαυτοῦ ἀναπλάσῃ εἰκόνα φθαρεῖσαν τοῖς πάθεσιν». Ἔρχεται ὁ Υἱός, τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος ἐκ τῶν οὐρανῶν. Αὐτός εἶναι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς, ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων, ὁ ἄρτος ὁ ζῶν, ἵνα τις ἐξ αὐτοῦ φάγῃ καί μή ἀποθάνῃ (πρβλ. Ἰωάν. στ΄ 48 ἑξ.). Εἷναι ὁ αἰώνιος τροφοδότης τοῦ Σύμπαντος. Αὐτός τά πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησε, συνέχει δέ καί  τρέφει, συγκροτεῖ καί συγκρατεῖ τά Σύμπαντα, μέ τόν αἰώνιον Νόμον Του, σέ Τάξι, ἁρμονία καί θαυμαστή ἰσορροπία. Αὐτός δέν εἶναι τιμωρός, ἀλλά εἶναι ἀγαθός καί μεταδοτικός τοῦ ἀγαθοῦ. Δέν κρίνει, δέν τιμωρεῖ κανέναν. Ἔρχεται γιά νά μᾶς σώσῃ καί διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί ἱώμενος πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ. Σέ ἐκείνους πού Τόν δέχονται  καί πιστεύουν στό Ὄνομά Του, δίδει ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι (Ἰωάν. α΄ 12).

Ὅσοι Τόν ἀρνοῦνται, μέ τή θέλησί τους, χωρίζονται ἀπό Αὐτόν, μένουν ἔξω ἀπό τή Βασιλεία Του. Κρούει τή θύρα, μᾶς καλεῖ κοντά Του, «οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό αὐτεξούσιον», δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Σέβεται τήν ἐλευθερία μας.

Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Θησαυρός τῶν θησαυρῶν, τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν, ὁ Θεός μας καί ὁ Κύριός μας. Κι’ ἐνῶ θἄπρεπε νά ἑτοιμάζουμε τήν ψυχή μας ἔτσι, ὥστε νά εἶναι ἔμψυχος ναός, θρόνος καί κατοικητήριον Θεοῦ, ἐμεῖς κλείνουμε ἑρμητικά τή θύρα τῆς ψυχῆς μας στό Θεό καί ἀνοίγουμε τήν βρωμερῆ καί ἀκάθαρτη καρδιά στό Διάβολο.

Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ εἶναι ὁλοζώντανος ἀνάμεσά μας καί δυστυχῶς ἐμεῖς εἴμαστε τόσο πωρωμένοι, ἄθλιοι, γυμνοί, ἐλεεινοί καί τυφλοί, πού δέν Τόν βλέπουμε, δέν νοιώθουμε τήν εὐλογημένη, ὁλζώντανη Παρουσία Του στή ζωή μας.

Καί αὐτοί οἱ Μαθητές, πού δέν εἶχαν λάβει ἀκόμη τή Χάρι τοῦ ἁγίου Πνεύματος, βλέπουν τά θαύματά του, ἀκοῦνε τό ζωοποιό λόγο Του καί δέν αἰσθάνονται τή θεϊκή Του Παρουσία. Ἔχουν κοντά τους τόν «δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο» καί τολμοῦν καί Τοῦ λένε: «Κύριε, ἔρημός ἐστιν ὁ τόπος». Εἶναι ἔρημος ὁ τόπος ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ὁ Χριστός; Ὅχι βέβαια. Ὅπου ὁ Χριστός ἐκεῖ καί ὁ Παράδεισος. Ὅπου ἀπουσιάζει ὁ Χριστός, ἐκεῖ

Βασιλεύει ἡ παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς, μέσα μας καί γύρω μας. Ὁ Χριστός, ὡς Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών καί γεμίζει μέ τήν Παρουσία Του τά Σύμπαντα. Ὅσοι Τόν δέχονται καί πιστεύουν στό Ὄνομά Του, χαίρονται τήν Εὐλογημένη Παρουσία Του. Ὅσοι δέν Τόν δέχονται, ὅσοι Τόν ἀρνοῦνται, μέ τή θέλησί τους στεροῦνται τή χαρά τῆς Παρουσίας Του. Μᾶς καλεῖ ὅλους κοντά Του, ὅμως δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. «Ὅστις θέλει...». Ὅσοι δέν Τόν δέχονται ζοῦν τήν κόλασι, ζοῦν τήν Ὀδύνη τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ στή ζωή τους, διότι οἱ ἴδιοι μέ τή θέλησί Τους Τόν διώχνουν ἀπό κοντά τους ἤ νομίζουν ὅτι Τόν διώχνουν. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ Μακρόθυμος συνεχίζει νά κρούει τήν θύραν...

Οἱ Μαθητές δέν μπόρεσαν νά νοιώσουν τό μεγαλεῖον τῆς Παρουσίας Του στόν ἐρημικό ἐκεῖνο τόπο καί Τόν παρακαλοῦν νά ἀπολύσῃ τούς ὄχλους, γιά νά προλάβουν τά καταστήματα νά ἀγοράσουν τροφάς. Καί τότε ὁ Κύριος λύνει τό πρόβλημα τῆς Κοινωνικῆς Δικαιοσύνης: «Δέν ἔχουν ἀνάγκη νά ἀπέλθουν καί νά ἀγοράσουν τρόφιμα. Δώσατέ τους ἐσεῖς νά φάγουν. Τούς βοηθεῖ νά νοιώσουν τήν Παρουσία Του. «Κύριε, δέν ἔχουμε  ἐδῶ παρά μόνον πέντε ψωμιά καί δυό ψάρια».

Ὡσάν νά τούς ἔλεγε: Ἔχετε ὅμως Ἐμένα.

Φέρετε μου ἐδῶ τά πέντε ψωμιά καί τά δυό ψάρια.

Ὁ Κύριος εὐλογεῖ τούς πέντε ἄρτους στήν ἔρημο

Καί τά δυό ψάρια καί τά μοιράζει στά πλήθη τοῦ λαοῦ, πού ὑπολογίζονται σέ πέντε χιλιάδες ἄνδρες, χωρίς τίς γυναῖκες καί τά παιδιά. Καί χόρτασαν ὅλοι καί περίσσευσαν καί δώδεκα κοφίνια γεμᾶτα.

Ἐδῶ ὁ Κύριος μᾶς διδάσκει ὅτι ὅλα ὅσα ἔχουμε εἶναι δῶρα τοῦ Θεοῦ καί ὀφείλουμε μέ τή Χάρι Του νά τά μοιραζώμαστε μέ τούς ἄλλους, τούς συνανθρώπους μας, γιά νά ἔχουμε πάντοτε τήν Εὐλογία Του στή ζωή μας. Ὅταν μοιραζώμαστε τό ψωμί μας καί γενικώτερα τά δῶρα, πού μᾶς δίδει ὁ Θεός, μέ τούς ἄλλους, μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη, ὁ  Θεός εὐλογεῖ τά ἔργα μας, καί μᾶς χαρίζει τήν αἰώνια Παρουσία καί τήν Εὐλογία Του.

Καί ὅταν ὁ Αἰώνιος τροφοδότης καί Ζωοδότης εἶναι κοντά μας, δέν ἔχουμε νά φοβηθοῦμε τίποτε καί κανέναν. Ἐκεῖνος κάνει τήν ψυχή καί τή ζωή μας Παράδεισο, ἀρκεῖ νά κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Διότι «ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Καί ὀ μένων ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἐν τῷ Θεῷ μένει καί ὀ Θεός ἐν αὐτῷ».