Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

«Ἐγέρθητε οἱ νωθεῖς, μή πάντοτε χαμερπεῖς»

Ἐπειδή ὁ Κύριος πολλές φορές  μίλησε στούς Μαθητάς Του ὄχι μόνον γιά τά φρικτά Του Πάθη, ἀλλά καί γιά τούς μελλοντικούς διωγμούς καί τίς θλίψεις, πού ἐπρόκειτο νά ὑποστοῦν οἱ ἴδιοι οἱ Μαθηταί διά τό ὄνομά Του, ἠθέλησε νά τούς πληροφορήσῃ καί γιά τήν μέλλουσα καί ἐλπιζομένη δόξα, πού εἶναι ἡτοιμασμένη ἀπό καταβολῆς κόσμου, γιά  κείνους, πού θά πιστέψουν στό Ὄνομά του,  θά κηρύξουν τό λόγο Του καί θά ὑπομείνουν μέχρι τέλος. Θέλησε νά τούς ἀποδείξῃ ὅτι δέν εἶναι ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς αὐτούς (Ρωμ. η΄18). Θέλησε νά τούς ἐμψυχώσῃ. Παρέλαβε, λοιπόν, τούς τρεῖς ξεχωριστούς, διά τήν ἀρετήν, Μαθητάς Του, τόν Πέτρον τόν Ἰάκωβον καί τόν Ἰωάννην, ὡς τούς πλέον ἱκανούς νά δεχθοῦν τήν ἀποκάλυψι τῆς θείας δόξης, τούς ἀνέβασε μαζί Του εἰς τό Θαβώριον Ὄρος καί μετεμορφώθη ἔμπροσθεν αὐτῶν. Καί ἔλαμψε τό πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ Ἥλιος, τά δέ ἱμάτια αὐτοῦ ἐγένοντο λευκά ὡς τό φῶς. Καί φανερώθηκαν σ’ αὐτούς ὁ Μωϋσῆς καί ὁ Ἡλίας καί συνωμιλοῦσαν μαζί Του, πρᾶγμα πού ἀποδεικνύει ὅτι «ζώντων καί νεκρῶν κυριεύει». Καί ἐνῶ μιλοῦσε ὁ Κύριος μαζί τους καί ἰδού νεφέλη ἐπεσκίασεν αὐτούς, καί ἰδού φωνή (ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ καί Πατρός ἠκούσθη)  ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα:

Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· αὐτοῦ ἀκούετε» (Ματθ. ιζ΄ 1-5).

Ὁ Κύριος πῆρε μαζί Του μόνον τούς τρεῖς κορυφαίους τῶν Μαθητῶν, κατά λόγον δικαιοσύνης, διότι «οἱ τῶν ἀρετῶν διαπρέψαντες καί τῆς ἐνθέου δόξης ἀξιωθήσονται».

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός μᾶς προτρέπει νά σηκωθοῦμε πάνω ἀπό τά γήϊνα, νά ὑψωθοῦμε «εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως». Νά ἀφήσουμε τήν ὀκνηρία, νά μήν εἴμαστε νωθροί, ράθυμοι, νωθεῖς. Ἐγέρθητε οἱ νωθεῖς. Γίνετε δραστήριοι. Ἀγαπήσατε τά πνευματικά. Ὑψώθητε. Μή παραμένετε πάντοτε χαμερπεῖς, μήν παραμένετε στερεωμένοι στή γῆ. Πάψετε πιά νά εἶσθε εὐτελεῖς, ποταποί, τιποτένιοι. Τά ἄνω ζητεῖτε. Τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς, γιά νά ἀξιωθῆτε τῶν θείων ἀποκαλύψεων, γιά νά δῆτε μαζί μέ τούς τρεῖς Μαθητάς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί νά δεχθῆτε τήν  φανέρωσι ἀπό τόν Πατέρα τοῦ Υἱοῦ Του, ἐνανθρωπήσαντος καί νά μάθετε ὅτι μόνον ἡ ὑπακοή στό Χριστό, δίνει δύναμι καί χάρι καί ὀδηγεῖ στήν πνευματική τελείωσι.

Οἱ ὑπόλοιποι Μαθηταί ἔμειναν στούς πρόποδες τοῦ Ὄρους. Δέν ἀξιώθηκαν νά δοῦν τόν Κύριό τους μεταμορφούμενον, διότι δέν εἶχαν πιστέψει καί δέν εἶχαν προκόψει στίς ἀρετές. Ἀπόδειξις τῆς ἀπιστίας τους ἦταν καί ἡ ἀδυναμία τους νά θεραπεύσουν τόν σεληνιαζόμενον νέον. Ὅταν ἀργότερα ρώτησαν τόν Κύριον : «Διατί ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό; Ὁ Κύριος θά τούς πῇ ξεκάθαρα:Δέν μπορέσατε, «Διά τήν ἀπιστίαν ὑμῶν» (Ματθ. ιζ΄ 19-20).

Ἀπό ὅλα αὐτά συμπεραίνουμε ὅτι γιά νά ἀξιωθοῦμε τῶν θείων ἀποκαλύψεων εἶναι ἀνάγκη νά πιστέψουμε μέ τήν καρδιά μας στό Χριστό καί νά  γράψουμε βαθειά μέσα στήν ψυχή μας τή σύστασι τοῦ οὐρανίου Πατρός ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὀ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καί ὀφείλουμε ἀπόλυτη ὑπακοή σ’Αὐτόν: Οὗτός ἐστιν ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα· Αὐτοῦ ἀκούετε».

Ἐγέρθητε οἱ νωθεῖς, μή πάντοτε χαμερπεῖς· οἱ συγκύπτοντες εἰς γῆν τήν ψυχήν μου λογισμοί, ἐπάρθητε καί ἄρθητε εἰς ὕψος θείας ἀναβάσεως· προσδράμωμεν Πέτρῳ καί τοῖς Ζεβεδαίου, καί ἅμα ἐκείνοις τό Θαβώριον ὄρος προφθάσωμεν, ἵνα ἴδωμεν σύν αὐτοῖς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ ἡμῶν· φωνῆς δέ ἀκούσωμεν, ἧς περ ἄνωθεν ἤκουσαν, και ἐκήρυξαν τοῦ Πατρός τό ἀπαύγασμα» (Οἶκος ἑορτῆς).