Η ΣΕΒΑΣΜΙΑ ΜΕΤΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Ἡ τῶν οὐρανῶν Ὑψηλοτέρα

καί πάσης κτίσεως τιμιωτέρα

«Τήν ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητον Θεοτόκον

καί προστασίαις ἀμετάθετον ἐλπίδα,

τάφος καί νέκρωσις οὐκ ἐκράτησεν· ὡς γάρ

ζωῆς Μητέρα, πρός τήν ζωήν μετέστησεν, ὁ

μήτραν οἰκήσας ἀειπάρθενον» (Κοντάκιον ἑορτῆς).

Παντάνασα, Πανύμνητε, Παρθένε, Θεοτόκε,

φύλαξον ἡμᾶς ὑπό τήν σκέπην σου.

Παναγιά μου, ποιός ἀπό μᾶς τούς  ἀναξίους

δούλους σου μπορεῖ νά πλέξῃ ἐπάξιον

ἐγκώμιον στή Χάρι σου;

Οἱ Ἄγγελοι καί οἱ Ἀρχάγγελοι, οἱ Θρόνοι καί

Οἱ Κυριότητες, τά Χερουβίμ καί τά Σεραφείμ.

ἄφωνοι στάθηκαν μπροστά στό κάλλος τῶν

ἀρετῶν σου, Ἁγνή, Ἀειπάρθενε, Δέσποινα.

Ὑποδειγματική εἶναι ἠ πίστις σου στό Θεό.

Τέλεια ἡ ἀγάπη σου, ὁλόψυχη ἠ ἀφοσίωσί σου.

Πραγματικά βρέθηκες στά μάτια τοῦ Θεοῦ ἡ

Μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη καί καλή, ἄξια

νά δεχθῇς στήν ἄχραντη ψυχή σου τό πανάγιον

Πνεῦμα καί νά  γίνης ἡ Μητέρα τοῦ Υἱοῦ καί

Λόγου τοῦ Θεοῦ, Μητέρα τοῦ Φωτός, Μητέρα

τῆς ζωῆς, παναγία Μητέρα ὅλων μας!  ...

Βρέθηκες στά μάτια τοῦ Θεοῦ ὑψηλοτέρα τῶν

Οὐρανῶν καί καθαρωτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν.

Τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ  καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ. Τῶν φιλοθέων φιλοθεωτέρα καί τῶν ἁγίων ἁγιωτέρα. ΠΑΝΑΓΙΑ.

Ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος  ἔκθαμβος ἀναφωνεῖ:

«Καί τίς ἱκανός τοιοῦτον φρᾶσαι μυστήριον;

Ποῖον δέ φθέγξασθαι στόμα, ποῖα δέ γλώσσα

λαλῆσαι περί τῆς μεγαλωνύμου Θεοτόκου τῆς

μητρός τοῦ Κυρίου; Αὕτη γάρ καί τάς τῶν

οὐρανῶν δυνάμεις ἐξένισε».
Καί πραγματικά. Παναγιά μου, Μεγαλόχαρη,   μέ τόν προσωπικό σου ἀγῶνα κατόρθωσες καί ἔγινες ἡ ἐνσάρκωσις πάσης ἀρετῆς, καί εἶσαι ἡ Μεγάλη  Μητέρα τοῦ Σύμπαντος, τί Ἱερό Σύμβολον, ἡ παναγία ΕΙΚΟΝΑ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Ὁ ἱερός ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας περιγράφει

τό δέος καί τό θαυμασμό, πού ἔνοιωσε ὁ Γαβριήλ

ὅταν βρέθηκε ἐνώπιόν σου, Πανάχραντε!...:

«Τήν ὡραιότητα τῆς Παρθενίας σου καί τό

ὑπέρλαμπρον τό τῆς ἁγνείας σου, ὁ Γαβριήλ

καταπλαγείς,  ἐβόα σοι, Θεοτόκε· Ποῖόν σοι

ἐγκώμιον προσαγάγω ἐπάξιον· τί δέ ὀνομάσω

σε; ἀπορῶ καί ἐξισταμαι· διό, ὡς προσετάγην,

βοῶ σοι· Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη».

Ἐάν οἱ Ἄγγελοι καί οἱ Ἀρχάγγελοι καί οἱ Ἅγιοι

Πατέρες καί Οἰκουμενικοί διδάσκαλοι στέκονται

ἄφωνοι, μπροστά στή Χάρι σου καί ἀδύναμοι νά

σέ ἐγκωμιάσουν ἐπάξια, Τί θά μποροῦσα νά πῶ
ἐγώ ὁ ἀνάξιος, ὁ ἁμαρτωλότερος τῶν ἁμαρτωλῶν;

Ἀναλογίζομαι τήν μητρική σου ἀγάπη καί τήν

Θείαν Σκέπη σου, Πάναγνε, καί τίς Ἄπειρες, ὄντως,

Εὐεργεσίες σου ὄχι μόνον στό ταλαίπωρο Γένος
μας, ἀλλά καί τίς εὐεργεσίες σου στόν καθέναν
ἀπό μᾶς, ἀλλά κυρίως ἀναλογίζομαι τίς εὐεργεσίες

σου προσωπικά σέ μένα τόν ἀνάξιο καί ἁμαρτωλό.

Λαχτάρα τῆς ψυχῆς μου εἶναι νά σέ ὑμνῶ, νά ὑμνῶ ἀκατάπαυστα τή Χάρι σου, νά μακαρίζω

σέ τήν Θεοτόκον, τήν ἀειμακάριστον καί Παναμώμητον καί Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Θέλω νά ψάλλω στή Χάρι σου ὕμνους καί Ὠδές καί δέν βρίσκω τά λόγια, πού ταιριάζουν. Μόνον δέξου τά δάκρυα τῆς εὐγνωμοσύνης μου, "Αγνή,Παρθένε, Θεοτόκε.

Αἰσθάνομαι ἀνάξιος νά σέ ἐγκωμιάσω Παναγία μου. Ἀλλά ἐάν σιωπήσω, οἱ λίθοι κεκράξονται, γιά τό μέγεθος τῆς ἀχαριστίας μου. Εἶσαι, Μεγαλόχαρη, στοργική Μητέρα τοῦ Κυρίου μας, ἀλλά καί Μητέρα ὅλων μας.
Μανοῦλα μου, Παναγιά μου, θυμᾶσαι πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια, ὅταν ἕνα πρωί ξύπνησα, μέ ἐκεῖνον τόν ὄγκον , σάν μικρό αὐγό, στή γλῶσσα μου; Τότε δέν μποροῦσα νά μιλήσω οὔτε νά ἀναπνεύσω καλά. Τότε ποιός μέ ἔσωσε, Παναγιά μου; Ποιά ἄλλη προστασία εἶχα, ἐκτός ἀπό Σένα; Μονάχα Ἐσένα εἶχα στήν καρδιά μου καί στή δική Σου κούρνιασα ἀγκαλιά.

Ὅταν πῆγαν στήν Ἀθηναϊκή Κλινική, ὁ Χειρούργος(ὁ κ. Χωματᾶς), μοῦ εἶπε ὅτι πρέπει[σύντομα, ἀμέσως νά χειρουργηθῶ. Θυμᾶμαι τά λόγια του:

«Πάτερ Στέφανε, σάν γιατρός, δέν μέ ἐνδιαφέρει ἄν θά μπορῇς να μιλᾶς μετά τήν ἐγχείρισι. Ἐγώ ὀφείλω νά κάνω ριζική ἀφαίρεσι τοῦ ὄγκου, γιά νά σέ κρατήσω στή ζωή. Αὔριο τό πρωῒ θά ἔλθῃ ὁ ἀναισθησιολόγος νά σέ προετοιμάσῃ».

Θυμᾶμαι τή νύχτα τῆς προσμονῆς τοῦ Χειρουργείου. Προσπαθοῦσα νά ἀρθρώσω τή λέξι:

Παναγιά μου καί δέν μποροῦσα. Ποσπαθοῦσα νά ἐπικαλεσθῶ τή Χάρι σου, Παναγία Μητέρα μου, καί ὅλη νύχτα ψέλιζα: Πα... Πααγιά μου καί νοερά ἔλεγα μόνον Παναγιά μου, Παναγιά μου, Παναγιά μου...

Καί κατά τά ξημερώματα ἔκανες τό Θαῦμα σου,  Παναγιά μου, γλυκειά μου Μητέρα!...

Καί μέ τή Χάρι Σου, ἄρχισα σιγά-σιγά νά μιλάω. Ὅταν ἦλθε ὁ ἀναισθησιολόγος καί μέ ἄκουσε νά μιλάω  ἔφυγε τρέχοντας νά φέρει τό Χειροῦργο, πού ἔμεινε ἄφωνος μπροστά στό Θαῦμα σου, ἄμωμε Παναγία.

«Τί ἔκαμες, Πάτερ μου;» «Τίποτε,  γιατρέ μου. Μόνον ἔλεγα, Παναγιά μου, Παναγιά μου καί μέ ἄκουσε ἡ μεγαλόχαρη, γιατί πῶς θά μποροῦσα νά ζήσω χωρίς νά ψάλλω καί νά κηρύττω τό λόγο τοῦ Θεοῦ;»

Καί ὁ Γιατρός μοῦ εἶπε: «ἡ Παναγιά ἔκαμε τό Θαῦμα της, σοῦ ἔδωσε πιστοποιητικό καλοηθείας. Σήμερα θά σᾶς δώσω καί τό ἐξιτήριον».

Πῶς μπορῶ νά σιωπήσω καί νά μή διαλαλήσω τή σωστική, μητρική σου Παρουσία στή ζωή μου,

Πάναγνε, Παναγία; 

Συγχώρησε με, Πανάμωμε, γιά  τά λάθη μου.

Σ' Εὐχαριστῶ. Σέ εὐχαριστῶ, Παναγιά μου.

Δέξου τά δάκρυα τῆς εὐγνωμοσύνης μου...

Ἄκουσε τή δέησί μου, γιά ὅλους ἐκείνους, πού βρίσκονται  ἔξω ἀπό την Ἁγία μας Ἐκκλησία.

Ξέρω ὅτι δακρύζουν ἀκόμη καί οἱ εἰκόνες, γιά τά ἄπρεπα καμώματά μας. Ἀλλά  καί γνωρίζω πολύ καλά

πόσο μεγάλη Μητέρα εἶσαι, γεμᾶτη στοργή.

Δέου καί ἰκέτευε τόν Υἱόν σου νά μᾶς  δώσῃ τό χάρισμα τῆς μετανοίας, ὥστε εἰλικρινά μετανοιωμένοι, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του καί νά κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης Του καί νά σέ ὑμνοῦμε, ὤ Κεχαριτωμένη!

Σκέπασέ μας μέ τή Χάρι σου καί ἀξίωσέ μας μέ τίς

πρεσβεῖες σου νά συνταχθοῦμε μέ τούς Ἁγίους καί νά ψάλλουμε ὕμνους δοξολογίας στόν Υἱό σου καί Σωτήρα μας ἀπό τοῦ νῦν καί ἕως τοῦ αἰῶνος. Ἀμήν.