ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ (Ἰωάν. γ΄ 13-17).

Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΤΟ ΣΤΑΥΡΟ.

«Εἶπεν ὁ Κύριος· Οὐδείς ἀναβέβηκεν εἰς τόν οὐρανόν, εἰ μή ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ.

Καί καθώς Μωϋσῆς ὕψωσε τόν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον.

Οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον.

Οὐ γάρ ἀπέστειλεν ὁ Θεός τόν υἱόν αὐτοῦ εἰς τόν κόσμον ἵνα κρίνῃ τόν κόσμον, ἀλλ’  ἵνα σωθῇ ὁ κόσμος δι’ αὐτοῦ» (Ἰωάν. γ΄ 13-17). Ἔπαθε καί Ἀνέστη ἵνα σωθῇ ὁ Κόσμος δι' Αὐτοῦ.

Ἔπαθε καί Ἀνέστη  ὁ  Χριστός ἵνα σωθῇ ὁ Κόσμος δι' Αὐτοῦ.
Ἡ ὕψωσις τοῦ Χριστοῦ στό Σταυρό εἶναι μυστήριον.
Ὑπερβαίνει τή νοητική μας ἱκανότητα. Ὁ Πανάγιος Θεός προεγνώριζε τήν πτῶσι τοῦ ἀνθρώπου, χωρίς,  βέβαια, ἡ πρόγνωσις τοῦ Θεοῦ νά ἐπηρεάζει τή συμπεριφορά τοῦ ἀνθρώπου. Ἔπλασε τόν ἄνθρωπον «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ», μέ νοῦν καί ἐλευθερίαν. Ἔπλασε τόν ἄνθρωπον μικρόν Θεόν, μικρόν Δημιουργόν. Ὁ ἄνθρωπος δέν κατενόησε τήν μεγάλην τιμήν, πού δώρησε ὁ Θεός καί «παρασυνεβλήθη τοῖς κτήνεσι τοῖς ἀνοήτοις καί ὡμοιώθη αὐτοῖς».

Ἐπειδή ὅμως ὁ Θεός δέν ἐδημιούργησε τόν ἄνθρωπον εἰς ἀπώλειαν, ἀλλ’ εἰς σωτηρίαν, ἀπό καταβολῆς
κόσμου ἀπεφάσισε νά  λυτρώση τόν κόσμον, διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ του.
«Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμον ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκε, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον». ΣΚΟΠΟΣ τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ὑψώσεως αὐτοῦ στό Σταυρό εἶναι νά σώσῃ τόν κόσμον. Εἶναι ἡ σωτηρία μας.
Ἐκεῖνος, πού πιστεύει στό Χριστό, δέν χάνεται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον.
Ὁ Θεός, ὡς Παντοδύναμος μπορεῖ νά μᾶς ἐξαναγκασῃ νά ἀκολουθήσουμε τή ζωή τῆς Πίστεως, τήν Ὁδό τῆς ὄντως ζωῆς, «ἀλλ’ οὐ βιάζεται δέ τινα διά τό
αὐτεξούσιον». Θέλει, μέ τή θέλησί μας, νά βαδίσουμε ἀπό τό κατ’ εἰκόνα εἰς τό καθ’ ὀμοίωσι. Θέλει νά συνεργασθοῦμε. Θέλει νά κατανοήσουμε ὅτι εἴμαστε πλασμένοι «δυνάμει» θεοί, καί μᾶς καλεῖ νά γίνουμε, μέ τή Χάρι Του, καί «ἐνεργείᾳ» θεοί. Νά θελήσουμε, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του διά τῆς ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα.
Ἐπειδή ὅμως ὁ Πάνσοφος καί Φιλάνθρωπος Θεός
γνωρίζει «τό εὐόλισθον τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως» ἀποστέλλει στόν κόσμον τόν Υἱόν του, ὁ Ὁποῖος γίνεται τύπος καί ὑπογραμμός, ἄριστον Ὑπόδειγμα τοῦ τελείου ἀνθρώπου, ὥστε κάθε ἄνθρωπος, πού θά πιστέψῃ Σ’ Αὐτόν νά μιμῆται τό Παράδειγμά Του. Νά ζῆ ὅπως ὁ Χριστός. Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔγινε υἱός ἀνθρώπου, ἐκένωσεν ἑαυτόν, ἐν σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος, ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Τύπος ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα.

«Ἔπαθεν ὑπέρ ἡμῶν ἡμῖν ὑπολιμπάνων ὑπογραμμόν ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» (Α΄Πέτρ. β΄ 21).

Ὑψώθηκε στό ξύλον τοῦ Σταυροῦ ἀπό ἄπειρη ἀγάπη γιά μᾶς, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον».
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφει ὅτι «συνίστησι τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὅτι ἔτι ἁμαρτωλῶν  ὄντων ἡμῶν Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» (Ρωμ. ε΄ 8).
Τό Μυστήριον τοῦτο τῆς Φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ, μᾶς τό ἀποκαλύπτει καί μᾶς τό ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός διά τῆς ἐνανθρωπήσεώς Του καί τῆς ὑψώσεώς Του στό Σταυρό, διότι μόνον Αὐτός μπορεῖ νά μᾶς ἐξηγήσῃ τά ἐπουράνια. Καί αὐτό, διότι «Οὐδείς ἀναβέβηκεν εἰς τόν οὐρανόν εἰ μή ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὤν ἐν τῷ οὐρανῷ» (Ἱωάν. γ΄ 13). Μόνον ὁ υἱός, ὁ ἐνθρωπήσας Θεός, ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, μόνον αὐτός  ἀνέβηκε εἰς τόν οὐρανόν, ὁ ὤν, ὡς τέλειος Θεός, ἐν τῷ οὐρανῷ καί συνεπῶς μόνον αὐτός, ὁ πανταχοῦ, μπορεῖ νά μᾶς ἐξηγήσῃ τά ἐπουράνια καί τό σχέδιον τοῦ Θεοῦ καί τά σχετικά μέ τή Σταυρική θυσία τοῦ Υἱοῦ Του, ὥστε νά σωθῇ κάθε ἕνας πού πιστεύει Σ’ Αὐτόν. Διότι «Οὐδείς ἐπιγινώσκει τόν υἱόν εἰ μή ὁ Πατήρ, οὐδέ τόν πατέρα τις ἐπιγινώσκει εἰ μή ὁ υἱός καί ᾧ ἐάν βούληται ὁ υἱός ἀποκαλύψαι». (Ματθ. ια΄ 27). Μόνον ὁ  μονογενής υἱός ὁ ὤν εἰς τόν κόλπον τοῦ πατρός ἐκεῖνος ἐξηγήσατο καί ἐξηγεῖ πάντα τά περί Θεοῦ.

Ὁ Χριστιανισμός δέν εἶναι ἐφεύρημα τῆς ἀγωνιώδους ἀναζητήσεως τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο. Ὁ Χριστιανισμός εἶναι Ἀποκάλυψις, γι’ αὐτό εἶναι ἡ μόνη ἀληθινή Θρησκεία. Ἡ μόνη Ἀλήθεια. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ αὐτοαλήθεια, ἡ αὐτοζωή, τό φῶς τό ἀληθινόν καί ἔρχεται στόν κόσμο ἀπό ἄπειρη ἀγάπη, ὄχι για νά κρίνῃ, ἀλλά γιά νά σώσῃ τόν κόσμο.

Δέν ἐξαναγκάζει κανέναν ὁ Θεός. Θέλει νά πιστέψουμε σ’ Αὐτόν ἐλέυθερα καί ἀβίαστα. Ἀπό ἄπειρη ἀγάπη ἔρχεται κοντά μας καί μᾶς ἀποκαλύπτει ὅτι ὅπως ἀκριβῶς ὁ Μωϋσῆς ὕψωσε τόν Ὄφι στήν ἔρημο καί Ὅποιος κοίταζε μέ πίστι τόν Ὄφι ἐσώζετο ἀπό τά θανατηφόρα δείγματα (τά δαγκώματα)τῶν φιδιῶν τῆς ἐρήμου, ἔτσι, πρέπει νά κρεμασθῇ πάνω στό Σταυρό καί ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός τοῦ Θεοῦ, ὡς υἱός ἀνθρώπου, ὁ ἀναμάρτητος, Αὐτός ἀντί ἡμῶν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωῆν αἰώνιον.
Πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, πού μέ ἀμπελοφιλοσοφίες, μέ ἀνθρώπινα φλυναφήματα, φλυαρίες καί βαττολογίες ἀρνοῦνται τήν πίστιν, οἰ ἀνεγκέφαλοι, καί βυθίζονται στό Βόρβορο τῶν παρανοήσεων καί τῆς ἰδιωτείας, τῆς ἠλιθιότητος καί παρασύρουν κι’ ἄλλους ἀναρίθμητους. Ὁ Θεός ὅμως καλεῖ στήν Πίστι, δέν ἐξαναγκάζει. Ὅστις θέλει... Ἐάν τις διψᾷ  ἐλθέτω καί λαβέτω ὕδωρ ζωῆς δωρεάν.

Ὁ λόγος εἶναι ἁπλός, καταληπτός. Ὁ Χριστός ὑψώνεται στό Σταυρό ἀπό ἄπειρη ἀγάπη. Ὅποιος πιστεύει σώζεται, ἔχει ζωήν αἰώνιον. Ὅποιος δέν πιστεύει, μέ τή θέλησί του καταδικάζει τόν ἑαυτόν του εἰς θάνατον. Μένει εἰς τήν ἔξω τοῦ Ναοῦ αὐλήν. Μένει ἔξω ἀπό τή βασιλεία τοῦ Χριστοῦ, δέσμιος τῆς γῆς, ἐμπεπηγμένος εἰς ἰλύν βυθοῦ, εἰς τήν κόλασιν τοῦ ἄγχους τῶν προσωπικῶν
του ἐνοχῶν.
Βασανίζεται καί βασανίζει μέ τά παραληρήματα μεγαλειότητος καί διώξεως κ.ἄ. μέ παραισθήσεις καί ψευδαισθήσεις. Βασανίζει καί βασανίζεται στό Βόρβορο τῆς σχιζοφρενικῆς Νέας ἐποχῆς τοῦ Ἀντιχρίστου καί τῆς σατανικῆς ἀθέου Παγκοσμιοποιήσεως, τοῦ Σκοταδισμοῦ καί τῆς ἐξαθλιώσεως, μακράν τοῦ ἀληθινοῦ Φωτός.
Ἐν ἀντιθέσει πρός τούς πιστούς στό Χριστό καί στή Σταυρική Του Θυσία, πού διά τῆς Πίστεως καί διά τῆς ὑπακοῆς στό Θεῖον Θέλημα, εὑρίσκονται ἀπό τώρα ἐν χειρί Θεοῦ, εἰσίν ἐν εἰρήνῃ, εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλά ζωή ἀτελεύτητος, οἱ ἀσεβεῖς, οἱ ἄπιστοι, ὀδεινῶνται εἰς τήν λίμνην τοῦ πυρός τήν καιομένην ἐν θείῳ, τήν ὁποίαν διάλεξαν μόνοι τους, μέ τή θέλησί τους.
Γιά τό Θεό δέν ὑπάρχει παρελθόν, παρόν καί μέλλον. Τά πάντα εἶναι «παρόν». Ὁ πάντων ἐπέκεινα, ὁ Πανταχοῦ εἶναι ὁ αεί Ὤν. Εἶναι τό ΤΩΡΑ. Καί τώρα μᾶς καλεῖ κοντά Του, στή Βασιλεία Του.
Σήμερον δεῖ ὑψωθῆναι τόν υἱόν τοῦ ἀνθρώπου.
Σήμερον  κρεμᾶται ἐπί ξύλου ὁ Χριστός.
Σήμερον ζητεῖ Πίστι θερμή, ἵνα δι’ αὐτῆς εἰσέλθουμε μαζί μέ τόν Ἐσταυρωμένον, ὡς ὁ μετανοημένος ληστής, ἐν τῷ παραδείσῳ. Ἀπό τώρα ἀπολαμβάνουν οἱ πιστοί τήν μακαριότητα.
Σήμερα ὀφείλουμε νά πιστέψουμε στό Χριστό, καί εἰλικρινά μετανοιωμένοι νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί νά κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί μαζί μέ τό λῃστή νά ποῦμε τό  «Μνήσθητί μου, Κύριε, ὅταν ἔλθῃς ἐν τῇ βασιλείᾳ σου», γιά νά ἀκούσουμε κι’ ἐμεῖς τή γλυκειά του διαβεβαίωσι: «Ἀμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ ἐμοῦ  ἔσῃ ἐν τῷ παραδείσῳ» (Λουκ. κγ΄ 43). Δέν ἀναβάλλει τό βραβεῖον τῆς πίστεως. Τό χορηγεῖ ἀμέσως: «Ἰδού  ἔρχομαι ταχύ, καί ὁ μισθός μου μετ’ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τό ἔργον ἔσται αὐτοῦ. Ἐγώ τό Α καί τό Ω, ὁ πρῶτος καί ὀ ἔσχατος, ἀρχή καί τέλος» (Ἀποκ. κβ΄12-13).
Κάθε μέρα Σταυρώνεται ὁ Χριστός. Καθε μέρα μᾶς καλεῖ κοντά Του. Καί τονίζει ὅτι ΣΚΟΠΟΣ τῆς Ὑψώσεώς Του στό Σταυρό εἶναι ἡ σωτηρία μας. «Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχει ζωήν αἰώνιον».