Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ(Ἰωάν. ιθ΄ 6-11. 13-20. 25-28. 30-35. Α΄Κορινθ. α΄18-24).

ΤΟ ΒΑΘΥΤΕΡΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΣΤΑΥΡΙΚΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

«Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης τῆς Οἰκουμένης·

Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας·
Σταυρός βασιλέων τό κραταίωμα· Σταυρός,
πιστῶν τό στήριγμα. Σταυρός, ἀγγέλων ἡ
δόξα, καί τῶν δαιμόνων τό τραῦμα».

Στά μάτια τῶν παραστρατημένων, αὐτῶν πού βαδίζουν τόν εὔκολο  δρόμο, αὐτῶν πού βαδίζουν στή ζωή ἀπό τήν εὐρύχωρη πύλη, τό κήρυγμα, περί τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, φαίνεται μωρία καί κουταμάρα.

Ἡ ἀνθρώπινη νοητική ἱκανότητα δέν μπορεῖ νά κατανοήσῃ καί νά ἑρμηνεύσῃ τό τῆς εὐσεβείας Μυστήριον, τή θεϊκή συγκατάβασι, γιά τή λύτρωσι τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων, τήν ἀπελευθέρωσί του ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι «ὁ λόγος ὁ τοῦ Σταυροῦ τοῖς μέν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δέ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι...» (Α΄ Κορινθ. α΄18-24). Ἄν ἦταν Θεός, λένε ὅλοι, ὅσοι δέν ἔχουν σύνεσι, ὅλοι οἱ ἀστόχαστοι, δέν θά ἐπέτρεπε νά τόν σταυρώσουν. Πόσο ὅμως πλανῶνται οἱ δυστυχεῖς; ...

Κυριεύονται ἀπό τό φοβερό πάθος του Ἐγωϊσμοῦ, κυριεύονται ἀπό τά πάθη καί τίς κακίες του, τούς τυφλώνουν τά πάθη καί ἀδυνατοῦν νά προσεγγίσουν τή Χάρι.
Ποιά σχέσι μπορεῖ νά ὐπάρχει μεταξύ τοῦ καθαροῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀκαθάρτου ἀνθρώπου;
Πῶς ὁ χοϊκός, πού δέν μπορεῖ νά νοήσῃ τά ἀνθρώπινα,  θά μπορέσῃ νά κατανοήσῃ τά ἐπουράνια; Οἱ δυστυχισμένοι, οἱ βυθισμένοι στό Βόρβορο τοῦ μίσους, αὐτοί πού θεοποιοῦν τόν Ἑαυτούλη τους καί λατρεύουν τό Μαμωνᾶ, τό Χρῆμα, τό Διάβολο, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐννοήσουν τό βαθύτερο νόημα τῆς σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Θεανθρώπου, ἄν πρῶτα δέν μετανοήσουν καί δέν ἐπιστρέψουν κοντά στό Θεό;

Πῶς οἱ τοιοῦτοι μποροῦν νά νοιώσουν μέσα στήν ψυχή τους, τί σημαίνει Θυσιαστική, ἁγνή, ἀνυπόκριτη ἀγάπη, στοργή καί τρυφερότητα;

Οἱ Ἑαυτούληδες, οἱ Ἐγωϊστές, οἱ Ψεῦστες, οἱ Ὑποκριτές, τά γεννήματα ἐχιδνῶν, αὐτοί δηλαδή , πού μέ  τά λόγια καί τίς βρωμερές τους πράξεις, καθημερινά σταυρώνουν τό Χριστό, στό πρόσωπο τῶν ἀδελφῶν Του τῶν ἐλαχίστων, πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐννοήσουν τό βαθύτερο νόημα τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Χριστοῦ, ἄν πρῶτα δέν καθαρίσουν τή λάσπη, μέσα ἀπό τήν ψυχή τους;
Πῶς νά ἐννοήσουν, τή σοφία τοῦ Θεοῦ, ἄν πρῶτα δέν πιστέψουν καί δέν ἐγκολπωθοῦν τό πνεῦμα τῆς αὐταπαρνήσεως καί τῆς αὐτοθυσίας τοῦ Χριστοῦ;

Οἱ παραστρατημένοι, οἱ ἀμετανόητοι, δέν θέλουν νά ἐννοήσουν, δέν θέλουν νά καταλάβουν τί σημαίνει Θυσία, γιά τόν ἄλλον ἄνθρωπον, πολύ δέ περισσότερο δέν μποροῦν νά καταλάβουν τί σημαίνει θυσιαστική, ἁγνή ἀγάπη, ὄχι μόνο γιά τούς φίλους, ἀλλά ἀκόμη καί γιά τούς ἔχθρούς. Μιά τέτοια συμπεριφορά γιά τόν ἄπιστο εἶναι μωρία, κουταμάρα, εἶναι ἀκατανόητη. Γιά τούς πιστούς ὅμως τό κήρυγμα περί τῆς Σταυρικῆς Θυσίας τοῦ Κυρίου εἶναι δύναμις Θεοῦ, πού σώζει(Α΄Κορινθ.α΄18).

Ὁ Χριστός, τέλειος Θεός, γίνεται καί τέλειος ἄνθρωπος. Σαρκώνεται ἡ Ἀγάπη. Καί τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ ἴσον ΟΥΔΕΝ. Ἡ Ἁγάπη Του Θεόν ποιεῖ τόν ἄνθρωπον, ἀναφωνοῦν οἱ Ἅγιοι Πατέρες.

Ὁ Χριστός γίνεται ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Ὡς τύπος τοῦ τελείου ἀνθρώπου ἀγωνίζεται καί ἀνηφορίζει τό δρόμο τοῦ Γολγοθᾶ καί φθάνει στήν ὑψηλή κορυφή τῆς τελειότητος, στό Θεό. Γίνεται τό ἄριστον πρότυπον τοῦ ἀγωνιζομένου ἀνθρώπου. Καί καλεῖ ὅλους μας νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του, νά φθάσουμε στήν Κορυφή, στό Θεό.

Αὐτό εἶναι καί τό βαθύτερο νόημα τῆς Θυσίας Του. Μέ τή Θέλησί Του, σταυρώθηκε γιά μᾶς καί μᾶς λύτρωσε ἀπό τή φθορά καί τό Θάνατο. Ἔθραυσε τά δεσμά τοῦ Ἅδου, Κατήργησε τόν τό κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοὐτέστι τόν Διάβολο καί μᾶς ἐλευθέρωσε ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου. Μᾶς δίδαξε μέ τό Σταυρό Του τί σημαίνει ἀγάπη. Μᾶς ἔδωκε τό Ὑπόδειγμα. Ἔτσι ἔγινε γιά κάθε ἄνθρωπο ἡ  Ὁδός πρός τήν τελείωσι, πρός τήν ζωήν. Μᾶς ἄνοιξε τόν Παράδεισο. Μᾶς δίδαξε πῶς μποροῦμε ἀπό τώρα νά ζοῦμε στόν Παράδεισο. Νά ἐννοήσουμε τό βαθύτερο νόημα τῆς Σταυρικῆς Του Θυσίας, νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἀξία κάθε ἀνθρώπινης ψυχῆς, χάριν τῆς ὁποίας σταυρώνεται ὁ Χριστός, καί ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν κάνοντας «Πρᾶξι» τή Θυσία Του. Νά κατανοήσουμε τό Χρέος μας ἀπέναντι στό Λυτρωτή καί ἀπέναντι στήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ τόν συνάνθρωπό μας.

Ἄν, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, πιστέψουμε στή δύναμι τοῦ Τιμιου Σταυροῦ καί συνεχίσουμε τή ζωή μας ἀκολουθοῦντες τά Ἴχνη τοῦ Κυρίου, εἶναι πλέον ἤ βέβαιον ὅτι θά φθάσουμε στήν Κορυφή τῆς πνευματικῆς τελειώσεως. Θά ζοῦμε ἀπό τώρα στόν Παράδεισο, ἔχοντες στήν καρδιά μας τό Χριστό, τήν τέλεια ἀγάπη.
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τονίζει ὅτι «Οὐκ ἄξια τά παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρός τήν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς» (Ρωμ. η΄18). Τό ὑπέρτατον Ἀγαθόν εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος καταδέχεται καί σταυρώνεται γιά μᾶς, «ἀντί ἡμῶν» καί διά τοῦ Σταυροῦ, μᾶς ὁδηγεῖ στήν τέλεια ἀγάπη, πού Θεόν ποιεῖ τόν ἄνθρωπον.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, «τό τρισμακάριστον Ξύλον, ἐν ᾧ ἐτάθη Χριστός, ὁ Βασιλεύς καί Κύριος», τό «σεμνόν μαρτύριον» τῆς Θυσίας τοῦ Θεανθρώπου, ἀποτελεῖ τήν τρανωτάτη ἀπόδειξι τῆς ἀπείρου ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, γιά τόν ἄνθρωπον.

Ὁ Σταυρός,   «τό ξύλον τῆς κατάρας», ἔγινε «ξύλον εὐλογίας », χάριν τῆς Θυσίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔγινε τό ἱερό σύμβολον τῆς Πίστεώς μας, τό σύμβολον τῆς Νίκης καί τοῦ Θριάμβου πάνω στό κακόν καί τήν ἁμαρτία. «Ὁ ζωηφόρος Σταυρός, τῆς εὐσεβείας τό αήτττητον τρόπαιον», δέν εἶναι μόνον σκέπη κραταιά, ἀπροσμάχητον τεῖχος καί θεῖον φυλακτήριον τῶν πιστῶν, ἀλλά, πάνω ἀπό ὅλα, εἶναι ὁ Σταυρός του Κυρίου μας, «τῶν πιστῶν τό καύχημα». Διότι ὁ Χριστός, γιά χάρι μας, ἔλαβε δούλου μορφήν, σταυρώθηκε γιά μᾶς, ἐπειδή πρῶτος μᾶς ἀγάπησε καί μᾶς ἔλουσε καί μᾶς ἐκαθάρισε μέ τό πανάγιον αἷμα Του καί μᾶς κατέστησε βασιλιάδες καί ἱερεῖς στό Θεό Πατέρα καί μᾶς ἔδωκε τόν Τίμιον Σταυρόν Του, ὡς ὅπλον ἰσχυρότατον κατά τοῦ Διαβόλου. Ἔδιωξε τό φόβο ἀπό τήν ψυχή μας καί μᾶς ἔδωσε ἐξουσίαν τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ» (Λουκ. ι΄ 19). Μᾶς ἔδωσε τή Χάρι νά ζοῦμε ἀπό τώρα ἑνωμένοι μαζί Του καί νά ἀπολαμβάνουμε ἀπό τώρα τήν αἰώνια μακαριότητα.

Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ εἶναι γιά κάθε πιστό «Θεοῦ δύναμις καί Θεοῦ σοφία» (Α΄Κορινθ. α΄23). Γι’ αὐτό καί μαζί μέ τόν Παῦλον ἔχουμε καύχημα τόν Σταυρόν. Διότι διά τῆς πίστεως στή  σταυρική Θυσία τοῦ Χριστοῦ ἔχει νεκρωθῇ γιά μᾶς ὁ κόσμος, ἀλλά καί μεῖς  ἔχουμε νεκρωθῇ ὡς πρός τόν κόσμον. Δέν μᾶς δελεάζει τίποτε, ἀλλά καί δέν μᾶς τρομάζει τίποτε σ’ αὐτόν τόν κόσμο, γιατί ἔχουμε στήν καρδιά μας τό Χριστό (παρβλ. Γαλάτ. στ΄ 14-15).

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο καί ἐμεῖς μέ παρρησία «Κηρύσσομεν Χριστόν ἐσταυρωμένον», ὁ ὁποῖος εἶναι Θεοῦ δύναμις, πού ἀναγεννᾷ καί ἁγιάζει, καί Θεοῦ σοφία, πού φωτίζει κάθε πιστό καί τόν ὁδηγεῖ εἰς ζωῆς πηγάς ὑδάτων.

Καιρος νά γκρεμίσουμε μέσα μας καί γύρω μας τά
Εἴδωλα τῆς ὑλιστικῆς καί ἐγωϊστικῆς ἀγάπης τοῦ ἑαυτοῦ μας καί μέ  τή Χάρι καί τή δύναμι τοῦ Σταυροῦ νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τό κακόν καί τήν ἁμαρτία καί νά ἐπιστρέψουμε, εἰλικρινά μετανοιωμένοι, κοντά στό Χριστό.
Καιρός εἶναι νά ἀλλάξουμε ζωή. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας. Χρειάζεται ἀγῶνας.

Τύπος καί ὑπογραμμός, φωτεινόν Παράδειγμα ὁ Χριστός.Εἶναι ὡραῖος ὀ πνευματικός ἀγῶνας,  καί ἀκόμη ὡραιότερον τό εὐσεβῶς ζῆν ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Φέρει στήν ψυχή γαλήνη. Καί μέ τή Χάρι τοῦ Σταυροῦ εἶναι βέβαιη ἡ νίκη μας ἐν Χριστῷ. Διότι τό Ἀρνίον θά νικήσῃ τούς παντοειδεῖς ἐχθρούς μας καί μαζί του θά νικήσουμε  καί μεῖς, οἱ δικοί Του, ὅσοι εἶναι μαζί Του, πάντες οἱ κλητοί καί ἐκλεκτοί καί πιστοί (πρβλ. Ἀποκ. ιζ΄ 14).

«Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ, Χριστιανῶν ἡ ἐλπίς, πεπλανημένων ὁδηγέ, χειμαζομένων λιμήν ἐν πολέμοις νῖκος, οἰκουμένης ἀσφάλεια, νοσούντων ἰατρέ, νεκρῶν ἡ ἀνάστασις, ἐλέησον ἡμᾶς».