ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ (Ματθ.α΄1-25).

«Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ

Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ» (Ματθ. α΄ 1).

Εἶναι στ’ ἀλήθεια θαυμαστή ἡ ἐπιγραφή, πού θέτει στό Εὐαγγέλιόν του ὁ ἅγιος Εὐαγγελιστής Ματθαῖος. Εἶναι μεγαλειώδης ὁ τίτλος τοῦ Εὐαγγελίου του, μεστός, γεμᾶτος θεῖα νοήματα, περιεκτικός:

«Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ». Τίτλος, πού ἐκφράζει μέ ἁπλότητα καί συντομία τό περιεχόμενον ὁλοκλήρου τοῦ Εὐαγγελίου.
«Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ». ΒΙΒΛΟΣ, δηλαδή, πού ἱστορεῖ πῶς ὁ πανάγαθος Θεός πραγματοποιεῖ τίς Ἐπαγγελίες Του, τήν προαιώνιον Βουλήν Του, γιά τή λύτρωσι καί σωτηρία τοῦ κόσμου.
ΒΙΒΛΟΣ, πού ἱστορεῖ ἀκριβῶς  τήν πραγματοποίησι, τήν ἀποκάλυψι «τοῦ χρόνοις αἰωνίοις σεσιγημένου μυστηρίου» (Ρωμ. ιδ΄ 24), «τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἀπό τῶν αἰώνων καί ἀπό τῶν γενεῶν» (Κολασ. α΄26), τοῦ μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας.

ΒΙΒΛΟΣ, πού μᾶς ἐξηγεῖ γιατί εἶναι «ὁμολογουμένως μέγα τό τῆς εὐσεβείας μυστήριον». Διότι «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί, ἐδικαιώθη ἐν πνεύματι, ὤφθη ἀγγέλοις, ἐκηρύχθη ἐν ἔθνεσιν, ἐπιστεύθη ἐν κόσμῳ, ἀνελήφθη ἐν δόξῃ» (Α΄Τιμόθ. γ΄16).
ΒΙΒΛΟΣ  διά τῆς ὁποίας γνωρίζεται στόν κόσμο «Τίς ἡ Οἰκονομία τοῦ μυστηρίου τοῦ ἀποκεκρυμμένου ἐν τῷ Θεῷ, τῷ τά πάντα κτίσαντι διά Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. γ΄ 9). «ΒΙΒΛΟΣ ΓΕΝΕΣΕΩΣ Ἰησοῦ Χριστοῦ», δέν σημαίνει
«Γενεαλογικός κατάλογος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», ὅπως κακῶς μεταφράζεται ἀπό πολλούς. Ἀλλά «Βίβλος ΓΕΝΕΣΕΩΣ Ἰησοῦ Χριστοῦ» σημαίνει  ΒΙΒΛΟΣ, πού ἔχει σάν περιεχόμενο ὅλα, ὅσα ἔχουν σχέσι μέ τόν Ἰησοῦν Χριστόν, τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱόν καί Λόγον τοῦ Θεοῦ. «Βίβλος γενέσεως Ἰησοῦ χριστοῦ , υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ», σημαίνει Βίβλος, βιβλίον, σύγραμμα, πού περιέχει, ὄχι μόνον τήν θαυμαστήν γέννησίν Του ἐκ Πνεύματος Ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου, ἀλλά καί τή θεϊκή  συγκατάβασι, τόν πανάγιον ἐπί τῆς γῆς βίον Του, τίς Πράξεις , τήν αἰώνιαν σωστική διδασκαλία , τά θαύματα , τά φρικτά, τά ἄχραντα Πάθη , τόν ἐπώδυνο σταυρικό  θάνατο καί τήν ἔνδοξον Ἀνάστασιν,  καί «τήν  εἰς οὐρανούς ἀποκατάστασιν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ».

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος ἐρωτᾷ: «Τίνος  δέ ἕνεκεν Βίβλον αὐτήν ΓΕΝΕΣΕΩΣ καλεῖ Ἰησοῦ Χριστοῦ; Καίτοιγε τοῦτο οὐ μόνον τήν γέννησιν ἔχει, ἀλλά πᾶσαν τήν οἰκονομίαν. Ὅτι πάσης τῆς οἰκονομίας τό κεφάλαιον τοῦτο, καί ἀρχή καί ῥίζα πάντων ἡμῖν τῶν ἀγαθῶν γίνεται» (Ὑπόμν. Εἰς τό κατά Ματθαῖον, κεφ. Α΄ Ὁμιλ. Β΄ παρ. γ΄).

ΒΙΒΛΟΣ  γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, « ὅς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ ἁρπαγμόν ἡγήσατο τό εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ’ ἑαυτόν ἐκένωσε μορφήν δούλου λαβών, ἐν ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος καί σχήματι εὑρεθείς ὡς ἄνθρωπος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ» (Φιλιπ. β΄  6-8).
«ΒΙΒΛΟΣ  γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, υἱοῦ Δαυῒδ, υἱοῦ Ἀβραάμ. Ἀβραάμ ἐγέννησε τόν Ἰσαάκ,... Ἰακώβ δέ ἐγέννησε τόν Ἰωσήφ, τόν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη Ἰησοῦς, ὁ λεγόμενος Χριστός.
Ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ καταδέχεται  καί συγκαταβαίνει τῷ Γένει τῶν ἀνθρώπων, γεννᾶται ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας, ἐκ τοῦ γένους Δαυῒδ καί γίνεται υἱός Δαυῒδ, κατά σάρκα, σύμφωνα μέ τίς Ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία μας : «Οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα καί ἡγούμενος ἐκ τῶν μηρῶν αὐτοῦ, ἕως ἄν ἔλθῃ τά ἀποκείμενα αὐτῷ, καί αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γενέσ. 49, 10). Στήν ἀρχή τοῦ Εὐαγγελίου του ὁ Ματθαῖος ἀντιγράφει τάς Δέλτους τῆς Προθέσεως ἀπό τό Ναό τῶν Ἰουδαίων  καί ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, σύμφωνα μέ τίς Ἐπαγγελίες τοῦ Θεοῦ,  ὡς ἄνθρωπος εἶναι υἱός τοῦ Βασιλέως Δαβίδ καί τοῦ Πατριάρχου Ἀβραάμ. Ὁ Θεός «προεπηγγείλατο διά τῶν προφητῶν  αὐτοῦ ἐν γραφαῖς ἁγίαις περί τοῦ Υἱοῦ αὐτοῦ, τοῦ γενομένου ἐκ σπέρματος  Δαυῒδ κατά σάρκα» (Ρωμ. α΄ 2-3).
 Ὁ Προφήτης Ἡσαῒας λέγει: «Καί ἐξελεύσεται ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαί, καί ἄνθος ἐκ τῆς ῥίζης ἀναβήσεται»(Ἡσ. ια΄ 1).
Ὁ Ματθαῖος, μέ λόγια ἁπλά, μᾶς ἀναγγέλλει τήν ὑπερφυσική γέννησι τοῦ Κυρίου. Γεννᾶται ἐκ πνεύματος ἁγίου καί Μαρίας τῆς Παρθένου. Παραγματοποιεῖται ἡ Προφητεία τοῦ Ἡσαῒου, πού, πρίν ἀπό ὀκτακόσια χρόνια, ἔλεγε: «Ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί ἕξει καί τέξεται υἱόν, καί καλέσουσι τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ, ὅ ἐστι μεθερμηνευόνον μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός»( Ἡσ. ζ΄  14. Ματθ. α΄ 23). Ἡ Προφητεία γίνεται Ἱστορία.
Καί ἡ ΒΙΒΛΟΣ γενέσεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς  εἶναι ὁ Σωτῆρας μας « Αὐτός γάρ σώσει (καί σώζει) τόν λαόν αὐτοῦ ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν» (Ματθ. α΄ 21).
Ξένον καί παράδοξον εἶναι τό μέγα τοῦτο μυστήριον.
Δέν τό χωράει ὁ νοῦς μας. Εἶναι ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν.
Ὁ ἱερός Γρηγόριος ὁ Θεολόγος λέγει: «Μυστήρια Θεοῦ ἐρευνῶντες  παραπληκτήσωμεν». Θά τρελλαθοῦμε. Καί ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει: «Ταλαίπωρε ἄνθρωπε, ἄνθρωπος ὤν, Θεόν πολυπραγμονεῖς;»
Μόνον μέ  τόν πυρήνα τῆς ψυχῆς, μόνο μέ τήν ὀρθόδοξον, τήν καυστικήν πίστιν, τήν δι’ αγάπης ἐνεργουμένην, μπορεῖ κανείς νά προσεγγίσῃ τό Μέγα  μυστήριον τῆς θείας συγκαταβάσεως καί νά χαρῇ χαρά μεγάλην, ὅτι ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σωτήρ.
Εἴμαστε δυστυχισμένοι οἱ ἄνθρωποι, ἄθλιοι, γυμνοί, πτωχοί καί γυμνοί καί πάνω ἀπό ὅλα, εἴμαστε τυφλοί. Ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης, ἦλθε τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπον, πού ἔρχεται στόν κόσμο, καί οἱ περισσότεροι ἀπό μᾶς, δέν δεχόμαστε τό Φῶς. Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης λέγει ὅτι οἱ ἄνθρωποι ἠγάπησαν τό σκότος μᾶλλον ἤ τό Φῶς. Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι δέν ἐρχόμαστε πρός τό Φῶς. Μισοῦμε τό Φῶς, γιατί εἶναι φαῦλα, βρωμερά τά ἔργα μας. Βαδίζουμε στήν αὐτοκαταστροφή μας καί δέν μετανοοῦμε.
Ὁ Χριστός γεννᾶται, χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας. Αὐτό εἶναι τό ὑπέρλογο Γεγονός. Καί τό γεγονός οὐκ ἀπογίνεται , ἔλεγε ὁ Σωκράτης. Ὁ Χριστός γεννᾶται καί ἀναζητεῖ κατάλυμα. Στή Βηθλεέμ δέν βρέθηκε τόπος γι’ Αὐτόν. Γεννήθηκε σέ μια σπηλιά, ἀνακλίθηκε σέ μια φτωχική Φάτνη, καί τόν θέρμαιναν τά χνῶτα τῶν ἀλόγων ζώων.

Ὁ Χριστός γεννᾶται, ἔρχεται κοντά μας καί κρούει τήν θύρα, γιά νά γεννηθῇ μέσα στήν ψυχή μας. Ὁ Πάντων Ἐπέκεινα, ὁ Πανταχού, καταδέχεται καί ζητεῖ νά γεννηθῇ μέσα στήν ψυχή μας. Κρούει τήν θύραν, καί λέγει: «Υἱέ, δός μοι σήν καρδίαν». Εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη, δέχεται νά κατοικήσῃ ἐντός μας.

Σήμερον γεννᾶται, σήμερον κρούει τήν Θύραν, σήμερον ζητεῖ νά κατασκηνώσῃ μέσα στήν καρδιά μας ἡ Ἀγάπη. Ἕνας ἅγιος λέγει ὅτι «Χίλιες φορές κι’ ἄν γεννήθηκε στή Βηθλεέμ ὁ Χριστός, μέσα σου ἄν δέν γεννήθηκε εἶσαι γιά πάντα χαμένος». Καί ἔχει δίκιο. Μέσα μας πρέπει νά γεννηθῇ ὁ Χριστός, νά ἀλλάξῃ τή ζωή μας. Νά φωτίσῃ τά σκοτάδια μας. Νά γίνη ἡ ψυχή καί ἡ ζωή μας Παράδεισος. Νά κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς ἀγάπης.
Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅτι ὁ Χριστός, ὁ τέλειος Θεός,  γίνεται ἄνθρωπος γιά νά γίνουμε ὅλοι θεοί κατά χάριν.
Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ ζωή μας καί ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας καταφυγή, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Εἶναι καιρός νά
συνειδητοποιήσουμε ὅτι μόνον ἄν ἀνοίξουμε τήν ψυχή μας στό Χριστό νά γεννηθῇ ἐντός μας, τότε καί μόνον τότε θά λυτρωθοῦμε ἀπό ὅλα τά δεινά, πού σωρεύει στή ζωή μας ἡ ἁμαρτία. Καί εἶναι καιρός νά στραφοῦμε στή Βηθλεέμ καί ταπεινά νά γονατίσουμε, νά εἰσέλθουμε στό Σπήλαιο καί νά ἀποθέσουμε στά πόδια τοῦ Θείου Βρέφους ὅ, τι ἔχουμε δικό μας, δηλαδή τίς ἁμαρτίες μας, καί νά  ἐπιστρέψουμε στή ζωή «δι’ ἄλλης ὁδοῦ». Κι’ αὐτή ἡ ἄλλη Ὁδός εἶναι ὁ Χριστός, ἡ ἐνσαρκωμένη ἀγάπη.
Ὁ Ποιητής , μιά ἁγία ψυχή, στρέφει τήν προσοχή μας πρός τή Βηθλεέμ καί λέγει:

«Ὤ ἐμεῖς κακόμοιροι θνητοί, πού δίχως καλωσύνη

πλανιώμαστε στῆς ἐρημιᾶς τἄχαρα μονοπάτια,
ἄν ξέραμε πώς τόσο ἁπλά, ἡ ἀγάπη κατοικεῖ,
καί πώς μιά φάτνη ταπεινή διαλέγει γιά γείρῃ.
Στή Βηθλεέμ θά στρέφαμε στοχαστικά τά μάτια
καί σταθερά θά φέρναμε τό βῆμα πρός τά ἐκεῖ».