ΤΟ ΝΕΟΝ ΕΤΟΣ

Εἶναι «καιρός τοῦ βαλεῖν ἀρχήν».

Ὁ πανάγαθος Θεός εὐσπλαγχνίζεται τά πλάσματά Του καί μακροθυμεῖ. Μᾶς χαρίζει μιά νέα εὐκαιρία. Μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας. Τό Νέον ἔτος εἶναι «δόσις ἀγαθή καί δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστικαταβαῖνον ἀπό τοῦ Πατρός τῶν Φώτων» (Ἰακ. α΄ 17). Εἶναι μια νέα εὐκαιρία, γιά νά βάλουμε ἀρχή στήν πνευματική μας ζωή.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι προοδεύει ἡ ἀνθρωπότητα τεχνολογικά, ἀλλά παραμένει ἀνάπηρος πνευματικά.

Ἐάν ἐξετάσουμε μέ προσοχή τή ζωή τῆς ἀνθρωπότητος, θά διαπιστώσουμε ὅτι ὁ ἕνας ἄνθρωπος στέκεται ἀπέναντι στόν ἄλλον, σάν ἐχθρός καί  ὄχι σάν πλησίον.

Δέν εἶναι ὑπερβολή ἄν ποῦμε ὅτι ζοῦμε σέ μια ἐποχή ἀνατροπῆς τῆς Ἱεραρχίας τῶν Ἀξιῶν. Πολλοί καυχῶνται «ἐπί τοῖς ἀτοπήμασι». Οἱ λέξεις καί οἱ ἔννοιες ἔχασαν τό πραγματικό τους νόημα. Οἱ ἀνωμαλίες  καί οἱ διαστροφές

ἀποκαλοῦνται ἰδιαιτερότητες καί ἐπιβάλλεται διά νόμου νά εἶναι σεβαστές. Χάθηκε τό χρῶμα τῆς ντροπῆς. Πολλοί, ἀνερυθριάστως, προβάλλουν τήν αἰσχρότητά τους καί βεβηλώνουν, μιαίνουν, μολύνουν «τά ὅσια καί τά ἱερά». Καί ὅπως λέει ὁ Σαίξπηρ,

«Ζοῦμε σ’ ἕνα κόσμο, πού τό νά βλάψῃς ἄλλον,
εἶναι πρᾶξι ἐπαινετή. Καί ὅταν κάνῃς τό καλό,
οἰ πιο πολλοί σέ παίρνουν γιά τρελλό».

Στρέφει ὁ ἕνας καί τρώγει τίς σάρκες τοῦ ἀδελφοῦ του. Παραβαίνουμε τούς νόμους τοῦ Θεοῦ, τούς φυσικούς, τούς ἠθικούς καί τούς πνευματικούς καί διαταράσσουμε τήν ἱσορροπία καί τήν ἁρμονία τοῦ Σύμπαντος.

Ὁ Πανάγαθος Θεός μᾶς παρακολουθεῖ καί θέλει τή σωτηρία μας, ἀλλά δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Θέλει νά καταλάβουμε ὅτι ἡ παραβατική μας συμπεριφορά μᾶς ὁδηγεῖ στόν ὄλεθρο, στήν καταστροφή, στή δυστυχία. Θέλει νά κάνουμε καλή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας, καί μέ τή θέλησί μας, νά ἐξέλθουμε ἀπό τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος καί νά ἔλθουμε εἰς τόπον ἀναψυχῆς. Νά ἐπιστρέψουμε, μέ τή θέλησί μας, κοντά Του, στήν Πηγήν τοῦ ζῶντος Ὕδατος, καί νά νοιώσουμε τή χαρά τῆς ἐπιστροφῆς. Νά νοιώσουμε τή Χαρά τῆς δημιουργίας, νά λειτουργήσουμε ὡς θεοί, καί νά φθάσουμε ἀπό τό «κατ'εἰκόνα», εἰς τό «καθ' ὁμοίωσιν».

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο μᾶς χαρίζει τό Νέον ἔτος, γιά νά βάλουμε ἀρχήν στήν πνευματική μας ζωή, μέ τή θέλησί μας. Καλεῖται, λοιπόν,   ὁ καθένας ἀπό μᾶς  νά ἔλθῃ «εἰς ἑαυτόν». Νά περισυλλεγῇ καί νά κάνῃ ἐνσυνείδητον αὐτοέλεγχον, αὐτοεξέτασι. Ὀφείλει ὁ καθένας νά γνωρίσῃ τόν ἑαυτόν του, νά ἀναγνωρίσῃ τά σφάλματά του, τήν προσωπική του ἐνοχή, καί νά μή μεταβιβάζει σέ ἄλλους τό φταίξιμό του, ἀλλά, ὡς τίμιος ἄνθρωπος, νά μετανοήσῃ εἰλικρινά καί ἔμπρακτα.

Εἶναι χρέος ὅλων μας νά μετανοήσουμε εἰλικρινά καί ὄχι μόνον νά διορθώσουμε ὅσο μποροῦμε τά λάθη μας, ἀλλά καί νά πάρουμε τήν ἀπόφασι νά βάλουμε στή ζωή μας νέα ἀρχή, νά ζοῦμε εὐσεβῶς ἐν Χριστῷ, νά ζοῦμε καθώς πρέπει ἁγίοις, νά περιπατοῦμε «ἐν ἀγάπῃ», ὅπως ὁ Χριστός. 

Νά μεταβάλλουμε τή σάρκα σέ πνεῦμα.

Νέον Ἔτος. Νέα εὐκαιρία. Ὁ Ἁπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι: «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορινθ. στ΄ 2). «Ἀποθώμεθα οὖν τά ἔργα τοῦ σκότους καί ἐνδυσώμεθα τά ἔργα τοῦ φωτός» (Ρωμ. ιγ΄12). «Νά ἀποθέσουμε, σάν ἄλλο ρυπαρό, βρωμερό, ἀκάθαρτο ἔνδυμα τόν παλαιόν τῆς ἁμαρτίας ἄνθρωπον, τόν ἀκάθαρτον βίον μας, τίς κακίες καί τίς ἁμαρτίες μας, καί νά ἐνδυθοῦμε τόν νέον ἄνθρωπον, τόν Χριστόν, τόν κατά Θεόν κτισθέντα καί νά συμπεριφερώμαστε στούς ἀνθρώπους μέ δικαιοσύνη καί μέ ἀφοσίωσι καί μέ ὁσιότητα στό Θεό, δηλαδή μέ ἀρετές, πού εἶναι καρπός τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Μέ ἕνα λόγο νά ἐγκολπωθοῦμε τό Χριστό καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης (Πρβλ. καί Ἐφεσ. δ΄  22ἑξ.).

Εἶναι καιρός νά φύγουμε ἀπό τήν πνιγερή ζωή τῆς ἁμαρτίας καί ἐπιστρέψουμε  στῆς Ὁμορφιᾶς τή σφαῖρα. Νά νοιώσουμε τή χαρά τῆς ἀγάπης καί νά βροῦμε ἀνάπαυσι στήν ψυχή μας καί σκοπός στή ζωή μας νά γίνῃ Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. Εὔχομαι στούς ἐπισκέπτες τῶν νέων Ἀναπαλμῶν καί σέ ὅλους μας τό Νέον ἔτος νά εἶναι ἡ ἀρχή νέας, ἁγίας ζωής ἐν Χριστῷ. Νἇναι ἀπό τώρα ἡ ζωή μας Προσευχή: ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἀδιάλειπτη νοερά προσευχή, μυστική, ἐσωτερική ἐπικοινωνία, συνομιλία καί ἔνωσις μέ τόν Θεόν. Νἆναι ἡ ζωή μας ὕμνος Εὐχαριστίας, δάκρυ εὐγνωμοσύνης στό Λυτρωτή!