ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιδ΄16-24. Ματθ. κβ΄1-14).

Ἡ παραβολή τοῦ μεγάλου Δείπνου

Σ’ αὐτήν ἐδῶ τήν ἄθλια παροικία βρισκόμαστε μέ ἡμερομηνίαν λήξεως. Εἴμαστε πάροικοι καί παρεπίδημοι, προσωρινοί, διαβάτες (Ἑβρ. δ΄ 13).Ὁ Πανάγαθος μᾶς χαρίζει καιρόν μετανοίας. Μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος, νά μετανοήσουμε καί νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του, στήν Πατρική «Ἑστία», στή μόνιμη, τήν αἰώνια  κατοικία μας, ὁμοτράπεζοι καί συγκληρονόμοι τοῦ Υἱοῦ Του, νά παρακαθήσουμε στό Μέγα Δεῖπνον, στή Βασιλεία Του.«Μακάριος ὅς φάγεται ἄριστον ἐν τῇ Βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ» (Λουκ. ιδ΄15). Πρέπει δέ νά σημειώσουμε ἐδῶ ὅτι « οὐκ ἔστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καί πόσις, ἀλλά δικαιοσύνη καί εἰρήνη καί χαρά ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ» ( Ρωμ. ιδ΄ 17).

Μέγας εἶναι ὁ Θεός, ὁ  προσκαλῶν, μέγα τό Δεῖπνο καί πολλοί οἱ κεκλημένοι. Δυστυχῶς ὅμως οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀρνοῦνται τήν πρόσκλησι, μέ «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις». Ὁ ἕνας λέγει ἀγρόν ἠγόρασα, ὁ ἄλλος ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε... καί ἄλλος γυναῖκα ἔγημα, καί ἤρξαντο ἀπό μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες (Λουκ. ιδ΄ 17-20).«Πολλοί εἰσι  οἱ  κλητοί», λέγει  ὁ Κύριος, «ὀλίγοι δέ ἐκλεκτοί»(Ματθ.κβ΄14).

 Οἱ πολλοί παραμένουν «δέσμιοι τῆς γῆς».

Δέν συνειδητοποιοῦν, τό «βραχύ τῆς ζωῆς» καί τή ματαιότητα τῶν ἐγκοσμίων πραγμάτων καί τῶν ἀνθρωπίνων ἐπιδιώξεων, καί, μέ τή θέλησί τους, παραμένουν κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ θανάτου.

Δέν κατανοοῦν ὅτι «Οὐκ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλά τήν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβρ. ιγ΄ 14),καί ἀρνοῦνται τή πρόσκλησι τῆς Ἀγάπης καί δέν μετέχουν τοῦ Δείπνου. Ἀρνοῦνται τήν ὄντως ζωήν.

Προφανῶς δέν πιστεύουν στό Θεό καί στήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς.  Δέν δέχονται τήν πρόσκλησι. Δέν μελετοῦν τή Γραφή. Ἀγνοοῦν τήν ἀλήθεια γιά τό Θεό, γιά τή ζωή σ’ αὐτήν τήν παροικία, δέν βλέπουν ὅμως ὅτι ἔρχεται τό Τέλος γιά τόν καθένα μας; Δέν κατανοοῦν ὅτι τό Τέλος ἔρχεται, γιά ὅλους τούς ἀνθρώπους, χωρίς ἐξαίρεσι;

Γιά τόν καθένα, πού τόν βλέπουν νά φεύγει γυμνός, δέν ἀναρωτιοῦνται «Τίς ἐστιν οὗτος; Βασιλεύς ἤ στρατιώτης; Πλανητάρχης ἤ στρατάρχης; Πλούσιος ἤ πένης; Δίκαιος ἤ ἁμαρτωλός ;

Δέν βλέπουν ὅτι οἱ ἄνθρωποι, χωρίς Θεόν, πεθαίνουν καί θάβονται καί ὀδυνῶνται εἰς τήν λίμνην τήν καιομένην ἐν θείῳ, τήν ἴδια ὥρα, πού οἱ δίκαιοι, οἱ ὀλίγοι ἐκλεκτοί καί πιστοί ἀναπαύονται ἐν χειρί Θεοῦ καί εἰσίν ἐν εἰρήνη, ὁμοτράπεζοι τοῦ Χριστοῦ στό Μέγα Δεῖπνον τῆς αἰώνιας Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί εἶναι μακάριοι;

Δέν πιστεύουν στό Θεό. Λένε πώς ὅσα λέει ἡ Γραφή

Εἶναι ψέματα. Ἀναρωτήθηκαν ποτέ οἱ ἄθεοι, οἱ ἄπιστοι, οἱ ἀμετανόητοι ἁμαρτωλοί, τί θά πάθουν, ἄν ὅλα αὐτά, πού ἀποκαλύπτει ἡ Γραφή, εἶναι ἀλήθεια; Ναι ὅλα, ὅσα ἀποκαλύπτει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀλήθεια καί μᾶς καλεῖ ὁ Κύριος, ὡς ἄπειρη ἀγάπη, νά κατανοήσουμε ὅτι «τό πολίτευμα ἡμῶν ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. γ΄ 20).

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει καί μᾶς λέγει: «Τά ἄνω ζητεῖτε, οὗ ὁ Χριστός ἐστιν ἐν δεξιᾷ τοῦ Θεοῦ καθήμενος, τά ἄνω φρονεῖτε, μή τά ἐπί τῆς γῆς» (Κολοσ. γ΄ 1-2). Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ στό Μέγα Δεῖπνον, νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρική «Ἑστία», ἔχοντες ἔνδυμα γάμου. Μᾶς καλεῖ νά «ἀπεκδυθοῦμε τόν παλαιόν ἄνθρωπον τόν φθειρόμενον κατά τάς ἐπιθυμίας τῆς ἀπάτης καί νά ἐνδυθοῦμε τόν Χριστόν, τόν καινόν ἄνθρωπον τόν κατά Θεόν κτισθέντα ἐν δικαιοσύνῃ καί ὁσιότητι τῆς ἀληθείας» (Ἐφεσ. δ΄ 22-24).

Νά περιβληθοῦμε τό ἔνδυμα τῆς ἀφθαρσίας, «βύσσινον λαμπρόν καθαρόν· τό γάρ βύσσινον τά δικαιώματα (οἱ ἀρετές) τῶν ἁγίων ἐστί» (Ἀποκ. ιθ΄ 8).

Καλοῦνται πάντες στό Δεῖπνον. Ὀφείλουν ὅμως νά ἔχουν ἔνδυμα γάμου. Ἐάν κανείς εἰσέλθῃ μή ἔχων ἔνδυμα γάμου, ὅταν εἰσέλθῃ Ὁ Κύριος θά τοῦ πῇ, «Φίλε, πῶς εἰσῆλθες ὧδε μή ἔχων ἔνδυμα γάμου;» καί θά βληθῇ ἔξω. Οἱ ὀλίγοι ἐκλεκτοί, πού δέχονται τήν πρόσκλησιν, ὀφείλουν νά προετοιμασθοῦν ὅπως θέλει ὁ Θεός. Νά καθαρίσουν τόν ἑαυτόν τους ἀπό κάθε μολυσμό  σαρκός καί πνεύματος, ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ (Β΄Κορινθ. ζ΄1).

Ὥστε νά ἀξιωθοῦν νά μετέχουν τοῦ Δείπνου καί νά κοινωνήσουν τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, πού παρατίθεται καί προσφέρεται εἰς τους καλεσμένους. Εἶναι πνευματικά τά ἐδέσματα, πού προσφέρει ὁ Κύριος στό Μέγα Δεῖπνον. Προσφέρεται ἡ Θεία Κοινωνία, τό σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖον καθαρίζει ἠμᾶς ἀπό πάσης ἁμαρτίας (Α΄ Ἰωάν. α΄ 7).

Γι’ αὐτόν ἀκριβῶς καλεῖται ὁ πιστός στό Δεῖπνον καί ὀφείλει νά ἔχῃ ἔνδυμα γάμου, νά εἶναι, δηλαδή, ὅσον εἶναι δυνατόν στόν ἄνθρωπο, ἄξιος νά μετέχῃ σέ τοῦτο τό μυστικόν, ἅγιον Δεῖπνον. Εἰλικρινά μετανοιωμένος. Ὁ Ἁπόστολος Παῦλος μᾶς συμβουλεύει καί λέγει: «Δοκιμαζέτω δέ ὁ ἄνθρωπος ἑαυτόν, καί εἶτα ἐκ τοῦ ἄρτου ἐσθιέτω καί ἐκ τοῦ ποτηρίου πινέτω· ὁ γάρ ἐσθίων καί πίνων ἀναξίως κρῖμα ἑαυτῷ ἐσθίει καί πίνῃ» (Α΄Κορινθ. ια΄ 28-29). Μᾶς προτρέπει ὁ Παῦλος στήν κατάλληλη προετοιμασία, ὥστε νά μή καταδικάζουμε τόν ἑαυτό μας.

Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε καλά ὅλοι τήν ἀνάγκην τῆς ψυχῆς μας, νά ἀποδεχθοῦμε τήν πρόσκλησι τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ στό Μέγα Δεῖπνον. Εἶναι καιρός  νά συνειδητοποιήσουμε τήν ἀνάγκην τῆς συχνῆς θείας Κοινωνίας, μέ τή δέουσα προετοιμασία, ἐνδεδυμένοι ἔνδυμα ἀπό βύσσινον λαμπρόν καθαρόν, τάς ἀρετάς τῶν Ἁγίων.

Εἶναι καιρός ὁ κάθε ἕνας ἀπό μᾶς νά ἔλθῃ εἰς ἑαυτόν, νά ἀφήσουμε τό Χοιραστάσι καί τά ξυλοκέρατα τῆς ἀποστασίας. Νά δεχθοῦμε τήν πρόσκλησι τοῦ Χριστοῦ καί εἰλικρινά μετανοιωμένοι νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρική «Ἑστία» καί νά γευθοῦμε «τόν μόσχον τόν σιτευτόν». Νά κοινωνοῦμε τό Σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, «τό φάρμακον τῆς ἀθανασίας, τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν», νά γίνουμε συσσωμοι καί σύναιμοι μέ τόν Χριστόν, Θεοφόροι, Χριστοφόροι καί Πνευματοφόροι, ἱκανοί τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ. Καί νά συνεχίσουμε τόν ὑπόλοιπον χρόνον τῆς ζωῆς μας, μέ εὐεργεσίες, λατρεύοντες ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ τόν Χριστόν, τόν Σωτῆρα καί Εὐεργέτην τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν,  ὑμνοῦντες Αὐτόν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.