ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩΝ (Ματθ. κε΄31-46).

Ἡ ἔνδοξος Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου.

Ἡ τελική Κρίσις καί ἀνταπόδοσις.

«Ἐγώ φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς

ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἐν τῇ σκοτίᾳ μή μείνῃ».
Καί ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ῥημάτων καί μή
πιστεύσῃ, ἐγώ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γάρ ἦλθον
ἵνα κρίνω τόν κόσμον, ἀλλ’  ἵνα σώσω  τόν
κόσμον.  Ὁ ἀθετῶν ἐμέ καί μή λαμβάνων τά
ῥήματά μου, ἔχει τόν κρίνοντα αὐτόν·
ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτόν ἐν
τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰωάν. ιβ΄  46-48).

Μᾶς τίμησε ὁ Θεός. Μᾶς ἔπλασε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ». Μᾶς ἔδωκε νοῦν καί ἐλευθερίαν. Μᾶς χάρισε δυνατότητες, γιά νά τίς κάνουμε ἱκανότητες. Μᾶς δώρησε τίς δυνατότητες νά φθάσουμε ἀπό τό «κατ’εἰκόνα», εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν», ἀπό «δυνάμει», νά γίνουμε, μέ τή θέλησί μας, καί «ἐνεργείᾳ θεοί», θεοί κατά χάριν.

Ὡς πάνσοφος καί Φιλάνθρωπος, μᾶς ἔδωκε τήν Ἐντολήν, ὡς ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον. Ἡ Ἐντολή περιέχει ἔμφυτον τήν Ἀρχήν τῆς Ἀνταποδώσεως. Προεξαγγέλλει ὁ Κύριος, γιά νά μᾶς βοηθήσῃ, καί μᾶς τονίζει ὅτι ἡ τήρησις τῆς Ἐντολῆς μᾶς ὁδηγεῖ στή ζωή, ἡ δέ ἀθέτησις τῆς Ἐντολῆς, φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό θάνατο.

Ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς προλέγει ὅτι ἡ ὑπακοή εἶναι ζωή καί ἡ παρακοή εἶναι θάνατος. Καί ἔτσι μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τήν κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας.

Οἱ περισσότεροι ὅμως ἀπό μᾶς, γνήσιοι ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ, μολονότι προγνωρίζουμε ὅτι κάθε Ἐντολή ἐμπεριέχει ἔμφυτον τήν ἀρχήν τῆς Ἀνταποδόσεως, καί ἡ μέν τήρησις τῆς ἐντολῆς μᾶς χαρίζει Χαρά καί μᾶς ὁδηγεῖ στή ὄντως Ζωήν, ἡ δέ ἀθέτησις, ἡ παράβασις τῆς Ἐντολῆς μᾶς θλίβει καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό θάνατο, ἐν τούτοις κάνουμε κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας, παραβαίνουμε τίς Ἐντολές καί ὁδεύουμε ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὁδύνης.

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὄχι γιά νά μᾶς κρίνει, ἀλλά γιά νά μᾶς σώσῃ, φωτίζει τά σκοτάδια μας, ὥστε κανείς νά μή μείνῃ στό σκοτάδι. Σαρκώνεται ἡ Ἀγάπη, ὁ Χριστός γίνεται ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, ἀπό ἄπειρον Ἔλεος. Γίνεται τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλα γιά νά τόν μιμηθοῦμε. Γίνεται ἡ Ὁδός τῆς ζωῆς καί μέ τό ζωοποιό λόγο Του καί τή Σταυρική Του Θυσία  μᾶς καθοδηγεῖ στή ζωή. Κι’ ἐμεῖς;... Ὄχι ἁπλῶς δέν μετανοῦμε, ὄχι ἁπλῶς δέν ἀκοῦμε τό λόγο Του, ἀλλά συνεχίζουμε νά ἀκολουθοῦμε τό δικό μας τρόπο ζωῆς, συνεχίζουμε νά ἀδικοπραγοῦμε, νά προσκυνοῦμε τά δαιμόνια, νά λατρεύουμε τά Εἴδωλα, νά σωρεύουμε συμφορές στόν κόσμο, ὁδεύοντες ὁλοταχῶς στήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.

Ὁ Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψι, ἀναφέρει ὅτι, ὅταν τό Ἀρνίον ἄνοιξε τήν πέμπτην σφραγίδα, ὁ Ἰωάννης εἶδε ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τάς ψυχάς τῶν ἐσφαγμένων διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί διά τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἀρνίου ἥν εἶχον· καί ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες·
Ἕως πότε, ὁ Δεσπότης ὁ ἅγιος καί ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καί ἐκδικεῖς τό αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπί τῆς γῆς;» (Ἀποκ. στ΄ 9-10).
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἅγιε, δίκαιε καί ἀληθινέ,
μέχρι πότε θά μακροθυμεῖς καί δέν θά κάνεις κρίσιν;
Ἕως πότε θά  ἐπιτρέπῃς νά συνεχίζουν οἱ ἄνομοι νά παρανομοῦν; Ἕως πότε θά τούς ἀνέχεσαι; Ἕως πότε δέν θά ζητεῖς τήν τιμωρίαν, τῶν κατοικούντων ἐπί τῆς γῆς, γιά τό ἀδικοχυμένο αἷμα μας; Πότε ἐπί τέλους θά ἀποδώσῃς δικαιοσύνην καί θά βάλῃς ὁριστικό Τέλος στήν Ἀνομία;
Σ’ αὐτή τήν κραυγή ἀγωνίας τῶν Ἁγίων ὁ Κύριος ἀποκρίνεται καί  τούς λέγει ἵνα ἀναπαύσωνται ἔτι χρόνον μικρόν...» (Ἀποκ. στ΄ 11).
Ὁ Θεός, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη καί εὐσπλαγχνία, χαρίζει σέ ὅλους καί στούς Σταυρωτές «ἔτι χρόνον μικρόν». Αὐτός ὁ μικρός χρόνος τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας εἶναι δῶρον τῆς Μακροθυμίας τοῦ Θεοῦ. Εἶναι καιρός μετανοίας , διότι ὁ πανάγαθος θέλει τή σωτηρία ὅλων μας.
Εἶναι καιρός νά μετανοήσουμε καί μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλοτητός μας, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του, εἰλικρινά μετανοιωμένοι καί νά σωθοῦμε ,πρίν νά εἶναι ἀργά.
Εἶναι καιρός νά ἀκολουθήσουμε τήν Ὁδόν τῶν Ἐντολῶν.
Ἡ Ὁδός τῆς τηρήσεως τῶν Ἐντολῶν μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τά δεξιά τοῦ Σωτῆρος, στήν αἰώνιον ζωήν.
Ἡ Ὁδός τῆς ἀθετήσεως, τῆς παραβάσεως τῶν Ἐντολῶν, μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τά ἀριστερά τοῦ Σωτῆρος, στήν ἀπώλεια.
Ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει νά εἰσέλθουμε στή Βασιλεία Του, διά τῆς στενῆς Πύλης:
«Εἰσέλθετε διά τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πλατεῖα  ἡ πύλη καί εὐρύχωρος ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ἀπώλειαν, καί πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι’ αὐτῆς. Τί στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ Ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν, και ὀλίγοι εἰσίν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν» (Ματθ. ζ΄ 13-14).
Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι ὅτι ἡ Μόνη «Οδός σωτηρίας» εἶναι ἡ Ὁδός τῆς ἐνσαρκωμένης Ἀγάπης, εἶναι ὁ Χριστός, τό ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στίς Ἐντολές τοῦ Οὐρανίου Πατρός. Αὐτός εἶναι «ἡ Ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή».
Εἷναι καιρός νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί νά κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Μέ τό ζωοποιό λόγο Του, τόν ὁποῖον ἐπεσφράγισε μέ τή Σταυρική Του Θυσία, μᾶς ἐχάραξε τήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς. Ἐπί τῆς Ὁδοῦ τῆς ζωῆς ὁδεύει ὁ ἄνθρωπος διά τῆς ὑπακοῆς εἰς τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ. Ὁ Νόμος τῆς δικῆς Του Ἀγάπης εἶναι ἡ Ὁδός τῆς Ζωῆς. «Ἐντολήν Καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. ιγ΄ 34).
Ἡ τέλεια ἀγάπη στό Θεό καί τόν πλησίον σημαίνει τήρησι ὅλων τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς φέρει στά δεξιά τοῦ Σωτῆρος. Ἡ ἀθέτησις τῶν Ἐντολῶν μᾶς στήνει ἐξ εὐωνύμων Αὐτοῦ.
Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἐκλέγει μόνος του, μέ τή θέλησί του, τή θέσι του ἐκ δεξιῶν ἤ ἐξ εὐωνύμων τοῦ Δικαιοκρίτου.
Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅτι ὅταν ἔλθῃ ὁ Κύριος, κατά τήν ἔνδοξον δευτέραν Αὐτοῦ Παρουσίαν, θά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του, θά ξεχωρήσῃ τά πρόβατα ἀπό τῶν ἐρίφων, θά ξεχωρίσῃ τά ἄχυρα καί τά ζιζάνια ,ἀπό τό σιτάρι. Ἡ Δευτέρα ἔνδοξος Παρουσία Του θά σημάνῃ τό Τέλος τῆς Ἀνομίας. Θά πάρη ὁ καθένας τή θέσι πού ἐλεύθερα καί ἀβίαστα διάλεξε στή ζωή Του.
«Ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα», λέγει ὁ Κριτής, «ἐκεῖνος κρινεῖ  
αὐτόν, τόν κάθε ἄνθρωπον, ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ».
Ἄφησε ἐμᾶς νά διαλέξουμε τή Θέσι μας. Τή Μεγάλη Ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ὁ Καθένας θά πάρῃ τή Θέσι, πού διάλεξε. Ἡ Ἀγάπη, Τό Ἔλεος θά μᾶς κρίνῃ. Ὅποιος στή  ζωή του ἐκλέγει τήν ἀγάπη θά κληρονομεῖ τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐκλέγει τό μῖσος , τήν Κακία, τήν ἀμετανοησία, εἰσέρχεται εἰς τήν Ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης, κατά λόγον Δικαιοσύνης.
«Ὅταν ἔλθῃ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καί πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ’ αὐτοῦ, τότε καθίσῃ ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ, καί συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τά ἔθνη, καί ἀφοριεῖ αὐτούς ἀπ’ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμήν ἀφορίζει τά πρόβατα ἀπό τῶν ἐρίφων,  καί στήσει τά μέν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τά δέ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων(Ματθ. κε΄31-46).
Τότε ἐρεῖ ὁ Βασιλεύς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ·
Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου. Ὁ Φιλάνθρωπος ἑτοίμασε Βασιλείαν, γιά τά πλάσματά Του. Καί αἰτιολογεῖ τήν Ἀπόφασιν Αὐτοῦ καί λέγει: Κληρονομήσατε τή Βασιλεία, πού ἑτοίμασα γιά σᾶς, διότι ἐπείνασα, καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καί ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καί μέ ἐπεριμαζεύσατε στό σπίτι σας, γυμνός, καί περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καί ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καί ἤλθετε πρός με». Οἱ δίκαιοι τότε θά ἀποκριθοῦν, μέ ἄκρα ταπείνωσι, λέγοντες: «Κύριε πότε σέ εἴδομεν πεινῶντα καί ἐθρέψαμεν, ἤ διψῶντα καί ἐποτίσαμεν; Πότε δέ σέ εἴδομεν ξένον καί συνηγάγομεν ἤ γυμνόν καί περιεβάλομεν; Πότε δέ σέ εἴδομεν ἀσθενῆ ἤ ἐν φυλακῇ, καί ἤλθομεν πρός σέ;»
Τότε ὁ πανάγαθος Βασιλεύς καί Δικαιοκρίτης θά τούς πῇ: «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε».
Ἀλήθεια σᾶς λέγω ὅτι τό κάθε τί πού ἐκάματε εἰς ἕνα ἀπό τούς πτωχούς αὐτούς  ἀδελφούς μου, τούς μικρούς , τούς ταπεινούς καί περιφρονουμένους, τό ἐκάματε εἰς ἐμέ.
Ταυτίζει ὁ πανάγιος Θεός τόν ἑαυτόν Του, μέ ἐμᾶς τούς ἀναξίους δούλους Του. Καί βραβεύει τήν «πρᾶξι» τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον, ὁρίζει δέ τό ὁριστικό Τέλος τῆς Ἀνομίας. 
Καί «πηγαίνει κάθε κατεργάρης στό πάγκο του».
Ἀμέσως στρέφεται πρός τούς ἐξ εὐωνύμων αὐτοῦ καί τούς λέγει: «Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ. Διότι ἐπείνασα καί οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, κ.λ.π.» (Ματθ. κε΄ 41-44).
«Ἀμήν  λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον  οὐκ ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδέ ἐμοί ἐποιήσατε. Καί ἐπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ματθ. κε΄ 45-46). Σύμφωνα μέ τήν ἐλεύθερη καί ἀβίαστη ἐκλογή τους.
Ἡ τελική Κρίσις καί ἀνταπόδοσις ἡ ὁριστική θά γίνῃ γιά ὅλους τήν Φοβερή Ἡμέρα τῆς Δευτέρας καί ἐνδόξου Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Γιά τόν καθένα ὅμως χωριστά γίνεται τήν, ἄγνωστη, γιά μᾶς ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως, τοῦ χωρισμοῦ δηλαδή τῆς ψυχῆς ἀπό τοῦ Σώματος. Ὅταν ἔλθῃ ἐκείνη ἡ ἁγία ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως τῶν δικαίων, ἔρχονται οἱ ἄγγελοι καί παραλαμβάνουν τήν ψυχή καί τήν ἐναποθέτουν εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ. Εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ καί  ἐκεῖ
προαπολαμβάνουν τῶν ἀγαθῶν, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν, μέχρι τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Τότε  θά ὁριστικοποιηθῇ ἡ θέσις αὐτῶν εἰς μακρότητα ἡμερῶν, εἰς τήν αἰωνιότητα.
Ὅταν ἔλθῃ ἡ ὥρα τοῦ θανάτου τῶν ἀδίκων, τῶν ἀμετανοήτων ἁμαρτωλῶν, ἀποθνήσκουν καί θάβονται καί ἔρχονται «εἰς τόν τόπον ἐκεῖνον τῆς βασάνου» καί «Ὀδυνῶνται ἐν τῇ φλογί ἐκείνῃ». Προγεύονται δηλαδή τῆς αἰωνίου τιμωρίας, τήν ὁποίαν ἐδιάλεξαν. Ἡ κατάστασις δέ αὐτή ἡ θλιβερή, δέν εἶναι ἀναστρέψιμη. «Ἐν τῷ ᾏδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια». Στήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου (Λουκ. ιστ΄19-31), στήν παράκλησι τοῦ πλουσίου γιά βοήθεια ὁ Κύριος τονίζει ὅτι ὁ καθένας κρίνεται σύμφωνα μέ τό λόγο, τόν ὁποῖον ἐκήρυξε. Καί ὅτι μεταξύ ἡμῶν καί ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, καί οὔτε ἐμεῖς ἐδῶ μποροῦμε νά ἔλθουμε ἐκεῖ, οὔτε ἐσεῖς ἀπό ἐκεῖ μπορεῖτε νά ἔλθετε ἐδῶ. Πρός ἀποφυγήν τῆς Ὀδύνης δόθηκεν ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆται. Δόθηκε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης.
Εἶναι καιρός νά ἀποφύγουμε τήν Ὀδύνην τοῦ χωρισμοῦ ἀπό τόν Οὐράνιον Πατέρα. Εἶναι καιρός νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, ὥστε νά βρεθοῦμε στά δεξιά τοῦ Σωτήρος κατά τήν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως, καί ἀπό τώρα νά σταθοῦμε «ἐν χειρί Θεοῦ». Ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται. Καιρός νά ἐκλέξουμε τό δρόμο τῆς Ζωῆς, τή ζωή τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν, τήν Ὁδόν τῆς Ἀγάπης, πρίν νά εἶναι ἀργά.

Ο ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΒΟΛΗΣ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ

«Ἡ  ἐσχηματισμένη εὐσέβεια», Ψευτιά κι’ Ὑποκρισία

Ἡ «ἐσχηματισμένη εὐσέβεια» εἶναι ἕνας φτιαχτός τύπος

εὐσέβειας, δημιούργημα τῶν «προβατοσχήμων λύκων», τῶν Φαρισαίων, τῶν «παρείσακτων ψευδαδέλφων», σκοπό τήν ἐξαπάτησιν τῶν ἄλλων.  Οἱ Φαρισαῖοι ἀντιπροσωπεύουν μιά ἀρκετά μεγάλη μερίδα ἀνθρώπων, πού  χωρίζουν  τόν ἑαυτόν τους ἀπό τούς ἄλλους. Ἔχουν μεγάλη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό τους. Νομίζουν πώς μόνον αὐτοί εἶναι ἅγιοι καί δίκαιοι καί ὅτι ὅλοι οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι εἶναι ἁμαρτωλοί, «παρακατιανοί» καί ἄξιοι περιφρονήσεως. Φοροῦν τό προσωπεῖον τοῦ «Ἁγίου». Ἀφανίζουν τό ἀληθινό τους πρόσωπο καί ἐμφανίζουν ἕνα πρόσωπο πλαστό, ἕναν «ψεύτικο ἑαυτό».

Σ’ αὐτή τήν «ἐσχηματισμένη εὐσέβεια», σ’ αὐτήν τήν κατηγορία τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἄλλο «τό εἶναι» καί ἄλλο «τό φαίνεσθαι», ἄλλος ὁ γονότυπος καί ἄλλος ὁ φαινότυπος. Κρύβουν τό ἀληθινό τους πρόσωπον, πρός ἐξαπάτησιν τῶν ἄλλων. Ἐνσαρκώνουν τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία. Πράττουν τά πάντα πρός τό «θεαθῆναι τοῖς ἀνθρώποις». Ἕχουν χάσει τήν «οὐσίαν» καί δίνουν μάχες γιά «τά τυπικά». Ὁ Ἐγωϊσμός, ὁ Ἑωσφορισμός, ἡ ὑπεροψία, ἡ ὑπερηφάνειά τους ξεπερνάει κάθε ὅριο. Ἡ ταπείνωσις, ἡ Ἀγάπη, τό Ἔλεος, ἡ Εὐσπλαγχνία εἶναι ἀρετές ξένες, γι’ αὐτούς. Δέν ἔχουν ἔλεος γιά κανέναν. Δέν ἔχουν καμμία ὁμοιότητα μέ τόν Οὐράνιον Πατέρα, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἄπειρη Ἀγάπη καί Εὐσπλαγχνία. Ὁ Κύριος τούς χαρακτηρίζει ὡς «γεννήματα ἐχιδνῶν».

Καί ὁ πρεσβύτερος υἱός τῆς παραβολῆς τοῦ Ἀσώτου ἐνσαρκώνει αὐτήν τήν «ἐσχηματισμένη εὐσέβεια», αὐτήν τήν ἔπαρσιν, αὐτήν τήν Ψευτιά καί τήν Ὑποκρισία, πού εἶναι ἡ χειρότερη μορφή ἀσωτίας  καί ταυτίζεται μέ τήν ἀμετανοησία. Ἐνσαρκώνει τό Φαρισαϊσμό. Οἱ Φαρισαῖοι θεωροῦν τόν ἑαυτό τους ἀλάθητο. Δέν ἀναγνωρίζουν λάθη στόν ἑαυτό τους, Πιστεύουν πώς ὅλοι Οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι εἶναι ἁμαρτωλοί καί ὅτι μόνον αὐτοί εἶναι δίκαιοι καί ἅγιοι καί θεοσεβεῖς καί συνεπῶς δέν αἰσθάνονται τήν ἀνάγκην νά μετανοήσουν γιά τίποτε. Ὁ Πρεσβύτερος υἱός εἶναι γνήσιο τέκνο τοῦ Ἰουδαϊκοῦ λαοῦ  ἐνσαρκώνει ὅλη τή μισαλλοδοξία τῶν Ἰουδαίων καί ὡς γνήσιος Φαρισαῖος τηρεῖ ὅλα τά τυπικά, νηστεύει, προσεύχεται πρός τό θεαθῆναι, ἀνάβει πολλά κεριά καί λιβάνια καί γονατίσματα πολλά. Κάνει προσφορές καί θυσίες καί δωρεές στίς Ἐκκλησίες. Προσέχει τό ντύσιμό του καί γενικά τήν ἐμφάνισί του, ὥστε νά ξεχωρίζει ἀπό τούς ἄλλους καί ὡς πρός τήν ἐμφάνισιν. Δέν ἔχει ὅμως ἔλεος, δέν ἔχει ἀγάπη. Ἡ Ψυχή του εἶναι γεμάτη μῖσος καί φθόνο.

Ὁ Κύριος στήν παραβολή τοῦ Ἀσώτου παρουσιάζει τόν πρεσβύτερο ὡς παράδειγμα πρός ἀποφυγήν.

 Ναι. Αὐτό τό καλό Παιδί, τό τακτικό, τό φρόνιμο, πού δέν φεύγει ἀπό τό σπίτι καί τηρεῖ ὅλες τίς Ἐντολές τοῦ Πατέρα, εἶναι παράδειγμα πρός ἀποφυγεῖν. Δέν μοιάζει σέ τίποτε μέ τόν Πατέρα. Ὁ Πατέρας εἶναι Ἀγάπη, Ἔλεος, Εὐσπλαγχνία, ἐνῷ ὁ πρεσβύτερος υἱός  ἔχει φθόνο, παθολογικά ζήλια, ἔχει μῖσος, δέν ἔχει ἀγάπη, δέν ἔχει ἔλεος.

Ὁ Κύριος στήν παραβολή ἀναφέρει ὅτι ὅταν ἐπέστρεψε εἰλικρινά μετανοιωμένος ὁ νεώτερος, ὁ πρώην ἄσωτος

καί τώρα σώφρων, τόν δέχτηκε ὁ Πατέρας μέ στοργή καί τόν ἀποκατέστησε στήν πρώτη του θέσι, μέ ὅλα τά διακαιώματα τοῦ υἱοῦ καί ἐθυσε γιά χάρι του «τόν μόσχον τόν σιτευτόν». Χαίρονται ὅλοι καί πανηγυρίζουν γιά τήν ἐπιστροφή του. Ὁ πρεσβύτερος εἶναι στόν ἀγρό. Καί ἐρχόμενος ἀπό τόν ἀγρό καί ἐπλησίαζε στό σπίτι ἄκουσε ὄργανα καί τραγούδια καί χορούς. Ρώτησε τί συμβαίνει καί πληροφορήθηκε ὅτι ἐπέστρεψε ὁ ἀδελφός του καί ὁ Πατέρας του  ἔσφαξε πρός χάριν του τόν «μόσχον τόν σιτευτόν» διότι ἐπέστρεψε πάλιν στό σπίτι ὑγιής, ὅτι «ὑγιαίνοντα αυτόν ἀπέλαβεν».

Ὁ πρεσβύτερος, ὡς Φαρισαῖος, δέν χάρηκε μέ τήν εἰλικρινῆ μετάνοια καί τή σωτηρία τοῦ ἀδελφοῦ του. Ἀντίθετα «ὠργίσθη καί οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν» Ὁ Πατέρας ὅμως μέ τήν ἴδια στοργή καί τρυφερότητα, μέ τήν ὁποίαν δέχθηκε τόν νεώτερον υἱόν, συγκαταβαίνει, βγαίνει ἔξω καί μέ πολύ ἀγάπη παρακαλεῖ τόν πρεσβύτερο υἱό νά ἔλθῃ καί νά γίνῃ μέτοχος τῆς οἰκογενειακῆς χαρᾶς. Ὁ Πατήρ «ἐξελθών παρεκάλει αὐτόν».

Ὦ ἄπειρη Εὐσπλαγχνία! Ποιός εἶναι τόν ἀνόητος, ὥστε νά μή θαυμάζῃ τήν ἄφατη μακροθυμία τοῦ Κυρίου. Βγαίνει ἔξω καί μᾶς παρακαλεῖ νά  γίνουμε μέτοχοι στήν αἰώνια χαρά τῆς Βασιλείας του καί μεῖς μένουμε ἔξω, κατάκοιτοι στή χώρα καί τή σκιά τοῦ Θανάτου, γιατί δέν ἔχουμε στήν ψυχή μας ἀγάπη. Εἶναι καιρός νά δεχθοῦμε στήν ψυχή μας τήν ἀγάπη καί νά ζοῦμε μέ ἀγάπη. «Ἴδετε ποταπήν ἀγάπην δέδωκεν ἡμῖν ὁ Πατήρ, ἵνα τέκνα Θεοῦ κληθῶμεν» (Α΄Ἰωάν.  γ΄ 1).

Ὁ πρεσβύτερος υἱός, ὡς γνήσιος Φαρισαῖος, ὑποκριτής, ὄχι μόνον δέν συγκινεῖται ἀπό τήν πατρική στοργή καί

ἀγάπη, ἀλλά στήν παράκλησι τοῦ Πατέρα ἀποκρίνεται μέ θρασύτητα καί ἀσέβεια καί Τόν κατηγορεῖ λέγοντας:

«Ἰδού τόσα χρόνια σέ δουλεύω, ἐγώ τό καλό παιδί, καί ποτέ δέν ἀθέτησα καμμιά ἀπό τίς Ἐντολές Σου. Τηρῶ πάντοτε ὅλες τίς Ἐντολές σου, ὅλα τά τυπικά. Καί Σύ δέν μοῦ ἔδωκες ποτέ οὔτε ἕνα κατσικάκι, γιά νά εὐφρανθῶ μέ τούς φίλους μου. Ὅταν ὅμως ἦλθε αὐτός ἐδῶ ὁ προκομμένος σου, ὁ χαμένος, ὀ ἄσωτος, πού κατέφαγε καί διεσκόρπισε τήν περιουσία σου μέ πόρνες ἔσφαξες γιά χάρι του «τόν μόσχον τόν σιτευτόν». Χρησιμοποιεῖ τήν ἀλαζονική γλῶσσα τῶν Φαρισαίων, πού περιφρονεῖ τούς ἁμαρτωλούς καί τονίζει ἔτσι τήν ἰδέα πού εἶχαν οἱ Φαρισαῖοι, ὅτι μόνον αὐτοί εἶχαν δικαίωμα στή ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ὁ Πατέρας βλέποντας τήν ἀμετανοησία τοῦ Πρεσβυτέρου υἱοῦ και κατά λόγον δικαιοσύνης λέγει:

«Παιδί μου, σύ εἶσαι πάντοτε μαζί μου καί τά δικά μου, ὅλα εἶναι δικά σου. Ἔπρεπε ὅμως καί σύ νά χαρῇς διότι ὁ ἀδελφός σου αὐτός, πρός τόν ὁποῖον φέρεσαι μέ τόση περιφρόνησι, ἦταν νεκρός καί ἀνέζησε, ἤταν χαμένος καί εὑρέθη».

Ἐδῶ τελειώνει ἡ παραβολή καί ὁ πρεσβύτερος υἱός ένει ἔξω ἀπό τήν Πατρικήν Ἑστία. Δέν δικαιώνεται διότι δέν ἔχει ἔλεος. Ἄς μήν ξεχνᾶμε ποτέ ὅτι ὁ Θεός λέγει: Ἔλεον θέλω καί οὐ θυσίαν. Δέν θέλει νά καίγωνται γι’ αὐτόν κεριά καί λιβάνια, ἀλλά θέλει νά καίγεται ἡ καρδιά μας ἀπό ἀγάπη γι’ Αὐτόν,  καί γιά τούς συνανθρώπους μας, ἀκόμη δέ καί γι’ αὐτά τά ἄγρια θηρία. Ἐπίσης νά μήν ξεχνᾶμε ὅτι «ἡ κρίσις ἀνέλεος , τῷ μή ποιήσαντι ἔλεος». Θἇναι ἀνελέητη ἡ κρίσις, γιά κάθε ἄνθρωπο, πού δέν ἔδειξε ἔλεος, εὐσπλαγχνία στούς  συνανθρώπους του.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ (Λουκ. ιε΄11-32)

«Τό Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων»

Ἡ παραβολή τοῦ Ἀσώτου περιγράφει ἐπ’ ἀκριβῶς τήν ἀθλιότητα τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, τόν χοιρώδη βίον μιᾶς μερίδος ἀνθρώπων, πού ἐγκαταλείψαντες τήν πηγήν τοῦ ζῶντος ὕδατος, τόν ἀληθινόν Θεόν, ἔφθασαν εἰς τήν ἐσχάτην ἀθλιότητα. Μᾶς βεβαιώνει ἐπίσης ὅτι ὁ Θεός εἶναι στοργικός Πατέρας, ἄπειρη ἀγάπη καί εὐσπλαγχνία καί ὅτι δέχεται, μέ τρυφερότητα καί ἀγάπη, ἐκείνους, πού ἐπιστρέφουν κοντά Του, εἰλικρινά καί ἔμπρακτα, μετανοιωμένοι.

Λέγεται ὅτι, ἄν ὁ Χριστός δέν μᾶς ἄφηνε καμμιά ἄλλη διδασκαλία, παρά μονάχα τήν Παραβολή του Ἀσώτου, θά μπορούσαμε νά σωθοῦμε, γι’ αὐτό καί δικαίως ἡ παραβολή χαρακτηρίζεται ὡς τό «Εὐαγγέλιον τῶν Εὐαγγελίων».

«Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς». Ποιός εἶναι αὐτός ὁ ἄνθρωπος; Εἶναι ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς. Ὁ πάντων Ἐπέκεινα. Ὁ Πανταχοῦ παρών. Ὁ Πάνσοφος καί Παντοδύναμος Δημιουργός τοῦ σύμπαντος κόσμου. Ἡ ἄπειρη Ἀγάπη καί Εὐσπλαγχνία. Ὁ στοργικός Πατέρας ὅλων μας, ὁ ὁποῖος παραβάλλει τόν Ἑαυτόν Του, μέ κάποιον ἄνθρωπον, πού εἶχε δύο υἱούς.

Οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί ὅλοι οἱ Ἑρμηνευτές συμφωνοῦν ὅτι, παραβολικά, οἱ δύο υἱοί εἶναι οἱ δίκαιοι καί οἱ ἁμαρτωλοί. Ἀκριβέστερον δέ, λόγῳ τῆς διαγωγῆς καί τοῦ Χαρακτῆρος τοῦ πρεσβυτέρου υἱοῦ, κατέληξαν στό συμπέρασμα ὅτι οἱ δύο υἱοί εἶναι οἱ Ἰουδαῖοι καί οἱ Ἐθνικοί.

«Καί εἶπεν ὁ νεώτερος υἱός τῷ Πατρί». Ὁ «κατ’εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» Θεοῦ πλασθείς δέν καατενόησε τήν τιμήν, με τήν ὁποίαν τόν τίμησεν ὁ Θεός. Θεωρεῖ ὁ νεώτερος υἱός, τήν πατρική στοργή καί προστασία, τήν στοργική Του καθοδήγησι, τήν πατρική ἀγάπη καί τό ἐνδιαφέρον, ὡς περιορισμόν τῆς ἐλευθερίας του, ὡς ἀστυνόμευσιν. Ἐλευθερίαν, προφανῶς, ὀ νεώτερος υἱός, ὅπως καί οἱ περισσότεροι Νέοι σήμερα, θεωρεῖ τήν ἀσυδοσίαν. Καί ἐγείρει γιγαντιαῖες, νευρωσικές ἀπαιτήσεις, ἀπό τόν στοργικό του Πατέρα.Ζητεῖ νά φύγῃ ἀπό τήν πατρικήν Ἑστία. Νά ἀπομακρυνθῇ ἀπό τήν πατρική ἐπίβλεψι καί προστασία. Θέλει «νά ζήσῃ τή ζωή του». Καί ὄχι μόνον. Χωρίς νά κοπιάσῃ, χωρίς νά ἱδρώσῃ, μέ αὐθάδεια, χωρίς ντροπή, ἀπαιτεῖ ὁ ἀνεπρόκοπος,  ὁ ἀκαμάτης, ὁ τεμπέλης, ὅ,τι δέν δικαιοῦται. Καί μέ ἀπείγραπτη θρασύτητα ζητεῖ:
«Πάτερ, δός μοι τό ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας». Θέλω νἆμαι πλούσιος. Δέν θέλω ἄλλο νά μείνω κοντά σου. Δός μου πλοῦτον, δός μου χαρίσματα, δός μου τάλαντα. Θέλω νά γλεντήσω τή ζωή μου. Δέν θέλω νά σέ ἔχω πάνω ἀπό τό κεφάλι μου. Δέν ἔχω ἀνάγκη ἀπό τίς συμβουλές σου. Ἐγώ ξέρω καλλίτερα. Ὁ Πατέρας, μέ ὑπομονή καί μέ στοργή, ἀκουει καί ἐφοδιάζει τόν νεώτερον υἱόν, μέ θεϊκό πλοῦτο, μέ τάλαντα, καί μέ τήν συμβουλή να διαχειριστῇ καλῶς τά θεῖα δῶρα. Εἶναι ἄπειρη ἀγάπη.
«Καί διεῖλεν αὐτοῖς τόν βίον». Ὁ Πάνσοφος καί Πανάγαθος ἔδωκε σέ ὅλους μας ἀνεκτίμητα ἀγαθά, τό λογικόν, τή δύναμι νά μπορῇ ὁ ἄνθρωπος νά γνωρίση τό ἀγαθόν καί τό πονηρόν. Τοῦ χάρισε τήν ἐλευθερίαν νά μπορῇ νά ἐκλέγῃ καί τήν ἔμφυτον ὁρμήν νά ἐπιθυμῇ τό ἀγαθόν καί νά ἀποφεύγῃ τό κακόν.

«Καί μετ’ οὐ πολλάς ἡμέρας συναγαγῶν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱός ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν καί ἐκεῖ διεσκόρπισε τήν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως».

Μπορεῖ ἡ μάνα, πού μᾶς γέννησε, νά μᾶς ξεχάσῃ, ἐγώ ὅμως, λέγει ὁ Πανοικτίρμων, ὡς στοργικός Πατέρας, δέν θά σᾶς ξεχάσω ποτέ. Θέλει τή σωτηρία μας. Μᾶς κυνηγάει μέ τό Ἔλεός Του. Δέν μᾶς ἐξαναγκάζει. Ζητεῖ νά Τοῦ δώσουμε τήν καρδιά μας, μέ τή θέλησί μας. Μᾶς ἔδωκε τόσα χαρίσματα. Ὀφείλουμε νά Τόν εὐχαριστοῦμε. Οἱ περισσότεροι ὅμως ἀπό μᾶς εἴμαστε ἀχάριστοι καί ἀγνώμονες, κατώτεροι καί ἀπό αὐτά τά ἄλογα ζῶα.

Ἔτσι καί ὁ ἄσωτος υἱός, μακράν τοῦ Θεοῦ περιέπεσεν εἰς τούς λῃστάς-δαίμονας-πάθη καί ζῶν ἀσώτως, κατεσπατάλησε  τό Θεϊκό πλοῦτο, δέν διεχειρίσθη καλῶς τά δοθέντα τάλαντα, ἀπεδείχθη κακός Διαχειριστής, κακός Οἰκονόμος. Διεσκόρπισε τήν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. Μέ μια πρότασι ὁ Κύριος περιγράφει τήν ἀθλιότητα στήν ὁποίαν περιέρχεται ὁ ἄνθρωπος μακράν τοῦ Θεοῦ. Ἐδαπάνησε στίς αἰσχρές ἡδονές τοῦ βίου, στήν ἱκανοποίησι τῶν χαμηλῶν του παθῶν, τόν πατρικό πλοῦτο. Πόσοι, ἀλήθεια, ἄνθρωποι καί σήμερα, ἐγκαταλείπουν τή ζεστασιά τοῦ Σπιτικοῦ, ἄνδρες καί γυναῖκες, ἐγκαταλείπουν τά παιδιά τους, τή ἤ τόν νόμιμο σύζυγό τους, καί βυθίζονται στό Βόρβορο, μόνιμοι τρόφιμοι τῶν καταγωγείων, καί ζῶντες σέ ψεύτικους παραδείσους, σπαταλοῦν τήν περιουσίαν τους, τά χαρίσματά τους, τήν τέχνη καί τήν ἐπιστήμη τους, παρασύρονται στά Ναρκωτικά, στόν ἀλκοολισμό, στήν πορνεία καί φθάνουν στήν ἔσχατη ἀθλιότητα, στόν ἔσχατο ἐξευτελισμό καί περιφέρονται ἄστεγοι, γυμνοί, σκελετωμένοι, ρακένδυτοι, ἀξιολύπητοι (;) κατάκοιτοι σέ σκοτεινά, ἀνήλια ὑπόγεια ἤ τρῶγλες  ἤ στά παγκάκια τοῦ δρόμου καί ἄλλοι πεθαίνουν μέ τή σύριγγα στό χέρι. Ἄλλοι καταντοῦν πορνοβοσκοί, συνεργαζόμενοι μέ τούς ἀνθρώπους τοῦ ὑποκόσμου καί ζοῦν τήν περιφρόνησι ὅλων, φθάνοντας στήν ἔσχατη ἐξαθλίωσι. Πόσοι ἄραγε ἀπό αὐτούς συναισθάνονται τήν ἀθλιότητά τους καί ἔγκαιρα μετανοοῦν;...

Ἀλλοίμονο στόν ἄνθρωπο, πού ἀπομακρύνεται ἀπό τό Θεό. Ὁ χωρισμός ἀπό τό Θεό εἶναι πραγματικός θάνατος.
Ὁ Ἄσωτος, ἀφοῦ ἐδαπάνησε ὅλον τόν πλοῦτο του «ζῶν ἀσώτως», μέσα στήν πεῖνα καί «τόν λιμόν τοῦ ἀκοῦσαι λόγον Κυρίου», πού ἐπέπεσε στήν μακράν ἀπό τόν Θεόν ἐκείνην Χώραν, «καί αὐτός (ὁ ἄσωτος) ἤρξατο ὑστερεῖσθαι». Καί εἶναι ἀλήθεια ὅτι δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη στέρησι ἀπό τό νά μή ἀκούῃ κανείς τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ ἄσωτος ἔχασε κάθε εἶδος ντροπῆς, ἔχασε κάθε φιλότιμο καί συνεργάσθηκε, μέ τή διαφθορά, ἔγινε δοῦλος σέ ἕνα ἀπό τούς πολῖτες τῆς Χώρας ἐκείνης, μπῆκε στόν ὑπόκοσμο, βυθίστηκε στό Βόρβορο.

  Εἶναι ἀκόμη ἐκτός ἑαυτοῦ καί γίνεται χοιροβοσκός. Τό ἀρχοντόπουλο, μακρυά ἀπό τήν πατρική Ἑστία, κατάντησε νά βόσκῃ χοίρους. Ἀπό τόν Παράδεισο,  στό Χοιροστάσι. ἔφθασε στήν ἔσχατη ἀθλιότητα. Πεθαίνει τῆς πεῖνας καί «ἐπεθύμει γεμίσαι τήν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπό τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καί οὐδείς ἐδίδου αὐτῷ». Ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀθλιότητα ἀπό αὐτή; Ἐγκατέλειψε τήν πατρική Ἑστία καί «τόν μόσχον τόν σιτευτόν» καί προσπαθεῖ νά ξεδιψάσῃ τή δίψα του στά «λασπονέρια» τῆς ἀπιστίας καί νά χορτάσῃ τήν πεῖνα του, μέ τά «ξυλοκέρατα» τῆς ἀποστασίας.
Μέσα στή μιζέρια καί τήν ἀθλιότητά του «ἔρχεται εἰς ἑαυτόν». «Εἰς ἑαυτόν δέ ἐλθών εἶπε· Πόσοι μισθωτοί τοῦ Πατρός μου χορταίνουν τό ψωμί κι’ ἐγώ κινδυνεύω νά πεθάνω ἀπό τήν πεῖνα;... Συναισθάνεται  τήν ἁμαρτωλότητά του. Ἀναγνωρίζει τό φταίξιμό του, πού τόν περιέφερε σ’ αὐτή τήν κατάντια. Μετανοεῖ καί ἀποφασίζει εἰλικρινά μετανοιωμένος νά ἐπιστρέψῃ καί νά ζητήσῃ τό ἔλεος τοῦ Πατέρα του. Καί παίρνει τή σωτήρια ἀπόφασι: Θά σηκωθῶ, λοιπόν, καί θά ἐπιστρέψω στόν Πατέρα μου καί θά Τοῦ ἐξομολογηθῶ τά λάθη μου καί θά Τοῦ ζητήσω νά μέ συγχωρήσῃ. Θά τοῦ πῶ: «Πατέρα μου, ἁμάρτησα στόν Οὐρανόν καί ἐνώπιόν Σου καί δέν εἶμαι ἄξιος νά λέγωμαι Γιός Σου. Δέξου με σέ παρακαλῶ σάν ἕνα ἁπλό δοῦλο Σου». Καί δέν πῆρε ἁπλῶς τήν ἀπόφασι τῆς ἐπιστροφῆς, ἀλλά ἀμέσως ἔβαλε σέ ἐνέργεια τήν ἀπόφασί του. Σηκώθηκε καί ἦλθε πρός τόν Πατέρα του.

«Καί ἔτι αὐτοῦ μακράν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτόν ὁ Πατήρ αὐτοῦ καί εὐσπλαγχνίσθη καί δραμών ἐπέπεσεν ἐπί τόν τράχηλον αὐτοῦ καί κατεφίλησεν αὐτόν».

Ἐδῶ ἀποκαλύπτεται ἡ ἄπειρη ἀγάπη καί εὐσπλαγχνία τοῦ Πατρός, ὁ Ὁποῖος φαίνεται ὅτι ἀπό τήν ὥρα, πού ἔφυγε ὁ ἄσωτος ἀπό τήν πατρική Ἑστία, ὁ Στοργικός Πατέρας, στάθηκε ἐκεῖ, στόν Ἐξώστη, καί περίμενε μέ ἀγωνία τήν ἐπιστροφή του. Ἔτσι ἐξηγεῖται τό γεγονός ὅτι, ἐνῶ ὁ κουρελής καί σκελετωμένος ἄσωτος, εἰλικρινά μετανοιωμένος, βρισκόταν μακράν ἀκόμη, σέ μεγάλη ἀπόστασι ἀπό τό σπίτι, ὁ στοργικός Πατέρας τόν εἶδε, τόν ἀναγνώρισε καί τόν εὐσπλαγχνίσθη καί, μέ λαχτάρα ἔτρεξε νά τόν προϋπαντήσῃ καί νά τόν ἀγκαλιάσῃ, μέ πατρική στοργή καί τρυφερότητα. «Δραμών ἐπέπεσεν ἐπί τόν τράχηλον αὐτοῦ καί κατεφίλησεν αὐτόν».
Ὑποδέχεται ὁ Θεός-Πατήρ τόν ἐπιστρέφοντα, τόν εἰλικρινά μετανοιωμένον ἁμαρτωλόν, καί πρίν ἀκόμη φθάσῃ σπεύδει καί τόν ἀγκαλιάζει μέ στοργή καί γίνεται μεγάλη χαρά στόν οὐρανό «ἐπί ἑνί ἁμαρτωλῷ μετανοοῦντι» Καί τότε ὁ ἄσωτος ἐξομολογεῖται τό φταίξιμό του. Ἀποδέχεται τήν ὑπαιτιότητά του. Συναισθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά του, καί μέ δάκρυα εἰλικρινοῦς μετανοίας, ζητεῖ ἔλεος ἀπό τόν Πατέρα: «Πατέρα μου ἀγαθέ, ἁμάρτησα στόν Οὐρανόν καί ἐνώπιον Σου καί δέν εἶμαι ἄξιος νά καλοῦμαι υἱός σου, δέξου με σάν ἕνα ταπεινό δοῦλο Σου... Τότε ὁ Πατέρας τόν διέκοψε καί διέταξε τούς δούλους Του:

«Βγάλτε ἔξω τήν στολήν τήν πρώτη, τήν καλλίτερη φορεσιά καί ἐνδύσατε αὐτόν. Καί δότε δακτύλιον  νά φορῇ στό χέρι του καί ὑποδήματα νά  φορέσῃ στά πόδια του. Ἀποκαθιστῶ τό Γιό μου τελείως στήν πρώτη  θέσι, πού εἶχε πρίν φύγει ἀπό κοντά. Τοῦ προσφέρω ὅλα τά δικαιώματα, πού ἔχει σάν γιός μου.

Αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια. Δέν περιγράφεται ἡ ἄπειρη συγκατάβασι τοῦ Θεοῦ καί ἡ φιλανθρωπία Του!  Μᾶς δέχεται ὁ Πολυέλεος, ἀρκεῖ νά μετανοοῦμε εἰλικρινά καί ἔμπρακτα. Καί θυσιάζει, γιά χάρι μας τόν μόσχον τόν σιτευτόν. Ἐπιτρέπει νά θυσιασθῇ ὁ Μονογενής Του Υἱός, ἀντί ἡμῶν. Αὐτός γιά μᾶς. Πράγματι ὁ Κύριός μας, ὁ Ἰησοῦς Χριστός «ἐσταυρώθη δι’ ἡμᾶς καί ἑκών ἐτάφη καί Ἀνέστη ἐκ νεκρῶν τοῦ σῶσαι τά Σύμπαντα». Τί ἄλλο μπορεῖ νά σημαίνει ἡ θυσία τοῦ μόσχου τοῦ σιτευτοῦ, ἄν ὄχι τή Θυσία τοῦ Χριστοῦ, γιά τή σωτηρία τῶν εἰλικρινά μετανοιωμένων ἁμαρτωλῶν;

Αὐτή τή Θυσία ἐννοεῖ ὁ Πατέρας μέ τήν προσταγή :

«Καί ἐνέγκαντες τόν μόσχον τόν σιτευτόν θύσατε καί
φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι ὁ υἱός μου οὗτος νεκρός ἦν καί ἀνέζησε καί ἀπολωλώς ἦν καί εὑρέθη. Καί ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι».

Ποιός  εἶναι τόσον μωρός καί ἀνόητος, ὥστε νά μή  συγκινεῖται  ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη καί τήν Εὐσπλαγχνία  τοῦ Θεοῦ, πού δέχεται τήν εἰλικρινῆ καί ἔμπρακτη μετάνοιά μας καί ἀνοίγει τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ καί τήν πατρική ἀγκαλιά Του;

Ποιός ἀπό μᾶς δέν ἔχει ξεφύγει ἀπό τήν πατρική Ἑστία ;
Ποιός, κατά κάποιον τρόπο, δέν ἔχει προσβάλλει τή μεγαλειότητα του Θεοῦ καί τήν ἄπειρη ἀγάπη Του;
Ὅλοι μας  ἔχουμε ἀνάγκη ἀπό τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ. Καί, πρίν νά εἶναι ἀργά, καλόν εἶναι νά ἔλθῃ ὁ καθένας μας εἰς ἑαυτόν. Νά προσέξουμε στόν ἑαυτό μας, νά συναισθανθοῦμε τήν ἁμαρτωλότητά μας καί νά ἐπιστρέψουμε εἰλικρινά μετανοιωμένοι στήν Πατρική ἑστία, ἐκεῖ ὅπου πάντοτε μᾶς περιμένει μια ζεστή ἀγκαλιά, γιά νά βροῦμε ἀνάπαυσι στήν ταλαίπωρη ψυχή μας. Ὁ Κύριος περιμένει νά ἀκούσουμε τό ζωοποιό λόγο Του καί νά Τοῦ ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας, νά κατοικήσῃ ἐκεῖ καί νά γίνῃ ἡ ψυχή καί ἡ ζωή μας Παράδεισος. Ἐκεῖ μᾶς περιμένει ὁ ἐπί τῆς Οὐσίας ἄρτος, ὁ ἄρτος πού καταβαίνει ἀπό τόν Οὐρανό καί δίδει ζωή στόν Κόσμο. Ἐμπρός, λοιπόν, ἄς ἐπιστρέψουμε στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ Πατρός, διά τοῦ κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς τήν ἀδιατάρακτον διά θέας ἀπόλαυσιν τοῦ ἀπείρου κάλλους τοῦ Προσώπου τοῦ Κυρίου εἰς μακρότητα ἡμερῶν, ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες τόν Θεόν. Ἀμήν.

 

«Πάτερ ἀγαθέ, ἐμακρύνθην ἀπό σου· μή ἐγκαταλίπῃς με

μηδέ  ἀχρεῖον δείξῃς τῆς Βασιλείας σου· ὁ ἐχθρός ὁ παμπόνηρος ἐγύμνωσέ με καί ἦρέ μου τόν πλοῦτον· τῆς ψυχῆς τά χαρίσματα ἀσώτως διεσκόρπισα·  ἀναστάς οὖν, ἐπιστρέψας πρός σέ, ἐκβοῶ·  Ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου, ὁ δι’ ἐμέ ἐν σταυρῷ τάς ἀχράντους σου χεῖρας ἁπλώσας, ἵνα τοῦ δεινοῦ θηρός ἀφαρπάσῃς με καί τήν πρώτην καταστολήν ἐπενδύσῃς με ὡς μόνος Πολυέλεος».

Πατέρα μου, Πανάγαθε, ἀπομακρύνθηκα ἀπό Σένα, εξ αἰτίας τῆς ἀφροσύνης μου. Σέ ἱκετεύω μή μέ ἐγκαταλίπης, πολυεύσπλαγχνε. Σκέπασε μέ τή Χάρι σου τά λάθη μου.

Δέξαι με μετανοοῦντα, ὁ Θεός καί ἐλέησόν με.

Μή φανερώσης πόσο ἀχρεῖος  καί ἀνάξιος εἶμαι τῆς Βασιλείας Σου. Ὁ ἐχθρός ὁ παμπόνηρός μέ ἀπογύμνωσε καί πῆρε ὅλον μου τόν πλοῦτον, ἐξ αἰτίας τῆς κακῆς μου θελήσεως. Μέ τή θέλησί μου ἀσώτως διεσκόρπισα τῆς ψυχῆς τά χαρίσματα. Ἀρκετά μέ τυράννησε ὁ διάβολος. Λοιπόν, μετανοῶν εἰλικρινά, θά σηκωθῶ καί θά ἐπιστρέψω κοντά Σου, Πατέρα μου. Σέ παρακαλῶ δέξου με, Ἰησοῦ μου, σάν ἕνα ταπεινό καί ἀνάξιο δοῦλο Σου, Σύ, πού γιά Χάρι μου, ἅπλωσες τά ἄχραντα Χέρια Σου στό Σταυρό, γιά νά μέ ἁρπάξῃς ἀπό τά χέρια τοῦ φοβεροῦ θηρίου, νά μέ λυτρώσῃς ἀπό τό Θάνατο,  νά μέ ἐνδύσῃς μέ τήν πρώτην στολήν καί νά μέ δεχθῇς στή Βασιλεία Σου, ὡς μόνος Πολυέλεος».

 

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΕΛΩΝΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ (Λουκ.ιη΄9-14).

Πρόσωπα καί προσωπεῖα.

«Ἄνθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τό ἱερόν προσεύξασθαι,

ὁ εἷς Φαρισαῖος καί ὁ ἕτερος Τελώνης»(Λουκ. ιη΄10).

Ὁ Κύριος λέγει τήν παραβολή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου σέ μερικούς, πού ἔχουν πεποίθησι εἰς τούς ἑαυτούς τους, σέ μερικούς πού ἔχουν ὑψηλή ἰδέα, γιά τόν ἑαυτό τους, νομίζουν, δηλαδή, ὅτι εἶναι δίκαιοι καί γι’ αὐτό περιφρονοῦν τούς ἄλλους.

Δύο ἄνθρωποι, λέγει, ἀνέβησαν εἰς τό ἱερόν, γιά νά προσευχηθοῦν, ὁ ἕνας ἦτο Φαρισαῖος καί ὁ ἄλλος Τελώνης.

Ὁ Φαρισαῖος στάθηκε ὄρθιος, ὥστε νά φαίνεται καλά καί ἔκανε τήν ἑξῆς προσευχή σχετικά μέ τόν ἑαυτό του:

«Θεέ, σ’ εὐχαριστῶ, πού ἐγώ δέν εἶμαι σάν τούς ἄλλους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί καί μάλιστα ἐγώ δέν εἶμαι σάν αὐτόν ἐδῶ τόν Τελώνη. Ἐγώ νηστεύω δυό φορές τήν Ἑβδομάδα, ἐγώ δίνω στό Ναό τό δέκατο ἀπό ὅλα ὅσα ἀποκτῶ».

Δέν ἔχει συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του μπροστά στό Θεό. Ἀφανίζει τό ἀληθινό πρόσωπο, Παρουσιάζεται ἀκόμη καί μπροστά στό Θεό μέ πλαστό, ψεύτικο ἑαυτό. Δέν ἀναγνωρίζει σφάλματα στόν ἑαυτό του, Ἔχει τήν ἰδέα ὅτι αὐτός εἶναι ξεχωριστός, ἅγιος, καί ὅτι ὅλοι οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι εἶναι παρακατιανοί καί ἄξιοι περιφρονήσεως. Κρύβει τό ἀληθινό του Πρόσωπο, ἀκόμη καί μπροστά στό  Θεό. Φωράει τό προσωπεῖο τοῦ Ἁγίου, καί, χωρίς ντροπή, κουρελιάζει τήν προσωπικότητα τῶν συνανθρώπων του, τούς ὁποίους θεωρεῖ ἁμαρτωλούς, κλέφτες, ἅρπαγες, ληστές καί τούς ἐξουθενεῖ. Μεταβιβάζει στούς ἄλλους κάθε του αἰσχρότητα καί μιλάει ἀπαξιωτικά γι’ αὐτούς καί μπροστά στό Θεό. Ὁ Φαρισαϊσμός του, ἡ ὑποκρισία του, ὁ Ἐγωϊσμός του, ἡ ὑπεροψία του, ξεπερνάει καθε ὅριο. Δέν θέλει νά πιστέψῃ ὅτι «ὁ Θεός ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δέ δίδωσι χάριν»(Παροιμ. γ΄ 34. Ἰακ. δ΄ 6. Α΄Πέτρ. ε΄ 5). Καί δυστυχῶς  τόν τύπον αὐτόν τόν ἀκολουθοῦν, δυστυχῶς, πάρα πολλοί ἄνθρωποι. Αὐτούς τούς ἀνθρώπους, μέ τήν ὑψηλή ἰδέα γιά τόν ἐαυτό τους, πού δέν ἔχουν συναίσθησι τῆς οὐτιδανότητός τους καί συμπεριφέρονται περιφρονητικά πρός τούς ἄλλους, τούς συχαίνεται ὁ Θεός, τούς ἐλέγχει καί τούς χαρακτηρίζει ὡς «γεννήματα ἐχιδνῶν». Δέν δικαιώνονται στά μάτια τοῦ Θεοῦ, δέν δέχεται, δέν εἰσακούει τίς προσευχές τους. Οἱ προσευχές τους δέν ἔχουν καμμιά ἀπολύτως σχέσι μέ τήν πραγματική προσευχή. Δέν εἶναι συνομιλία μέ τόν Θεόν, ἀλλά εἶναι ὕβρις πρός τήν Ἀγάπην Του. Στήν παραβολή ὁ Κύριος τονίζει ὅτι δέν δικαιώθηκε ὁ Φαρισαῖος  διότι «πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτόν ταπεινωθήσεται, ὁ δέ ταπεινῶν ἑαυτόν ὑψωθήσεται»

Ὁ Τελώνης ὅμως, στεκόταν μακρυά ἀπό τό θυσιαστήριο, παράμερα, καί δέν τολμοῦσε οὔτε τά μάτια του νά σηκώσῃ στόν οὐρανό. Κτυποῦσε τό στῆθος του, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του, καί ἔλεγε:

«Θεέ μου, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν». Δέν φοροῦσε προσωπεῖον. Παρουσιάσθηκε μπροστά στό Θεό καί στούς ἀνθρώπους μέ τό ἀληθινό του πρόσωπο.

Ἀποδέχεται τήν προσωπική του ἐνοχή. Δέν μεταβιβάζει σέ ἄλλους τό δικό του φταίξιμο. Ἐξομολογεῖται τίς ἁμαρτίες του. Δηλώνει εἰλικρινή μετάνοια. Βλέπει μέ συμπάθεια καί μέ μεγάλη ἐπιείκεια τούς συνανθρώπους του. Δέν ἀφανίζει, ἀλλ’ ἐμφανίζει τό ἀληθινό του πρόσωπο. Κτυπᾶ τό στῆθος του καί ζητεῖ τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, μέ βαθειά πίστι στή ἀγαθότητα καί τήν Εὐσπλαγχνίαν Του , καί μέ συντριβή καρδίας  λέγει: «Κύριε, εἶμαι ἁμαρτωλός, Θεέ μου, συγχώρησέ με».

Μιλάει στό Θεό καί εἶναι ἡ προσευχή του πραγματική. Εἶναι ἄγγιγμα ψυχῆς στό Θεό, ὁ Ὁποῖος καρδίαν συντετριμμένην καί τεταπεινωμένην οὐκ ἐξουδενοῖ.

Εἷναι ὑπόδειγμα εἰλικρινοῦς μετανοίας, πού γίνεται δεκτή καί αἰτία μεγάλης χαρᾶς στόν οὐρανό. Γι΄ αὐτό καί στήν παραβολή τονίζει ὁ Κύριος ὅτι πραγματικά εἰσακούεται ἀπό τόν Θεόν-Πατέρα ἡ προσευχή του καί δικαιώνεται ὁ Τελώνης, διότι ἐκεῖνος, πού ταπεινώνει τόν ἑαυτόν του, ὑψώνεται καί τιμᾶται ἀπό τόν Θεόν.

Ὁ  Κύριος μέ τήν παραβολή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου, μᾶς συμβουλεύει νά ἀποφύγουμε τήν ὑψηγορία τοῦ Φαρισαίου καί νά μιμηθοῦμε στή ζωή μας τήν ταπείνωσι τοῦ Τελώνου. Νά καλλιεργήσουμε μέσα στήν καρδιά μας τά ἀμάραντα ἄνθη  τῆς Ταπεινώσεως καί τῆς Ἀγάπης. Διότι τό μέν ἄνθος τῆς Ταπεινώσεως μᾶς ὑψώνει μέχρι τό Θρόνο τοῦ Θεοῦ, καί τό ἄνθος τῆς γνησίας Ἀγάπης μᾶς κρατάει στό ὕψος αὐτό.

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος μᾶς συνιστᾶ νά ταπεινωθοῦμε κάτω ἀπό τό κραταιό Χέρι τοῦ Θεοῦ, γιά νά μᾶς ὑψώσῃ στόν κατάλληλο καιρό (Α΄ Πέτρ. ε΄ 6). Καί ὁ ἅγιος Ἰάκωβος λέγει: «Ταπεινώθητε ἐνώπιον τοῦ Κυρίου καί ὑψώσει ὑμᾶς» (Ἰάκ. δ΄10).

Ὁ Κύριος ἐταπείνωσεν ἑαυτόν καί ἔγινε ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέν Σταυροῦ, τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλους ἐμᾶς, γιά νά ἀκολουθήσουμε τά ματωμένα Χνάρια Του, «μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. δ΄ 13).

Εἶναι καιρός νά πετάξουμε τά προσωπεῖα καί νά ἐμφανίσουμε τό ἀληθινό μας πρόσωπο, τό ἐξαχρειωμένο ἀπό τίς ἁμαρτίες, καί νά προσπαθήσουμε, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ,  νά καθαρίσουμε τό πρόσωπόν μας καί νά φθάσουμε τό ὑπερκόσμιον πρόσωπον, τόν Κύριόν μας Ἰησοῦν Χριστόν, καί νά ποῦμε μαζί μέ τόν Παῦλον: «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός».

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΖ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. ιε΄21-28)

Μεγάλη εἶναι ἡ δύναμις τῆς πίστεως τῆς Χαναναίας

«Ἐλέησόν με, Κύριε, υἱέ Δαυῒδ,

ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται».

Ὁ Χριστός βγαίνει ἔξω ἀπό τό κλειστό, τό στενόκαρδο ἰουδαϊκό περιβάλλον. Ἀνοίγει τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ στά Ἔθνη. «’Ανεχώρησε εἰς τά μέρη Τύρου καί Σιδῶνος».

Ἔρχεται καί ἀναζητεῖ τήν ἐπιστροφήν τῶν Ἐθνῶν. Αὐτός εἶναι «ἡ προσδοκία τῶν Ἐθνῶν», ὁ Λυτρωτής τοῦ Σύμπαντος κόσμου. Καί  ἰδού γυνή Χαναναία ἀπό τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἔρχεται σέ συνάντησι μέ τό Λυτρωτή καί ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα:

«Ἐλέησόν με, Κύριε, Υἱέ Δαυῒδ, ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται». Πιστεύει ὅτι ὁ Ἐρχόμενος εἶναι ὁ προσδοκώμενος Μεσσίας, ὁ Σωτήρ καί Λυτρωτής τοῦ κόσμου, ὀ υἱός Δαυῒδ, ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ Παντοκράτωρ.

Πιστεύει ὅτι, ὡς πανάγαθος, θέλει καί, ὡς παντοδύναμος, μπορεῖ νά τή βοηθήσῃ. Ἔρχεται, λοιπόν μέ βεβαία πίστι καί Τοῦ ἀναφέρει τό πρόβλημά της. Μέ σπαραγμό ψυχῆς, Τοῦ ἀναφέρει τόν πόνο της. «Κύριέ μου, Παντοκράτορα, ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. Ἐλέησόν με. Ὑποφέρει τό παιδί μου. Εἶν’ ἀμέτρητος ὁ πόνος μου. Ποῦ ἀλλοῦ νά καταφύγω; Προστρέχω Σέ Σένα, Κύριε, καί ζητῶ τό ἔλεός Σου. Πιστεύω πώς μόνον Σύ μπορεῖς νά μέ βοηθήσῃς. Εἷναι ἀλήθεια ὅτι ὁ πόνος τῆς Μάνας, γιά τό παιδί της, πού ὑποφέρει, δέν μετριέται.

Ὁ Χριστός, πού διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν καί πάντοτε ἱώμενος πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, δέν τῆς ἀποκρίνεται. Τί θέλει νά τῆς πῇ μέ τή σιωπή Του; Ραγίζουν ἀκόμη καί οἱ πέτρες ἀπό τίς κραυγές τοῦ σπαραγμοῦ τῆς Μάνας. Σίγουρα ὁ Πανάγαθος ζητεῖ καί τῆς προσφέρει, κάτι πολύ καλλίτερο ἀπό αὐτό, πού ἐκείνη ζητεῖ. Τῆς προσφέρει «τό λαβεῖν εἰς τό μή λαβεῖν».

Οἱ Μαθηταί συγκινοῦνται ἀπό τόν πόνο καί τίς ἱκεσίες της, δέν μποροῦν νά ἐξηγήσουν τήν ἁγία Του σιωπή καί μεσολαβοῦν, μεσιτεύουν καί Τόν παρακαλοῦν νά τή βοηθήσῃ, λέγοντες: «Ἀπόλυσον αὐτήν ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν».

Ὁ Κύριος ἀπεκρίθη στήν παράκλησί τους καί τούς εἶπε:  «Οὐκ ἀπεστάλην (ἀπό τόν  Πατέρα) εἰ μή εἰς τά πρόβατα τά ἀπολωλότα οἴκου Ἰσραήλ». Ἡ ἀποστολή μου εἶναι νά βρῶ τά χαμένα πρόβατα, πού ἐφυγαν ἀπό τόν πατρικό Οἶκο καί νά τά βοηθήσω νά ἐπιστρέψουν πίσω καί νά σωθούν.

Ἡ Χαναναία πιστεύει στήν ἀγάπη Του, συναισθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά της. Δέν δυσανασχετεῖ, δέν ἀπελπίζεται.  Θερμά τόν παρακαλεῖ. Ἐπιμένει στήν προσευχή της. Συνεχίζει νά ζητεῖ τή βοήθειά Του· «Κύριε, βοήθει μοι».

Ὁ Κύριος, θέλοντας νά ἀναδείξῃ σέ ὅλον τόν κόσμο τή μεγάλη της πίστι, συνεχίζει τή δοκιμασία της καί λέγει:

«Οὐκ ἔστι καλόν λαβεῖν τόν ἄρτον τῶν τέκνων καί βαλεῖν τοῖς κυναρίοις». Σάν νά τῆς ἔλεγε: «Παιδί μου, Θέλω κάτι καλλίτερο γιά σένα, πού ἐξαρτᾶται ἀπό τή δική σου θέλησι. Ἄφησε τά Εἴδωλα. Γύρισε πίσω στήν Πατρική Ἑστία, γιά νά γευθῇς ἐκεῖ «τόν μόσχον τόν σιτευτόν», νά χορτάσῃς μέ τόν ἐπί τῆς οὐσίας ἄρτον, τόν ἄρτον τῶν τέκνων, τόν ἄρτον τόν ἐπουράνιον, πού κατεβαίνει ἀπό τόν οὐρανόν καί δίνει ζωή στόν κόσμον».

Σ’ αὐτή τή θεϊκή τρυφερότητα, ἀποκρίνεται δειλά καί ταπεινά ἡ Χαναναία, καί μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός της, καί λέγει στόν Κύριο· «Ναί Κύριε, εἶμαι ἕνα ἄπιστο σκυλί, πού ἐγκατέλειψα τή ζεστασιά τῆς Πατρικῆς Ἑστίας καί βρέθηκα, μέ τήν κακή μου θέλησι στήν παγωνιά τῆς ἐρημιᾶς. Δέν εἶμαι ἄξια τῆς ἀγάπης Σου. Ζητῶ τό ἔλεός Σου. Ὄχι γιατί τό ἀξίζω, ἀλλά ἕνεκεν τῆς δόξης τοῦ Ὀνόματός Σου. Ζητῶ τό ἔλεός Σου. Καί γάρ τά κυνάρια ἐσθίει ἀπό τῶν ψυχίων τῶν πιπτόντων ἀπό τῆς Τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν».

Ὁ Κύριος θαυμάζει τή μεγάλη της Πίστι καί τήν ἀναδεικνύει πρός μίμησιν καί τῆς λέγει· «Ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις!  Γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. Καί ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπό τῆς ὥρας ἐκείνης».

Ὁ Κύριος καλεῖ ὅλους τούς ἀνθρώπους κοντά Του. Θέλει πάντας ἀνθρώπους σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν. Μᾶς καλεῖ νά μετανοήσουμε καί νά ἐπιστρέψουμε στήν Πατρική Ἑστία, μέ τή Θέλησί μας, καί μέ ὑπακοή στό Θεῖον Θέλημα, νά κληρονομήσουμε τήν ἡτοιμασμένην ἡμῖν Βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου.

Μᾶς καλεῖ νά μή μείνωμεν, ὡς κύνες, ἐξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ. Ἧλθε καί σταυρώθηκε γιά χάρι μας καί ἄνοιξε σέ ὅλους τίς Πύλες τοῦ Οὐρανοῦ.

Ἀκούει τίς Προσευχές μας καί ἀποκρίνεται παντοτε πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως. Μᾶς δίνει τή Χάρι νά ἐπικοινωνοῦμε καί νά συνομιλοῦμε μαζί Του. Μᾶς δίνει τή δύναμι νά μετακινοῦμε βουνά. Νά περιπατοῦμε ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί ἐπί πᾶσαν τήν δύναμιν τοῦ ἐχθροῦ.

Εἷναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε τή Χάρι καί τήν τιμήν, πού μᾶς χαρίζει ὁ Κύριος, ὥστε ὁλόκληρη ἡ ζωή μας νά εἶναι ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ, ἀδιάλειπτη νοερά προσευχή, ἀδιάλειπτη Εὐχαριστία τοῦ Θεοῦ, διά τίς ἄπειρες φανερές καί ἀφανεῖς εὐεργεσίες Του σέ μᾶς.

«Τῷ ἀγαπῶντι ἡμᾶς και λούσαντι ἡμᾶς ἀπό τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν ἐν τῷ αἵματι αὐτοῦ...Τῷ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν»(Ἁποκ. α΄ 5. Α΄ Τιμόθ. α΄ 17).