ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩΝ (Ματθ. κε΄31-46).

Ἡ ἔνδοξος Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου.

Ἡ τελική Κρίσις καί ἀνταπόδοσις.

«Ἐγώ φῶς εἰς τόν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς

ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἐν τῇ σκοτίᾳ μή μείνῃ».
Καί ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ῥημάτων καί μή
πιστεύσῃ, ἐγώ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γάρ ἦλθον
ἵνα κρίνω τόν κόσμον, ἀλλ’  ἵνα σώσω  τόν
κόσμον.  Ὁ ἀθετῶν ἐμέ καί μή λαμβάνων τά
ῥήματά μου, ἔχει τόν κρίνοντα αὐτόν·
ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα, ἐκεῖνος κρινεῖ αὐτόν ἐν
τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ» (Ἰωάν. ιβ΄  46-48).

Μᾶς τίμησε ὁ Θεός. Μᾶς ἔπλασε κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ». Μᾶς ἔδωκε νοῦν καί ἐλευθερίαν. Μᾶς χάρισε δυνατότητες, γιά νά τίς κάνουμε ἱκανότητες. Μᾶς δώρησε τίς δυνατότητες νά φθάσουμε ἀπό τό «κατ’εἰκόνα», εἰς τό «καθ’ ὁμοίωσιν», ἀπό «δυνάμει», νά γίνουμε, μέ τή θέλησί μας, καί «ἐνεργείᾳ θεοί», θεοί κατά χάριν.

Ὡς πάνσοφος καί Φιλάνθρωπος, μᾶς ἔδωκε τήν Ἐντολήν, ὡς ὕλην εἰς τό αὐτεξούσιον. Ἡ Ἐντολή περιέχει ἔμφυτον τήν Ἀρχήν τῆς Ἀνταποδώσεως. Προεξαγγέλλει ὁ Κύριος, γιά νά μᾶς βοηθήσῃ, καί μᾶς τονίζει ὅτι ἡ τήρησις τῆς Ἐντολῆς μᾶς ὁδηγεῖ στή ζωή, ἡ δέ ἀθέτησις τῆς Ἐντολῆς, φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό θάνατο.

Ὡς ἄπειρη ἀγάπη, μᾶς προλέγει ὅτι ἡ ὑπακοή εἶναι ζωή καί ἡ παρακοή εἶναι θάνατος. Καί ἔτσι μᾶς ἀποτρέπει ἀπό τήν κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας.

Οἱ περισσότεροι ὅμως ἀπό μᾶς, γνήσιοι ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ, μολονότι προγνωρίζουμε ὅτι κάθε Ἐντολή ἐμπεριέχει ἔμφυτον τήν ἀρχήν τῆς Ἀνταποδόσεως, καί ἡ μέν τήρησις τῆς ἐντολῆς μᾶς χαρίζει Χαρά καί μᾶς ὁδηγεῖ στή ὄντως Ζωήν, ἡ δέ ἀθέτησις, ἡ παράβασις τῆς Ἐντολῆς μᾶς θλίβει καί φέρει στήν ψυχή καί τή ζωή μας τό θάνατο, ἐν τούτοις κάνουμε κακή χρῆσι τοῦ νοῦ καί τῆς ἐλευθερίας μας, παραβαίνουμε τίς Ἐντολές καί ὁδεύουμε ὁλοταχῶς πρός τήν ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὁδύνης.

Ἔρχεται κοντά μας ὁ Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὄχι γιά νά μᾶς κρίνει, ἀλλά γιά νά μᾶς σώσῃ, φωτίζει τά σκοτάδια μας, ὥστε κανείς νά μή μείνῃ στό σκοτάδι. Σαρκώνεται ἡ Ἀγάπη, ὁ Χριστός γίνεται ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ, ἀπό ἄπειρον Ἔλεος. Γίνεται τύπος καί ὑπογραμμός σέ ὅλα γιά νά τόν μιμηθοῦμε. Γίνεται ἡ Ὁδός τῆς ζωῆς καί μέ τό ζωοποιό λόγο Του καί τή Σταυρική Του Θυσία  μᾶς καθοδηγεῖ στή ζωή. Κι’ ἐμεῖς;... Ὄχι ἁπλῶς δέν μετανοῦμε, ὄχι ἁπλῶς δέν ἀκοῦμε τό λόγο Του, ἀλλά συνεχίζουμε νά ἀκολουθοῦμε τό δικό μας τρόπο ζωῆς, συνεχίζουμε νά ἀδικοπραγοῦμε, νά προσκυνοῦμε τά δαιμόνια, νά λατρεύουμε τά Εἴδωλα, νά σωρεύουμε συμφορές στόν κόσμο, ὁδεύοντες ὁλοταχῶς στήν ἄβυσσο τῆς αἰώνιας Ὀδύνης.

Ὁ Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψι, ἀναφέρει ὅτι, ὅταν τό Ἀρνίον ἄνοιξε τήν πέμπτην σφραγίδα, ὁ Ἰωάννης εἶδε ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τάς ψυχάς τῶν ἐσφαγμένων διά τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί διά τήν μαρτυρίαν τοῦ Ἀρνίου ἥν εἶχον· καί ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες·
Ἕως πότε, ὁ Δεσπότης ὁ ἅγιος καί ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καί ἐκδικεῖς τό αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπί τῆς γῆς;» (Ἀποκ. στ΄ 9-10).
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἅγιε, δίκαιε καί ἀληθινέ,
μέχρι πότε θά μακροθυμεῖς καί δέν θά κάνεις κρίσιν;
Ἕως πότε θά  ἐπιτρέπῃς νά συνεχίζουν οἱ ἄνομοι νά παρανομοῦν; Ἕως πότε θά τούς ἀνέχεσαι; Ἕως πότε δέν θά ζητεῖς τήν τιμωρίαν, τῶν κατοικούντων ἐπί τῆς γῆς, γιά τό ἀδικοχυμένο αἷμα μας; Πότε ἐπί τέλους θά ἀποδώσῃς δικαιοσύνην καί θά βάλῃς ὁριστικό Τέλος στήν Ἀνομία;
Σ’ αὐτή τήν κραυγή ἀγωνίας τῶν Ἁγίων ὁ Κύριος ἀποκρίνεται καί  τούς λέγει ἵνα ἀναπαύσωνται ἔτι χρόνον μικρόν...» (Ἀποκ. στ΄ 11).
Ὁ Θεός, ὡς ἄπειρη Ἀγάπη καί εὐσπλαγχνία, χαρίζει σέ ὅλους καί στούς Σταυρωτές «ἔτι χρόνον μικρόν». Αὐτός ὁ μικρός χρόνος τῆς ἐπίγειας ζωῆς μας εἶναι δῶρον τῆς Μακροθυμίας τοῦ Θεοῦ. Εἶναι καιρός μετανοίας , διότι ὁ πανάγαθος θέλει τή σωτηρία ὅλων μας.
Εἶναι καιρός νά μετανοήσουμε καί μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλοτητός μας, νά ἐπιστρέψουμε κοντά Του, εἰλικρινά μετανοιωμένοι καί νά σωθοῦμε ,πρίν νά εἶναι ἀργά.
Εἶναι καιρός νά ἀκολουθήσουμε τήν Ὁδόν τῶν Ἐντολῶν.
Ἡ Ὁδός τῆς τηρήσεως τῶν Ἐντολῶν μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τά δεξιά τοῦ Σωτῆρος, στήν αἰώνιον ζωήν.
Ἡ Ὁδός τῆς ἀθετήσεως, τῆς παραβάσεως τῶν Ἐντολῶν, μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τά ἀριστερά τοῦ Σωτῆρος, στήν ἀπώλεια.
Ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει νά εἰσέλθουμε στή Βασιλεία Του, διά τῆς στενῆς Πύλης:
«Εἰσέλθετε διά τῆς στενῆς πύλης· ὅτι πλατεῖα  ἡ πύλη καί εὐρύχωρος ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ἀπώλειαν, καί πολλοί εἰσιν οἱ εἰσερχόμενοι δι’ αὐτῆς. Τί στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ Ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν, και ὀλίγοι εἰσίν οἱ εὑρίσκοντες αὐτήν» (Ματθ. ζ΄ 13-14).
Εἶναι καιρός νά συνειδητοποιήσουμε ὅλοι ὅτι ἡ Μόνη «Οδός σωτηρίας» εἶναι ἡ Ὁδός τῆς ἐνσαρκωμένης Ἀγάπης, εἶναι ὁ Χριστός, τό ὑπόδειγμα ὑπακοῆς στίς Ἐντολές τοῦ Οὐρανίου Πατρός. Αὐτός εἶναι «ἡ Ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή».
Εἷναι καιρός νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί νά κάνουμε «πρᾶξι» τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του. Μέ τό ζωοποιό λόγο Του, τόν ὁποῖον ἐπεσφράγισε μέ τή Σταυρική Του Θυσία, μᾶς ἐχάραξε τήν Ὁδόν τῆς Ζωῆς. Ἐπί τῆς Ὁδοῦ τῆς ζωῆς ὁδεύει ὁ ἄνθρωπος διά τῆς ὑπακοῆς εἰς τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ. Ὁ Νόμος τῆς δικῆς Του Ἀγάπης εἶναι ἡ Ὁδός τῆς Ζωῆς. «Ἐντολήν Καινήν δίδωμι ὑμῖν ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους, καθώς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καί ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰωάν. ιγ΄ 34).
Ἡ τέλεια ἀγάπη στό Θεό καί τόν πλησίον σημαίνει τήρησι ὅλων τῶν Ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ, πού μᾶς φέρει στά δεξιά τοῦ Σωτῆρος. Ἡ ἀθέτησις τῶν Ἐντολῶν μᾶς στήνει ἐξ εὐωνύμων Αὐτοῦ.
Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἐκλέγει μόνος του, μέ τή θέλησί του, τή θέσι του ἐκ δεξιῶν ἤ ἐξ εὐωνύμων τοῦ Δικαιοκρίτου.
Εἶναι καιρός νά καταλάβουμε ὅτι ὅταν ἔλθῃ ὁ Κύριος, κατά τήν ἔνδοξον δευτέραν Αὐτοῦ Παρουσίαν, θά ἀποδώσῃ στόν καθένα ἀνάλογα μέ τά ἔργα του, θά ξεχωρήσῃ τά πρόβατα ἀπό τῶν ἐρίφων, θά ξεχωρίσῃ τά ἄχυρα καί τά ζιζάνια ,ἀπό τό σιτάρι. Ἡ Δευτέρα ἔνδοξος Παρουσία Του θά σημάνῃ τό Τέλος τῆς Ἀνομίας. Θά πάρη ὁ καθένας τή θέσι πού ἐλεύθερα καί ἀβίαστα διάλεξε στή ζωή Του.
«Ὁ λόγος ὅν ἐλάλησα», λέγει ὁ Κριτής, «ἐκεῖνος κρινεῖ  
αὐτόν, τόν κάθε ἄνθρωπον, ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ».
Ἄφησε ἐμᾶς νά διαλέξουμε τή Θέσι μας. Τή Μεγάλη Ἡμέρα τῆς Κρίσεως, ὁ Καθένας θά πάρῃ τή Θέσι, πού διάλεξε. Ἡ Ἀγάπη, Τό Ἔλεος θά μᾶς κρίνῃ. Ὅποιος στή  ζωή του ἐκλέγει τήν ἀγάπη θά κληρονομεῖ τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐκλέγει τό μῖσος , τήν Κακία, τήν ἀμετανοησία, εἰσέρχεται εἰς τήν Ἄβυσσον τῆς αἰώνιας Ὀδύνης, κατά λόγον Δικαιοσύνης.
«Ὅταν ἔλθῃ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καί πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ’ αὐτοῦ, τότε καθίσῃ ἐπί θρόνου δόξης αὐτοῦ, καί συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τά ἔθνη, καί ἀφοριεῖ αὐτούς ἀπ’ ἀλλήλων ὥσπερ ὁ ποιμήν ἀφορίζει τά πρόβατα ἀπό τῶν ἐρίφων,  καί στήσει τά μέν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ, τά δέ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων(Ματθ. κε΄31-46).
Τότε ἐρεῖ ὁ Βασιλεύς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ·
Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τήν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπό καταβολῆς κόσμου. Ὁ Φιλάνθρωπος ἑτοίμασε Βασιλείαν, γιά τά πλάσματά Του. Καί αἰτιολογεῖ τήν Ἀπόφασιν Αὐτοῦ καί λέγει: Κληρονομήσατε τή Βασιλεία, πού ἑτοίμασα γιά σᾶς, διότι ἐπείνασα, καί ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα, καί ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην, καί μέ ἐπεριμαζεύσατε στό σπίτι σας, γυμνός, καί περιεβάλετέ με, ἠσθένησα, καί ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην, καί ἤλθετε πρός με». Οἱ δίκαιοι τότε θά ἀποκριθοῦν, μέ ἄκρα ταπείνωσι, λέγοντες: «Κύριε πότε σέ εἴδομεν πεινῶντα καί ἐθρέψαμεν, ἤ διψῶντα καί ἐποτίσαμεν; Πότε δέ σέ εἴδομεν ξένον καί συνηγάγομεν ἤ γυμνόν καί περιεβάλομεν; Πότε δέ σέ εἴδομεν ἀσθενῆ ἤ ἐν φυλακῇ, καί ἤλθομεν πρός σέ;»
Τότε ὁ πανάγαθος Βασιλεύς καί Δικαιοκρίτης θά τούς πῇ: «Ἀμήν λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε».
Ἀλήθεια σᾶς λέγω ὅτι τό κάθε τί πού ἐκάματε εἰς ἕνα ἀπό τούς πτωχούς αὐτούς  ἀδελφούς μου, τούς μικρούς , τούς ταπεινούς καί περιφρονουμένους, τό ἐκάματε εἰς ἐμέ.
Ταυτίζει ὁ πανάγιος Θεός τόν ἑαυτόν Του, μέ ἐμᾶς τούς ἀναξίους δούλους Του. Καί βραβεύει τήν «πρᾶξι» τῆς θυσιαστικῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον, ὁρίζει δέ τό ὁριστικό Τέλος τῆς Ἀνομίας. 
Καί «πηγαίνει κάθε κατεργάρης στό πάγκο του».
Ἀμέσως στρέφεται πρός τούς ἐξ εὐωνύμων αὐτοῦ καί τούς λέγει: «Πορεύεσθε ἀπ’ ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τό πῦρ τό αἰώνιον τό ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καί τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ. Διότι ἐπείνασα καί οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, κ.λ.π.» (Ματθ. κε΄ 41-44).
«Ἀμήν  λέγω ὑμῖν, ἐφ’ ὅσον  οὐκ ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδέ ἐμοί ἐποιήσατε. Καί ἐπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δέ δίκαιοι εἰς ζωήν αἰώνιον» (Ματθ. κε΄ 45-46). Σύμφωνα μέ τήν ἐλεύθερη καί ἀβίαστη ἐκλογή τους.
Ἡ τελική Κρίσις καί ἀνταπόδοσις ἡ ὁριστική θά γίνῃ γιά ὅλους τήν Φοβερή Ἡμέρα τῆς Δευτέρας καί ἐνδόξου Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Γιά τόν καθένα ὅμως χωριστά γίνεται τήν, ἄγνωστη, γιά μᾶς ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως, τοῦ χωρισμοῦ δηλαδή τῆς ψυχῆς ἀπό τοῦ Σώματος. Ὅταν ἔλθῃ ἐκείνη ἡ ἁγία ἡμέρα τῆς Κοιμήσεως τῶν δικαίων, ἔρχονται οἱ ἄγγελοι καί παραλαμβάνουν τήν ψυχή καί τήν ἐναποθέτουν εἰς τόν κόλπον τοῦ Ἀβραάμ. Εἰς τήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ καί  ἐκεῖ
προαπολαμβάνουν τῶν ἀγαθῶν, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν, μέχρι τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου. Τότε  θά ὁριστικοποιηθῇ ἡ θέσις αὐτῶν εἰς μακρότητα ἡμερῶν, εἰς τήν αἰωνιότητα.
Ὅταν ἔλθῃ ἡ ὥρα τοῦ θανάτου τῶν ἀδίκων, τῶν ἀμετανοήτων ἁμαρτωλῶν, ἀποθνήσκουν καί θάβονται καί ἔρχονται «εἰς τόν τόπον ἐκεῖνον τῆς βασάνου» καί «Ὀδυνῶνται ἐν τῇ φλογί ἐκείνῃ». Προγεύονται δηλαδή τῆς αἰωνίου τιμωρίας, τήν ὁποίαν ἐδιάλεξαν. Ἡ κατάστασις δέ αὐτή ἡ θλιβερή, δέν εἶναι ἀναστρέψιμη. «Ἐν τῷ ᾏδῃ οὐκ ἔστι μετάνοια». Στήν παραβολή τοῦ πλουσίου καί τοῦ Λαζάρου (Λουκ. ιστ΄19-31), στήν παράκλησι τοῦ πλουσίου γιά βοήθεια ὁ Κύριος τονίζει ὅτι ὁ καθένας κρίνεται σύμφωνα μέ τό λόγο, τόν ὁποῖον ἐκήρυξε. Καί ὅτι μεταξύ ἡμῶν καί ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, καί οὔτε ἐμεῖς ἐδῶ μποροῦμε νά ἔλθουμε ἐκεῖ, οὔτε ἐσεῖς ἀπό ἐκεῖ μπορεῖτε νά ἔλθετε ἐδῶ. Πρός ἀποφυγήν τῆς Ὀδύνης δόθηκεν ὁ Νόμος καί οἱ Προφῆται. Δόθηκε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης.
Εἶναι καιρός νά ἀποφύγουμε τήν Ὀδύνην τοῦ χωρισμοῦ ἀπό τόν Οὐράνιον Πατέρα. Εἶναι καιρός νά ἐγκολπωθοῦμε τόν Χριστόν καί τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του, ὥστε νά βρεθοῦμε στά δεξιά τοῦ Σωτήρος κατά τήν Ἡμέραν τῆς Κρίσεως, καί ἀπό τώρα νά σταθοῦμε «ἐν χειρί Θεοῦ». Ἀπό μᾶς ἐξαρτᾶται. Καιρός νά ἐκλέξουμε τό δρόμο τῆς Ζωῆς, τή ζωή τῆς τηρήσεως τῶν ἐντολῶν, τήν Ὁδόν τῆς Ἀγάπης, πρίν νά εἶναι ἀργά.