Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ «Ο ΠΑΝΑΚΗΣ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ ΙΑΤΡΟΣ»

ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ, ΤΑ ΒΟΤΑΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ

ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

 Τό Θέμα αὐτό  εἶναι πολύ μεγάλο δέν ἀναλύεται  δέν ἐξαντλεῖται, σέ μιά καί δυό ἀναρτήσεις. Ἔχουν γραφῆ ἀναρίθμητα βιβλία καί ἄλλα τόσα θά γραφοῦν στό μέλλον.  Καί πάλιν θά λέμε non finito. Σ’ αὐτή τήν Ἀνάρτησι θά θίξω ἁπλῶς τό Θέμα, θά παραθέσω μερικές σκέψεις.

Ὁ πάνσοφος Δημιουργός μᾶς ἔπλασε «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Αὐτοῦ», ὑγιεῖς καί μᾶς ὑπέδειξε τόν τρόπο, πῶς δηλαδή θά διατηρήσουμε τήν Ὑγεία μας καί φθάσουμε. μέ τή θέλησί μας, ἀπό τό· «κατ’ εἰκόνα», εἰς τό· «καθ’ ὁμοίωσιν».

Μᾶς τίμησε τόσον, ὥστε νά γίνουμε συνδημιουργοί, μᾶς  ἀξίωσε νά μποροῦμε, μέ τή θέλησί μας,  ἀπό «δυνάμει θεοί», νά γίνουμε καί «ἐνεργείᾳ θεοί». Μᾶς προεξήγγειλεν ὅτι ἡ παρακοή εἶναι ἀρρώστια καί Θάνατος καί ἡ ὑπακοή στό Νόμο Του εἶναι ζωή καί ὑγεία. Καί πράγματι ἡ Ὀρθοδοξία τῆς ζωῆς, ἡ τήρησις τῶν Ἐντολῶν εἶναι ζωή καί ὑγεία, ἐνῷ ἡ ἀνορθοδοξία τῆς ζωῆς, ἡ παράβασις τῶν Ἐντολῶν,  εἶναι ἀρρώστια, εἶναι αἵρεσις στή ζωή, εἶναι Θάνατος.

Ὁ Καρδιογνώστης,«ὁ Πανακής τῆς ἀνθρωπότητος Ἰατρός», ἐπειδή   προγνωρίζει τό εὐόλισθον, τό ὀλισθηρόν τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως, ὄχι μόνον μᾶς παραστέκει στό κάθε μας βῆμα, «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας», κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας καί θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ, ἀλλά συγχρόνως μᾶς χαρίζει τήν Ἰατρικήν Ἐπιστήμην, τούς Γιατρούς , τά βότανα καί τά φάρμακα, γιά νά θεραπεύουμε, τίς ἐξ αἰτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας, ψυχικές καί σωματικές μας ἀρρώστιες.

Ὁ Κλήμης ὁ Ἀλεξανδρεύς (Παιδαγωγός Α΄κεφ.ΙΙ, ΒΕΠΕΣ  7,82,37-83,6), λέγει: «Ἔστιν οὖν ὁ παιδαγωγός ἡμῶν λόγος διά παραινέσεων θεραπευτικός τῶν παρά φύσιν τῆς ψυχῆς παθῶν. Κυρίως μέν γάρ ἡ τῶν τοῦ σώματος νοσημάτων βοήθεια ἰατρική καλεῖται, τέχνη ἀνθρωπίνη σοφίᾳ διδακτή. Λόγος δέ πατρικός μόνος ἐστίν ἀνθρωπίνων ἰατρός ἀρρωστημάτων παιώνιος (θεραπευτικός) καί ἐπῳδός ἅγιος (λόγος πού ἐπαναλαμβάνεται) νοσούσης ψυχῆς. «Σῶσον τόν δοῦλον σου», φησίν, «ὁ Θεός μου, τόν ἐλπίζοντα ἐπί σοί· ἐλέησόν με ,Κύριε, ὅτι πρό Σέ κεκράξομαι ὅλην τήν ἡμέραν»(Ψαλμ. 85, 2-3).«Ἰατρική μέν γάρ», κατά Δημόκριτον, «σώματος νόσους ἀκέεται (θεραπεύει), σοφίη δέ ψυχήν παθῶν ἀφαιρεῖται (ἀπομακρύνει τήν ψυχή ἀπό τά πάθη)·» ὁ δέ ἀγαθός παιδαγωγός, ἡ σοφία, ὁ λόγος τοῦ πατρός, ὁ δημιουργήσας τόν ἄνθρωπον, ὅλου κήδεται τοῦ πλάσματος (ὁ Χριστός φροντίζει καί γιατρεύει ὁλόκληρον τόν ἄνθρωπον) καί σῶμα καί ψυχήν ἀκεῖται αὐτοῦ(θεραπεύει αὐτόν) ὁ πανακής τῆς ἀνθρωπότητος ἰατρός».

Ὁ Σοφός Σειράχ μᾶς συνιστᾶ καί μᾶς λέγει: «Τίμα τόν Ἰατρόν, διότι τόν ἔχεις ἀνάγκη. Νά τιμᾶς τό Γιατρό μέ τίς τιμές πού ἁρμόζουν σ’ αὐτόν, διότι ὁ Κύριος ἔκαμε καί αὐτόν. Ἐπειδή δέ ἀπό τόν Ὕψιστον προέρχεται ἡ διά τοῦ ἰατροῦ θεραπεία ὅλοι ὀφείλουμε νά τιμῶμεν τόν ἰατρόν ἀκόμη καί ὁ βασιλιᾶς. Ἡ ἐπιτυχής ἰατρική ἐπιστήμη ἀναδεικνύει τό Γιατρό μπροστά σέ ὅλους (πρβλ. Σ. Σειρ. 38,1-3). Τιμῶντες τόν καλό γιατρό, τιμῶμεν τόν Θεόν, πού ἔδωκε τήν ἰατρικήν ἐπιστήμην.

Ἴσως ἰσχυρισθεῖ κανείς ὅτι ὑπάρχουν Ἰατροί πού δέν τιμοῦν τόν Ὅρκον τους καί ἐκμεταλεύονται τό φόβο τῶν ἀσθενῶν, μεταβάλλουν τό θεραπευτικό τους λειτούργημα, σέ αἰσχροκερδές ἐπάγγελμα. Ἴσως νά συμβαίνει καί αὐτό.

Ἀλλά ἐμεῖς πιστεύομεν ὅτι οἱ περισσότεροι Γιατροί μας εἶναι Θεοσεβεῖς, τρυφεροί καί θυσιάζονται στήν ἐκτέλεσι τῆς ἀποστολῆς τους, στήν ἐκτέλεσι τοῦ λειτουργήματός τους καί ἀξίζουν κάθε τιμῆς καί σεβασμοῦ. Καί ὅλοι ὀφείλουμε νά ἀκολουθοῦμε πιστά τίς Ὁδηγίες τους καί νά εὐχαριστοῦμε τό Θεό, γιά τό δῶρον Του. Ἐπίσης ὁ Κύριος διέταξε νά ἐξέρχωνται φάρμακα ἐκ τῆς γῆς. Καί ὁ φρόνιμος ἄνθρωπος δέν τά ἀποστρέφεται. Ὀφείλουμε ὅλοι νά κάνουμε καλή χρῆσι τῶν βοτάνων καί τῶν φαρμάκων σέ συνεννόησι μέ τό Γιατρό μας καί νά δοξάζουμε τό Θεό, διότι Αὐτός ὁ Κύριος ἔδωκε εἰς τούς ἀνθρώπους τήν ἰατρικήν Ἐπιστήμην, γιά νά δοξάζωνται οἱ Γιατροί διά τῶν θαυματουργικῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ. Δι’ αὐτῶν, ὁ Θεός θεραπεύει τόν πόνο καί ἀφαιρεῖ τίς ἐνοχλήσεις τοῦ ἀσθενοῦς. Τοῦ Θεοῦ εἶναι καί ὁ Φαρμακοποιός (ὁ μυρεψός), κατασκευάζει, ἐπεξεργάζεται τά ἐκ τῆς γῆς προερχόμενα φάρμακα καί εξευρίσκει ἀτέλειωτη σειρά συνθέσεων, ὥστε νά ἔρχεται ἡ θεραπεία ἀπό τά φάρμακά του σέ ὅλους τούς ἀσθενεῖς(παρβλ. Σ. Σειράχ 38, 4-8). Τονίζω ἐδῶ τή σύστασι τοῦ σοφοῦ Σειράχ, διότι πολλοί μωροζηλωταί ἰσχυρίζονται ὅτι πιστεύουν στό Θεό καί θά τούς σώση καί ἔτσι ἐκπειράζουν Κύριον τόν Θεόν, ἀγνοοῦντες ὅτι οἱ Γιατροί, οἱ Φαρμακοποιοί, τά βότανα καί τά φάρμακα εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἀγνοοῦν ἐπίσης ὅτι «τά ἀδύνατα παρά ἀνθρώποις, δυνατά ἐστί παρά τῷ Θεῷ». Ἑμεῖς πιστεύουμε στό Θεό καί ὅτι οἱ καλοί Γιατροί σέβονται τόν Ὅρκο τους καί τό λειτούργημά τους καί ὅτι εἶναι δῶρον Θεοῦ σέ ὅλους μας καί τούς ὀφείλουμε σεβασμό καί ὑπακοή στίς Ὁδηγίες τους, γιά τό καλό τῆς Ὑγείας μας καί πρός δόξαν Θεοῦ.

Ἡ σύστασις Σέ ὅλους νά κάνουμε τά ἀνθρωπίνως δυνατά, δέν ἀναιρεῖ τήν ἀδιάλειπτη Προσευχή μας στόν «πανακῆ τῆς ἀνθρωπότητος Ἰατρόν». Καί ὁ Σοφός Σειράχ μᾶς συνιστᾶ συγχρόνως, μέ τήν τήρησι τῶν ἀνωτέρω συμβουλῶν του, ὅταν ἀσθενήσουμε, νά παρακαλοῦμε τόν Κύριον καί Αὐτός θά μᾶς θεραπεύσῃ: «Τέκνον, ἐν ἀρρωστήμασί σου μή παράβλεπε, ἀλλ’ εὔξαι Κυρίῳ, καί αὐτός ἰάσεταί σε. Ἀπομάκρυνε τήν ψυχή σου ἀπό κάθε ἁμαρτία, ἔχε καθαρά τά χέρια σου ἀπό κάθε ἀδικία, καθάρισε τήν καρδιά σου ἀπό κάθε ἁμαρτία. Προσευχήσου στό Θεό καί ἄς εἶναι ἡ προσευχή σου ὡς θυμίαμα εὔοσμον ἐνώπιόν Του καί ἐπί πλέον παραχώρησε στό Γιατρό ἐλευθέραν τήν εἴσοδον  στό σπίτι σου, διότι ὁ Θεός τόν ἔκαμε καί αὐτόν. Ἄς μήν ἀπομακρύνεται ἀπό σένα, διότι εἶναι ἀπαραίτητος. Πολλές φορές τό καλόν, ἐπιτυγχάνεται ἀπό τά χέρια τῶν Γιατρῶν. Διότι καί αὐτοί προσεύχονται πρός τόν Κύριον καί δι’ αὐτῶν θά ἐπιτευχθῇ ἐλάφρυνσις τῆς νόσου ἤ θεραπεία πρός εὐημερίαν καί συνέχισιν τῆς ζωῆς τοῦ ἀσθενοῦς. Γνώριζε ἀκόμη καί τοῦτο: Ἐκεῖνος, πού ἁμαρτάνει ἐνώπιον τοῦ Πλάστου του, θά πέσῃ στά χέρια τοῦ Γιατροῦ» (πρβλ. Σοφ. Σειράχ 38, 9-15). ὅτι «τά ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας εἶναι ἀσθένειες καί θάνατος».

Θά πρέπει νά σημειώσω ἐδῶ ὅτι εἶναι ἀστόχαστες ἐκείνων τῶν  ἄμυαλων ἀπίστων οἱ κραυγές, πού ἰσχυρίζονται ὅτι κινδυνεύουμε  μέσα στό Ναό, κατά τή θεία λατρεία. Εἷναι λάθος νά κλείνουμε τίς Ἐκκλησίες μας. Ὅταν, σέ περιόδους πανδημίας, καί μέσα στό Ναό, τηροῦμε τά μέτρα προστασίας, δέν κινδυνεύουμε, τό ἀντίθετον συμβαίνει, παίρνουμε δύναμι καί Χάρι νά προστατεύουμε τόν ἑαυτό μας καί τούς ἄλλους. Καί κάτι ἀκόμη. Τί ἀνοησία εἶναι νά τολμοῦν μερικοί «ἰδιῶτες» νά ἰσχυρίζονται ὅτι κινδυνεύουν οἱ πιστοί νά μολυνθοῦν, μέ τή Θεία Κοινωνία, ἀπό τό κοινόν Ποτήριον.

Δέν βρίσκω λόγια νά περιγράψω τό μέγεθος τῆς ὕβρεως καί τό μέγεθος τῆς ἰδιωτείας αὐτῶν τῶν ἄμυαλων!... Εἶναι τρελλοί οἱ ἄνθρωποι;...

Οἱ πιστοί στό Θεό, προσέρχονται καί κοινωνοῦν τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, εἰς ἴασιν ψυχῆς τε καί σώματος. Ἔρχονται ἄρρωστοι καί γίνονται καλά. Μετέχουν στό Μυστήριον τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Καί ὅποιος προσέρχεται μέ Πίστι στό Θεό, μετά φόβου Θεοῦ Πίστεως καί ἀγάπης καί, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός του ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ,  καί κοινωνεῖ, κοινωνεῖ τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ καί γίνεται σύσσωμος καί σύναιμος μέ τόν Χριστόν. Γίνεται Θεοφόρος καί Χριστοφόρος καί Πνευματοφόρος. Κοινωνεῖ εἰς ὑγείαν ψυχῆς τε καί σώματος, εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν καί εἰς ζωήν αἰώνιον, διότι λαμβάνει τό Φάρμακον τῆς ἀθανασίας, τό ἀντίδοτον τοῦ μή ἀποθανεῖν. Γίνεται, μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ ἱκανός τοῦ πατεῖν ἐπάνω ὄφεων καί σκορπίων καί κανείς θανατηφόρος ἰός ἤ Κορωναϊός καί γενικά κανένα κακό δέν μπορεῖ νά τόν βλάψῃ. Διά τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί τῆς Θείας Κοινωνίας γίνεται ἡ ψυχή τοῦ Πιστοῦ κατοικητήριον καί Θρόνος τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ὄντως ὁ Μόνος πανακής ἰατρός τῆς ἀνθρωπότητος.

Ἐμπρός , λοιπόν, χωρίς φόβον, ἄς ἀνοίξουμε τίς Ἐκκλησίες μας. Καί μετά φοβου Θεοῦ Πίστεως καί ἀγάπης ἄς προσερχώμεθα στή Θεία Κοινωνία, γιά νά  ἔχουμε σίγουρη τήν Ὑγεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος.

Ἀγαπητά μου Παιδιά, δέν θά σᾶς κουράσω ἄλλο. Γιά νά διώξετε μέσα ἀπό τήν ψυχή σας κάθε ἀνόητο φόβο, θά σᾶς ἀναφέρω σάν παράδειγμα τόν ἑαυτό μου. Ἑξήκοντα καί ἕνα(61) Ἔτη, μέ βαθειά συναίσθησι τῆς ἀναξιότητός μου, «ὅτι οὐδείς ἄξιος τῶν συνδεδεμένων ταῖς σαρκικαῖς ἐπιθυμίαις καί ἡδοναῖς προσέρχεσθαι ἤ προσεγγίζειν, ἤ λειτουργεῖν τῷ Βασιλεῖ τῆς Δόξης», μέ τή Χάρι τοῦ Θεοῦ,  λειτουργῶ ἀνελειπῶς. Ἐκοινώνησα ἀπό τό κοινόν Ποτήριον ἀμέτρητους Πιστούς μεταξύ τῶν ὁποίων Κοινώνησα καί πολλούς ἀσθενεῖς ἀπό ἀνίατες μάλιστα ἀσθένειες καί στό τέλος κάθε λειτουργίας κοινωνοῦσα καί κοινωνῶ πάντοτε ὅ,τι ἀπομένει στό ἅγιον Δισκοπότηρον. Καί ποτέ δέν ἔπαθα τίποτε. Ἀντίθετα ἡ Θεία Κοινωνία μέ τρέφει καί μέ διαφυλάσσει, δόξα τῷ Θεῷ, ὑγιῆ. Παιδιά μου, μήν ἀκοῦτε, λοιπόν, τίς ἀστόχαστες κραυγές τῶν ἄμυαλων ἀπίστων. Ἀνοῖξτε τήν καρδιά σας στό Χριστό καί ἀδιαλείπτως ἄς τόν παρακαλοῦμε νά μᾶς ἀξιώνῃ νά κοινωνοῦμε, μέ φόβο Θεοῦ, τό ἄχραντον σῶμα Του καί τό Τίμιον αἷμα Του, ὑμνοῦντες καί εὐλογοῦντες Αὐτόν καί τώρα καί πάντοτε καί εἰς τούς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.