Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΣ. «ΕΝΟΣ ΕΣΤΙ ΧΡΕΙΑ» (Λουκ. ι΄42).

 

«ΜΑΡΙΑ ΔΕ ΤΗΝ ΑΓΑΘΗΝ ΜΕΡΙΔΑ ΕΞΕΛΕΞΑΤΟ, ΗΤΙΣ ΟΥΚ ΑΦΑΙΡΕΘΗΣΕΤΑΙ ΑΠ’ ΑΥΤΗΣ»

(Λουκ. ι΄42).

 Μόνον ὁ Χριστός, τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν (Τό·Bene supremo), μόνον Αὐτός εἶναι τό «Ἕν», πού ἔχομεν χρεία. Αὐτόν χρειαζόμαστε καί μόνον Αὐτόν. Ὁ Χριστός, ὁ Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ Ζωή καί τό Φῶς.

Διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ,  ἀποκαλύπτεται τό  χρόνοις αἰωνίοις  σεσιγημένον Μυστήριον, τό Μυστήριον τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ, γιά τή σωτηρία μας. Αὐτός εἶναι ὁ «Παῖς» τοῦ Θεοῦ, «ὁ Ἐκλεκτός», «ὁ δι’ οὗ τά πάντα ἐγένετο», ὁ Ὁποῖος ἐξ ἀπείρου ἀγάπης, για τά πλάσματά Του, συγκαταβαίνει καί λαμβάνει «δούλου μορφήν», εὐδοκίᾳ τοῦ Πατρός καί συνεργείᾳ τοῦ Ἀγίου Πνεύματος. Εἶναι καί γίνεται ἡ Ὁδός και ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Ὁ Χριστός μᾶς συμφιλιώνει μέ τόν Πατέρα καί «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα, εἰ μή δι’ Αὐτοῦ» (Ἰωάν.ιδ΄6). Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Ἰσχυρός Θεός, ὁ Ἐξουσιαστής, ὁ Ἄρχων τῆς Εἰρήνης, καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος, ὅπως ἀναφέρῃ ὁ Εὐαγγελιστής Προφήτης Ἡσαῒας. Ὅταν μιλάμε, γιά τόν Κύριον τῆς δόξης, τόν Θησαυρόν τῶν Θησαυρῶν, τό Ὑπέρτατον Ἀγαθόν, κινδυνεύουμε νά περιπέσουμε σέ λάθη, διότι ὁ ἀνθρώπινος λόγος δέν εἶναι δυνατόν νά περιγράψῃ τά ἀπερίγραπτα, νά ἐκφράσῃ τά ἀνέκφραστα, νά διηγηθῇ τά «ὑπέρ λόγον και ἔννοιαν». Κανείς δέν εἶναι ἱκανός νά ἐγκωμιάσῃ ἐπαξίως τόν Κύριον. Μποροῦμε ὅμως να ἀναφέρουμε τούς λόγους τῆς Ἀποκαλύψεως, τούς λόγους τῆς Γραφῆς καί νά βεβαιώσουμε ὅτι πραγματικά ΕΝΟΣ ΕΣΤΙ ΧΡΕΙΑ.

Μόνον τόν Χριστόν ἔχομεν ἀνάγκη. Ὁ Χριστός εἶναι το «ΠΑΝ», για μᾶς. Αὐτός εἶναι ἡ ζωή μας και ἡ εἰρήνη μας, ἡ μόνη μας παρηγοριά, ἡ μόνη μας ἐλπίδα, τό Φρούριόν μας, τό μόνον ἀσφαλές καταφύγιον. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ὁδός και ἡ Ἀλήθεια, ἡ Ἀνάστασις καί ἡ Ζωή, τό Φῶς τό ἀληθινόν, πού φωτίζει κάθε ἄνθρωπο, πού ἔρχεται στόν κόσμο καί μόνον Αὐτός εἶναι ἡ εἰρήνη τοῦ κόσμου. Ὁ Χριστός εἶναι «τό Α καί τό Ω, ἡ Ἀρχή καί τό Τέλος, ὁ Πρῶτος και ὁ Ἔσχατος, ὁ Ὤν καί ὁ Ἦν καί ὁ Ἐρχόμενος, ὁ Παντοκράτωρ» (Ἀποκ. α΄8,11. κα΄6. κβ΄13). Αὑτός, ὁ Χριστός, ὁ Ἀληθινός Μεσσίας, ἔρχεται κοντά μας, και διέρχεται τήν ζωήν αὐτοῦ εὐεργετῶν, κηρύσσων τό Εὐαγγέλιον τῆς Βασιλείας και θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ». Ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ, γίνεται ταπεινός ἄνθρωπος, Τύπος καί Ὑπογραμμός,  σέ ὅλους μας, «ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν μη ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον». Γίνεται Ὑπόδειγμα τελείας Ὑπακοῆς πρός τόν Πατέρα, μέχρι θανάτου, θανάτου δέ Σταυροῦ. Πάσχει, γιά Χάρι μας «ὑπολιμπάνων ἡμῖν ὑπογραμμόν, ἵνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἴχνεσιν αὐτοῦ». Καί, πραγματικά, «Οὐκ ἐστιν ἐν ἄλλῳ οὐδενί ἡ σωτηρία· οὐδέ γάρ ὄνομά ἐστιν ἕτερον ὑπό τόν οὐρανόν τό δεδομένον ἐν ἀνθρώποις ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς»(Πράξ. δ΄12). «Και ἔσται πᾶς ὅς ἄν ἐπικαλέσηται τό Ὄνομα Κυρίου σωθήσεται» ( Ἰωήλ  β΄30, 31.γ΄15. Πραξ. β΄21).

Πραγματικά «ΕΝΟΣ (τοῦ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ) ΕΣΤΙ ΧΡΕΙΑ. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ Μάρτυς ὁ Πιστός καί ὁ Ἀληθινός. Ὅλα και ὅλοι μᾶς ἐξαπατοῦν,  μᾶς ἐγκαταλείπουν καί μᾶς ἀπογοητεύουν. Μόνον ὁ Χριστός μένει κοντά μας καί ὅταν Τόν διώχνουμε, με τίς ἀπερισκεψίες μας καί μέ την προβληματική μας συμπεριφορά, Αὐτός μᾶς κυνηγάει μέ τό  Ἔλεός Του, για νά μᾶς σώσῃ. Εἶναι ὁ Μόνος, πού δεν μᾶς ἐγκαταλείπει ποτέ. ΔΟΞΑ Τῌ ΜΑΚΡΟΘΥΜΙᾼ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΔΟΞΑ ΣΟΙ.

Ἡ Μαρία, ἡ ἀδελφή τοῦ Λαζάρου, ἔχουσα Ὑπόδειγμα ἀφοσιώσεως στό Θεό τήν Ὑπέραγνον Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, κατενόησε ὅτι, πραγματικά, «ΕΝΟΣ ΕΣΤΙ ΧΡΕΙΑ». Δι’ αὐτόν ἀκριβῶς τό λόγο και «τήν ἀγαθήν μερίδα ἐξελέξατο, ἥτις οὐκ ἀφαιρεθήσεται ἀπ’ αὐτῆς». Δηλαδή ἡ Μαρία ξεχώρισε τά ἐπίγεια, τά φθαρτά, ἀπό τά ἐπουράνια καί αἰώνια και διάλεξε τήν ἀγαθήν μερίδα: «Παρακαθίσασα παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἤκουε τόν λόγον αὐτοῦ». Καί πραγματικά ὁ ζωοποιός λόγος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ὁ οὐράνιος ἄρτος, ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς, «ὁ καταβαῖνον ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καί ζωήν διδούς τῷ κόσμῳ» καί, ἐκ τῶν πραγμάτων, γίνεται φανερόν ὅτι «ὁ λόγος τοῦ Ἰησοῦ  Χριστοῦ εἶναι τροφή καί τρυφή τῆς ψυχῆς, ἴαμα, θεραπεία και νεκρούς ἀνασταίνει».

Ὅταν ὁ Κύριος ὁμιλοῦσε, μέσα ἀπό τόν ὄχλο  κάποια γυναῖκα, ἐνθουσιάστηκε ἀπό το Θεϊκό Του λόγο και ἔβγαλε φωνή μεγάλη καί εἶπε:« Μακαρία ἡ κοιλία ἡ βαστάσασα Σε και μαστοί οὕς ἐθήλασας». Εὐτυχισμένη ἡ μάνα πού σέ γέννησε! Μέ αὐτό τό ἐγκώμιον ἀφορμή, Πλέκει ὁ Κύριος τό δικό Του ἐγκώμιον στήν Παναγία Μητέρα Του καί, ὡς Θεός, λέγει: «Μενοῦνγε·  βεβαιότατα, πράγματι εἶναι Μακαρία, πανευτυχής ἡ Μητέρα μου, διότι εἶναι «Μακάριοι οἱ ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ Θεοῦ και φυλάσσοντες αὐτόν»(Λουκ.ια΄27-28). Διότι διάλεξε πρώτη αὐτή τήν ἀγαθήν μερίδα, πρώτη ἐγκολπῶθηκε τό λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Παναγία Μητέρα μας, ἀφιερώθηκε ὁλόψυχα στό Θεό και ἐγκολπώθηκε τό λόγο τοῦ Θεοῦ και τον ἔκανε «πρᾶξι» στην καθημερινή της ζωή. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἦταν τροφή και τρυφή τῆς ψυχῆς της, διά τοῦτο καί εὑρέθη στά μάτια τοῦ Οὐρανίου Πατρός, ἡ Μόνη ἐν γυναιξίν εὐλογημένη και καλή, ἄσπιλη, ἄμόλυντη, ἄφθορη, ἱκανή και ἀξία νά δεχθῆ μέσα στην ἁγία της ψυχή, ὁλόκληρον τό Ἅγιον Πνεῦμα, καί νά γεννήσῃ τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, ὡς ἄνθρωπον στόν Κόσμο. Χάρις εἰς τήν ἀφοσίωσίν της εἰς τόν Θεόν, ἐξελέξατο τήν ἀγαθήν μερίδα, ἐξέλεξε τό· «ΕΝ» τό  Ὑπέρτατον Ἀγαθόν, τόν Θεόν καί κατηξιώθη νά γεννήσῃ τόν Χριστόν καί  γίνεται Θεοτόκος, ὑψηλοτέρα τῶν οὐρανῶν, καί καθαροτέρα λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τῶν φιλοθέων φιλοθεωτέρα και τῶν Ἁγίων ἁγιωτέρα. ΠΑΝΑΓΙΑ. Γίνεται Μητέρα τοῦ Κυρίου και Μητέρα ὅλων μας. Γι’ αὐτό κι’ ἐμεῖς μετά Θεόν, πρός αὐτήν καταφεύγωμεν.  Κανείς ἀπό μᾶς δεν εἶναι ἄξιος νά ἐγκωμιάσῃ τή «ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗ».

«Καί τίς ἱκανός τοιοῦτον φράσαι μυστήριον; Ποῖον δέ φθέγξασθαι στόμα; Ποία δέ γλῶσσα λαλῆσαι περί τῆς Μεγαλονύμου Θεοτόκου; Αὕτη γάρ και τάς τῶν οὐρανῶν Δυνάμεις ἐξένισεν», ἀναφωνοῦν οἱ Πατέρες.

Τήν ἐγκωμίασεν ὁ Υἱός της, ὁ Ὁποῖος καί τήν ὑπέδειξεν ὡς Παράδειγμα ἀφοσιώσεως στό Θεό, ὡς ὑπόδειγμα ἐκλογῆς τοῦ ΕΝΟΣ τοῦ Ὁποίου ἔχομεν ΧΡΕΙΑ, ὥστε κι’ ἐμεῖς μιμούμενοι τήν ἁγίαν της ζωήν νά ἐκλέξουμε τήν ἀγαθήν μερίδα, διότι ΕΝΟΣ ΕΣΤΙ ΧΡΕΙΑ καί να παρακαθίσουμε «παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἀκούοντες τον λόγον τοῦ Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν». Καί εἶναι καιρός νά ἀνοίξουμε τήν καρδιά μας στό Χριστό, νά ἐγκολπωθοῦμε τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἀγάπης Του καί νά τό κάνουμε «Πρᾶξι» στήν καθημερινή μας ζωή, ὥστε νά χαρῇ ἡ Παναγία Μητέρα μας.

Εἶναι καιρός νά τροποποιήσουμε καί νά θεραπεύσουμε τήν προβληματική μας συμπεριφορά, διότι, δυστυχῶς, μέ τά καμώματά μας και τίς ἀπροσεξίες μας πικραίνουμε τήν Παναγία Μητέρα μας, ὥστε νά δακρύζουνε ἀκόμη και οἱ Εἰκόνες της.  Ὅλοι ὅλες τίς ὧρες καταφεύγουμε κοντά της και ζητᾶμε τη βοήθειά της και εἶναι βέβαιον ὅτι κανείς δεν φεύγει ἀπό κοντά της ντροπιασμένος, «ἀλλ’ αἰτεῖται τήν χάριν και λαμβάνει τό δώρημα, πρός τό συμφέρον τῆς αἰτήσεως». Δέν μποροῦμε ἐπάξια νά τήν ἐγκωμιάσουμε, μποροῦμε ὅμως, μέ τή χάρι της, νά μιμηθοῦμε τήν ἁγία Της  ζωή. Ἡ Προσπάθειά μας αὐτή θἆναι καί τό καλλίτερο ἐγκώμιον πρός ἄχραντη Μητέρα τοῦ Κυρίου καί Μητέρα ὅλων μας, γιατί σάν στοργική Μητέρα χαίρεται μέ τήν προκοπή μας στίς ἀρετές. Ἀκούει δέ καί τούς κλαυθμυρισμούς τῶν νηπίων τέκνων της καί ἀποκρίνεται πάντοτε, μέ στοργή καί τρυφερότητα καί μᾶς θεραπεύει.

Δέσποινά μου, Παναγία Θεοτόκε, ἄκουσε τούς καλυθμυρισμούς, τούς στεναγμούς, τά δάκρυα τῶν ἐλεεινῶν καί ἀχρείων δούλων Σου. Μή παρίδῃς  τήν δέησί μας.  Σκέπασέ μας, μέ τή Χάρι Σου. Μετά Θεόν πρός Σέ καταφεύγωμεν ὡς ἄρρηκτον τεῖχος και Προστασίαν. Λύτρωσέ μας Παναγιά μου, ἀπό τίς συμφορές, πού σωρεύει στη ζωή μας ἡ ἁμαρτία.  Θεράπευσε τίς ἀρρώστιες τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος, πού τόσο πολύ μᾶς ταλανίζουν. Σύ, Μεγαλόχαρη εἶσαι ἠ τῶν ἀπηλπισμένων ἡ ἐλπίς και τῶν πολεμουμένων βοήθεια. Μή μᾶς ἐγκαταλείπῃς, Μεγαλόχαρη!... Τῇ Μητρικῇ Σου παρρησίᾳ χρωμένη δυσώπησον καί λύτρωσέ  ἡμᾶς ἀπό πάσης ἀνάγκης και θλίψεως. Εἶσαι ἡ μόνη μας καταφυγή, μετά τόν Κύριον. Δέξου τά δάκρυά μας καί τήν εἰλικρινῆ μας μετάνοια. Πρόσδεξαι  τάς δεήσεις τῶν δούλων σου, καί ἀξίωσέ μας να βρισκώμαστε, κάτω ἀπό τήν σκέπην Σου, νά λατρεύουμε, μέ τήν καρδιά μας τόν Χριστόν καί νά Τόν ὑμνοῦμεν, σύν τῷ Πατρί καί τῷ ἁγίῳ Πνεύματι, εἰς πάντας τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ.